Υπέρ Αλέξη Τσίπρα: μια προβολή του προβλήματος της γενιάς μας στις πολιτικές εξελίξεις της «εσωκοινοβουλευτικής ακροαριστεράς»

Ήταν ο μόνος αρχηγός δημοτικής παράταξης του Δήμου Αθηναίων ο οποίος – πίσω στις αρχές του 2008 – στήριξε έμπρακτα την πρόταση της G700 για κατάληψη του σταθμού Συντάγματος με στόχο να επιτραπεί η δοκιμαστική μεταμεσονύκτια λειτουργία του μετρό την οποία λυσσαλέα εμπόδιζαν οι συνδικαλιστές. Μια δοκιμή που, τελικά, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του (πάντα αρνητικού στα πάντα) συνδικαλιστικού κατεστημένου εφαρμόστηκε και επέτρεψε τη μεταμεσονύκτια μετακίνηση χιλιάδων πολιτών της πρωτεύουσας, με το δημόσιο μέσο μεταφοράς.

Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη Πρόεδρος – συμβολικά, σχεδόν – την ίδια νύχτα που η G700 θα καταλάμβανε (δεν χρειάστηκε τελικά) το σταθμό του μετρό με την ισχυρή υποστήριξη της Ανοιχτής Πόλης.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός και πολλά γεγονότα που έφεραν τις θέσεις του κάποιες φορές σε συμφωνία και πιο συχνά σε πλήρη αντίθεση με τις προτάσεις και τις επιδιώξεις της G700.

Ωστόσο, θα ήταν αβλεψία αν δεν αναγνωρίζαμε πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός ο οποίος ανήκει ηλικιακά στη γενιά μας. Και, φυσικά, είναι και μια καλή αφορμή για να επαναπροσδιορίσουμε την ίδια τη γενιά μας και τα κοινά της χαρακτηριστικά. Όχι τόσο τα οικονομικά (δεν είναι αυτά που αποκλειστικά μας προσδιορίζουν, όσο κι αν η επωνυμία παραπλανά) αλλά, τα κοινωνικοπολιτικά.

Ο ίδιος αμέσως μετά την εκλογή του έγινε ο κύριος εκφραστής της ελπίδας που η ελληνική κοινωνία περιμένει από τη γενιά μας και παρόλο που προήλθε από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, συγκίνησε ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα. Η δημοσκοπική εκτόξευση του Συνασπισμού αποτύπωσε αυτήν την κοινωνική ανάγκη για αλλαγή κι ανανέωση του πολιτικού σκηνικού.

Ο Τσίπρας, βέβαια, δεν ήταν πολιτικά αυτοδημιούργητος. Ήταν προσωπική επιλογή και στοίχημα του Αλέκου Αλαβάνου, του – επιτυχούς, είναι αλήθεια – αρχηγού που έδωσε στο Συνασπισμό την εκλογική σταθερότητα που ονειρευόταν συμμαζεύοντας το σκόρπιο 1% της αντισυστημικής – αντικοινοβουλευτικής άκρας αριστεράς γύρω από το παραδοσιακό 3% του κόμματός του. Η εκλογή του Τσίπρα ήταν για τον Αλαβάνο μεγάλη νίκη.

Η ιστορία, όμως, όπως εξελίχθηκε έκτοτε μεταξύ πολιτικού πατρός και τέκνου, είναι εκείνη που δείχνει με μοναδικό τρόπο είτε ως πολιτικό είτε ως προσωπικό αφήγημα, το πραγματικό δράμα της γενιάς μας.

Ο Αλαβάνος αρνήθηκε να παραχωρήσει την εξουσία μαζί με τον τίτλο του. Σαν κλασικός πενηνταπεντάρης μικρομαγαζάτορας της γειτονιάς, προετοίμασε το γιο του για να αναλάβει το μαγαζί αλλά, (φευ!) συνέχισε να θέλει να διαφεντεύει και να κάνει το κουμάντο. Σαν να παραχώρησε το χωράφι αλλά να κράτησε την επικαρπία, κλασικός εκπρόσωπος μιας γενιάς που δε λέει να φεύγει από τη μέση και με εγωκεντρισμό και στενομυαλιά έχει κατσικωθεί στις θέσεις ευθύνης.

Το βαθύ μας κόμπλεξ, ως γενιάς, η ανάγκη μας να επιβεβαιωθούμε απέναντι στις αγωνιστικές γενιές του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης ενσαρκώθηκε πλήρως στη διαμάχη αυτή. Ο Αλαβάνος τράβηξε τον Τσίπρα (κι έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο μαζί του) σε έναν ανούσιο κι επικίνδυνο προβληματισμό γύρω από τα αντάρτικα πόλης και την «ανυπακοή». Ο εσωτερικός διάλογος της άκρας αριστεράς έγινε πιο ανορθολογικός ακόμα κι από αυτόν της άκρας δεξιάς…

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η προσωποποίηση της παραπλάνησής μας. Ξεκίνησε προσπαθώντας να εμφανιστεί «επαναστατικός», « ρηξικέλευθος», «ασυμβίβαστος» κι ότι άλλο το πατρικό πρότυπο της γενιάς του Πολυτεχνείου απαιτούσε από μας από την εποχή των πρώτων μαθητικών καταλήψεων.

Ο Τσίπρας πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα συμφέροντα της γενιάς μας για να υπερασπιστεί τα βαμπίρ που αποτελούσαν την παραδοσιακή εκλογική πελατεία του χώρου που αυτός, πλέον, προήδρευε.

Η εργατική αριστοκρατία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, τα εργοδοτικά και συντεχνιακά συμφέροντα που ευνοούνται από την δομή του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος, το αδρανές πανεπιστημιακό κατεστημένο που αγωνίστηκε ενάντια στην αλλαγή του άρθρου 16, όλοι αυτοί οι μπαμπούλες που έχουν στοιχειώσει την πολιτική ζωή και την κοινωνική εξέλιξη της χώρας, βρήκαν στο άφθαρτο πρόσωπο του τριαντάρη πολιτικού την τέλεια μάσκα για να κρύψουν πίσω της επιδιώξεις τους.

Η οριστική ρήξη του ΣυΡιζΑ με τους (κερδισμένους, μάλλον) «ανανεωτικούς» βγάζει τον Αλαβάνο ασπροπρόσωπο. Το μαγαζί πάει για διάλυση. Ο πατέρας (που μεγάλωσε το μαγαζί) ήταν καλύτερος από το γιο (που το κλείνει). Ο Αλαβάνος δικαιώνεται εις βάρος του Τσίπρα. Προσωρινά, όμως! Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ίδιος είναι πολιτικό κεφάλαιο, ίσως όχι μείζον αλλά, το μόνο αξιόλογο της δικής μας γενιάς, ως τώρα. Μπορεί να αντέξει ακόμα και την ερχόμενη καταστροφή του ΣυΡιζΑ ή του Συνασπισμού.

Αυτό που του ζητάμε, ως συνομήλικοι είναι να αρθρώσει – επιτέλους! – λόγο ουσιαστικά υπερασπιστικό της δικής μας γενιάς κι όχι – πλέον! – της γενιάς του Αλαβάνου. Η όποια εναπομείνασα δύναμή του δεν είναι στο αντισυστημικό κατεστημένο που τον περιβάλει, είναι στην πραγματική κοινωνία, δεν είναι στους βολεμένους ιδεοληπτικούς πενηνταπεντάρηδες αλλά, στη γενιά των συνομηλίκων του που ετοιμάζονται να φορτωθούν άλλο ένα κάρο αδικίες για να μπορέσουν οι Αλαβάνοι να διατηρήσουν τις προκλητικές τους προνομίες που με αγώνες και δανεικά κατέκτησαν.

Η απαραίτητη πατροκτονία που πρέπει να λάβει χώρα στην άκρα αριστερά είναι πλέον ιδεολογική. Η αριστερά χρειάζεται να συγκροτήσει μια νέα πρόταση που να αποδεσμεύεται από τον μανικό κρατισμό (μόνο που σκεφτόμαστε το ελληνικό Δημόσιο ως εναλλακτική στον εγχώριο παρεοκρατικό καπιταλισμό μας πιάνει απελπισία), να αναζητάει και πρακτικές λύσεις εκτός από το να προσφεύγει στην προσφιλή αριστερή κριτική, να περιλαμβάνει την ελεύθερη κοινωνία και την ελεύθερη οικονομία στο όραμά της και να απορρίψει τις αντιδημοκρατικές εναλλακτικές του τρίτου κόσμου που μας εισήγαγε ως πολιτική πανάκεια ο καλοβολεμένος του πολιτικός πατέρας. Στο δρόμο της απαραίτητης ιδεολογικής ανανέωσης της ελληνικής αριστεράς θα μας βρει ειλικρινείς υποστηρικτές του.