Η γενιά των babylosers

Άνεργοι ή με επισφαλείς θέσεις εργασίας, στηρίζονται στους γονείς τους και κάνουν εκπτώσεις στα όνειρά τους

Της Μαρίας Σπηλιοπούλου*

Η γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα, γενιά των 1.000 ευρώ για την Ισπανία και την Ιταλία, γενιά iPod στη Βρετανία, είναι η γενιά των «χαμένων» κατά την επιστήμη της Κοινωνιολογίας.

Babylosers είναι ο όρος που κατέθεσε ο Γάλλος κοινωνιολόγος Λουί Σοβέλ για να περιγράψει τα παιδιά των περίφημων babyboomers, που στα 30 τους, εγκλωβισμένα στην οικογενειακή εστία, στην ανεργία και σε κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, με πτυχία στην κορνίζα και μετρημένα ευρώ στην τσέπη, συνειδητοποιούν πως θα έχουν ένα χειρότερο βιοτικό επίπεδο από αυτό των γονιών τους.

Από τη μεταπολεμική έκρηξη γεννήσεων (baby boom) της δεκαετίας του ‘50 σε ΗΠΑ και Ευρώπη και το μετέπειτα οικονομικό boom, την ανάπτυξη που συνοδεύτηκε με ένα καλύτερο επίπεδο ζωής για τη μεσαία τάξη των babyboomers, φτάσαμε στη γενιά των babylosers (χαμένων νέων), των παιδιών τους.

Όνειρα που ξεθωριάζουν

Ευρωπαίοι που γεννήθηκαν από το 1968 και μετά (στις ΗΠΑ το φαινόμενο δεν έχει λάβει ακόμη τέτοιες διαστάσεις ώστε να περιλαμβάνονται και Αμερικανοί στην κατηγορία), με σπουδές ανώτερες από εκείνες της μαμάς και του μπαμπά κατά κανόνα, βλέπουν το όνειρό τους για συνέχεια της dolce vita που γεύτηκαν μέχρι σήμερα να σβήνει.

Με ένα μισθό-χαρτζιλίκι σε μια περίοδο διεθνούς παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, χωρίς προοπτικές βελτίωσης, τι όνειρα να κάνουν;

Δεν μπορούν να αγοράσουν σπίτι, ούτε καν να νοικιάσουν, αγωνιούν σε επισφαλείς θέσεις εργασίας που δεν ανταποκρίνονται στις γνώσεις τους, κάνουν εκπτώσεις στα ταξίδια, στη διασκέδαση και τα όνειρα για τη δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν δυο, ήτανε τρεις, γίνανε χίλιοι δεκατρείς κι έπειτα δεκάδες εκατομμύρια στη δυτική και νότια «γηραιά ήπειρο».
Κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, οικονομολόγοι, media και απλοί πολίτες βρίσκονται σήμερα να αναλύουν το φαινόμενο που θα έχει και σοβαρές δημογραφικές συνέπειες, όπως προβλέπουν, σε μια ήπειρο ήδη γηρασμένη.

Ο εμπνευστής του όρου babyloser, Λουί Σοβέλ, ετών 41, ανήκει οριακά και ουσιαστικά σε αυτήν τη γενιά των «χαμένων».

Ανατρέχει στις έρευνες και τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι η αγοραστική τους δύναμη έχει μειωθεί κατά 25% κατά μέσο όρο συγκριτικά με αυτή των γονιών τους, όταν ήταν στην ηλικία τους και ξεκινούσαν τη δική τους ζωή μακριά από την πατρική εστία.

Οι αριθμοί δεν μπορούν να αποδώσουν ωστόσο την πικρία, την απογοήτευση, την οργή, την παραίτηση που βίωσε και ο ίδιος. Εντοπίζει τη βασική αιτία της δυσάρεστης έκπληξης που περίμενε τους 30ρηδες- 40ρηδες του σήμερα, όπως δήλωνε πρόσφατα στη βρετανική εφημερίδα «Guardian» και όπως συγκλίνουν πολλοί αναλυτές, στο γεγονός ότι η μεσαία τάξη που έζησε την ευημερία μετά την οικονομική ανάπτυξη των περασμένων δεκαετιών, βρέθηκε εντέλει χωρίς δίχτυ προστασίας μπροστά στην οικονομική ύφεση που εξαπλώνεται διεθνώς.

Ενδεικτικά στη Γαλλία το 1973 μόνο ένα 6% των αποφοίτων πανεπιστημίων ήταν εκτός αγοράς εργασίας.

Σήμερα το ποσοστό ανεργίας στην κατηγορία των νέων με πτυχία έχει εκτοξευτεί στο 30%, ενώ ο μέσος όρος για τους ανέργους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εκπαιδευτικού επιπέδου, ανά τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., είναι υποπολλαπλάσιος. Πολλοί από όσους επένδυσαν λοιπόν στη γνώση, καταλήγουν να ιδρώνουν για μια θέση με μισθό ανειδίκευτου εργάτη.

Στη Βρετανία οι babylosers είναι η γενιά iPod. Μεταφρασμένο ως αρκτικόλεξο από το αγαπημένο γκάτζετ τους, είναι η «ανασφαλής, πιεσμένη, πνιγμένη στους φόρους και τα χρέη» γενιά (insecure, Pressured Overtaxed, Debtridden).

Οι ετικέτες αλλάζουν, όμως τα προβλήματα είναι τα ίδια στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Μαδρίτη ή στην Αθήνα, όπως υπογραμμίζει η ιταλική εφημερίδα «La Repubblica» σε πρόσφατο σχετικό αφιέρωμα στους babylosers.

Στην Ευρώπη σήμερα, σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Ε., 16 εκατομμύρια πολίτες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Τη δεκαετία του ’60 ήταν κατά κανόνα οι ηλικιωμένοι. Σήμερα είναι οι νέοι που φυτοζωούν και αγωνίζονται να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Πολιτικοί αναλυτές, όπως η συγγραφέας και αρθρογράφος Αριάν Σεμίν, βλέπουν στον εκρηκτικό συνδυασμό της απογοήτευσης και της οργής τους με την πολιτική, που έχει οδηγήσει σε αυτή την πικρή πραγματικότητα, και των άνευ προηγουμένου επί δεκαετίες μαζικών διαδηλώσεών τους στους δρόμους ανά τη «γηραιά ήπειρο» τους τελευταίους μήνες, με κοινό αίτημα ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, την «πρώτη ύλη» για μεγάλες αλλαγές και στην πολιτική σκηνή τις επόμενες δεκαετίες.

*Η Μαρία Σπηλιοπούλου είναι δημοσιογράφος. Το άρθρο της δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος την Κυριακή 20-7-2008.