Thursday, January 28, 2010

Οι αξίες της Ευρώπης υποχρεώνουν την ΕΕ να συμπαρασταθεί στην Ελλάδα

Του Joseph Stiglitz*
A principled Europe would not leave Greece to bleed
Guardian, 25-1-2010
Μετάφραση από την ομάδα του PPOL

Η Ελλάδα έχει τεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου από το διευθυντήριο της Ευρώπης για τα πελώρια ελλείμματά της. «Καμία κυβέρνηση ή κράτος δεν μπορεί να ελπίζει σε ιδιαίτερη μεταχείριση» προειδοποιεί την Αθήνα ο πρόεδρος της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ) Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean-Claude Trichet). Αλλά ο Τρισέ ξεχνά πως εδώ και καιρό είναι σαν να υπάρχουν δύο «συνθήκες του Μάαστριχτ», μια για τα μεγάλα και ισχυρά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και μια άλλη, για τα μικρότερα και πιο αδύναμα. Όταν η Γαλλία παραβίασε το όριο του 3% επί του ΑΕΠ για το ετήσιο έλλειμμα, ειπώθηκαν μερικές βαριές κουβέντες, αλλά πέραν τούτου ουδέν.

Φυσικά ο Τρισέ μπορεί να πει πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της περίπτωσης της Ελλάδας και των πολλών άλλων κρατών-μελών που παραβίασαν το όριο του 3%. Υπάρχει πράγματι μια διαφορά: μεγέθους. Όπως υπάρχει και μια διαφορά ευθύνης -και επιπτώσεων. Το πελώριο έλλειμμα της Ελλάδας έχει επιπτώσεις για το μέλλον των Ελλήνων, αλλά όχι για τη σταθερότητα του ευρώ -πράγμα που δεν ισχύει για τα ελλείμματα των μεγάλων κρατών-μελών.

Το ελληνικό έλλειμμα οφείλεται εν πολλοίς στην παγκόσμια ύφεση, της οποίας οι επιπτώσεις συχνά βιώθηκαν με δριμύτητα από χώρες που δεν ήταν υπεύθυνες για τη δημιουργία της. Είναι αλήθεια πως η παγκόσμια κρίση ανάδειξε τα βαθιά, δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, που επιδεινώθηκαν κι άλλο κατά τη διάρκεια της εξαετίας της προηγούμενης κυβέρνησης.

Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιδείνωσαν τα προβλήματα της Ελλάδας. Οι δηλώσεις τους έστειλαν τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας στα ύψη, καθιστώντας ακόμα δυσχερέστερο το έργο του δημοσιονομικού νοικοκυρέματος που πρέπει να φέρει εις πέρας η Αθήνα.

Αντ' αυτού, θα έπρεπε να είχαν καλοδεχθεί την νέα ελληνική κυβέρνηση, αν μη τι άλλο διότι υπήρξε ειλικρινής σχετικά με τα ψεύτικα στοιχεία των προκατόχων της. Θα μπορούσε, ακολουθώντας το παράδειγμα των αμερικανικών τραπεζών, να προσπαθήσει να συντηρήσει ένα σύστημα ψευδών στοιχείων, ελπίζοντας πως δε θα την αποκαλύψουν. Αλλά ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ήταν πάντα γνωστός υποστηρικτής της τίμιας και διαφανούς διακυβέρνησης. Η Ευρώπη θα έπρεπε να συμπαρίσταται σε τέτοιους ηγέτες, όχι να κάνει τη ζωή τους δυσκολότερη.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις φτωχότερες χώρες της ευρωπαϊκής οικογένειας. Εν μέρει η επιτυχία του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οφείλεται στο ότι χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση κοινωνικής αλληλεγγύης, οικονομικής συμπαράστασης σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα. Όταν δημιουργήθηκε το ευρώ, πολλοί οικονομολόγοι ανησυχούσαν για τη μη δημιουργία αποθεματικών για τη σταθεροποίηση του νομίσματος ή την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών του. Αν η Ευρώπη είχε αναπτύξει ένα αρτιότερο πλαίσιο σταθεροποίησης και αλληλεγγύης, ίσως τα ελλείμματα των περιφερειακών κρατών-μελών της Ευρώπης να ήταν μικρότερα -και πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμα.

Είναι σύνηθες πως οι οικονομικές περιπέτειες συχνά επηρεάζουν πολύ περισσότερο τις περιφερειακές χώρες, πράγμα που τις καθιστά θύματα των ολιγωριών των εταίρων τους. Είναι παλιό το γνωμικό σύμφωνα με το οποίο όταν οι ΗΠΑ φτερνίζονται, το Μεξικό κρυολογεί. Αν και θα έπρεπε να το εκσυγχρονίσουμε αυτό: πέρσι, όπως έδειξε η πτώση του ΑΕΠ του, το Μεξικό έπαθε πνευμονία.

Μια από τις επιτυχίες της αμερικανικής «εσωτερικής αγοράς» είναι πως υποστηρίζεται από μια αίσθηση κοινωνικής αλληλεγγύης κι ένα πλουσιοπάροχο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό: όταν κάποιο μέρος της ομοσπονδίας αντιμετωπίζει δυσχέρειες, υπάρχουν ομοσπονδιακά ποσά που ενισχύουν όσους τα χρειάζονται.

Έστω κι αν η Ευρώπη δε διαθέτει ακόμα ανάλογο δημοσιονομικό πλαίσιο που να της επιτρέπει να αντιμετωπίζει άμεσα τις εσωτερικές αδυναμίες σε ορισμένα κράτη-μέλη της, θα όφειλε τουλάχιστο να έχει υιοθετήσει μια αρχή του τύπου «μη βλάπτεις τον εταίρο σου». Το να ανακοινώνει η ΕΚΤ πως θα σταματήσει να δέχεται με προνομιακούς όρους τα ελληνικά ομόλογα, είναι αντιπαραγωγικό. Το να λειτουργεί η ΕΚΤ ως συμβουλάτορας για την αξία των ελληνικών ομολόγων προς τους αξιολογικούς οίκους, δεν είναι απλά ανεύθυνο, είναι κατακριτέο. Η μεταφορά της αρμοδιότητας της ρύθμισης της οικονομίας στους αξιολογικούς οίκους είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που μας έριξαν στα σημερινά μας χάλια· όσο για τις εκτιμήσεις των αξιολογικών οίκων, έχουν επανειλημμένα αποδειχθεί ατυχέστατες: υποτίμησαν τον κίνδυνο των ενυπόθηκων δανείων και υπερτιμούν μονίμως την ευστάθεια των δημοσιονομικών πολλών κρατών.

Με την ευρωπαϊκή ανάκαμψη να είναι ακόμα εύθραυστη, το να αναγκασθεί η Ελλάδα να προχωρήσει σε βίαιη δημοσιονομική πειθάρχηση θα κινδύνευε να τη ρίξει σε βαθιά ύφεση. Οι διορθώσεις είναι πάντα χρονοβόρες· πάντα επώδυνες. Η Ευρώπη θα έπρεπε να ανακαθορίσει τους βραχυπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους για την Ελλάδα με όρους δομικού ελλείμματος (ποιο θα ήταν το έλλειμμα της Ελλάδας αν η χώρα κατόρθωνε να φθάσει στην πλήρη απασχόληση). Τα τελευταία χρόνια, ακόμα και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) αναθεωρεί τις εκτιμήσεις του για τα ελλείμματα των περισσοτέρων κρατών με όρους «πρωταρχικού ελλείμματος» (αφαιρώντας την πληρωμή τοκοχρεολυσίων, αναγνωρίζοντας πως με δεδομένη την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ρευστότητα, το ύψος των τοκοχρεολυσίων δε βρίσκεται υπό τον έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων).

Η ΕΕ μπορεί και θα όφειλε να στηρίξει την ακεραιότητα και την τιμιότητα της νέας ελληνικής κυβέρνησης και των προσπαθειών της, όχι μόνο να τιθασεύσει τα ελλείμματα, αλλά να βελτιώσει τη διαφάνεια του συνόλου των δημοσίων οικονομικών της και να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Η ΕΕ μπορεί μάλιστα να πάει ακόμα μακρύτερα: χάρη σε θεσμούς σαν την «ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων» (ΕΙΒ) θα μπορούσε να αναλάβει αντικυκλικές επενδύσεις στη χώρα, που θα αντιστάθμιζαν τις αποπληθωριστικές πιέσεις της επιβεβλημένης λιτότητας.

Η Ευρώπη τώρα πρέπει να δείξει πως θα συμπαρασταθεί στην Ελλάδα, όπως το κάνει το ΔΝΤ όταν προσφέρει υποστηρικτικά κεφάλαια στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτή η υποστήριξη θα συνεισέφερε στη μείωση των επιτοκίων δανεισμού και στη διευκόλυνση της χώρας να πετύχει τη δημοσιονομική της σταθεροποίηση. Το διακύβευμα εδώ είναι εκ νέου η αξιοπιστία της ΕΕ, του ευρώ και της κοινοτικής αλληλεγγύης. Η Ευρώπη δε θα κριθεί στην περίπτωση αυτή από την αυστηρότητα των παρεμβάσεών της, αλλά από το πνεύμα αλληλεγγύης που θα επιδείξει, συμπαραστεκόμενη στα μέλη της.

Όπως πολλές ακόμα χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, έτσι και η Αμερική παρουσιάζει σήμερα πρωτοφανή ελλείμματα. Σαν τον Ομπάμα (Οbama), έτσι και ο Παπανδρέου κληρονόμησε μια οικονομική κατάσταση που τη δημιούργησαν άλλοι. Οι προκάτοχοι αμφοτέρων υπέπεσαν σε κολοσσιαία σφάλματα, αν κι εκείνα του Μπους (Bush) ωχριούν σε σύγκριση με εκείνα του προκατόχου του Παπανδρέου. Αμφότεροι εκλέχτηκαν υποσχόμενοι αλλαγή και αμφότεροι έφεραν νέο αέρα διαφάνειας και τιμιότητας στη διακυβέρνηση των χωρών τους. Αμφότεροι διέθεταν αυθεντικό πολιτικό όραμα, που υπονομεύτηκε από τις απαιτήσεις της οικονομικής κατάστασης που αντιμετώπισαν.

Στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, η Ευρώπη οφείλει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να στηρίξει τον Παπανδρέου. Να μην στρέψει την πλάτη στο λαό της Ελλάδας, που τώρα πλέον θα πρέπει να πεισθεί πως η υποστήριξη των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης είναι προς το συμφέρον όλων.

*Ο Joseph Stiglitz είναι κάτοχος του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία, καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο «Κολούμπια», πρώην πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών συμβούλων του προέδρου Κλίντον, πρώην αντιπρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας.

15 comments:

  1. "Το ελληνικό έλλειμμα οφείλεται εν πολλοίς στην παγκόσμια ύφεση."

    Εεε, όχι. Η Ελλάδα είχε ελλείμματα και πριν την παγκόσμια ύφεση, αλλά τα μασκάρευε με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και την πιστωτική επέκταση. 'Ηταν δεδομένο οτι όταν κάποια στιγμή άλλαζε η νομισματική πολιτική του εύκολου χρήματος/ χαμηλών επιτοκίων σε πολιτική σκληρού χρήματος/ υψηλών επιτοκίων, η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε πρόβλημα.

    Γιατί να μην προνοήσεις γι' αυτό;

    Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι το κράτος. Ο υπερβολικά μεγάλος δημόσιος τομέας και οι κλειστές αγορές πνίγουν την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και διαστρεβλώνουν την οικονομική δραστηριότητα. Αυτός είναι και ο λογος που η παραοικονομία είναι τόσο μεγάλη στην Ελλάδα. Η τεράστια παραοικονομία είναι η εικόνα του τεράστιου δημοσίου στον καθρέφτη.

    Η παραοικονομία δεν λειτουργεί αποκομμένα απ' την οικονομία της χώρας, αλλά συμπληρωματικά αυτής. Αν θεωρητικά εξαλείφαμε την παραοικονομία και διατηρούσαμε το δημόσιο όπως είναι, δε θα μεταφραζόταν σε νομιμοποίηση της εν λόγω δραστηριότητας και αυξημένα έσοδα για το κράτος. Θα μεταφραζόταν σε περαιτέρω ύφεση και αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα.

    Η αλήθεια είναι μία, οτι πρέπει να φύγει κόσμος απ' το δημόσιο. Αυτή είναι η μόνη λύση και είτε θα την πάρουμε μόνοι μας, είτε θα την πάρουν άλλοι για μας.

    ReplyDelete
  2. Δεν καταλαβαίνω γιατί υποχρεούνται οι Ευρωπαίοι να μας νταντεύουν και να μας προστατεύουν κάθε φορά απέναντι σε προβλήματα που μόνοι μας δημιουργούμε.
    Ψεύτικα στοιχεία η Ελλάδα δίνει εδώ και πολλά χρόνια και η Ευρώπη το ανέχεται, λεφτά χάνονται στην πορεία προς τους δικαιούχους και η Ευρώπη το ανέχεται, περιορισμό των δημοσίων εξόδων μας ζητά εδώ και χρόνια και εμείς κάνουμε το αντίθετο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να φάμε ένα χαστούκι γερό από την Ευρώπη μήπως τυχόν αλλάξουμε στάση.
    Η Ελληνική οικονομία είναι άλλωστε πολύ μικρή για να επηρεάσει και άλλες οικονομίες, οπότε δεν φοβάται και τίποτα η Ε.Ε..
    Αν είχαμε εμείς αξίες θα έπρεπε να μην υποχρεώνουμε την Ε.Ε. να μας συμπαραστέκεται.

    ReplyDelete
  3. O σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα που απαιτεί πολλά χρήματα (παροχές), τα οποία βέβαια δεν μπορεί να παράγει.

    Οι χώρες περνάνε από καπιταλισμό (στάδιο στο οποίο παράγουν) στο σοσιαλισμό (στάδιο στο οποίο καταναλώνουν), μετά πάλι στον καπιταλισμό για να παράγουν αυτά που κατανάλωσαν, κλπ κλπ.

    Στη δύση σήμερα πάσχουν από ιδεολογικές αγκυλώσεις κι επειδή οι "πολιτικοί ηγέτες" εκ γενετής είναι άτομα με μικρό IQ και μικρή ευελιξία, δεν μπορούν να δεχτούν ότι καλό θα ήταν να αλλάζουν ιδεολογία και τακτικές κάθε 10-15 χρόνια για να ισορροπήσουν τους κύκλους της ανθρώπινης ζωής (παραγωγή-κατανάλωση).

    Άνθρωποι που δεν μπορούν να αλλάξουν ιδεολογία κατά βούληση ανάλογα με τις ανάγκες, δεν πρέπει να ψηφίζουν λόγω ηλιθιότητας και προβατισμού.

    ReplyDelete
  4. «Το ελληνικό έλλειμμα οφείλεται εν πολλοίς στην παγκόσμια ύφεση, της οποίας οι επιπτώσεις συχνά βιώθηκαν με δριμύτητα από χώρες που δεν ήταν υπεύθυνες για τη δημιουργία της»

    Σωστότατος ο Στίγκλιτς. Και συνεχίζει

    «η παγκόσμια κρίση ανάδειξε τα βαθιά, δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας»

    Το κατεξοχήν ελληνικό πρόβλημα είναι το εθνικό χρέος, αποτέλεσμα του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήθηκε από το 1960 και μετά. Το κράτος είναι πολύ αφαιρετικός όρος. Στην περίπτωση της Ελλάδας το κράτος είναι όλη η χώρα, συμπεριλαμβανομένων κι όλων εμάς των πολιτών που το αποτελούμε.

    Το έλλειμμα είναι σύμπτωμα, και στο πλαίσιο μιας ανοικτής αγοράς και οικονομικής εξάρτησης στους έξω, τα δομικά χαρακτηριστικά της οικονομίας πολλαπλασιάζουν τις αρνητικές συνέπειες. Πολύ ωραίο το παράδειγμα του Μεξικού και των ΗΠΑ.

    Πρέπει να καταλάβουμε ότι όσο κάνουμε πολιτικές αντιμετώπισης του ελλείμματος κι όχι εθνικού χρέους, είναι σα να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τα εξανθήματα ενώ η νόσος παραμένει.

    «Η Ευρώπη θα έπρεπε να συμπαρίσταται σε τέτοιους ηγέτες, όχι να κάνει τη ζωή τους δυσκολότερη»

    Αυτό ισχύει, αλλά το σύστημα της δεξιάς έχει άλλες πολιτικές και πελατειακές συμμαχίες από τον ΓΑΠ.

    «Αν η Ευρώπη είχε αναπτύξει ένα αρτιότερο πλαίσιο σταθεροποίησης και αλληλεγγύης…….. χάρη σε θεσμούς σαν την «ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων» (ΕΙΒ) θα μπορούσε να αναλάβει αντικυκλικές επενδύσεις στη χώρα, που θα αντιστάθμιζαν τις αποπληθωριστικές πιέσεις της επιβεβλημένης λιτότητας»

    Δημοσιονομική Ένωση, πολιτική ολοκλήρωση, είναι η μόνη λύση. Θέλει άλλους πολιτικούς κι επικεφαλείς θεσμών της ΕΕ για να περάσει αυτό. Μόνο ο Σαρκοζύ αντιλαμβάνεται την πρόκληση και ταυτόχρονα την ευκαιρία. Αλλά είναι μόνος του.

    ReplyDelete
  5. Κουβαλούσαμε από πριν ένα βαρύ δημοσιονομικό φορτίο με πολλά διαρθρωτικά πορβλήματα. Έτσι η κρίση που σημειωτέον είναι πολύ πιο ήπια σε όρους μείωσης της παραγωγής και αύξησης της ανεργίας συγκριτικά με έξω μας χτύπησε κατακούτελα εκεί που πονάμε. Στα δημόσια οικονομικά.

    ReplyDelete
  6. Κι επειδή όλη η οικονομία στηρίζεται στο κρατικοδίαιτο μοντέλο λειτουργίας, σύντομα θα πονέσουμε κι όλοι μαζί χωρίς άμεσες λύσεις / διεξόδους επιστροφής στα επίπεδα οικονομικής διαβίωσης που συνηθίσαμε.

    Προσωπική μου άποψη είναι ότι η γενιά της Μεταπολίτευσης έφτασε το σημείο καμπής για την οικονομική της εξέλιξη. Για να χρησιμοποιήσουμε και τον οικονομικό όρο του intertemporal consumption, η γενιά πρόλαβε και τα ξόδεψε όλα στη μια μεριά του κύκλου της. Και δυστυχώς ξόδεψε κι άλλα τόσα που τα φόρτωσε σε μας αλλά τεσπα. Το σίγουρο είναι ότι εμείς πρέπει αισιόδοξα να συμβιβαστούμε με άλλο μοντέλο ευτυχίας.

    ReplyDelete
  7. «Ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια των χθεσινών εργασιών αναγνώρισε την ανάγκη άμεσης εφαρμογής σκληρών μέτρων και ουσιαστικά προανήγγειλε μειώσεις δαπανών, που θα ξεκινήσουν με μειώσεις συμβασιούχων αλλά και μειώσεις μισθών στο Δημόσιο.»

    TVXS:Τέλος στα σενάρια χρεοκοπίας από Αλμουνια

    Άραγε, τα εννοεί αυτά που λέει; Οι "καλές γλώσσες" λένε ότι με την επιστροφή του στην Ελλάδα τα λόγια θα γίνουν πράξεις. Ελπίζω.

    Η εμπειρία πάλι λέει άλλα... τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

    ReplyDelete
  8. Η χώρα που θα παράγει έναν αυτοκράτορα σαν τον Καίσαρα Αύγουστο και ένα φιλόσοφο σαν το Σωκράτη θα κυριαρχήσει για τους επόμενους 2-3 αιώνες.

    Το σημερινό "δημοκρατικό" καθεστώς είναι "η δικτατορία των ειδικών συμφερόντων". Με απλά λόγια, κυβερνούν οι ισχυρότερες συμμορίες (και αυτό το λένε "δημοκρατικό λόμπι").

    ReplyDelete
  9. Αλλά εκείνο που δεν αναφέρει ΚΑΝΕΙΣ, είναι ότι από το 1950 μέχρι σήμερα ο πληθυσμός της γης τριπλασιάστηκε!

    Είναι αδύνατο να αναπτυχθούν επιτυχημένα οικονομικά και ασφαλιστικά συστήματα με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης πληθυσμού.

    ReplyDelete
  10. Mesout

    το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος per se. Το χρέος είναι η απεικόνιση της χαμηλής παραγωγικότητας που έχουμε ως χώρα.

    Επομένως ο στόχος για διατηρήσιμη ανάκαμψη πρέπει να είναι η αύξηση της παραγωγικότητας.
    Πως θα επιτευχθεί αυτό ?

    Κατ' αρχήν κλείνοντας το χάσμα που υπάρχει σήμερα (=> μείωση μισθών & συρρίκνωση του δημόσιου τεμπελχανίου με απολύσεις Δ.Υ)

    Δεύτερον με επενδύσεις που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα (κι επειδή εμείς δεν έχουμε χρήμα θα πρέπει να δελεάσουμε ξένους (FDI) να επενδύσουν)

    Τρίτον, για να επενδύσουν όλοι αυτοί θα πρέπει να διαμορφώσουμε ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον (=> θεσμικές αλλαγές)

    Όσο ακούω απόψεις του τύπου "υπάρχουν λεφτά", "να πληρώσουν αυτοί που έχουν", "όλα τα κιλά όλα τα λεφτά", "δεν θα ανεχτούμε μείωση του επιπέδου διαβίωσής μας" τόσο απογοητεύομαι διότι οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τίποτα.

    Αρκεί να ακούσει κανείς τις ειδήσεις - ο ΓΑΠ λέει μάλωσε τον Roubini.
    Είναι κοινό μυστικό ότι όταν συνάντησε ο ΓΑΠ την αντιπροσωπεία της Goldman Sachs το θέμα ήταν πώληση ομολόγων στην Κίνα (και επίσης και στις αγορές ήταν γνωστό γι' αυτό με την διάψευση έγινε πατιρντί, δεν ανέχονται πιά να ακούνε ψέματα)

    Τελικά ο ΓΑΠ το μόνο σωστό που είπε προεκλογικά ήταν το σύνθημα "είτε αλλάζουμε είτε βουλιάζουμε"

    Και δυστυχώς αποδεικνύεται πολύ λίγος και ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ γιά να διαχειριστεί μιά κρίση με αποτελεσματικότητα και ουσία.

    ReplyDelete
  11. Λεφτέρη,

    αν και οι δημογραφικές προβλέψεις είναι έρμαια απρόβλεπτων εξελίξεων, είναι επίσης αρκετά εύκολες, ceteris paribus, να εκτιμήσεις με ακρίβεια.

    Υπολογίζεται λοιπόν, λέει οι Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή, ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα σταθεροποιηθεί περίπου στα 9,5 δις τις επόμενες δεκαετίες.

    Τα ασφαλιστικά συστήματα θα εξαρτηθούν από τις δημογραφικές εξελίξεις, αλλά σε συνάρτηση και με την οικονομική ανάπτυξη. Οι χώρες της Δύσης αντιμετωπίζουν διπλό πρόβλημα δημογραφικής γήρανσης και οικονομικής ύφεσης. Από την άλλη ξοδεύουν πάρα πολλά για το λεγόμενο welfare state, κοντά στο 27-30% του ΑΕΠ τους, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγικής αποδοτικότητας που με τη σειρά της επιβαρύνει κι άλλο τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος κι ούτω καθεξής.

    Από την άλλη μεριά η πληθυσμιακή έκρηξη στις αναπτυσσόμενες χώρες έχει μετρήσει θετικά ως προς ακριβώς την αντίθετη πλευρά.

    Το στοίχημα είναι αν η Δύση θα προλάβει να υιοθετήσει ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο πριν μετατοπιστεί τελείως το κέντρο παραγωγής, οικονομικής και πολιτικής δύναμης προς την Ανατολή.

    ReplyDelete
  12. @ ser,

    δε διαφωνώ. Το ένα είναι πολιτικός και μακροοικονομικός στόχος. Τα άλλα είναι μέσα - στόχοι επίτευξης αυτού.

    ReplyDelete
  13. Αγαπητέ Μεσούτ

    α) Μετακινήσεις πληθυσμών

    β) Αλλαγές στις τεχνολογίες

    γ) Μετακινήσεις εργοστασίων παραγωγής (μαζικές)

    δ) Ιδεολογική ακαμψία των πολιτικών

    και άλλοι χίλιοι παράγοντες.

    Πες μου τώρα, ποιο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να επιβιώσει σε τέτοια κατάσταση.

    ReplyDelete
  14. (τώρα εδώ που τα λέμε, η Παπαρήγα έχει δίκιο όταν λέει ότι οι επιδοτήσεις προς αγρότες δίνονται για να πουλάνε πιο φτηνά τα προϊόντα τους στους εμποροβιομηχάνους).

    Κι αυτή είναι η αλήθεια για κάθε μορφής επιδότηση. Οι επιδοτήσεις δεν αντιμετωπίζονται ποτέ εχθρικά από τα λόμπι των μεγαλοεμπόρων, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.


    Ουσιαστικά, κάθε μέτρο που έχω δει εδώ στις ΗΠΑ τώρα τελευταία φέρνει περισσότερο καθαρό χρήμα στις τσέπες της Wall Street.

    Για να ξεφορτωθείτε τις αδικίες και τις ανισότητες εισοδημάτων στην αγορά πρέπει να εξαλείψετε τις επιδοτήσεις και το μεγάλο κράτος.

    ReplyDelete
  15. Look during the crisis many countries violated the rules of the Euro by a bit.. It was a reflection of the huge sudden crisis, ands the European Central Bank reasonably made some allowances if the violation of the rules on deficits was
    1. relatively small and
    2. temporary
    3. measures were taken to put it right as it happened by the government concerned.

    Basically France through it long standing behaviour for hundreds of years has earned a reputation for competence.

    In greece the situation was and is different. This is why the ECB is more strict with greece as it should be (and its not a small/big country divide thing, there are smaller states in the EU and the euro and they are able to manage fine and they are not victimised e.g. Slovenia, Slovakia (where I live), even Ireland).

    1. The greek statistical service was lying to the EU, as it was lying to join the Euro. That is unfair for a country like Latvia for example which missed becoming a eurozone member by a few tenths of a percentage. But they didn't lie about it. This childish behaviour is embarrassing and barbaric and shameful! The Greek statistical service is led by the usual party lackeys and had no people with dignity that would stand up to the government when it forced them to lie about the Greek deficit.

    2. Greece had a massive deficit that it was lying about even before the crisis. The liberalisation of banking was making the private sector of greece indebted just as the public sector has traditionally been. This was making greece steadily even more of a basketcase than it already was.

    3. Greece has had a tradition of using devaluations of its currency to adjust to the real world which was totally different to the economic management of the eurozone. When we joined the euro however we got up to our old tricks and there was no reform.

    4. The olympics were an orgy of public spending with plenty of white elephants. It was economically slightly negative or at best neutral. That is constantly touted as a great achievement which mystifies me.

    5. Every single government that gets in in the last 30 years promises to fix the economyand the public debt. Every single one has not delivered. Why should the europeans think this will change now? When there is the slightest bit of difficulty we fiddled the figures. We cannot continue to piss on everyone else in the eurozone.

    6. The measures the governement of Pasok has taken to fix the deficits
    are small, have been tried before with little success, don't show a change of policy when it comes to hard numbers.

    7. The Pasok government got elected promising that it will spend even more money that it doesn't have which is basically lying again, now we want to regain credibility? Its not a very good way to start a government that wants to be believed. The finances were terrible even before the election and Papandreou knew how bad things were but he lied to get elected..

    ReplyDelete