Η καμπάνα χτυπάει για ΔΕΚΟ και εποπτευόμενους φορείς

Η αναθεώρηση του ελλείμματος και του χρέους για το 2009 από τη eurostat ανέδειξε και τους τελευταίους (;) εναπομείναντες σκελετούς στην ντουλάπα του ελληνικού κράτους. Μερικά δις επιχορηγήσεων από τον Τακτικό Προϋπολογισμό και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, καθώς και δανεισμού με εγγυήσεις του Δημοσίου, έχουν τροφοδοτήσει διαχρονικά τη φούσκα των ΔΕΚΟ και των εποπτευόμενων φορέων, συντηρώντας μια εργατική αριστοκρατία κομματικών αναφορών η οποία παρασιτεί σε βάρος του ελληνικού λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια χώρα που δεν εξάγει ο Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών έχει το υψηλότερο μέσο μισθολογικό κόστος σε όλο το δημόσιο. Είναι συνεπώς λογικό και αναμενόμενο η αναθεώρηση να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου απ’ την αντίθετη βέβαια κατεύθυνση σε σχέση με ό,τι θα ήλπιζαν οι «Καστανίνιδες» του ΠΑΣΟΚ ή οι «Μανώληδες» της ΝΔ. Πιο βαθιά το μαχαίρι σε ΔΕΚΟ και εποπτευόμενους φορείς.

I won’t cry for you Argentina. Το συμμάζεμα των ΔΕΚΟ είναι λαϊκή απαίτηση επιχειρηματιών, ιδιωτικών υπαλλήλων αλλά και δημοσίων υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα εδώ και καιρό. Δεν περίμενε κανείς τα αποτελέσματα της αναθεώρησης για να μάθει τι συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι στιγμής κατά το πάντρεμα της παλαιοσοσιαλιστικής ατζέντας με την επιβαλλόμενη αυστηρότητα στα δημοσιονομικά που επιτάσσει το μνημόνιο δεν επικράτησε η λογική της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά ένα στρεβλό κριτήριο δημοκρατίας.

Στο σκέλος της μείωσης δαπανών προωθήθηκε μια «δημοκρατική» οριζόντια μείωση των εισοδημάτων του στενού δημοσίου τομέα (βέβαια, πάντα με μικρές αγαπημένες εξαιρέσεις, όπως οι κομματοδιορισμένοι υπάλληλοι της βουλής). Οι κατώτεροι υπάλληλοι είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται – προκαλώντας αντίστοιχες πιέσεις στην κατανάλωση – παρόλο που έμειναν σαφώς πολύ ψηλότερα από τις αντίστοιχες αμοιβές του ιδιωτικού τομέα οι οποίες επίσης συρρικνώνονται αν δεν εξαφανίζονται μετατρεπόμενες σε ανεργία.

Και ενώ το μάτωμα της οικονομίας συνεχίζεται, με το λαό να έχει αποδεχτεί και ανεχτεί θυσίες για να μη βουλιάξει το πλοίο, η εργατική αριστοκρατία σε ΔΕΚΟ και εποπτευόμενους φορείς χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας εις βάρος του γενικού συνόλου. Ένα σύστημα επιχειρεί αν την κανακέψει, παρουσιάζοντάς στα Μέσα ως θύμα.

Υπάρχει εξήγηση. Πάει πίσω στα βάθη της Μεταπολίτευσης. Στο ξεκίνημα της Ελλάδας της φούσκας. Η πρώτη κυβέρνηση ΠαΣοΚ κατά τη δεκαετία του ’80 έκανε τις ΔΕΚΟ ένα πολύ ωραίο κομματικό παραμάγαζο στο οποίο βολεύονταν «φίλοι κι αδέρφια» μετατρέποντας τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ σε μόνιμους εκλογικούς πελάτες του ΠαΣοΚ. Και, μοιραία, φρόντισε και για την οικονομική τους ευρωστία με μεγάλες αυξήσεις και ιδιαίτερα προνόμια. Το κόστος αυτής της «δημοκρατικής κατάκτησης» είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες της οικονομικής χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές του ’90 υπήρξε η εξαίρεση που προσπάθησε με ιδιωτικοποιήσεις ουσιαστικά να ανακόψει την επέλαση των «ρετιρέ» – όπως ο ίδιος ο ευεργέτης τους Α. Παπανδρέου τους είχε βαφτίσει. Δεν άντεξε και πολύ. Πλήρωσε αυτή την πολιτική με σκληρό τρόπο εντός κι εκτός κόμματος ΝΔ. Η ήττα δημιούργησε έναν νέο γύρο τρομαγμένου κανακέματος ο οποίος, με τη βοήθεια των «φθηνών» δανεικών λόγω ευρώ πλέον, διεύρυνε το πεδίο της φούσκας και περιέλαβε στη φαρέτρα των διευθετήσεων και χρυσές εθελούσιες εξόδους. Άλλωστε, οι σύντροφοι αγωνιστές των ‘70s και ‘80s πλησίαζαν πλέον τα 55, την ηλικία συνταξιοδότησής τους, δηλαδή...

Τόσο το «βαθύ» ΠαΣοΚ όσο και η «λαϊκή» Νέα Δημοκρατία υπάρχουν συναλλασσόμενες με αυτούς τους χώρους. Το 2011 είναι η χρονιά που η κοινωνία θα έρθει σε μια νέα συμφωνία με κάποιους από τους μεταπολιτευτικούς εκβιαστές της. Ο κλήρος έπεσε στο κόμμα που – ως νεαρό «κίνημα» – αγκάλιασε κι ενίσχυσε αυτές τις ομάδες. Το αυγουστιάτικο sms του ΓΕΝΟΠάρχη Νίκου Φωτόπουλου στους «συντρόφους» του, μαρτυράει την εξάρτηση των πολιτικών μας από τις ΔΕΚΟ. Οι μόνιμοι υπονομευτές κάθε εκσυγχρονιστικής απόπειρας από το ’89 και μετά, θα επιδιώξουν τη μάχη με την κοινωνία μέχρι πτώσεως της δεύτερης, όπως απαιτεί η παράδοση. Οι εξαντλημένοι μικρομεσαίοι κι εργαζόμενοι δεν θα αντέξουν τέτοιες πιέσεις και τα ακραία στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας θα βρουν εύφορο έδαφος για τις βίαιες προτάσεις τους.

Η γενιά μας, αποκλεισμένη οριστικά από το μεταπολιτευτικό πάρτι which “is over”, περιμένει «οι θυσίες της να πιάσουν τόπο», όπως γλαφυρά αναφέρει κάθε τόσο ο πρωθυπουργός από διάφορους τουριστικούς προορισμούς της πατρίδος μας. Η ανοχή μας υπάρχει αλλά, είναι οριακή. Αν μέσα στο επόμενο έτος η κυβέρνηση δεν μετατρέψει τις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ζημίας σε επωφελείς και υγιείς οργανισμούς που παράγουν υψηλή δημόσια και κοινωνική αξία, την πήρε και τη σήκωσε! Ουδείς πρόκειται να ανεχτεί τον εμπαιγμό.