Όποιος σπέρνει εθελοτυφλία, θερίζει εξτρεμισμό

Της Alice Miles*

Denial is opening the door to the extremists
© London Times
Μετάφραση από την ομάδα του PPOL

Η κυρία με το περιποιημένο χτένισμα και τους ευγενείς τρόπους δεν διστάζει να εκφράσει την υποστήριξή της προς το «βρετανικό εθνικό κόμμα» (BNP), διότι, όπως λέει «είναι ένα κόμμα διαφορετικό, που νοιάζεται για το λαό, για μας, τους απλούς Βρετανούς... Αυτό είναι όλο». Παρ' όλα αυτά δεν πρόκειται να το ψηφίσει, καθώς θυμάται πόσο στιγματίστηκε η μητέρα της που υποστήριζε το κομμουνιστικό κόμμα. «Φοβάμαι πως ο κόσμος θα μου λέει "μα τι πήγες και ψήφισες; Είσαι ρατσίστρια". Αλλά εγώ δεν είμαι ρατσίστρια!».

Ο υποψήφιος του BNP της λέει πως «υπάρχει μια ένωση έγχρωμων αστυνομικών, που δε δέχεται λευκά μέλη». Δύσκολα θα φανταζόμουν ένα τέτοιο σχόλιο σε αυτήν την καλοβαλμένη γωνιά της νότιας Αγγλίας, όπου το 97% των κατοίκων είναι Βρετανοί υπήκοοι, το 90% κατοικούν σε ιδιόκτητη στέγη και η εγκληματικότητα είναι εξαιρετικά χαμηλή (2.1 διαρρήξεις ανά χίλια νοικοκυριά, έναντι 13.8 που είναι ο εθνικός μέσος όρος).

Ο Πολ Κολ (Paul Cole) είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του BNP στο δυτικό Σάσεξ, ένας από τους τέσσερις που «κατεβάζει» το κόμμα στο Μπόγκνορ Ρίτζις. Είναι ένας παράξενος τύπος που όταν του πήρα συνέντευξη δε μου διευκρίνισε σαφώς με τι ασχολείται (μου μίλησε για γλωσσολογία, πολιτική ανάλυση και διδασκαλία). Επίσης κάποια στιγμή άφησε να εννοηθεί πως δε θα ήθελε να δημοσιευτεί το όνομά του, διότι η δημοσιότητα «θα του έφερνε μπελάδες». «Μα το όνομά σου έχει δημοσιευτεί ήδη, στους καταλόγους με τους υποψήφιους του ΒΝΡ» του θύμισα. «Αυτό που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη», αντέτεινε, «είναι πως δεν είμαι ένας ακόμα πολιτικάντης, αλλά ένας οργισμένος ψηφοφόρος». Λες για να αποδείξει την αξιοπιστία των λεγομένων του, δεν ήταν σε θέση να μου πει τη θέση του ΒΝΡ για το ασφαλιστικό κι όταν το ρώτησα αν εννοεί πράγματι, όπως λέει το κόμμα του «να βάλει μια τελεία στη μετανάστευση», χωρίς εξαιρέσεις, παραδέχτηκε πρόθυμα πως δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο.

«Έχεις ακούσει ποτέ σου τον Γκόρντον Μπράουν (Gordon Brown) να μιλάει για μετανάστευση;» ρωτάει ο παράξενος υποψήφιος στην κυρία με την κομμουνίστρια μητέρα. «Κι όμως, δεν είναι ένα θέμα που σε απασχολεί;» «Πράγματι», απαντά η κυρία, «έχει πολλούς ξένους εδώ πέρα». Παίρνει ένα φυλλάδιο του ΒΝΡ και υπόσχεται ευγενικά πως θα το διαβάσει προσεκτικά.

Έτσι μπαίνει το BNP στα σπίτια, σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν διατάζει κανένα, προσκαλεί ευγενικά όποιον θέλει να το ακολουθήσει. Ακόμα κι αν τσακώθηκαν μαζί μου, σε μια περιφέρεια όπου ίσως περίμεναν θερμότερη υποδοχή -το μέρος που μένω είναι γνωστό στην περιοχή ως προπύργιο του «κόμματος ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου» (UKIP)- κατά τα άλλα οι τύποι του BNP περιφέρονταν στη γειτονιά σαν το ψάρι στο νερό. «Τουλάχιστο εσείς αγαπάτε τη Βρετανία», άκουγα όλη την ώρα από τους γείτονές μου, ηλιοκαμένους συνταξιούχους που καλοδέχονταν τα μέλη του BNP στητοί εμπρός στην αυλόπορτά τους, καταμεσής σε αψεγάδιαστες πρασιές, με παπάκια από πορσελάνη να φωλιάζουν δίπλα σε πλακόστρωτα δρομάκια... «Τουλάχιστο εσείς είστε δίπλα μας... Το σωστό να λέγεται».

Τι πήγε λάθος στο Μπόγκνορ, που στις εκλογές του 2007 το BNP ξεπέρασε τους Εργατικούς σε ένα διαμέρισμα και που στις φετινές τοπικές εκλογές το BNP διεκδικεί τη νίκη και στα τέσσερα διαμερίσματα της πόλης; Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η πόλη κατοικείται κατά 95% από λευκούς Βρετανούς. Όμως, όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, αυτοί οι αριθμοί έχουν ξεπεραστεί πλήρως. Την τελευταία πενταετία οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν κατακλυσθεί από μία πλημμυρίδα από Πολωνούς, Λετονούς και Λιθουανούς -που δεν εμφανίζονται ακόμα στα επίσημα στοιχεία. Οι αρχές εκτιμούνε πως στην πόλη από το 2004 έχουν εγκατασταθεί 5,000 μόνιμοι ανατολικοευρωπαίοι κάτοικοι, εκ των οποίων 70% Πολωνοί, σε σύνολο 146,000 -ένας αριθμός πάντως που δεν μοιάζει τόσο τρομερός.

«Σήμερα μου συνέβη κάτι καταπληκτικό», αστειευόταν τις προάλλες ένας γνωστός μου. «Κατέβηκα στο Μπόγκορ και συνάντησα κι άλλον ένα Βρετανό!».

Η οργή των ψηφοφόρων για τις δαπάνες των βουλευτών συγχωνεύτηκε με την αγανάκτησή τους για τις συντάξεις, τη στέγαση ή την ανεργία και μετατράπηκε σε μία αγανάκτηση ενάντια στους ξένους. Όταν συναντούσε τους υποψηφίους ψηφοφόρους του στις αυλόπορτες, ο κ. Κολ έσταζε συμπάθεια: ένας σοβατζής του έλεγε πως για να βγάλει μεροκάματο αναγκάζεται να παίρνει το αυτοκίνητό του καθημερινά στις 5 τα χαράματα και να κατεβαίνει στο Λονδίνο, όπου αναγκάζεται να ανταγωνιστεί με Πολωνούς μάστορες που ζητούν μεροκάματο 25 λίρες (18 ευρώ). Αλλά αυτοί οι Πολωνοί δεν πληρώνουν δημοτικούς φόρους, έτσι δεν είναι;

Πολλοί θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν τις ψήφους υπέρ του UKIP ή του BNP στις ευρωεκλογές ως ψήφο διαμαρτυρίας για τους απατεωνίσκους του Ουέστμινστερ, αλλά στην ουσία θα είναι ψήφος αγανάκτησης για την παρουσία τόσων μεταναστών, σε δύσκολους οικονομικά καιρούς. Όπως το βλέπουν χιλιάδες ψηφοφόροι, μία δράκα τσαρλατάνων (βουλευτών) βάζουν χέρι στους κόπους μιας ζωής των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων (των ψηφοφόρων) για να δώσουν τα λεφτά στους Πολωνούς (τους ξένους).

«Μισώ αυτό που γίνεται», μου έλεγε ένας τύπος. «Όλα όσα έχουμε δώσει για αυτή τη χώρα πάνε χαμένα... Λες και τα στέλναμε στο Τομπουκτού».

«Ξέρω πως ακούγεται τρομερά ρατσιστικό», μου έλεγε ένας άλλος, «αλλά αν πάρω ένα φορτηγό, δέσω ένα σεντόνι γύρω μου και βάλω κι ένα τουρμπάνι στο κεφάλι μου, θα πιάσω την καλή»

Στις 30 πόρτες που χτύπησαν εκείνο το πρωί τα μέλη του BNP, οι μισοί αρνήθηκαν να πουν τι θα ψηφίσουν, ενώ 12 υποσχέθηκαν να ψηφίσουν το BNP (που πάντως πολλοί συνέχεαν με το UKIP). Κανείς δεν δήλωσε πως θα ψήφιζε τους Συντηρητικούς, και μόνο ένας τους Εργατικούς.

Σύμφωνα με μία μελέτη που δημοσιοποίησε την περασμένη εβδομάδα η αριστερίζουσα δεξαμενή σκέψης «Public Policy Research», το σκάνδαλο των δαπανών των βουλευτών, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για την πορεία της οικονομίας, ευνοούν ακραία κόμματα σαν το BNP. «Η αίσθηση ταυτότητας των πολιτών έχει αφεθεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον αρνητικό εθνικισμό», επισημαίνει η μελέτη. Αν και ο κ. Κολ δεν έκανε και πολλά για να «εκμεταλλευτεί» τους ψηφοφόρους: απλά έδρεψε τους καρπούς της αποξένωσης, που καλλιεργούσε εδώ και χρόνια το πολιτικό σύστημα. Οι άνθρωποι ήξεραν καλά τι πίστευαν, απλά δίσταζαν να εκφραστούν, από φόβο μην τους κατηγορήσουν ως ρατσιστές.

Εκείνη τη Δευτέρα, τα μέλη του ΒΝΡ που όργωσαν τη γειτονιά μου δεν ήταν ακραίοι σκίνχεντ. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να κλείνουμε τα αυτιά μας προσποιούμενοι πως οι μέσοι Βρετανοί δεν πιστεύουν τέτοια πράγματα. Αντί γι' αυτό, όπως επιμένει ο Εργατικός βουλευτής Τζον Κρούντας (Jon Cruddas) που πολέμησε ανοικτά το BNP στην εκλογική του περιφέρεια, οι πολιτικοί ηγέτες των μεγάλων κομμάτων είναι πλέον αναγκασμένοι να μιλήσουν ανοικτά για θέματα όπως η φτώχεια, η μετανάστευση και η φυλετική καταγωγή. Όσο συνεχίζουμε να διαγκωνιζόμαστε ευγενικά για το κέντρο, τόσο το πεδίο μένει ελεύθερο για τους ακραίους.

*Η Alice Miles είναι επιφυλλιδογράφος των «Times» του Λονδίνου