Λευτεριά απ' τη Μεταπολίτευση

Θα ξεκινήσουμε με μια τοποθέτηση αρχής: θέλουμε οι νέοι άνθρωποι να πρωταγωνιστούν όσο το δυνατόν περισσότερο στην πολιτική, την οικονομία, τη διοίκηση. Θέλουμε να σπάσουν οι ηλικιακές επετηρίδες και οι κοκαλωμένες ιεραρχίες, να κλονιστεί συθέμελα το σύστημα γεροντοκρατίας που οξύνει τα αμυντικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Να εκπροσωπηθούν επιτέλους τα δυναμικά στρώματα και να αρχίσουν να κλείνουν οι επετηρίδες που επέβαλαν τα δημόσια πρόσωπα κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Θεωρούμε ότι η ΑΝΑΝΕΩΣΗ επιβάλλεται να προχωρήσει παντού. Κυρίως, σε όλα ανεξαιρέτως τα γερασμένα και κουρασμένα ελληνικά κόμματα. Σ’ αυτή τη λογική χαιρετίζουμε την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ κι ευχόμαστε να δούμε και τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους να προχωρούν σε φρεσκάρισμα του στελεχιακού τους δυναμικού, μπολιάζοντας τη γενιά των έμπειρων πενηντάρηδων και των 60+ με τις δυναμικές ομάδες των 25+, των τριαντάρηδων και των σαραντάρηδων, που σήμερα δυστυχώς λάμπουν δια της απουσίας τους.

ΠΡΟΣΟΧΗ όμως! Η ανανέωση δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε ταυτίζεται απαραίτητα με το πολιτικά νέο και καινοτόμο. Αντιθέτως, πίσω από τα νεανικά πρόσωπα κρύβονται συχνά πυκνά συντηρητικές συμπεριφορές και καραδοκούν παλιές και χιλιοφορεμένες απόψεις.

Στην περίπτωση του ΣΥΝ για παράδειγμα, η ανανέωση που έγινε σε επίπεδο ηγεσίας δεν συνεπάγεται ταυτοχρόνως μια ιδρυτική καινοτομία σε επίπεδο πολιτικών θέσεων. Αντιθέτως, η ανανέωση φαίνεται να λαμβάνει το χαρακτήρα διαδοχής του μεταπολιτευτικού αριστερού ύφους και λόγου , από τη μία γενιά στην άλλη, ετούτη τη φορά σε νέο περιτύλιγμα.

Το αίτημα για νέα μεταπολίτευση, η εξαιρετικά προωθημένη για τα αθηναϊκά δεδομένα ατζέντα της δημοτικής παράταξης Ανοιχτή Πόλη, οι ρηξικέλευθες προτάσεις για το περιβάλλον, η ρήξη με το ηλικιακό status quo σε επίπεδο ηγεσίας ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ μαζί με όλα τα όχι και τις φοβίες της Αριστεράς της μεταπολιτευτικής περιόδου: την a priori άρνηση της παγκοσμιοποίησης και τον εκ πεποιθήσεως αντιαμερικανισμό, την αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου και το ισχυρό φλερτάρισμα με τον ευρωκομμουνισμό, την καταγγελία της κεντροαριστεράς ως χρεοκοπημένης πολιτικής δύναμης, τη δαιμονοποίηση των φιλελεύθερων ιδεών μέσα από την άκριτη ταύτισή τους με το νεοφιλελεύθερο δόγμα.

Δεδομένων όλων των παραπάνω η γενιά των 700 ευρώ δεν αρκείται σε μια Νέα Μεταπολίτευση. Θέλει ΛΕΥΤΕΡΙΑ απ’ τη Μεταπολίτευση.

Δε θέλουμε την Ελλάδα εναλλακτικό αριστερό πόλο μέσα στην ΕΕ, αλλά χώρα πρωταγωνιστή με ενεργό ρόλο στην οικοδόμηση της Ευρώπης. Δε θέλουμε να σταματήσουμε την παγκοσμιοποίηση, θέλουμε να την αξιοποιήσουμε προς όφελός μας. Δεν απορρίπτουμε συλλήβδην τον ρόλο των ΗΠΑ στον πλανήτη, αντιστεκόμαστε στην πολιτική επιλεκτικής πρωτοκαθεδρίας και τη μονομέρεια Προέδρων τύπου Τζόρτζ Μπους. Δεν κάνουμε σημαία μας την αντίσταση στο 16, απαιτούμε έναν ενιαίο χώρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με πυρήνα το εξευρωπαϊσμένο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Δε χορταίνουμε με λόγια κοινωνικής ευαισθησίας και φιλοδωρήματα, απαιτούμε διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας ώστε να δημιουργηθούν περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας. Δεν εθελοτυφλούμε για την επερχόμενη κρίση του ασφαλιστικού, θέλουμε μια βιώσιμη κοινωνική ασφάλιση με διαγενεακά δίκαιες λύσεις. Δε θέλουμε κακής ποιότητας κρατικά αγαθά, θέλουμε ποιοτικά και προσβάσιμα σε όλους συλλογικά κοινωνικά αγαθά, όποιος και αν τα παράγει αυτά. Δεν απορρίπτουμε την ελεύθερη αγορά, την αξιοποιούμε κάνοντάς την να λειτουργεί προς όφελος των εργαζόμενων, των καταναλωτών και των νέων επιχειρηματιών.

Με λίγα λόγια, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου οι πολίτες τέρπονται παράγοντας λήρους και χορταίνουν καταναλώνοντας ανεμώλια έπη, η γενιά των 700 ευρώ πορεύεται με πυξίδα την κοινή λογική. Ζητάει εξευρωπαϊσμό και σύγκλιση με την ΕΕ, μέσα από το άνοιγμα ενός νέου κύκλου ανάπτυξης , καθώς και την εμπέδωση ενός νέου προτύπου θεσμικής και οικονομικής διακυβέρνησης για τη χώρα.