Wednesday, January 27, 2010

Greece will fix itself from inside the eurozone

By George Provopoulos*
Financial Times, 21-01-10

In recent months, some commentators have argued that Europe’s single currency project is destined to become unstuck. According to this line of reasoning, the fiscal crisis in Greece is unfailingly pushing that country towards an exit from its immutable fixed exchange rate arrangement within the eurozone. Greece, in other words, will suffer the same fate as all undisciplined countries that previously adopted hard pegs, such as Argentina in the early 2000s. Another Greek tragedy, so the argument goes, is waiting to be played out.

This view is based on flawed reasoning. At the heart of Greece’s recent economic problems has been a loss of competitiveness since Greece joined the euro area in 2001. This loss is due to structural weaknesses, including fiscal profligacy in a period of robust growth when fiscal adjustment was called for, and a large government sector, up by 6 percentage points of gross domestic product (to 51 per cent) since Greece joined the eurozone. Rigidities in labour and product markets have contributed to persistently higher wage and price inflation than in the rest of the euro area, undermining competitiveness. Rising fiscal deficits have pushed up borrowing costs, adding to those deficits. The expanded public sector has eroded the export base and exacerbated inefficiency. The net result has been a twin deficit problem – large and unsustainable fiscal and external imbalances.

The problems faced by the Greek economy are extremely serious. However, the key question is whether it will be easier to solve them from inside or outside the eurozone. My answer is that it will be unequivocally easier to solve these problems from within the euro area.

Those who argue that Greece will wind up leaving the eurozone believe it lacks the will to slash the structural fiscal deficit and to implement the cost adjustments and structural reforms needed to restore competitiveness. They argue that a devaluation of a new national currency would be like waving a magic wand, thereby restoring competitiveness. But would it?

During the 1980s, Greece had another twin-deficit problem and its own national currency, the drachma. It waved the magic wand twice, with large devaluations of the drachma in 1983 and in 1985, but in the absence of long-lasting structural adjustment and sustained fiscal contraction. The devaluations were followed by higher wage growth and inflation, with no sustained improvement in competitiveness. Speculative attacks against the drachma were avoided only because of strict controls on capital flows, an option that is no longer feasible or desirable. The twin-deficit problem remained. So much for the magic wand of currency devaluation.

Suppose, however, that Greece were to neglect these lessons and adopt a new national currency. What would an exit from the eurozone imply? Here are some likely consequences.
●Any devaluation of the new currency would increase the cost of imports, raising inflation.
●Monetary policy would lack the credibility established by the European Central Bank. As a result, inflation expectations would rise.
●Expectations of further devaluations would arise, increasing both currency-risk and country-risk premiums.
●The above factors would push up nominal interest rates, leading to higher costs of servicing the public debt and undermining fiscal adjustment, thereby taking resources away from other, productive areas.
●The costs of converting currencies with the remaining members of the eurozone would be re-introduced, inhibiting trade and investment.
●The exchange-rate uncertainty with the euro area would increase the costs of conducting business, further deterring trade and investment.
●Existing euro-denominated debt would become foreign-currency debt. Any devaluation of the new domestic currency against the euro would increase the debt burden.
●Greece would no longer benefit from the economies of scale, including the enlargement of the foreign exchange market, which decreases the volatility of prices in that market, derived from sharing the euro.

The Greek economy currently stands at a crossroads. The fact of the matter is that it will be immensely less costly for Greece to eradicate its problems from within the eurozone. Rather than a Greek tragedy, a more appropriate analogy for the Greek economy stems from Homer’s Odyssey. In that epic, the enchanting sounds of the sirens enticed sailors to jump to their deaths in the sea. Those who suggest Greece might leave the eurozone are like Homer’s sirens. Greece will not be tempted by these short-term options, but will undertake the necessary, bold adjustments. The future of its economy is unwaveringly tied to the mast provided by the euro.

*The writer is governor of the Bank of Greece and a member of the ECB Governing Council

14 comments:

  1. Πολύ καλή η παρέμβαση Προβόπουλου.

    Όλη η κουβέντα βέβαια γινότανε για κερδοσκοπικούς λόγους, εξού κι όλοι τρέξανε να δανείσουνε στην Ελλάδα προχθές, γιαυτό και όλοι στάξανε μέλι την ίδια μέρα μερικές ώρες μετά το γδύσιμο.

    Το πρόβλημα της Ελλάδας βέβαια είναι διαρθρωτικό, αλλαγές για το οποίο θέλουν μεγάλο οικονομικό κόστος, κι εν τέλει πολιτικό βραχυπρόθεσμα. Κι επειδή μάθαμε στο φιλολαϊκό σύστημα της μεταπολίτευσης, τώρα ποιος θα πει σε μια ολόκληρη γενιά που έτρωγε με χρυσά κουτάλια ότι είναι μέρος ενός παρασιτικού κρατικοδίαιτου συστήματος που για να αλλάξει θα πρέπει να κλείσει σπίτια / εταιρείες / περιουσίες που ανήκουν σε αυτούς? Ποιος θα τους πει ότι στην πλειονότητα τους πρέπει τα οικονομικά προνόμια που απέκτησαν σε 30 χρόνια θα πρέπει να τα χάσουν σε μερικούς μήνες? Δε θα τους πει αλλά θα το κάνει υπό επιτήρηση. Κι η πρώτη επίπτωση είναι ραγδαία απόλυση κι ανεργία μιας άλλης γενιάς, της δικής μας.

    όπως είπανε αναλυτές, η Ελλάδα θα επιχειρήσει το εξής παράδοξο. Εφαρμογή μέτρων συνταγής ΔΝΤ χωρίς σφραγίδα και λεφτά από αυτό. Κι αν δεν επιχειρήσει, τότε μιλάμε για αργό αλλά επώδυνο οικονομικό θάνατο κι ενδεχομένως την επανάσταση των κακομαθημένων (χωρίς ηλικιακό διαχωρισμό).

    ReplyDelete
  2. προσπωικά πιστεύω ότι το πρόβλημα των δαπανών είναι ασφαλιστικό. Από εκεί και πέρα χρειάζονται κεφάλαια για να κινηθούμε κι εκεί η λύση βρίσκεται στις τράπεζες του κράτους και το ΕΣΠΑ.

    ReplyDelete
  3. Ναι το ασφαλιστικό είναι μέγα θέμα.

    Αλλά για να επιλυθεί θα πρέπει πρώτα να επωμιστούμε ένα τεράστιο οικονομικό (διοικητικό/διαχειριστικό) κόστος, με μεγάλο το opportunity cost σε περίπτωση που μια τέτοια μεταρρύθμιση δεν πετύχει - κι αυτό γιατί μια μεταρρύθμιση που αφορά ολόκληρη την κοινωνία χρειάζεται καθολική συμφωνία πολιτικών, πολιτών και συνδικαλιστών. Κατά την άποψη μου το ασφαλιστικό θέλει μια τετραετία από μόνο του για να λυθεί, όσο υπερώριμο και να φαντάζει σε μερικούς από εμάς. Και ξεκινώντας από τη διαβούλευση / προώθηση opinion makers που μπορούν να προετοιμάσουν το έδαφος και να εμπνεύσουν.

    Αλλιώς, κάνεις όλα τα άλλα, που είναι αναδιάρθρωση δημόσιου τομέα α λα Θάτσερ. Ξεκινώντας από τη συγχώνευση δημόσιων υπηρεσιών, όπως καλή τύχη 16 διαφορετικές υπηρεσίες του Υπουργείου Γεωργίας σε 3.

    ReplyDelete
  4. όλοι ζητάνε αλλά "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος"

    Σαφώς το ασφαλιστικό είναι μέγα θέμα αλλά υπάρχουν και άλλα εξίσου σημαντικά και κοστοβόρα θέματα.

    Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι τα ψέμματα τελείωσαν και ότι χρήμα δεν υπάρχει.
    Πρέπει να αποφασίσουμε ότι πρέπει επιτέλους να ξεβολευτούμε

    Αλλά πως? Με μπλόκα? Με τον Μπούτα να δηλώνει ότι υπάρχουν λεφτά? Με την κάθε ομάδα να διεκδικεί να πάρει από αυτά που δεν υπάρχουν ?

    Όσο δεν ξεβολευόμαστε τόσο πιο ακριβός θα γίνεται ο δανεισμός μας και το πρόβλημα θα επιδεινώνεται

    ReplyDelete
  5. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  6. Η μεταρρύθμιση που θα κάνει το ΠΑΣΟΚ στο ασφαλιστικό θα είναι ένα μπάλωμα τρε κλασίκ και στο τέλος δε θα έχει καταλάβει ο κόσμος καν γιατί το σύστημα καταρρέει και τι ευθύνες αναλογούν στον καθένα τους για να το σώσουν.

    Κι αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ κάνει πολιτική διαχείρισης δημοσιονομικού ελλείμματος, όχι πολιτική διαχείρισης εθνικού χρέους.

    ReplyDelete
  7. Δεν έχεις αναπτυξιακή πολιτική αν δεν κάνεις πολιτική διαχείρισης εθνικού χρέους.

    ReplyDelete
  8. Ser said:
    όλοι ζητάνε αλλά "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος"

    Ναι, αλλά ο Μένιππος την πέρασε την όχθη, κι ας φώναζε ο Χάροντας. Εκεί ποντάρει και η κυβέρνηση.

    ReplyDelete
  9. ο Προβόπουλος βάζει πλάτη αντίστασης στην επίθεση των αρπακτικών

    ReplyDelete
  10. Αυτό που δεν έχει καταλάβει η ΕΕ είναι ότι έχει τεράστιο πρόβλημα και το κρύβει κάτω από το χαλί. Και το πρόβλημα δεν είναι απλά οικονομικό / διαχειριστικό, είναι βαθύτατα πολιτικό σε μια χρονική περίοδο όπου αλλάζουν τα πάντα στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης.

    Αν δεν αποφασίσει ότι πρέπει να προχωρήσει στην πολιτική ολοκλήρωση και στη θωράκιση των συμφερόντων της από άλλες «μεγάλες δυνάμεις» σύντομα η ιστορία θα γράψει ΕΕ κι ΟΝΕ = αποτυχία.

    ReplyDelete
  11. Η ΕΕ κάνει ένα τεράστιο λάθος. Την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να τη στηρίξει, όχι να την τιμωρήσει. Κάνει ό, τι χειρότερο στον εαυτό της στην πιο κρίσιμη στιγμή. Η Γερμανία ίσως έχει κάνει μερικές από τις χειρότερες επιλογές στην ιστορία της τον τελευταίο καιρό. Έκανε στροφή εσωστρέφειας κι υπονόμευσης της ίδιας της ΕΕ και της ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί απέκτησε νοοτροπία ιδιοκτησίας της ΕΕ. Ο Προβόπουλος βάζει πλάτη σε αυτούς που βλέπουν λάθος εχθρούς.

    ReplyDelete
  12. εμ τι περιμένεις από τη μέρκελ

    ReplyDelete
  13. Η Ευρώπη αποκτά νοοτροπία μικρομεσαίου ... κράτους.

    Ηγεμονία ή επιβίωση ... το μότο για τη Γερμανία μέλος κράτος της ΕΕ.

    Μόνο που δεν έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να επιβάλει και πολιτική ιδιοκτησία. Χρειάζεται αντιθέτως πολιτική συνεργασία.

    ReplyDelete
  14. Η Ελλάδα δούρειος ίππος της Κίνας στην Ευρώπη.

    Όταν οι φίλοι σου δε σε στηρίζουν παύουν να είναι φίλοι σου, κι εσύ αναζητείς το συμφέρον σου αλλού.

    ReplyDelete