Θα μείνουμε μόνο αν αποσυρθεί η γενιά σας απ' το δημόσιο βίο. Άμεσα.

Ακούγοντας με προσοχή την ομιλία του Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σάββατο το βράδυ, δεν μπορεί παρά να σταθούμε στο κομμάτι εκείνο που σαν "γενιά των 700 ευρώ", μας αφορά άμεσα. Το κάλεσμα προς τους νέους να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να μείνουν στην Ελλάδα και να παλέψουν για να αλλάξει πρόσωπο η χώρα.

"Ξέρω ότι πολλοί νέοι μας θέλουν να φύγουν, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Τους καταλαβαίνω. Παλαιότερα, πολλοί από εμάς χρειάστηκε να φύγουν ή ακόμα και να εξοριστούν.

Σας ζητώ να μην εγκαταλείψετε τη προσπάθεια ν' αλλάξουμε την Ελλάδα.

- Η χώρα σάς έχει ανάγκη.

- H Ελλάδα μπορεί να γίνει μια χώρα διαφορετική και θα γίνει μια χώρα διαφορετική σε λίγα χρόνια.

Όμως, αυτό δεν θα συμβεί αν εσείς λείπετε. Ζητώ από εσάς, τους νέους, να μείνετε και να παλέψουμε μαζί. Διότι εσείς γνωρίζετε τις δυνατότητες που έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα. Γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα, ότι ο Έλληνας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους λαούς. Φτάνει να δουλέψουμε μαζί, γύρω από κοινούς στόχους.

Γι’ αυτό, ζητώ να δώσουμε όλοι το παρόν. Όλοι όσοι πιστεύουμε στη δύναμη της πατρίδας και στις ικανότητές μας. Να συμβάλουμε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια, από όπου κι αν εργαζόμαστε. Αν ο καθένας μας κάνει ένα βήμα συνεισφοράς, η χώρα μας θα κάνει δέκα βήματα μπροστά."

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Είχαμε πει τον Ιανουάριο του 2007, στο παρθενικό ταξίδι της "Γενιάς των 700 ευρώ" στη blogoσφαιρα και κατ' επέκταση στο δημόσιο βίο, ότι η νέα γενιά πρέπει να αφυπνιστεί, να αναπτύξει άμεσα τους δικούς της κοινωνικούς στόχους, και να αποκτήσει διακριτή ιστορική και πολιτική ταυτότητα.

Δώσαμε έκτοτε γι΄ αυτό μια μάχη.

Μια μάχη, όχι απλά για να αποκτήσει φωνή η γενιά μας, αλλά ειδικά οι εργάτες γνώσης να βγουν μπροστά και να δώσουν τον παλμό ως νέα κοινωνική πρωτοπορία. Μια μάχη για να στιγματιστούν επίσης ανεξίτηλα και να αποδομηθούν όλες οι δυνάμεις του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, της αδράνειας, της συντήρησης και της γεροντοκρατίας που τέμνουν οριζόντια το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα.

Δώσαμε μάχη για να μη χρειαστεί ποτέ κανείς από τη γενιά μας να οδηγηθεί σε αναγκαστική μετανάστευση, όπως συνέβη με τη δική σας, αλλά η Ευρώπη και ο κόσμος να αποτελούν συνειδητούς προορισμούς, τους οποίους με τη βούλησή του πια επιλέγει ένα μορφωμένο, κινητικό ανθρώπινο δυναμικό.

Επιχειρήσαμε έτσι να βάλουμε απέναντι τη χρυσή γενιά των μεσηλίκων, την αίσθηση αιωνιότητας που τη διακατέχει, τις αντιλήψεις της και την πελατειακή της νοοτροπία, και να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επερχόμενη κρίση που το ξόφλημα του μεταπολιτευτικού μοντέλου της φούσκας ήταν βέβαιο ότι θα δημιουργούσε. Μαζί με τα βαμπίρ, όπως συχνά πυκνά αποκαλέσαμε τους προνομιούχους της προηγούμενης γενιάς, βάλαμε στο στόχαστρο και τους ρεμπεσκέδες, χλιδάνεργους της δικής μας γενιάς.

Παρότι λοιπόν ανοίξαμε την ατζέντα για την ανάγκη αλλαγής πορείας και το άνοιγμα ενός νέου ιστορικού κύκλου με διαφορετικούς αυτή τη φορά πρωταγωνιστές, δεν εισακουστήκαμε.

Δεχτήκαμε από την πρώτη στιγμή να προβληθούμε μιντιακά για να θέσουμε την ατζέντα της γενεακής δικαιοσύνης στο δημόσιο διάλογο. Συνεργαστήκαμε γι΄ αυτό και με άλλες οργανώσεις τις κοινωνίας των πολιτών.

Επιχειρήσαμε να νοηματοδοτήσουμε μεγάλα γεγονότα, όπως τα Δεκεμβριανά του 2008 πηγαίνοντας μέχρι τον Πρόεδο της Δημοκρατίας.

Παλέψαμε να αναβαθμίσουμε την ποιότητα ζωής των νέων, όπως συνέβη στην περίπτωση της μεταμεσονύκτιας λειτουργίας του Μετρό στην Αθήνα

Προσπαθήσαμε να συνδεθούμε με πολιτικούς χώρους, μικρούς και μεγάλους και, κυρίως τους μεγάλους να τους επηρεάσουμε προς μία μεταρρυθμιστική κατεύθυνση.

Γίναμε, όμως, ηθοποιοί σ' ένα προσκηνοθετημένο σόου πολιτικής και μιντιακής κλάψας για τα καημένα τα παιδιά που δεν τη βγάζουν με τα 700 ευρώ.

Μέχρι που μας βρήκε η πρωτοφανής αυτή κρίση, την οποία όλοι βιώνουμε σήμερα. Μια κρίση την οποία υπενθυμίζουμε ότι είχαμε προβλέψει και περιγράψει ως προς την εξέλιξή της απ' το Δεκέμβριο του 2008.

Έκτοτε, λοιπόν, κάποιοι από εμάς έφυγαν στο εξωτερικό, γιατί πάνω απ' όλα το ήθελαν και θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς, αλλά επίσης διότι βαθιά μέσα τους προεξόφλησαν τη μεγάλη σε διάρκεια περιπέτεια στην οποία θα έμπαινε η χώρα, ανάμεσα σε άλλα, λόγω της προδιαγεγραμμένης ανικανότητας του πολιτικού συστήματος, της επιχειρηματικής κοινότητας και της κοινωνίας να κερδίσουν αυτό τον ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο που ξεκινούσε.

Κάποιοι άλλοι, όμως, οι περισσότεροι από εμάς, επέλεξαν να μείνουν. Είτε παρέμειναν στο χώρο της κοινωνίας των πολιτών, δίνοντας τη μάχη από την "κερκίδα" της blogoσφαιρας μέσα από τη G700, είτε ασχολήθηκαν με την επιχείρηση και το ελεύθερο επάγγελμά τους, είτε διεκδίκησαν ρόλο στη νέα διακυβέρνηση μέσα από θέσεις ευθύνης. Αμφότεροι όσοι έμειναν στην Ελλάδα, επέλεξαν να παλέψουν. Πίστεψαν ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές και στήριξαν ο καθένας με το δικό του τρόπο την εθνική πρόσπαθεια για διάσωση και ανάκαμψη. Η πίστη αυτή όμως κλονίζεται καθημερινά. Το γυαλί της εμπιστοσύνης έχει ραγίσει.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται τελικά ότι η γενιά σας, τα μέλη της οποίας γέμισαν για μία ακόμη φορά το Βελίδειο σαν τις γιαγιάδες στην κυριακάτικη λειτουργία, δεν έχει βάλει μυαλό.

Πρώτον, η χρυσή γενιά των μεσηλίκων (Plus) εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Τη στιγμή που στη Γερμανία, αντικαγκελάριος, Υπουργός Οικονομίας και Πρόεδρος των Φιλελεύθερου Κόμματος, είναι ένας 38χρονος Βιετναμέζος, ο κύριος Φίλιπ Ρέσλερ (ο οποίος σημειωτέον στα 45 του δήλωσε ότι θα σταματήσει την πολιτική), στην Ελλάδα βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή των πολιτικών δεινοσαύρων. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεύτερον, τους πολιτικούς δεινόσαυρους, δυστυχώς, όσο και να τους εκπαιδεύσεις, δεν βάζουν μυαλό. Κουβαλάνε μέσα τους νοοτροπίες και αντιλήψεις πολλών χρόνων. Δυσκολεύονται πλέον να κάνουν υπερβάσεις. Είναι δέσμιοι συσχετισμών και εξαρτήσεων που δημιούργησαν μακρές πολιτικές διαδρομές. Η εμπειρία τους γίνεται τροχοπέδη στην ανανεωτική ορμή που απαιτείται να επενδυθεί στις δημόσιες πολιτικές για να βγει η χώρα από το τέλμα. Σκέφτονται την επιβιώσή τους, όχι το μέλλον.

Εσείς ο ίδιος αναγνωρίσατε ότι:

"Σήμερα, η δική μας γενιά εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Πράγμα πρωτοφανές, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο οι σημερινοί 30ρηδες και 40ρηδες έχουν αναλάβει εδώ και χρόνια την πρωτοκαθεδρία στην εξέλιξη των πραγμάτων. Καθήκον μας, λοιπόν, να δώσουμε στις γενιές που έρχονται το χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν. Να απελευθερώσουμε τις δικές τους δυνάμεις, που τις χρειαζόμαστε".

Αυτό ακριβώς, οφείλετε να κάνετε. Να απελευθερώσετε τις δυνάμεις της νέας γενιάς. Δεν αρκούν τα προγράμματα κατάρτισης και τα κινήματα start up, που πολύ σωστά γίνονται κι εμείς τα επικροτήσαμε, όπως και πρόσφατα ο διεθνής τύπος.

Απαιτείται ρόλος και λόγος για τη νέα γενιά σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Δεν γνωρίζουμε πως θα το κάνετε αυτό θεσμικά. Ίσως να καταργήσετε καταρχάς τη γηρασμένη νεολαία του κόμματός σας, βάζοντας ηλικιακό όριο τα 24, όπως σε όλες τις κομματικές νεολαίες της Ευρώπης. Ίσως πάλι να θεσμοθετήσετε την ψήφο στα δεκάξι. Ίσως ακόμα να "σουτάρετε" το μισό υπουργικό συμβούλιο και να εμπιστευτείτε σαν βάση νεότερους ανθρώπους ηλικίας 30 μέχρι το πολύ 50, όπως επίσης στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ίσως και να θεσμοθετήσετε ηλικιακό όριο στην άσκηση εκτελεστικής εξουσίας. Ό, τι κι αν κάνετε πάντως, η συμμετοχή των νέων πρέπει να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου πάνω από το πτώμα της σημερινής πολιτικής τάξης σε συνενόηση και με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία επίσης πάσχει απ' την ασθένεια της γεροντοκρατίας. Σε ό,τι μας αφορά, κι επειδή είμαστε πλέον και οι υπόλοιποι με το ένα πόδι στην έξοδο, σας ενημερώνουμε ότι δεν σχεδιάζουμε να μείνουμε, αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και κυρίως αν δεν αποσυρθεί η παρούσα πολιτική τάξη απ' το δημόσιο βίο, ώστε αλλάζοντας το ύφος, το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών, να υπάρξει τελικά προοπτική για μια νέα Ελλάδα.