Από τους "μπέιμπι μπούμερ" στους "μπέιμπι λούζερ"

Από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Η γενιά μου, η λεγόμενη γενιά του «μπέιμπι μπουμ» είναι μια ευλογημένη γενιά. Οι περισσότεροι από εμάς γεννηθήκαμε τη δύσκολη περίοδο μεταξύ 1945 και 1960, όμως καταφέραμε να κάνουμε ένα τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό άλμα σε σχέση με τους γονείς μας. Από τα κατώτερα εισοδηματικά και κοινωνικά στρώματα, στα οποία οι γονείς μας ήταν καταδικασμένοι να μείνουν για όλη τους τη ζωή, καταφέραμε να δημιουργήσουμε τη μεσαία τάξη και να κατακτήσουμε ένα αξιόλογο επίπεδο υλικής ευημερίας.

Ταυτόχρονα ζήσαμε και συμμετείχαμε ενεργά σε όλα τα εξελικτικά στάδια της πατρίδας: από την αγροτική και ημιαστική κοινωνία του χωριού ή της κωμόπολης στην οποία γεννηθήκαμε μέχρι τη μαζική κοινωνία της ευημερίας και των αστικών κέντρων στην οποία καταλήξαμε.

Σήμερα, με τη γενναιόδωρη υποστήριξη και του ασφαλιστικού μας συστήματος, προσβλέπουμε σ' ένα νέο ξεκίνημα, μια καινούργια ζωή μετά τα 55. Πολλοί τη θεωρούν μια νέα εφηβεία η οποία ξεκινά με τη σύνταξη και το πέρας των οικογενειακών υποχρεώσεων.

Στην άλλη πλευρά όμως του κοινωνικού φάσματος βρίσκονται τα παιδιά μας. Είναι τα «πλουσιόπαιδα-φτωχόπαιδα» της νέας γενιάς. Παρά τη σημαντική κληρονομιά που τους αφήνουμε, τόσο σε υλικό πλούτο όσο και άυλα αγαθά (ελευθερία και δημοκρατία), τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν μαζικά την πιθανότητα να μην ξεπεράσουν ποτέ, σε κανένα σημείο της ζωής τους, το δικό μας οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Το φαινόμενο της όξυνσης της διαγενεακής ανισότητας, δεν είναι μόνο ελληνικό. Αγγίζει, σε διαφορετικό πάντοτε βαθμό, τις περισσότερες δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες. Στην Ευρώπη γίνεται ήδη λόγος για τη γενιά των «μπέιμπι μπούμερ» που δίνει σταδιακά τη θέση της στη γενιά των «μπέιμπι-λούζερ», δηλαδή τη γενιά των νέων χαμένων. Οι παλιοί αποσύρονται με καθαρό κέρδος, οι νέοι ξεκινούν με χρέη.

Για αυτόν τον λόγο η νεολαία σε όλη την Ευρώπη έχει αρχίσει να αντιδρά. Οργανώνεται στο Διαδίκτυο και στην blogoσφαιρα, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών. Γενιά των 700 ευρώ ή γενιά του βασικού μισθού είναι μερικές από τις ονομασίες που τους αποδίδονται. Ορισμένοι έχουν φτάσει σε σημείο να θεωρούν ότι οι γονείς τους υφαίνουν μεγάλη συνωμοσία εναντίον τους.

Φυσικά τέτοιες απόψεις είναι υπερβολικές. Το ζήτημα όμως της δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών αποκτά στις μέρες μας μεγαλύτερη σημασία από άλλες, πιο οικείες, κοινωνικές συγκρούσεις. Ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, τα δημόσια οικονομικά, η εκπαίδευση και το περιβάλλον λαμβάνουν νέα διάσταση και πρέπει να ιδωθούν μέσα από νέο πρίσμα. Κάθε επιχειρούμενη κοινωνική αλλαγή, αλλά και κάθε προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων πρέπει πλέον να αξιολογείται ως προς την επίδραση που αυτή θα έχει στη νέα γενιά.

Μέχρι προχτές η ελληνική νεολαία ήταν στους δρόμους με αφορμή την Παιδεία. Η πραγματική αιτία όμως ήταν η απελπισία και η έντονη ανησυχία των νέων για το μέλλον. Αν δεν θέλουμε να έχουμε μια γενιά μεσηλίκων που να ξοδεύει τον συλλογικό πλούτο για να αισθάνεται νέα, και νέους οι οποίοι θα γερνάνε πριν την ώρα τους, πρέπει επιτέλους να δράσουμε.

Ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι βουλευτής του ΠαΣοΚ. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις Νέες Εποχές, της εφημερίδας Το ΒΗΜΑ (7-4-2007).