ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΕΚΝΑ ΝΕΟΛΑΙΟΙ;

Από τον Γιώργο Λυκουρόπουλο

Τα κόμματα προσπαθούν να νεκραναστήσουν τις νεολαίες τους. Να τις επανιδρύσουν, να τις επανδρώσουν και να τις προβάλλουν. Για να τις κάνουν τι, αλήθεια;

Την ώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα αντικατέστησε τον Γενικό Γραμματέα της ΚΝΕ εν μία νυκτί, το ΠΑΣΟΚ «επανιδρύει» διά χειρός Γιώργου Παπανδρέου τη Νεολαία του που την είχε διαλύσει ο Πρόεδρος για να σταματήσουν να τσακώνονται με καρεκλιές οι Σημιτικοί με τους Τσοχατζοπουλικούς – τότε. Ο Συνασπισμός κατεβάζει τον νεανίζοντα Τσίπρα στις Δημοτικές Εκλογές ως πουλαίν του Αλαβάνου ενόσω ο Αλαβάνος «σκοτώνεται» με τον Κωνσταντόπουλο και η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει αγέρωχη την πολιτική των υιών – Σημαιοφορίδης – που πρέπει να μπουν στην πολιτική από το παράθυρο ενώ τα νεότερα στελέχη της συντηρούν όπως γινόταν στις φοιτητικές παρατάξεις το όνειρο κάθε Νεολαίου: Να γίνω κι εγώ στέλεχος κατ’ εικόνα και ομοίωση του υπουργού και βουλευτή μου. Και να πάρω μια καλή θεσούλα στο Δημόσιο. Όπως καταλαβαίνει κανείς εν έτει 2007, έχουμε πολιτικοποιημένη Νεολαία με οράματα για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά, αν γίνεται, από αύριο, γιατί σήμερα έχουμε να τακτοποιήσουμε κάτι προσωπικές φιλοδοξίες.

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ BLOGS
Διά της απλοποιήσεως καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορεί να ποντάρει το ίδιο το όποιο Κόμμα μέσα από τις γραμμές του στα νεότερα στελέχη του όταν λίγο πριν τα συνέδρια ή πριν τις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού των ιδεολογικών του στόχων καταλήγει σε ένα γιάπικο μοντέλο αναπαραγωγής του πολιτικού σκηνικού. Τι καινούριο έχουν να πουν κάποια παιδιά που μόνο και μόνο λόγω ηλικίας – επειδή είναι οι τωρινοί 30ρηδες – θα πάρουν το λόγο στο Βήμα ενός τοπικού Πολιτικού σχηματισμού; Μόνο ωφελιμιστικά μπορούν να λειτουργήσουν για τη συνέχιση του καθεστώτος στο οποίο ενεπλάκησαν και γαλουχήθηκαν. Συγχωρήστε μου την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση, Σύντροφοι όλων των κομμάτων, αλλά κατανοώ τις επιμέρους ευαισθησίες που μπορούν να ψέξουν μια τέτοια θέση ως κυνική. Αλλά επιμένω ότι οι ευαισθησίες είναι μόνο επιμέρους. Το όραμα δεν έχει φανεί να είναι αποφορτισμένο από τον πολιτικό ωφελιμισμό που εκπροσωπεί ένα εγκλωβισμένο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Δεν γίνεται χωρίς ρήξεις να εκπροσωπείς κάτι νέο, μόνο και μόνο επειδή είσαι νέος – ή «Νεολαίος». Οι διαδικασίες ηλικιακής διαδοχής σ’ένα κόμμα π.χ. όπως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να γίνονται με σημειολογικούς όρους τύπου «όποιος ξέρει πλέον τις νέες τεχνολογίες και όποιος μιλάει μοντέρνα γλώσσα και γράφει σε blogs είναι ευπρόσδεκτος ως πολιτικά ενδιαφέρων». Αυτό κάνει ως σημειολόγος ο Παπανδρέου, αυτό πιθανόν να κάνει κάποια στιγμή σε μια πιθανή δεύτερη τετραετία ο Καραμανλής – να ανανεώσει σε δυο τρεις επιλογές του τις ηλικίες για να ικανοποιήσει και την εμφανίσιμη νεολαία του. Η Παπαρήγα την ίδια στιγμή «τιμώρησε» για την ανεπάρκεια συσπείρωσης στα Πανεπιστήμια, τον Γρμματέα της Νεολαίας της, χωρίς να σκεφθεί ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά συνολικά ένα θέμα αναπροσδιορισμού της ματιάς πάνω στα θέματα – η Λιάνα δεν εμπλέκεται σ’ αυτό, είναι μια περίπτωση ιδιαίτερη, ως γνωστόν.

Ο ΑΡΡΙΒΙΣΜΟΣ ΤΩΝ «ΝΕΟΛΑΙΩΝ»
Συναντιόμαστε καμιά φορά, παλιοί συμφοιτητές – όχι σε ατμόσφαιρα ρετρό, κάτι άλλο, ως αρμονική συνέχεια στην παρέα μας που ήταν και παρέα απόψεων – και ευτυχώς ακόμη και τώρα όλοι συμφωνούμε σε κάτι. Ότι όπως μας φαίνονταν στις φοιτητικές Συνελεύσεις οι τότε εκπρόσωποι των κομματικών φοιτητικών Παρατάξεων, μας φαίνονται και τώρα ως επαγγελματίες Απόφοιτοι. Τελικά, ποτέ η πρώτη εντύπωση, σχηματισμένη από ένα βαθύ γνήσιο ανθρώπινο ένστικτο δεν είναι λανθασμένη. Τα νέα παιδιά που έδειχναν να εκπροσωπούν μια όχι προσωπική άποψη αλλά μια «γραμμή» με κατεύθυνση προσανατολισμένη σε μια συμβατική επαγγελματική αποκατάσταση, ακόμη και τώρα εκπροσωπούν το πολιτικά ορθό – και τελικά ανούσιο. Επιδίωξαν με έναν σχεδόν φανερό αρριβισμό την πολιτική αποκατάστασή τους για να εμπλακούν σε μια καριερίστικη ανέλιξη χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό χρώμα. Κι αυτοί που το είχαν ως σημαία συναισθηματισμού λόγω σχέσεων με την παλιά Αριστερά, έγιναν απλοί μισθοσυντήρητοι χωρίς φλόγα – μια άλλη κατηγορία δήθεν Νεολαίας που ήταν πιο γερασμένη κι από τη Δεξι, γιατί ποτέ κανείς δεν είπε την αλήθεια γι’ αυτόν που θέλει μόνο να βγάζει το ψωμί του, ότι είναι ένας βαθιά συντηρητικός άνθρωπος. Ξεκινά από την ανάγκη να νιώθει απαλλαγμένος από το εργασιακό άγχος για να μπορεί να ονειρεύεται και καταλήγει να ονειρεύεται μόνο να απαλλαχθεί από το εργασιακό άγχος. Η ισοπέδωση του ονείρου – ακόμη κι αυτού.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΩΣ ΥΠΟΒΟΛΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ
Η επανίδρυση της Νεολαίας. Εκπληκτικό. Η φράση της είναι από μόνη της ειρωνική. Πώς μπορείς διαλύεις ή να επανιδρύσεις την έννοια «νεότητα»; Τι είναι η νεότητα, ένας προθάλαμος υποβολής βιογραφικών για να την περιχαρακώνεις σε τίτλους; Η φάση αυτή που προβάλλεται τελευταία, της κινητικότητας των κομμάτων σε επίπεδο νεολαίας, θα ήταν ενδιαφέρουσα αν είχε μια διαρκή αμφισβήτηση των δεδομένων δομών του μηχανισμού που την είχε διαλύσει. Πώς αποδεχόμαστε την έννοια «Όργανο» για έναν διαρκώς ανανεούμενο κόσμο σκέψης, ένα Όργανο που επειδή κάποιος το ενέταξε σε πολιτικές εσωτερικές αντιπαραθέσεις το διέλυσε κι επειδή το ξαναόρισε με μια αόριστη διαδικασία το επανιδρύει; Θα μπουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ υπογράφοντας πιστοποιητικά μετανοίας όσοι κάνουν εγγραφές στη νέα Νεολαία; Ερωτήματα δια απλοποιήσεως και πάλι, για το γραφικό του πράγματος. Αν τα κόμματα αισθάνονται την ανάγκη να ανανεώσουν τους μηχανισμούς τους ας παραδεχθούν ότι η αναπηρία τους δεν είναι ηλικιακή, αλλά ηθική και εγκεφαλική. Και μετά ας κάνουν προσκλητήριο αμέμπτων – όχι αμούστακων.

Ο Γιώργος Λυκουρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PAPER της εφημερίδας Ημερησία στις 31-3-2007.