Μαλακία σύννεφο;

Πριν από μια βδομάδα πήραμε μια θέση συγκεκριμένη απέναντι στη συμμετοχή στις εκλογές. Η αποχή είναι μια μαλακία. Το αποτέλεσμα αυτήν την Κυριακή εξέπληξε κυρίως για το μέγεθος της μαλακίας, πράγμα που μας αναγκάζει να δείξουμε σεβασμό και να εξετάσουμε όχι πλέον κατά πόσο είναι καλό ή κακό πράμα η μαλακία αλλά, κυρίως, γιατί ένα τόσο μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας την επέλεξε ως υποκατάστατο μιας συμμετοχικής πολιτικής πράξης.

Κατ’ αρχάς, η μαλακία είναι μια πράξη έρωτος προς τον εαυτό. Ο μαλάκας αξιολογεί τον εαυτό του ως εξόχως αρεστό και, φυσικά, σπουδαιότερο των άλλων. Ως εκ τούτου, και με χειρωνακτικές πράξεις, ευχαριστεί εαυτόν. Η αποχή, επίσης, προσφέρει στον εαυτό μεγαλείο και σπουδαιότητα. Ο απέχων υπερβαίνει την εκλογική επιλογή και ευχαριστιέται να φωνάζει ανεύθυνος της επιλογής των υπολοίπων.

Επίσης, η μαλακία προκαλεί αναμφίβολη ευχαρίστηση. Πολλές φορές ιδιαίτερα μεγάλη. Άλλωστε, κατά τη λαϊκή ρήση «άμα πιάσει η μαλακία…..» Έτσι και η αποχή. Ο απέχων ευχαριστημένος γνωρίζοντας πως η αθλιότητα του βίου του δεν είναι δική του ευθύνη.

Τρίτον, η μαλακία δεν εμπεριέχει κινδύνους για την προσωπική υγεία. Δεν μεταφέρει μικρόβια (πλένουμε καλά τα χέρια) από πιθανώς ανεύθυνων συντρόφων. Η κάλπη και η συναναστροφή με πιθανούς υποψηφίους, η συζήτηση για την κατάληξη στο ορθότερο δυνατόν αποτέλεσμα, το πιθανό άγχος του αποτελέσματος διαταράζουν την υγεία. Κάλλιο να έχουμε την υγειά μας, λοιπόν.

Τέταρτον είναι πως ο μαλάκας δεν διακινδυνεύει επικίνδυνους εξευτελισμούς ή, έστω, το άγχος της ανταπόκρισης σε μια ενδεχόμενη σεξουαλική συνεύρεση. Η μαλακία δεν έχει αξιολογικές παγίδες, δεν έχει τον κίνδυνο της απογοήτευσης του άλλου. Είναι μια ωραία προσωπική διαδικασία που πάντα μας βγάζει σπουδαίους, τέλειους και τρομερούς. Έτσι κι ο απέχων, δε χρειάζεται να εξηγήσει σε εαυτόν και αλλήλους την όποια επιλογή του. Ποιος από μας δεν ένοιωσε την πικρή συναίσθηση του «κοψοχέρη», εκείνου που διάλεξε λάθος και λούστηκε το αποτέλεσμα της ψήφου του; Ο απέχων θα έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του και θα μπορεί πάντα να βρίζει τους άλλους.

Ακόμα περισσότερο, η μαλακία επιτρέπει την ύπαρξη ιδανικών συντρόφων. Ο μαλάκας, αγαπώντας εαυτόν (όχι αλλήλους) κλείνοντας τα μάτια κι απομακρύνοντας το βλέμμα από τη στεγνή πραγματικότητα, κατορθώνει να αποκτήσει ιδανικό, είτε μόνιμα απρόσιτο είτε απλά ανύπαρκτο, εραστή ή ερωμένη. Η μαλακία είναι το δικαίωμα στο απόλυτο όνειρο. Έτσι κι όποιος απέχει από την εκλογική διαδικασία μπορεί μετά να φαντασιωθεί πως κάποιος αναμενόμενος Μεσσίας θα βγάλει τη χώρα από τη δύσκολη θέση στην οποία την έφεραν οι επιλογές των άλλων, των ηλιθίων άλλων. Άλλωστε, κανένας από τους τόσους πολιτικούς δεν περνάει τον υψηλά τοποθετημένο πήχη του απέχοντα.

Λίγο πάνω από τέσσερεις στους δέκα Έλληνες επέλεξαν να αυτοϊκανοποιηθούν. Απέρριψαν ένα μεγάλο δίλλημα, απέρριψαν τη δυνατότητα να επιλέξουν ποιος θα τους μαζεύει τα σκουπίδια, ποιος θα εγκρίνει τις οικοδομικές τους δραστηριότητες, απέρριψαν ο ένας τον άλλον και κλείστηκαν στα μικρά τους κουβούκλια.

Όσοι απείχαν έδωσαν το δικαίωμα στην κυβέρνηση του ΠαΣοΚ να μιλάει για κοινωνική επιβεβαίωση της ανελαστικά ορισμένης πολιτικής της, την Νέα Δημοκρατία να θεωρεί αποδεκτή την ανεδαφική οικονομική πρότασή της, το ΚΚΕ να ετοιμάζει νέες αντιστασιακές ταλαιπωρίες στην πλάτη των μικρομεσαίων, τα πολύ μικρά κόμματα να προσπαθούν να μέσα στην μικρότητά τους πείσουν ότι γκρεμίστηκε ο δικομματισμός, την επικίνδυνη Χρυσή Αυγή να έχει θέση στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο της πρωτεύουσας και, τελικά, επιτρέπουν στον καθένα να λέει ό,τι τον ευχαριστεί στην πλάτη όσων ψήφισαν με τις πλάτες όσων απείχαν.

Όσων, αντί να καταμετρηθούν όπως οι υπόλοιποι «ταπεινοί» πολίτες με τις διαθέσιμες επιλογές, προτίμησαν να περιμένουν το επόμενο μικρόφωνο του Αυτιά για να κραυγάσουν τη γκρίνια τους.

Από arkoudos.com/blog

"το σύστημα που σιχαίνεσαι αντέχει την σιωπή σου μια χαρά φίλε μου. Τις ερωτήσεις φοβάται."