Άγαμες Θυγατέρες... Άγαμοι Θύται

Μία από τις πλέον απαράδεκτες ρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού μας συστήματος, η οποία καταλύει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας των φύλων και αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, είναι η καταβολή συντάξεων στις ανύπαντρες κόρες (άγαμες θυγατέρες) αποθανόντων δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και τραπεζικών. Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε ότι αυτό αποτελεί σκανδαλώδες προνόμιο που ενδημεί μονάχα σε ορισμένες λιγοστές τράπεζες πρώην ΔΕΚΟ, όπως για παράδειγμα η Εμπορική. Τη βδομάδα που πέρασε μάθαμε μέσα από τη συζήτηση που διεξάγεται στο blog της G700 -και στη συνέχεια διαβάσαμε στον Τύπο- ότι αυτό αφορά επίσημα πάνω από 40,000 γυναίκες πανελλαδικά, οι οποίες λαμβάνουν τη σύνταξη του πατέρα τους εφόσον παραμένουν ανύπαντρες.

Πρόκειται για ένα αδιανόητο από κάθε άποψη καθεστώς.

Καταρχάς, απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς το θέμα θα δει ότι καταλύεται εξόφθαλμα κάθε έννοια δικαιοσύνης. Γιατί για παράδειγμα δεν συμπεριλαμβάνονται στη συγκεκριμένη ρύθμιση όλες οι ανύπαντρες κόρες της Ελλάδος και ευνοούνται μόνο αυτές του δημοσίου και των τραπεζών; Γιατί τους παρέχεται σύνταξη ακόμα κι αν έχουν εισόδημα από άλλες πηγές, συντάξεις ή μισθούς; Βάσει ποιας λογικής πρέπει να ευνοείται η ανύπαντρη κόρη και όχι η διαζευγμένη μητέρα με παιδιά ή αντίστοιχα η νέα της γενιάς των 700 ευρώ, η οποία στο κάτω κάτω της γραφής πλήττεται πιο πολύ απ' όλους από την εργασιακή επισφάλεια;

Δεύτερον, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά από την εποχή του πατριαρχικού μοντέλου οικογένειας πάνω στο οποίο προσαρμόστηκε και οικοδομήθηκε το παραδοσιακό σύστημα κοινωνικής προστασίας. Ρυθμίσεις όπως η συνταξιοδότηση της ανύπαντρης κόρης, ή η σύνταξη χηρείας, θεσμοθετήθηκαν στη λογική μιας παλιότερης εποχής όπου η γυναίκα δεν δημιουργούσε αυτοτελή δικαιώματα, αλλά ασφαλιζόταν και αποκτούσε δικαίωμα στην κοινωνική προστασία μέσω του ανδρός ή του πατέρα της. Μα πιστεύει κανείς ότι ζούμε ακόμα στο '50; Οι ασφαλιστικές ρυθμίσεις πάντως, εκεί έχουν μείνει ακόμα. Στο ελληνικό σύστημα υπάρχει πληθώρα απαρχαιωμένων ρυθμίσεων που αντιστοιχούν σε παλιότερες κοινωνικές πραγματικότητες και σήμερα έχουν αποκλειστικά προσχηματική δικαιολόγηση.

Τρίτον, διαβάσαμε ότι το κόστος για τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων, μόνο για το δημόσιο, ανέρχεται σε 550 εκ. ευρώ ετησίως, λίγο παραπάνω από μισό δις ευρώ. Εάν αυτό το νούμερο είναι σωστό μιλάμε για μία κατάφορη αδικία, η οποία συμπληρώνεται από μια πραγματική δημοσιονομική τραγωδία. Με μισό δις ευρώ άνετα καλύπτεις τρύπες του προϋπολογισμού, εύκολα ενισχύεις κάπως τους χαμηλοσυνταξιούχους ή ακόμα καλύτερα φτιάχνεις ένα Ειδικό Ταμείο για τη γενιά των 700 ευρώ, μέσα απ' το οποίο μπορείς να χρηματοδοτήσεις το "Συμβόλαιο Αυτόνομησης των Νέων", δηλαδή ένα σύνολο φορολογικών κινήτρων, πριμ απασχόλησης και επιδότησης του επιτοκίου αγοράς κατοικίας με στόχο την ανεξαρτητοποίηση των νέων ανθρώπων από το πατρικό σπίτι και την καλύτερη δυνατή ενσωμάτωσή τους στην αγορά εργασίας στο ξεκίνημα του εργασιακού τους βίου. Εν πάση περιπτώσει με μισό δις ευρώ φτιάχνεις "παπάδες" για κοινωνικές ομάδες που πραγματικά βρίσκονται σε ανάγκη.

Διαβάζουμε ότι εντός του 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναμένεται να καταδικάσει τη χώρα μας ΚΑΙ για αυτή τη ρύθμιση του εθνικού συστήματος ασφάλισης. Όπως ακριβώς έπραξε με την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών στο δημόσιο πριν από ένα περίπου μήνα. Το ερώτημα εδώ είναι σαφές: θα κάνουμε τουμπεκί περιμένοντας για πολλοστή φορά το ΔΕΚ να ρυθμίσει τα του οίκου μας ή θα φιλοτιμηθούμε να πράξουμε τα αυτονόητα και δίκαια από μόνοι μας, χωρίς τον έξωθεν εξαναγκασμό; Καλούμε την κυβέρνηση, σημερινή ή μελλοντική, να καταργήσει με δική της πρωτοβουλία και χωρίς καμία υποσημείωση το απαράδεκτο αυτό καθεστώς.

Όσο για τις ανύπαντρες κόρες, είναι φως φανάρι από τα παραπάνω ότι η συνταξιοδότησή τους κατ' αυτόν τον άδικο για το κοινωνικό σύνολο τρόπο τις καθιστά αυτομάτως θύτες στο έγκλημα του ελληνικού ασφαΛΗΣΤΡΙκού συστήματος. Άγαμες Θυγατέρες - Άγαμοι Θύται.