«Δεν είμαστε μια εγωιστική νεολαία… Το μήνυμα που στέλνουμε αποτελεί την κραυγή αγωνίας μιας ολόκληρης γενιάς…
H Γαλλία έχει αναλάβει μια υποχρέωση η οποία βαραίνει υπερβολικά τα δημόσια οικονομικά της: να πληρώνει κάθε χρόνο τους τόκους ενός υπέρογκου δημόσιου χρέους... Κάθε χρόνο ξοδεύει 45 δις ευρώ για πληρωμή τόκων, όμως το χρέος δεν μειώνεται. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο ποσό των 125 εκ. ευρώ την ημέρα, ήτοι το αντίστοιχο με την κατασκευή 84 νηπιαγωγείων.
Εάν αυτό το χρέος χρησίμευε για να προετοιμάσει τη χώρα για το μέλλον τότε θα ήταν δίκαιο και οικονομικά βιώσιμο. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει…»
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γάλλο Κλεμέν Πιτόν (Clément Pitton), τον εικοσιτριάχρονο ηγέτη της νεανικής κίνησης «Προδιάθεση Ομόνοιας», η οποία πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε μια προκήρυξη με τίτλο «δεν θα πληρώσουμε τα ελλείμματά σας».
Όσοι γνωρίζουν γαλλικά μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της γαλλικής Le Monde με τίτλο “Nous ne rembourserons pas vos dettes, par Clemet Piton”.
Παράλληλα καλούμε τους φίλους αναγνώστες, bloggers και μη, να αναλογιστούν την επίπτωση του ελληνικού δημόσιου χρέους στην προοπτική της νέας γενιάς στη χώρα μας.
Ας σκεφτούμε για μία στιγμή το εξής. Η Γαλλία χρωστάει περίπου το 65% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος. Αντίθετα η Ελλάδα χρωστάει το 112%. Συγκεκριμένα στο τέλος του 2007 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης της Ελλάδας προβλέπεται να διαμορφωθεί στα 234,4 δις ευρώ. Το ΑΕΠ της χώρας είναι 208,74 δις ευρώ.
Οι δαπάνες για πληρωμή τόκων το 2007 προβλέπονται να φτάσουν τα 9,75 δις ευρώ. Το ποσό αυτό είναι κατά 1 δις ευρώ μεγαλύτερο από το ύψος του εθνικού Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων ύψους 8,75 δις ευρώ.
Όπως είπε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια δραματική δήλωσή του το 1993: « ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα ». Ο ίδιος βέβαια, παρά την εξαιρετικά εύστοχη διαπίστωσή του, έκανε πολλά για να αυξήσει το χρέος και πολύ λίγα για να το μειώσει. Ας κρατήσουμε ωστόσο την ουσία της δήλωσής του και ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε πράξη για το καλό της νέας γενιάς.
tres σωτσά παιδιά tres σωστά
ReplyDeleteΤο γεγονός ότι εδωσες τις ανάλογες εξηγήσεις γιά τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν αρκεί. Είναι πράξη ανάλογη της τυμβωρυχίας ή ιεροσυλίας να χρησιμοποιούμε το όνομα αυτού του ανθρώπου όταν αναφερόμαστε σε προτροπές γιά συνετή διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Ξεκινώντας από τη δική σας γενιά, οι Ελληνες οφείλουν να αποκτήσουν μνήμη.
ReplyDeleteΟ άνθρωπος αυτός θα μείνει στην ιστορία ως ο καταστροφέας της ελληνικής οικονομίας και υπεύθυνος γιά τουλάχιστον 70% του τρέχοντος χρέους. Λαϊκιστής extraordinaire καθώς ήταν πήρε βραχυπροθέσμως "φιλολαϊκά" μέτρα ενόσω γνώριζε θαυμάσια ότι μακροπρόθεσμα θα είναι καταστρεπτικώς "αντιλαϊκά" με πρώτο θύμα την δική σας γενιά.
Ας σημειωθεί ότι, υπό την προϋπόθεση ότι το χρέος δεν θα αυξηθεί περαιτέρω, θα απαιτηθούν κάπου 26 χρόνια σταθερής ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ κατά 3% (πράγμα δύσκολο) ώστε το χρέος να μειωθεί σε σχετική κλίμακα στο 50% του ΑΕΠ.
Ηγουν ζήσε Μάη μου να φας τριφύλι.
@ G700
ReplyDeleteΖητώ ευσεβώς την άδειά σου γιά μιά δεύτερη εκτός θέματος παρένθεση εδώ. Αναφέρθηκες σε ένα άλλο post στην "φουσκοθαλασσιά" της περιόδου 1950-1980 το οποίο συνιστά μεγάλη ιστορική ανακρίβεια.
Στη 30ετία 1950-1980 είχαμε ουσιαστικά (μιλάω για κυβερνήσεις διάρκειας άνω της διετίας) τον ακροδεξιό Συναγερμό του Παπάγου στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας 1950, την δεξιά οκταετία της ΕΡΕ του Καραμανλή (1955-1963), την Χούντα (1967-1974) και τις κεντροδεξιές Μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της ΝΔ (1974-1980). Με εξαίρεση τη περίοδο της Χούντας, οι κυβερνήσεις ακολούθησαν συντηρητική οικονομική πολιτική, ειδικά ο Καραμανλής στην οκταετία. Βέβαια, η διαχείρισή του συνοδευόταν από βραχυπροθέσμως αντιλαϊκά μέτρα με αποτέλεσμα την τραγική αιμορραγία ανθρωπίνου δυναμικού προς Γερμανία, Καναδά και Αυστραλία (1.5 εκατομμύριο ψυχές!), αλλά η οικονομία της χώρας βελτιώθηκε δραματικά!
Ενα μικρής διάρκειας "φαγοπότι" έγινε επί Χούντας, όταν ο Παπαδόπουλος, προκειμένου να ευαρεστήσει τις μάζες παρέγραψε όλα τα αγροτικά χρέη και προέβη σε άφρονες παροχές προς άγνωστους μέχρι τότε επιχειρηματίες, όπως στην οικογένεια Βαρδινογιάννη κλπ. Εξ αιτίας των μέτρων αυτών, η μαζική αντίσταση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη μέχρι το 1970, οπόταν στέρεψε το Δημόσιο Ταμείο και άρχισε η πείνα με τα γνωστά επακόλουθα και αποκορύφωμα την “Εξέγερση του Πολυτεχνείου”.
Το πραγματικά “μεγάλο φαγοπότι” έλαβε χώρα από τέλους 1981 μέχρι 1989 μέ δράστη τον Ανδρέα Παπανδρέου, που όμως είχε την εξουσιοδότηση και ρητή εντολή του Λαού (ηθικού αυτουργού).
Φίλε Κομφούκιε,
ReplyDeleteη αναφορά στον Ανδρέα ήταν μια πολιτική σπόντα σ' ένα από τα πλέον ιερά σύμβολα της γενιάς των μεσηλίκων.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά περισσότερα, όπως επίσης πολλά περισσότερα θα μπορούσε κανείς να πει για αρκετά από τα μεγάλα πολιτικά σύμβολα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (Καραμανλής, Μίκης Θεοδωράκης, Μελίνα κοκ).
Η Γενιά των 700 ευρώ θεωρεί ότι τα σύμβολα αυτά πρέπει να αποκαθηλωθούν και να έρθουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Διαφορετικά καλλιεργείται μια ακατάπαυστη νοσταλγία για έναν ιδεατό κόσμο ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ, ενώ ταυτόχρονα δεν μας αφήνουν να δούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα από άλλη οπτική. Μας δημιουργούν συνθήκες ιδεολογικής ασφυξίας.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα δεν είναι τα σύμβολα, αλλά η πραγματικότητα ενός μεγάλου δημόσιου χρέους.
@ κομφούκιος,
ReplyDeleteΌσο για την παρατήρησή σου περί 50-80 διορθώνουμε, ήταν λάθος το οποίο έγινε λόγο κεκτημένης ταχύτητας.
Η περίοδος της "φουσκοθαλασσιάς" και της πλασματικής ευημερίας ήταν η περίοδος της μεταπολίτευσης συνολικά.
@ G700
ReplyDeleteΥποκλίνομαι στην ωριμότητά σου!
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΗ χρηματικοοικονομική της χώρας μας γίνεται πιο ζοφερή αν στο "δημόσιο χρέος", προστεθούν τα όχι ευκαταφρόνητα χρέη των άσφαλιστικών ταμείων, των ΔΕΚΟ, κτλ., αλλά κυρίως το ιδιωτικό χρέος των ελληνικών νοικοκυριών, που είναι κάπου 85 δισ. Μήπως το χρέος μας σα χώρα έχει πλέον ξεπεράσει μια κρίσιμη μάζα και το φάσμα της χρεοκοπίας είναι πλέον ορατό;
ReplyDeleteφίλε rebel@work,
ReplyDeleteας ελπίσουμε πως όχι.
Σε κάθε περίπτωση αυτό το οποίο χρειάζεται να ακολουθήσουμε με επιμονή και θρησκευτική ευλάβεια ως προς τη φιλοσοφία των δημόσιων οικονομικών είναι μια πολιτική "επεκτατικής σταθεροποίησης" (expansionary stabilisation) η οποία α) θα είναι σταθεροποιητική διότι θα περιορίζει σταδιακά το δημόσιο χρέος και β) επεκτατική διότι θα μειώνει σε σημαντικό βαθμό το επιτόκιο δανεισμού δημιουργώντας real συνθήκες δημοσιονομικής επέκτασης, ενώ ταυτόχρονα θα διοχετεύει το δημόσιο χρήμα σε παραγωγικές επενδύσεις.