Χωριό Ποτέμκιν η νέα κυβέρνηση

Το 1787 η αυτοκράτειρα Αικατερίνη της Ρωσίας περιόδευσε στις νότιες επαρχίες της ρωσικής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με το θρύλο, κατά τη διάρκεια της περιοδείας της ο επικεφαλής της ρωσικής κυβέρνησης, Grigori Aleksandrovich Potemkin, προπορευόταν πάντα κατά μία μέρα της Αυτοκράτειρας για να μπορεί να συμμορφώνει τις προσόψεις των κτιρίων στα χωριά από όπου περνούσε η Αικατερίνη, έτσι ώστε τα φτωχοχώρια της ρωσικής επαρχίας να φαίνονται ότι έστω στοιχειωδώς ευημερούν. Έκτοτε ο όρος «χωριό Ποτέμκιν» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το φτιασίδωμα μιας κατάστασης η οποία στην πραγματικότητα παραμένει τραγική.

Στην κατηγορία αυτή ανήκει από χτες και η ανασχηματισμένη ελληνική κυβέρνηση. Το οικονομικό επιτελείο μπορεί να πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια και πολύ σωστά αφού απέτυχε στον τομέα της οικονομίας. Όμως κομβικά στην κυβερνητική αποτυχία πρόσωπα, όπως ο βασικός υπεύθυνος για τη μη επανίδρυση του ελληνικού κράτους και την επέκταση των ταραχών στο κέντρο της Αθήνας Υπουργός των Εσωτερικών, κος Παυλόπουλος, καθώς κι ο πρώην νεοφιλελεύθερος νυν μπουζουκόβιος οπαδός της αδράνειας Υπουργός Παιδείας, κύριος Στυλιανίδης, παρέμειναν στην εξουσία. Ο πρώτος στη θέση που είχε και πριν: υπερυπουργός μεγαλώματος του κράτους και εθνικής ανασφάλειας. Ο δεύτερος αφού «έλυσε» το πρόβλημα της παιδείας μετακινήθηκε στο κρίσιμο υπουργείο Μεταφορών μήπως και τελειώσουμε επιτέλους με το 30ετές δράμα της Ολυμπιακής.

Οι αλλαγές αυτές δείχνουν ότι είτε δεν υπάρχει πάγκος, πράγμα αδιανόητο για έναν τεράστιο και ιστορικό πολιτικοκοινωνικό χώρο όπως είναι η συντηρητική παράταξη, είτε ότι δεν έχει γίνει αντιληπτή η κρισιμότητα των περιστάσεων.

Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τριπλή κρίση. Κρίση αξιοπιστίας των θεσμών, κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική, κρίση φερεγγυότητας της οικονομίας στο εξωτερικό λόγω των εκρηκτικών διαστάσεων που έχουν λάβει δημόσιο χρέος και έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η διεθνής οικονομική κρίση δυσκολεύει την κατάσταση στο μέγιστο βαθμό. Η εμπιστοσύνη στο ναδίρ. Η συλλογική κατάθλιψη, ο θυμός, η οργή στο ζενίθ.

Όμως τα προβλήματά μας έχουν ονοματεπώνυμο. Το “σύστημα Ελλάδα” που φέρει τον κωδικό Μεταπολίτευση. Με τον παρεοκρατικό καπιταλιστισμό των καρτέλ, των εθνικών προμηθευτών και των κλειστών επαγγελμάτων. Το πλαδαρό, αναποτελεσματικό, μη αποδοτικό και υπερχρεωμένο κράτος. Το ασφαλιστικό που δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του και βαραίνει τις πλάτες των νέων. Το πελατειακό κράτος. Το έλλειμμα σε συλλογικά αγαθά. Το οικολογικό έλλειμμα. Τον κούφιο ριζοσπαστισμό των κομμάτων. Το έλλειμμα παραγωγικής βάσης. Όλα όσα έχουν οδηγήσει σε όξυνση των διαγενεακών ανισοτήτων μεταπολιτευτικά, καθιστώντας τους νέους και τις μελλοντικές γενιές losers, αυτούς στους όποίους έλαχε ο κλήρος της οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας ακόμα και καθόδου.

Άραγε ποια απ’ όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα θα επιλύσει η νέα κυβέρνηση; Μάλλον ελάχιστα. Κούφιος ριζοσπαστισμός λοιπόν. Φτιασίδωμα. Κούφιος ανασχηματισμός. Χωριό Ποτέμκιν.