Η G700 ψηφίζει

Βρισκόμαστε δυο μόλις μέρες πριν από τις ευρωεκλογές. Όσο και αν η επικαιρότητα παίζει τα δικά της εφήμερα παιχνίδια, διαμορφώνοντας συνθήκες οξείας πόλωσης και αγανάκτησης στο εκλογικό σώμα με αφορμή υποθέσεις του παρελθόντος, την Κυριακή ψηφίζουμε για την Ευρώπη και συγκεκριμένα για τους βουλευτές και τα κόμματα που θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Προφανώς, κι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, το ΕΚ δεν αποτελεί ούτε σέξυ θέμα ενασχόλησης, ούτε trendy επιλογή. Παντού, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η ατζέντα των ευρωεκλογών έχει εγκλωβιστεί στα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Στην Αγγλία καταποντίζονται οι Εργατικοί του Gordon Brown, στην Ιταλία διεξάγεται δημοψήφισμα για τα καμώματα του ανεκδιήγητου Καβαλιέρε, στην Ισπανία κρίνεται η δυνατότητα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης από την κυβέρνηση Θαπατέρο δεδομένου ότι ο αποπληθωρισμός καλπάζει και η ανεργία έχει εκτοξευτεί στο 17,5%.

Αναπόφευκτα, η ευρω-ψήφος αποτελεί μήνυμα προς τους πολιτικούς φορείς εντός συνόρων. Δεν παύει όμως να είναι ψήφος μεγάλης ευρωπαϊκής σημασίας. Το ΕΚ είναι το όργανο που συναποφασίζει με το Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το 80% των αποφάσεων που αφορούν στην οικονομική και όχι μόνο καθημερινότητά μας. Απασχόληση, μετανάστευση, δικαιώματα στο διαδίκτυο, περιβάλλον είναι μόνο μερικά από τα πεδία στα οποία το Ευρωκοινοβούλιο έχει λόγο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ευρωπαϊκούς και εθνικούς, την Κυριακή η G700 ψηφίζει. Δεν πάει «παραλία», δεν οχυρώνεται πίσω από το αδιέξοδο «όχι σε όλους» ούτε κρύβεται πίσω από απολίτικες επιλογές. Δεν μένει στην απέξω εκχωρώντας το δικαίωμα της επιλογής σε τρίτους. Αν πιστεύαμε ότι δεν υπάρχουν επιλογές θα είχαμε κατέλθει οι ίδιοι στην εκλογική διαδικασία. Θα ήμαστε κόμμα και όχι οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών.

Έχουμε και λέμε.

Καταρχάς, καταψηφίζουμε την κυβέρνηση που φόρτωσε τους νέους και τις μελλοντικές γενιές με δυσβάσταχτα χρέη (+62δις ευρώ αυξήθηκε το χρέος της γενικής κυβέρνησης), εκχώρησε τις οικονομικές αποφάσεις στους διεθνείς μας πιστωτές (επιβολή υψηλών επιτοκίων και όρων) και έθεσε την Ελλάδα στο περιθώριο της ευρωζώνης (2η επιτήρηση), καθιστώντας μας ξανά το «μαύρο πρόβατο» της ευρωπαϊκής οικογένειας ή στην καλύτερη περίπτωση αναξιόπιστο εταίρο.

Δεύτερον, καταψηφίζουμε τον μικρό δικομματισμό των ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούν αμφότεροι αντι-ευρωπαϊκές επιλογές, οι οποίες αντλούν δύναμη και εκλογική πελατεία, βάλλοντας μέρα νύχτα εναντίον της Ευρώπης. Το μεν ΚΚΕ το κάνει απροκάλυπτα. Από τη μία αποδομεί καθημερινά την ΕΕ και τις επιλογές της, από την άλλη προτάσσει ως πρότυπο έναν φονταμενταλιστικό μαρξισμό, ο οποίος έχει οδηγήσει τον Περισσό στο ολίσθημα να λειτουργεί ως απολογητής ακόμα και της σταλινικής περιόδου. Ο δε επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο αρχικά υπήρξε προσέγγιση και συνεργασία σε δυο τρία θέματα (πχ συνεργασία με την Ανοιχτή Πολή για τη μεταμεσονύχτια λειτουργία του ΜΕΤΡΟ), αλλά και ανταλλαγή απόψεων (ομιλία στο Χολαργό για το Πρεκαριάτο), έχει επιλέξει ως πολιτικό εκπρόσωπο της γενιάς των 700 ευρώ, μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδος (ΚΟΕ), μιας οργάνωσης κουκουεδίστικων ιδεολογικών αποχρώσεων και πολιτικών αντιλήψεων που μέχρι σήμερα αντιτάσσεται με δογματισμό και μένος στην ΕΕ.

Η θετική μας ψήφος πηγαίνει σε δυνάμεις με φιλοευρωπαϊκή αντίληψη και ενδιαφέρον για το Διαγενεακό Ζήτημα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν δύο επιλογές. Η πρώτη εμφορείται από διάθεση σύγκρουσης με το υπάρχον πολιτικό σύστημα του μεγάλου και μικρού δικομματισμού, αλλά και επιθυμία εκπροσώπησης καινοτόμων μεταρρυθμιστικών ιδεών στο ΕΚ (πχ πράσινο new deal). Οικολόγοι-Πράσινοι και Φιλελεύθερη Συμμαχία πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις. Για τους οπαδούς της real politik όμως υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ. Συγκριτικό του πλεονέκτημα είναι ότι οι ευρωβουλευτές του μπορούν στο πλαίσιο του PES να κινητοποιήσουν ευρύτερες δυνάμεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τα θέματα που αφορούν στη γενιά των 700 ευρώ (εργασιακό, οικολογικό, ασφαλιστικό). Να βάλουν έτσι το Πρεκαριάτο, το ζήτημα των νέων επισφαλών εργαζόμενων που αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής στασιμότητας και της γενεακής αδικίας, στην κορυφή της ευρωπαϊκής ατζέντας. Ήδη, στην παρελθούσα ευρωκοινοβουλευτική περίοδο έχουν γίνει σημαντικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Τουλάχιστον σε επίπεδο διαλόγου και συμβολισμών. Την επόμενη περίοδο πρέπει οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές να περάσουν στην ουσία. Το Πρεκαριάτο, η ελληνική εκδοχή του οποίου είναι η γενιά των 700 ευρώ, είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα που τους αφορά όλους.