Από τον Νίκο Αλαχιώτη,
Η Ελίζαμπεθ Ισραέλ ήταν πριν από λίγο καιρό 125 χρόνων. Κόρη αφρικανής σκλάβας, γεννήθηκε στην Αμερική το 1875 και δούλευε στις φυτείες ως τα 104 της, οπότε πήρε σύνταξη! Πρόσφατα απεβίωσε πέραν του Ατλαντικού ένας άλλος στα 128 του! Ο μπαρμπα-Θόδωρος είναι 112 χρόνων σήμερα και ζει σε αγροτική περιοχή της ορεινής Αχαΐας. Είναι κι αυτός υπεραιωνόβιος, όπως και τόσοι άλλοι, στους οποίους δεν μπορείς να ευχηθείς στα γενέθλιά τους «να τα εκατοστήσουν». Μπορούν όμως τέτοιοι άνθρωποι να μας διδάξουν πώς να τους μοιάσουμε;
Γενετικές βλάβες στο στόχαστρο
Από την Εποχή του Χαλκού ως τη Βιομηχανική Επανάσταση η αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής ήταν μόνο 10 χρόνια, από τα 30 στα 40, αλλά τα τελευταία 150 χρόνια αναρριχήθηκε κοντά στα 80. Τι άλλαξε όμως αυτή την ιστορία, που σίγουρα μας αρέσει; Η μείωση της παιδικής θνησιμότητας λόγω της ιατροφαρμακευτικής προόδου ήταν σημαντική, αλλά δεν μπορεί να μετρήσει δεύτερη φορά. Το πρόβλημα παραμένει κυρίως στην αντιμετώπιση των γενετικών νόσων, καθώς στις άλλες υπάρχουν θεαματικές θεραπείες. Ειδικοί μελετητές εκτιμούν όμως ότι, αν θεραπεύαμε όλους τους καρκίνους, τότε το προσδόκιμο όριο ζωής του είδους μας θα αυξανόταν μόνο 123 ημέρες! Αν όμως τιθασεύαμε όλες τις γενετικές μας βλάβες; Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν!
Ο Νίκος Αλαχιώτης είναι καθηγητής γενετικής. Το πλήρες άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο ένθετο ΒΗΜΑ Science της εφημερίδας Το Βήμα, στις 7-4-2007, μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ.
Ναι αλλά να ζήσεις τόσα χρόνια να κάνεις τι; Ο πλανήτης μας γερνά και τα μυαλά το ίδιο. Τα παιδιά λιγοστεύουν. Οι νέες γεννιές διέπονται από νεο-συντηρητισμό. Μόνο να ζήσω ως τα 100 δεν θέλω.
ReplyDeleteΤι να το κάνεις να ζήσεις τόσα χρόνια! Εφιαλτικό το βρίσκω.Πρέπει επειγόντως να φύγουμε απο το ανρωποκεντρικό βιολογικό μοντέλο.Λιγότεροι άνθρωποι,καλύτερες ισορροπίες ηλικιών,σεβασμός στα υπόλοιπα ζωικά και φυτικά όντα,συμπαντοκεντρική θεώρηση του κόσμου,και λατρεία της Φύσης εξαίροντας φιλικούς προς τον ανιμισμό τρόπους ζωής.
ReplyDeleteη συζήτηση αυτή έχει ενδιαφέρον.
ReplyDeleteΠριν από μερικές μέρες στη δουλειά έκανα ένα break και διάβαζα τον Ελεύθερο Τύπο ο οποίος είχε πρωτοσέλιδο με τίτλο "γέρνάμε και αλλάζουμε".
εκεί που διάβαζα ήρθε από πάνω μου μια γυναίκα, ανύπαντρη, χωρίς παιδιά, κοντά στα 40.
Τι διαβάζεις με ρωτάει;
Της δείχνω τους υπότιτλους του ρεπορτάζ
"Η οικογένεια δεν είναι όπως την ξέραμε"
"Η μητρότητα ξεκινά στα 29"
"Ζούμε περισσότερο"
"Αυξάνονται οι πολιτικοί γάμοι, τα διαζυ΄για κλπ"
"περισσότεροι οι παππούδες από τα εγγόνια"
και της λέω χαριτολογώντας. άντε και να δούμε πότε θα πάρουμε σύνταξη.
την κοιτάζω το βλέμμα της καρφώνεται στην εφημερίδα. σκέφτομαι όπα το θέμα είναι σημαντικό.
έλα όμως που έκανα μέγα λάθος. τι νομίζετε ότι την ενδιέφερε απ' όλα αυτά;
την ενδιέφερε η κάτωθι διαφήμιση στην κάτω δεξιά σελίδα του ρεπορτάζ
"Τέρμα στις ρυτίδες χωρίς πόνο. Ρυτίδες; Η νέα τεχνική του Botoina. Δεν θα έκανα ενέσεις αλλά θα ήθελα να απαλλαγώ από τις ρυτίδες μου".
ντόινκγ. Reality check.
Της λέω σε ενδιαφέρει; Μου λέει ουου μόνο...
Signum Temporis σκέφτομαι εγώ.
Πράγματι, σημείο των καιρών φίλε G.
ReplyDeleteΣτο άρθρο του Ν. Αλαχιώτη, κατά την άποψή μας, μπορούν να γίνουν δύο αναγνώσεις.
1. Η πρώτη αφορά τον ισχυρισμό του κ. Καθηγητή
ότι:
... αν όλα πάνε καλά, αν δηλαδή ανακαλύψουμε τα μοριακά μονοπάτια που κάνουν τα κύτταρα μας ανθεκτικά στις βλάβες του DNA ελαχιστοποιώντας τους παράγοντες κινδύνου που προκαλούν τον κυτταρικό θάνατο, και με δεδομένο ότι κάθε 10 χρόνια ο άνθρωπος κερδίζει 13 μήνες επιπλέον ζωής, τότε, μπορούμε να ευελπιστούμε ότι σχετικά σύντομα θα φτάσουμε τα 200 χρόνια ζωής!"
200 χρόνια ζωής;!!! Μοιάζει με τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σ' αυτή τη φάση δεν μας πολυενδιαφέρει.
2. Η δεύτερη ανάγνωση αφορά στην επισήμανση του κ. Αλαχιώτη, ότι στις δυτικές κοινωνίες δημιουργείται σταδιακά μια γενιά αιωνόβιων, ανθρώπων οι οποίοι ζουν μέχρι τα εκατό χρόνια.
Είναι η generation C (cenetarian).
Αυτό ακριβώς είναι που μας "καίει". Αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίζει ως κοινωνία. Ότι γερνάμε και δεν γεννάμε. Ως αποτέλεσμα η πληθυσμιακή αναλογία των νέων προς τους ηλικιωμένους αλλάζει σταδιακά υπέρ των δεύτερων.
Η γνωστή σε όλους μας "πληθυσμιακή πυραμίδα", δηλαδή η στατιστική απεικόνιση της ηλικιακής σύνθεσης του πληθυσμού με τα παιδιά στη βάση να έχουν τους μεγαλύτερους αριθμούς ατόμων και το εύρος να στενεύει όσο προχωράμε προς τις μεγαλύτερες ηλικίες, αντικαθίσταται αρχικά από το "πληθυσμιακό κρεμμύδι", όπου κυριαρχούν οι μεσήλικες, και τελικά φτάνουμε στο "πληθυσμιακό μανιτάρι", όπου κυριαρχούν αριθμητικά οι ηλικιωμένοι.
Όπως έγραψε και η δημοσιογράφος Ελίζα Παπαδάκη, στην εφημερίδα Αυγή της Κυριακής, «πρόκειται για μια δραματική κοινωνική αλλαγή που πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε: το πρώτο και πιο γνωστό μεγάλο πρόβλημα είναι βέβαια η χρηματοδότηση των συντάξεων». Υπάρχουν βέβαια κι άλλα. Η αλλαγή σε προτιμήσεις, ανάγκες και επιθυμίες που συνεπάγεται ένας μεγαλύτερος γεροντικός πληθυσμός οδηγεί σε αλλαγές της οικονομίας, των υπηρεσιών και των προϊόντων που καταναλώνονται και επηρεάζει επίσης την πολιτική και τις κυρίαρχες πολιτικές αντιλήψεις.