Οι νέοι εργάτες γνώσης αναζητούν αναπτυξιακό σχέδιο

Η Ελλάδα βιώνει την πιο σοβαρή οικονομική κρίση στη σύγχρονη ιστορία της. Θύματα της σημερινής κρίσης είναι ΚΑΙ οι νέοι επιστήμονες. Η κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας που επιφύλλασε μέχρι πρόσφατα το μεταπολιτευτικό πρότυπο ανάπτυξης στους εργάτες γνώσης των 700 ευρώ, έχει πλέον μετατραπεί σε προοπτική μαζικής κοινωνικής καθόδου.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, εύλογα η συντριπτική πλειονότητα των νέων επιστημόνων ασφυκτιά, αποστασιοποιείται και είναι απαισιόδοξη. Σύμφωνα με έρευνα της Kappa Research που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ πριν από ένα μήνα, το 86,5% των νέων επιστημόνων πιστεύει ότι τα χειρότερα έπονται ενώ το 58,9% θεωρεί ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να εξέλθει από την κρίση.

Κατά τη γνώμη τους, (ποσοστό 53,7% το πιστεύει αυτό) το μεγαλύτερο εθνικό μειονέκτημα για την έξοδο από την κρίση είναι η έλλειψη αναπτυξιακού σχεδίου. Μάλιστα το 88,3% των νέων επιστημόνων θεωρεί ότι δεν εφαρμόζεται κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα, ενώ το 60,8% κρίνει ότι το κράτος είναι αυτό που πρέπει να βγάλει τη χώρα από το τέλμα, βρίσκοντας και διαθέτοντας τα κατάλληλα κεφάλαια. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι το Δημοσίο είναι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη της χώρας.

Το μήνυμα που στέλνουν οι νέοι εργάτες γνώσης στην κυβέρνηση είναι σαφές. Απαιτείται συγκροτημένο αναπτυξιακό σχέδιο. Τι θα μπορούσε να περιέχει ένα τέτοιο σχέδιο;

Πρώτον, θα λάμβανε υπόψη τους περιορισμούς που τίθενται στην όποια απόπειρα άσκησης αντικυκλικής πολιτικής από τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Δεύτερον, θα φρόντιζε να ασκήσει στοχευμένες αντικυκλικές δράσεις στο μέτρο του δυνατού. Για παράδειγμα υπάρχει ένας πακτωλός χρημάτων στο ΕΣΠΑ που μέχρι σήμερα όχι μόνο απορροφούνται αργά, αλλά και ασυντόνιστα και με λάθος στόχευση. Θα μπορούσε το ΕΣΠΑ, όπως και ο νέος αναπτυξιακός νόμος να στραφούν προς την πριμοδότηση βιώσιμων και αποδοτικών επενδυτικών σχεδίων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Απαιτείται γι' αυτό αλλαγή φιλοσοφίας, αλλά και διαδικαστικές καινοτομίες στη διαχείριση των πόρων έτσι ώστε να κινηθούν τα πράγματα πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη διαφάνεια.

Τρίτον, θα φτόντιζε να αποκαταστήσει σταδιακά τη ρευστότητα στην αγορά μέσα από ένα πιστωτικό σύμφωνο με τις τράπεζες εγγυητής του οποίου θα είναι η Τράπεζα της Ελλάδος, καθώς και τη χρήση νέων χρηματοοικονομικών εργαλείων, όπως το Ταμείο Επιχειρηματικότητας.

Τέταρτον, θα έδινε έμφαση στη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής κινητικότητας για τους νέους επιστήμονες που δραστηριοποιούνται και έχουν ιδέες καινοτόμες ιδέες τόσο στο οργανωτικό επίπεδο όσο και στο πεδίο της υψηλής τεχνολογίας. Δεν μπορεί για παράδειγμα στο ΙΤΕ να βαλτώνουν μερικές δεκάδες ιδέες έτοιμες για spin off μόνο και μένο επειδή δεν υπάρχουν χρηματοδότες κι επειδή η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι αεριτζίδικη.

Η λίστα δεν είναι εξαντλητική, αναδεικνύει ωστόσο μερικές από τις βασικές προτεραιότητες ενός τέτοιου αναπτυξιακού σχεδίου. Ένα σχέδιο που δεν πρόκειται να αναθερμάνει άμεσα την οικονομία, θα δώσει όμως το σήμα ότι πλέον η Ελλάδα θέλει και έχει τον τρόπο να αξιοποιήσει το καλύτερό της ανθρώπινο δυναμικό. Με τους εργάτες γνώσης μπορεί να αλλάξει το πρότυπο ανάπτυξης.