Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, με αφορμή τον πόλεμο που εξήγγειλαν τα δύο μεγάλα κόμματα ενάντια στη φοροδιαφυγή, είχαμε επισημάνει το γεγονός ότι το φορολογικό μας σύστημα για να γίνει αποτελεσματικό και δίκαιο χρειάζεται ριζική επισκευή και πέταμα. Στις προτάσεις που καταθέσαμε τότε, προσθέτουμε σήμερα την ανάγκη για εμπλουτισμό του φορολογικού μας συστήματος με θεσμούς στοχευμένης φορολόγησης.
Κατά την άποψή μας η κατεύθυνση των φόρων προς έναν κεντρικό "χύμα" λογαριασμό, αποτελούμενο από διάφορους γενικούς και ειδικούς κωδικούς μέσα από τους οποίους το κράτος αντλεί πόρους και χρηματοδοτεί τελικά τις δαπάνες του, είναι ένας υπερβολικά συγκεντρωτικός και αδιαφανής τρόπος φορολόγησης. Απαιτείται μια εναλλακτική ατζέντα φορολογικής μεταρρύθμισης έτσι ώστε να είναι ορατή η σύνδεση των καταβαλόμενων φόρων με τις παραγόμενες υπηρεσίες και τον τελικό ειδικό κοινωνικό στόχο, για να μπορέσουμε έτσι να καταλάβουμε ως πολίτες ότι έχουμε κυριαρχία επί των χρημάτων μας.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα συζητιέται όλο και πιο έντονα ανά την Ευρώπη η εισαγωγή ενός ειδικού πράσινου φόρου κατανάλωσης (carbon emissions tax) τα έσοδα από τον οποίο θα τα διαχειρίζεται ένα ειδικό ταμείο (trust fund) με στόχο την ενίσχυση της πράσινης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος. Ανάλογες προτάσεις έχουν γίνει κατά το παρελθόν για την εκπαίδευση και την εργασία (έγκαιρο ξεκίνημα) και την απεξάρτηση των ανεπτυγμένων οικονομιών από το πετρέλαιο. Τα παραπάνω αποτελούν μερικά από τα άπειρα παραδείγματα στοχευμένης φορολόγησης, υπό την έννοια ότι συνδέονται με μια συγκεκριμένη τελική χρήση της δημόσιας δαπάνης, αποτελούν δηλαδή έναν φόρο για ειδικό σκοπό.
Στην παρούσα προσπάθεια της νέας κυβέρνησης για δημοσιονομική εξυγίανση και δημιουργία αποτελεσματικού και δίκαιου φορολογικού πλαισίου, ίσως αποτελεί μοναδική ευκαιρία για το επιτελείο του νεοσύστατου Υπουργείου Οικονομικών να επανεξετάσει τη διάρθρωση, το ρόλο και τη διαφάνεια του φορολογικού συστήματος και των αντίστοιχων κρατικών δαπανών, ανάμεσα σε άλλα, βάσει μιας στοχευμένης φορολογικής πολιτικής που θα αντανακλά ξεκάθαρα τις προτιμήσεις των Ελλήνων ψηφοφόρων πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να θεσμοθετήσει ένα ειδικό ταμείο για βοήθεια των νέων στο εργασιακό τους ξεκίνημα, ένας πράσινος φόρος με στόχο την ενίσχυση της πράσινης ανάπτυξης και ένας φόρος στα καύσιμα με στόχο τη σταδιακή απεξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο.
Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η εισαγωγή μιας διαφοροποιημένης φορολογικής βάσης στη λογική της στόχευσης, αυξάνει την ικανοποίηση των πολιτών και μειώνει τη φοροδιαφυγή. Οι στοχευμένοι φόροι ενημερώνουν τους φορολογούμενους για τα κόστη των κρατικών υπηρεσιών και διαλύουν τις πάσης φύσεως δημοσιονομικές αυταπάτες. Από τη μία οι φόροι αυτοί ενθαρρύνουν τους πολίτες να πληρώσουν για καλύτερες υπηρεσίες (όπως η υγεία, το περιβάλλον και η εκπαίδευση). Από την άλλη οι φόροι αυτοί επιδεικνύουν στους πολίτες το κόστος των κρατικών υπηρεσιών και προωθούν την απόσυρση τους από υπερβολικές και αχρείαστες κρατικές δαπάνες.
Σε τελική ανάλυση, η στοχευμένη φορολόγηση καταπολεμάει το δημοκρατικό έλλειμμα που διαμορφώθηκε σιωπηλά αλλά σταθερά τα τελευταία χρόνια, με τη γιγάντωση του αδιαφανούς, πελατειακού και διαπλεκόμενου κράτους. Η στοχευμένη φορολόγηση υποστηρίζει την ενημερωμένη επιλογή και τη δημοκρατία.
Πληρώνουμε που πληρώνουμε, καιρός δεν είναι να γνωρίζουμε πού πάνε και πώς αποδίδουνε τα χρήματα μας;
Tax earmark your future!
ReplyDeletePoly kalo to arthro sas ki epikairo. Prepei epitelous na milisoume stin Ellada anoixta gia to poioi, ti, giati kai pos plironoume.
Πολύ καλή προσέγγιση. Μία ουσιαστική πρόταση για το νέο φορολογικό, μεστή ακι συγκροτημένη χωρίς να προβαίνει σε ανέξοδες κριτικές κι αφορισμούς.
ReplyDeleteΗ Παναγιωταρέα και οι στοχευμένοι φόροι.
ReplyDelete....Kαι όμως υπάρχουν πολλοί "στοχευμένοι" φόροι που επιβαρύνουν όλους τους Ελληνες και που τους περνάμε "αβρόχοις ποσί".Οπως αυτούς που πληρώνουμε για την Παναγιωταρέα.Εναν μέσω ΕΡΤ για τα παχυλά της συμβόλαια και ένα μέσω "δεξαμενής" για να της εξασφαλίζουμε δύο Αστυνομικούς-Ορντινάτσες.
Έχει δίκιο ο παρμενίδης στοχευμένοι φόροι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα απλά πάνε υπέρ τρίτων και όχι υπέρ κάποιου ειδικού σκοπού
ReplyDeleteΔε νομίζω να χρειάζεται να θεσμοθετηθεί ειδικός πράσινος φόρος, οι φόροι που πληρώνουμε είναι ήδη υπεραρκετοί. Ας κόψουνε έξοδα από αλλού (μίζες, υπερτιμολογήσεις κλπ), ας φορολογήσουνε την Εκκλησία και ας ρίξουνε αυτά τα έσοδα προς βοήθεια των νέων και προς την πράσινη ανάπτυξη. Όχι άλλοι φόροι, είτε αυτοί είναι πράσινοι, είτε οικολογικοί είτε ο,τιδήποτε άλλο.
ReplyDelete@ panos kostantinidis
ReplyDeleteδε νομίζω ότι τα παιδιά προτείνουν νέους φόρους, αλλά νέα δομή του φορολογικού συστήματος, την κατεύθυνση προς μια "στόχο-εξαρτώμενη" ή στοχευμένη φορολόγηση όπου το σύστημα δεν είναι μαύρο κουτί κι όπου ο Έλληνας φορολογούμενος ξέρει πόσα δίνει και για ποιον στόχο / πολιτική τα δίνει.
Είναι μοντέλο που δύσκολα θα αντικαταστήσει εξ' ολοκλήρου το παλιό, αλλά δεν παύει να κερδίζει έδαφος με την επιτυχή εισαγωγή του σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Κι είναι δυστυχώς ίσως κι ένας τρόπος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο νέος Υπουργός Οικονομικών, όταν θα ψάχνει εκτάκτως έσοδα για να κλείσει τις τρύπες...
Μεσούτ, η απάντησή μου βασίστηκε εδώ:
ReplyDelete> Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να θεσμοθετήσει ένα ειδικό ταμείο για βοήθεια των νέων στο εργασιακό τους ξεκίνημα, ένας πράσινος φόρος με στόχο την ενίσχυση της πράσινης ανάπτυξης και ένας φόρος στα καύσιμα με στόχο τη σταδιακή απεξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο
Και επαναλαμβάνω ότι δε χρειάζονται πράσινοι νέοι φόροι και φόροι καυσίμων. Μπορούμε να απεξαρτητοποιηθούμε μια χαρά και με τους υπάρχοντες.
Βεβαίως και συμφωνώ απολύτως ότι η φορολογία και η διοχέτευση των φόρων δεν πρέπει να είναι μαύρο κουτί.
Αυτό που με ξενίζει με την θέσπιση ενός ¨πράσινου¨ φόρου είναι ότι ίσως στείλει το λάθος μήνυμα σε πολίτες και επιχειρήσεις. Οι φόροι είτε το θέλουμε είτε όχι είναι ένας έμμεσος τρόπος να μεταφέρουμε την ατομική ευθύνη – πρωτοβουλία στο κράτος. Μόνο που στην περίπτωση της οικολογίας και της πράσινης ανάπτυξης η ευθύνη είναι πρωτίστως ατομική. Έχει να κάνει με τις επιλογές μας, ως καταναλωτές αλλά και ως επενδυτές (βλέπε κατασκευή).
ReplyDeleteΟ καταναλωτής (ιδιώτης ή επιχείρηση) πιστεύει ότι η ευθύνη του για ένα καταναλωτικό προϊόν τελειώνει με την εναπόθεση του στους κοινούς κάδους σκουπιδιών ή σε κάδους ανακυκλώσεις (όπου αυτοί υπάρχουν). Μάλιστα, η εναπόθεση τον απορριμμάτων του σε κάδους ανακύκλωσης θεωρείτε πράξη ηρωική ή εταιρική κοινωνική ευθύνη.
Η νοοτροπία αυτή θα μπορούσε να αλλάξει καθιστώντας τον καταναλωτή συμμέτοχο σε όλο τον κύκλο ζωής του προϊόντος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ευθύνη είναι μόνο του καταναλωτή. Η ευθύνη πρέπει να βαραίνει όλους τους συμμετέχοντες, από το κατασκευαστεί και τον έμπορο μέχρι το κράτος - ΟΤΑ και τον καταναλωτή, κατά αναλογία.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ευθύνη = επιπρόσθετο κόστος για κάθε προϊόν. Το κόστος αυτό θα υπολογίζεται ανάλογα με τις επιπτώσεις (χρήση τοξικών υλικών κτλ) που θα έχει στο περιβάλλον η απόρριψη του αλλά και η ευκολία ανακύκλωσης του. Το κόστος αυτό δεν χρειάζεται να είναι ανελαστικό, θα μπορεί για παράδειγμα να μειώνεται στην περίπτωση των κατασκευαστών – εμπόρων όταν αυτοί διευκολύνουν με οποιονδήποτε τρόπο την διαχείριση των απορριμμάτων. Κάτι παρόμοιο μπορεί να ισχύσει και στην περίπτωση των ΟΤΑ και κατά επέκταση στους πολίτες. Επιβράβευση των δήμων που πείθουν τους πολίτες τους να ξεχωρίζουν τα απορρίμματα τους - επιβάρυνση των δήμων που δεν ακολουθούν.
Το όλο εγχείρημα προϋποθέτει ότι η επιβάρυνση αυτή θα είναι με κάποιον τρόπο φανερή στον καταναλωτή. Αυτό ίσως να είναι και το δυσκολότερο καθώς προϋποθέτει την αλλαγή στα συστήματα κοστολόγησης των επιχειρήσεων, ίσως όμως και μια ευκαιρία για ριζική αναδιοργάνωση.
Αυτή η λογική θα μπορούσε να επεκταθεί και στην περίπτωση της ενέργειας και των υδατίνων πόρων. Επιβράβευση για αυτούς που επενδύουν σε ΑΠΕ και μειώνουν τις ανάγκες για πόρους (νερό, ρεύμα) και επιβάρυνση σε όσους επιμένουν να κατασπαταλούν κρίσιμους πόρους.
Στην εποχή των πολιτικών της αποτίμησης και της συγκράτησης κόστους η εξεζητημένη, καταναλωτική κουλτούρα που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας όπως και στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες κάνει ανέφικτη τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του φορολογικού μας συστήματος. Η κατεύθυνση των φόρων προς μια κεντρική δεξαμενή μέσα από την οποία το κράτος καθορίζει τις δαπάνες του είναι υπερβολικά συγκεντρωτικό, αδιαφανές και χωρίς αντανακλαστικά, όπως ορθά διατυπώνουν οι G700. Η στοχευμένη φορολόγηση αποτελεί εναλλακτική και δυναμική φορολογική πολιτική που βελτιώνει το αποτέλεσμα της αγοράς και επιτυγχάνει μια αποδοτική κατανομή πόρων. Καλή κι εύστοχη η πρόταση σας παιδιά.
ReplyDeleteΤο ελληνικό κράτος έχει αποδείξει διαχρονικά ότι δεν μπορεί ή δε θέλει να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο του παντογνώστη και φιλάγαθου θεσμού που βελτιώνει το αποτέλεσμα της αγοράς και επιτυγχάνει μια αποδοτική κατανομή πόρων. Ουσιαστικά ο τρόπος διαχείρισης των φορολογικών εσόδων θυμίζει ένα μαύρο κουτί, όπως λέει κι ο Μεσούτ, μέσα στο οποίο ταΐζονται οι προτιμήσεις των φορολογούμενων και από το οποίο προκύπτουν αποτελέσματα, τα οποία τελικά μόνο μεγιστοποιητικά για την ευημερία δεν είναι. Πρέπει να ξέρουμε τι πληρώνουμε. Η νέα κυβέρνηση έχει την πολιτική υποχρέωση και την προεκλογική δέσμευση να μας διαφωτίσει. Για να δούμε.
ReplyDeleteτο θεμα δεν ειναι αν οι φόροι καταλήγουν σε 1 η περισσότερες δεξαμενές, αλλά η μετέπειτα χρήση των κονδυλίων αυτών.
ReplyDeleteΑν θέλετε τη γνώμη μου η μία δεξαμενή είναι προτιμότερη διότι παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία
πάντοτε φυσικά υπό την προυπόθεση της χρηστής και διαφανούς διαχείρισης
Οι θεσμοθετημένοι φόροι είναι και πολλοί και ποικίλοι και ποικιλώνυμοι και μεγάλοι και επαχθείς.Το ίδιο συμβαίνει και με τις ασφαλιστικές εισφορές.Δεν υπάρχει δραστηριότητα που να μην φορολογείται με τον ένα ή άλλο τρόπο και μία και δύο και τρείς φορές.Οι πάντες μαζεύουν φόρους από τους πάντες αλλά δεν τους αποδίδουν στους "δικαιούχους", ο μεγαλύτερος των οποίων είναι το κράτος, που είναι ο κύριος τελικός αποδέκτης των άμεσων φόρων που προέρχονται απο τη φορολογία του εισοδήματος.
ReplyDeleteΟι στοχευμένοι φόροι έχουν σκοπό να ενημερώνουν τον πολίτη εκ των προτέρων για το πού θα πάνε και να δεσμεύουν το διαχειριστή ότι θα τους πάει υποχρεωτικά για το σκοπό που τους επέβαλε.Είναι κατά κάποιο τρόπο για κοινωνίες που δεν έχουν ως προτεραιότητα τα δημόσια συλλογικά αγαθά εν τω συνόλω αλλά μόνο τα χρηστικά αγαθά.Είναι φόροι χρήσης του αγαθού και φόροι πρόσβασης στο αγαθό αλλά για εξισωτικές κοινωνίες.Για κοινωνίες δηλ. που όλοι έχουν περίπου το ίδιο εισόδημα αλλά θέλουν να το ξοδεύουν με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικούς σκοπούς.
Θα συμφωνήσω με το επιχείρημα του σερ. Όμως το ζήτημα είναι σε τι βάθος / ανάλυση και με τι βαθμό ευελιξίας χρησιμοποιήσει κανείς αυτούς τους φόρους.
ReplyDeleteπχ ο ΛΑΕΚ 0,45% είναι (αν και ασφαλιστική εισφορά) πολύ συγκεκριμένος. Το 5% για την παιδεία, η γνωστή καραμέλα από τη δεκαετία του 70, είναι περισσότερο μια παράμετρος, ένας ευρύτερος στόχος. Αν αυτά είναι δύο άκρα μιας κλίμακας, πολλοί συνδυασμοί μπορούν να υπάρξουν στο ενδιάμεσο. Επίσης, όσον αφορά την ευελιξία του παραδοσιακού τύπου που λες σερ, εξαρτάται με τι αυστηρότητα εφαρμόσει κανείς τη στοχευμένη φορολόγηση και σε τι βαθμό επιτρέπει στα δοχεία να συγκοινωνήσουν.
Παρμενίδη η στοχευμένη φορολόγηση ξεκίνησε σαν ιδέα και σαν πολιτική στις αγγλοσαξωνικές χώρες όπου ενδεχομένως οι πολίτες δίνουν μεγαλύτερη προτεραιότητα στα χρηστικά από,τι στα δημόσια συλλογικά αγαθά, όπου επίσης οι εισοδηματικές διαφορές είναι πολύ μεγαλύτερες όμως απ'ό,τι σε άλλες χώρες τουλάχιστον του δυτικού κόσμου, κι όπου η στοχευμένη φορολόγηση έχει αποδεδειγμένα λειτουργήσει ΚΥΡΙΩΣ υπέρ των δημόσιων αγαθών, της διασφάλισης της ποιότητας και της βιωσιμότητας τους. Στην εποχή της αποτίμησης και της συγκράτησης κόστους, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς στόχους, πολιτικές, μεθόδους, υλοποίηση κι αξιολόγηση αποτελεσμάτων για επανατροφοδότηση του κύκλου. Έτσι πρέπει κι η φορολόγηση. Ενδιαφέρον το πολιτικό δίλημμα που θέτεις, αλλά οι εξισωτικές κοινωνίες είναι από την άλλη πλευρά, καταχρεωμένες και διπλή και τριπλή τη νύφη για τα χαμηλής ποιότητας δημόσια συλλογικά αγαθά μέσα από ένα σύστημα μαύρο που ούτε όλοι οι λογιστές της χώρας δεν πρόκειται να βγάλουν άκρη.
Stagers,"the game is over"?
ReplyDeleteΟχι ακριβώς, με υπουργούς τραμπαρούφες σαν το Λοβέρδο.Φούσκωσε το θέμα των stagers ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΣΕ ΜΕΊΖΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΖΉΤΗΜΑ.Αστοχη αυτή η επιλογή του ΓΑΠ.Στη θέση του έπρεπε να ήταν ο Φλωρίδης.
Είναι δυνατόν τον τομέα "Εργασιακές σχέσεις και Ασφαλιστικό", που χρειάζονται ριζοσπάστες πολιτικοί, να τον χειριστεί ένας μεντιακός κλώνος του Μητρόπουλου του συνδαιτημόνα του Αυτιά;
Να τον στείλει για stage στη Μπιρμπίλη.
ReplyDeleteΈλενα Λάσκαρη
ReplyDelete(από ΤΑ ΝΕΑ)
Όργιο σπατάλης και φοροδιαφυγής σκιαγραφεί η Τράπεζα της Ελλάδος στην ενδιάμεση έκθεση νομισματικής πολιτικής και υπολογίζει ότι η αντιμετώπισή τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε δημοσιονομικό όφελος από 3 έως 5 δισ. ευρώ, σε ετήσια βάση. Στοιχεία που επικαλείται στην έκθεση υποδεικνύουν σπατάλη δημοσίων πόρων που αγγίζει τα 18 δισ. ευρώ και φοροδιαφυγή μαμούθ που κυμαίνεται από 13 έως 35 δισ. ευρώ. «Αν, λοιπόν, επιδιωχθεί και... επιτευχθεί εξάλειψη της σπατάλης και της φοροδιαφυγής, σταδιακά εντός δέκα ετών το κατά προσέγγιση υπολογιζόμενο δημοσιονομικό όφελος θα ήταν της τάξεως των 3 έως 5 δισ. ευρώ ή 1,2%- 2,2% του ΑΕΠ ετησίως», σημειώνει η ΤτΕ. Πρόκειται για εξοικονομήσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος της λύσης του δημοσιονομικού προβλήματος, για το οποίο ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος ζητεί μείωση του ελλείμματος κατά 5 μονάδες την ερχόμενη διετία ή αλλιώς μέτρα ύψους 6 δισ. ευρώ, σημειώνοντας ότι η προσαρμογή κατά τα δύο τρίτα θα πρέπει να προέλθει από την πλευρά των δαπανών. Εισηγείται επίσης κατάργηση προκλητικών φοροαπαλλαγών, ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, καθιέρωση με νόμο αριθμητικών στόχων για τον έλεγχο των δαπανών, επανακαθορισμό της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών και των ορίων ηλικίας για τα επαγγέλματα αυτά, αυστηρότερες ποινές για τη φοροδιαφυγή και βελτίωση των τεκμηρίων. Απειλή διαρκείας το έλλειμμα Αποφεύγοντας να διατυπώσει εκτίμηση για το ύψος του ελλείμματος στο τέλος του έτους (στόχος της κυβέρνησης είναι να συγκρατηθεί πέριξ του 12% που είχε περιγράψει προ ημερών ο κ. Προβόπουλος), η Τράπεζα της Ελλάδος καλεί την κυβέρνηση να βάλει φρένο στα ελλείμματα και να επιταχύνει παράλληλα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Σε αντίθετη περίπτωση προειδοποιεί ότι τα «δίδυμα» ελλείμματα (το δημοσιονομικό και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) μπορούν να οδηγήσουν σε μια παρατεταμένη περίοδο χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης. Η ελληνική οικονομία πάντως βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με την ύφεση και στο σύνολο του έτους εκτιμάται πως η συρρίκνωση του ΑΕΠ θα ξεπεράσει ενδεχομένως και το 1%. Παράλληλα η ανεργία θα αυξηθεί σε επίπεδα πάνω από 9% του εργατικού δυναμικού, η απασχόληση θα μειωθεί κατά 1% με 1,5% και η αγορά θα στεγνώσει από δανεικά καθώς η πιστωτική επέκταση θα υποχωρήσει στο 4%, από 15,9% στο τέλος του 2008. Η εκτίναξη του δημοσίου χρέους άλλωστε στο 111% του ΑΕΠ ήδη από το τέλος Ιουνίου και η κατακόρυφη αύξηση του δανεισμού εγκυμονούν κινδύνους και σε σχέση με τη στάση που θα τηρήσουν οι αγορές.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΤτΕ
δείχνουν σπατάλη δημοσίων πόρων που αγγίζει τα 18 δισ. και φοροδιαφυγή που κυμαίνεται από 13 έως 35 δισ. ευρώ Για να βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδο και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις προοπτικές της οικονομίας δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις, ούτε για ημίμετρα, λέει ο κ. Προβόπουλος, που εκτιμά ότι η διεθνής κρίση και η κρισιμότητα των οικονομικών συνθηκών μπορούν να δράσουν ως καταλύτης προκειμένου να ανοίξει ο διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους για τις μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του δημόσιου τομέα και στις αγορές προϊόντων και εργασίας. Το Ασφαλιστικό και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων βρίσκονται για μία ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή των συστάσεων, ενώ προτείνονται ακόμα η ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού η οποία μπορεί να επιτρέψει ακόμα και μείωση φορολογικών συντελεστών, η εξυγίανση του δημόσιου τομέα αλλά και επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη. Ξεχωρίζει παράλληλα η πρόταση για μείωση των εργοδοτικών εισφορών στην κοινωνική ασφάλιση για τους νέους ώστε να ενισχυθεί η απασχόλησή τους.
Αυτή η έκθεση του Προβόπουλου αποτελεί πραγματικό Manifesto-Mannual για τον εκσυγχρονισμό της Χώρας.
ReplyDeleteΑς τη διαβάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή.
Την έκθεση Προβόπουλου πρέπει να τη βγάλει σε ΠΟΛΛΑ πλαστικοποιημένα αντιτυπα ο Πρωθυπουργός και να την διανείμει σε όλους τους Υπουργούς ΚΑΙ σε όλα τα στελέχη που ασκούν κυβερνητική πολιτική.
ReplyDeleteΑστα λιμπερτάριαν μακάρι να ακουστεί ο προβόπουλος αλλά ΔΕΝ πρόκειται.
ReplyDeleteΓιατί εκτός από τα δευτερεύουσας σημασίας για τις ανάγκες τις χώρας θέματα/υπουργεία όπου ο ΓΑΠ τοποθέτησε αξιόλογα / μάχημα πρόσωπα / μηχανισμούς, στα υπόλοιπα ήτοι οικονομία, εργασία δικαιοσύνη, τα γέμισε με μικρούς σε ικανότητες/δυνατότητες ή/και τσαρλατάνους. Μια στιβαρή κεντροδεξιά αντιπολίτευση στυλ Σαρκοζύ σε τρία χρόνια το πολύ θα τον έκανε σκόνη τον ΓΑΠ. Ευτυχώς για το ΠΑΣΟΚ τέτοια δύναμη δεν υπάρχι ούτε πρόκειται με τις ντουράδες. Δυστυχώς για την Ελλάδα και τη Γ700...
Και το αστείο με τα stage και τον τσαρλατάνο ξέρεις ποιο είναι? Ότι αντί να πάρει μια θαρραλέα απόφαση και να τους πετάξει όλους στο δρόμο, τους 40.000 stagiere, θα μαγειρέψει πάλι καταστασεις γιατί είναι μεγάλος ο αριθμός για να κάνεις ριζοσπαστική πολιτική.
ReplyDeleteΚαι γιατί στο δρόμο θα μου πει κανείς?
Γιατί υπάρχει κι ένα ασυμβίβαστο μεταξύ πολιτικής στόχευσης και μαλάκυνσης. Και το νέο ΠΑΣΟΚ αυτό ακριβώς πρέπει να αποδείξει. Αλλά με οικονομία / εργασία light και τσαρλατάν προσαρμογές, με τις πέτρες να περιμένετε, με τις πέτρες.
"Σκληρές αποφάσεις για χιλιάδες συμβασιούχους πήρε η κυβέρνηση: βάζει φρένο στη βιομηχανία προσλήψεων, με πρώτο βήμα τον τερματισμό όλων των προγραμμάτων stage στο Δημόσιο. Στο μικροσκόπιο μπαίνουν και όλες οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, με στόχο και αυτές σταδιακά να καταργηθούν".
ReplyDeleteΤΑ ΝΕΑ 22-10-09
Dura lex sed lex,όπως θα λέγανε και οι Λατινομαθείς.Η ιδεολογία "Αυτιά-Μητρόπουλου" και όλων των "εργατολόγων" που θησαυρίζουν από την εκμετάλευση των εργαζομένων παραπλανώντας τους ότι θα τους εξασφαλίσουν μιά θέση στο δημόσιο από το οποίο θα πάρουν και ανδρομικές αποζημιώσεις στυλ δικαστών, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει θέση σαυτή τη Κυβέρνηση.Λοβέρδε τ'ακούς; Τα νομικίστικα τερτίπια άστα στην άκρη.
> Dura lex sed lex,όπως θα λέγανε και οι Λατινομαθείς.
ReplyDeleteΚαλά, άσε πρώτα να εφαρμοστεί ο lex και μετά το συζητάμε. Γιατί από λόγια μπορώ κι εγώ.
Αυτή τη περίοδο πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.
ReplyDeleteΚαι στη συγκεκριμένη περίπτωση των stage,αν ευωδοθεί η προσπάθεια,η επιτυχία θα οφείλεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες του Δημόσιου ΚΑΙ Ιδιωτικού τομέα.Που παλεύουν γερά.Μπράβο τους.Μπράβο προσωπικά στο Παναγόπουλο.