Monday, March 12, 2007

Ελληνικό Πανεπιστήμιο: Ατζέντα G700

Η Ελλάδα των γονιών μας, που αναπτύχθηκε με όχημα το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος, την παραδοσιακή επιδοτούμενη αγροτική καλλιέργεια και την παραδοσιακή μικρο-επιχείρηση έντασης εργασίας, σήμερα καλείται ν’ αλλάξει οικονομικό πρότυπο και να αναπτυχθεί με όχημα τη γνώση, παράγοντας υπηρεσίες και προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Για να το πετύχει, χρειάζεται να αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα από εργαζόμενους «έντασης γνώσης» (knowledge workers). Αυτό όμως με τη σειρά του προϋποθέτει ότι διαθέτουμε άριστα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα.

Ελάτε όμως που η χώρα μας δεν διαθέτει τέτοια ιδρύματα. Δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο μέσα στα 150 καλύτερα της Ευρώπης και ούτε ένα μέσα στα 350 καλύτερα του πλανήτη (Institute of Higher Education του Shanghai Jiao Tong University).

Πώς μπορούμε να βελτιωθούμε; Το ΕΛΑΧΙΣΤΟ που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσαρμοστούμε στα πανεπιστημιακά δεδομένα και κρατούντα των κρατών μελών της ΕΕ. Αυτό συνεπάγεται τα εξής:

1. Πλήρης αυτοδιοίκηση στα πανεπιστήμια.

Το πανεπιστήμιο πρέπει να μπορεί να επιλέγει αυτόνομα και να εκτελεί με ταχύτητα φωτός τις αποφάσεις που λαμβάνει γύρω από θέματα προσωπικού, πρόσληψης μελών ΔΕΠ και ίδρυσης ακαδημαϊκών τμημάτων και σχολών. Ταυτόχρονα πρέπει να έχει βαρύνοντα λόγο σχετικά με τον αριθμό των εισακτέων. Το πανεπιστήμιο πρέπει τέλος να απεμπλακεί από το δημόσιο λογιστικό σύστημα και τη γραφειοκρατία των ελέγχων νομιμότητας και σκοπιμότητας και να υιοθετήσει τους λογιστικούς κανόνες του ιδιωτικού τομέα ή ακόμα και τα διεθνή λογιστικά πρότυπα. Ουσιαστικά με νομικούς όρους μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο δημόσιου-ιδιωτικού δικαίου το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει είτε με τη γνωστή σε όλους μορφή των Κρατικών Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΚΝΠΙΔ) που χρησιμοποιήθηκε στις ΔΕΚΟ ή μια νομική μορφή ειδικού τύπου όπως λόγου χάρη τα Νομικά Πρόσωπα Εκπαιδευτικού Δικαίου.

2. Αύξηση της χρηματοδότησης με εισροή εναλλακτικών πόρων & έμφαση στην επιστημονική έρευνα και την ανάπτυξη τεχνολογίας.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης γενικώς. Άλλωστε σε ό,τι αφορά τους αμιγώς κρατικούς πόρους οι οποίοι διοχετεύονται στο δημόσιο πανεπιστήμιο η Ελλάδα κατέχει ήδη την έβδομη θέση στην ΕΕ. Το πρόβλημα έχει τρία σκέλη:
α) την αύξηση της κατά κεφαλήν δαπάνης,
β) την εξεύρεση εναλλακτικών πόρων για το πανεπιστήμιο. Πόροι οι οποίοι θα προέλθουν μέσα από τη διαχείριση της περιουσίας των πανεπιστημίων, μέσα από δωρεές και επενδύσεις-συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα και τους οργανισμούς του δημοσίου,
γ) την αύξηση της χρηματοδότησης για επιστημονική έρευνα, ανάπτυξη τεχνολογίας και καινοτομία. Σημειωτέον ότι στο σκέλος αυτό είμαστε ουραγοί στην Ευρώπη.

3. Καθιέρωση πραγματικής αξιολόγησης

Πρέπει να καθιερωθεί συγκριτική αξιολόγηση και αποτίμηση του ερευνητικού και εκπαιδευτικού έργου ομοειδών τμημάτων των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης πρέπει να δημοσιοποιούνται και υποχρεωτικά να συνδέονται με την πάσης φύσεως κρατική χρηματοδότηση, ώστε να συγκεντρώνονται περισσότεροι πόροι όπου υπάρχει αποδοτικότητα.

4. Αλλαγή του τρόπου συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ

Sorry που θα δυσαρεστήσουμε πολλούς από τη γενιά μας, όμως η φοιτητική συμμετοχή πρέπει να γίνεται με καθολική ψηφοφορία σε ξεχωριστή κάλπη και με συντελεστή βαρύτητας ο οποίος θα σταθμίζει το βάρος της φοιτητικής ψήφου. Είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει η «ιδιότυπη κολεγιά» μεταξύ συνδικαλιστών φοιτητών-κομματικοποιημένων καθηγητών και κομμάτων.

5. Δομημένες Εταιρικές Σχέσεις με τις ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ και τους δημόσιους οργανισμούς

Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποκτήσει σχέσεις με την επιχειρηματική κοινότητα τόσο του ιδιωτικού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι σχέσεις αυτές (πχ Πολυτεχνείο με ΔΕΗ, ΟΤΕ ή Vivodi και Forthnet, Οικονομικό Πανεπιστήμιο και Πανεπιστήμιο Πειραιά με Εθνική Τράπεζα, Morgan Stanley κοκ) είναι κρίσιμης σημασίας για τη νέα γενιά. Οι δομημένες εταιρικές σχέσεις συμβάλουν καίρια στην αύξηση της συνάφειας των προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης με την εξεύρεση θέσεων πρακτικής εξάσκησης για φοιτητές και ερευνητές σε επιχειρήσεις και οργανισμούς ενώ βελτιώνουν άμεσα τις προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας των νέων.

Στα πέντε αυτά σημεία θα μπορούσε κανείς φυσικά να προσθέσει και μια σειρά από άλλες πιο εξειδικευμένες θέσεις. Το ζήτημα είναι ότι το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο μοιάζει με μια ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου. Παίζει στο champions league ωστόσο όχι μόνο δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει, αλλά δεν μπορεί να πιάσει μια στοιχειωδώς ανεκτή απόδοση. Αν θέλει να τα πάει καλύτερα πρέπει πρώτα απ’ όλα να προβεί σε ορισμένες αυτονόητες αλλαγές στη φιλοσοφία του παιχνιδιού του. Αυτό απαιτούν οι νέοι. Αυτό επιτάσσει το στοίχημα της κοινωνίας της γνώσης.

22 comments:

  1. αυτονόητη πρόταση δύσκολο να επιτευχθεί

    ReplyDelete
  2. "Sorry που θα δυσαρεστήσουμε πολλούς από τη γενιά μας, όμως η φοιτητική συμμετοχή πρέπει να γίνεται με καθολική ψηφοφορία σε ξεχωριστή κάλπη και με συντελεστή βαρύτητας ο οποίος θα σταθμίζει το βάρος της φοιτητικής ψήφου."
    Να αγιάσει το στόμα σας! 100% μαζί σας σ' αυτό!
    Συγχαρητήρια για την προσπάθειά σας, θα επισκέπτομαι τακτικά το blog.

    ReplyDelete
  3. Πολύ συγκροτημένες και λογικές οι απόψεις σου για την Παιδεία και είναι πολλοί οι φορείς (σε αντίδραση με τη συντεχνία της ΠΟΣΔΕΠ και το αντιδραστικό φοιτητικό κίνημα) που παλεύουν για αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση. Δυστυχώς, τέτοιες προτάσεις προσκρούουν σε παγιωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες, στη διαπλοκή και τη διαφθορά, στην κομματικοκρατία, στο πελατειακό-πολιτικό μας σύστημα. Κατά συνέπεια για να εξασφαλιστούν και μονον οι προϋποθέσεις υλοποίησης τέτοιων προτάσεων χρειάζεται τιτανιαία προσπάθεια σε πολλά και διάφορα επίπεδα.

    ReplyDelete
  4. Πολύ καλές σκέψεις, με εξαίρεση την 4. Δεν θα λύσει το πρόβλημα.

    ReplyDelete
  5. Το πανεπιστήμιο στενάζει κατω απο το βάρος της μπότας του ΠΟΣΔΕΠισμού:νεποτισμός,μετριοκρατία,συναλλαγή,διαφθορα,κυνισμός.ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΆ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑΤΑ.Οι Ποσδεπιστές ειναι οι σύγχρονοι Λουδιστές.Τώρα πια τους καταλάβαμε. Εχουν ταυτότητα!

    ReplyDelete
  6. Ο ΠΟΣΔΕΠΙΣΜΟΣ είναι η ιδεολογία μας και το όπλο μας.ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!

    ReplyDelete
  7. Ανεργοι πτυχιούχοι,μαστεράδες,δοκτοράδες.Η ΠΟΣΔΕΠ προσφέρει εργασιακή εμπειρία στις καταλήψεις.Οι MAs για βραδυνή βάρδια.Οι PhDs(επειδή γεράσανε)μόνο Σαββατοκύριακα.Εξασφαλείστε το μέλον σας.ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟΣ ορος να γραφτείτε ισόβιοι συνδρομητές στη ΠΟΣΔΕΠ.

    ReplyDelete
  8. Επικροτώ τα 5 σημεία της ατζέντας για τα πανεπιστήμια. Το σημείο 4, και εδώ θα διαφωνήσω με τον Ιωάννη Παναρέτο, αφορά μείζον ζήτημα που πρέπει να αλλάξει αν θέλουμε να δούμε προκοπή στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όπως στην ελληνική πολιτική σκηνή θέλουμε να μιλάμε για κοινωνία των πολιτών, έτσι και στα πανεπιστήμια πρέπει να μιλάμε για κοινωνία φοιτητών, όχι κοινωνία συνδικαλιστών - πελατών.

    ReplyDelete
  9. ΤΟ BLOG ΑΥΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙ ΒΡΑΒΕΙΟ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ"!! Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΚΑΙ ΛΑ.Ο.Σ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΟΥΡΑ ΟΙ TV ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ "ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΟΥΣ"! ΑΝ ΕΣΕΙΣ ΠΑΙΡΝΕΤΕ 700,00€ ΤΡΥΠΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΜΥΤΗ! ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΑ ΣΑΣ ΦΕΡΩ ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ ΚΑΗΜΕΝΑ ΜΟΥ!

    ReplyDelete
  10. ναι φέρε μας και τουρσί και ελιές πεινάμε. έχουμε όμως κι από ΣΥΝ μερικές απόψεις κι από αναρχικούς, από ΚΚΕ δεν παίζει τίποτα.

    εσύ αλήθεια τι είσαι;

    ReplyDelete
  11. Πραματικά οι θέσεις αυτού του site είναι αυτό που θέλει ο σύγχρονος καπιταλισμός. Σκέψεις αχταρμάς και λίγο από όλα, μία βαθύτατη απέχθεια σε οποιαδήποτε πολιτκή οργάνωση και πάνω από όλα ένας απίστευτος οπορτουνισμός.
    Άντε παιδιά να βάλετε όλες τις τράπεζες μέσα στο ελλήνικο πανεπιστήμιο, να χωρίσουμε ποιά θα παίρνει από που και αντί για μαθήματα τεσσερα χρόνια να τους μαθαίνουν τι προιόντα προσφέρει η κάθε εταιρία. Και μετά στη δουλειά αμα τελειώσεις με 10 ωρα και μαύρες υπερωρίες.

    ReplyDelete
  12. φίλε χάρτη, όπως είπε κι ο σλοβένος θεατρικός συγγρεαφέας και κριτικός του υπαρκτού σοσιαλισμού, Ζάρκο Πετάν, στους Αφορισμούς του, "όποιος σπεύδει προς τον σοσιαλισμό κάνοντας άλματα συνήθως τον προσπερνάει".

    Σου υπενθυμίζουμε ότι ακόμα και επί ΕΣΣΔ το πανεπιστήμιο ήταν άρηκτα συνδεδεμένο με τη βιομηχανία και τις κρατικές επιχειρήσεις. Δούλευαν σε αγαστή συνεργασία και δε νοούνταν το μπάχαλο που υπάρχει σήμερα στα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ: με την απόλυτη ανυπαρξία σχέσεων με την παραγωγή, με τις σπουδές που διαρκούν 5-6 χρόνια κατά μέσο όρο, με τις ανύπαρκτες υποδομές και τα συγγράματα αντί για βιβλιοθήκες και εργαστήρια.

    Το ελληνικό πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό έχει να κερδίσει, μαζί και οι φοιτητές, από την εντονότερη συσχέτισή του με τις κρατικές και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

    Σου υπενθυμίζουμε τέλος ότι το τεχνολογικό πάρκο του Κέμπριτζ, ένα από τα σημαντικότερα στον πλανήτη, δημιουργήθηκε ύστερα από παραινέσεις της Εργατικής Κυβέρνησης Άτλι ακριβώς στη λογική που περιγράφεται σ' αυτό το post.

    Αρκετά με το αριστερό δήθεν.

    ReplyDelete
  13. Αγαπητη γενια των 700 ευρώ εγω δε θα χαιδεψω αυτιά.
    Από όσα έχω καταλάβει μέχρι τώρα (είμαι 38 ετών)η ζωή πλέον είναι μια διαρκής μάχη και τόσο σκληρή που δεν ανταμοίβει:
    1)ανθρώπους προσανατολισμένους στο βόλεμα μιας θεσούλας στο δημόσιο
    2)ανθρώπους που βαφτίζονται επιστήμονες λόγω της αποφοίτησης από τα λύκεια της αντιγραφής που εδώ τα λέτε πανεπιστήμια
    3)ανθρώπους που φοβούνται να λερώσουν τα χεράκια τους και να τα ματώσουν διότι είναι γεννημένοι "επιστήμονες"
    Οι εποχές που η μετριότητα ήταν αρκετή φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και στην Ελλάδα. Τέλος οι ολόκληρες πίτες και τα μισοταισμένα σκυλιά.
    Και τη λύση στο πρόβλημά σας δε θα τη δώσει ο Αλαβάνος ούτε η Παπαρήγα ούτε κανείς..
    Τα προβλήματα της ζωής τα λύνει καθένας μόνος του..Οι πολιτικοί απλώς κάνουν διαχείρηση εξουσίας...μην περιμένετε κάτι περισσότερο.

    ReplyDelete
  14. (Η G500 και η G600 πού είναι;)

    Δεν τελείωσα πανεπιστήμιο. Μου φαινόταν πάντα βαρετό. Ήθελα το συντομότερο -πανάθεμά με- να μπω στην 'παραγωγή'.

    Οι φίλοι που τελείωσαν ή ακόμα παλεύουν με τα διδακτορικά τους μου λένε απίστευτες ιστορίες. Γελάω. Αλλά μόνο με τα χείλη.

    Σε όλα αυτά που λέγονται, νομίζω πως παραβλέπουμε ότι στο σύνολό τους οι άνθρωποι, κυρίως οι νέοι, αποδέχονται, και βυθίζονται διαρκώς σ' αυτήν την ψευδή αίσθηση της ευκολίας που γεμίζει τον αέρα και κάνει και την ανάσα δύσκολη.

    Ευκολία για όλα. Εγώ μεγάλωσα με τα παραμύθια της δυσκολίας. Αυτά που ο ήρωας έπρεπε να λιώσει 10 ζευγάρια σιδερένια παπούτσια και να σκοτώσει τέρατα πριν φτάσει στο τέλος. Ακόμα κι οι υπερήρωες αντιμετώπιζαν διαρκείς δυσκολίες!

    Έτσι λοιπόν, έστω και ασυνείδητα, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα έρθει κάποιος να μου ζητήσει να πάω για δουλειά με 1200 ευρώ.

    Δουλεύω από τα 17. Μετά από 10 χρόνια δεν έχω ούτε ένα ένσημο. Όχι ότι φαντάζομαι ότι θα πάρω ποτέ σύνταξη, αλλά χρήσιμα είναι κι αυτά ε; Δούλεψα σε δουλειές - απάτη απο τις οποίες δεν πληρώθηκα ποτέ. Δούλεψα με μαλάκες που μου έσπαγαν τα νεύρα. Δούλεψα με καλούς ανθρώπους που πλήρωναν λίγο.

    Δουλεύω για 600. Αλλά δουλεύω. Δεν έχω δάνειο ούτε κάρτες. Ότι δεν μπορώ να αγοράσω, απλά δεν το αγοράζω.

    Πετάξαμε στην άκρη την έννοια της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου και τις πράξεις μου. Δεν κλαίγομαι γιατί δεν έχω ανάγκη να κλαφτώ σε κανέναν. Αν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, το κάνω.

    Αλλά αρκετά με το μιρμίριασμα (μη δόκιμος όρος, αλλά ωραίος).

    q.

    Ωραιότατο το blog. ^___^

    ReplyDelete
  15. Να ενα προβλημα απο την κοπελα που δουλευει απο τα 17. Ειναι ανασφαλιστη και προφανως την εχουν εκμεταλλευτει πολυ στις δουλειες. Αφου δεν ηθελε καλα εκανε και δεν σπουδασε. Αυτο δεν ειναι δικαιολογια για να παιρνει βασικο μισθο και οχι ενσημα 10 χρονια μετα. Καλα θα κανεις - αν μπορεις, ετσι που ειναι τα πραγματα - να σηκωσεις κεφαλι και να μην αποδεχεσαι. Αν μπορεις. Αλλιως... Ο Θεος μαζι σου..

    ReplyDelete
  16. (συγγνώμη για την αλλαγή ονόματος)

    Ευχαριστώ για την απάντηση.

    Μετά από πολύ ψάξιμο, τουλάχιστον σε αυτήν τη δουλειά έχω ιδιωτική ασφάλιση και κάτι σαν συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.

    Όταν θα πάρω αύξηση, κερνάω.
    ^___^

    ReplyDelete
  17. Αυτές τις ημέρες μέσα από τις μνήμες του Πολυτεχνείου, για άλλη μια φορά κάποιοι θα προσπαθήσουν να αποπροσανατολίσουν τους Έλληνες από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σύνολο της η Ανώτατη Εκπαίδευση. Θα λεχθούν πολλά για την ανάγκη «διασφάλισης» του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και πόσο σημαντικό είναι να αντισταθούμε στην ανάπτυξη των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων και πολλά τέτοια μυθεύματα. Κανείς όμως από αυτούς του στρουθοκαμήλους δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί την ανάγκη της ριζικής αναδιοργάνωσης της δομής των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Όποτε στην Ελλάδα μιλούμε για αναδιοργάνωση εννοούμε νόμους, κανονισμούς και τέτοιου είδους γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν εφαρμόσθηκε ρεαλιστική πολιτική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ελληνικής παιδείας. Ποτέ δεν κανείς δεν σχεδίασε με γνώμονα τις εξελίξεις που συντελούνται σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ κανείς δεν τόλμησε να μας πει αν όντως χρειάζονται μερικά από τα χαμαιτυπεία που θέλουν να λέγονται και πανεπιστήμια.
    Η λογική που επικρατεί στη αντίληψη των Νεοελλήνων είναι να τα αλλάξουμε όλα εκτός από τα δικά μας.
    Σήμερα 35 χρόνια μετά την μεταπολίτευση η ρήξη με τους «ιδιώτες» των Ιδρυμάτων είναί προαπαιτούμενο για την επιβίωση και την σωστή λειτουργία τους.
    Ρήξη που θα απαντά σε κάθε μορφής αδιαφάνειας και διαπλοκής. Από τους Καθηγητές και τους Φοιτητές μέχρι και με τις καθαρίστριες και τους κυλικειάρχες.
    Λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν για αυτό και πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στις παρακάτω κατευθύνσεις:
    Ψ Άρση της μονιμότητας των καθηγητών
    Ψ Αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώς
    Ψ Αναδιοργάνωση και ανασχεδιασμός των Ιδρυμάτων
    Ψ Οικονομική συμμετοχή των Εκπαιδευτικού προσωπικού.
    Ψ Καταγραφή και εκμετάλλευση της περιουσίας των Ελληνικών Πανεπιστημίων.

    ReplyDelete
  18. Γράφει το G700:
    "Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης πρέπει να δημοσιοποιούνται και υποχρεωτικά να συνδέονται με την πάσης φύσεως κρατική χρηματοδότηση, ώστε να συγκεντρώνονται περισσότεροι πόροι όπου υπάρχει αποδοτικότητα"
    Θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τι εννοείτε με αυτό; Δε νομίζετε ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα ενισχύονται εκείνα τα ιδρύματα που βρίσκονται για διάφορους λόγους σε πλεονεκτική θέση και τα υπόλοιπα θα αφήνονται στη μοίρα τους;
    Κι ένα ακόμη σχόλιο. Είναι άλλο πράγμα η σύνδεση των πανεπιστημίων με τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας και άλλο πράγμα η αναδιοργάνωση των προγραμμάτων σπουδών με στόχο τη δημιουργία απασχολήσιμων αποφοίτων. Ένας γενικότερα καταρτισμένος οικονομολόγος μπορεί να προσφέρει μακροπρόθεσμα στην αγορά εργασίας και στον εαυτό του, γιατί θα έχει τις γενικές γνώσεις που θα του επιτρέπουν κάθε φορά να προσαρμόζεται στις νέες ανάγκες. Ένας υπερεξειδικευμένος οικονομολόγος, ας πούμε σε κάποια χρηματοοικονομικά προϊόντα, θα είναι αναλώσιμος όταν αυτά καταστούν ξεπερασμένα.
    Τέλος πάντων, είναι μεγάλη κουβέντα. Πρέπει να αποφασίσουμε τι πανεπιστήμιο θέλουμε. Για το σκοπό αυτόν παραθέτω ένα link από ένα άρθρο στην Αυγή που εμένα προσωπικά με εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

    http://193.218.80.70/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-V=hpress_int&-A=479343&-P

    Ωραία προσπάθεια, πάντως, καλή συνέχεια. Ακόμα κι όποιος διαφωνεί με τις απόψεις σας, μπορεί να βρει σπέρματα πολύ ενδιαφέρουσας και ριζοσπαστικής επιχειρηματολογίας.

    ΥΓ: Ένα τελευταίο σχόλιο για την κρατική χρηματοδότηση και για τις περίφημες ανταποδοτικές υποτροφίες του νέου Νόμου/πλαισίου για τα ΑΕΙ. Λοιπόν, την επιταγή της υποτροφίας λόγω επίδοσης για το ακαδημαϊκό έτος 2004-2005 την έλαβα στις 25 Ιανουαρίου 2008, 1 χρόνο και 2 μήνες μετά την αποφοίτησή μου!!!

    ReplyDelete
  19. ο νόμος πλαίσιο είναι σα να προσπαθείς να παίξεις μπάλα στο champions league της γνώσης με βασικούς παίκτες τον Σάββα Κοφίδη και σέντερ φορ τον Γιώτη Τσαλουχίδη.

    Είμαστε υπέρ της αξιολόγησης και υπέρ του δημόσιου πλήρως αυτοδιαχειριζόμενου πανεπιστημίου το οποίο πρέπει να έχει συγκεκριμένη νομική μορφή : Νομικό Πρόσωπο Εκπαιδευτικού Δικαίου (ΝΠΕΔ) και όχι ΝΠΔΔ, δηλαδή κρατική υπηρεσία όπως είναι σήμερα. Αυτό όμως απαιτεί πλήρη κατάργηση και διαγραφή από το σώμα του Συντάγματος του αναχρονιστικού 16.

    ReplyDelete
  20. Ενα μικρό σχόλιο, ολίγον κακεντρεχές. Με τις προτάσεις σας, μάλλον αποσκοπείτε ώστε η προσεχής γενιά να ονομαστεί γενιά των 500 ευρώ.

    ReplyDelete
  21. με τις προτάσεις μας προσπαθούμε να δείξουμε πως μπορούμε να φτιάξουμε εργάτες της γνώσης (knowledge workers) που θα πιάνουν πουλιά στον αέρα στην πλανητική εποχή

    ReplyDelete
  22. Ο εχθρός της γνώσης

    Θα μπορούσε κα γίνει και δοκίμιο με τίτλο Η απαξίωση της γνώσης και η επιπτώσεις της στην Ελληνική κοινωνία. Στην πράξη τα πράγματα ήταν ποιο απλά και η αφορμή για τις σκέψεις που παραθέτω ήταν ο μικρός μου γιός.

    Ένα απόγευμα πριν μερικές μέρες, ενώ συνέχιζα να εργάζομαι στο σπίτι μετά τη δουλειά πράγμα σύνηθες, δρασκέλισε ο μπόμπιρας την πόρτα του γραφείου μου και είπε με τον συνηθισμένο του στόμφο:

    - Αναρωτιέμαι μπαμπά, γιατί εσύ και η μαμά μου λέτε ότι πρέπει μορφωθώ δηλαδή να σπουδάσω? Εσύ δεν είσαι που λες ότι όλοι αυτοί με τα πτυχία γυρίζουν άνεργοι μέχρι τα 30 αν ο μπαμπάς τους δεν έχει δική του δουλεία για να τους πάρει, η κανένα γερό μέσον για να διοριστούν στο δημόσιο?

    - Ο γιός μου είναι 11 ετών. Όσοι έχουν παιδία σ΄ αυτή την ηλικία θα πρέπει να έχουν συνηθίσει ότι θα μένουν συχνά πυκνά εμβρόντητοι από αυτά που ακούν.

    Τι απαντάμε λοιπόν? Τι συμβαίνει?

    Εγώ πάντως απέφυγα να δώσω άμεσα απάντηση και οι μπόμπιρας σημείωσε τα χρωστούμενα.

    - Καλά μπαμπά μη μου πεις τώρα αφού έχεις δουλεία, αλλά να ξέρεις ότι θέλω να το συζητήσουμε…

    Τουλάχιστο έχω παιδί με κατανόηση, σκέφτηκα.

    Αργότερα κάθισα να δω τι θα πρέπει να πω για να μην «μπλοκάρω» τον μικρό, αλλά και για να ενώ ήσυχη τη συνείδηση μου ότι δεν τον παραμυθιάζω.

    Η ουσία των πραγμάτων είναι να κάνει κάποιος αυτό που θέλει, να έχει την ευχέρεια της επιλογής και γιατί όχι το δικαίωμα στο λάθος ειδικά όταν είναι νέος.

    Αν κάποιος επιθυμεί να σπουδάσει ένα γνωστικό αντικείμενο θα έπρεπε να είναι ελεύθερος να το κάνει. Τελεία και παύλα.

    Όπως και το τι θα κάνει για βιοπορισμό θα έπρεπε κι αυτό να είναι θέμα επιλογής και μέριμνα του καθένα μας.

    Έτσι βιώνει κάποιος τη διαδικασία της ωρίμανσης μέσα από την εμπειρία. Αυτή είναι μια ομαλή πορεία προς την ενηλικίωση που δεν αφήνει κενά και απωθημένα σαν αυτά που κουβαλάμε οι περισσότεροι και θα μας στοιχειώνουν για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

    Θυμάμαι όταν ήμουν στο γυμνάσιο που είχαμε κάποιες ώρες «επαγγελματικό προσανατολισμό» στις οποίες γίνονταν διαχωρισμός μεταξύ χειρωνακτικών και πνευματικών εργασιών, όπου οι πρώτες θεωρούνταν υποδεέστερες.

    Πόσο στρεβλή και επικίνδυνη αντίληψη αλήθεια!

    Γιατί ο μαραγκός ο υδραυλικός ο οικοδόμος είναι υποδεέστερα επαγγέλματα από τον δάσκαλο ή τον δικηγόρο?

    Πόσους κακούς επαγγελματίες δεν έχουμε έτσι και πόσους χειρότερους δημόσιους λειτουργούς με τα πτυχία τους και τις περγαμηνές τους?

    Λέω λοιπόν ότι καμία δουλειά δεν είναι υποδεέστερη. Το τι αρέσει τι ικανοποιεί τον κάθε έναν από εμάς είναι εντελώς υποκειμενικό και θα πρέπει να γίνεται σεβαστό.

    Κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γίνει ο γιός μου ένας ευτυχισμένος, μερακλής στη δουλειά του αλλά ισορροπημένος στη ζωή του σκληρά εργαζόμενος οικοδόμος, παρά να κατέχει οποιαδήποτε high profile job που όμως την κάνει μόνο για τα χρήματα ή τη φήμη που αυτή εξασφαλίζει και που στην ουσία να τον αφήνει αδιάφορο.



    Στη πράξη βέβαια τα πράγματα είναι ποιο περίπλοκα. Συνήθως οι νέοι, μετά από γονικές παραινέσεις, ωθούνται σε σπουδές σε τομείς που υπόσχονται σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση.

    Αν η σχολή στην οποία τελικά θα περάσει ο νέος είναι μέσα στα ενδιαφέροντα του έχει καλώς και τα πράγματα συνήθως βρίσκουν τον δρόμο τους από μόνα τους.

    Τι γίνεται όμως αν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως περίμενε?

    Αν αντί για τη σχολή των ονείρων του και εξ αιτίας του ανόητου συστήματος με τα μηχανογραφικά και τα μόρια βρεθεί στη Θράκη σε ΤΕΙ να σπουδάζει επί τρία συναπτά έτη τεχνολογία ανθοκομίας?

    Η αν με σκοπό τη σιγουριά του δημοσίου γίνει δάσκαλος ενώ του άρεσε η αρχιτεκτονική ή η ψυχολογία?

    Κάπως έτσι δεν έχουμε γεμίσει από σχολειά με βαριεστημένους δασκάλους και δημόσιες υπηρεσίες γεμάτες με νυσταλέους υπάλληλους στερημένους από κάθε ηθικό ή υλικό κίνητρο?

    Για μένα, ο νέος των 16 και των 17 δεν είναι κατά κανόνα έτοιμος να σταθμίσει όλα αυτά και να κάνει επιλογές ζωής που αργότερα θα λειτουργήσουν ως δεσμά για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του.

    Εγώ τουλάχιστο έτσι το βίωσα όταν βρέθηκα μπροστά στο δίλλημα και με τίποτα δεν θα ήθελα να φέρω σ΄ αυτή τη θέση το παιδί μου.

    Όπως οι περισσότεροι γονείς είναι διατεθειμένοι και νιώθουν την υποχρέωση να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές του παιδιού τους, εγώ δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό να τον χρηματοδοτήσω ώστε να πάει στο συνεργείο της γειτονιάς για να μάθει φαναρτζής, η μαζί με τον φίλο μου το Θανάση που είναι σοβατζής, μάστορας βαρβάτος και εξαιρετικό παιδί.

    Η γνώση καλό είναι να έρχεται αβίαστα και κατ’ επιλογή. Αν θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο ας πάει αν θέλει να μπει στη παραγωγή.

    Είμαστε εν τέλει κοινωνία που προάγει και επιβραβεύει τη γνώση? Αν ναι τότε γιατί οι στρατιές των ανέργων πτυχιούχων?

    Ποια παθογένεια είναι αυτή που ωθεί τους νέους να κυνηγάν πτυχία χωρίς ουσία και αντίκρισμα και να τους απομακρύνει από τη χαρά της γνώσης και της ζωής.

    Τι είναι αυτό που επιτάσσει την οικογένεια αναλάβει το βάρος να στείλει το παιδί της να σπουδάσει, συχνά σε άλλη πόλη με το κόστος που αυτό συνεπάγεται, για να πάρει πτυχίο ΤΕΙ με ειδικότητα τεχνολόγος ανθοκόμος?

    Και καλά να είναι αυτό είναι που του αρέσει και που θέλει να κάνει, αλλά το γιατί θα πρέπει να πάει τρία χρόνια στο ΤΕΙ, για να μάθει κηπουρική επί χάρτου αυτό πραγματικά δεν το χωράει ο νους μου.

    Δεν θα μπορούσε να πάει δυο χρόνια κοντά στον παππού του η στον μπάρμπα του στο χωριό και να γίνει ένα πρώτης τάξης κηπουρός ή διακοσμητής κήπων όπως είναι η sic ονομασία?

    Ας αποσυνδέσουμε επιτέλους τη γνώση από την εξειδίκευση με σκοπό την καλοπληρωμένη δουλειά.

    Όποιος μπορεί και θέλει να τα συνδυάσει με γεια του με χαρά του, είναι όπως θεμελιώδες να ξέρει ότι η κατάκτηση της γνώσης είναι μια διαδικασία ζωής που προϋποθέτει τόσο την ακαδημαϊκή μόρφωση όσο και την απόκτηση εμπειριών.

    Το στείρο κυνήγι του πτυχίου που δήθεν θα μας εξασφαλίσει την καλή δουλειά στη πλειοψηφία των περιπτώσεων γίνεται εχθρός της γνώσης.

    Τώρα ξέρω τι θα πω στο γιό μου όταν θα με ξαναρωτήσει.

    ReplyDelete