Η γενιά των 700 ευρώ ψήφισε "φραπέ"

Εάν την Παρασκευή το απόγευμα, όταν αναρτήσαμε το τελευταίο post με τίτλο "Η G700 ψηφίζει", ερχόταν κάποιος και μας έλεγε ότι η αποχή στις ευρωεκλογές θα φτάσει το 47%, πολύ απλά δεν θα τον πιστεύαμε. Οι εκτιμήσεις που κάναμε ήταν για 25% αποχή με το ζόρι. Τελικά, όμως, ένας στους δύο Έλληνες δεν ψήφισε. Στους νέους ηλικίας 18 με 35 το ποσοστό αυτό ανήλθε σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη ξεπερνώντας το 50%.

Πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν την ευρεία αυτή αποχή ως συνειδητή πολιτική πράξη απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Αναμφισβήτητα, υπάρχει κύμα δυσφορίας και απαξίωσης των πολιτικών και των κομμάτων. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που προϋπάρχει των φετινών ευρωεκλογών. Διαιωνίζεται από τις προγραμματικές υστερήσεις των πολιτικών φορέων και το έλλειμμα ήθους και θάρρους ενός μεγάλου τμήματος των πολιτικών. Προάγεται συστηματικά από τις "σειρήνες της αποχής": γνωστούς τηλεαστέρες "ψυχαγωγικών" εκπομπών και παρουσιαστές πρωινάδικων που δηλητηριάζουν τη δημόσια ατζέντα, φυτεύοντας με ύπουλο τρόπο το σπόρο του κοινωνικού πεσιμισμού. Εκφράζεται δε διαχρονικά ποικιλοτρόπως: δημοσκοπικές εξάρσεις των μικρών κομμάτων και είσοδό πολλών εξ' αυτών στο κοινοβούλιο, καθημερινά μπινελίκια που ακούγονται στα πηγαδάκια φίλων και γνωστών, εκτίναξη εναλλακτικών μεθόδων συμμετοχής των πολιτών στα κοινά όπως το blogging. Πάντα όμως με διάθεση συμμετοχής και στόχο να σταλεί το μήνυμα.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα των φετινών ευρωεκλογών δείχνει ότι ελάχιστοι είναι αυτοί οι νέοι, οι οποίοι ΔΕΝ προσήλθαν στην κάλπη με σκοπό να στείλουν μήνυμα δυσφορίας προς το πολιτικό σύστημα. Η γενιά των 700 ευρώ, στην πλειονότητά της, απλώς προτίμησε να πάει για "φραπέ". Η μαζική αποχή των νέων από τις ευρωκάλπες ήταν μια συνειδητή επιλογή υπέρ της ψυχαγωγίας, ενισχυόμενη από μπόλικες δόσεις καλοκαιρινής βαρεμάρας. "Έλα μωρέ τώρα. Που να τραβιέμαι τώρα να ψηφίσω...να χάσουμε και το τριήμερο..."

Η εμπειρία που είχαμε μερικοί από εμάς την Κυριακή το απόγευμα, είναι ενδεικτική της κατάστασης αποχαύνωσης που επικρατεί στη συντριπτική πλειοψηφία των συνομίληκών μας. Σε μια παρέα 15 ατόμων με μέσο όρο ηλικίας τα 26, όπου έτυχε να βρεθούν δύο μέλη της G700, είχαν ψηφίσει μόνο δύο. Μαζί μ' εμάς, σύνολο 4 από τους 15. Από τους απέχοντες, ένας δεν πρόλαβε, άλλος δεν είχε αμάξι να πάει δέκα βήματα πιο κάτω, άλλος απλώς βαριόταν και ένας άλλος, άκουσον, άκουσον, πήγε ήπιε καφέ με τον δικαστικό αντιπρόσωπο στο εκλογικό κέντρο για μία ώρα και ύστερα απλώς βαρέθηκε να πάει στη διπλανή αίθουσα να ψηφίσει. Το άφησε γι' αργότερα. Κανείς δεν απείχε συνειδητά. Με στόχο να στείλει ένα μήνυμα. Κάποιοι, μόνο αφού έγιναν αποδέκτες οξείας κριτικής από τους υπόλοιπους, άλλαξαν τροπάρι και οχυρώθηκαν πίσω από τη βολική δικαιολογία του "όλοι ίδιοι είναι και ανίκανοι". Αυτοί απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.

Δυστυχώς, αποδεικνύουμε με τη στάση μας ότι είμαστε μια γενιά κακομαθημένων χαβαλέδων για τους οποίους φταίνε πάντα οι άλλοι: το σύστημα, τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι οργανώσεις πολιτών, οι γονείς τους, οι δίπλα, οι έξω. Μια γενιά η οποία παρότι βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής στασιμότητας ακόμα και καθόδου, δε λέει να ξεβολευτεί, να δραστηριοποιηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της. Με τον ίδιο τρόπο που εδώ και πολλά χρόνια πολλοί νέοι της γενιάς μας αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν στην προσωπική τους ζωή, περιμένοντας το οικογενειακό Πακέτο Μάρσαλ ή το κράτος που θα τους σώσει, έτσι πλέον δε θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και στο δημόσιο βίο. Δεν επιλέγουν, ούτε καν απαξιώνουν, δεν μαυρίζουν. Δεν είναι συνειδητοποιημένοι. Απλά αδιαφορούν ή βαριούνται. Όχι απλώς αρνούνται να ασκήσουν ακόμα και βασικά θεμελιώδη δικαιώματα για τα οποία οι προηγούμενες γενιές έχυσαν αίμα για να γίνουν πραγματικότητα. Παραιτούνται από βασικά δικαιώματα, γοητευμένοι από τις σειρήνες της αποχής. Κατασκευάζουν βολικές, λογικοφανείς δικαιολογίες για να εξηγήσουν τη στάση τους. Ο εγχώριος ευδαιμονισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η γενιά των 700 ευρώ ψηφίζει "φραπέ".