Wednesday, October 27, 2010

Όχι άλλο micromanagement

Από το ελληνάκι*
ellinaki blogspot

Οι σύγχρονες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων θα μπορούσαν άνετα να αντλούν υλικό για μελέτη παραδειγμάτων προς αποφυγή από τη σύγχρονη μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση. Όχι μόνο για τον συντηρητισμό και την εσωστρέφεια σε σχέση με τα πρότυπα που εφαρμόζονται σε πιο αναπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες, αλλά κυρίως για την συνεχή εφαρμογή ενός όρου που τείνει σχεδόν να εκλείψει σε άλλες χώρες και ονομάζεται “Micromanagement”.

Micromanagement – παράδειγμα προς αποφυγή σχεδόν σε όλες τις σύγχρονες θεωρίες management – σημαίνει πως η εργασία, η παραγωγή, οι τεχνικές και γενικά όλες οι διαδικασίες που αφορούν τα καθήκοντα ενός εργαζόμενου, είναι διαρκώς υπό την εποπτεία του διευθυντή/ιδιοκτήτη της εταιρίας, ο οποίος συνεχώς παρεμβαίνει στο έργο του συγκεκριμένου εργαζόμενου. Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα μία σειρά από αρνητικές συνέπειες και μόνο.

Καταρχάς, τα προσόντα, οι δεξιότητες και οι γνώσεις του εργαζόμενου για τη θέση ευθύνης του, στην ουσία δεν λαμβάνονται υπόψη, αφού στο τέλος επιβάλλεται η άποψη του διευθυντή/ιδιοκτήτη, που συνήθως είναι υποδεέστερη. Έτσι, το γνωστικό αντικείμενο του εργαζόμενου, για το οποίο έγινε και η πρόσληψη εξ αρχής, υποτιμάται και δεν αξιοποιείται ανάλογα. Αυτό, εκτός από ζημιά για τους συνολικότερους ανθρώπινους πόρους της επιχείρησης, δημιουργεί και αρνητική ψυχολογία στον χώρο εργασίας χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.

Η εταιρία που διέπεται από micromanagement είναι συνήθως «κλειστοφοβική» και «εσωστρεφής». Δεν εκμεταλλεύεται την ελαστικότητα που θα μπορούσε να έχει στις εσωτερικές λειτουργίες της, όπως συμβαίνει σε πιο μεγάλους οργανισμούς, και ακολούθως δεν δημιουργούνται προοπτικές ανάπτυξης. Στην ουσία, μία τέτοια εταιρία είναι περισσότερο μαγαζί, παρά οργανισμός.

Ο συνδυασμός της υποτίμησης των προσωπικών δεξιοτήτων, και του αντι-αναπτυξιακού κατεστημένου της επιχείρησης, έχει άμεση επίδραση στη γενικότερη ψυχολογία του εργαζόμενου, ο οποίος δεν αποδίδει στο μεγαλύτερο ποσοστό των δυνατοτήτων του, ενώ συνήθως δεν διαφαίνεται κάποια καλύτερή προοπτική εξέλιξης σε προσωπικό επίπεδο. Οι επιδράσεις είναι συνήθως πιο αισθητές στους νεώτερους ανθρώπους, όπου μπορεί να έχουν πιο σύγχρονες γνώσεις ή ιδέες για την εργασία τους, οι οποίες όμως δεν αξιοποιούνται και στο τέλος δημιουργείται μία γενικότερη αποθάρρυνση.

Τέλος, πολλές φορές χάνονται ώρες εργασίας, είτε σε προφορικές είτε σε γραπτές αναφορές για διαδικασίες μικρότερης σημασίας, που αντί να παρουσιάσουν μία χρήσιμη εικόνα για την εκάστοτε διαδικασία, απλά περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τη γενικότερη εικόνα.

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που στη διοίκηση των περισσότερων ελληνικών μικρομεσαίων και μεσαίων επιχειρήσεων, το micromanagement μεσουρανεί. Ο συντηρητισμός και η εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας, είναι φυσικό να αποτυπώνεται και στον τρόπο διοίκησης μίας επιχείρησης. Η αντίληψη του «έτσι τα κάνουμε, γιατί έτσι τα βρήκαμε», είναι πολύ εύκολο να διαδοθεί μέσα σε μία επιχείρηση που συνήθως είναι οικογενειοκρατική και δουλεύει με όρους ανασφάλειας και διευθυντικής υπεροψίας. Ταυτόχρονα, ο στόχος μεγιστοποίησης του προσωπικού κέρδους αντί για μεγιστοποίηση της παραγωγής ή ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού σε συνδυασμό με την παραπάνω αντίληψη, δημιουργούν ένα άριστο περιβάλλον micromanagement.

Προσωπικά, δεν μπορώ να εκτιμήσω τη ζημιά σε εθνικό επίπεδο, τόσο σε οικονομικούς, όσο και σε ψυχολογικούς πόρους από τους απανταχού micromanagers, αλλά θα ήταν ασφαλές να υποθέσουμε ότι βρίσκεται σε αρκετά μεγάλα νούμερα. Γι’ αυτό, εκτός από το πρότυπο διαχείρισης ποιότητας ISO 9001 που πλέον κατέχει και η κουτσή Μαρία, άσχετα αν δεν το εφαρμόζει στην πράξη, ίσως θα ήταν περισσότερο ουσιαστική μία επένδυση στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, ακόμα και του διοικητικού προσωπικού, από οργανισμούς ή ανθρώπους που γνωρίζουν επαρκώς το θέμα. Διαφορετικά, ο ένας από τους πυλώνες της εθνικής οικονομίας, η μικρομεσαία επιχείρηση, είναι καταδικασμένος να λειτουργεί χωρίς αναπτυξιακές προοπτικές, δηλαδή να σκουριάσει και να καταρρεύσει.

*Αναδημοσιεύουμε με άδεια του συγγραφέα στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.

9 comments:

  1. Είναι η όψη της παραδοσιακής αντίληψης για τη λειτουργία μιας επιχείρησης που πρέπει να ξεπεραστεί, διότι παράγει μη ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, αναπάραγει το φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ, και ενοχοποιεί την επιχειρηματικότητα.

    ReplyDelete
  2. Να ενα ακόμα πχ του imperio sosialisticum που τελευταία "αγάπησε" την επιχειρηματικότητα

    **capital.gr**
    +

    «Μέχρι ενός ορίου» δίνεται η δυνατότητα χορήγησης αδειών ΙΧ βυτιοφόρων αυτοκινήτων που δύνανται να έχουν στην κατοχή τους οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών, δήλωσε στην αρμόδια επιτροπής της βουλής όπου συζητείται σχετικό νομοσχέδιο ο υπουργός υποδομών Δημήτρης Ρέππας.

    Όπως αναφέρουν τα σχετικά πρακτικά της βουλής, ο υπουργός τόνισε ότι το όριο για τις άδειες ΙΧ των εταιρειών τίθεται «ώστε το επόμενο χρονικό διάστημα να δημιουργηθούν οι καινούριες εταιρείες φορτηγών ΔΧ και μετά από τρία χρόνια που ολοκληρώνεται η διαδικασία απελευθέρωσης να μην έχει δημιουργηθεί ένας τεράστιος αριθμός φορτηγών ιδιωτικής χρήσης στις εταιρείες».

    Και ο κ. Ρέππας συνέχισε «οι μεταφορές θα στοιχίζουν πολύ λιγότερο με τα φορτηγά δημόσιας χρήσης, ώστε και το κόστος να μειωθεί αλλά και να υπάρχει μια μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα στις νέες εταιρείες που θα δημιουργηθούν για τα Δ.Χ.».

    Η ωμή παραδοχή του αρμόδιου υπουργού, ότι κρατά επί της ουσίας κλειστές τις μεταφορές για τις εταιρείες εμπορίας προς όφελος της συντεχνίας των φορτηγών Δ.Χ. εκτός του ότι ακυρώνει στην πράξη την πολυδιαφημισμένη... «μεταρρύθμιση», επιπρόσθετα συνδυάζεται και με μια άλλη μεθόδευση: στην επιτροπή κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους μια σειρά από φορείς από την ΠΟΠΕΚ (η μια ομοσπονδία πρατηριούχων και όχι το επίσημο όργανο της Ομοσπονδίας Βενζινοπωλών), μέχρι τους εκπροσώπους της ομοσπονδίας συνεργείων μοτοσικλετιστών, όχι όμως και ο Σύνδεσμος Εταιρειών Εμπορίας Πετρελαιοειδών Ελλάδος, που υποστηρίζει θέσεις «μη αρεστές» στην ηγεσία του υπουργείου υποδομών και έχει κάνει λόγο για «απελευθέρωση μαϊμού».

    Ωστόσο, οι καταγεγραμμένες στα πρακτικά της βουλής δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού αντίκεινται ευθέως τόσο στους κοινοτικούς κανονισμούς, όσο και στις προβλέψεις του μνημονίου και επί της ουσίας ακυρώνουν οποιαδήποτε συζήτηση περί απελευθέρωσης των μεταφορών. Με βάση τις ρυθμίσεις που προωθούνται, αφενός οι άδειες ΙΧ των εταιρειών θα δίνονται με … ρέγουλα, αφετέρου δεν ικανοποιείται το πάγιο αίτημα για εναλλαξιμότητα (τα ίδια οχήματα να μπορούν να μεταφέρουν ανάλογα με τη σεζόν πετρέλαιο θέρμανσης ή πετρέλαιο για μαρίνες κοκ).

    Με απλά λόγια, όπως ανέφερε πηγή των εταιρειών εμπορίας σχολιάζοντας τις αλλαγές στο καθεστώς των μεταφορών «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν»...

    Πηγή:www.capital.gr

    ReplyDelete
  3. Νομίζω ότι στο άρθρο διατυπώνει ελαφρώς λάθος το ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι αν θέλουμε ή όχι micromanagement - αυτό είναι απαραίτητο πάντα, σε κάποιο επίπεδο, για τα πιο απλά πράγματα (π.χ. διαχείριση κόστους αναλώσιμων σε ένα γραφείο). Το ζήτημα είναι ποιος πρέπει να ασχολείται με αυτό.

    Προφανώς η "ξερολίαση", το χειρότερο κουσούρι του Έλληνα επιχειρηματία που ξέρει τα-πάντα-όλα και επιβάλλει το δικό του τρόπο σε κάθε υφιστάμενο, είναι το πρόβλημα. Όταν κάποιος έχει εμπιστοσύνη στο προσωπικό του και (κυρίως) δεν πάσχει από σύνδρομα στέρησης εξουσίας ή προσωπικές ανασφάλειες, οφείλει να αφήνει μέρος των πρωτοβουλιών στο προσωπικό, ανάλογα με τον τομέα του καθενός. Αυτό είναι το σωστό, τόσο από άποψη απόδοσης όσο και από άποψη αφοσίωσης (commitment) του προσωπικού.

    Αλλά εδώ, στη χώρα που οι ξερόλες και οι αργόσχολοι "chief managers" χωρίς αντικείμενο περισσεύουν, ενώ ταυτόχρονα το προσωπικό δεν έχει κανένα λόγο να δείχνει commitment ή ανάληψη ευθυνών όταν είναι νοικιασμένο ή προσωρινό στην κάθε θέση, τότε είναι απόλυτα φυσιολογικό το micromanagement να καταλήγει στην κορυφή της πυραμίδας. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που το ISO 9001 δεν εφαρμόζεται στην πράξη ουσιαστικά από καμία ΜΜΕ παρά μόνο από πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κίνητρο και προσωπικό να το υποστηρίζουν.

    Οι πρόεδροι του ΕΒΕΑ, του ΣΕΒ, κτλ, θα πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουν τα μάτια τους και να δούνε πραγματικά γιατί δεν είναι ανταγωνιστικοί στην ΕΕ, αντί να ζητάνε συνεχώς φοροαπαλλαγές και ευνοϊκές ρυθμίσεις για χρέη και χρεωκοπίες.

    ReplyDelete
  4. Jaga

    Σαφώς το micromgt είναι απαραίτητο στο παράδειγμα που έθεσες όμως σωστό είναι να πραγματοποιείται από τον υπέυθυνο για αυτή την αρμοδιότητα. Όταν ο διευθυντής μιας εταιρίας μπλέκεται στα πόδια του υπαλλήλου του οποίου δουλειά είναι να διαχειρίζεται τα αναλώσιμα γραφείου τότε ούτε ο διευθυντής κάνει τη δουλειά του ούτε ο υπάλληλος. Το άρθρο σωστά αναφέρεται σε micromgt ανθρώπων κατα βάση.

    Στα υπόλοιπα συμφωνούμε.

    ReplyDelete
  5. "η εργασία, η παραγωγή, οι τεχνικές και γενικά όλες οι διαδικασίες που αφορούν τα καθήκοντα ενός εργαζόμενου, είναι διαρκώς υπό την εποπτεία του διευθυντή/ιδιοκτήτη της εταιρίας, ο οποίος συνεχώς παρεμβαίνει στο έργο του συγκεκριμένου εργαζόμενου."

    Είναι, νομίζω, βασικό χαρακτηριστικό σε κάθε υπανάπτυκτη κουλτούρα πως ο διευθυντής/ιδιοκτήτης/αφεντικό/εφέντ πασάς τα ξέρει όλα και μόνο αυτός τα κάνει όλα σωστά και οι υπάλληλοί/άχρηστοι χαραμοφάηδες είναι μόνο για να λένε "Μάλιστα, πολυχρονεμένε μας!"...

    ReplyDelete
  6. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  7. Τιμή και δόξα σε όσους χάρισαν την ζωή τους στον αγώνα για την ελευθερία:

    Mοιρολόι για τους άταφους νεκρούς το '40

    Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος

    ReplyDelete
  8. ser δυστυχώς το θέμα με τους φορτηγατζίδες δεν το έχεις καθόλου. Ως προς την πληροφόρηση και την ανάλυση δηλαδή. Γιατί ως προς τον τελικό στόχο συμφωνώ μαζί σου.

    ReplyDelete
  9. το βίντεο του Δοξιάδη είναι καλό βάζει τη στόχευση απλά πρέπει ο κάθε επιχειρηματίας να μάθει να λειτουργεί

    ReplyDelete