Η G700 έκλεισε τον κύκλο της

Όταν τον Ιανουάριο του 2007 ανεβάσαμε τη G700 στην τότε μικρή, αλλά με ταχύτητα φωτός διογκούμενη ελληνική blogoσφαιρα, επιχειρήσαμε να δώσουμε φωνή σε μια αγνοημένη σιωπηλή πλειοψηφία. Τους νέους ηλικίας 25 με 35 οι οποίοι στα πρώτα τους βήματα στον εργασιακό στίβο έβλεπαν τα όνειρά τους να συνθλίβονται.

Στην τότε Ελλάδα της "δανεικής ευημερίας" και των ισχυρών ρυθμών μεγέθυνσης ελέω ξέφρενης κατανάλωσης και υπερχρέωσης, οι ελπίδες των νέων χάνονταν σε μια αγορά εργασίας υπέρ-ρυθμισμένη, όμως άναρχη, όπου κυριαρχούσαν η απουσία πολλών και καλών θέσεων εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές, η πολυαπασχόληση, η υπερεργασία, η ετεροαπασχόληση, η μη τήρηση των εργασιακών κανόνων, η ιδιωτική υπερχρέωση, το έλλειμμα προοπτικής. Οι προσδοκίες της γενιάς μας γκρεμίζονταν εξαιτίας ενός μοντέλου ανάπτυξης, του μεταπολιτευτικού, το οποίο είχε προ πολλού εξαντλήσει τα όριά του, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, μια επιχειρηματικότητα ρηχή, ένα κράτος υπερχρεωμένο και αναποτελεσματικό, ένα κοινωνικό σύστημα άδικο, αντινεανικό και γεροντοκρατικό. Ήταν το σύστημα "μεταπολιτευτική Ελλάδα" που θεμελιώθηκε πάνω στη γενεακή αδικία και το οποιό ήδη από το 2008 προβλέψαμε ότι θα καταρρεύσει με κρότο.

Δώσαμε λοιπόν στη γενιά μας την ονομασία «γενιά των 700 ευρώ», θέλοντας να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας ατζέντας, κωδικοποιημένα και εύληπτα, μια πραγματικότητα που οι Έλληνες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, παρά το γεγονός ότι τη βίωναν καθημερινά. Θελήσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία από τον λήθαργο στον οποίο τη βύθιζαν τα αναχρονιστικά αιτήματα διάφορων εφήμερων, μονοθεματικών και κομματικά κατασκευασμένων «κινημάτων» όπως η "γενιά του 16". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε το πραγματικό κοινωνικό ζήτημα. Τη γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά θύμα των διαχρονικά γενεακά άδικων δημόσιων πολιτικών και των πρακτικών που επικρατούσαν στην αγορά.

Το καταφέραμε. Ήδη από τα πρώτα της βήματα η G700 χτύπησε ευαίσθητες χορδές στο συλλογικό υποσυνείδητο καταφέρνοντας να γίνει ένα μικρό αλλά ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης  για πολλούς συνομήλικους μας και μη. Στην πορεία της G700, η «γενιά των 700 ευρώ» έγινε διακριτό κοινωνικό φαινόμενο, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αναλύσεων στα ελληνικά και ξένα Μέσα, πρωτοσέλιδο θέμα των εφημερίδων, έμπνευση για θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, ορατή κοινωνική ομάδα που τα κόμματα επιχείρησαν να εκπροσωπήσουν, να καπελώσουν ή να αντιπαρατεθούν πολιτικά γύρω από τα συμφέροντα της. Μια ομάδα  νέων παιδιών  την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκρινε σκόπιμο να καλέσει στην ημέρα Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2007.

Εισβάλαμε για τα καλά στη δημόσια ατζέντα. Δεν πατήσαμε όμως την μπανανόφλουδα της πολιτικής και μιντιακής δημαγωγίας που αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ευθύς εξαρχής δηλώσαμε αντίπαλοι της κλάψας και της μιζέριας, του αριστερού δήθεν, του λαϊκισμού και της πελατειακής δημοκοπίας, αλλά και των υπερ-απλουστευμένων φιλελεύθερων και συντηρητικών δοξασιών. Στηλιτεύσαμε επίσης νοοτροπίες της γενιάς μας με τις οποίες δεν συμφωνούσαμε, ειδικά τους χλιδάνεργους, αλλά και τη φυσική ροπή στην πολιτική αδιαφορία και την αποχή.

Στα πεντέμισι χρόνια λειτουργίας προτάξαμε συστηματικά πρακτικές, ευρωπαϊκές, πλην όμως αντιδημοφιλείς για πολλούς λύσεις σε σημαντικά ζητήματα  (Agenda G700), τα οποία τα Μέσα καπηλεύονταν και οι πολιτικοί απλά διαπίστωναν ρητορικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τα λύσουν πρακτικά, καθώς υπήρχε κόστος. Κόστος από τη σύγκρουση με την παραδοσιακή εκλογική πελατεία, καθώς και τα οργανωμένα εγωιστικά συμφέροντα, που πέρα από τα συνήθη οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (συντεχνίες του κράτους, πάσης φύσεως προσοδοθήρες - ραντιέρηδες και πιράνχας της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας), είχαν και σαφή δημογραφικό πρόσημο. Οργανώνονταν γύρω από τους αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς «χρυσούς» μεσο-υπερήλικες βολεμένους Έλληνες πολίτες. Ως επί το πλείστον τη γενιά του Πολυτεχνείου που λειτούργησε ως φρουρά του μεταπολιτευτικού status quo.

Αυτές ακριβώς οι προτάσεις και οι ιδέες προσδιόρισαν και τη στάση μας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ατομικά, ο καθένας και η κάθε μία από εμάς μπορεί να είχε τις αντιλήψεις και τα πιστεύω του, την κομματική ή μη ταύτισή του, ακόμα και συμμετοχή. Συλλογικά, όμως, στηρίξαμε πολιτικές συμβατές με την ατζέντα της G700 για "Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση", ρήξη με το σύστημα Ελλάδα, ενίσχυση της γενεακής δικαιοσύνης και δημιουργία ενός New Deal για τη νέα γενιά.

Αν και προοδευτικοί, ουδέποτε μας θάμπωσαν οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις της βιομηχανικής εποχής, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός παρότι λάβαμε μέρος ως καλεσμένοι σε διάφορα ιδεολογικοπολιτικά φόρα. Ούτε φυσικά στοιχηθήκαμε πίσω από κόμματα, παρά το γεγονός ότι συνευρεθήκαμε με πολλούς από τους εκπροσώπους τους, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το Σεπτέμβριο του 2007 και μετά είχαμε το θάρρος να στηρίξουμε ή να απορρίψουμε ανοιχτά διαφορετικά κόμματα ανάλογα με το εκάστοτε διακύβευμα και κριτήριο τη δική μας γενεακή ατζέντα. Σε βαθμό παρεξήγησης...

Σκοπός ήταν πάντα η λειτουργία της G700 ως ενεργού μέλους της κοινωνίας των πολιτών και συγκεκριμένα του κινήματος του διαδικτύου - Netroots που προωθεί μια ατζέντα γενεακής δικαιοσύνης και στηρίζει τους νέους. Η λογική μας ήταν ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών.

Πρώτον, θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.
Δυστυχώς και κατ´ αναλογία της ελληνικής ατροφικής offline κοινωνίας πολιτών, το ελληνικό διαδίκτυο δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση του εξαντλείται στην ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία των εκβιασμών, της εντυπωσιοθηρίας και της "δολοφονίας χαρακτήρων" ενώ και τα όποια "κινήματα του Διαδικτύου" ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα καθώς δεν διαθέτουν πολιτική ραχοκοκαλιά, συστηματική παρουσία και παρέμβαση στα δημόσια πράγματα. Κι όμως το διαδίκτυο αποτελεί ένα πανίσχυρο εργαλείο, μαζικό, φθηνό και ασύλληπτα δημοκρατικό, για όποιον επιθυμεί να διεμβολίσει τη δημόσια ατζέντα εκφράζοντας υπαρκτά και δίκαια κοινωνικά αιτήματα. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση. Η επί πεντέμισι χρόνια παρουσία και δράση της G700 αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Δεύτερον, προσφέρει κοινωνική στήριξη σε ομάδες που την έχουν ανάγκη. Με αυτή τη λογική δημιουργήσαμε  το "Συνήγορο του Εργαζόμενου" στον οποίο μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί διαδικτυακά και να λάβει απαντήσεις σε ερωτήματα γύρω από εργασιακά ζητήματα.

Ταυτόχρονα, επιχειρήσαμε να βγούμε κι εκτός blogoσφαιρας. Να γίνουμε grassroots. Δεν καταφέραμε να έχουμε διάρκεια. Όμως, στον ένα περίπου χρόνο (2008-2009) που διήρκησε αυτή μας η προσπάθεια μετρήσαμε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες.

Τον Φεβρουάριο του 2008 κινητοποιηθήκαμε και πετύχαμε τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό της Αθήνας κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήταν η επιτομή της ενορχήστρωσης μιας επιτυχούς καμπάνιας χωρίς βία, χωρίς αίμα, καταστροφές ή βανδαλισμούς.

Παράλληλα συνεργαστήκαμε με άλλες ομάδες της κοινωνίας των πολιτών για την προώθηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, εξέλιξη για την οποία βραβευτήκαμε με το βραβείο του "Ευρωπαίου Πολίτη" του 2008 μαζί με άλλες 35 οργανώσεις και θεσμούς ανά την Ευρώπη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προηγουμένως, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη συνάντησή μας στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2008 όπου προσήλθαμε να καταγγείλουμε τη βία και τους βανδαλισμούς κατά τα "Δεκεμβριανά", είχε αναγνωρίσει τη γενεακή δικαιοσύνη ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη G700 ως πρωτοπόρο στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Πάνω απ’ όλα, σαν ενεργά μέλη του κινήματος του διαδικτύου, των Ελλήνων netroots, δεν σταματήσαμε ποτέ να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενεακή και κοινωνική καταιγίδα που είδαμε να μας χτυπάει την πόρτα. Αναδείξαμε τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας των νέων, προειδοποιήσαμε για τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, είδαμε τη χρεοκοπία να έρχεται, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε η θεωρία της θωρακισμένης οικονομίας, περιγράψαμε επακριβώς την επερχόμενη κρίση αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, προσπαθήσαμε έγκαιρα να αναδείξουμε τις επιπτώσεις της μεταρρυθμιστικής αδράνειας, η οποία σε συνδυασμό με την κρίση καθιστά τη γενιά μας "γενιά Ιφιγένεια", μια χαμένη γενιά που καλείται να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα.

Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις μας για μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα G700) δεν εισακουστήκαμε.

Τα ίδια κόμματα και Μέσα που έκαναν μόδα τη «γενιά των 700 ευρώ», αγνόησαν παντελώς την ατζέντα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχε προχωρήσει από καιρό. Οδήγησαν έτσι τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Με αφορμή την παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008, η Ελλάδα σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που έζησε μετά το ’50. Μια κρίση που πηγάζει ΚΑΙ από τη συσσωρευμένη γενεακή ανισότητα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως στη δημόσια υπερχρέωση και στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα της οξείας κρίσης έχει αλλάξει ριζικά και τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε η G700 από τον Ιανουάριο του 2007 και μετά. Και δεν αναφερόμαστε απλά στη δραστική περικοπή του βασικού μισθού κάτω από τα 700 ευρώ.

Δεν υπάρχει πια γενιά των 700 ευρώ με την έννοια που αυτή υπήρχε το 2007.

Καταρχάς, η γενιά των 700 υπήρξε ένα κοινωνικό ζήτημα εντός μιας κοινωνίας δανεικής ευημερίας, η οποία τον όποιο πλούτο που παρήγαγε, τον κατένειμε με τρόπο μη βιώσιμο, γενεακά και κοινωνικά άδικο. Σήμερα η φούσκα έσκασε και τη θέση της εικονικής ανάπτυξης έχει πάρει μια πραγματικότητα συνεχιζόμενης οξείας ύφεσης και συρρίκνωσης. Ζούμε σε μια κοινωνία γενικευμένης επισφάλειας, όπου το ζήτημα των νέων είναι μεν κεντρικό, ωστόσο δεν κυριαρχεί πια απόλυτα καθώς μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της μεσαίας και εργατικής τάξης έχουν διολισθήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Βαδίζουμε σταδιακά απ' τη γενιά των 700 στο πρεκαριάτο. Τα αποτελέσματα των γενεακά άδικων πολιτικών χτύπησαν πια τους θύτες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Επιπρόσθετα, έχουν αλλάξει τα ειδοποιά στοιχεία της επισφάλειας που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα τον Ιανουάριο του 2007, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ένας στους δύο πλέον είναι χωρίς δουλειά. Δεκάδες χιλιάδες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.

Παράλληλα, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, άλλαξε ριζικά ο χάρτης των νέων μέσων δικτύωσης. Το 2007 τα blogs μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με τον αριθμό τους να τριπλασιάζεται κάθε χρόνο και τα παραδοσιακά Μέσα να εκστασιάζονται με συνεχή αφιερώματα για τη νέα μόδα. Σήμερα αυτό πια δεν ισχύει. Το blogging έχει περιοριστεί σε εμβέλεια με το twitter και το Facebook να έχει κυριαρχήσει κατά κράτος. Υπερτερεί πια οτιδήποτε απαιτεί σύντομα, συνθηματολογικά μηνύματα, χαλαρή επικοινωνία της ατάκας χωρίς ανάλυση και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσει. Παρότι μπήκαμε δυνατά και σ’ αυτό το πεδίο η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε αμετανόητοι bloggers.

Τέλος, στα πεντέμισι χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν ως ήταν αναμενόμενο και οι ζωές των πρωταγωνιστών της G700. Κάποτε ήμασταν ηλικιακά και εργασιακά στον μέσο όρο. Γεωγραφικά όλοι στην Ελλάδα. Εκπροσωπούσαμε όλοι αυθεντικά τη γενιά μας. Πλέον, ουδείς στην ομάδα είναι κάτω των 30. Εργασιακά, αν και όχι όλοι, έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς της γενιάς των 700 ευρώ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να θεμελιώσουν θέση στην μεσαία τάξη της χώρας και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις τους είναι ασύμβατες με τις ανάγκες και το προφίλ της κίνησης. Έχουν προ πολλού αποχωρήσει. Άλλοι πάλι έχουν συνθλιβεί από την κρίση με αποτέλεσμα τα 700 να τους φαίνονται μαγικό νούμερο. Ζητούμενο γι’ αυτούς η προσωπική επιβίωση. Σε ό, τι αφορά τον τόπο διαμονής, επίσης, κάποιοι έχουν εγκαταλείψει από καιρό την Ελλάδα, ορισμένοι πάλι ετοιμάζονται να φύγουν εντός μηνός για να κάνουν μια νέα αρχή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λόγους δομικούς που έχουν να κάνουν με το μεταλλασσόμενο τοπίο της οικονομικής ανασφάλειας και της κοινωνίας στην Ελλάδα,  αλλά και λόγους προσωπικούς των μελών της ομάδας, η G700 έκλεισε τον κύκλο της. Το ταξίδι που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007 έφτασε στο τέλος.

Στο ταξίδι αυτό ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι σχολιαστές του blog, αλλά και των υπόλοιπων μέσων δικτύωσης, οι οποίοι έδωσαν ζωντάνια στην κοινότητά μας με τον πλουραλισμό των απόψεών τους και την κριτική τους. Πολλοί βρίσκονται από την πρώτη μέρα μαζί μας. Κάποιοι εγκατέλειψαν. Με κάποιους τσακωθήκαμε. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και ζητάμε συγγνώμη από όσους αδικήσαμε.

Αυτό είναι το τελευταίο post που αναρτούμε στο διαδίκτυο. Το επόμενο διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 θα αναρτώνται στο blog κείμενα για τη G700 υπό τη μορφή αφιερώματος. Τα κείμενα θα υπογράφουν επώνυμα ή ψευδώνυμα απλοί πολίτες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, bloggers  και σχολιαστές της G700. Παρακαλούμε όσους θέλουν να γράψουν κάτι να το στείλουν στο genia700@gmail.com. Τα κείμενα θα ξεκινήσουν να αναρτώνται από τις 20 Αυγούστου και μετά έτσι ώστε να διαβαστεί το παρόν τελικό κείμενο και να ενημερωθούν οι αναγνώστες για το κλείσιμο του blog. Το blog δεν θα κατέβει, αλλά θα παραμείνει ανεβασμένο για όσους θέλουν να το μελετήσουν ή να βρουν υλικό για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν.

Σήμερα κλείνει ένας κύκλος. Η γενιά μας, όμως, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Δεν έχει γράψει παρά τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλίο της δικής της ζωής. Όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι εμείς θα κληθούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην αναστήλωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλα τα μετερίζια.

Οι παλιοί βρίσκονται με το ένα πόδι στην απόσυρση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν τι συνέβη. Οι περισσότεροι δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, στην καλύτερη δίνουν μια μάχη εξιλέωσης από τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης.

Αν και ως G700 είμαστε αγανακτισμένοι με τον τρόπο που η πολιτική τάξη, η πλειονότητα των Μέσων και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για ανατροπή του status quo. Η γενιά μας έχει τεράστια ευθύνη να επιδείξει ηθικό σθένος.  Από τον τρόπο που εμείς θα λειτουργήσουμε στην προσωπική και συλλογική δημόσια ζωή θα εξαρτηθεί η ποιότητα του νέου κύκλου που θα ανοίξει για τη χώρα σε μερικά χρόνια. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε σε ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Αρκεί να μην επαναφέρουμε στο προσκήνιο ψευτο-ιδεολογήματα, διχαστικές προσεγγίσεις ή πολυσυλλεκτικές "λύσεις σούπα". Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να διαψεύσουμε τους πάντες με τις ατομικές και συλλογικές μας επιλογές. Το τέλος της κρίσης πρέπει να μας βρει νικητές. Κανείς μας δεν θέλει να ζήσει ή να λέει ότι προέρχεται από μια χώρα παρία, μαύρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική τρύπα στη Βαλκανική. Δεν θέλουμε να γίνουμε χαμένη γενιά. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται να θέσουμε τις δικές μας άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που μας αξίζει.

Ανεργία των νέων: φουντώνει ο άνεμος της καταιγίδας των γενεών

Το 2007, όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, έπειτα από πέντε χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης και δυόμιση χρόνια κρίσης χρέους, εξαιτίας της αλόγιστης έκθεσης στον εξωτερικό δανεισμό κατά τη διετία 2007-2009 καθώς και των μονόπαντων πολιτικών αυστηρής λιτότητας τη διετία 2010-2012 με παράλληλη απουσία ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετίας, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. 

Η ανεργία τσακίζει τη γενιά μας. Δεν είμαστε πια η γενιά των 700 ευρώ. Είμαστε η γενιά της ανεργίας.

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Σύμφωνα με την Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η ομάδα που κατ’ εξοχήν πλήττεται από την ανεργία είναι οι νέοι και ειδικότερα τα άτομα ηλικίας 15-24, όπου το ποσοστό ανεργίας τους είναι το υψηλότερο, καθώς φτάνει το 52,7% κατά το Α’ Τρίμηνο του 2012. Η δική μας κατηγορία της «γενιάς των 700 ευρώ» πλήττεται με ανεργία της τάξης του 35,7% στις ηλικίες 25-29 και 21,3% στις ηλικίες 30-44.

Πρόκειται για εξέλιξη θλιβερή, που οδηγεί σε προσωπικά και οικογενειακά αδιέξοδα -ειδικά στα αστικά κέντρα-, σε αναγκαστική μετανάστευση στο εξωτερικό -όπου κι εκεί όμως δεν μας περιμένει ο παράδεισος-, σε μίσος για την εγχώρια πολιτική τάξη, αμφισβήτηση ως και γελιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, αντιευρωπαϊκό μένος. Οι πρώτες ριπές έπεσαν στις εκλογές της 17ης Ιούνιου όταν οι νέοι μαζικά υπερψήφισαν αντισυστημικά κόμματα.

Χάρη στην δημογραφική, οικονομική και κοινωνική τους υπεροχή, τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε η ευρεία κοινωνική κατηγορία των λεγόμενων νοικοκυραίων. Με εντολή για α) αποφυγή μιας περιπέτειας που θα διακινδύνευε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, εφαρμογή θεμελιωδών διαρθρωτικών αλλαγών που εκκρεμούν χρόνια και β) αλλαγής των όρων εκείνων των πτυχών του προγράμματος που καθιστούν το κοινωνικό κόστος αλλαγής του οικονομικού μας μοντέλου δυσβάσταχτο. Εμείς στοιχηθήκαμε μ’ αυτή την αντίληψη. Οτιδήποτε άλλο ήταν συναισθηματικά κατανοητό, λογικά όμως αυτοκτονικό και γι’ αυτό παράλογο.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Η αντισυστημική δυναμική είναι εξαιρετικά ισχυρή. Έχει το πλεονέκτημα. Η νέα κυβέρνηση πρέπει γι’ αυτό να πετύχει και στα δύο σκέλη. Αν η επιτυχία στο πρώτο σκέλος διασφαλίζει ότι μένουμε στην Ευρωζώνη μέχρι νεοτέρας, ώστε να θέσουμε τις βάσεις μιας πιο υγιούς και παραγωγικής οικονομίας και να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία (back on track), το δεύτερο σκέλος θα κρίνει το κατά πόσο η παραμονή μας στο ευρώ είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου καθώς και προς όφελος της κοινωνίας, ειδικά της γενιάς μας. Μιας γενιάς η οποία είναι μεν τσακισμένη όμως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, με αφορμή την κρίση και τα προβλήματα επιβίωσης που πλέον βιώνει, έχει αφυπνιστεί και ζητάει σαν μανιασμένος όχλος το κεφάλι επί πινάκι των πρωταγωνιστών. Με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και βιολογικά να το δει κανείς, είναι η γενιά που εκ των πραγμάτων πια καλείται να πρωταγωνιστήσει στις εγχώριες εξελίξεις, αλλά και όλες τις πτυχές της οικονομικής και δημόσιας ζωής.

Αν υπάρξει αποτυχία, αποτυχία που θα τη χρεωθεί και η Ευρώπη, η γενεακή καταιγίδα που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τη σύγκρουση των γενεών για το ασφαλιστικό, το εργασιακό και το οικολογικό ζήτημα σε καθεστώς ευημερίας. Θα μοιάζει περισσότερο με ισχυρό τυφώνα, με μια οξεία κοινωνική σύγκρουση, μια σφοδρή ταξική διαμάχη με βιολογικό υπόβαθρο. Θα στοιχηθούν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν ενάντια σ’ αυτούς που κάτι προσπαθούν να περισώσουν. Και τότε θα ζήσουμε καταστάσεις με αβέβαιες συνέπειες.

Back On Track

Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή το βράδυ οι Προγραμματικές Δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης καθώς και οι ομιλίες των Αρχηγών κομμάτων. Πρόκειται για τις πολλοστές προγραμματικές δηλώσεις που παρακολουθούμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Φταίει που κατά το τελευταίο έτος αλλάξαμε τέσσερις Κυβερνήσεις, καθώς και ότι αλλάξαμε και μία φορά Μνημόνιο τον Φεβρουάριο του 2012. 

Μαζί άλλαξαν για πολλοστή φορά και οι ρόλοι των πολιτικών πρωταγωνιστών. Εκείνοι οι οποίοι προηγουμένως καταδίκαζαν το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής, και ταυτόχρονα πίεζαν να πάμε άμεσα σ’ εκλογές, τώρα καλούνται να το εφαρμόσουν. Στη θέση τους μια νέα αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όπως άλλοτε η ΝΔ δεν θα συναινούσε στο λάθος, τώρα εκείνη δεν θα συναινέσει στο έγκλημα. Να δούμε…

Αν και η συζήτηση που διεξάγεται στη Βουλή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθότι η Ελλάδα πλέον παίζει τα ρέστα της, δεν μπορεί κανείς παρά να στηλιτεύσει το γεγονός ότι η χώρα εδώ και δώδεκα μήνες κινείται στον αστερισμό της ατέρμονης, κουραστικής και αδιέξοδης πολιτικολογίας. Από τα έδρανα του Κοινοβουλίου, όπως και από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις παρελαύνουν τα ίδια και τα ίδια  πολιτικά επιχειρήματα, οι ίδιες κι απαράλλαχτες επιδιώξεις και φαντασιώσεις σε διάφορες μορφές.

Στο επίκεντρο όλων η διακηρυγμένη και διατυπωμένη πια εγγράφως, στο πλαίσιο τρικομματικής συμφωνίας, βούληση για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Για την αξιωματική αντιπολίτευση αντικατάσταση πια ως φαίνεται και όχι μονομερής καταγγελία. Συμφωνούμε ότι το μίγμα της μακροοικονομικής συνταγής με την ασφυκτική λιτότητα είναι κάτι που σωστά συζητείται με στόχο την αναπροσαρμογή του.

Τι γίνεται όμως στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων που θα κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική κι εξωστρεφή, το κράτος πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό, την κοινωνία πιο δίκαιη και την αγορά πιο ανοιχτή, φτηνή και διαφανή; Η απάντηση είναι γνωστή. Τίποτα. Εδώ και δώδεκα μήνες το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών με κουτοπόνηρο τρόπο έχει αφεθεί στην άκρη. Κρύβονται όλοι πίσω από τη λιτότητα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είναι fast track βγήκαν εντελώς off track. Δεκάδες σημεία-σταθμοί, κυρίως διαρθρωτικού χαρακτήρα, φέρεται να βρίσκονται εκτός τροχιάς. Χαρακτηριστικότερο όλων οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πρόκειται για τη μεγάλη κόκκινη γραμμή των συντεχνιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, της κομματικής-πελατειακής διαφθοράς και των κρατικοδίαιτων ιδιωτών προμηθευτών πιράνχας που κατάφεραν να μετατρέψουν το συγκεκριμένο ζήτημα στο μεγάλο θέμα ταμπού για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Η απραξία όμως στο μέτωπο της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας, της μεταρρύθμισης του κράτους και των αλλαγών σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών δεν υπήρξε μέχρι σήμερα χωρίς συνέπειες. Πέρα από το αδυσώπητο ξύλο που τρώμε από το εξωτερικό, στο εσωτερικό μέτωπο το οριζόντιο πετσόκομμα και τα φορολογικά γιουρούσια ήρθαν να καλύψουν το κενό.

Έτσι όμως, χωρίς να υπάρχει πρόοδος στην αντιμετώπιση του πυρήνα των διαρθρωτικών ελλειμμάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση, όχι μόνο αναπροσαρμογή, αναθεώρηση, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση ή αντικατάσταση από τους αυστηρούς όρους του Μνημονίου δεν πρόκειται να γίνει, αλλά ούτε ανάκαμψη της οικονομίας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πρόκειται να δούμε. Αν οι νέοι τώρα υποφέρουμε μία, χωρίς σοβαρή παραγωγική οικονομία την οποία μόνο οι διαρθρωτικές αλλαγές θα δημιουργήσουν, δεν έχουμε καμία τύχη να δούμε ποτέ φως στο τούνελ.

Τι μένει λοιπόν ως μήνυμα από το τελευταίο διήμερο συζητήσεων στη Βουλή, πέρα από την ανταλλαγή ατάκας και την εκατέρωθεν εκτόξευση βολών; Ότι η Ελλάδα, μια οικονομία υπερχρεωμένη, με μεγάλο έλλειμμα και φθίνουσα ανταγωνιστικότητα λόγω ενός στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης πολύ πριν το Μνημόνιο πρέπει άμεσα να τρέξει και να βάλει νερό στ’ αυλάκι των μεταρρυθμίσεων. Back on track. Αν θέλουμε πραγματικά να διαπραγματευτούμε κάτι σε μερικούς μήνες από σήμερα κι αυτό να μην είναι η έξοδός μας το ευρώ.

Ψήφος στα 16. Τρέμετε νοικοκυραίοι

Διαβάσαμε το άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα στην Καθημερινή με τίτλο "Μαμά τι να ψηφίσω", σύμφωνα με το οποίο η καθιέρωση της ψήφου στα 18 το 1981 αποδείχτηκε αριστερός ψευτοπροοδευτισμός. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο τα δεκαοχτάχρονα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν έστω για 2-3 χρόνια τη ζωή έξω από το σχολείο για να ψηφίζουν συνειδητά. Ως παράδειγμα που στοιχειοθετεί το επιχείρημά του αναφέρεται η αδυναμία της πρώτης σε βαθμούς στις πανελλήνιες εξετάσεις, Όλγας Κ., να επιλέξει κόμμα και υποψήφιο, καθότι ήταν βυθισμένη στο ρυθμό των αρχαίων και των λατινικών ως ισχυρίζεται η ίδια. Κατά συνέπεια ρώτησε την μητέρα της και τον πατέρα της τι να κάνει.


Βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι, όχι απλά με μια συντηρητική άποψη, ως φοβάται ότι θα του καταλογισθεί ο συγγραφέας. Πρόκειται για μια γεροντοκρατική, βαθιά αντιδημοκρατική ψευτο-ελιτίστικη άποψη ντυμένη με τα ρούχα της υπευθυνότητας. Να συρρικνωθεί το εκλογικό σώμα με ηλικιακά κριτήρια ώστε να το φέρουν κάποιοι στα μέτρα που τους ταιριάζει. Ποια είναι αυτά; Η συνειδητή αστική ψήφος. Γιατί να το κάνουμε; Διότι κάποιοι φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς.


Η άποψή μας είναι η ακριβώς αντίθετη.


Καταρχάς, εάν σήμερα υπάρχει ζήτημα ριζοσπαστικοποίησης των νέων αυτό δεν έχει καμία σχέση να κάνει με το επίπεδο υπευθυνότητας ή ευσυνειδησίας τους, αλλά με το γεγονός ότι οι ηλικιακές ομάδες 18-24 και ακόμα πιο πολύ οι μεγαλύτεροι των 25-34 βιώνουν με πολύ πιο επώδυνο τρόπο την κρίση σε σχέση με τους νοικοκυραίους. Μια κρίση που ξεκίνησε γι’ αυτούς πριν το κραχ χρέους με τη «γενιά των 700 ευρώ» (εργασιακή επισφάλεια, υποαπασχόληση, χαμηλές αμοιβές, έλλειμμα προοπτικής), σήμερα εξελίσσεται σε μια απόλυτη καταστροφή με έναν στους δύο νέους να είναι άνεργοι, με δεκάδες χιλιάδες να έχουν πάρει αναγκαστικά και όχι από επιλογή τον δρόμο του εξωτερικού, και όλους να αισθάνονται ότι αποτελούν πλέον μια χαμένη γενιά που κλήθηκε να θυσιαστεί σ’ έναν οικονομικό πόλεμο για να σωθεί  η χώρα.


Δεύτερον, εάν κάτι είναι προβληματικό στην εκλογική συμπεριφορά των νέων σήμερα, αυτό είναι η ροπή τους προς την αδιαφορία για τα κοινά και συνεπώς τα μεγάλα ποσοστά αποχής. Όταν η γενιά των 700 ψηφίζει φραπέ, αυτό είναι το μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.


Τρίτον, σε συνθήκες πληθυσμιακής γήρανσης, όπου το εκλογικό σώμα κυριαρχείται αριθμητικά από μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και σε μια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας όπου οι νέοι ωριμάζουν πολύ πιο γρήγορα και μορφώνονται πολύ καλύτερα, είναι απαραίτητο να υπάρξει περαιτέρω διεύρυνση του εκλογικού σώματος με ηλικιακά κριτήρια προς τα κάτω. Όχι συρρίκνωση. Εδώ και χρόνια οι θεσμοί έχουν μείνει πίσω από τις ανάγκες και γι’ αυτό ακριβώς παράγεται κρίση εκπροσώπησης και συνεπώς νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η γενιά των baby boomers κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα. 


Η ακραία δημογραφική τάση ενίσχυσης των μεσηλίκων που εξαρτώνται οικονομικά από το κράτος (Δημόσιοι Υπάλληλοι ή κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες) ή εκείνων που βγαίνουν από την αγορά εργασίας και συνταξιοδοτούνται, ευνοεί πολιτικές επέκτασης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μέσω της χρηματοδότησης των χρεωκοπημένων ασφαλιστικών συστημάτων και ένα μοντέλο κατασπατάλησης των φυσικών πόρων του πλανήτη. Φέρει βαριά ευθύνη αυτή η ηλικιακή ομάδα για τη σημερινή κρίση.


Για όλους αυτούς τους λόγους έχουμε δημόσια υποστηρίξει την ανάγκη για καθιέρωση ψήφου στα 16. Μάλιστα με σταθμισμένη, ενισχυμένη λογική.


Η άποψή μας έχει κι ένα βιωματικό στοιχείο. Το 1996, όταν η συντροφιά της G700 ήταν μόλις 16 ετών, η Ελλάδα μαστιζόταν από οξεία πολιτική κρίση και ακυβερνησία, έχοντας έναν βαθιά άρρωστο πατερούλη Πρωθυπουργό, τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως βασικό δελφίνο στο ΠΑΣΟΚ τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και από την άλλη πλευρά, ως εναλλακτική λύση στο τιμόνι της αντιπολίτευσης έναν λαϊκιστή ηγέτη της Δεξιάς παράταξης, τον Μιλτιάδη Έβερτ. Ήταν μια τραγωδία. Τότε, είχαμε ήδη πολύ καλά διαμορφωμένη άποψη για τα πολιτικά πράγματα. Δεν ρωτήσαμε ούτε τη μάνα μας, ούτε τον πατέρα να μας πει πώς να σκεφτούμε. 

Η τελευταία τους ευκαιρία

By Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today*

Σε όλες μας τις τοποθετήσεις έχουμε υπογραμμίσει πόσο σημαντικό ήταν και είναι για την χώρα μας να αποκτήσει κυβέρνηση, ώστε να διαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό της μέλλον και να υλοποιήσει τις δίκαιες αλλαγές που αναβάλλονται ή μένουν πάντα στη μέση.

Πολύ θα θέλαμε, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων, να σχηματιστεί μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όπου κάθε κόμμα και κάθε πολιτικός αρχηγός θα συμμετείχε ουσιαστικά και ενεργά σε αυτήν, χωρίς να κρατά αποστάσεις.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα είχε στη σύνθεσή της στελέχη που ευθύνονται για το κυβερνητικό φιάσκο της 5ετίας Καραμανλή, αλλά θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συνέχεια στη Διοίκηση, υλοποιώντας όσες μεταρρυθμίσεις ήδη "τρέχουν", διατηρώντας άξιους δημόσιους λειτουργούς και αξιοποιώντας πολιτικούς με ήθος και αποτελέσματα. 

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα δημιουργούσε υπερ-υπουργεία χωρίς προηγουμένως να εφαρμόσει τη διοικητική μεταρρύθμιση και δεν θα ανέσυρε παρωχημένες δομές, όπως πχ. το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα κατέγραφε ευσεβείς πόθους προεκλογικής κατανάλωσης χωρίς να κοστολογεί και χωρίς να απαντά στους πολίτες που θα βρει τα χρήματα για επέκταση επιδομάτων, μείωση φορολογικών συντελεστών και διατήρηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων στο Δημόσιο, όταν τα έσοδα δεν αποδίδουν και η φορολογική μεταρρύθμιση εκκρεμεί.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα έβαζε χρονοδιαγράμματα σε βάθος 4ετίας, μετρήσιμους στόχους και θα έδινε έμφαση στην υλοποίηση, όχι πάλι σε νομοθετήματα, γενικολογίες και νέες "στρατηγικές" για την "παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησης της χώρας", το "χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς". Ξέρουμε όλοι πια ότι πίσω από κάθε μεγαλόπνοη στρατηγική κρύβεται η αδράνεια και η παραπομπή του προβλήματος στον επόμενο.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα κρατούσε το μεταρρυθμιστικό σκέλος του προγράμματος οικονομικής στήριξης και θα φρόντιζε να δημιουργήσει τις διοικητικές δομές, ώστε αυτές να εφαρμοστούν. Θα κατέγραφε συγκεκριμένα βήματα δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα διεύρυνε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν θα χάιδευε τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων και θα πρότεινε ισοδύναμα μέτρα κοινωνικής προστασίας και ανταποδοτικών υπηρεσιών στους πολίτες.

Ακόμη και έτσι, και παρά την έντονη οσμή παλαιάς πολιτικής που αναδύει, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει στο έργο της και να μεταφέρει εικόνα σοβαρότητας στην διεθνή κοινότητα, ώστε να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και να σταματήσει η ύφεση, η ανασφάλεια στην αγορά, η βία, το ξεχαρβάλωμα του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Όλα αυτά ξεπερνάνε τη ζωή μιας κυβέρνησης. Ας κάνουν όμως την υπέρβαση, γιατί είναι η τελευταία τους πολιτική ευκαιρία.

*Το Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today είναι Πολιτική Κοινότητα Παρέμβασης

Το γκολ Σαμαρά δεν μας έσωσε

Τρεις μέρες μετά τις εκλογές, αφού το πανελλήνιο καθησυχάστηκε ότι η σαπουνόπερα με τίτλο σχηματισμός κυβέρνησης θα έχει αίσιο τέλος, το έριξε στην μπάλα. Το ματς κρίσιμο, ιστορικό και πολιτικά φορτισμένο: προημιτελικός Ελλάδα-Γερμανία για το Euro 2012. Το κοντέρ της φανατίλας χτύπησε κόκκινο. Τα αστεία, τα βιντεάκια και τα ανέκδοτα πολλά. Το καλύτερο; «Σαμαράς Πρωθυπουργός. Με γκολ Σαμαρά θα περάσουμε στον ημιτελικό». Όταν ο Έλληνας σέντερ-φορ ισοφάρισε το ματς στο δεύτερο ημίχρονο, για μερικά λεπτά ένα ακόμη τρελό ελληνικό όνειρο πήγε να γίνει πραγματικότητα. Μόνο που τα όνειρα δεν κρατούν πολύ. Κυρίως, ποτέ δεν πραγματοποιούνται δυο φορές. Το reality check δεν άργησε να έρθει. Τελικά χάσαμε και αποκλειστήκαμε από το Euro.

Έτσι και με το νέο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί που φάνηκε ότι οι εκλογές θα επέλυαν το πολιτικό αδιέξοδο, δίνοντας σαφή εντολή για κυβέρνηση μακράς πνοής με ουσιαστική συνεργασία των δυνάμεων του Ευρώ, και αναδεικνύοντας σε πρώτο σκόρερ τον Πρόεδρο της ΝΔ και νυν Πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά, η πραγματικότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης μας προσγείωσε ανώμαλα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να στηρίξουν τη νέα Κυβέρνηση με τα μάτια και ο Σαμαράς κατέβασε εντεκάδα με τους παγκίτες της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς εάν οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία των πολιτών στις 17 Ιουνίου. Αν μετά απ' όλη αυτή την πόλωση και τη συνεπακόλουθη ψυχική και πολιτική προετοιμασία κατάλαβαν σε ποια διοργάνωση, φάση, γήπεδο και με ποιο αντίπαλο παίζουν; Ευχόμαστε, σε μερικούς μήνες, να μην αποδειχτεί ότι το εκλογικό γκολ Σαμαρά ισοφαρίστηκε από ένα κυβερνητικό αυτογκόλ και τελικά δεν σωθήκαμε. Οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες απ’ ότι σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τον οποίο μάλιστα μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι χάσαμε αξιοπρεπώς και με ψηλά το κεφάλι.

18 Ιουνίου: δεν περπατάμε πετάμε

Η 18 Ιουνίου βρίσκει Ελλάδα και Ευρώπη ανακουφισμένες. Η υποσχεσιολογία και η δημαγωγία του αντιμνημονιακού μετώπου δεν πέρασε. Με 48,2% ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι εκλογές ανέδειξαν νικητές της κοινοβουλευτικής μάχης τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της βελτίωσης των όρων του Μνημονίου με πολυμερή διαπραγμάτευση. Το πρώτο βήμα έγινε. Τώρα δεν πρέπει απλά να τρέξουμε, αλλά στην κυριολεξία να πετάξουμε προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και τη βελτίωση όρων του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε χώρος για να αναπτύσσονται θεωρίες ότι η κυβέρνηση δεν θ' αντέξει. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι μακράς πνοής.

Η ΝΔ, ως πρώτο κόμμα με 30% της λαϊκής ψήφου, έχει τον πρώτο ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι αδιαμφισβήτητα ο νέος Πρωθυπουργός. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να λάβουν μέρος ενεργά και πλήρως στη νέα κυβέρνηση. Πολιτικαντισμοί τύπου να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα για να φθαρεί από τη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα ή έστω να συμφωνήσει σ' ένα πλαίσιο για να δεσμευτεί, είναι ανόητοι. Ουδεμία σχέση έχουν με τη συνειδητή ψήφο που πήραν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ για να στηρίξουν μια κυβέρνηση ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού, από διαφορετική ιδεολογική και πολιτική βάση φυσικά ο καθένας. Στην Κυβέρνηση, χρήσιμο θα ήταν να λάβει μέρος και η Δημιουργία Ξανά που πήρε 1,6%, ποσοστό που αθροίζεται στο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό μέτωπο.

Το δεύτερο κόμμα πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Είναι ηθικά, θεσμικά και πολιτικά σωστό. Υγιές για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με 27% της λαϊκής ψήφου είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την οποία αναμένεται προγραμματική κοινοβουλευτική κριτική, αλλά και κινηματική αντιπολίτευση, χωρίς όμως βία και ανομία.

Εάν η πολιτική τάξη στο σύνολό της επιδείξει σοβαρότητα, σε συνδυασμό με τα στοιχειώδη πολιτικά και θεσμικά αντανακλαστικά, θα καταφέρει να ομαλοποιήσει την πολιτική ζωή και να αναδείξει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό. Τον ονομάζουμε θεσμοποιημένο αγωνιστικό πλουραλισμό ιδεών και θέσεων, χρησιμοποιώντας τον όρο της Βελγίδας νεομαρξίστριας Σαντάλ Μουφ. Μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται ότι παγιώνεται ένα νέο πολυκομματικό πολιτικό σύστημα με κόμματα οιωνεί κυβερνητικούς εταίρους σε κυβερνήσεις συμμαχιών. Μια τέτοια ανακατάταξη του πολιτικού τοπίου θα είναι σε πλήρη αρμονεία με την κοινωνία και γι' αυτό χρήσιμη. Για όσο διαρκέσει στον ιστορικό χρόνο.

Δευτέρα 18 Ιούνιου λοιπόν. Ώρα για δουλειά. Σχηματισμός κυβέρνησης γρήγορα. Υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Διαπραγμάτευση για βελτίωση των μακροοικονομικών όρων του Μνημονίου. Εγκατάλειψη του πολιτικαντισμού. Δεν περπατάμε, πετάμε.