"2056: What Future for Maggie’s Children?" is a collection of essays based on the premise that those born between 1980 and 1995 are an ‘unlucky generation’.
Paying off student debts, struggling to get on to the housing ladder, and difficulty finding money to put aside for a comfortable retirement, are just some of the pressures that ‘Maggie’s children’ face as they plan for an uncertain future. Continuing family breakdown suggest that increasing numbers of them will live alone in old age.
Using demographic projections to map key public policy challenges UK society faces over the next 50 years, Policy Exchange – together with charity Age Concern – commissioned MPs, academics and business figures to consider the policy tools needed for younger generations to be able to approach later life with confidence.
The resulting essays include strong policy recommendations which aim to address the major risks to the welfare of ‘Maggie’s children’: difficulties in achieving financial security, uncertainty about how increased longevity will affect the nature of their retirement, and increasing isolation as more and more people live alone.
Άλλη μία έρευνα για το μέλλον της νέας γενιάς στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτή τη φορά από το βρετανικό ανεξάρτητο think tank, Policy Exchange. Ολόκληρη την έρευνα μπορείτε να τη διαβάσετε πατώντας εδώ.
144 σελίδες έρευνας πάνω στο θέμα. Όποιος έχει όρεξη μπορεί να ασχοληθεί. Ενδιαφέρον θα είχε να γίνει και στην Ελλάδα μια αντίστοιχη έρευνα. Και μικρότερης έκτασης, όπως αυτή του βρετανικού Reform, την οποία αναρτήσαμε στο blog πριν από μερικές ημέρες.
ReplyDeleteκαλό διάβασμα!
“A paradigm is not only a way of seeing things, it affects what we see. It determines not just what kinds of solution we allow, but also what kinds of problem we consider. Paradigms are
ReplyDeleteembedded in vocabulary, textbooks, training and institutions, and reinforced by those with influence.”
Στο παραπάνω κείμενο (παρμένο από τη σελ. 91) συμπυκνώνεται κατά την άποψή μου ολόκληρη η ουσία των προβλημάτων της γενιάς μας. Αυτά που τώρα αντιμετωπίζουμε , αλλά και αυτά που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.
Η οπτική (ποιότητα λογικής) μέσα από την οποία θα επιλέξουμε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα, θα δώσει λύσεις ποιοτικά ταυτόσημες με αυτήν την θέση και την οπτική που εκ των προτέρων λάβαμε. Άρα πριν ακόμα αναζητήσουμε τις όποιες λύσεις, έχουμε ζωτικό χρέος και συμφέρον να αξιολογήσουμε την ποιότητα της θέσης και της οπτικής μας, δηλαδή την ποιότητα του παραδείγματος και τις λογικής που συνολικά ενστερνιζόμαστε.
Το ορθό των λύσεων αυτών τελικά δεν μπορεί παρά να βρίσκεται μέσα σε μια κοινωνία συνειδητοποιημένων ατόμων, ανθρώπων με ικανό επίπεδο αυτογνωσίας, ελευθερίας, δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών. Το στοίχημα για τη γενιά μας είναι τελικά όχι αν θα αποκτήσουμε πρόσβαση στη “wonderland” των υλικών αγαθών, αλλά αν θα επιλέξουμε να συγκρουστούμε με τα παραδείγματα και τις λογικές πρακτικές της γενιάς που κρατά σήμερα τα σκήπτρα της εξουσίας.
Κι αυτήν η σύγκρουση δεν είναι ταξική, δεν είναι σύγκρουση γενεών, δεν είναι ιδεολογική σύγκρουση, αλλά μια σύγκρουση κατά βάση πληροφοριακή. Μια σύγκρουση ποιότητας λογικών, θέσης και οπτικής. Για να έχουν τα παιδιά της Maggie's, του Βαγγέλη, του Γιώργου, της Μαρίας, μια ευκαιρία να ζήσουν και να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο, έχουμε χρέος να συγκρουστούμε με όλα εκείνα τα παραδείγματα που αποτελούν τροχοπέδη σε μια πραγματικά βιώσιμη εξέλιξη της κοινωνίας μας.
Ένα μεγάλο εύγε στον G700 για την πληρότητα του κειμένου και των πληροφοριών που μας παράθεσε. Άξιζε πράγματι τον κόπο να ξενυχτίσω διαβάζοντάς το…
Europe is in deep shit. The social state needs a revision! The problem is even worst in France and Germany. Masssive benefits, long vacations and sabbaticals and below the average productivity are western europe's labour assets. On the other hand, the third world (see China, but include turkey, fyrom and other countries) emerges with non-existing labour rights, low costs, sweatshops and exploitation.
ReplyDeleteWhat EU can do for that?
Cancel trade contracts with those countries and raise trade barriers including "a tax on labour rights" (something like 30%-40% of the cost of the final product). This will include firms that will have outsource their production lines and service into those countries. This will also became a clause for new entrances in EU.
@ vaggelas
ReplyDeleteευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.
πράγματι χρειάζεται paradigm shift.
@ politics and free thinking
ReplyDeleteο ευρωπαίος καταναλωτής με τη δύναμη των ορθολογικών επιλογών που κάνει στα πλαίσια μιας ανοιχτής αγοράς, αγοράζοντας δηλαδή φθηνά προϊόντα από τρίτες χώρες όπως η Κίνα, συμβάλει πρώτος απ' όλους στη σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και της παραδοσιακής ευρωπαϊκής βιομηχανίας.
Ένα εμπόδιο στην ελεύθερη διακίνηση του εμπορίου, αυτού του τύπου που περιγράφεις στο post σου, αξίζει να μελετηθεί, ακούγεται ηθικό και σωστό, δεν γνωρίζουμε όμως κατά πόσο είναι χρήσιμο ή ρεαλιστικό να επιτευχθεί στην Ευρώπη .
Το πρόβλημα είναι ότι ούτε το πρόβλημα της "εργασίας-δουλείας" θα λύσει σε χώρρες όπως η Κίνα, ούτε θα κάνει την ευρωπαϊκή βιομηχανία περισσότερο βιώσιμη.
Θεωρούμε ότι η λύση βρίσκεται στη δημιουργία οικονομιών οι οποίες θα βασίζονται σε "knowledge workers", όπως τους περιγράφει στο άρθρο του "Winners and Losers in the Information Age" ο I.O. Angell.
Το άρθρο αναρτήθηκε στο blog αρχές Μαρτίου
URL: http://g700.blogspot.com/2007/03/winners-and-loosers-of-information-age.html
@ Politics and free thinking
ReplyDeleteIn agreement with G700, I disagree strenuously, I repeat STRENUOUSLYYYYY, with your proposal for trade barriers. Protectionism should come to an end.
Εδώ φαίνεται η ιδιοφυϊα του Bill Clinton, ο οποίος παρά τις διαμαρτυρίες, τότε, των χαμηλής εξειδίκευσης και γνώσης μαζών, υπέγραψε το NAFTA (North American Free Trade Agreement).
Γιά να είναι πλήρης η κουβέντα, εξαίρεση από τον κανόνα και επιβολή ποινών και trade tariffs επιβάλλεται γιά 2 λόγους:
1) παιδική εργασία (child labour), η οποία καταδικάζεται διεθνώς, και
2) υποβάθμιση του περιβάλλοντος, ήτοι βιολογική, ηχητική και ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ρύπανση [και να δεις τότε πως ο πρωθυπουργός του μέλλοντος, πες ο Μ Χρυσοχοϊδης, θα κάνει μπλόκα σε κάθε τετράγωνο γιά ηχητική ρύπανση και θα γκρεμίζει αυθωρεί και παραχρήμα το "παλατάκι" σε Tudor style κάθε άξεστου γιά αισθητική ρύπανση].
είμαι υπερ του διεθνες εμπορίου φυσικά και εγω γραψει αρθρο στο μπλογκ μου για το 'θαψιμο' του knowledge worker sto blog mou prin ena xrono.
ReplyDeleteΈνας φορος 'εταιρικης ηθικης' (οπως ο πρασινος φορος στην γερμανια) δεν θα ηταν εμποδιο στο ελευθερο εμποριο, του οποιου ειμαι υπερμαρχος
Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της έντασης του ανταγωνισμού, η δημιουργία περισσότερων knowledge workers (όσον αφορά ένα έθνος-κράτος) δεν πρόκειται να κάνει καμιά μεγάλη διαφορά. Οι ασιατικές οικονομίες παράγουν περισσότερες διατριβές, ή σχεδόν τον ίδιο αριθμό διατριβών με τη Δύση (και τις περισσότερες από αυτές σε πανεπιστήμια της Δύσης).
ReplyDeleteΝα συνυπολογίσετε επίσης πως με τη διάχυση της παγκόσμιας πληροφορίας, η όποια γνώση δημιουργείται διαχέεται πολύ γρηγορότερα από ότι στο παρελθόν. Το χαμένο έδαφος της τεχνολογικής και της γνωστικής υστέρησης καλύπτεται επίσης πολύ ταχύτερα. Άρα τα όποια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα υπάρχουν σε αυτούς τους τομείς (για τη Δύση τουλάχιστον) είναι θέμα χρόνου να υπερκαλυφθούν και να εξαλειφθούν μέσα σε λιγότερο από μία γενιά. Αυτό που παράγει ο Ευρωπαίος knowledge worker, το παράγει (ή μπορεί να το παράξει) και μάλιστα φθηνότερα ο Κινέζος συνάδελφός του.
Η Microsoft και όχι μόνο, χρησιμοποιεί σήμερα Ινδούς προγραμματιστές και μάλιστα από το σπίτι τους, στο Δελχί και στη Βομβάη.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα έχουν καμιά σημασία όμως, αν τελικά τα κράτη υποστούν μια τρομερή μεταμόρφωση και καταλήξουν σε κάποιου είδους εταιρίες οι οποίες θα ανταγωνίζονται σε ένα ομοιογενοποιημένο παγκόσμιο περιβάλλον χωρίς διαχωριστικές εθνοτικές γραμμές, σύνορα, ισοτιμίες, κυβερνήσεις και κτλ.
Ή θα συμβεί το παραπάνω όπου εκεί θα είναι εργασιακά «σώζων εαυτό σωθίτω», ή τα έθνη-κράτη λογικά θα αντιδράσουν για τα κεκτημένα τους. Η Δύση έπεσε απλά στο λάκκο που έσκαβε για τους υπόλοιπους «υποανάπτυκτους» δεύτερους και τρίτους.
Ένα γενικότερο πρόβλημα επίσης αυτής της παγκοσμιοποίησης είναι ότι δεν έχει καμιά σχέση με την προηγούμενη του 19ου αιώνα για να υψωθούν ξανά και εύκολα τα τείχη του προστατευτισμού (όχι τουλάχιστον χωρίς δυσανάλογα μεγάλο κόστος).
Αυτήν η παγκοσμιοποίηση ήρθε για να μείνει. Όσο για την επιβολή ποινών αυτό προϋποθέτει πως διαθέτεις και την απαιτούμενη (παγκόσμια) ισχύ για να τις επιβάλεις. Και η αλήθεια είναι πως ο κλάδος της οικονομίας δεν φημίζεται για τις μεγάλες δυνατότητες προβολής ισχύος (χωρίς κάποιο είδος προστατευτισμού), εκτός αν συνοδεύεται κι από την στρατιωτική.