ΟΛΠ, όπως ΟΤΕ, όπως ΟΑ, όπως ΟΣΕ…

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο «μέτωπο του λιμανιού» δε μας εξέπληξαν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την κορύφωση της σύγκρουσης που μαίνεται τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στη συντεχνία των λιμενεργατών και την ελληνική Πολιτεία.

Αν καταφέρει κανείς να δει τα πράγματα από μια στοιχειώδη απόσταση το όλο ζήτημα αποδεικνύεται αρκετά απλό. Οι λιμενεργάτες του ΟΛΠ αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν την είσοδο ενός δεύτερου παίκτη στο λιμάνι του Πειραιά. Δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται για κινέζους. Το ίδιο θα ίσχυε ακόμη κι αν μία προβλήτα παραχορούνταν σε ιδιωτικά ελληνικά ελληνικά κεφάλαια, το ίδιο κι αν προέρχονταν από την Κούβα του Κάστρο ή τη Βενεζουέλα του Τσάβες. Ούτε και το κείμενο της συμφωνίας φαίνεται να αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα. Μάλλον προσχηματικά χρησιμοποιούνται οι όροι της σύμβασης ως άλλοθι για μια σκληρή απεργία που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.

Γιατί το πραγματικό ζήτημα είναι τα τεράστια προνόμια και ο ρόλος ρυθμιστή των εξελίξεων που έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν οι λιμενεργάτες, εκβιάζοντας εδώ και δεκαετίες την εκάστοτε κυβέρνηση με αυτό ακριβώς το όπλο που χρησιμοποιούν και σήμερα: τη δυνατότητά τους να απειλούν την ελληνική αγορά και την ελληνική κοινωνία με ασφυξία. Τόσα χρόνια μας έχουν στο χέρι. Και το εκμεταλλεύονται. Έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια κλειστή «αριστοκρατία του λιμανιού» η οποία, οχυρωμένη πίσω από τον υπεράνω πάσης υποψίας τίτλο του λιμενεργάτη, έχει καταφέρει να επιβάλλει εξωφρενικούς όρους. Δεν είναι μόνο οι υψηλές αμοιβές από τις εικονικές υπερωρίες. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για ιδιότυπο κληρονομικό δικαίωμα. Όταν ένας λιμενεργάτης αποχωρεί κληροδοτεί τη θέση στο γιό του. Πραγματικό κλειστό κλαμπ.

Είναι σαφές πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή ομάδα εργαζομένων. Αδυνατούμε να βρούμε κάποιο κοινό σημείο ανάμεσα στις επιδιώξεις των συνδικαλιστών του Πειραιά και τις αγωνίες της γενιάς των 700 Ευρώ. Οι νέοι αγωνίζονται αντιμέτωποι με την καθημερινή ανασφάλεια που προκαλεί το τραγικό οικονομικό περιβάλλον μιας αγοράς σε βαθιά ύφεση. Και αναγκάζονται να κάνουν κάθε είδους παραχωρήσεις αποδεχόμενοι περικοπές μισθών ή απλήρωτες υπερωρίες προκειμένου να κινηθεί η αγορά και να σώσουν τις δουλειές τους. Και στο λιμάνι κάποιοι έχουν στρογγυλοκαθήσει στα προνόμιά τους, πνίγουν την αγορά και μας δίνουν τη χαριστική βολή.

Το έχουμε ξεκαθαρίσει από παλιά: είμαστε εναντίον των μονοπωλίων, γιατί πιστεύουμε πως σε κάθε περίπτωση δημιουργούν στρεβλώσεις και υποθάλπουν απαράδεκτα προνόμια. Όταν μιλάμε για την αγορά και ιδιωτικές επιχειρήσεις τα προνόμια ανήκουν στα αφεντικά και τα καρτέλ. Στο δημόσιο τομέα όμως τα προνόμια τα καρπώνονται οι συνδικαλιστές και οι υψηλά ιστάμενοι που έχουν τις κατάλληλες άκρες.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ο ΟΛΠ είναι ο νέος ΟΤΕ, η συνέχεια της Ολυμπιακής. Και εκεί οι οργανωμένες συντεχνίες είχαν καταφέρει με πίεση δεκαετιών και την αγαστή συνεργασία του κράτους να συσσωρεύσουν προνόμια. Να λειτουργούν ως ραντιέριδες. Και όταν ήρθε η ώρα να ανοίξει το παιχνίδι και να εξυγιανθεί ο χώρος τον οποίο για χρόνια λυμαίνονταν, κατόρθωσαν να πουλήσουν πολύ ακριβά τη συναίνεσή τους στην οποιαδήποτε αλλαγή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις χρυσοφόρες εθελούσιες εξόδου και όλους τους προνομιακούς όρους που τις συνόδευαν;

Και δυστυχώς όλοι θυμόμαστε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν τόλμησε σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις να πει –ως αντιπολίτευση τότε- τα πράγματα με το όνομά τους. Το πολιτικό κόστος (κατά φαντασία κόστος κατά την άποψή μας) κρινόταν κάθε φορά πιο πολύτιμο από τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Και τώρα που ήρθε η ώρα να πάρει η ίδια την κατάσταση στα χέρια της το πρόβλημα αντιμετωπίζει το προφανές: η πραγματικότητα σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας απαιτεί αποφάσεις εντελώς διαφορετικές από τη μέχρι σήμερα ρητορεία.

Επομένως θα αναγκαστεί να αρνηθεί είτε την πραγματικότητα που σήμερα καλείται να αντιμετωπίσει είτε τα στρογγυλά λόγια που τη συνόδευαν μέχρι χθες. Δεν ξέρουμε τι θα αποφασίσει τελικά η αρμόδια Υπουργός. Εμείς πάντως, πολύ θα θέλαμε να τη δούμε να λαμβάνει ταχεία, τολμηρή και αποφασιστική δράση στο θέμα του ΟΛΠ, όπως άλλωστε επιτάσσει η στοιχειώδης πολιτική σύνεση, που θέλει το κράτος να έχει συνέχεια και συνέπεια και να τιμά τις διεθνείς συμφωνίες που υπογράφει.

Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από την έκβαση της συγκεκριμένης μάχης, ο πόλεμος της Πολιτείας με τους ραντιέριδες τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα δεν πρόκειται να τελειώσει εδώ. Και γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία αυτό το πρώτο δείγμα γραφής. Μπορεί η κυβέρνηση στο σύνολό της να ξεκίνησε καλά, δίνοντας ένα εντελώς διαφορετικό στίγμα σε σχέση με πριν, όμως οφείλει να δώσει βάση στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την αγορά και κατ' επέκταση την ανάπτυξη. Με βάση τα δείγματα γραφής που θα δώσει στην "πιάτσα" θα διαμορφωθεί το σκηνικό και θα καθοριστεί η ένταση και κατά ένα μεγάλο μέρος και η έκβαση των αντίστοιχων συγκρούσεων που θα λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια του πολιτικού κύκλου που μόλις ξεκίνησε. Σύντομα το σκηνικό θα επαναληφθεί με πρωταγωνιστή τον ΟΣΕ ή κάποιο ισχυρό καρτέλ του ιδιωτικού τομέα. Και τότε θα έχει τεράστια σημασία με τι απόθεμα ισχύος θα μπει η κάθε πλευρά σε εκείνη τη διαπραγμάτευση…