Πνεύμα ομογενοποίησης

Κοινός παρονομαστής των 4 (+1) κομμάτων της Βουλής είναι η άρνησή τους σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Από τον Χρήστο Μηχαηλίδη

Εάν έγραφα την περασμένη εβδομάδα για «τις απελπιστικές ομοιότητες» στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ομοιότητες που έφεραν το εκλογικό σώμα, για μία ακόμη φορά, να επιλέγει να δώσει δεύτερη ευκαιρία στο κόμμα που κατείχε την εξουσία, «μικραίνοντάς» το και αυτό, σκέφτομαι πως ανάλογο πνεύμα, πνεύμα... ομογενοποίησης, διαπερνά και τα υπόλοιπα κόμματα που πλέον συναποτελούν την καινούργια, πεντακομματική μας Βουλή.

Είναι παράξενο, και συνάμα θλιβερό, πως «κοινή συνισταμένη» των 3 κομμάτων που συμπληρώνουν στη Βουλή τους «Δίδυμους Πύργους», μ' όλες τις ιδεολογικές διαφορές που σαφώς και έχουν, είναι μία σταθερή άρνησή τους σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Ευκολότερα λένε «όχι», παρά «ναι». Κουραστικά προτάσσουν το μπαμπούλα της παγκοσμιοποίησης, αντί να κρατάνε τα πολλά θετικά της στοιχεία. Επικίνδυνα ενστερνίζονται ένα λαϊκισμό (με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας), που σαφώς και στοχεύει σε μια κοινωνία βαθύτατα συντηρητική.

Προτάσεις καινούργιες δεν ακούσαμε. Μας είπαν τι δεν θέλουν, και ξέρουμε και πώς θα το πετύχουν: κατεβαίνοντας στους δρόμους.

Αυτό δεν εμπίπτει αναγκαστικά στον όρο «λαϊκοί αγώνες». Γιατί η μόνιμη άρνηση μόνο θυμωμένους πολίτες (που δικαίως είναι θυμωμένοι από τις σκληρές πολιτικές των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων) συντηρεί, και μόνο όραμα και ελπίδα δεν δημιουργεί.

Εάν υπάρχουν, λοιπόν, μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία από αυτές τις εκλογές, αυτά είναι:

• Το πελώριο ερωτηματικό που τώρα μένει μετέωρο ως προς το τι θ' απογίνει το ΠΑΣΟΚ και, κατ' επέκταση, εάν αυτό το «καινούργιο ΠΑΣΟΚ» που θα προκύψει, με όποιον αρχηγό, θα βγει το ίδιο και θα παρασύρει και μέρος της κοινωνίας έξω από τη μούχλα της συντήρησης.

• Αν η Νέα Δημοκρατία της ισχνής πλειοψηφίας θα προχωρήσει και θα ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησε με πολύ μεγαλύτερη ισχύ εδρών.

• Πώς φαντάζεται μέσα στο «πολύπλοκο» και όχι πολιτικά υγιές μυαλό του ο Καρατζαφέρης την «Ελλάδα στους Έλληνες» που θυμήθηκε τη νύχτα των εκλογών, και πότε επίσης θα αφήσει να διαφανεί το πραγματικό, επικίνδυνο πρόσωπο που έκρυψε προεκλογικώς επειδή έχει μια επικοινωνιακή χαριτωμενιά, η οποία κάνει πολλούς αφελείς να φτάνουν στο σημείο ακόμα και να τον παραδέχονται.

• Πώς θα εκδηλωθεί το «βουβό πλήθος», που απείχε από την εκλογική αναμέτρηση ή που ψήφισε Πράσινους-Οικολόγους;

• Πόσο θα αντέξει η χαρά των δύο αριστερών κομμάτων;

Το βέβαιο είναι πως, από την επόμενη μέρα των εκλογών, ο νέος κυβερνήτης της Ελλάδας (που τυχαίνει, απλώς, να είναι ο προηγούμενος) αλλά και εκείνοι που ηγούνται των άλλων κομμάτων δεν έχουν να κάνουν πια με τον ίδιο λαό, όσο και αν έχουν απορροφήσει πια, όλοι αναμεταξύ τους, σχεδόν ολόκληρο το συντηρητικό κομμάτι του.

Απέναντι από το συντηρητισμό «της τσέπης μου», «της δουλειάς μου», «της σύνταξής μου», «του βιβλίου της Ιστορίας μου», «των ξένων που κατέκλυσαν τη χώρα μου», «του πανεπιστημιακού μου ασύλου», «των χαλαρών μου σπουδών» και άλλα πολλά, στέκεται ένας κόσμος που επιζητεί και την ποιότητα στις ανάγκες του, που θέλει να συζητήσει για τομές στην ελληνική κοινωνία (σκεφθείτε: μόνο ξώφαλτσα, και μάλιστα από το λεγόμενο «συντηρητικό κόμμα», τη ΝΔ, ακούστηκε κατιτί για κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων - «καθεστώς» που, εκτός των άλλων, παραβιάζει κατάφωρα το άρθρο του Συντάγματος περί ισότητας στην εργασία όλων των Ελλήνων), που επιζητεί ανατροπές σε όλα τα επίπεδα, που γυρεύει να δει από κάπου να αναβλύζουν έμπνευση και δημιουργία.

Ο Χρήστος Μηχαηλίδης είναι ο αρθρογράφος της στήλης Παρατηρητής στην αθηναϊκή free press Lifo. Το άρθρο του δημοσισεύτηκε στη Lifo στις 20 - 9 - 2007.