Wednesday, March 7, 2007

Winners and Loosers in the Information Age

Ψάξαμε στο αρχείο μας και βρήκαμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του I. O. Angell (Professor of Information Systems at the London School of Economics) σχετικά με την κοινωνία που αναδύεται στην εποχή της τεχνολογίας, των επικοινωνιών, της γνώσης και της παγκοσμιοποίησης. Το άρθρο, το όποίο μπορείτε να διαβάσετε μέσω του link στο τέλος του post, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του London School of Economics εν έτει 1995.


I. O. Angell,

Just open any newspaper, or switch on the radio or television, and you'll find journalists worldwide bemoaning a crisis of confidence in social, political and economic institutions. There is a deep feeling that it is all coming to an End. For they know we are on the verge of an Information Revolution that is taking us out of the Machine Age, into .... who knows what. Many commentators are deeply pessimistic, they see only chaos ahead. In Britain both press and politicians keep asking themselves (and us interminably) "where is the `feel good' factor?" Even when the "numbers" look good, with the economy growing, low inflation, and unemployment falling .... the country is still miserable. A malaise has contaminated the national consciousness. The British people aren't stupid. They know that for the majority of our society, any society, they know it has gone forever - they know there is nothing that anyone can do about it. Everywhere the socio-economic certainties of the twentieth century are collapsing. The world as we know it is changing; it may even be moving in reverse.

διαβάστε το υπόλοιπο Άρθρο του I.O. Angell πατώντας εδώ Winners and Loosers in The Information Age

16 comments:

  1. Θα συμφωνούσα στα περισσότερα με το άρθρο, αν θεωρήσουμε πως τα πάντα στην ιστορική διαδρομή ακολουθούνε μια γραμμική εξέλιξη.

    Αυτό όμως ποτέ δεν συμβαίνει. Ο καπιταλισμός και τα παράγωγά του δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν τη βάση των λύσεων στα προβλήματα της παγκόσμιας ανισοκατανομής πλούτου και ισχύος.

    Με την αναγωγή της επίτευξης σχετικού κέρδους σε αυτοσκοπό, με την ένταση του ανταγωνισμού σε όλες τις κλίμακες της ανθρώπινης έκφρασης, με την νοητική εκπαίδευση των ανθρώπων στην παραγωγή επιτυχίας στη βάση των σχετικών κερδών, είναι δυνατόν να λύσουμε τα παγκόσμια προβλήματα που απειλούν την ύπαρξή μας;

    Όχι βέβαια. Απλά οι "σοφοί" μας θα πρέπει να αντιληφθούνε ότι ο παγκόσμιος μετασχηματισμός δεν είναι δυνατόν να περάσει μέσα από το καπιταλιστικό τέκνο των παγκοσμιοποιημένων εταιρικών οντοτήτων, που ο μόνος σκοπός ύπαρξής τους είναι απλά η επίτευξη σχετικών κερδών, δηλαδή λογιστικής επιτυχίας.

    Η πληροφοριακή επανάσταση δεν μετασχηματίζει μόνο τις εταιρίες. Μετασχηματίζει και τους ανθρώπους, τις μονάδες. Αυτές τις οντότητες που σκέφτονται, κρίνουν, αισθάνονται, πεινούν, γελάνε και λυπούνται, αγαπούν και μισούν. Η πληροφορία μετασχηματίζει τον ίδιο των άνθρωπο.

    Το μελλοντικό στοίχημα για μας τους "σκλάβους" δεν βρίσκεται σε μια θέση επιτυχίας μέσα σε αυτά τα παγκοσμιοποιημένα εταιρικά σχήματα. Το στοίχημα για εμάς τους ανθρώπους βρίσκεται πια στον έλεγχο και την εξουσία της ποιότητας των πληροφοριών που διακινούνται στις λεωφόρους των παγκόσμιων δικτύων.

    Μπροστά στην άλωση των κρατών και της δημοκρατίας από την εταιρική παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά με την εμβάνθυση της δημοκρατίας στο άτομο, την οντότητα. Χρειάζεται μια πνευματική-εσωτερική δημοκρατία που θα λειτουργεί, όχι ισορροπώντας ανάμεσα σε δύο ή τρεις καταναγκαστικές ιδεολογίες, αλλά με μια νέου τύπου δημοκρατική ηθική, η οποία θα δίναται να ταξιδεύει τον άνθρωπο μέσα στην απέραντη θάλασσα των πληροφοριών.

    Το άτομο, αν είναι οι παλιές δομές να περάσουν στην ιστορία, θα πρέπει να μάθει, θα πρέπει να εκπαιδευτεί, όχι μονοδιάστατα στα κελέσματα των εταιρικών οντοτήτων και των νόμων της αγοράς, αλλά στο διαχωρισμό και την ελεύθερη επιλογή των πληροφοριών που συνθέτουν το νοητικό δυναμικό του, και κατ΄ επέκταση των όποιων μελλοντικών αποφάσεών του.

    Το σύστημα παιδείας θα πρέπει να αποδομηθεί εντελώς με τη σημερινή του μορφή και να αναδομηθεί πάνω σε μια τελείως εξατομικευμένη βάση. Η μαζική εκπαίδευση έχει ως σημείο αναφοράς το κράτος και το ιστορικό φορτίο που αυτό κουβαλά. Σε μια εταιρική πόλη κράτος, ή σε ένα κράτος εταιρία θα εμπιστευόσασταν ποτέ το παιδί σας να το εκπαιδεύσουν διοικητικά συμβούλια που το μόνο "ιστορικό τους φορτίο" είναι η μεγιστοποίηση των κερδών;

    Σε περίπτωση που όλα εξελιχτούν όπως περιγράφεται μέσα στο άρθρο, το άτομο κινδυνεύει να γίνει έρμαιο-σκλάβος μιας παγκόσμιας ελίτ που θα ελέγχει την ποιότητα των πληροφοριών εντός του συστήματος.

    Όποιος ελέγχει τις πληροφορίες, ελέγχει την νόηση, και όποιος ελέγχει τη νόηση των ανθρώπων ελέγχει τις αποφάσεις τους.

    Στην πληροφοριακή εποχή, η δημοκρατία ως αξία για να επιβιώση, θα πρέπει να μετεξελιχθεί και να εισέλθει μέσα στο νοητικό μας επίπεδο. Να γίνει ένας προσωπικός μηχανισμός ελεύθερης άσκησης εξουσίας στις αποφάσεις που λαμβάνουμε. Όλο αυτό θα πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς, όχι την ιδεολογία, αλλά την πληροφορία και την ποιότητά της, μαζί με εκείνους τους τρόπους που συνθέτουν το νοητικό επίπεδο των ανθρώπων.

    Ένταση κεφαλαίων και γνώσης αυτοί, ένταση νόησης και δημοκρατίας ΕΜΕΙΣ...

    ReplyDelete
  2. Το στοίχημα είναι πως να μη πνιγούμε στη θάλασσα των πληροφοριών.Πως οι πληροφοριες να γίνουν ΓΝΩΣΗ.Και πως η γνώση να γίνει ΣΟΦΙΑ.Η εργαλειακή γνώση χωρις ΣΟΦΙΑ είναι δίκοπο μαχαίρι.Η εργαλειακη τεχνολογία δεν καταστρέφει σήμερα το πλανήτη;

    ReplyDelete
  3. Περισσοτερο και απο την ένταση ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ η την ένταση ΓΝΩΣΗΣ η την ένταση ΕΡΓΑΣΙΑΣ χρειαζομαστε ένταση ΣΟΦΙΑΣ!

    ReplyDelete
  4. Πιά ΣΟΦΙΑ απ'όλες; Της επιστήμης-τενολογίας;Αρκεί;Και πιος θα εγγυηθεί την εγκυρότητά της;

    ReplyDelete
  5. Η επιστήμη σήμερα εχει χάσει το κυρος της.Εχει γινει ΕΡΓΑΛΕΙΟ των απανταχού εκπροσώπων των ποικιλώνυμων θεών.

    ReplyDelete
  6. Πια ΣΟΦΙΑ απ'όλες;Πιός θα την εγγυάται;Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που να μην επέβαλε την άποψή του για τη ΣΟΦΙΑ ο εκάστοτε ΙΣΧΥΡΟΣ;

    ReplyDelete
  7. Σας διαβάζουμε, σας πάμε, κοντά κι εμείς, πιο εξειδικευμένα : www.atetalk.blog.com

    ReplyDelete
  8. Διερωτώμαι πόσοι διάβασαν το άρθρο του Ι. Ο. Angell στο οποίο μας παρέπεμψε ο blogger, διότι ουδείς μέχρι στιγμής έχει αναφερθεί σε έστω και ένα από τα κεντρικά σημεία της ανάλυσής του και ειδικότερα τις διαμορφούμενες:
    1)Κοινωνικο-οικονομική, άρα ταξική, διαφοροποίηση στον εργασιακό χώρο (knowledge vs. service workers και την μελλοντικά αναπόφευκτη σύγκρουση μεταξύ τους, αφού οι υψηλής εξειδίκευσης/γνώσης/δεξιότητας knowledge workers θα έχουν κοινωνικές και οικονομικές απολαβές πολλαπλάσιες αυτών των service workers),
    2)Υγιή δυναμική στη σχέση Κεφαλαίου και knowledge workers, αφού οι τελευταίοι, ενισχυμένοι πλέον αξιακά μέσω της παγκοσμιοποίησης, θα διαθέτουν μείζον διαπραγματευτικό πλεονέκτημα,
    3)Την καταδίκη σε υποτέλεια και οικονομική εξαθλίωση (αντιθέτως) των εργαζομένων στις υπηρεσίες και παραγωγή, αφού θα ανταγωνίζονται γιά θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης ή ανειδικεύτων και με αλλοεθνείς, σε διηπειρωτικό επίπεδο, δηλαδή με άτομα προσφερόμενα να εργασθούν έναντι κλάσματος των αμοιβών που ισχύουν στο Πρώτο Κόσμο και
    4)Την κινητικότητα και ανεξαρτητοποίηση του knowledge worker από τον δυνάστη κράτος/έθνος “πατερούλη” και την αναζήτηση νέων πατρίδων, “λιμένων σωτηρίας” (tax havens etc).
    Αυτά δεν είναι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, εάν δε κάποιος συνδυάσει συνειρμικά δυό ή περισσότερα από τα παραπάνω σημεία, προκύπτουν πολλαπλάσια, εξ ίσου σημαντικά συμπεράσματα.

    Στις ΗΠΑ όπου στο μεν παρελθόν υπήρχε μεγάλη αγορά θέσεων χαμηλής εξειδίκευσης (routine production service workers) λόγω μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, στο δε παρόν, αντιθέτως, υπάρχει ζήτηση/αγορά αξιών και υψηλών δεξιοτήτων, οι διαπιστώσεις του Angell δεν είναι μόνο πραγματικότητα αλλά ήδη κοινοτοπία. Ατομα που δούλευαν γιά 15-25 δολλάρια την ώρα στη βιομηχανία αυτοκινήτου στο Detroit (πχ General Motors) ή σιδήρου στο Cleveland, εργάζονται σήμερα γιά το ελάχιστο ωρομίσθιο (6 ± δολλάρια) και παρότι έχουν συχνά δυό εργασίες αδυνατούν να υπερβούν το όριο της φτώχειας. Από την άλλη, ο knowledge worker, πες, ένας επεμβατικός καρδιολόγος υψηλών δεξιοτήτων [με τετραετή βασική πανεπιστημιακή παιδεία (bachelor’s), 12μηνη προετοιμασία γιά τις εξετάσεις εισαγωγής στην Ιατρική (MCAT, Medical College Admission Test, 15.000 θέσεις ετησίως), τετραετή βασική ιατρική εκπαίδευση (MD degree), τριετή ειδίκευση στη Παθολογία, τριετή ειδίκευση στη γενική καρδιολογία και διετή εξειδίκευση στην επεμβατική καρδιολογία – ήγουν μετά 17χρονη μεταλυκειακή παιδεία] αμείβεται συνήθως με 250.000 δολλάρια ετησίως, ως έμμισθος πανεπιστημιακός, ή με 500.000 έως 1.000.000 δολλάρια αν ιδιωτεύει.

    Στην Ελλάδα, οι διαφοροποιήσεις στον εργασιακό χώρο δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα αισθητές (εδώ και κει κλείνουν μικρομεσαίες βιομηχανικές μονάδες που μεταναστεύουν σε χώρες του πρώην ανατολικού bloc) γιά τους απλούστατους λόγους ότι 1) ουδέποτε είχαμε μαζική βιομηχανική παραγωγή, 2) οι πλείστες θέσεις εργασίας αφορούν στον τομέα των υπηρεσιών (in-person service workers), κυρίως του Δημοσίου, 3) δεν είχαμε/έχουμε αγορά-ζήτηση αξιών, δηλαδή γιά knowledge workers (εξ ου και η αξιοκρατία ουδέποτε εδραιώθηκε/χρειάσθηκε να εδραιωθεί στη χώρα μας), αλλά 4) και όταν χρειαζόμαστε knowledge workers (πχ, ποιός πολίτης δεν θέλει καλούς γιατρούς;), δεν μας το επιτρέπει ο λαϊκισμός του μακαρίτη Παπανδρέου και των ένθεν και ένθεν διαδόχων καταστάσεων (ο επικίνδυνος γιά τη δημόσια υγεία “γιατρός της Ρουμανίας” και ο άριστος της ιατρικής Αθηνών μπαίνουν στο ίδιο καζάνι-επετηρίδα αναμονής γιά ειδικότητα). Οπως συμβαίνει πάντα στα λαϊκιστικά/ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο μακαρίτης Ανδρέας και ο δημιουργός του ΕΣΥ πήραν το πρώτο αεροπλάνο γιά το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αντίστοιχα, όταν αρρώστησαν. Ως νοσηλευόμενος δε στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center, ο δημιουργός του ΕΣΥ είπε σε συγκεκριμένη κυρία “Τώρα διαπιστώνω πως η Ελλάδα βρίσκεται 30 χρόνια πίσω από τις ΗΠΑ σε θέματα Υγείας”.

    Για χώρες όπως η δικιά μας, όπου η ελευθερία του ατόμου και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πλήρως απαξιωθεί, η Παγκοσμιοποίηση είναι ευλογία εξ ουρανών. Τα ψέμματα θα τελειώσουν και κάθε πονηρός θα πάει στο πάγκο του. Οσοι από σας είσθε πολύ καλοί έως άριστοι knowledge workers και διαθέτετε αγγλοσαξονικό work ethic , θα λάμψετε, όπου και να βρεθείτε – trust me! Οι υπόλοιποι ή θα γίνουν καλά γκαρσόνια, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και θα ζήσουν καλύτερα από τον καθένα ή θα πρέπει να εύχονται οι γονείς τους να πιάσουν τα 120, ώστε να αποζούν παρασιτικά από τις συντάξεις τους.

    ReplyDelete
  9. Φίλε κομφούκιε ,

    Πολιτικά δεν μπορώ να συμφωνίσω με τη λογική σου, τη λογική του αγγλοσαξωνικού μοντέλου. Διαφωνώ συνολικά με τη λογική του "ανταγωνισμού των ειδών" και την επικράτηση μόνο των ικανοτέρων.

    Σε ένα κόσμο που παράγει περισσότερα από ποτέ, με πιο δικαίωμα αφήνω έναν συνάνθρωπο στην εξαθλίωση; Είναι θέμα απλά προσωπικής ικανότητας, ή μήπως ο γιατρός στο παράδειγμά σου μεγάλωσε σε μια μεσοαστική τάξη που είχε την οικονομική δυνατότητα να του παρέχει ένα πληροφοριακό "πλεονέκτημα" στον παγκόσμιο ανταγωνισμό εξειδίκευσης;

    Μόνο και μόνο επειδή δεν είναι κάποιος ένας knowledge worker αυτόματα πρέπει να διαχωρίζεται; Γιατί γινόμαστε δικαστές και κρίνουμε συνολικά ξεχωριστές περιπτώσεις ατόμων με τις ιδιαίτερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που τους χαρακτήρισαν;
    Μια άκρως εκτεχνικευμένη κοινωνία, μια πλήρως αυτοματοποιημένη βιομηχανία πόσες θέσεις εργασίας μπορεί να δημιουργήσει; Σίγουρα λιγότερες από πριν. Μήπως ο πληθυσμός παγκόσμια μειώνεται; Όχι βέβαια...

    Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Δουλεύουνε όλο και λιγότεροι παράγοντας όλο και περισσότερα, και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του παγκόσμιου πλούτου το νέμονται όλο και λιγότεροι. Λιγότεροι ίσως και από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού.

    Αυτό το μέγεθος της ανισοκατανομής το θεωρείς ως μία ισορροπία που μπορεί να διατηρηθεί για πολύ;

    Ο αριστοτέλης (ναι, αυτός ο δικός μας) ανέφερε πως οι δούλοι μαθαίνουν να εργάζονται, ενώ οι ελεύθεροι μαθαίνουν να σκέφτονται.

    knowledge worker ή routine production service worker, επί της ουσίας καμιά διαφορά.

    Οι αληθινές διαφορές δεν είναι στις γνώσεις, οι πραγματικές διαφορές βρίσκονται στην νόηση και στην ανθρώπινη σοφία.

    Οι λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα και στις προκλήσεις που μας περιμένουν (κυρίως την γενιά μας) βρίσκονται στο μέγεθος της σοφίας που θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε νοητικά.

    Είτε είναι στην πολιτική, είτε είναι στην οικονομία, είτε στο περιβάλλον... είτε εν τέλει στην προσωπική μας στάση απέναντι στην ίδια τη ζωή.

    ReplyDelete
  10. Αγαπητοί φίλοι,

    ο λόγος για τον οποίο αναρτήσαμε το συγκεκριμένο άρθρο στο blog είναι για να δώσουμε έμφαση στη σημασία της γνώσης και του knowledge worker στη σύγχρονη οικονομία.

    Το μήνυμα εδώ είναι απλό η γνώση είναι δύναμη!

    Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται ότι ξαφνικά λύθηκαν όλα τα προβλήματα αναδιανομής στον πλανήτη και ότι φτιάξαμε τον παράδεισο. Όχι, σε καμία περίπτωση.

    Μια χώρα όμως σαν την Ελλάδα χρειάζεται να επενδύσει στη γνώση, αν θέλει να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.

    Τέρμα το μοντέλο οικονομίας με το μεγάλο υπαλληλικό κράτος, τα ραφτάδικα της Hugo Boss ανά την επικράτεια, τον εκτεταμένο γεωργικό τομέα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έντασης εργασίας. Όσο κάνουμε συντήρηση και δεν τολμάμε να αλλάξουμε, έστω σταδιακά, το αναπτυξιακό μας μοντέλο θα έχουμε πρόβλημα.

    ReplyDelete
  11. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει το γεγονός πως σε μια τεχνολογικά εξελιγμένη κοινωνία, οι γνώσεις παίζουν πρωτεύοντα ρόλο.
    Προσωπικά όμως αμφισβητώ την εμπέδωση ενός κλίματος και μιας ιδεολογίας που κατευθύνουν αυτές τις γνώσεις μονοσήμαντα, και κυρίως ταυτισμένες απόλυτα προς τους νόμους ενός ακραίου φιλελευθερισμού.

    Η πληροφοριακή επανάσταση και κατ΄ επέκταση ο μετασχηματισμός που αυτός προκαλεί στις κοινωνίες σε καμιά περίπτωση δεν είναι ούτε μονοσήμαντος, ούτε μονοδιάστατος. Η έμφαση στον καλύτερο έλεγχο μέσα από την αφαίρεση ιεραρχικών βαθμίδων σε όλα τα συστήματα διοίκησης, η διαφάνεια (transparency), η σμίκρυνση, η κινητικότητα, η δικτύωση, είναι μερικές μόνο από τις ποιοτικές αλλαγές στην «αρχιτεκτονική συστημάτων» που επιφέρει παγκόσμια η πληροφοριακή επανάσταση, όπως το άρθρο πολύ σωστά επισημαίνει.

    Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά, και δεδομένου ότι σε βάθος χρόνου αυτός ο μετασχηματισμός των συστημάτων θα εντείνεται, το σύστημα της αγοράς θα πρέπει συνεχώς να προσαρμόζεται σε αυτά τα νέα δεδομένα. Μέσα σε αυτήν την προσαρμογή αν είμαστε περισσότερο προσεκτικοί θα δούμε να αναδύονται κάποιες ενδιαφέρουσες αντιφάσεις. Από τη μια τo σύστημα της αγοράς προσπαθεί να δικτυωθεί όλο και περισσότερο, από την άλλη όμως πρέπει και να προστατεύει τα κεκτημένα του από την υπερβολική διαπερατότητα και «διαφάνεια» που επιφέρει η εντεινόμενη δικτύωση. Ένα τέτοιο παράδειγμα «διαφάνειας» είναι το θέμα που ανέκυψε με τα πνευματικά δικαιώματα της μουσικής βιομηχανίας στο διαδίκτυο. Άραγε σε τι μέτρα καταστολής πρέπει να προβεί η συγκεκριμένη βιομηχανία ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της στο άμεσο μέλλον;

    Επίσης, από τη μια η φιλελεύθερη αγορά προσπαθεί να εντείνει τον ανταγωνισμό των επιμέρους στοιχείων μέσα στο σύστημα, ενώ από την άλλη καθίσταται όλο και πιο προφανές πως η δικτύωση επιφέρει ένταση της συνεργασίας σε κοινούς στόχους και σκοπούς με μια παράλληλη αύξηση της επίγνωσης (situation awareness) σε όλα τα επίπεδα. Το λειτουργικό Linux είναι ένα τέτοιο παράδειγμα και μάλιστα μη κερδοσκοπικής συνεργασίας. Στον αντίποδα, η απουσία συνεργασίας χωρών σε περιβαλλοντικά ζητήματα με πρόσχημα τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας στις βιομηχανίες τους, φανερώνει επίσης αυτές τις υπαρκτές ιδεολογικές αντιφάσεις. Δικτύωση είναι πρωτίστως μια ενέργεια που προάγει την επαφή, την επικοινωνία, την συνεργασία.

    Κι άντε τώρα να συνεργαστούμε όλοι μαζί σε αυτό το μικρό παγκόσμιο χωριό μας, όταν έχουμε εκπαιδευθεί μόνο να ανταγωνιζόμαστε…

    Συμφωνώ πως η «μάχη» για την εξουσία στη νέα τάξη πραγμάτων τώρα μόλις ξεκίνησε. Όμως, δεν θα πρέπει να θεωρούμε την αγορά και τους νόμους της ως το κατεξοχήν όχημα και τον κύριο εκφραστή αυτού του μετασχηματισμού.

    Η παγκόσμια αγορά, ως ένα ακόμα σύστημα ανάμεσα στα πολλά άλλα, είναι σίγουρο πως δεν θα μπορέσει μακροπρόθεσμα να κρατήσει τον ιδεολογικό της πυρήνα αλώβητο με τον πλανητικό μετασχηματισμό σε πλήρη εξέλιξη. Αυτό που εννοώ είναι πως οι νόμοι τις αγοράς δεν είναι φυσικοί νόμοι για να ισχύουν εσαεί και παντού. Οι νόμοι της αγοράς είναι πρωτίστως ένα νοητικό κατασκεύασμα, ένα σύστημα ισορροπίας που ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Αν αυτές οι συνθήκες διαφοροποιηθούν δραματικά, μετασχηματιστούν ή εκλείψουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης αυτού του συστήματος, τουλάχιστον με τη δομή και την ισχύ των νόμων που σήμερα το χαρακτηρίζει.

    Προσωπικά τουλάχιστον πιστεύω πως η πληροφοριακή επανάσταση αλλάζει αυτές τις ιστορικές συνθήκες εκ βάθρων. Αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί, τουναντίον. Κι όμως, όλοι γύρο κόπτονται να εκπαιδευθούμε και να αφομοιωθούμε σε ένα σύστημα το οποίο πασχίζει εναγωνίως να παραμείνει σε μια σχετική ισορροπία, όταν όλες οι ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε και ισορρόπησε μετασχηματίζονται κι αλλάζουν δραματικά. Αυτό δεν είναι μια μεγάλη αντίφαση;

    Βέβαια, είναι λογικό όταν οι συνθήκες ισορροπίας μέσα στην κοινωνία ανατρέπονται άρδην, την θέση τους παίρνουν οι ιδεολογικές αντιφάσεις και τα ψέματα για να δικαιολογούνε στην «μάζα» τα αδικαιολόγητα. Ως πότε όμως, και με ποιο κόστος;

    Άραγε η σύγχρονη αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις, έχουν κάποιο λόγο και ρόλο μέσα σε αυτές τις νέες ιστορικές συνθήκες που διαμορφώνονται; Ή εν τέλει έχουν ιδεολογικά αλλοτριωθεί τόσο πολύ από την μονοκρατορία της φιλελεύθερης αγοράς, που έχουν κρατήσει για τον εαυτό τους τον ιστορικό ρόλο του θεωρητικού και του πρακτικού κομπάρσου;

    Αν η πληροφοριακή επανάσταση αρχίζει και σταματά εντός των ορίων του καπιταλισμού τότε όλα έχουν καλώς. Το λάθος είναι μόνο δικό μου. Αν όμως η επανάσταση είναι ένα φαινόμενο που διαπερνά τα όριά του, τότε με το να παραμένουμε νοητικά εγκλωβισμένοι σε μια στείρα επανάληψη ιδεολογικών στερεοτύπων, απλά παρατείνουμε τη ζωή σε ένα ετοιμοθάνατο σύστημα, πληρώνοντας όμως σε βάθος χρόνου και το ανάλογο κόστος αυτής της επιλογής μας.

    ReplyDelete
  12. @ vaggelas

    Θα μπορούσαν να γραφούν τόμοι γύρω από τις απόψεις σου.

    Επειδή όμως είμαι πολυλογάς όπως, ηλίου φαεινότερο, και συ, υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως πρέπει να εστιάσω στο θέμα του Post.

    Σ αυτό το πλαίσιο αρμόζουν τα εξής:
    Το τρίδυμο "Information super-highway, παγκοσμιοποίηση, φιλελευθερισμός" αποτελεί σαφώς ορόσημο και την διαχωριστική γραμμή μεταξύ φαυλοκρατίας και αξιοκρατίας, καθώς και μεταξύ τυραννίας του λαϊκισμού και ελευθερίας της σκέψης/έκφρασης.

    Εάν δε αποκτήσει και κοινωνικό πρόσωπο δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους και στηρίζοντας αυτούς που αδυνατούν να συμμετέχουν στη παραγωγή (άτομα με ειδικές ανάγκες, παιδιά, γέροντες κλπ), οι επαγγελματίες της κινδυνολογικής παραφιλολογίας και μελλοντολογίας θα σιγήσουν διά παντός.

    Au revoir

    ReplyDelete
  13. Φίλε κουμφούκιε,

    Το post είχε μια σαφή μελλοντολογική αναφορά και σε αυτό το σκέλος εστίασα περισσότερο τον σχολιασμό μου.

    Όσον αφορά για την Ελλάδα, δεν διαφωνούμε νομίζω για τα αυτονόητα. Απλά ως σκεπτόμενοι άνθρωποι καλό είναι μερικές φορές να διερευνούμε και πέρα από τα αυτονόητα, ώστε να μην μας πιάνουν συνεχώς οι εξελίξεις απροετοίμαστους. Ένας καλός φίλος μου ανέφερε κάποτε ένα ωραίο moto: «σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά».

    Τώρα για το κοινωνικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού (αν κατάλαβα καλά) αυτό δεν είναι παρά «φιλελεύθερος λαϊκισμός» και ιδεολογική αντίφαση. Στον όποιο ανταγωνισμό οι αδύνατοι τελικά μένουν πίσω και οι δυνατοί υπερισχύουν. Αυτό είναι ο κανόνας και η ουσία του ανταγωνισμού, είναι όπως το λέμε νόμος. Κοινωνικό πρόσωπο και φιλελευθερισμός δεν πάνε μαζί, και δεν συνδυάζονται. Άλλωστε πως θα ασκήσεις κοινωνική πολιτική και αναδιανομή με σχεδόν μηδενικούς φόρους, όπως το άρθρο προβλέπει; Μήπως θα την ασκούνε οι εταιρίες και τα συμβούλια; Θα μοιράζουνε και stock options στους φτωχούς;

    Η ουσία του προβληματισμού μου είναι ότι γενικότερα στην πολιτική και στην επιστήμη της οικονομίας, χρησιμοποιούνε εργαλεία του 19ου αιώνα για να περιγράψουν την κατάσταση στον 21ο . Αυτό είναι λάθος και κρύβει σοβαρό μελλοντικό κόστος.

    ReplyDelete
  14. @ vaggelas
    Σήμερα, στις ΗΠΑ, τον κατ΄εξοχήν εκπρόσωπο του φιλελευθερισμού, υπάρχουν εκατομμύρια νεαρές γυναίκες που "ανταμείβονται" γιά να κάνουν σεξ και να αποκτούν παιδιά εκτός γάμου. Στα 15 χρόνια αποκτούν το πρώτο, μαζί και την επιχορήγηση των 500 δολλαρίων μηνιαίως (περίπου), και μέχρι τα 18, άλλα 2 παιδιά, αυξάνοντας το εκ παρασιτισμού και σεξ εισόδημά τους σε περίπου 1,000 δολλάρια. Κοντολογής, η πολιτεία τους παρέχει, το αντίστοιχο των 300 δολλαρίων σε κουπόνια αγοράς τροφίμων, καθώς και επιχορηγούμενη στέγη (για ενοίκιο και χρεώδη πληρώνουν μόλις το ποσό των 100 δολλαρίων)!!!!!!!

    Την στιγμή, λοιπόν, που έχουμε συνδυασμό φιλελευθερισμού όχι απλά με σοσιαλιστικό πρόσωπο, αλλά με σπάταλη και παράλογη επιτρεπτικότητα, και σε εκατομμύρια περιπτώσεων, θα μου πείτε εσείς, κύριε, πως φιλελευθερισμός και κοινωνικό πρόσωπο δεν συμβιβάζονται;!;!;!

    Τη στιγμή που η Αμερικανική πολιτεία ξοδεύει κάπου 2 εκατομμύρια δολλάρια για τον διαχωρισμό των σιαμαίων μωρών ενός απόρου ζεύγους, θα μου πείτε εσείς, κύριε, πως φιλελευθερισμός και κοινωνικό πρόσωπο δεν συμβιβάζονταί;!;!;!

    Τη στιγμή που η Αμερικανική πολιτεία ξοδεύει 40,000 δολλάρια ετησίως γιά να πάει το ιδιοφυές παιδί παντός απόρου στο Stanford, Harvard, Yale, Princeton, Cornell κλπ, θα μου πείτε εσείς, κύριε, πως φιλελευθερισμός και κοινωνικό πρόσωπο δεν συμβιβάζονται;!;!;!

    Τη στιγμή που η Αμερικανική πολιτεία ξοδεύει 100,000 δολλάρια γιά παράκαμψη στεφανιαίων κι άλλα τόσα γιά αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας σε άπορα άτομα ηλικίας 88 ετών (αν είναι δυνατόν), θα μου πείτε εσείς, κύριε, πως φιλελευθερισμός και κοινωνικό πρόσωπο δεν συμβιβάζονται;!;1;!

    Τελικά, ρωτώ ρητορικά, σε ΤΙ αποσκοπείτε όταν εκστομίζετε τέτοιες πληθωρικές και χονδροειδείς ανακρίβειες και μάλιστα εκτός θέματος post και εκτός στόχων του Blog; Η απάντηση είναι απλή.

    Από τη πρώτη στιγμή που μπήκατε στο Blog, κάνετε μονίμως ιδεολογικού χαρακτήρα και εκτός θέματος παρατηρήσεις και, κινδυνολογώντας, επικαλείσθε διαρκώς και επιμόνως τα συναισθήματα (φόβο και ανασφάλεια), στοχεύοντας έτσι, άμεσα μεν, τον εκροχιασμό της συζήτησης και την παραπλάνηση των συμμετεχόντων, έμμεσα δε, την αποδόμηση και δαιμονοποίηση του φιλελευθερισμού .

    Από δικής μου πλευράς, θα είστε, από τώρα και στο εξής, σε απόλυτη απομόνωση.

    ReplyDelete
  15. Neofileleytherimos kai koinwniko prwsopo pane sigoura mazi. Oso koinwniko prwsopo kai na exei mia xwra o akratos laikismos kai sosialismos dimiourgei anasfaleia stis etairies othontas tis na alaksoun edra afinontas me apotelesma na xanonte theseis ergasias kai eisroi kefalaioy, kai oso kai na thes na exeis koinwniko prwsopo otan den exeis xrimata pws na dwseis gia koinwniki perithalpsi.

    DEn tha milisw gia USA alla gia iapwnia opou ti stegasi kai igionomiki perithalpsi to analamvanei se megalo meros o ekastote ergodotis, kai oi iapwnes den apergoun toso oxi giati einai pio peithinioi(anafersou stin istwria tous ti apergies kanan to 50) alla giati niwthoun asfalia.

    Na kataliksw, oi ergodotes exoun skopo to kerdos, omws tous endiaferei oi ergazomenoi tous na niwthoun asfaleis gia na mporoun na apodidoun, oxi giati einai oi kaloi samarites, alla giati den theloun anataraksis stin roi tou kerdous apo apergies k.a. . Oi daimonopioisi tou kapitalismou egine gia politikous logous apo tous ekfrastes tou sosialismou kai oxi aparaitita epeidi o kapitalismos einai ena vampire pou pinei to aima tou katoterou.

    ReplyDelete