Μπαρόζο και Αλμούνια να καταθέσουν στην εξεταστική επιτροπή για την Οικονομία

Εδώ και πέντε μήνες η Ελλάδα διασύρεται διεθνώς για τα ψευδή στατιστικά στοιχεία που παρείχε εδώ και χρόνια στην ΕΕ, με αποτέλεσμα να αποκρύπτεται η πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Ουσιαστικά η Ελλάδα παρουσιάζεται στα διεθνή Μέσα σαν ένας κοινός απατεώνας που εξαπάτησε τους εταίρους του στην Ευρώπη.

Ο χορός των υποκριτών καλά κρατεί.

Άραγε δεν ήξεραν όλοι όσοι σήμερα κάνουν τις αθώες περιστερές ποια ήταν η πραγματική δημοσιονομική θέση της Ελλάδας;

Άραγε, τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη δεν κατέφυγαν σε κόλπα εκμετάλλευσης των λογιστικών «παραθύρων» και εξωραϊσμού των προϋπολογισμών τους, αντίστοιχα μ' αυτά της Ελλάδας, για να αποφύγουν επίπονες διαρθρωτικές αλλαγές;

Ακόμα και ο απλός πρωτοετής φοιτητής της οικονομικής, διαβάζοντας έναν προϋπολογισμό σε συνδυασμό με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ και της Τραπέζης της Ελλάδος, καταλάβαινε ότι τα δημόσια οικονομικά μας είχαν πολύ δρόμο μπροστά τους για να καταστούν διατηρήσιμα σε βάθος χρόνου.

Ακόμα και ο πιο αδαής διάβαζε και έβλεπε όλα αυτά τα χρόνια στα έντυπα Μέσα και την τηλεόραση για τα λογιστικά κόλπα της Ιταλίας και τα μαγειρέματα των ισχυρών της ΕΕ. Το 2004, έτος απογραφής, υπενθυμίζουμε ότι οι Ιρλανδοί είχαν υπερβολικό πληθωρισμό και μια οικονομία σε υπερθέρμανση, ενώ Γερμανοί και Γάλλοι είχαν τινάξει στον αέρα τα ελλείμματά τους και μαζί μ' αυτά το κύρος των όρων του Μάαστριχτ. Κανείς όμως δεν τιμωρήθηκε αυστηρά.

Ας αποδεχτούμε, έστω, ότι το 2004 όλοι έπεσαν απ' τα σύννεφα με το εύρος και το μέγεθος της ελληνικής δημοσιονομικής τραγωδίας που αποκαλύφτηκε με τα greek statistics (έλλειμμα 7,9%). Γιατί το 2007, λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές, εξήλθε η Ελλάδα από την κοινοτική επιτήρηση μόνο και μόνο για να ξαναμπεί το 2008, έχοντας ξαναανακαλύψει η Εurostat και η Επιτροπή λανθασμένα στατιστικά στοιχεία; Χρειάζεται να είναι κανείς νομπελίστας οικονομικών για να δει ότι ο δημόσιος δανεισμός την περίοδο 2004 με 2007 συνέχισε την αυξητική από το 2000 πορεία; Ή μήπως χρειάζεται να είναι κανείς νομπελίστας για να αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν το δημόσιο χρέος που σε απόλυτους αριθμούς αυξάνεται περισσότερο από το ΑΕΠ κάθε χρόνο, ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνεται;

Η αναποτελεσματικότητα των ευρωπαϊκών θεσμών και ο στρουθοκαμηλισμός των ευρωπαίων εταίρων είναι παροιμιώδης, όπως παροιμιώδης είναι και η μετατροπή της Ελλάδας σε δουλοπαροικία του χρέους λόγω των παρελθόντων κυβερνητικών επιλογών, σε βαθμό που σήμερα να μοιάζει η χώρα με αποδομημένο τριτοκοσμικό κράτος (deconstructed third world state κατά το ΔΝΤ). Είναι προφανές ότι δίπλα στον βασικό υπαίτιο του προβλήματος, την Ελλάδα που «εξωράισε» τα στοιχεία, ένοχη είναι και η ΕΕ που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας υποβάθμισε το μέγεθος του προβλήματος και δεν έκρουσε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου. Γι' αυτό από την πόρτα της εξεταστικής που εξήγγειλε η κυβέρνηση για την οικονομία, επιβάλλεται να διαβούν επίσςη οι κύριοι Μπαρόζο και Αλμούνια που όλα αυτά τα χρόνια έκαναν πως δεν βλέπουν.