Η χρεωμένη γενιά των 700 ευρώ

Από τον Κυριάκο Φιλίνη,

Τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ενισχύεται συνεχώς, επηρεάζοντας ταυτόχρονα τις οικονομικές επιδόσεις μιας εθνικής οικονομίας, τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, μα κυρίως τις δομές μιας κοινωνίας.

Σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ (OECD Economic Outlook 2006) σε πολλές χώρες-μέλη του Οργανισμού αυξήθηκε το ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών για την αποπληρωμή των χρεών τους προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, εξαιτίας της ευκολότερης πρόσβασής τους στην αγορά δανειακών κεφαλαίων.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δεκέμβριο του 2006, στην τριμηνιαία έκθεση για τις οικονομικές επιδόσεις της ευρωζώνης (Quarterly Report on the Euro Area) ανέφερε ότι οι εξαγωγές των χωρών-μελών της ζώνης του ευρώ αποδυναμώθηκαν, το πρώτο εξάμηνο του 2006. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρέασε τις ευρωπαϊκές εξαγωγές ήταν η κρίση στη στεγαστική αγορά των ΗΠΑ, που (εν μέρει) οφείλεται και στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού τομέα και η οποία επηρέασε τις οικονομίες της ευρωζώνης μέσω των μηχανισμών διάχυσης (spill over effects).

Τέλος, η Τράπεζα της Ελλάδος στην τελευταία έκθεσή της για τη Νομισματική Πολιτική (Νομισματική Πολιτική 2006-2007), αναφέρει ότι ο ρυθμός αύξησης της συνολικής χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προσέγγισε το 15,3%, το τελευταίο τρίμηνο του 2006. Μάλιστα, οι συνολικές υποχρεώσεις των νοικοκυριών προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (συμπεριλαμβανομένων και των τιτλοποιημένων δανείων) προσέγγισε το 44,0% του ΑΕΠ(!), στο τέλος του προηγούμενου έτους.

Από τα παραπάνω, θα μπορούσαν να προκύψουν μια σειρά συμπερασμάτων. Καταρχήν, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο τις εθνικές, μα και τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις. Μέσω της προσφοράς δανειακών κεφαλαίων μπορούν να οδηγήσουν μια οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία βραχυχρόνια, αλλά όμως, μέσω του ίδιου μηχανισμού και της έντονης αλληλεξάρτησης των οικονομιών μπορούν να την επιβραδύνουν.

Η αύξηση του ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζών, χωρίς την ταυτόχρονη αναβάθμιση του θεσμικού πλαισίου που διέπει την τραπεζική αγορά, έχουν ως αποτέλεσμα την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση των προϋποθέσεων δανειοδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων/κουλτούρας χρηστής οικονομικής διαχείρισης όχι μόνο από τα νοικοκυριά, αλλά και από τις επιχειρήσεις μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο ολοένα και μεγαλύτερος δανεισμός των οικονομικών μονάδων αυξάνει τους κινδύνους και την αβεβαιότητα μιας οικονομίας, περιορίζει τα περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεων και εν τέλει υπονομεύει τη μακροχρόνια αναπτυξιακή πορεία μιας χώρας.

Και αν όλα τα παραπάνω γίνονται γνωστά από τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών και αφορούν κυρίως τις μακροοικονομικές επιδόσεις μια οικονομίας, δεν υπάρχει κανείς να μας «θυμίζει» καθημερινά ότι η ευκολότερη πρόσβαση σε δανειακά κεφάλαια μπορεί να αυξάνει τις καταναλωτικές μας δυνατότητες στο παρόν, αλλά τις μειώνει στο μέλλον. Δηλαδή, ότι μπορεί τώρα να ξεφεύγουμε από το κλαμπ (των) G-700 (€) και να εισερχόμαστε στο κλαμπ (των) G-2000(€), αλλά στο μέλλον θα αναζητήσουμε μια θέση στο κλαμπ των G-500 (€). Έτσι, η γενιά των 700 €, απολαμβάνοντας αγαθά μεγαλύτερης αξίας στο παρόν, όχι μόνο δεν αναζητά τρόπους διαχρονικής βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής της, αλλά δεν αντιλαμβάνεται ότι στο μέλλον το διαθέσιμο εισόδημά της θα μειωθεί σημαντικά.

Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί τόσο με θεσμικά μέτρα (πχ αποτελεσματικότερο εποπτικό πλαίσιο του τραπεζικού συστήματος, πτωχευτικό δίκαιο των ιδιωτών κ.α ), όσο και με το να συνειδητοποιήσει καθένας από εμάς ποιος είναι ο διαχρονικός εισοδηματικός περιορισμός του. Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι πραγματικά ανήκουμε στη γενιά των 700€, και να αναζητήσουμε συλλογικά τρόπους βελτίωσης των προοπτικών για το μέλλον.

Η λατρεία της νεότητας. Ποιο το πρόβλημα;

Στην εποχή μας ανθεί η λατρεία της νεότητας και της νεανικότητας. Οι πρεσβύτεροι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, επιδιώκουν όσο είναι αυτό δυνατόν και με διαφορετική επιτυχία κάθε φορά, να συμπορευθούν μαζί της, να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο "fit", να παρακολοθούν όσο μπορούν τις εξελίξεις στη μόδα και να επιδεικνύουν καλοπροαίρετη κατανόηση για τα νέα ήθη .

Μέσα από τη λατρεία της νεότητας ανατιμώνται σε μεγάλο βαθμό ή ακόμα μπαίνουν στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής ασχολίες που από τη φύση τους είναι υπόθεση των νέων ανθρώπων. Αντίστροφα ορισμένες αρνητικές καταστάσεις όπως λόγου χάρη η αρρώστια και ο θάνατος παραγκωνίζονται. Όταν μάλιστα συμβαίνουν κανείς τα αντιπαρέρχεται με διακριτικότητα ή σιωπή. Αυτή η στάση ζωής συνιστά πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας και είναι το αποτέλεσμα της κοινωνίας ευημερίας που οικοδομήθηκε στη δύση τα τελευταία πενήντα χρόνια. Με καθαρά ανθρωπιστικούς όρους συνιστά σημαντική και αξιόλογη εξέλιξη. Με όρους κοινωνίας μιλάμε για την κοινωνική ισοπέδωση των ηλικιών, για μια εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στους βιολογικούς παράγοντες.

Από την άλλη πλευρά όμως, με καθαρά οικονομικούς, ηθικούς, πολιτικούς ακόμα και περιβαλλοντικούς όρους, λαμβάνοντας υπόψη και την όξυνση του δημογραφικού προβλήματος, η ανωτέρω εξέλιξη πρέπει να μας προβληματίσει. Ποιος θα πληρώσει το ηθικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος του 50+ lifestyle και της νέας εφηβείας των γονιών μας; Σ' αυτό ακριβώς το σημείο χρειάζεται ως κοινωνία να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή. Διαφορετικά βάζουμε τα θεμέλια για μια σκληρή σύγκρουση μεταξύ των γενεών.

Για του λόγου το αληθές μπορείτε να διαβάσετε τα προηγούμενα posts. Το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό.

Living the baby boomer high life

Διαβάστε την έρευνα του βρετανικού κέντρου Refοrm σχετικά με την IPOD (Insecure, Pressured, Over-taxed and Debt-ridden) generation και τη σχέση της με τους γονείς της, τη γενιά των baby boomers.

Για δική σας διευκόλυνση προτείνουμε να διαβάσετε το προτελευταίο κεφάλαιο σχετικά με τους ανθρώπους άνω των 50 οι οποίοι ζουν λες και είναι έφηβοι.

Το κεφάλαιο αρχίζει ως εξής:

"The true position of young people is thrown into stark relief when compared
alongside that of their parents, the so-called “baby boomers.” Born between
1945 and 1960, the parents of young people have enjoyed many advantages of
which the younger generation can now only dream.

In fact the transfer of wealth to older people, combined with longer life
expectancy, is enabling the baby boomers to embark on a lifestyle of freedom
and relative ease that they enjoyed in their youth and which today’s young
people do not enjoy. Writing on similar trends in Australia, the commentator
Bernard Salt comments:

“The extra years gifted to the boomers is prompting the reinvention of the 50-
something time in life. This is no longer a chute to doddering retirement; this
is a new ‘teenage’ stage of life .... The new teenagers are pitching 50-
something as an exciting new phase in life.

“In the past no-one really thought much about life beyond 50: here was a time
of life when everyone looked, dressed, thought and acted old. But today we
see a granularity in the age groups that was previously somewhat blurred.
There are the ‘frail aged’ who extend beyond 75. There is the ‘active retired’
who fit neatly between 65 and 74. And then there are the lifestylers, the
seachangers, the new teenagers who are filling a widening void between 50
and 64.”

Ταυτόχρονα μπορείτε να διαβάσετε το ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα με τίτλο "Για πάντα νέοι, ακόμα και με νυστέρι" σύμφωνα με το οποίο 37% των Ελλήνων θα πήγαινε σε πλαστικό χειρούργο για να κόψει χρόνια.

Στο ανωτέρω ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε και ο κάτωθι πίνακας:
Το έρωτημα της G700 είναι απλό: ποιος θα πληρώσει για τη νέα εφηβεία των γονιών μας;

Πολλοί έχουν πεθάνει χάριν της πατρίδας. Αλλά πολλοί περισσότεροι ζουν εις βάρος της πατρίδας.

Ο αφορισμός του τίτλου αυτού του post ανήκει στο Σλοβένο καλλιτέχνη, σεναριογράφο, ποιητή και συγγραφέα, Ζάρκο Πετάν.

Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα ΝΕΑ, 27-3-2007.

Ολονύχτιο μετρό στην Αθήνα

Μια ομάδα πολιτών κινητοποιήθηκε, ζητώντας τη λειτουργία του μετρό καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας κάθε Παρασκευή και Σάββατο και έστειλε το αίτημά τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση της ιστοσελίδας τής Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας Α.Ε. (ΑΜΕΛ Α.Ε.).

Το αίτημα γράφει:

«Αν θες και εσύ να μείνει το μετρό ανοιχτό (να περνάει έστω ανά μία ώρα) καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στείλε αυτό το mail στο info@ametro.gr και σε όλους σου τους γνωστούς!

Θέλουμε ανοιχτό μετρό όλο το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου (να περνάει έστω ανά μία ώρα) καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Για να απαλλαγούμε: από τον εκνευρισμό της κίνησης, το άγχος της στάθμευσης όταν πηγαίνουμε, τον περιορισμό της κατανάλωσης αλκοόλ, τον κίνδυνο αυτοκινητικού ατυχήματος όταν γυρνάμε από την έξοδό μας. Δεν είναι δυνατόν η μόνη λύση να είναι το ταξί, ειδικά για όσους δεν οδηγούν»!

Παιδιά είμαστε μαζί σας! Ψηφίζουμε ολονύχτιο μετρό για κάθε Παρασκευή και Σάββατο.

Τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων πάνε off-shore

Στις 22 Μαρτίου 2006, οι bloggers "parmenidis" και "νέος χωρίς ελπίδα", σχολιάζοντας άρθρο με τίτλο "το μέλλον της γενιάς των 700 ευρώ", προέβησαν στα εξής βιτριολικά σχόλια σχετικά με τις εγχώριες δυνάμεις της ακινησίας που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά:

Ο μεν parmenidis έκανε λόγο για ένα εθνικό αντιμεταρρυθμιστικό μπλοκ το οποίο απαρτίζεται από Οτσαλανικούς, Μιλοσεβιτσικούς, Τασσοπαπαδοπολικούς, Μεγαλεξανδριανούς-Υπερπατριώτες, Παραπατριώτες, Κρυφοχριστοδουλικούς, Τσοβολικούς, Αλέκα και αλλες "προοδευτικές" δυνάμεις της "δημοκρατικής" Ελλάδας.

Ο δε "νέος χωρίς ελπίδα" πρόσθεσε ότι ο "off-shore(ισμός) είναι το υλικό υπόβαθρο του Τασσοπαπαδοπουλισμού, του Οτσαλανισμού, του Μιλοσεβιτσισμού, του Πουτινισμού και άλλων Εθνικών διακομματικών και διαπαραταξιακών ιδεολογιών".

Δυστυχώς, όσο υπερβολικά κι αν ακούγονται τα παραπάνω σχόλια, αποδεικνύεται από την υπόθεση του σκανδάλου του Επικουρικού Ταμείου των Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ), ότι επιπρόσθετα ο offshore(ισμός) με όχημα το "κυπριακό offshore(ικό) λόμπυ" συνιστά και το υλικό υπόβαθρο της εγχώριας διαφθοράς.

Σας παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από τον ελληνικό τύπο για του λόγου το αληθές.

Η Καθημερινή: "Στην Κύπρο το κλειδί των Ταμείων"
Στην Κύπρο και την offshore εταιρεία που υπερτιμολόγησε το ομόλογο, που αγόρασε το ΤΑΕΔΥ (Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων) από τη χρηματιστηριακή «Ακρόπολις» στρέφονται οι έρευνες του επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής για την καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος, Γιώργου Ζορμπά.

Τα Νέα: "Παιχνίδια δισεκατομμυρίων στα ομόλογα"
Μόνο στην περίπτωση του ομολόγου της «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή», ονομαστικής αξίας 70 εκατ. ευρώ, το «γύρισμα» από και προς τη θυγατρική της στην Κύπρο απέφερε κέρδος 5 εκατ. ευρώ, ενώ ακόμα μεγαλύτερη είναι η απώλεια στην περίπτωση που ασφαλιστικά ταμεία αγοράσουν στην ονομαστική τους τιμή ομόλογα που πωλούνται πολύ χαμηλότερα στη δευτερογενή αγορά.

Ημερησία: "Μαύρο Χρήμα ερευνά ο Γ.Ζορμπάς"
Μυστικές διαδρομές «μαύρου χρήματος» από την Κύπρο στην Ελλάδα και από την Αθήνα σε άγνωστους αποδέκτες, μελετά ο πρώην εισαγγελέας Γ. Ζορμπάς και ο αντεισαγγελέας Α. Λιώγας, λίγες ημέρες πριν σκάσει το κανόνι των υπερτιμολογημένων ομολόγων που αγόρασε το ΤΕΑΔΥ.

Η Γενιά των 700 Ευρώ θεωρεί ότι το σκάνδαλο του ΤΕΑΔΥ είναι μια καλή αφορμή για εμάς τους νέους να αφυπνιστούμε και να αντιδράσουμε.

Το σκάνδαλο μας επηρεάζει άμεσα.

Πρώτον, όπως υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, «υπονομεύει τους όρους του διαλόγου για το ασφαλιστικό και αφήνει έκθετη την Πολιτεία έναντι των κοινωνικών εταίρων».

Δεύτερον, αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση μεταθέτει το δημόσιο χρέος από τη μία γενιά στην επόμενη.

Μέσω της Ηλεκτρονικής Δευτερογενούς Αγοράς Τίτλων (ΗΔΑΤ) παίζονται καθημερινά πάνω από 2,5 δισ. ευρώ, δηλαδή 10 φορές περισσότερα χρήματα από τον μέσο τζίρο του Χρηματιστηρίου. Καθε χρόνο τζιράρονται περισσότερα από 750 δισ. ευρώ ή σχεδόν τέσσερις φορές το ΑΕΠ της χώρας.

Το ποσό αυτό αφορά σε αγοραπωλησίες ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος των ποσών που επενδύονται ούτε η κινητικότητα του χρήματος στις διεθνείς επενδυτικές αγορά γενικά.

Το πρόβλημα είναι η μέθοδος που επιλέγει σταθερά το Δημόσιο εδώ και χρόνια για να κλείνει τη μαύρη τρύπα του ελλείμματος, εκδίδοντας συνεχώς νέα ομόλογα για να καλύψει τα παλιά. Μάλιστα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σκέφτεται πλέον να εκδόσει και ομόλογα 50 ετών, μεταθέτοντας ουσιαστικά το δημόσιο χρέος στην επόμενη γενιά.

Η θέση της Γενιάς των 700 ευρώ εδώ είναι σαφής. Φίλοι μεσήλικες "Δεν θα πληρώσουμε τα ελλείμματά σας".

Σκίτσο Γιάννη Ιωάννου
Tο σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου, το οποίο αναρτήσαμε στην αρχή του post, δημοσιεύτηκε στην Athens Voice της Πέμπτης. Απεικονίζει τον Υπουργό Απασχόλησης, κ. Σάββα Τσιτουρίδη, έτοιμο να μπαρκάρει με τα χρήματα των ασφαλισμένων και ομολογουμένως είναι πολύ πετυχημένο.

Ωστόσο ο σκιτσογράφος έχει προβεί σε μια σημαντική παράληψη. Στην παραλία, αντί για όλους αυτούς τους έκπληκτους συνταξιούχους, έπρεπε να υπήρχαν νέοι. Άλλωστε η νέα γενιά είναι αυτή που καλείται να πληρώσει πρώτη το κόστος της τρύπας του ασφαλιστικού, της μη-αλλαγής του, αλλά και της εκτεταμένης διαφθοράς η οποία συνεχίζει να υφίσταται στη χώρα, αυτή τη φορά όχι με σοσιαλιστικό προφίλ, αλλά υπό το συντηρητικό πολιτικό σλόγκαν "σεμνά και ταπεινά". Ή αλλιώς, όπως είθισται πλέον να ονομάζεται, "σεμνά και μετρητά".

"Το μέλλον της γενιάς των 700 ευρώ"

Από τον Φίλιππο Σαχινίδη,

"Η αναταραχή που επικρατεί στο χώρο της παιδείας τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έφεραν για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο της προσοχής τους νέους ανθρώπους. Οι νέοι σήμερα βρίσκονται σε αναβρασμό είτε γιατί βιώνουν είτε επειδή αντιλαμβάνονται τις περιορισμένες προοπτικές. Οι φοιτητές γνωρίζουν ότι την επομένη της αποφοίτησης τους δύσκολα θα βρούνε μια δουλειά. Οι "επεμβάσεις" στην παιδεία οδηγούν το δημόσιο πανεπιστήμιο ακόμα περισσότερο στο τέλμα. Δεν είναι αυτό μια ισχυρή αιτία διατήρησης και εδραίωσης της κοινωνικής ανισότητας, διατήρησης, παγίωσης και αναπαραγωγής της νέας γενιάς που αποκαλείται και "γενιά των 700 ευρώ"?

Η ανεργία μεταξύ των νέων στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα δεν γίνονται επενδύσεις που να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Στον επιχειρηματικό κόσμο δεν υπάρχει διάθεση για επέκταση, αλλά κλίμα παραίτησης."

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα του άρθρου "Το μέλλον της γενιάς των 700 ευρώ", του προέδρου της επιτροπής ΙΣΤΑΜΕ για την Απασχόληση, Φίλιππου Σαχινίδη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Λάρισας, Ημερήσιος Κήρυκας. Για να διαβάσετε όλο το άρθρο πατήστε εδώ

"Για ποια γενιά μιλάμε;"

Από τον Αντώνη Λιάκο,

"Ποια είναι λοιπόν αυτή η γενιά; Ερίζουν γι' αυτήν δύο ορισμοί. Ο ένας, αγωνιστικός, τη θέλει «γενιά του άρθρου 16», κατά το «γενιά του 114» της δεκαετίας του 1960. Χαρακτηρισμός δηλωτικός μάλλον της νοσταλγίας των επαναστατημένων παππούδων. Ο άλλος, απαισιόδοξος και αυτοειρωνικός, τη θέλει «γενιά των 700 ευρώ». Βρίσκω περισσότερο ενδιαφέροντα τον δεύτερο και ανατρέχοντας στο σχετικό blog (http://g700.blogspot.com:80/) διαπίστωσα ότι στέκεται σε μία από τις δύο επισημάνσεις από τις οποίες θα έπρεπε να αρχίσουμε μια συζήτηση που θέλει να είναι πολιτική και όχι ηθικοπλαστική.

Η πρώτη λοιπόν επισήμανση είναι ότι, ενώ ως τώρα κάθε γενιά έζησε καλύτερα από την προηγούμενη, δίνοντάς μας μια χειροπιαστή αίσθηση της προόδου, είναι η πρώτη φορά που η επόμενη γενιά δεν φτάνει καν το "επίπεδο ζωής των γονιών της, ζει δηλαδή χειρότερα από αυτούς. «Γενιά των 700 ευρώ» σημαίνει ακριβώς αυτό: το ύψος της αμοιβής μετά από χρόνια σπουδών σε συνθήκες ανασφάλιστης και αβέβαιης εργασίας. Η δεύτερη επισήμανση είναι ότι ανάμεσα σε αυτή τη γενιά και στην προηγούμενή της υπάρχει για πρώτη φορά ένα τεχνολογικό χάσμα. Αν η νέα τεχνολογία δημιούργησε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ηλεκτρονικό αλφαβητισμό και αναλφαβητισμό, η προηγούμενη γενιά (στην πλειονότητά της περιλαμβάνοντας και πανεπιστημιακούς καθηγητές) βρίσκεται από την ατεχνολόγητη μεριά του συνόρου. Γονείς και καθηγητές ζητούν τη συνδρομή των παιδιών ή των φοιτητών τους για να τα καταφέρουν με τη νέα τεχνολογία. Φανταζόμαστε τι κοκτέιλ αισθημάτων γεννά αυτό το μείγμα υστέρησης και περιφρόνησης; Γιατί η έκπληξη όταν αναφλέγεται;"

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα του άρθρου "Για ποια γενιά μιλάμε", του καθηγητή ιστορίας και προέδρου του ΟΠΕΚ, Αντώνη Λιάκου, το οποίο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 18-3-2007. Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε εδώ.

Όταν θέλουμε μπορούμε. Εεε;

Αυτό ήταν το μήνυμα της φοιτητικής διαδήλωσης της Πέμπτης σύμφωνα με τον Πάνο Σόμπολο και το βραδυνό δελτίο ειδήσεων του MEGA. Και για να μην παρεξηγηθούμε όλα τα κανάλια πάνω κάτω το ίδιο συμπέρασμα έβγαλαν. Ότι δηλαδή όταν θέλουμε να διαδηλώσουμε ήρεμα και ειρηνικά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αρκεί όλοι όσοι εμπλέκονται στη διαδήλωση, φοιτητές, αστυνομικοί, καθηγητές, κόμματα και υπουργείο, να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ένα πράγμα έχουμε να πούμε πάνω σ΄αυτό. Παιδιά έλεος! Το μήνυμα όλης αυτής της περιόδου έντασης στο πανεπιστήμιο είναι ΕΝΑ.

Η δημόσια συζήτηση για το πανεπιστήμιο, η οποία άνοιξε με εξαιρετικά καλούς οιωνούς τον Ιανουάριο -διακομματική συναίνεση για το άρθρο 16, σχετική ηρεμία στις τάξεις των φοιτητών και προοπτική για έναν επί της ουσίας διάλογο- τελικά κατέληξε, δύο μήνες μετά, σε μια δημόσια αντιπαράθεση για την αστυνομία και τη δημόσια τάξη στη χώρα.

Τι δείχνει αυτό; Πρώτον, ότι η Κυβέρνηση πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και δεύτερον, ότι υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, ένθεν κακήθεν, οι οποίοι αποσκοπούν να εκτροχιάσουν το δημόσιο διάλογο για ιδιοτελείς σκοπούς. Απλά πράγματα.

"Δεν θα πληρώσουμε τα ελλείμματά σας"

«Δεν είμαστε μια εγωιστική νεολαία… Το μήνυμα που στέλνουμε αποτελεί την κραυγή αγωνίας μιας ολόκληρης γενιάς…

H Γαλλία έχει αναλάβει μια υποχρέωση η οποία βαραίνει υπερβολικά τα δημόσια οικονομικά της: να πληρώνει κάθε χρόνο τους τόκους ενός υπέρογκου δημόσιου χρέους... Κάθε χρόνο ξοδεύει 45 δις ευρώ για πληρωμή τόκων, όμως το χρέος δεν μειώνεται. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο ποσό των 125 εκ. ευρώ την ημέρα, ήτοι το αντίστοιχο με την κατασκευή 84 νηπιαγωγείων.

Εάν αυτό το χρέος χρησίμευε για να προετοιμάσει τη χώρα για το μέλλον τότε θα ήταν δίκαιο και οικονομικά βιώσιμο. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει…»

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γάλλο Κλεμέν Πιτόν (Clément Pitton), τον εικοσιτριάχρονο ηγέτη της νεανικής κίνησης «Προδιάθεση Ομόνοιας», η οποία πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε μια προκήρυξη με τίτλο «δεν θα πληρώσουμε τα ελλείμματά σας».

Όσοι γνωρίζουν γαλλικά μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της γαλλικής Le Monde με τίτλο “Nous ne rembourserons pas vos dettes, par Clemet Piton”.

Παράλληλα καλούμε τους φίλους αναγνώστες, bloggers και μη, να αναλογιστούν την επίπτωση του ελληνικού δημόσιου χρέους στην προοπτική της νέας γενιάς στη χώρα μας.

Ας σκεφτούμε για μία στιγμή το εξής. Η Γαλλία χρωστάει περίπου το 65% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος. Αντίθετα η Ελλάδα χρωστάει το 112%. Συγκεκριμένα στο τέλος του 2007 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης της Ελλάδας προβλέπεται να διαμορφωθεί στα 234,4 δις ευρώ. Το ΑΕΠ της χώρας είναι 208,74 δις ευρώ.

Οι δαπάνες για πληρωμή τόκων το 2007 προβλέπονται να φτάσουν τα 9,75 δις ευρώ. Το ποσό αυτό είναι κατά 1 δις ευρώ μεγαλύτερο από το ύψος του εθνικού Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων ύψους 8,75 δις ευρώ.

Όπως είπε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια δραματική δήλωσή του το 1993: « ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα ». Ο ίδιος βέβαια, παρά την εξαιρετικά εύστοχη διαπίστωσή του, έκανε πολλά για να αυξήσει το χρέος και πολύ λίγα για να το μειώσει. Ας κρατήσουμε ωστόσο την ουσία της δήλωσής του και ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε πράξη για το καλό της νέας γενιάς.

Handbook for Bloggers and Cyberdissidents

"Blogs get people excited. Or else they disturb and worry them. Some people distrust them.Others see them as the vanguard of a new information revolution. One thing’s for sure: they’re rocking the foundations of the media in countries as different as the United States, China and Iran".

Απόσπασμα από την εισαγωγή του εγχειρίδιου για bloggers των reporters without borders. Όποιος έχει το κουράγιο και την όρεξη μπορεί να το διαβάσει πατώντας το link της φωτόγραφίας.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!

Ελληνικό Πανεπιστήμιο: Ατζέντα G700

Η Ελλάδα των γονιών μας, που αναπτύχθηκε με όχημα το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος, την παραδοσιακή επιδοτούμενη αγροτική καλλιέργεια και την παραδοσιακή μικρο-επιχείρηση έντασης εργασίας, σήμερα καλείται ν’ αλλάξει οικονομικό πρότυπο και να αναπτυχθεί με όχημα τη γνώση, παράγοντας υπηρεσίες και προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Για να το πετύχει, χρειάζεται να αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα από εργαζόμενους «έντασης γνώσης» (knowledge workers). Αυτό όμως με τη σειρά του προϋποθέτει ότι διαθέτουμε άριστα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα.

Ελάτε όμως που η χώρα μας δεν διαθέτει τέτοια ιδρύματα. Δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο μέσα στα 150 καλύτερα της Ευρώπης και ούτε ένα μέσα στα 350 καλύτερα του πλανήτη (Institute of Higher Education του Shanghai Jiao Tong University).

Πώς μπορούμε να βελτιωθούμε; Το ΕΛΑΧΙΣΤΟ που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσαρμοστούμε στα πανεπιστημιακά δεδομένα και κρατούντα των κρατών μελών της ΕΕ. Αυτό συνεπάγεται τα εξής:

1. Πλήρης αυτοδιοίκηση στα πανεπιστήμια.

Το πανεπιστήμιο πρέπει να μπορεί να επιλέγει αυτόνομα και να εκτελεί με ταχύτητα φωτός τις αποφάσεις που λαμβάνει γύρω από θέματα προσωπικού, πρόσληψης μελών ΔΕΠ και ίδρυσης ακαδημαϊκών τμημάτων και σχολών. Ταυτόχρονα πρέπει να έχει βαρύνοντα λόγο σχετικά με τον αριθμό των εισακτέων. Το πανεπιστήμιο πρέπει τέλος να απεμπλακεί από το δημόσιο λογιστικό σύστημα και τη γραφειοκρατία των ελέγχων νομιμότητας και σκοπιμότητας και να υιοθετήσει τους λογιστικούς κανόνες του ιδιωτικού τομέα ή ακόμα και τα διεθνή λογιστικά πρότυπα. Ουσιαστικά με νομικούς όρους μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο δημόσιου-ιδιωτικού δικαίου το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει είτε με τη γνωστή σε όλους μορφή των Κρατικών Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΚΝΠΙΔ) που χρησιμοποιήθηκε στις ΔΕΚΟ ή μια νομική μορφή ειδικού τύπου όπως λόγου χάρη τα Νομικά Πρόσωπα Εκπαιδευτικού Δικαίου.

2. Αύξηση της χρηματοδότησης με εισροή εναλλακτικών πόρων & έμφαση στην επιστημονική έρευνα και την ανάπτυξη τεχνολογίας.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης γενικώς. Άλλωστε σε ό,τι αφορά τους αμιγώς κρατικούς πόρους οι οποίοι διοχετεύονται στο δημόσιο πανεπιστήμιο η Ελλάδα κατέχει ήδη την έβδομη θέση στην ΕΕ. Το πρόβλημα έχει τρία σκέλη:
α) την αύξηση της κατά κεφαλήν δαπάνης,
β) την εξεύρεση εναλλακτικών πόρων για το πανεπιστήμιο. Πόροι οι οποίοι θα προέλθουν μέσα από τη διαχείριση της περιουσίας των πανεπιστημίων, μέσα από δωρεές και επενδύσεις-συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα και τους οργανισμούς του δημοσίου,
γ) την αύξηση της χρηματοδότησης για επιστημονική έρευνα, ανάπτυξη τεχνολογίας και καινοτομία. Σημειωτέον ότι στο σκέλος αυτό είμαστε ουραγοί στην Ευρώπη.

3. Καθιέρωση πραγματικής αξιολόγησης

Πρέπει να καθιερωθεί συγκριτική αξιολόγηση και αποτίμηση του ερευνητικού και εκπαιδευτικού έργου ομοειδών τμημάτων των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης πρέπει να δημοσιοποιούνται και υποχρεωτικά να συνδέονται με την πάσης φύσεως κρατική χρηματοδότηση, ώστε να συγκεντρώνονται περισσότεροι πόροι όπου υπάρχει αποδοτικότητα.

4. Αλλαγή του τρόπου συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ

Sorry που θα δυσαρεστήσουμε πολλούς από τη γενιά μας, όμως η φοιτητική συμμετοχή πρέπει να γίνεται με καθολική ψηφοφορία σε ξεχωριστή κάλπη και με συντελεστή βαρύτητας ο οποίος θα σταθμίζει το βάρος της φοιτητικής ψήφου. Είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει η «ιδιότυπη κολεγιά» μεταξύ συνδικαλιστών φοιτητών-κομματικοποιημένων καθηγητών και κομμάτων.

5. Δομημένες Εταιρικές Σχέσεις με τις ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ και τους δημόσιους οργανισμούς

Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποκτήσει σχέσεις με την επιχειρηματική κοινότητα τόσο του ιδιωτικού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι σχέσεις αυτές (πχ Πολυτεχνείο με ΔΕΗ, ΟΤΕ ή Vivodi και Forthnet, Οικονομικό Πανεπιστήμιο και Πανεπιστήμιο Πειραιά με Εθνική Τράπεζα, Morgan Stanley κοκ) είναι κρίσιμης σημασίας για τη νέα γενιά. Οι δομημένες εταιρικές σχέσεις συμβάλουν καίρια στην αύξηση της συνάφειας των προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης με την εξεύρεση θέσεων πρακτικής εξάσκησης για φοιτητές και ερευνητές σε επιχειρήσεις και οργανισμούς ενώ βελτιώνουν άμεσα τις προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας των νέων.

Στα πέντε αυτά σημεία θα μπορούσε κανείς φυσικά να προσθέσει και μια σειρά από άλλες πιο εξειδικευμένες θέσεις. Το ζήτημα είναι ότι το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο μοιάζει με μια ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου. Παίζει στο champions league ωστόσο όχι μόνο δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει, αλλά δεν μπορεί να πιάσει μια στοιχειωδώς ανεκτή απόδοση. Αν θέλει να τα πάει καλύτερα πρέπει πρώτα απ’ όλα να προβεί σε ορισμένες αυτονόητες αλλαγές στη φιλοσοφία του παιχνιδιού του. Αυτό απαιτούν οι νέοι. Αυτό επιτάσσει το στοίχημα της κοινωνίας της γνώσης.

Η Γενιά των 700 Ευρώ βρίσκει ανταπόκριση

Ύστερα από ενάμιση μήνα δραστηριοποίησης στη blogo-σφαιρα, οι απόψεις μας φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να βρίσκουν ανταπόκριση τόσο στους bloggers όσο και σε ορισμένα κομμάτια της "εξωδιαδικτύακης" κοινωνίας.

Σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής με τίτλο "Η γενιά των 700 ευρώ αρχίζει να αντιδρά" ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κ. Μ.Χρυσοχοΐδης, αναφέρεται στο blog της G700 και την προσπάθεια που γίνεται από νέους "να αρθρώσουν σύγχρονο, προοδευτικό λόγο και οξυδερκή προβληματισμό."

Παράλληλα ο Τύπος της Κυριακής έχει πρωτοσέλιδο (και ακολουθεί τετρασέλιδο αφιέρωμα) στη γενιά των 600 ευρώ.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το θέμα του περιοδικού "Ε" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, πριν από δύο Κυριακές, με προσωπικές ιστορίες από μέλη της γενιάς των νέων χαμηλόμισθων.

Η κινητικότητα αυτή γύρω από το κοινωνικό ζήτημα της γενιάς των 700 ευρώ, καθώς και τα ενθαρρυντικά μηνύματα που πέρνουμε από φίλους bloggers στα comments και στο email της G700, μας δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για στήριξη των συμφερόντων της νέας γενιάς και κατάθεση ανανεωτικών προτάσεων για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Έλληνες: γερνάμε και δεν γεννάμε!

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε η Eurostat τη Δευτέρα 5 Μαρτίου, οι Ελληνίδες γεννούν 1,28 παιδιά κατά μέσο όρο, ενώ ακολουθούν οι Πολωνέζες με 1,24 παιδιά, οι Σλοβάκες με 1,25 παιδιά, και οι Λιθουανές με 1,25 παιδιά. Τα υψηλότερα ποσοστά γονιμότητας καταγράφονται στη Γαλλία με 1,92 παιδιά ανά γυναίκα. Αναφορικά με το προσδόκιμο ζωής οι Ελληνίδες ζουν κατά μέσο όρο 81,5 χρόνια, ενώ οι Έλληνες 76,6 χρόνια. Τα αντίστοιχα ποσοστά για την ΕΕ των «27», είναι 81,5 χρόνια για τις γυναίκες και 75,4 χρόνια για τους άνδρες. Οι επιδόσεις αυτές καθιστούν την Ελλάδα 22η αναφορικά με το δείκτη γονιμότητας ενώ την τοποθετούν μέσα στην πρωτη πεντάδα αναφορικά με το δείκτη μακροζωίας.

Winners and Loosers in the Information Age

Ψάξαμε στο αρχείο μας και βρήκαμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του I. O. Angell (Professor of Information Systems at the London School of Economics) σχετικά με την κοινωνία που αναδύεται στην εποχή της τεχνολογίας, των επικοινωνιών, της γνώσης και της παγκοσμιοποίησης. Το άρθρο, το όποίο μπορείτε να διαβάσετε μέσω του link στο τέλος του post, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του London School of Economics εν έτει 1995.


I. O. Angell,

Just open any newspaper, or switch on the radio or television, and you'll find journalists worldwide bemoaning a crisis of confidence in social, political and economic institutions. There is a deep feeling that it is all coming to an End. For they know we are on the verge of an Information Revolution that is taking us out of the Machine Age, into .... who knows what. Many commentators are deeply pessimistic, they see only chaos ahead. In Britain both press and politicians keep asking themselves (and us interminably) "where is the `feel good' factor?" Even when the "numbers" look good, with the economy growing, low inflation, and unemployment falling .... the country is still miserable. A malaise has contaminated the national consciousness. The British people aren't stupid. They know that for the majority of our society, any society, they know it has gone forever - they know there is nothing that anyone can do about it. Everywhere the socio-economic certainties of the twentieth century are collapsing. The world as we know it is changing; it may even be moving in reverse.

διαβάστε το υπόλοιπο Άρθρο του I.O. Angell πατώντας εδώ Winners and Loosers in The Information Age

Κόμματα, Πολιτικοί και Διαδίκτυο. Διασυνδεθείτε!

"...τη στιγμή που τα Blogs και οι δυνητικές κοινότητες παίζουν σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις των ανεπτυγμένων ψηφιακά χωρών, στην Ελλάδα αναζητούνται ακόμη τα… βασικά. Ο βαθμός ανταλλαγής απόψεων των βουλευτών με τους πολίτες είναι αρκετά μικρός όταν εξετάζονται τεχνολογίες επικοινωνιακής αλληλόδρασης, όπως είναι το email, emailform, chat, forum, όπου μόλις το 21,5% (64) διαθέτει mail form ή mail search form, ενώ το 12,4% δεν έχει καμία μορφή δικτυακής επικοινωνίας με τους πολίτες."

"Σύμφωνα με την έρευνα του «Ερευνητικού Κέντρου Ψυχο-κοινωνιολογικής Έρευνας της Διακυβέρνησης των Δυνητικών Κοινοτήτων» του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου , καταδεικνύεται, ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί αλλά και οι βουλευτές χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο ως παραδοσιακό μέσο προώθησης των επιδιώξεών τους και αγνοούν τη διαδραστική του φύση και τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων με τους πολίτες, δηλαδή, το θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας" *

* Τάσος Οικονόμου: Τα κόμματα δεν απαντούν στα email των πολιτών, Η Καθημερινή, 15-11-2006.

Διαβάστε επίσης το άρθρο του Κωνσταντίνου Κοσκινά (Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνιολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών) : www.ellhnespolitikoi.gr : Η σχέση των Ελλήνων πολιτικών με το internet, Η Καθημερινή, 15-11-2006 .