Η αντεπίθεση των αρπακτικών

Εδώ και μία βδομάδα, από την περασμένη Δευτέρα που ξεκίνησε η προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές, δύο θέματα μονοπωλούν την προεκλογική ατζέντα. Και τα δύο πιστώνονται στο προεκλογικό επιτελείο της κυβέρνησης που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να παίζει μπάλα μόνη της στο γήπεδο των ευρωεκλογών. Πρώτον, ακούμε για τα παπαγαλάκια του ΠΑΣΟΚ που όλα μίζερα και μαύρα τα βλέπουν σ’ αυτή τη χώρα, δηλητηριάζοντας έτσι το δημόσιο λόγο με τον κοινωνικό τους πεσιμισμό. Δεύτερον, παρακολουθούμε τη συζήτηση κερκίδας που διεξάγεται γύρω από το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», φιλοσοφικό και πολιτικό ερώτημα που πρώτη χρησιμοποίησε η Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1915, και το οποίο σήμερα αξιοποιεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μοναδικό σκοπό κατά την κυβέρνηση να στείλει το μήνυμα προς τους πολίτες ότι «πας μη πασόκος βάρβαρος».

Είναι προφανές ότι ασχολούμαστε με τρίχες και ότι κάνουμε την τρίχα τριχιά. Προτάσσονται οι ήσσονος σημασίας λεπτομέρειες, η «κέτσαπ» της προεκλογικής καμπάνιας όπως τη χαρακτήρισε ο πρώην υφυπουργός υγείας της ΝΔ, κος Γιαννόπουλος, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, και αγνοούνται επιδεικτικά τα μείζονα ζητήματα. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι το ΠΑΣΟΚ, όπως παραδοσιακά κάνουν οι σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, καλλιεργεί υπέρ το δέον την κοινωνική απαισιοδοξία. Πολύ κακώς. Κανείς δεν αμφιβάλει επίσης ότι σε πλείστα όσα θέματα το ΠΑΣΟΚ επιδεικνύει λαϊκισμό, στρογγύλεμα απόψεων, και προσπάθεια αποφυγής της καυτής πατάτας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δημοσιονομικό, όπου μοναδική λύση στο πρόβλημα θεωρείται η αύξηση των εσόδων δια της βελτίωσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης (φορολόγηση εκκλησίας) και της αύξησης των συντελεστών φορολόγησης, χωρίς να γίνεται καμία κουβέντα για τις δαπάνες.

Οι αδυναμίες της αντιπολίτευσης, όμως, δεν μπορούν να υποκρύψουν την πραγματικότητα του οικονομικού και πολιτικού ναυαγίου της κυβέρνησης σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Οι πολίτες έχουν μνήμη, έστω βραχυπρόθεσμη, και θυμούνται πολύ καθαρά τη βαρβαρότητα των αρπακτικών που ενδημούν στο χώρο της ΝΔ. Θυμούνται τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, τη "μασαμπούκα" υψηλών προδιαγραφών και το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής. Ζουν το δημοσιονομικό Βατερλό ως προμηθευτές του δημοσίου ή ιδιώτες ενταγμένοι σε κάποιο πρόγραμμα χρηματοδότησης, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Πλήττονται από την ακρίβεια σαν καταναλωτές. Φοβούνται από την ανεξέλεγκτη αύξηση της εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας. Απογοητεύονται με το επίπεδο των σχολείων και των πανεπιστημίων σαν γονείς ή φοιτητές. Σαν νέοι της γενιάς των 700 ευρώ ξενερώνουν με την τύχη που τους επιφυλάσσει η ελληνική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι μισοδουλειές και ανθίζει η κρατικά ελεγχόμενη βιομηχανία των stage. Οι πάντες εν τέλει αντιλαμβάνονται ότι η επανίδρυση του κράτους που ήταν το μεγάλο διακύβευμα του 2004 κατάντησε πουκάμισο αδειανό.

Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε και ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Το πλοίο βουλιάζει και ο καπετάνιος φτιάχνει διαφημίσεις για να μας πείσει περί του αντιθέτου. Σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καταθέτει την Έκθεσή του για την ελληνική οικονομία στον Υπουργό Οικονομίας κ. Παπαθανασίου. Μια έκθεση, η οποία εύκολα θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η δική μας κοντινή Αργεντινή», και όπου επισημαίνεται ότι τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι το έλλειμμα (θα ξεπεράσει το 6% το 2009), το μεγάλο δημόσιο χρέος (θα ξεπεράσει το 100%), το σπάταλο κράτος, τα παραθυράκια στη φορολογία, και η απώλεια της ανταγωνιστικότητας. Ως προς την τελευταία, την περασμένη μόλις βδομάδα το IMD στο World Competitiveness Yearbook ανακοίνωσε ότι φέτος απολέσαμε 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη πιάνοντας πάτο (52η από 57 χώρες). Κι αυτό από μόνο του αναχαιτίζει την αντεπίθεση των αρπακτικών.