Saturday, January 10, 2009

Το μέλλον αργεί πολύ...

Του Σταύρου Λιβαδά*
Κυριακάτικη Αυγή, 28/12/2008

Οι αριστεροί, στις ανά την ιστορία αναφορές μας, συχνά καταφεύγουμε στον κώδικα των γενιών για τον συνοπτικό χαρακτηρισμό πολιτικοκοινωνικών κινημάτων και την απόδοση των βασικών ιδεολογικών σταθερών της φυσιογνωμίας τους.

Γενιά του ’30, γενιά του ’40, γενιά της Εθνικής Αντίστασης, γενιά του 114, γενιά των Λαμπράκηδων, γενιά του Πολυτεχνείου, γενιά της Μεταπολίτευσης, γενιά των 700 ευρώ...

Μπορεί η κωδική ή συμβολική χρήση του όρου «γενιά», ως μονολεκτικό υποκατάστατο περιγραφών ή ερμηνειών που επιχειρούνται σε διάφορα γεγονότα ή φαινόμενα της αντίστοιχης εποχής, να μην είναι πάντοτε απολύτως επιτυχής ή σαφής. Καμιά φορά, αντίθετα, μπορεί να είναι απλοποιητική των εννοιών ή ισοπεδωτική των πραγμάτων. Ο εκάστοτε χαρακτηρισμός όμως, όταν αποδίδεται, αναφέρεται στο απαύγασμα και τη συνισταμένη μιας συλλογικής συνείδησης, «παραγμένης» όχι εν κενώ, εργαστηριακά ή στο περιθώριο, αλλά ως «ανάκλαση» και συμπύκνωση των προβληματισμών μιας κοινωνίας που επιθυμεί να σκέφτεται συλλογικά για το αύριό της.

Η συγκρότηση μιας «γενιάς» προϋποθέτει τη «συνείδηση» της (όποιας) πρωτοπορίας, ταυτόχρονα με μια κοινωνία που αναδεικνύει ανάλογα αιτήματα και στόχους για την ίδια και τους πολίτες της.

Υπάρχουν τέτοιες αντιστοιχίες στο σημερινό ξέσπασμα, την “εξέγερση", αν θέλετε, των νέων; Δείχνει η κοινωνία μας να βρίσκεται στο διάβα ενός «δρόμου», στο βάθος του οποίου, έστω αχνοφαίνεται, το νέο (και ποιο;) συλλογικό όνειρο;

Μπορεί η συνείδηση της κοινότητας να εδράζεται στον φόβο του ατόμου -του νέου, κατά κύριο λόγο- απέναντι σ’ όσα οι «άλλοι» απεργάζονται γι’ αυτόν;

Μπορεί η οργή και η απόγνωση μπρος στο διαψευσμένο όνειρο που τους έταξαν «οι μεγάλοι» και με το οποίο έδειχναν να βολεύονται και οι ίδιοι ώς χθες, να συνθέσουν (και ποια;) προοπτική για τους νέους;

Μπορεί η ανασφάλεια μπρος στο μέλλον που μοιάζει με έρεβος, να εμπνεύσει (και ποιο;) συλλογικό όραμα μιας ήδη κατακερματισμένης κοινωνίας;

Μπορεί η τυφλή βία και το θέαμα, βασικά συστατικά και παράγωγα ενός συστήματος που έπαψε να πείθει και να εμπνέει, ν' αποτελέσουν ταυτόχρονα τον καθαρτήριο λόγο και τον από μηχανής θεό για την κάθαρση;

Μπορεί μια κοινωνία που δείχνει να ’ναι συνολικά απορροφημένη στη βίωση και την απόλαυση του τώρα και προκλητικά αδιάφορη για το δικό της μετά, να σκεφτεί (πώς και γιατί;) τους επόμενούς της;

Μπορεί μια πολιτική εξουσία, που φροντίζει μόνο για τη δική της αναπαραγωγή, να αποδεχτεί τη χρεοκοπία της, για να υπάρξει πολιτική διέξοδος στην κρίση που περνάμε;

Είδα προ ημερών τη φωτογραφία με τo πολύσημο και θολό μήνυμα του πανό, που ανάρτησε η νεολαία ΣΥΝ από την Ακρόπολη: Η λέξη «Αντίσταση», γραμμένη σε πέντε γλώσσες, για να ταξιδέψει ως τηλεοπτική εικόνα σ όλο τον κόσμο.Τι θα καταλάβαινε ο μη μυημένος στα ενδότερα πολιτικά πράγματα της καθ’ ημάς αριστεράς συμπατριώτης μας, πολύ περισσότερο ο ξένος τηλεθεατής, από αυτό το «μήνυμα»;

Πως καλούμε σε αντίσταση ενάντια σ’ ένα καθεστώς που στερεί βασικές δημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια σε μια δικτατορία, ενάντια στο αστυνομικό κράτος; Πως υμνούμε την αντίσταση -τον αγώνα γενικότερα-γενικώς και αορίστως;

Πως καλούμε τους αντίστοιχους νέους όλου του κόσμου σε μια παγκόσμια αντίσταση-εξέγερση, ενάντια σε ποιους, τους μεγάλους;Συγκρίνετε αυτό το θολό «μήνυμα» με τα ξεκάθαρα «μηνύματα» αντίστοιχων πράξεων άλλων «γενιών»: ένα πανό π.χ. με το ίδιο σύνθημα κρεμασμένο στον τοίχο του Πολυτεχνείου την εποχή της δικτατορίας. Ή το αριθμητικό, αλλά πολιτικά μονοσήμαντο «114» της γενιάς των Λαμπράκηδων. Ή, πολύ περισσότερο, συγκρίνετέ το (γιατί ανεξαρτήτως προθέσεων σ’ αυτή τη σύγκριση κατ’ εξοχήν παραπέμπει η σημερινή πράξη) με την ελληνική σημαία να κυματίζει αντί της γερμανικής στον ίδιο χώρο, ένα πρωινό της Κατοχής;

Αυτή η σύγκριση, ανεξαρτήτως αξιολογήσεως, μας δίνει, νομίζω, την απόσταση αυτού του «κινήματος» από τα αντίστοιχα που συγκρότησαν άλλες “γενιές”.

Το μέλλον αργεί πολύ.

51 comments:

  1. Η συγκρότηση μιας «γενιάς» προϋποθέτει τη «συνείδηση» της (όποιας) πρωτοπορίας, ταυτόχρονα με μια κοινωνία που αναδεικνύει ανάλογα αιτήματα και στόχους για την ίδια και τους πολίτες της.

    Θεωρούμε ότι εκεί βρίσκεται το ζουμί. Το πανό στην Ακρόπολη έτσι κι αλλιώς δε νοηματοδοτεί επαρκώς την εξέγερση. Είναι μια κίνηση μιας συγκεκριμένης ομάδας νέων. Κι εμείς για παράδειγμα επισκεφτηκάμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ζητήσαμε διαγενεακή δικαιοσύνη και μία βδομάδα έπαιζε το θέμα αυτό. Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι ήταν στις διαδήλωσεις υιοθέτησαν τη μία ή την άλλη οπτική. Το ξέσπασμα αντίδρασης παρέμεινε τελικά αναιτηματικό και ανομιακό και δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα κοινό διακύβευμα παρά να στείλει μια κραυγή αγωνίας. Ήταν ένα φτύσιμο προς το "σύστημα Ελλάδα". Υπάρχει πολύ δουλειά ακόμα μέχρι να φτιαχτεί η όποια πρωτοπορία με ενιαία αιτήματα.

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. να 'γειάσει το στόμα σου μαργαρίτα!
    συμφωνώ απόλυτα.

    αλλά κάπου δεν πρέπει να στηριχτεί αυτή η αλλαγή;

    Τι να τους κάνω που τώρα ξυπνάνε...

    κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δουλειά θέλει τώρα να μη σβήσει όποια αξιόλογη φωνή έχει κάτι να πει. Διαφορετικά στο μακρινό μέλλον θα μιλάμε και μεις για τη γενιά του 00 (μηδέν;) που είχε ελπίδες και όνειρα ότι κάτι θα αλλάξει στον κόσμο.

    ReplyDelete
  4. αντί σχολίου...

    Του Ζαν Μαρί Κολομπανί
    Η Γαλλία έλαβε το μήνυμα της Ελλάδας

    O φόβος εξάπλωσης των ταραχών από την Ελλάδα στη Γαλλία ώθησε την κυβέρνηση της χώρας σε αναστολή της εξαγγελθείσας μεταρρύθμισης για το λύκειο. Ο αυξανόμενος αριθμός των νεαρών που διαδηλώνουν στους δρόμους της πόλης, το πλήθος των γεγονότων τα οποία προκαλούνται από τους διαδηλωτές που επιζητούν τη σύγκρουση, οι εικόνες από τις εξεγέρσεις στην Αθήνα που κάνουν μέσω του Διαδικτύου τον γύρο του κόσμου είναι ορισμένοι από τους λόγους που οδήγησαν τον πρόεδρο Σαρκοζί να ζητήσει την προσωρινή μετάθεση της εφαρμογής της μεταρρύθμισης στο μέλλον.

    Για να πούμε την αλήθεια, ο φόβος της έκρηξης ελλοχεύει και στην Ιταλία, η οποία βγαίνει από κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις δύο μηνών εναντίον της εκπαι δευτικής μεταρρύθμισης, εκεί όπου η δυσαρέσκεια της νεολαίας είναι βαθιά. Ομοίως και στην Ισπανία, η κυβέρνηση της οποίας ανησυχεί για το ενδεχόμενο μαζικού ξεσηκωμού των φοιτητών. Είναι επομένως υπαρκτός ο φόβος να δούμε το ξέσπασμα ενός ευρύτερου κινήματος τόσο στο Παρίσι όσο και στη Ρώμη ή στη Μαδρίτη. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν αδύνατο να ελεγχθεί στις δημοκρατικές μας χώρες μέσω αστυνομικών μέτρων, εκτός και αν αποφασίζαμε να αντιπαρατεθούμε με το σύνολο του πληθυσμού.

    Στην πραγματικότητα υφίστανται κοινοί παράγοντες- αν δεν εστιάσουμε στα ιδιαίτερα προβλήματα που σχετίζονται με την κατάσταση στην Ελλάδα- που τροφοδοτούν τη δυσθυμία των νέων. Συναντάμε όντως σε όλες τις χώρες μια ρήξη μεταξύ των γενεών, η οποία φέρνει τα στρώματα του παραγωγικά ενεργού πληθυσμού αντιμέτωπα με τις ευθύνες που φέρουν έναντι των επερχόμενων γενεών. Οι αιτίες αυτής της ρήξης είναι πολλές. Μεταξύ άλλων, η διαφορά αγοραστικής δύναμης που χωρίζει τους εργαζομένους των 50 ετών από τους 30χρονους συναδέλφους τους είναι τεράστια.

    Η διαφορά αυτή διευρύνθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια, φτάνοντας, για παράδειγμα, σήμερα στη Γαλλία από 15% σε 40%. Στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες ο όρος «mileuristas» χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει τους εργαζομένους των 1.000 ευρώ, κάτι που συνιστά τη μόνη προοπτική για τους τριαντάρηδες που αποκτούν πανεπιστημιακό δίπλωμα και στους οποίους οι σπουδές θα έπρεπε να διασφαλίζουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και υψηλότερες αμοιβές.

    Ας προσθέσουμε σε αυτά τα δεδομένα την ανατροπή των ευκαιριών κοινωνικής ανέλιξης. Από αυτή την άποψη η γενιά των εικοσάρηδων του 1968 εμφανίζεται ευνοημένη. Είχε την τύχη να γνωρίσει την άμεση πρόσβαση στην αγορά εργασίας και μια ταχύτατη άνοδο τόσο ως προς τον επαγγελματικό τομέα όσο και ως προς την αγοραστική δύναμη. Σήμερα η είσοδος των νέων στον επαγγελματικό χώρο πραγματοποιείται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, ενώ οι προοπτικές ταχείας εξέλιξης είναι πλέον λιγοστές.

    Είναι επίσης γνωστό ότι τα ζητήματα της συνταξιοδότησης και του κρατικού δανεισμού ρίχνουν στις πλάτες των μελλοντικών γενεών βάρη τα οποία αρνούνται να πληρώσουν οι σημερινές και εναποθέτουν στις επόμενες.

    Αυτά είναι ορισμένα από τα ζητήματα που δημιουργούν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο εδράζονται οι σημερινές διαδηλώσεις. Ας προσθέσουμε σε αυτά το γεγονός ότι σχεδόν παντού στην Ευρώπη αναζωπυρώνεται ο ριζοσπαστισμός, προερχόμενος κυρίως από την Ακρα Αριστερά, με ροπή προς τη βία. Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να παρακινήσουμε τους πολιτικούς να ακολουθήσουν τον δρόμο της εγρήγορσης και της σύνεσης. Θα πρέπει να ανησυχούν, όπως έλεγε και ο Μάο Τσε Τουνγκ, για «τη σπίθα που μπορεί να ανάψει τη φωτιά».

    ReplyDelete
  5. με λίγα λόγια το υπόστρωμα πάνω στο οποίο εδράζονται οι σημερινές διαδηλώσεις είναι μια νέα μοερφή κοινωνικής ανισότητας που λέγεται ΔΙΑΓΕΝΕΑΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ.

    ReplyDelete
  6. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  7. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  8. Έχουμε μερικά στοιχεία στην Ελληνική κοινωνία που μπορούν να συνδυαστούν στην αναζήτηση μίας λύσης:
    α) φταίει η προηγούμενη γενιά για όλα
    β) ενώ πολλές οικογένειες έχουν κάποια περιουσιακά στοιχεία, δεν έχουν εισόδημα
    γ) η νέα γενιά είναι στο στόχαστρο των όπλων που καθοδηγούνται από την προηγούμενη γενια και πρέπει να αμυνθεί
    δ) η Ελλάδα έχει καταστραφεί από την προηγούμενη γενιά και με την οικονομική κρίση δε πρόκειται να ανακάμψει σύντομα
    ε) χώρες του Ευρώπης βελτιώνονται από την αντίδραση των νέων εδώ

    Κοιτώντας όλα αυτά, μία είναι η λύση που τα συνδυάζει όλα και προσφέρει ένα καλό αποτέλεσμα:

    ΣΚΩΤΟΣΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ, με τα λεφτά που θα κληρονομήσεις ΦΥΓΕ ΓΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ

    Έτσι, θα βοηθάς τη χώρα σου μειώνοντας των αριθμό ατόμων από την προηγούμενη γενιά, θα έχεις εισόδημα πάνω από 700 ευρώ το μήνα, οι καθοδηγητές των όπλων στραμένων εναντίον σου θα εξαλείπτονται, θα βοηθάς χώρες που ακούνε του πολίτες με το να μεταφέρεις ένα μεγάλο κεφάλαιο εκεί.

    Λες να φτιάξουμε τη χώρα έτσι? Αν το κάνουμε όλοι, ΣΙΓΟΥΡΑ με αυτό τον τρόπο θα κανονιστούν και οι πολιτικοί μέσω των αγανακτισμένων παιδιών τους που έχουν πιο πολλά να κερδίσουν από όλους εμάς. Αν το κάνουμε όλοι μαζί τότε κανένας δε θα συλληφθεί μιας και οι αστυνομικές δυνάμεις δε θα μας προλαβαίνουν.

    Γιατί τα λόγια, είναι πιό φτωχά κι από 700 ευρώ το μήνα!

    ReplyDelete
  9. Μάλλον χάσαμε το τρένο…

    Αυτή η γένια έχει πέσει στη λούμπα του διχασμού. Από την μια οι μελλοντικοί αριστεροί από την άλλη οι μελλοντικοί νοικοκυραίοι. Οι πρώτοι είναι έτοιμοι να φύγουν στα βουνά ενώ οι άλλοι να συμμαχήσουν με τους φασίστες γιατί κατά βάθος είναι καλά παιδία.

    Δεν μπορεί η Αριστερά χρόνια τώρα να απαντά στα καίρια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ως ξανθιά σε καλλιστεία ΘΕΛΩ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ και παπαριές.

    Δεν μπορεί το φοιτητικό κίνημα να ζητά νέα κτίρια και όταν του τα παραδίδουν να τα διακοσμούν σαν χαρτί υγείας με τις αφίσες τους.

    Πως μπορείς να εμπιστευτείς μια γένια που δεν μπορεί να ξεπεράσει ή έστω να εμπλουτίσει τα αιτήματα της γενιάς του πολυτεχνείου?

    ReplyDelete
  10. μαργαρίτα κ., διαγενεακή ή Γενεακή είναι το ίδιο πράγμα, intergenerational or generational χρησιμοποιούνται εναλλάξ στη βιβλιογραφία χωρίς πρόβλημα και στην ελληνική.

    Αυτό που έχει σημασία είναι το εξής. Κι αυτό αποτελεί απάντηση και στον φίλο jingerfinger. Η επίκληση της διαγενεακής δικαιοσύνης από την πλευρά μας δε γίνεται για να ενοχοποίησουμε συλλήβδην την προηγούμενη γενιά και να απαλλάξουμε απο τις ευθύνες της τη νέα, κολακεύοντάς την.

    Αντιθέτως γίνεται με σκοπό να κατανοηθούν οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα όλων των γενεών και να βρεθεί ως εκ τούτου ένα modus vivendi σε κρίσιμα θέματα όπως είναι το χρέος, το περιβάλλον, το ασφαλιστικό, το εργασιακό με τις αντινεανικές αγορές εργασίας κοκ.

    Η Διαγενεακή Δικαιοσύνη ή Γενεακή Δικαιοσύνη όπως θες πες την, αποτελεί μια νέα ηθική, που αν εφαρμοστεί θα οδηγήσει σε οικονομικά ορθολογικές, περιβαλλοντικά φιλικές και κοινωνικά δίκαιες λύσεις σε πολλά θέματα. Ως εκ τούτου οφείλει να αποτελεί κριτήριο που θα διέπει τις δημόσιες πολιτικές από εδώ και στο εξής.

    Θα συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση με αμείωτη ένταση, άλλωστε η 29η Απριλίου έχει οριστεί ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Διαγενεανκής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας και το 2012 έχει προταθεί να αποτελέσει ευρωπαϊκό έτος Διαγενεακής Δικαιοσύνης.

    ReplyDelete
  11. Κάτι τέτοια βλέπει και ο Λαλιώτης και βγάζει το σπίτι του σε πλειστηριασμό

    ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ

    ReplyDelete
  12. Ελπίζω με την υπερβολή να έδειξα του είδους της επανάστασης που θα γινόταν σε αυτή τη χώρα όπου δεν υποφέρουμε αλλά ούτε και ζούμε καλά καλά.

    Κατανόηση ναι, αλλά. Γίνονται αρκετές αλλαγές και υποχωρίσεις από τα σύγχρονα καθεστώτα? Οι πράξεις τους αποτελούν παραγωγικό διάλογο? Αν ναι, πράγματι έχουμε ελπίδα να κατανοήσουμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας. Πιστεύω όμως πως η ανωριμότητα του καθεστώτως και σχεδόν κάθε θεσμού στη χώρα μας δεν επιτρέπουν να γίνει αυτός ο διάλογος. Μακάρι να κάνω λάθος.

    Πάντως, όταν η κατανόηση είναι αδύνατη, η επανάσταση είναι ο μόνος τρόπος να σπάσει ο κλοιός. Είτε αυτή έρθει από τους πολλούς από κάτω, είτε από λίγους από ψηλά.

    Sorry για τις γενικότητες αλλά αδυνατώ να εστιάσω τρόπο κίνησης στο θέμα. Περιμένω τις 29 Απριλίου να δούμε τι θα εκφραστεί κι εκεί.

    ΥΓ. Μαμά, μπαμπά, είστε ασφαλείς για λίγο ακόμα, φιλιά.

    ReplyDelete
  13. g700
    ειναι ουτοπικό να τίθεται ένα νέο ζήτημα ("διαγενεακή δικαιοσύνη") στην ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ γενιά, η οποία είναι ακριβώς αυτή που το δημιούργησε.

    Χώρια του ότι είναι κάτι γενικόλογο που σε τελική ανάλυση κανείς δεν διαφωνεί αλλά στο σημερινό περιβάλλον ηχεί κάπως σαν την απάντηση της ξανθιάς του χανουμ μπουρεκ

    Περισσότερο πρακτικό, ουσιαστικό και με μεγαλύτερη απήχηση θα ήταν πχ το αίτημα κατάργησης της αφισοκόλλησης στα πανεπιστήμια, κάτι που ΟΝΤΩΣ η γενιά των 700 ΜΠΟΡΕΙ να επιτύχει.

    Αυτό θα είναι το 1ο μάθημα ΠΡΟΣ την διαγενεακή δικαιοσύνη: δεν κάνεις κάτι εις βάρος του συμπολίτη σου.

    Ας ξεκινήσουμε από την καλαισθησία των ΑΕΙ...

    ReplyDelete
  14. Η προηγούμενη γενιά έχει εθιστεί να βλέπει τα πράγματα μέσα από το μάτι της ψυχρής λογικής. Δεν είναι κακός ο τρόπος τους κι ούτε τον καταδικάζω, έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος. Όμως η λογική βλέπει το παρόν και ανατρέχει στο παρελθόν ψάχνοντας στοιχεία σύγκρισης ώστε να δει τις διαφορές, και μέσα από τις διαφορές να κατανοήσει. Όμως αυτό που βλέπει και κατανοεί δεν μπορεί να είναι το μέλλον, ίσως ούτε και το παρόν.

    Η γενιά τους είναι εθισμένη στην σκέψη ότι εμείς, όπως κι αυτοί, κάποια στιγμή θα τη βρούμε την άκρη. Μπορεί το μέλλον να αργήσει λίγο, θα έλθει όμως και θα σας συναντήσει (λένε) με έναν έστω μηχανιστικό τρόπο. Αφού ήλθε για εμάς με τις τόσες δυσκολίες της κατοχής, της ανέχειας, της χούντας γιατί να παραπονιόμαστε εσείς που έχετε τα πάντα.

    Στην πορεία του χρόνου βέβαια κι όσο το μέλλον αργεί στο προκαθορισμένο ραντεβού του, το "μήνυμα" της γενιάς μας κάπου θολώνει στην λογική τους.

    Αντίσταση σε ποιόν, μας ρωτούν; Ποιος είναι ο "εχθρός" σας, εμείς; Γιατί αυτήν η γενικευμένη αντίδραση κι ο θυμός;

    Η λογική τους ανατρέχει πίσω στα αρχεία της να βρει κάποια στοιχεία που να δικαιολογούν την παρατηρούμενη ανακολουθία. Αλλά στην ουσία το μόνο που καταφέρνει είναι με έναν έντεχνο τρόπο να κρύβει τις ευθύνες τους και τον απύθμενο εγωισμό πίσω από το "ένδοξο" παρελθόν τους.

    Εύκολο το συμπέρασμα που βγαίνει:

    Συγκρίνετε αυτό το θολό «μήνυμα» με τα ξεκάθαρα «μηνύματα» αντίστοιχων πράξεων άλλων «γενιών»ένα πανό π.χ. με το ίδιο σύνθημα κρεμασμένο στον τοίχο του Πολυτεχνείου την εποχή της δικτατορίας. Ή το αριθμητικό, αλλά πολιτικά μονοσήμαντο «114» της γενιάς των Λαμπράκηδων. Ή, πολύ περισσότερο, συγκρίνετέ το (γιατί ανεξαρτήτως προθέσεων σ’ αυτή τη σύγκριση κατ’ εξοχήν παραπέμπει η σημερινή πράξη) με την ελληνική σημαία να κυματίζει αντί της γερμανικής στον ίδιο χώρο, ένα πρωινό της Κατοχής;


    Πίσω στο δικό μας μέλλον ο "εχθρός" έχει δύο πόδια. Το ένα πόδι του το βλέπουμε καθαρά, η νέα γενια το αντιλαμβάνεται ως το "σύστημα" και σε αυτό στέλνει όλη της αντίδραση. Το άλλο όμως αδυνατεί να το δει, της λείπει η κατάλληλη εκπαίδευση. Δεν συνειδητοποιεί την δεύτερη φύση του "εχθρού" και το αποτέλεσμα είναι μια ασάφεια στοχεύσεων και συγκεκριμένων αιτημάτων. Το μόνο που απομένει οι συγκεχημένες πράξεις βίας.

    Το κάλεσμα σε αντίσταση θα παραμένει θολό και ομιχλώδες, όσο θολή είναι και η εικόνα που έχουμε για την υφή του "συστήματος", αλλά και για τον κόσμο που ονειρευόμαστε στην θέση του. Η αντιστασιακή θολούρα της νέας γενιάς είναι κι αυτό πρόβλημα της ψυχρής λογικής. Γιατί η λογική πολύ πριν από την σύγκριση θα εκτελέσει την διαίρεση...

    ReplyDelete
  15. Η νέα γενιά πρέπει να αντιμετωπίσει το σύστημα ως μέρος του εαυτού της. Το "σύστημα" δεν υφίσταται ξεχωριστά από τον καθένα μας. Είμαστε μέρος του είτε μας αρέσει είτε όχι. Όσο νωρίτερα το αντιληφθούμε αυτό τόσο ευκολότερο θα γίνει να σηκώσουμε αυτήν τη θολώρα, και να χαράξουμε το μέλλον που ονειρευόμαστε!

    ReplyDelete
  16. Μα καλά, τι κούφια ξύλινη γλώσσα και φρου-φρου κι αρώματα είναι αυτά. Το μπλογκ G700 μιλάει σαν ανερχόμενος βουλευτής, ή έστω σαν ελιτιστής ακαδημαϊκός σε τηλεπαράθυρα. Και κρίνοντας απ' τα άρθρα σε εφημερίδες και τις διασυνδέσεις δεν απέχει και πολύ απ' την πραγματικότητα.

    'Ακου modus vivendi! 'Ακου διαγενεακή δικαιοσύνη που αποτελεί μια νέα ηθική!!

    Αυτοι θα μας σώσουν απ' τα 600 ευρώ (ούτε καν 700); Αυτοί θα εκφράσουν συλλογικά τη νέα γενιά; θεέ και κύριε!

    ReplyDelete
  17. θου κύριε...

    οι σχολιαστές στο συγκεκριμένο μπλογκ είναι 5-6 συγκεκριμένα άτομα (ενδεχομένως φίλοι ή και μέλη της ομάδας τζιεφτακοσια). Μάλιστα τον τελευταίο καιρό ο αριθμός των σχολίων έχει μειωθεί ιδιαίτερα.

    Βέβαια υπάρχει και η νουμεράτζα ο κομφού που γράφει διαρκώς ασυναρτησίες με διάφορα ψευδώνυμα με στόχο την αύξηση του αριθμού των σχολίων καθώς ο αλγόριθμος κατάταξης των blogs έχει ως βασική μεταβλητή τον μέσο αριθμό σχολίων.

    Με άλλα λόγια η όλη υπόθεση είναι νέτα-σκέτα ένα δημιούργημα των media και συγκεκριμένων think-tanks. Οι άνθρωποι δεν εκπροσωπούν τίποτε εκτός από τον εαυτό τους.

    Αυτό άλλωστε αποδείχτηκε περίτρανα από το γεγονός ότι η πραγματική έκφραση των νέων προλετάριων (μαθητές, φοιτητές, επισφαλείς εργαζόμενοι, μετανάστες β' γενιάς) στο δρόμο δεν είχε καμία σχέση με όσα πρεσβέυουν.

    Δυστυχώς για μια ακόμη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

    Υπάρχει απίστευτο πρόβλημα αντιπροσώπευσης και ενσωμάτωσης μέσα στο παιχνίδι της καπιταλιστικής πολιτικής όλου αυτού του κόσμου που βγήκε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους σε όλη την ελλάδα.

    Αυτό το πρόβλημα ενσωμάτωσης και αντιπροσώπευσης εκφράζει το γεγονός ότι ο Παπούλιας συνάντησε τις μέρες της εξέγερσης τους συγκεκριμένους ψευδοεκπροσώπους.

    ReplyDelete
  18. @ neologos

    Ο φθόνος που λες, αυτό το εγγενές χαρακτηριστικό των ανθρώπων, είναι δριμύτατος στην ελληνική, και μάλιστα τη νεαρή, κοινωνία. Και είναι και μια εύκολη διέξοδος για την απουσία πρωτοβουλίας και την άρνηση ανάληψης ευθυνών στην προσωπική ζωή του καθενός.

    @ Jim Slip,

    μην περιμένεις άλλους να σε σώσουν, σώσε ο ίδιος τον εαυτό σου.

    ReplyDelete
  19. @Dr Marx
    "Με άλλα λόγια η όλη υπόθεση είναι νέτα-σκέτα ένα δημιούργημα των media και συγκεκριμένων think-tanks.."

    Κακοποιείς το Μαρξισμό "Μάρξ".Κανένα think-tank δεν μπορεί να προκαλέσει κοινωνικά φαινόμενα ούτε να τα εκφράσει.Οι συνθήκες, λέει ,"Μάρξ", ο Μαρξισμός, ότι τα δημιουργούν, και όχι οι πράκτορες, όπως πιστεύεις, επειδή ενδεχομέως εθήτευσες( ή θητεύεις ακόμα;)σε πρακτοροφιλή σαλόνια.
    Μη προσβάλλεις άλλο το Μαρξισμό "Μάρξ".Μια χαρά θεωρία είναι.Μην τη μολύνεις με τις πρακτορολογίες σου.Σου τα λέω εγώ ,ένας ελευθεριακός από κούνια,πως αυτούς εδώ μέσα, μπορείς να τους προσάψεις χίλια δυό κακά αλλα είναι καθαρά παλληκάρια.

    ReplyDelete
  20. Η αλλαγη δεν θα αρχισει σιγουρα απο την πλεοψηφια.Αλλιως θα γινοντουσαν εκλογες και ολα μια χαρα...Αλλα ας κανουμε μια κουβεντα για το ποιος ειναι ο εχθρος.Για μενα δεν μπορει να ειναι αλλος απο τα μεγαλοσυμφεροντα,τις εταιριες,ο καπιταλισμος δηλαδη και το παθος για το χρημα.Αναποφεκτα θα καταληξουμε στην διαχρονικοτητα των ιδεων γενικοτερα της αριστερας.

    ReplyDelete
  21. @Jim Slip

    Μήπως σε προσπέρασε η ιστορία;
    Μήπως ΔΕΝ κατανόησες ότι "αυτοί εδώ μέσα" δεν υπακούουν στις διαταγές των αφεντικών σου και κανενός αφεντικού; Μήπως δεν ξέρεις τί σημαίνει ελευθερία σκέψης και έκφρασης, γιατί, εκεί που βόσκεις,δεν ενδημούν αυτά τα παλλιολούλουδα;
    Dont Slip any more Jim.

    ReplyDelete
  22. Να κι ένα ωραίο άρθρο με ιδέες που θα έπρεπε να προβληματίσουν ίσως και την Ελλάδα??

    http://www.nytimes.com/2009/01/11/opinion/11friedman.html?th&emc=th

    ReplyDelete
  23. Η απραξία είναι μεγάλος εχθρός της νέας γενιάς. Φαντάσου να υλοποιούσε η κυβέρνηση ένα φορολογικό σύστημα για τους ελεύθερους επαγγελματίες σαν αυτό για τους αγρότες: χαμηλά (αρχικά) έξοδα κοινωνικής ασφάλισης σε συνδυασμό με απλό φορολογικό σύστημα. Αν εσύ νέε, μπορούσες να ξεκινήσεις επιχείρηση χωρίς ΤΕΒΕ μέχρι να έχεις εισόδημα, με μία υπηρεσία τύπου ΚΕΠ να σε βοηθάει με ό,τι φορολογικές πληροφορίες θέλεις, με ένα απλοποιημένο φορολογικό σύστημα που δεν απαιτεί λογιστή αλλά σε εμπιστεύεται, τότε τι θα έκανες? Θα περίμενες να βρεις δουλειά στο δημόσιο? Θα έπινες καφέ από το πρωΐ μέχρι το βράδυ γιατί είναι ευκολότερο? Εγώ πιστεύω πως θα αποφάσιζες να δραστηριοποιηθείς με μοχλό τις πανεπιστημιακές σου γνώσεις κι αυτές των κολητών σου και με κίνητρο τη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και την ευκαιρία.

    Και κάτι που ακόμα ξεχνάμε που συνεχώς σπάει το ηθικό και το πνεύμα των νέων ανδρών είναι η έκθεσή τους στο στρατιωτικό σύστημα ως πρώτο παράδειγμα συστήματος. Μα και βέβαια θα ακολουθήσουν τα μαθήματα που μάθαν στο στρατό και στην υπόλοιπη ζωή τους:
    - το φιλότιμο δεν ανταμοίβεται
    - το βύσμα μόνο μετράει
    - όλοι θέλουν την άδειά σου
    - όσο πιό χαμηλών τόνων είσαι τόσο καλύτερα
    - η ζωή σου μάλλον δε σημαίνει τίποτα στους άρχοντες όταν χαραμίζουν χρόνο από τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου με αυτό τον τρόπο
    - πως αυτοί που δίνουν εντολές συνήθως δεν είναι ικανοί
    - πως ο στρατός είναι πράγματι μία μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας
    - πως το θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια ξαφνικά από 1/3 χαμένο έγινε 2/3 χαμένο και τι πιθανότητες έχει το τελευταίο 1/3 να δουλεύει?

    Κι όταν το ηθικό των νέων ανδρών είναι σπασμένο, τι νομίζουμε είναι το ηθικό των νέων γυναικών?

    Κάντε λοιπόν τις διαδικασίες ΕΥΚΟΛΕΣ να δραστηριοποιούνται οι νέοι και μην προσπαθήτε να βγάζετε από τη μύγα ξύγκι όπως λέει ολαός. Κάντε τις διαδικασίες όπως είναι σε χώρες σαν την Αμερική, Αυστραλία, Αγγλία γιατί έχω βαρεθεί να ακούω πως οι νέοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αφαιρέστε ΟΛΑ τα εμπόδια από το δρόμο τους. Δε χρειάζεται να τους δώσετε λεφτά στο χέρι, απλά μη τους πάρετε και τις πενταροδεκάρες που έχουν στο ξεκίνημα. Και τέλος πάντων αφήστε τους να ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ όσες φορές θέλουν, έλεος...

    ReplyDelete
  24. @Mesout
    “You can print money, but you can’t print knowledge. It takes 12 years.”

    Με ακούει κανείς!!!

    Εμείς μάλλον θα αλλάξουμε τον κόσμο με κλειστά πανεπιστήμια.

    ReplyDelete
  25. ser,

    ειναι ουτοπικό να τίθεται ένα νέο ζήτημα ("διαγενεακή δικαιοσύνη") στην ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ γενιά, η οποία είναι ακριβώς αυτή που το δημιούργησε.

    Υπ' αυτή την έννοια να μην επιχειρήσουμε να λύσουμε το ασφαλιστικό και να μην περιορίσουμε το δημόσιο χρέος δηλαδη?

    ReplyDelete
  26. ser, πιο πρακτικό θα ήταν να θεσπιστεί κανόνας για υποχρεωτικά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ

    jim slip, μας συγχωρείς που μπορούμε να διατυπώνουμε προτάσεις σε αφαιρετικό επίπεδο και να προσπαθούμε να εισάγουμε νέες αξίες και αρχές στο δημόσιο διάλογο. Την επόμενη φορά θα υιοθετήσουμε και θα αναφερόμαστε μονάχα στο γνωστό 1200ευρώ κατώτατος μισθός.

    marx, "Κύριε;"

    jingerfinger, αυτό ακριβώς που λες "Κάντε λοιπόν τις διαδικασίες ΕΥΚΟΛΕΣ να δραστηριοποιούνται οι νέοι" είναι ΚΑΙ ζήτημα διαγενεακής δικαιοσύνης, διότι όταν οι διαδικασίες είναι πολύπλοκες συνήθως ευνοούνται οι insiders οι οποίοι είναι μιας ηλικίας και διαθέτουν κεφάλαιο και προσβάσεις.

    Αν σε ενδιαφέρουν οι θέσεις μας για την επιχειρηματικότητα διάβασε την ομιλία Επιχειρηματικότητα Υψηλών Δυνατοτήτων.

    roxalas, ο εχθρός εντοπίζεται οριζόντια στο κοινωνικοοικονομικό φάσμα. Εχθρός είναι και ο παρεοκρατικός καπιταλισμός και η διαρθρωτική ισχύς του κεφαλαίου που προκαλεί έναν ανεξέλεγκτο κορπορατισμό όπως θα έλεγε κι ο Τσόμσκι. Είναι όμως επίσης και το πλαδαρό ελληνικό κράτος που διαθέτει τυπικά μόνο τεκμήριο νομιμότητας, αλλά όχι τεκμήριο αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Είναι κι ο "γενιά του πολυτεχνείου" που θεωρεί δικαίωμα τη σύνταξη στα 55 σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Είναι και ο φοιτητής που τα παίρνει από τα τοπικά μπουζούκια για να στέλνει πελάτες, αυτός που κρατάει σκληρή κομματική γραμμή μέσα στο ΑΕΙ ή το ΤΕΙ, παίζει παιχνίδια και συναλλάσσεται με τους καθηγητές, περνάει τα μαθήματα στο έτσι, και άμα λάχει τραβάει και μια κατάληψη και τη βαφτίζει μάχη ενάντια στον καπιταλσιμό.

    ReplyDelete
  27. @Mesout
    Oπως το λες φίλτατε...rigth on... και ο φθονερός χαρακτήρας των νότιων ευρωπαίων - προεξαρχόντων των ελλήνων - έχει επανειλημένα, ακόμα και κοινωνιολογικά επισημανθεί. Είναι ο ugly side του άκρατου ατομικισμού και της θλιβερής έλλειψης αστικής συνείδησης που plagues greek society...

    ReplyDelete
  28. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  29. neologos, η διαχρονική καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεολελληνική κοινωνία και ιδεολογία εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη νεοελληνική υστέρηση σε κρίσιμους τομείς ειδικά σε οικονομία, θεσμούς και κράτος. Η Ελλάδα δεν πέρασε από την αστική εποχή και ως εκ τούτου ούτε απο τη σοσιαλιστική-εργατική με όρους δυτικής Ευρώπης. Αντί για την επικράτηση μιας αστικής τάξης, με αστικά συμφέροντα και αστική συνείδηση επικράτησε αρχικά και δια παντός όπως γνωρίζουμε ένας πατριαρχικός και πελατειακός κοινοβουλευτισμός, αντανάκλαση μιας κοινωνίας που διέπεται ακόμη και σήμερα από πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις, νοοτροπίες και αξίες. Υπ' αυτές τις συνθήκες οι ιδεολογικές διαφορές και οι διαφορές αρχών στο ελληνικό κομματικό παιχνίδι υπήρξαν πάντα δευτερεύουσες ή απλώς προσχηματικές. Αποτέλεσμα; Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού για σκοπούς κομματικού οφέλους, ένα φαινόμενο που υπήρξε εξίσου έργο των δεξιών όσο και των φιλελεύθερων και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

    ReplyDelete
  30. απέναντι σ΄ αυτό το φαινόμενο που έχει λάβει τη μορφή αρχέτυπου άραγε τι κάνουμε;

    ReplyDelete
  31. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  32. ηρεμία και ψυχραιμία please.

    ReplyDelete
  33. Mesout, καλό το άρθρο του Freedman

    Over the next couple of years, two very big countries, America and China, will give birth to something very important. They’re each going to give birth to close to $1 trillion worth of economic stimulus — in the form of tax cuts, infrastructure, highways, mass transit and new energy systems. But a lot is riding on these two babies. If China and America each give birth to a pig — a big, energy-devouring, climate-spoiling stimulus hog — our kids are done for. It will be the burden of their lifetimes. If they each give birth to a gazelle — a lean, energy-efficient and innovation-friendly stimulus — it will be the opportunity of their lifetimes.

    Spot on! The choice is between a shortsighted economic stimulus plan that disrespects the right of children and future citizens to a sustainable environment. And one which respects that very interest of children and future citizens. The second plan takes intergenerational justice into consideration.

    ReplyDelete
  34. όταν λέω υπόθεση κύριε "libertarian" δεν εννοώ φυσικά το "κοινωνικό φαινόμενο" (που παρεμπιπτόντως δεν έχει καμία σχέση με το πως σκιαγραφείται εδώ μέσα) αλλά την υποτιθέμενη εκπροσώπησή της λεγόμενης "γενιάς των 700" και τις αντίστοιχες πολιτικές που προωθεί η συγκεκριμένη ομαδοποίηση, δηλ. η G700.

    ReplyDelete
  35. @ Dr. Marx

    "Αυτό το πρόβλημα ενσωμάτωσης και αντιπροσώπευσης εκφράζει το γεγονός ότι ο Παπούλιας συνάντησε τις μέρες της εξέγερσης τους συγκεκριμένους ψευδοεκπροσώπους."

    Μην δίνεις σημασία σ' αυτούς τους ψευδοεκπροσώπους που πάνε στον Παπούλια. Τίποτα δεν κάνουν αυτοί. Μόνο μιά τρύπα στο νερό.

    Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Μαρξ, δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική αντιπροσώπευση του προλεταριάτου μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Οπότε, τι να πάνε να κάνουν οι εξεγερμένοι προλετάριοι που βγήκαν στους δρόμους - έτοιμοι για τη δικτατορία του προλεταριάτου - στο ύψιστο σύμβολο της καπιταλιστικης κοινωνίας μας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

    Η αποτελεσματική αντιπροσώπευση του προλεταριάτου έρχεται μόνο με την οργάνωσή του σε σοβιέτ. Και επειδή σύμφωνα μ'εσένα το εξεγερμένο προλεταριάτο είναι οι μαθητές, είσαι πολύ τυχερός! Αυτοί είναι ήδη οργανωμένοι. Κάθε δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο και ένα σοβιέτ!!

    Το μόνο που χρείαζεται τώρα είναι ένα συντονιστικό όργανο του ΚΚΕ και τελείωσε η υπόθεση.

    Είναι ώριμο το φρούτο, ετοιμάσου. Εγώ σε δύο λεπτά θα αρχίσω να κρατάω την αναπνοή μου...

    ReplyDelete
  36. @ Dr Marx

    ... έγινε τίποτα; Άντε γιατί κοντεύω να σκάσω εδώ πέρα.

    ReplyDelete
  37. Γιατί όχι G700; Αφού θα πας που θα πας για βουλευτής, γιατί να μη λες στον κόσμο αυτά που θέλει ν' ακούσει; Αλλιώς αμα τους λες για νέες αξίες που θες να εισάγεις στο δημόσιο διάλογο θα ακούγεσαι σαν τον Γιωργάκη.

    ReplyDelete
  38. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  39. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  40. κομφούκιε 3:14, είσαι απλώς εμπαθής. Λυπούμαστε.

    μαρξ, είναι σημαντικό βήμα το γεγονός ότι αποδέχεσαι την ύπαρξη του "κοινωνικού φαινομένου", όταν πριν από αρκετούς μήνες δεν το αναγνώριζες ως τέτοιο. Είναι κι αυτό μια πρόοδος.

    jim slim, να μας προτιμήσεις όταν κατέβουμε κι άμα έχεις και καμιά ιδέα να συνεισφέρεις εκτός από εξυπνάδες καλώς να τη δεχτούμε και να τη συζητήσουμε

    ReplyDelete
  41. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  42. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  43. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  44. @ Marx January 11, 2009 3:48 PM

    σύμφωνα με το SYNC "Τα πιο δημοφιλή blogs αναδεικνύονται με βάση τον αριθμό των links που οδηγούνται προς αυτά από άλλα blogs". Εκεί θα δεις ότι η τζι με 57 posts σε 38 blogs και 37 blogger αναγνώστες followers είναι rank 76 σε σύνολο 38885 blogs.

    link: http://blogs.sync.gr/and-the-oscar-goes-to/index.html#q9

    Αυτά τα λέω έτσι πληροφοριακά προς ενημέρωση και δική σου και των υπολοίπων που δεν ξέρουν για να μη νομίζουν ότι άμα κάτσει και γράψει ο κομφούκιος ή όποιος άλλος πενήντα σχόλια θα ανέβει η αξία του blog. Σημασία έχει τι ψηφίζει η μπλογκόσφαιρα. Ελεύθερη διακίνηση ιδεών υπάρχει ο καθένας κρίνει και το αποτέλεσμα φαίνεται.

    ReplyDelete
  45. g700
    μα ο προυπολογισμός "κλείνει" με το δανεισμό

    άντε παιδιά καιρός να πούμε την αλήθεια
    Η Ελλάδα μπήκε ΝΥΧΤΑ στο ευρώ

    Τώρα πλέον κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί έτσι ?

    ReplyDelete
  46. Βαθειά νύχτα ser, βαθύτατη... ευτυχώς... ίσως όμως και δυστυχώς για τις δημιουργικές δυνάμεις της αλλαγής να πάρουν μπροστά περισσότερο δυναμικά περισσότερο εγκαίρως...

    ReplyDelete
  47. όσον αφορά τον αλγόριθμο κατάταξης των blogs, mea culpa. Παρόλα αυτά επιμένω ότι η ύπαρξη μεγάλου αριθμού σχολίων σε κάθε ανάρτηση έχει μεγάλη σημασία για την απόδειξη ή μη της επιτυχίας του blog. Να υπενθυμίσω ότι παλιότερα γιορταζόταν το σπάσιμο του ρεκόρ των 200 post?

    ReplyDelete
  48. Έχουν σημασία και τα σχόλια όπως λες, αλλά σημασία έχει και η ποιότητα των σχολίων και η οργάνωση και η ροή, το administration που γίνεται κι εκεί έχουμε πρόβλημα. Σοβαρό. Επίσης ένας από τους λόγους της πτώσης του αριθμού των σχολίων είναι ότι κλείσαμε τα anonymous comments. Τώρα θέλει google ή open id για να γράψεις. Αυτό σημαίνει ότι α) δεν μπορεί κάποιος να γράφει άνετα με 5-6 ταυτότητες σερί όπως γινόταν πριν και β) ότι δεν μπορεί να γράφει ένας που έχει τυχαία σχέση με τα blogs και απλώς μπήκε επειδή άκουσε και τον ενδιαφέρει το θέμα. Φαντάσου ότι πολλοί στέλνουν email και ρωτάνε πως μπορούν να αφήσουν σχόλιο. Πριν ήταν πολύ απλό.

    ReplyDelete
  49. Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ

    Γράφει ο Κώστας Λάμπος
    (prodial21@gmail.com)

    Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση οδήγησε, με την κατάργηση των εθνικών περιορισμών και οικονομικών συνόρων, καθ’ υπαγόρευση βέβαια του ηγεμονικού κεφαλαίου με όργανά του τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Διεθνή Τράπεζα, στην ενιαία διάταξη των διάφορων εθνικών καπιταλισμών, με την έννοια της ένταξής τους σε ένα ενιαίο στρατηγικό σχέδιο, που αποσκοπεί στον περιορισμό, και στην άρση των ενδοκαπιταλιστικών και διακαπιταλιστικών συγκρούσεων, για την από κοινού οργάνωση και την ενιαία αντιμετώπιση της σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.

    Αυτή η διαδικασία, αν και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, έχει εντούτοις προχωρήσει αρκετά, ώστε να έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό ένα είδος ομογενοποίησης του παγκόσμιου καπιταλισμού, όσον αφορά τις διαδικασίες παραγωγής και κύρια όσον αφορά τις διαδικασίες ιδιοποίησης, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του παγκόσμιου «οικονομικού πλεονάσματος». Αυτή η κατάσταση, βέβαια, οδηγεί σε σταδιακή επιτυχία του στρατηγικού στόχου του ηγεμονικού κεφαλαίου με τη βίαιη απώθηση της ζωντανής Εργασίας τόσο από τη σφαίρα της παραγωγής, όσο και κύρια από τη σφαίρα της κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με συνέπεια την οικονομική, κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση της Εργασίας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας και της ανθρωπότητας.

    Δε κατάφερε εντούτοις, αυτή η ομογενοποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού να απαλλάξει το σώμα του καπιταλισμού από τη χαοτική φύση του και τις σύμφυτες με αυτή τη φύση του εσωτερικές αντιφάσεις του, οι οποίες εκδηλώνονται όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα με τη μορφή των διάφορων κρίσεων, που λειτουργούν ως οξείες λοιμώξεις, προσβάλλοντας ταυτόχρονα όλα τα μέλη και τα ζωτικά όργανα του παγκόσμιου καπιταλισμού, επειδή ακριβώς η κατάργηση των εθνικών περιορισμών και οικονομικών συνόρων λειτούργησε αποδυναμωτικά για το «ανοσοποιητικό» του σύστημα.

    Η τρέχουσα κρίση του καπιταλισμού αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιάς τέτοιας «οξείας λοίμωξης» η οποία ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία και οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα καινούργιο μεσαίωνα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τόσο τα όρια όσο και την επικινδυνότητα του καπιταλισμού.

    Αναμφισβήτητα, το ηγεμονικό κεφάλαιο, μερικές δεκάδες παγκόσμιας εμβέλειας επιχειρήσεις που ελέγχουν άμεσα ή έμμεσα την παγκόσμια οικονομία, προσπαθεί να ξεπεράσει και αυτή την κρίση με μια ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του πλούτου, πράγμα που φυσικά συνεπάγεται τον παραπέρα περιορισμό του αριθμού ακόμα και των καπιταλιστών διεκδικητών του, και να ενισχύσει τη θέση του για να μπορέσει να ολοκληρώσει το στρατηγικό του σχέδιο για τον θεσμικό αφοπλισμό, την πλήρη αποδυνάμωση και την ολοκληρωτική υποταγή της Εργασίας, για την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

    Το αν θα τα καταφέρει θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν και από τα μέσα με τα οποία θα αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση, αλλά και τον φιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό συνολικά οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Η συνειδητοποίηση πως ο καπιταλισμός, που έφτασε τα όριά του, πρέπει να ανατραπεί, γιατί καταστρέφει τη φύση και απειλεί τη ζωή, τις ελευθερίες και την πρόοδο της ανθρωπότητας, είναι προϋπόθεση για την συνολική άρνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την αναζήτηση ενός άλλου τρόπου παραγωγής και κατανομής του αναγκαίου για την ευημερία και την πρόοδο της ανθρωπότητας πλούτου. Μια συνειδητοποίηση η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει την πνευματική μας απελευθέρωση από τους σκοταδιστικούς μύθους και τις εξουσιαστικές αντιλήψεις της άρχουσας τάξης. Προϋποθέτει δηλαδή την πνευματική, την ιδεολογική και πολιτική αυτονόμησή μας και κατά συνέπεια την, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, διατύπωση της στρατηγικής των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η οποία θα πάρει τη μορφή μιάς Νέας Ατομικής και Συλλογικής Αυτοπεποίθησης, μιάς Νέας Επαναστατικής Λαϊκής Βούλησης και ενός Νέου Σχέδιου για την Κοινωνία και την Ανθρωπότητα.

    Έχω την αίσθηση, πως η εξέγερση των Ελλήνων Εφήβων που συγκλόνισε τη χώρα, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο τις τελευταίες εβδομάδες δεν αποτελεί μια από τις συνηθισμένες εκρήξεις θυμού της νεολαίας, αλλά σύμπτωμα διαμόρφωσης αυτής της Νέας Αυτοπεποίθησης, μια ωδίνη της ιστορίας στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από το παλιό και να γεννήσει το καινούργιο. Θα χρειαστούν, σίγουρα, πολλές ακόμα τέτοιες ωδίνες μέχρι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους, να ταράξουν την αδράνειά τους, να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να ακολουθήσουν τη Νέα Γενιά στον αγώνα της για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση ενός καλύτερου, ενός αντάξιου της ανθρώπινης ύπαρξης κόσμου.

    Θα χρειαστεί πάνω απ’ όλα η ίδια η Νέα Γενιά να συνειδητοποιήσει τον επαναστατικό ρόλο της στα πλαίσια του Λαϊκού Κινήματος και να συγχρονίσει το βηματισμό της στη στρατηγική της υπέρβασης, της ανατροπής και όχι του εκσυγχρονισμού, ή της βελτίωσης του καπιταλισμού, για να μην μπορεί κανένας κομματικός ινστρούχτορας, να συκοφαντεί τον αγώνα της και να τον εμφανίζει ως «επανάσταση των ‘μαμάκηδων’…, ψευδοεπανάσταση που βασίζεται ακριβώς στη λογική και στη λειτουργία της προστατευόμενης οικογένειας…σαν το μωρό που γλύφει το αγαπημένο αντικείμενο και μετά το πετά – κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη νεολαία που σπάει βιτρίνες…», (βλέπε Ανδρουλάκης Μίμης, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 04.01.2009, σελ.47), επειδή δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει και να τον υποτάξει στα σχέδια του σκληρού πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος ή/και επειδή κανένας ινστρούχτορας δεν θέλει και δεν μπορεί να κατανοήσει το συμβολισμό αυτών των εκδηλώσεων, σαν την πιο φυσιολογική αντίδραση της νέας γενιάς απέναντι στην απάνθρωπη καθημερινότητα και στην γκρίζα προοπτική της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

    Θα χρειαστεί ακόμα η Νέα Γενιά να αποφύγει το σφιχτό εναγκαλισμό που επιχειρούν διάφοροι αχυράνθρωποι, επαγγελματίες «νεολαίοι», με ουδέτερες υποτίθεται, αλλά φανταχτερές ταμπέλες, οι οποίοι την αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, μεταξύ καπιταλισμού και εργαζόμενης ανθρωπότητας, τη μεταφέρουν, ως «διαγενεακή υπόθεση», στο επίπεδο των «γενεών», όπου υποτίθεται πως οι μη-νεολαίοι εκπροσωπούν τη συντήρηση και οι νεολαίοι την πρόοδο. Ζητούν τη θέσπιση «διαγενεακού δικαίου», που θα επιτρέπει την αύξουσα συμμετοχή των νέων στην πολιτική εξουσία, που διαχειρίζεται το εποικοδόμημα, για λογαριασμό του κεφαλαίου. Τέτοιες προσεγγίσεις δεν είναι μόνο απολίτικες και αντεπιστημονικές, αλλά είναι αποπροσανατολιστικές και βαθιά αντιδραστικές και δεν αφορούν την εργαζόμενη κοινωνία, αλλά όσους «νεολαίους» βιάζονται να μπουν στην υπηρεσία του κεφαλαίου ως επαγγελματίες πολιτικάντηδες και γι’ αυτό συγκρούονται με τους πολιτικούς «πατεράδες και τους παππούδες τους», που αργούν ή και αρνούνται να τους αδειάσουν τη γωνιά. Ας μην γελιόμαστε ο ταξικός αγώνας δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ούτε στην εποχή μας, αγώνας μεταξύ γενεών, φυλών, φύλλων θρησκειών και πολιτισμών, αλλά μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, γι’ αυτό και η προοδευτικότητα ή η αντιδραστικότητα του καθενός προσδιορίζεται από τη θέση που παίρνει σ’ αυτή τη βασική αντίθεση.

    Θα χρειαστεί, τέλος, οι νέοι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν θετικά τα όποια αδιέξοδα και τις όποιες αγωνίες της ηλικίας, της εποχής, της τάξης και της κοινωνίας στην οποία ζουν και αντί οι αγωνίες τους να γίνονται άγχη, (φοβίες απόγνωση και καταθλίψεις που θα τους σπρώξουν στους τεχνητούς παράδεισους, στους ψυχαναλυτές, στους παπάδες ή στο φαύλο κύκλο της αδιέξοδης βίαιης, σπάνια όμως τυφλής και συνήθως ύποπτα ελεγχόμενης, ψυχολογικής αντίδρασης απέναντι στο σύστημα που τους περιθωριοποιεί και τους καταστρέφει, για να μην τους έχει απέναντί του), να μετασχηματίσουν τις αγωνίες τους για το μέλλον το δικό τους, της πατρίδας τους και της ανθρωπότητας, σε αγώνα υπέρβασης των οδοφραγμάτων που βάζει το σύστημα στην κατάκτηση και στην κοινωνικοποίηση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, που θα δώσει τη δύναμη στην αποφασιστική πλειοψηφία της κοινωνίας να ανατρέψει συθέμελα το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσει, με την ενεργή συμμετοχή όλων στο Αμεσοδημοκρατικό Λαϊκό Κίνημα, έναν καλύτερο κόσμο. Να κατανοήσουν οι νέοι άνθρωποι, την ιστορική πραγματικότητα πως οι «επαναστάσεις» αγράμματων, ή «γραμματιζούμενων» ένοπλων μειοψηφιών χωρίς την κοινωνία, αποδείχτηκαν «αγράμματες επαναστάσεις» που εξελίχτηκαν σε βίαιες εξουσίες ενάντια στην κοινωνία και στην πρόοδο, συμβάλλοντας έτσι στη σωτηρία και στη διαιώνιση του συστήματος εκμεταλλευτικής εξουσίας. Η γνώση, διδάσκει η ιστορία, είναι η μόνη αποτελεσματική απελευθερωτική επαναστατική δύναμη, ενώ η «επαναστατημένη» άγνοια είναι αντεπαναστατική αδυναμία που εμποδίζει την επανάσταση για την κοινωνική απελευθέρωση της Εργασίας.

    Δεν είναι εύκολο, αντίθετα είναι πολύ δύσκολο, αλλά είναι ζωτικά αναγκαίο και κρίσιμο να σπάσουμε όλοι, νεολαία και εργαζόμενοι, όχι τόσο τις βιτρίνες σύμβολα, όσο τις αόρατες αλυσίδες, δηλαδή τις όποιες πνευματικές, ιδεολογικές, πολιτικές, οργανωτικές και συναισθηματικές κομματικές εξαρτήσεις, που μας οπαδοποιούν και μας κρατάνε ομήρους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που δημιουργούμε τον παγκόσμιο πλούτο, να δημιουργήσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τον ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, να καταργήσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που δημιουργούν πλούτο για λίγους και δυστυχία για τους πολλούς και να εγκαθιδρύσουμε σχέσεις ΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, στο πλαίσιο των οποίων η παραγωγή θα υπακούει στις αρχές της Ισότητας, της Ελευθερίας, του Ανθρωπισμού και της Ειρήνης, ώστε η παραγωγή να υπηρετεί την πανανθρώπινη ευημερία, την πρόοδο της Ανθρωπότητας και την ειρηνική συμβίωση των Ανθρώπων και των Λαών και όχι την ανισότητα, την αδικία, την καταστροφή και τον πόλεμο

    Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το βαθύτερο ουμανιστικό νόημα της εξέγερσης των εφήβων, η οποία θα δικαιωθεί στο βαθμό που θα γίνει εξέγερση ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας με πρωτεύοντα στόχο την κοινωνική απελευθέρωση της Εργασίας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για ένα ειρηνικό κόσμο και για έναν Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

    @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

    Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, www.epithesh.blogspot.com
    Αυτό το κείμενο θα το βρείτε επίσης στο: www.monthlyreview.gr
    _______________________________________________________________

    ReplyDelete
  50. Και κάτι ακόμα. Αν λάβουμε υπόψην μας το sync.gr για να διαπιστώσουμε ποια web sites έχουν μεγαλύτερο "ρεύμα" στην κοινωνία, τότε θα έπρεπε να δεχτούμε ότι πρώτo έρχεται το φασίζον site troktiko και δεύτερο το athens.indymedia!

    (Και πολύ πιο κάτω και καταιδρωμένη η G700). Άρα δεν καταλαβαίνω, από που και έως που προκύπτει το βάρος της ομάδας G700 στη δημόσια σφαίρα. (και φυσικά δεν αναφέρομαι στη λεγόμενη "γενιά των 700 ευρώ" ως κοινωνικό κομμάτι)

    ReplyDelete
  51. Διότι η κοινωνία παρακολουθεί με ενδιαφέρον την οργάνωση που έχει την πατρότητα αυτής της ορολογίας για να ακούσει τι λέει. Κι απ' τη στιγμή που δεν ακούει τα κλασσικά αριστερομαρξιστικά απο τα οποία έχει μπουχτίσει και τα αφελή φιλελεύθερα από τα οποία έχει επισης μπουχτίσει ανανεώνει το ενδιαφέρον της και συνεχίζει να παρακολουθεί. Επίσης λάβε υπόψη ότι μόνο ο Συνήγορος του Εργαζόμενου, στον οποίο απευθύνονται εργαζόμενοι που καμία σχέση με το blogging δεν έχουν, διαθέτει μια εμβέλεια που δεν είναι ορατή σε όσους απλά διαβάζουν το blog.

    ReplyDelete