Κύριε Υπουργέ, Καλά Χριστούγεννα

Από τον Γιάννη Σεμιτέκολο,

Η ιδέα για ένα αφιέρωμα στη γενιά των 700 ευρώ μας ήρθε, όταν στο mail του περιοδικού έφτασε το βιογραφικό της Έρρικας, η οποία στα προσωπικά στοιχεία του C.V. της δήλωνε υπερήφανα "μέλος της γενιάς των 700 ευρώ". Ακολούθησε μια σύσκεψη ωρών στο γραφείο, με τέτοια ένταση και πάθος, που δεν σου κρύβω πως είχα πολλούς μήνες να δω. Ιδέες έπεσαν πολλές. Για ένα τόσο σοβαρό θέμα εξάλλου θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα ολόκληρο βιβλίο.

Μια από αυτές ανήκε στον Ηλία: "Θέλω τη γνώμη του κ. Αλογοσκούφη, πειράζει;" Οι απορίες του ηλία έπεσαν στο χαρτί, έγιναν mail και στάλθηκαν στον υπουργό. Κι εκείνος, προς τιμήν του και παρά το γεγονός πως βρισκόταν στο εξωτερικό, βρήκε το χρόνο και τη διάθεση να του απαντήσει. Τον ευχαριστώ δημοσίως για την τιμή που μας έκανε.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως ο υπουργός είπε τη μισή αλήθεια. Ναι, έχει δίκιο όταν λέει πως όταν είσαι πιτσιρίκος και ξεκίνας τη δουλειά, όσα πτυχία κι αν έχεις, όσες γλώσσες κι αν μιλάς, ξεκινάς από χαμηλά και με λίγα λεφτά. Αυτό εξάλλου είναι και το πιο δημοφιλές είδος management στις ΗΠΑ, όπου στις μεγάλες εταιρείες πρέπει υποχρεωτικά να ξεκινήσεις από paper boy, να μάθεις όλη τη δουλειά από την αρχή της, ούτως ώστε "όταν έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα" και αναρριχηθείς στην κορυφή, να έχεις πλήρη έλεγχο και γνώση τόσο των αναγκών , όσο και των στόχων της εταιρείας.

Ο υπουργός, όμως, δε δικαιούται να "πανηγυρίζει" πως ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα είναι ο έβδομος υψηλότερος ανάμεσα στα 20 από τα 27 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτή η πραγματικότητα επί της ουσίας ισχύει από τη στιγμή που μέλη της Ε.Ε. έγιναν κράτη του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Και βεβαίως, υπουργέ μου, τα πάντα είναι μέτρο σύγκρισης. Διότι, αν ο σημερινός Έλληνας επτακοσάρης συγκριθεί με τον αντίστοιχο στο Αφγανιστάν, όχι απλώς πρέπει να πανηγυρίζει, αλλά θα 'πρεπε ήδη να πηγαίνει στη δουλειά του με Ferrari και τέσσερις-πέντε body-guards. Αν όμως συγκριθεί μ' αυτόν της Αγγλίας, της Σουηδίας ή της Αμερικής, μάλλον πρέπει να δέσει μια πέτρα στο λαιμό και να φουντάρει από την Ακρόπολη.

Κατά τη γνώμη μου, υπουργέ μου, το ουσιαστικό πρόβλημα της γενιάς των 700 ευρώ δεν είναι τα χρήματα. Λίγο το τάπερ της μαμάς, λίγο η συμπληρωματική εργασία, λίγο η υπομονή, λίγο η οικονομία, αυτή η γενιά τα φέρνει βόλτα. Οι σημερινοί 25άρηδες, χωρίς να το καταλάβουν, έχουν γίνει σαν τις κατσαρίδες, καταφέρνουν κι επιβιώνουν και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Το πρόβλημα, υπουργέ μου, είναι το όραμα. Το όραμα για το αύριο, που πλέον δεν υπάρχει. Οι στόχοι για το μέλλον, που πλέον μπαίνουν δύσκολα, γιατί προέχει η επιβίωση, το σήμερα. Διάβαζα τις προάλλες πως η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών δεκαοκτάρηδων οραματίζονται, λέει, να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Σταυροκοπήθηκα. Όταν εγώ ήμουν δεκαοκτάρης, στα τέλη του '80, έτσι και δήλωνες πως ήθελες να γίνεις "δημόσιος", σε πλακώνανε στις φάπες, έπεφτε σύρμα στην παρέα και οι γκόμενες σ'έδειχναν με το δάχτυλο -"κοιτάξτε έναν μαλάκα, ο πατέρας του έχει τα κονέ και θα τον βάλει στη ΔΕΗ".

Σήμερα; Όσα φάμε, όσα πιούμε κι όσα αρπάξει ο κώλος μας. Ποιο αύριο, ποιο μέλλον. Οι τράπεζες να είναι καλά, να μας κόψουν κάνα δάνειο, δυο-τρεις πιστωτικές, πέντε-έξι άτοκες κι έχει ο θεός. Έτσι σκέφτεται η πλειοψηφία των πιτσιρικάδων σήμερα, υπουργέ μου. Όσο για τη μειοψηφία, μην το ψάχνεις, έχει πέσει -χρόνια τώρα- σε χοντρή κατάθλιψη.

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, υπουργέ μου, σκοπός της πολιτικής σας δεν θα έπρεπε να είναι μόνο "η δημιουργία μιας δυναμικής οικονομίας που θα μπορεί να υποστηρίξει ακόμη υψηλότερους μισθούς". Ίσως πρώτα θα έπρεπε να φροντίσετε την αλλαγή ψυχολογίας του λαού σας. Που πάει στα σχολεία και δε μαθαίνει γράμματα. Που θέλει να κάνει οικογένεια, αλλά δεν ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα. Που φοβάται να αρρωστήσει, γιατί δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους γιατρούς. Που του ζητάτε να δουλεύει μέχρι να ψοφήσει και μετά να του στέλνετε τη σύνταξη -Παραδείσου και Αγίου Πέτρου γωνία. Που πλέον νιώθει εθνικά υπερήφανος μόνο όταν κατακτά την πρώτη θέση στη Γιουροβίζιον. Που δεν ξέρει πλέον για ποιους, γιατί και για ποιο λόγο να προσπαθήσει περισσότερο.

Υπουργέ μου εγώ είμαι από τους τυχερούς. Ξέρεις γιατί; Γιατί δουλεύω με τη μειοψηφία της γενιάς των 700 ευρώ. Δουλεύω με πιτσιρικάδες που βράζει το αίμα τους, που πιάνουν την πέτρα και τη στύβουν. Που κάθε μέρα μου μαθαίνουν καινούρια πράγματα. Που ακόμη πιστεύουν πως μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο -η αγωνία μου ξέρεις είναι να μην κάνω καμιά χοντράδα και τους χαλάσω το όνειρο. Κι ελπίζω το περιοδικό μου να συνεχίσει να πηγαίνει καλά, για να τους δώσω και κανά φράγκο παραπάνω. Για τους πολλούς αγχώνομαι. Ελπίζω κι εύχομαι κάποια στιγμή να αγχωθείς κι εσύ.

Κύριε Υπουργέ, καλά Χριστούγεννα

Ο Γίάννης Σεμιτέκολο είναι εκδότης και διευθυντής του περιοδικού MAX. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί το editorial του τεύχους Δεκεμβρίου 2007.