Ρήξη με το "σύστημα Ελλάδα"

Συνέντευξη της G700 στον Δημήτρη Χρυσικόπουλο για την Κυριακάτικη αθηναϊκή free press, Free Sunday.

1.Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των τελευταίων ημερών ορισμένοι υποστήριξαν ότι μεταξύ των διαδηλωτών βρισκόταν και η «γενιά των 700 ευρώ». Κατ' αρχάς, θεωρείτε ότι αυτή η εκτίμηση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Έχουμε επανειλημμένα καταδικάσει τους βανδαλισμούς και το πλιάτσικο που έζησε η Αθήνα και άλλες πόλεις τις τελευταίες ημέρες. Η G700 δεν συμμετέχει ούτε επικροτεί μορφές διαμαρτυρίας που χρησιμοποιούν ως κύριο όχημα τη βία και την τυφλή σύγκρουση. Για μας όσοι καπηλεύονται με αυτόν τον άνανδρο και αδιέξοδο τρόπο την αυθεντική έκρηξη οργής της νέας γενιάς λειτουργούν ουσιαστικά σαν κοινοί προβοκάτορες. Προσφέρουν δε αρνητικές υπηρεσίες στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η δική μας γενιά όσο και αυτές που θα έρθουν μετά από εμάς.

Δεν ισχυριζόμαστε φυσικά ότι η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα είναι «αθώα του αίματος». Τα αδιέξοδα είναι πραγματικά τεράστια και απαιτούνται μεγάλες συγκρούσεις. Όμως ο κύκλος της βίας είναι φαύλος. Το ζήτημα δεν είναι αυτή η μεγάλη κρίση να γίνει ακόμη μεγαλύτερη, αλλά να καταλαγιάσει η σκόνη και να ανοίξει επιτέλους η μεγάλη συζήτηση που από καιρό εκκρεμεί στη χώρα μας για το τεράστιο έλλειμμα ευκαιριών και δυνατοτήτων που οι μεγαλύτερες γενιές κληροδοτούν στους σημερινούς νέους.

2.Κατά την άποψή σας, ποια είναι τα γενεσιουργά αίτια που οδήγησαν στη δημιουργία ενός πλήθους νέων ανθρώπων με καλές σπουδές, μεγάλη εξειδίκευση και υψηλά τυπικά προσόντα να εργάζεται με μισθούς που δεν φθάνουν ούτε καν για την επιβίωσή του;

Ξεκάθαρα η απουσία της διαγενεακής δικαιοσύνης ως απαρέγκλιτης αρχής και αναπόσπαστου κριτηρίου χάραξης πολιτικών τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια. Το μεταπολιτευτικό status quo, πέρα από ορισμένες σωτήριες επιλογές που είχαν να κάνουν με την εθνική στρατηγική και την αποφασιστική ένταξη της Ελλάδας στα δυτικά πράγματα (στην Ε.Ε. και αργότερα στην ΟΝΕ) δυστυχώς επένδυσε στη μετριοκρατία, το συμβιβασμό με στενά συντεχνιακά συμφέροντα, τη μετακύλιση του κόστους της βολικής αδράνειας στις επόμενες γενιές.

Γι' αυτό σήμερα αντιμετωπίζουμε τεράστια ελλείμματα ως κοινωνία. Έλλειμμα δημοσιονομικό με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που αντιστοιχεί σε 24.000 ευρώ για κάθε Έλληνα, έλλειμμα οικολογικό με ένα φυσικό περιβάλλον στα όρια της περιβαλλοντικής χρεοκοπίας, έλλειμμα εργασιακό με μια μεσαιωνική ιδιωτική αγορά εργασίας και ένα ασφαλιστικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Για να μη μιλήσουμε για τα εφιαλτικά θεσμικά και πολιτικά ελλείμματα που έχουν δημιουργήσει η εσκεμμένη πολυνομία, η γενικευμένη διαφθορά, τα κυρίαρχα πελατειακά και κομματικά συστήματα.

3.Θεωρείτε ότι η κατάσταση αυτή μπορεί όντως να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις;

Μα τις ζούμε ήδη. Όσο κι αν βολεύει την κυρίαρχη πολιτική τάξη να αφορίζει τη σημερινή κοινωνική αναταραχή σαν μια τυφλή έκρηξη οργής, χωρίς στόχο, χωρίς συνθήματα, χωρίς πολιτική ατζέντα, εμείς πιστεύουμε ότι η νέα γενιά βιώνει μια διαδικασία ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης η οποία είναι προϊόν των σημερινών αδιεξόδων. Υπάρχει εδώ βέβαια μια λεπτή γραμμή κι ένας μεγάλος κίνδυνος. Όλη αυτή η απόλυτα δικαιολογημένη απόγνωση και οργή θα μετεξελιχθεί σε μια διαυγή πολιτική ατζέντα μεγάλων ανατροπών και ρήξεων στο «σύστημα-Ελλάδα» ή θα διολισθήσει σε άναρθρες κραυγές και πλιάτσικο επί δικαίων και αδίκων; Εμείς παλεύουμε και υποστηρίζουμε με τη δράση και τις πρωτοβουλίες μας την πρώτη επιλογή.

4.Πώς μπορεί αυτή η κατάσταση να αλλάξει, δεδομένου ότι πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, η σημερινή γενιά θα είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά που θα ζήσει με χειρότερο επίπεδο ζωής από ό,τι οι προηγούμενες;

Καταρχάς απαιτούνται μια σειρά από θεσμικές συμβολικές αλλαγές που θα σηματοδοτήσουν τη στροφή της ελληνικής πολιτείας προς μια ατζέντα πολιτικής περισσότερο φιλική, δίκαιη και οραματική για τη νέα γενιά. Εμείς προτείνουμε λοιπόν θεσμικές παρεμβάσεις είτε μέσα από τη θέσπιση σχετικής συνταγματικής διάταξης, όπως συζητιέται αυτή τη στιγμή στη Γερμανία, είτε μέσα από τη δημιουργία ενός συνηγόρου για τις μελλοντικές γενιές, όπως έχει γίνει στην Ουγγαρία και έχει προταθεί να γίνει και σε επίπεδο ΕΕ με τη Γραπτή Δήλωση 0070/2008, η οποία μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δεν καρποφόρησε.

Επί της ουσίας, η διαγενεακή δικαιοσύνη πρέπει να αναχθεί σε ύψιστη κοινωνική αξία, το λιγότερο σε βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης όπως είπε και ο κ. Παπούλιας μετά την επίσκεψή μας στο Προεδρικό Μέγαρο, και να καταστεί κεντρική αρχή η οποία από δω και μπρος θα διέπει όλες τις δημόσιες πολιτικές. Απαιτείται ουσιαστικά ένα συμβόλαιο, ένα New Deal ανάμεσα στις γενιές που θα διανέμει δίκαια τα βάρη και θα διασφαλίζει πόρους, δυνατότητες και ίσες ευκαιρίες, την ισότητα και την αλληλεγγύη σε βάθος χρόνου.