Monday, April 30, 2007

The Challenge of the New Capitalism. Bevan memorial lecture

By John Monks, General Secretary of the European Trade Union Confederation

Those of you who knew Aneurin Bevan can probably guess his likely reaction to my choice of the title tonight.

Capitalism was capitalism to Nye. It was enduring and unchanging. It was the South Wales coalowners, it was the slave traders, Cecil Rhodes and other rapacious exploiters of working people in the Empire and at home. It was greed and selfishness, the drive for money dominating and twisting all other human motivations. Bevan was often a lot more sophisticated then he might have be at a NUM weekend school giving the above speech. He appreciated the good things of life in full measure - even having at least a touch of what the French call ‘un socialiste caviar’.

But I don’t think he would have taken easily to a concept of the new capitalism. Many things do remain the same but my thesis tonight is that capitalism has changed in very important ways and that the Left generally has few intellectual, philosophical or political answers, at least as yet. It therefore warrants the use of “new” and the formulation of a new strategy to deal with it. My purpose tonight is to encourage others to pursue these questions.

Η παραπάνω ομιλία εκφωνήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων (ETUC) , John Monks . Ολόκληρη την ομιλία μπορείτε να τη διαβάσετε πατώντας εδώ.

Friday, April 27, 2007

Postponed Adulthood: Dealing with the new economic inequality

By John Myles,

Almost two decades ago, political scientist Hugh Heclo (1988) pointed out that the great debate over intergenerational “class war” and equity in the U.S. had largely passed Europe by. The difference, he speculated, has to do with Europeans’ greater inclination towards “life course” thinking when tackling issues about inequality: childhood and old age are simply different moments in the lives of the same people.

Americans, he argued, are more inclined to consider the elderly and children as more or less static, distinct social groups that, in turn, divide into yet other groups based on race, disability status, and so forth. For Americans, thinking about childhood and old age as raising a distributional problem over a single life course seems distinctly foreign.

Whether Heclo captured the true mindset of Americans and Europeans correctly is not important. What matters is the way we approach the issue of redesigning Canada’s social architecture – that is, from a life course perspective. But what exactly does that mean? To illustrate, consider an example well-known to all of us.

Looking back to the 1950s and 1960s, most old people in most industrial democracies were poor. Moving ahead to the present day, comparatively few old people are poor. Why is that? Back then of course, people didn’t have the Canada Pension Plan (CPP), the Guaranteed IncomeSupplement (GIS), occupational pensions, or all the other good stuff we have today. But that’sonly part of the answer.

The elderly cohorts of the 1950s were poor because they had poor lives. Born at the close of the 19th Century, their youth was marred by World War I and their working years straddled the Great Depression and World War II. They were poor not only because public retirement plans were ungenerous, and private plans underdeveloped, but also because they were “unlucky” generations.

By comparison, today’s retirees are relatively affluent mainly because they had good lives. They are the children of high industrialism. Their early careers straddled the booming post-war decades. They generally enjoyed job security and rising real wages over most of their lives, and as a result, accumulated substantial savings and resources, not just CPP benefits. Compared to their parents, today’s retirees, the se children of high industrialism, had “good lives.”

The objective of redesigning our social architecture is to ensure that today’s children and theyoung adults now entering the labour market also have good lives – as children, as young adults, during middle age, and in their retirement years.

So let’s think about the potential life courses of today’s post-industrial cohorts and their children. That’s not so hard. The cohorts who will reach age 65 in the year 2040 are already with us. In fact, they will turn 30 in 2005. How will their Postponed Adulthood: Dealing with the New Economic Inequality lives differ from those of their industrial-age predecessors, today’s retirees who entered the booming labour markets of the 50s and 60s when the foundations of the contemporary welfare state were put in place? What new risks do they face?

This paper is part of the Canadian Council on Social Development’s New Social Architectureseries. The project is designed to highlight and examine key social challenges facing Canadatoday and set out a number of strategic options for change.
Το πλήρες κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε
πατώντας εδώ. Ο John Myles είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τορόντο στο Καναδά.

Thursday, April 26, 2007

Deutschlandfunk: Europa Heute: H γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα

Την Παρασκευή, 27 Απριλίου 2007, ώρα 10:10 με 10:30 το πρωί, η Αλκυόνη Καραμανόλη, ανταποκρίτρια της κρατικής γερμανικής ραδιοφωνίας στην Ελλάδα, παρουσιάζει ρεπορτάζ για το κοινωνικό φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ στη χώρα μας, με αναφορές και στην κίνηση του διαδικτύου G700.

Το ρεπορτάζ, το οποίο θα παρουσιαστεί στα πλαίσια της εκπομπής "europa heute" στον ραδιοφωνικό σταθμό "deutschlandfunk", μπορείτε να το ακούσετε live ή σε μαγνητοσκόπηση πατώντας στο εξής link"http://www.dradio.de/dlf/sendungen/europaheute/

Καλή ακρόαση!

Tuesday, April 24, 2007

Η γενιά που γύρισε στο σπίτι

Από τον Χρήστο Μιχαηλίδη

Το ακριβό κόστος ζωής σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., σε συνδυασμό με τη δυσκολία πολλών νέων να βρουν καλοπληρωμένες δουλειές, αναγκάζει πολλούς από αυτούς, παρά τη θέληση και τη δική τους αλλά και των γονιών τους, να μένουν στο πατρικό τους σπίτι.

Στα γαλλικά βιβλιοπωλεία, τα ράφια αναστενάζουν από τα βιβλία εκείνα που αναφέρονται σ’ αυτό που το περιοδικό Newsweek, στο τεύχος της 12ης Μαρτίου 2007, ονόμασε «μπερδεμένη, νέα γενιά της Ευρώπης».Το «μπέρδεμα» έχει να κάνει με οικονομικούς παράγοντες που αφορούν τους ίδιους· αρκετά με το περιβάλλον στο οποίο ζουν. καθόλου με ιδεολογικούς ή φιλοσοφικούς λόγους· ελάχιστα με γενικότερα θέματα αρχών, όπως Δικαιοσύνη, Ισότητα (παρά μόνο εάν αυτή αφορά, πάλι, την εργασία), Εντιμότητα, Αξιοκρατία κ.λπ.

Τα χαρακτηριστικά της γενιάς αυτής περιγράφονται συνήθως με αριθμούς. Ξέρουμε, φέρ’ ειπείν, ότι:

–Από εκείνους που βγαίνουν στην αγορά εργασίας, με ή χωρίς πανεπιστημιακά πτυχία, το 40% βρίσκει δουλειά σχετική με το «αντικείμενό του» μετά από τουλάχιστον 3 χρόνια.

–Το 1975 ένας 30χρονος εργαζόμενος έπαιρνε μισθό κατά μέσο όρο 15% χαμηλότερο από εκείνον ενός 50χρονου, ενώ σήμερα η μισθολογική αυτή διαφορά έχει ανοίξει στο 40%.

–Το 30% των νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανησυχεί από τώρα για τη σύνταξη που θα πάρει – όταν έρθει η ώρα να την πάρει.

Η αγωνία του σημερινού νέου για την αυριανή του εξασφάλιση απορρέει κυρίως από το γεγονός ότι ξεκινά αργά την έμμισθη επαγγελματική του σταδιοδρομία. Αυτό σημαίνει ότι αργότερα αρχίζουν και οι ασφαλιστικές του καταβολές, και επομένως λιγότερα συντάξιμα χρόνια θα έχει όταν έρθει η ώρα να αποχωρήσει και να γίνει η σούμα για τη σύνταξή του.

Το αργοπορημένο ξεκίνημα στην εργασία των νέων είναι σημείο τριβής με εκείνους που δεν αποχωρούν πλέον από την εργασία τους, είτε γιατί ζούνε περισσότερο είτε γιατί είναι πράγματι παράλογο στα 60 σου να θεωρείσαι ξοφλημένος εργασιακά και να υποχρεούσαι σε απόσυρση.

Μερικοί μιλάνε για πόλεμο μεταξύ των baby boomers (η γενιά των «πενήντα και βάλε» που ακόμα ζουν σαν έφηβοι) και των παιδιών τους, ή, όπως λένε οι Γάλλοι, της Génération Précaire, δηλαδή της «παραμελημένης γενιάς».

Η γενιά αυτή, βλέποντας τους «επιζώντες» baby boomers να απομυζούν διά της μακροζωίας τους τα ταμεία των κοινωνικών ασφαλίσεων, αγωνιούν τι θα απομείνει για κείνους όταν έρθει η ώρα της δικής τους ξεκούρασης. Επιπλέον βλέπουν ότι οι baby boomers πολύ εύκολα και αποδοτικά συνεχίζουν να εργάζονται και μετά τα 60, με αποτέλεσμα οι νέες θέσεις εργασίας να μειώνονται συνεχώς, και οι δικές τους επαγγελματικές προοπτικές να γίνονται όλο και πιο δύσκολες.

Βεβαίως οι baby boomers δεν είχαν σκοπό ή σχέδιο να κάνουν τέτοιο κακό στους «επερχόμενους». Όποιο δρόμο κι αν επιλέξουν οι πρώτοι –είτε να μείνουν στις δουλειές τους είτε να συνταξιοδοτηθούν στα 55, όπως κάνουν πολλοί Βέλγοι τα τελευταία χρόνια–, η ζημιά για τους σημερινούς νέους είναι μάλλον δεδομένη. Στη μία περίπτωση λιγοστεύουν τα χρήματα στα ταμεία, και στην άλλη λιγοστεύουν οι θέσεις εργασίας.

Το ακριβό κόστος ζωής σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., σε συνδυασμό με τη δυσκολία πολλών νέων να βρουν καλοπληρωμένες δουλειές, αναγκάζει πολλούς από αυτούς, παρά τη θέληση και τη δική τους αλλά και των γονιών τους, να μένουν στο πατρικό τους σπίτι.

Στην Ιταλία, το 45% των νέων ανθρώπων μεταξύ 30 και 34 ετών εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους, γλιτώνοντας έτσι ακριβά ενοίκια στην –απλησίαστη, σε πολλές χώρες– αγορά ακινήτων, αλλά και τη δαπάνη για τη διατροφή τους και τη φροντίδα των ρούχων τους.

Στη Γαλλία, γράφει το Newsweek, το ποσοστό των νέων 24 ετών που ζουν με τους γονείς τους έχει διπλασιαστεί από το 1975, και πλέον έχει φτάσει το ανησυχητικό 65%.

Ακόμα και στην «ψυχρή» Βρετανία, όπου ήταν περίπου θεσμός να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι μόλις έκλειναν τα 18 τους χρόνια, τώρα μιλάνε όλο και πιο πολύ για την Homecoming Generation – δηλαδή τη «Γενιά που Γύρισε στο Σπίτι».

Αυτή η «αναγκαστική» συνύπαρξη παιδιών και γονέων σε ηλικίες που κανονικά τα παιδιά θα έπρεπε να κάνουν τη δική τους ζωή στον δικό τους χώρο, και να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, δημιουργεί μια «κοινή οργή» απέναντι στο σύστημα, και εκδηλώνεται με φαινόμενα σαν κι αυτά που είδαμε πρόσφατα στη Γαλλία, με τους μαθητές και τους φοιτητές να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις μαζί με τους γονείς τους.

Η «πλάκα» εδώ είναι ότι τα παιδιά ζητούν από το κράτος κάτι που, εάν γίνει, θα αποβεί εις βάρος των γονιών, ενώ και οι γονείς, ζητώντας να μην πειραχτούν οι κοινωνικές παροχές, ξέρουν ότι στερούν πολλές απ’ αυτές από τα ίδια τους τα παιδιά.

Οι νέοι βεβαίως δεν επιθυμούν την περικοπή των παροχών που απολαμβάνουν οι γονείς τους. Θέλουν να απολαύσουν και εκείνοι τις ίδιες. Αυτό, με τα υπάρχοντα εργασιακά δεδομένα –καθώς και με τη μετατόπιση των ευκαιριών εργασίας σε άλλες, πιο φτηνές αγορές (άρα με μη ορατή, επί του παρόντος, την πολιτική εκείνη που θα δημιουργήσει καινούρια αναπτυξιακά μοντέλα–, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε επώδυνες λύσεις.

Ο Χρήστος Μιχαηλίδης είναι ο συντάκτης της στήλης Παρατηρητής στην εφημερίδα - δωρεάν οδηγό της Αθήνας, LIFO. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην LIFO την Πέμπτη 5-4-2007.

Monday, April 23, 2007

Δωρεάν νομικές συμβουλές για εργασιακά θέματα από τη G700

Η μαζική καθημερινή ανταπόκρισή σας στη διαδικτυακή κίνηση G700 και τα ενθαρρυντικά σας σχόλια που μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε, μας έβαλαν να σκεφτούμε πώς θα μπορούσαμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω αυτήν την προσπάθεια.

Εξαρχής άλλωστε έχουμε δηλώσει ότι το blog αυτό δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει απλά και μόνο ένα χώρο διαδικτυακής εκτόνωσης –αρκετά συχνό γνώρισμα της blogoσφαιρας- που λειτουργεί σε πολιτικό και κοινωνικό κενό, ερήμην της σκληρής εργασιακής πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε.

Επιθυμούμε να εντάξουμε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο όπως και στη δημόσια agenda τους προβληματισμούς και τα αιτήματα της γενιάς των 700 ευρώ.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να εντοπίσουμε τα σημαντικότερα προβλήματα. Να αρχίσουμε να ανιχνεύουμε πιθανές απαντήσεις-λύσεις σε αυτά.

Με λίγα λόγια να ξεκινήσει μια συστηματικότερη προσπάθεια χαρτογράφησης της εργασιακής πραγματικότητας που βιώνουν οι νέοι και οι νέες σήμερα στην Ελλάδα.

Η προσθήκη παροχής δωρεάν νομικών συμβουλών στους επισκέπτες και τις επισκέπτριες της G700 αποτελεί συνεπώς μια μάλλον εύλογη κίνηση.

Δεν έχετε παρά να στείλετε με e-mail το ερώτημα-αίτημά σας στην δικηγόρο-εργατολόγο της κίνησης (από εδώ και στο εξής e-εργατολόγος) και θα λάβετε την απάντησή μας με συμβουλές, οδηγίες ή παρατηρήσεις εντός τεσσάρων ημερών.

Η υπηρεσία αυτή φυσικά θα λειτουργήσει αμφίδρομα.

Με καθαρά πρακτικό, άμεσο και δωρεάν αντίκρισμα για όσους και όσες από εσάς επιλέξουν να την αξιοποιήσουν.

Με χρήσιμο -ελπίζουμε- υλικό για εμάς το οποίο και θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε, να κωδικοποιήσουμε και να μετουσιώσουμε σε μεταρρυθμιστικές πολιτικές προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ελληνικής αγοράς εργασίας.

Συμμετέχοντας δε βοηθάτε μόνο τον εαυτό σας. Ασκείτε ουσιαστική πίεση στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας μεταρρυθμιστικής κίνησης από τα κάτω με στόχο τον σεβασμό των νόμιμων δικαιωμάτων των νέων στον εργασιακό χώρο.

Πριν κλείσουμε μια ΑΝΑΓΚΑΙΑ υποσημείωση: η νέα αυτή προσθήκη είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ δωρεάν και δεν σκοπεύουμε σε καμία περίπτωση να μετεξελιχθεί μελλοντικά σε μια επί πληρωμή υπηρεσία.

Thursday, April 19, 2007

Η γενιά των 700 ευρώ αποκτά φωνή: Μοιραζόμαστε τις αγωνίες και τα αιτήματά μας, διεκδικούμε όσα μας αξίζουν.

Δουλεύετε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα ή το βράδυ;

Πολλοί από εσάς κάνετε δύο δουλειές για να τα «βγάλετε πέρα»;

Τα χρήματα που παίρνετε δεν φτάνουν για να ζήσετε ανεξάρτητα και ως εκ τούτου έχετε ανάγκη από την οικονομική συνδρομή της οικογένειάς σας;

Ο εργοδότης σας οφείλει να σας ασφαλίζει στο ΙΚΑ ως μισθωτό, όμως σας ασφαλίζει στο ΤΕΒΕ ως ελεύθερο επαγγελματία; Μάλιστα πολλές φορές σας αφήνει εντελώς ανασφάλιστο;

Πληρώνετε ένα μεγάλο ποσοστό του μισθού σας σε κρατήσεις για ένα κοινωνικό κράτος περιορισμένης κοινωνικής αποτελεσματικότητας;

Διαθέτετε κάποιο τίτλο τεχνικής εκπαίδευσης, πτυχίο πανεπιστημίου ή μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης, αλλά οι ευκαιρίες για ανεύρεση ποιοτικής και δημιουργικής εργασίας είναι περιορισμένες;

Σας ζητoύν προϋπηρεσία τη στιγμή που μόλις ολοκληρώσατε τον κύκλο εκπαίδευσης και καταρτισής σας;

Η επιχείρηση στην οποία δουλεύετε δεν επενδύει στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων σας; Λειτουργεί με τη λογική του γωνιακού μικρο-μάγαζου;

Ξέρουμε τι ακριβώς σας συμβαίνει και για ποιο λόγο.

Κατά πάσα πιθανότητα είστε νέοι, στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35.

Στην πρωινή σας εργασία, εάν κι εφόσον εργάζεστε, δεν βγάζετε πάνω από 700 ευρώ το μήνα καθαρά.

Αποφοιτήσατε από το πανεπιστήμιο, το ΤΕΕ, το ΙΕΚ και το franchise εκπαιδευτήριο με πολλά όνειρα. Οι φιλοδοξίες σας όμως κόντυναν με το πρώτο ράπισμα που δεχτήκατε στον εργασιακό χώρο.

Θεωρείτε ότι είναι αδύνατον να φτάσετε το οικονομικό και κοινωνικό status των γονιών σας.

Αισθάνεστε ότι δουλεύετε χωρίς αντίκρισμα.

Είστε η γενιά των 700 Ευρώ.

Είστε η ανεκπροσώπητη σιωπηλή πλειοψηφία που ασφυκτία, αδυνατεί να εκφραστεί και προσπαθεί να βρει τρόπους προσωπικής εξέλιξης και κοινωνικής ανέλιξης.

Θεωρείτε ότι οι παλιές ιδεολογίες, τα σημερινά κόμματα και τα συνδικάτα δεν σας εκπροσωπούν επαρκώς.

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτό το τέλμα κάτι αρχίζει να κινείται. Η σιωπηλή πλειοψηφία, όλοι εμείς οι νέοι των 700 ευρώ, αποκτούμε επιτέλους φωνή.

Στείλτε τη δική σας προσωπική ιστορία ή κοινωνικό σχόλιο, με comment ή με e-mail, στο νέο πολιτικό blog Η Γενιά των 700 Ευρώ (g700.blogspot.com) και βοηθήστε τη νέα γενιά, τη γενιά μας, να θέσει τους δικούς της άμεσους κοινωνικούς στόχους και να αποκτήσει διακριτή ιστορική και πολιτική ταυτότητα στις αρχές του 21ου αιώνα.

Tuesday, April 17, 2007

G700: Το κίνημα του Διαδικτύου

Από τη Μαρία Δέδε και τη Νάντια Γιαννίρη

Είναι μόλις δυόμισι μήνες που δημιουργήθηκε και στην Ελλάδα ένα blog που αναφέρεται στη γενιά των 700 ευρώ (του βασικού μισθού και των ελάχιστων προοπτικών), αρχικά από μιά ομάδα 7 νεαρών ατόμων που σήμερα συνεχώς διευρύνεται. Το εγχείρημα βρήκε άμεση ανταπόκριση από την κοινωνία.

Μέσα στις τελευταίες 30 ημέρες το blog δέχτηκε 5.600 επισκέψεις. Πολιτικοί, καθηγητές, επιστήμονες έχουν ενδιαφερθεί και έχουν γράψει στο blog.

Η γενιά των 700 ευρώ, ή G700 όπως είθισται να την αποκαλούν στην blogo-σφαιρα είναι, όπως αναφέρουν οι ιδρυτές του blog, μια κίνηση στην οποία συμμετέχουν νέοι ηλικίας 25-35 ετών, που προβληματίζονται έντονα για τη γενιά τους και γι' αυτό που τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Πολλοί από αυτούς ξόδεψαν ενέργεια και πολύ κόπο σε σπουδές και μεταπτυχιακά χωρίς να βρίσκουν το ανάλογο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.

Φιλοδοξία του ελληνικού blog, που έχει πολιτικό αλλά σε καμία περίπτωση κομματικό προσανατολισμό, όπως δηλώνουν, είναι να αποτελέσει ένα διαδραστικό κίνημα του Διαδικτύου (όπως αυτό του Jerome Armstrong και του ελληνικής καταγωγής Markos Mulitsas στις ΗΠΑ). Μέσα από τη συγκέντρωση γνώσης και ανάλογων προβληματισμών που υπάρχουν σε πολλές χώρες να αποτελέσει μια δεξαμενή προβληματισμού και δημόσιας παρέμβασης η οποία θα μπορέσει να δώσει μια ιστορική ταυτότητα στη νέα γενιά και βέβαια, να επεξεργαστεί λύσεις για τα προβλήματά της.

Σε μία νέα πάλη μεταξύ των γενεών, έναν πόλεμο γενεών στη σημερινή πραγματικότητα, αναφέρεται ένας από τους βασικούς εμπνευστές του blog, που μίλησε στην «Ε» (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας).

«Τίθεται πλέον ζήτημα δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών», επισημαίνει. «Η γενιά των σημερινών μεσηλίκων που πέτυχε πολλά και θαυμαστά, ώστε επήλθαν βελτιώσεις τόσο στη δημοκρατία όσο και στην ευημερία, δείχνει να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα ιδεών της. Διαθέτει ελάχιστη ενέργεια και επιθυμία να προχωρήσει σε περαιτέρω αλλαγές.

Στην Ελλάδα η γενιά των σημερινών μεσηλίκων που δημιούργησε μια μαζική κοινωνία ευημερίας δεν βασίστηκε σε υγιείς οικονομικές δομές», υποστηρίζει. «Δημιούργησε πολλά χρέη και υποχρεώσεις που κάποιοι, δηλαδή η νέα γενιά, καλούνται να πληρώσουν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων το Ασφαλιστικό». Εδώ, το μήνυμα της γενιάς των 700 ευρώ είναι σαφές: «Φίλοι μεσήλικες, δεν θα πληρώσουμε τα ελλείμματά σας. Από τη μεταπολίτευση δόθηκε μεγάλη βάση στο δημοσιοϋπαλληλικό κράτος. Η ελληνική οικονομία βασίστηκε μέχρι σήμερα σε "οικογενειακού, παραδοσιακού" τύπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων λειτούργησαν με απαρχαιωμένη επιχειρηματική δομή. Χωρίς όραμα μελλοντικής ανάπτυξης. Εδρασαν στηριζόμενες σε κάποια "πακέτα" εργασίας που εξασφάλιζαν από το Δημόσιο ή από προσωπικές γνωριμίες, σε ευρωπαϊκά κονδύλια ή σε αγροτικές επιδοτήσεις, στην παραοικονομία. Χωρίς να επενδύουν σε ανθρώπινο δυναμικό, δίνοντας έμφαση σε δραστηριότητες έντασης εργασίας και επιλέγοντας χαμηλής ειδίκευσης προσωπικό, με στόχο να διεκπεραιώνει εργασίες και όχι να είναι knowledge worker (εξειδικευμένος και με έμφαση στη γνώση).

Από τα κοινά βιώματα που έχουμε οι άνθρωποι του blog, από τον κάτοχο master, τον υδραυλικό, τον γραφίστα, διαπιστώνουμε ότι από τη στιγμή που θα μπούμε στην αγορά εργασίας δεν υπάρχουν δυνατότητες να ελιχθούμε, η αγορά δεν έχει κινητικότητα. Ακόμη, διαπιστώνουμε πως ό,τι κι αν κάνεις δεν βοηθιέται να πάει μπροστά, ούτε καν τίθεται θέμα επιμόρφωσης και αξιοποίησης των εργαζομένων. Το μοντέλο αυτό έληξε.

Μέσα από το blog, στόχος μας είναι να αφυπνίσουμε, να βάλουμε θέματα στο τραπέζι, να μη χρησιμοποιούμε ιδεολογίες του 20ού αιώνα. Ούτε η πάλη μας μπορεί να γίνεται μόνο μέσα από διαδηλώσεις».

Το παραπάνω άρθρο, το οποίο αποτελεί μια παρουσίαση της κίνησης Γενιά των 700 ευρώ (G700), δημοσιεύτηκε από τις δημοσιογράφους, Μαρία Δέδε και Νάντια Γιαννίρη, στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (17 - 4 - 2007), στο πλαίσιο αφιερώματος για το κοινωνικό φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ.

Monday, April 16, 2007

Η γενιά των 700 ευρώ: χαμένοι κόποι και ανέφικτες προσδοκίες.

Από τη Μαρία Δέδε και τη Νάντια Γιαννίρη,

Νέοι άνθρωποι με «εφόδια», πτυχία, μεταπτυχιακούς τίτλους, ξένες γλώσσες, γνώστες της χρήσης υπολογιστών, βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας ή δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για πενιχρούς μισθούς.


Η εφημέριδα Ελευθεροτυπία δημοσιεύει, σήμερα Δευτέρα 16 Απριλίου, αφιέρωμα πάνω στο κρίσιμο κοινωνικό ζήτημα της γενιάς των 700 ευρώ. Διαβάστε όλο το αφιέρωμα πατώντας εδώ.

Saturday, April 14, 2007

2056: What future for Maggie's children?

"2056: What Future for Maggie’s Children?" is a collection of essays based on the premise that those born between 1980 and 1995 are an ‘unlucky generation’.

Paying off student debts, struggling to get on to the housing ladder, and difficulty finding money to put aside for a comfortable retirement, are just some of the pressures that ‘Maggie’s children’ face as they plan for an uncertain future. Continuing family breakdown suggest that increasing numbers of them will live alone in old age.

Using demographic projections to map key public policy challenges UK society faces over the next 50 years, Policy Exchange – together with charity Age Concern – commissioned MPs, academics and business figures to consider the policy tools needed for younger generations to be able to approach later life with confidence.

The resulting essays include strong policy recommendations which aim to address the major risks to the welfare of ‘Maggie’s children’: difficulties in achieving financial security, uncertainty about how increased longevity will affect the nature of their retirement, and increasing isolation as more and more people live alone.

Άλλη μία έρευνα για το μέλλον της νέας γενιάς στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτή τη φορά από το βρετανικό ανεξάρτητο think tank, Policy Exchange. Ολόκληρη την έρευνα μπορείτε να τη διαβάσετε πατώντας εδώ.

Monday, April 9, 2007

Από τους "μπέιμπι μπούμερ" στους "μπέιμπι λούζερ"

Από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Η γενιά μου, η λεγόμενη γενιά του «μπέιμπι μπουμ» είναι μια ευλογημένη γενιά. Οι περισσότεροι από εμάς γεννηθήκαμε τη δύσκολη περίοδο μεταξύ 1945 και 1960, όμως καταφέραμε να κάνουμε ένα τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό άλμα σε σχέση με τους γονείς μας. Από τα κατώτερα εισοδηματικά και κοινωνικά στρώματα, στα οποία οι γονείς μας ήταν καταδικασμένοι να μείνουν για όλη τους τη ζωή, καταφέραμε να δημιουργήσουμε τη μεσαία τάξη και να κατακτήσουμε ένα αξιόλογο επίπεδο υλικής ευημερίας.

Ταυτόχρονα ζήσαμε και συμμετείχαμε ενεργά σε όλα τα εξελικτικά στάδια της πατρίδας: από την αγροτική και ημιαστική κοινωνία του χωριού ή της κωμόπολης στην οποία γεννηθήκαμε μέχρι τη μαζική κοινωνία της ευημερίας και των αστικών κέντρων στην οποία καταλήξαμε.

Σήμερα, με τη γενναιόδωρη υποστήριξη και του ασφαλιστικού μας συστήματος, προσβλέπουμε σ' ένα νέο ξεκίνημα, μια καινούργια ζωή μετά τα 55. Πολλοί τη θεωρούν μια νέα εφηβεία η οποία ξεκινά με τη σύνταξη και το πέρας των οικογενειακών υποχρεώσεων.

Στην άλλη πλευρά όμως του κοινωνικού φάσματος βρίσκονται τα παιδιά μας. Είναι τα «πλουσιόπαιδα-φτωχόπαιδα» της νέας γενιάς. Παρά τη σημαντική κληρονομιά που τους αφήνουμε, τόσο σε υλικό πλούτο όσο και άυλα αγαθά (ελευθερία και δημοκρατία), τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν μαζικά την πιθανότητα να μην ξεπεράσουν ποτέ, σε κανένα σημείο της ζωής τους, το δικό μας οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Το φαινόμενο της όξυνσης της διαγενεακής ανισότητας, δεν είναι μόνο ελληνικό. Αγγίζει, σε διαφορετικό πάντοτε βαθμό, τις περισσότερες δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες. Στην Ευρώπη γίνεται ήδη λόγος για τη γενιά των «μπέιμπι μπούμερ» που δίνει σταδιακά τη θέση της στη γενιά των «μπέιμπι-λούζερ», δηλαδή τη γενιά των νέων χαμένων. Οι παλιοί αποσύρονται με καθαρό κέρδος, οι νέοι ξεκινούν με χρέη.

Για αυτόν τον λόγο η νεολαία σε όλη την Ευρώπη έχει αρχίσει να αντιδρά. Οργανώνεται στο Διαδίκτυο και στην blogoσφαιρα, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών. Γενιά των 700 ευρώ ή γενιά του βασικού μισθού είναι μερικές από τις ονομασίες που τους αποδίδονται. Ορισμένοι έχουν φτάσει σε σημείο να θεωρούν ότι οι γονείς τους υφαίνουν μεγάλη συνωμοσία εναντίον τους.

Φυσικά τέτοιες απόψεις είναι υπερβολικές. Το ζήτημα όμως της δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών αποκτά στις μέρες μας μεγαλύτερη σημασία από άλλες, πιο οικείες, κοινωνικές συγκρούσεις. Ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, τα δημόσια οικονομικά, η εκπαίδευση και το περιβάλλον λαμβάνουν νέα διάσταση και πρέπει να ιδωθούν μέσα από νέο πρίσμα. Κάθε επιχειρούμενη κοινωνική αλλαγή, αλλά και κάθε προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων πρέπει πλέον να αξιολογείται ως προς την επίδραση που αυτή θα έχει στη νέα γενιά.

Μέχρι προχτές η ελληνική νεολαία ήταν στους δρόμους με αφορμή την Παιδεία. Η πραγματική αιτία όμως ήταν η απελπισία και η έντονη ανησυχία των νέων για το μέλλον. Αν δεν θέλουμε να έχουμε μια γενιά μεσηλίκων που να ξοδεύει τον συλλογικό πλούτο για να αισθάνεται νέα, και νέους οι οποίοι θα γερνάνε πριν την ώρα τους, πρέπει επιτέλους να δράσουμε.

Ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι βουλευτής του ΠαΣοΚ. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις Νέες Εποχές, της εφημερίδας Το ΒΗΜΑ (7-4-2007).

'Dream lives' for baby boomers

By 4ni.co.uk and firstrung.co.uk

The UK's over 50s are living a dream life that is the envy of the younger generation but may never be attained by them, according to a major new report commissioned by FTSE 100 life and pensions company Friends Provident.

The Freetirement Generation report, undertaken by social trend researchers the Social Issues Research Centre (SIRC) has revealed a generation enjoying a life of Freetirement, unburdened by debts and free to choose how and when they work and explore new activities.

The report found that retirees in the baby boomer generation, people aged between 52 and 60, have achieved a form of perfect work/life balance that Generation X - people in their 20s, 30s and 40s - strive for but may never afford.

Freedom is the single distinguishing characteristic of those who have retired. When asked about a range of statements they most agreed with, 60% of respondents said that retirement has given them the freedom to do what they want with their life and more than half (52%) said that retirement had given them the opportunity to pursue a passion or hobby.

Nearly a quarter (24%) of freetirees said they had the freedom to choose the type of work they wanted to do, while 22% said they work for social contact and could now enjoy work without the stress and responsibility of the rat race.

Dr Peter Marsh, author of the report at Social Issues Research Centre, said:

"The Freetirement Generation is in a unique position, having lived through a period of relative economic prosperity and booming house prices which mean it now has money to spare.

"Baby boomers are an important economic force. According to some estimates the over-50 population now command approximately 80% of the UK's wealth."
However, for all their freedom and financial stability, the older generation is still marginalised by its younger counterparts. More than half (52%) of those aged over 50 thought their generation was becoming an increasingly important political force in the UK however only two-fifths (40%) of younger people thought that was the case.

The differences were more significant when respondents were asked if older people contributed positively to the UK economy - nearly half (49%) of older people thought they did, compared to less than a third (29%) of younger people.

The report found that baby boomers believed they were ageing less rapidly than in the past - on average they feel physically five years younger than their actual age.
Findings also revealed that the fact that people are remaining physically young for longer had implications for the kinds of lifestyles and values that are being sustained in retirement.

Jeremy Ward, head of pensions marketing at Friends Provident, said:

"It is ironic that some of today's retirees are living the kind of life that those in their 30s and 40s can only dream of - a life of financial freedom and freedom to pursue hobbies and interests with no added burden. On the other hand, our research shows that the Generation X group is experiencing retirement anxiety.

"If today's Generation X'ers have any hope of emulating their parents or grandparents then they need to start planning for their futures now."

Saturday, April 7, 2007

Πόσο θέλουμε να ζήσουμε;

Από τον Νίκο Αλαχιώτη,

Η Ελίζαμπεθ Ισραέλ ήταν πριν από λίγο καιρό 125 χρόνων. Κόρη αφρικανής σκλάβας, γεννήθηκε στην Αμερική το 1875 και δούλευε στις φυτείες ως τα 104 της, οπότε πήρε σύνταξη! Πρόσφατα απεβίωσε πέραν του Ατλαντικού ένας άλλος στα 128 του! Ο μπαρμπα-Θόδωρος είναι 112 χρόνων σήμερα και ζει σε αγροτική περιοχή της ορεινής Αχαΐας. Είναι κι αυτός υπεραιωνόβιος, όπως και τόσοι άλλοι, στους οποίους δεν μπορείς να ευχηθείς στα γενέθλιά τους «να τα εκατοστήσουν». Μπορούν όμως τέτοιοι άνθρωποι να μας διδάξουν πώς να τους μοιάσουμε;

Γενετικές βλάβες στο στόχαστρο

Από την Εποχή του Χαλκού ως τη Βιομηχανική Επανάσταση η αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής ήταν μόνο 10 χρόνια, από τα 30 στα 40, αλλά τα τελευταία 150 χρόνια αναρριχήθηκε κοντά στα 80. Τι άλλαξε όμως αυτή την ιστορία, που σίγουρα μας αρέσει; Η μείωση της παιδικής θνησιμότητας λόγω της ιατροφαρμακευτικής προόδου ήταν σημαντική, αλλά δεν μπορεί να μετρήσει δεύτερη φορά. Το πρόβλημα παραμένει κυρίως στην αντιμετώπιση των γενετικών νόσων, καθώς στις άλλες υπάρχουν θεαματικές θεραπείες. Ειδικοί μελετητές εκτιμούν όμως ότι, αν θεραπεύαμε όλους τους καρκίνους, τότε το προσδόκιμο όριο ζωής του είδους μας θα αυξανόταν μόνο 123 ημέρες! Αν όμως τιθασεύαμε όλες τις γενετικές μας βλάβες; Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν!

Ο Νίκος Αλαχιώτης είναι καθηγητής γενετικής. Το πλήρες άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο ένθετο ΒΗΜΑ Science της εφημερίδας Το Βήμα, στις 7-4-2007, μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ.

Wednesday, April 4, 2007

Σωστός ο Ντέμης;

«Να μείνουν οι ελληνικές ομάδες τρία χρόνια έξω από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση προκειμένου να διορθώσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν με τη διαιτησία και τη βία».

«Αποτύχαμε ως Σούπερ Λίγκα και στους δύο αυτούς τομείς. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, κανείς δεν ασχολείται με τη βία. Υπάρχουν άνεργοι οπαδοί που κυκλοφορούν με Μερσεντές και πρέπει να μπει μια βόμβα στο ποδόσφαιρο για να φτιάξουν αυτά».

Ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ, κ.Ντέμης Νικολαϊδης, έριξε στο τραπέζι ένα από τα πλέον ριζοσπαστικά μέτρα, που είχε εφαρμόσει με επιτυχία η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, κα Μάργκαρετ Θάτσερ, μετά την τραγωδία στον τελικό κυπέλου πρωταθλητριών Ευρώπης μεταξύ Liverpool και Juventus το 1986 στο Χέιζελ.

Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννης Βαρδινογιάννης, χωρίς να διαφωνήσει με όσα είπε ο Νικολαϊδης, υποστήριξε:

«Παραείναι... γενναία η πρόταση του Ντέμη και θέλει πολλή συζήτηση. Τα θέματα βίας αφορούν κυρίως τις μεγάλες ΠΑΕ. Υπάρχει πρόβλημα με τους οπαδούς. Ωστόσο, υπάρχουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη και την αστυνομία».

Ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού, Πέτρος Κόκκαλης, αναφερόμενος στα λεγόμενα του Ντέμη Νικολαϊδη είπε ότι «δεν πρέπει να εκμηδενίζουμε τα πάντα και πρόσθεσε: "δε νομίζω ότι χρειάζεται να μπει 'βόμβα' στο ποδόσφαιρο".

Ποιος όμως φταίει τελικά για τη βία στα γήπεδα;

Στη διαδικτυακή δημοσκόπηση που διεξήγαγε το sport.gr, μετά τα θλιβερά επεισόδια που σημειώθηκαν στη λεωφόρο Λαυρίου ανάμεσα σε οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, δόθηκαν οι εξής απαντήσεις από τους επισκέπτες του site.

Στο ερώτημα «Ποιος πιστεύετε ότι φταίει για τα ακραία φαινόμενα βίας στην Ελλάδα;»
  • το 43,4% των αναγνωστών απάντησε ότι ευθύνεται «η ατιμωρησία»,
  • το 21,9%, το οποίο απάντησε «όλοι μας».
  • το 13,7% απάντησε οι «παράγοντες των ομάδων»
  • το 12% «η αρρώστια των χούλιγκαν».
  • η Πολιτεία έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης με μόλις 8,7%.

Το θέμα, όμως, δεν είναι ποιος φταίει, αλλά τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί ο χουλιγκανισμός. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο η πρόταση του Ντέμη ταράζει τα νερά και μας βοηθάει ως κοινωνία να ξυπνήσουμε από το βαθύ ύπνο.

Η άποψη που ακούμε αυτές τις μέρες από πάσης φύσεως κοινωνιολόγους, αναλυτές και δημοσιολόγους, ότι δηλαδή υπάρχει έξαρση του φαινομένου της βίας και ως εκ τούτου πρέπει να λάβουμε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα, δεν επαρκεί. Τέτοιες μακροσκοπικές προσεγγίσεις είναι καλές για σχολιασμό και συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, όμως δεν οδηγούν σε λύσεις.

Εάν υπάρχει μια κοινωνικού τύπου εξήγηση για το φαίνομενο του χουλιγκανισμού αυτή κατά την άποψή μας είναι μία. Είμαστε κοινωνία συνενοχής και συγκάλυψης. Έχουμε μάθει να ζούμε με τα προβλήματά μας και να μεταθέτουμε τις λύσεις τους για το μέλλον. Έτσι κάναμε τόσα χρόνια με την τρομοκρατία, έτσι κάνουμε σήμερα με το φαινόμενο της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος, με το πρόβλημα της παιδείας, του χουλιγκανισμού, των γνωστών αγνώστων, ακόμα και με τα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Καταλήγουμε να σχολιάζουμε, να σχολιάζουμε και να ξανασχολιάζουμε. Δεν σχεδιάζουμε και αποφεύγουμε να δράσουμε.

Υπ 'αυτό το πρίσμα η πρόταση του Ντέμη για τριετή αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σε συνδυασμό με συγκεκριμένα τολμηρά επιχειρησιακά μέτρα, όπως κάμερες στα γήπεδα, ονομαστικά εισητήρια, αναστολή της λειτουργίας των οργανωμένων συνδέσμων και διακοπή των επιδοτήσεων που αυτοί λαμβάνουν από τις ΠΑΕ , είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Monday, April 2, 2007

ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΕΚΝΑ ΝΕΟΛΑΙΟΙ;

Από τον Γιώργο Λυκουρόπουλο

Τα κόμματα προσπαθούν να νεκραναστήσουν τις νεολαίες τους. Να τις επανιδρύσουν, να τις επανδρώσουν και να τις προβάλλουν. Για να τις κάνουν τι, αλήθεια;

Την ώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα αντικατέστησε τον Γενικό Γραμματέα της ΚΝΕ εν μία νυκτί, το ΠΑΣΟΚ «επανιδρύει» διά χειρός Γιώργου Παπανδρέου τη Νεολαία του που την είχε διαλύσει ο Πρόεδρος για να σταματήσουν να τσακώνονται με καρεκλιές οι Σημιτικοί με τους Τσοχατζοπουλικούς – τότε. Ο Συνασπισμός κατεβάζει τον νεανίζοντα Τσίπρα στις Δημοτικές Εκλογές ως πουλαίν του Αλαβάνου ενόσω ο Αλαβάνος «σκοτώνεται» με τον Κωνσταντόπουλο και η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει αγέρωχη την πολιτική των υιών – Σημαιοφορίδης – που πρέπει να μπουν στην πολιτική από το παράθυρο ενώ τα νεότερα στελέχη της συντηρούν όπως γινόταν στις φοιτητικές παρατάξεις το όνειρο κάθε Νεολαίου: Να γίνω κι εγώ στέλεχος κατ’ εικόνα και ομοίωση του υπουργού και βουλευτή μου. Και να πάρω μια καλή θεσούλα στο Δημόσιο. Όπως καταλαβαίνει κανείς εν έτει 2007, έχουμε πολιτικοποιημένη Νεολαία με οράματα για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά, αν γίνεται, από αύριο, γιατί σήμερα έχουμε να τακτοποιήσουμε κάτι προσωπικές φιλοδοξίες.

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ BLOGS
Διά της απλοποιήσεως καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορεί να ποντάρει το ίδιο το όποιο Κόμμα μέσα από τις γραμμές του στα νεότερα στελέχη του όταν λίγο πριν τα συνέδρια ή πριν τις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού των ιδεολογικών του στόχων καταλήγει σε ένα γιάπικο μοντέλο αναπαραγωγής του πολιτικού σκηνικού. Τι καινούριο έχουν να πουν κάποια παιδιά που μόνο και μόνο λόγω ηλικίας – επειδή είναι οι τωρινοί 30ρηδες – θα πάρουν το λόγο στο Βήμα ενός τοπικού Πολιτικού σχηματισμού; Μόνο ωφελιμιστικά μπορούν να λειτουργήσουν για τη συνέχιση του καθεστώτος στο οποίο ενεπλάκησαν και γαλουχήθηκαν. Συγχωρήστε μου την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση, Σύντροφοι όλων των κομμάτων, αλλά κατανοώ τις επιμέρους ευαισθησίες που μπορούν να ψέξουν μια τέτοια θέση ως κυνική. Αλλά επιμένω ότι οι ευαισθησίες είναι μόνο επιμέρους. Το όραμα δεν έχει φανεί να είναι αποφορτισμένο από τον πολιτικό ωφελιμισμό που εκπροσωπεί ένα εγκλωβισμένο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Δεν γίνεται χωρίς ρήξεις να εκπροσωπείς κάτι νέο, μόνο και μόνο επειδή είσαι νέος – ή «Νεολαίος». Οι διαδικασίες ηλικιακής διαδοχής σ’ένα κόμμα π.χ. όπως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να γίνονται με σημειολογικούς όρους τύπου «όποιος ξέρει πλέον τις νέες τεχνολογίες και όποιος μιλάει μοντέρνα γλώσσα και γράφει σε blogs είναι ευπρόσδεκτος ως πολιτικά ενδιαφέρων». Αυτό κάνει ως σημειολόγος ο Παπανδρέου, αυτό πιθανόν να κάνει κάποια στιγμή σε μια πιθανή δεύτερη τετραετία ο Καραμανλής – να ανανεώσει σε δυο τρεις επιλογές του τις ηλικίες για να ικανοποιήσει και την εμφανίσιμη νεολαία του. Η Παπαρήγα την ίδια στιγμή «τιμώρησε» για την ανεπάρκεια συσπείρωσης στα Πανεπιστήμια, τον Γρμματέα της Νεολαίας της, χωρίς να σκεφθεί ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά συνολικά ένα θέμα αναπροσδιορισμού της ματιάς πάνω στα θέματα – η Λιάνα δεν εμπλέκεται σ’ αυτό, είναι μια περίπτωση ιδιαίτερη, ως γνωστόν.

Ο ΑΡΡΙΒΙΣΜΟΣ ΤΩΝ «ΝΕΟΛΑΙΩΝ»
Συναντιόμαστε καμιά φορά, παλιοί συμφοιτητές – όχι σε ατμόσφαιρα ρετρό, κάτι άλλο, ως αρμονική συνέχεια στην παρέα μας που ήταν και παρέα απόψεων – και ευτυχώς ακόμη και τώρα όλοι συμφωνούμε σε κάτι. Ότι όπως μας φαίνονταν στις φοιτητικές Συνελεύσεις οι τότε εκπρόσωποι των κομματικών φοιτητικών Παρατάξεων, μας φαίνονται και τώρα ως επαγγελματίες Απόφοιτοι. Τελικά, ποτέ η πρώτη εντύπωση, σχηματισμένη από ένα βαθύ γνήσιο ανθρώπινο ένστικτο δεν είναι λανθασμένη. Τα νέα παιδιά που έδειχναν να εκπροσωπούν μια όχι προσωπική άποψη αλλά μια «γραμμή» με κατεύθυνση προσανατολισμένη σε μια συμβατική επαγγελματική αποκατάσταση, ακόμη και τώρα εκπροσωπούν το πολιτικά ορθό – και τελικά ανούσιο. Επιδίωξαν με έναν σχεδόν φανερό αρριβισμό την πολιτική αποκατάστασή τους για να εμπλακούν σε μια καριερίστικη ανέλιξη χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό χρώμα. Κι αυτοί που το είχαν ως σημαία συναισθηματισμού λόγω σχέσεων με την παλιά Αριστερά, έγιναν απλοί μισθοσυντήρητοι χωρίς φλόγα – μια άλλη κατηγορία δήθεν Νεολαίας που ήταν πιο γερασμένη κι από τη Δεξι, γιατί ποτέ κανείς δεν είπε την αλήθεια γι’ αυτόν που θέλει μόνο να βγάζει το ψωμί του, ότι είναι ένας βαθιά συντηρητικός άνθρωπος. Ξεκινά από την ανάγκη να νιώθει απαλλαγμένος από το εργασιακό άγχος για να μπορεί να ονειρεύεται και καταλήγει να ονειρεύεται μόνο να απαλλαχθεί από το εργασιακό άγχος. Η ισοπέδωση του ονείρου – ακόμη κι αυτού.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΩΣ ΥΠΟΒΟΛΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ
Η επανίδρυση της Νεολαίας. Εκπληκτικό. Η φράση της είναι από μόνη της ειρωνική. Πώς μπορείς διαλύεις ή να επανιδρύσεις την έννοια «νεότητα»; Τι είναι η νεότητα, ένας προθάλαμος υποβολής βιογραφικών για να την περιχαρακώνεις σε τίτλους; Η φάση αυτή που προβάλλεται τελευταία, της κινητικότητας των κομμάτων σε επίπεδο νεολαίας, θα ήταν ενδιαφέρουσα αν είχε μια διαρκή αμφισβήτηση των δεδομένων δομών του μηχανισμού που την είχε διαλύσει. Πώς αποδεχόμαστε την έννοια «Όργανο» για έναν διαρκώς ανανεούμενο κόσμο σκέψης, ένα Όργανο που επειδή κάποιος το ενέταξε σε πολιτικές εσωτερικές αντιπαραθέσεις το διέλυσε κι επειδή το ξαναόρισε με μια αόριστη διαδικασία το επανιδρύει; Θα μπουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ υπογράφοντας πιστοποιητικά μετανοίας όσοι κάνουν εγγραφές στη νέα Νεολαία; Ερωτήματα δια απλοποιήσεως και πάλι, για το γραφικό του πράγματος. Αν τα κόμματα αισθάνονται την ανάγκη να ανανεώσουν τους μηχανισμούς τους ας παραδεχθούν ότι η αναπηρία τους δεν είναι ηλικιακή, αλλά ηθική και εγκεφαλική. Και μετά ας κάνουν προσκλητήριο αμέμπτων – όχι αμούστακων.

Ο Γιώργος Λυκουρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PAPER της εφημερίδας Ημερησία στις 31-3-2007.