Η αμήχανη αναγνώριση των κολεγίων

...Ξανανοίγει το διάλογο για το τοπίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα...

Κατατέθηκε χτες στη Βουλή, μέσα στο κατακαλόκαιρο, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ρυθμίζει ζητήματα λειτουργίας των Κολεγίων στη χώρα μας.

Το νομοσχέδιο είναι ακόμη μία απόδειξη της απερίγραπτης αμηχανίας και ατολμίας της κυβέρνησης στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, τι ακριβώς ρυθμίζει το νομοσχέδιο;

Τα εξής εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα για τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Τι τίτλο επιτρέπεται να έχουν στην ταμπέλα τους τα Κολέγια και βεβαίως το γεγονός ότι είναι παράνομο στο εξής να έχουν κοινή είσοδο με φροντιστήρια. Ε, τώρα πια που τα Κολέγια δεν θα έχουν την ίδια πόρτα με τα φροντιστήρια αγγλικών θα αρχίσουν να έρχονται οι απόφοιτοι της Οξφόρδης και του LSE στην Ελλάδα για μεταπτυχιακά.

Το νομοσχέδιο δυστυχώς αρχίζει και τελειώνει στο εξής ένα. Στο ότι υπάγει τα Κολέγια στην εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας. Σε αυτόν ακριβώς τον τραυματισμένο συμβολισμό αντιδρούν με λύσσα όσοι αντιδρούν θεωρώντας προφανώς ότι τα Κολέγια όχι απλώς δεν εντάσσονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ούτε καν στην εκπαίδευση.

Το νομοσχέδιο είναι μία ιδιόμορφη αφορμή με την οποία ξανανοίγει ο διάλογος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πέρα, ωστόσο, από τις καλές ή κακές, μεταρρυθμιστικές ή αγωνιστικές απόψεις, υπάρχουν συγκεκριμένες νομικές δεσμεύσεις.

Η Οδηγία 2005/36 υποχρεώνει τη χώρα να αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα ανάλογα με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων στους αποφοίτους των Κολεγίων εκείνων, τα οποία συνεργάζονται με πανεπιστήμια χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να θέσει προϋποθέσεις ουσιαστικές/ακαδημαϊκές ως προς τη λειτουργία τους. Δηλαδή, ποιος διδάσκει, τι διδάσκει και ποιον διδάσκει. Αυτά ελέγχονται μόνο από τα συνεργαζόμενα πανεπιστήμια.

Όμως, αυστηρές ακαδημαϊκές προϋποθέσεις θα μπορούσαν να είχαν τεθεί για τα υπόλοιπα Κολέγια που δεν υπάγονται στην Οδηγία και είναι πραγματικά περίεργο, γιατί κάτι τέτοιο δεν επιχειρήθηκε.

Τρεις είναι οι λύσεις ως προς την Οδηγία. Ή την εφαρμόζουμε, ή περιμένουμε να καταδικαστούμε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και κατόπιν να την εφαρμόσουμε ή αποχωρούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται για να λέγονται, όπως οι νομικές ανοησίες για υπεροχή του Συντάγματος και του άρθρου 16 έναντι της Οδηγίας.

Με λίγα λόγια ή θα προσαρμοστούμε ή θα βουλιάξουμε. Ή θα δούμε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την Οδηγία σαν αφορμή για να αλλάξουμε προς το καλύτερο το πεδίο της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα ή θα συμβιβαστούμε με χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση από δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα κρύβοντας για μια ακόμη φορά τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

Η ίδια η αμηχανία και η φοβία του νομοσχεδίου τουλάχιστον καταφέρνει και ανοίγει ξανά το διάλογο για την δημόσια ανώτατη εκπαίδευση. Ένα αγαθό που όσο περισσότερο κρατικοποιείται, άλλο τόσο χάνει το δημόσιο χαρακτήρα του.

ΔΗΜΟΣΙΟ πανεπιστήμιο είναι το αυτοδιοίκητο πανεπιστήμιο που αξιολογείται από το κράτος, χρηματοδοτείται από το κράτος αλλά που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Η κυβέρνηση χωρίς διάθεση, τόλμη και σχέδιο και μάλλον εν αγνοία της ξανανοίγει το διάλογο.