Μια ιστορία επιχειρηματικής τρέλας

Είμαστε δύο αδέρφια ηλικίας 28 και 29 ετών. Ζούμε στην επαρχεία και παρακολουθούμε το blog «η γενιά των 700 ευρώ» από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του. Με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν για την επιχειρηματικότητα σε προηγούμενο post της G700, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας μια ιστορία επιχειρηματικής τρέλας στην πρώτη μας επιχειρηματική εμπειρία. Ο στόχος μας είναι να βάλουμε ξανά στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα.

Όλα άρχισαν με την ολοκλήρωση των σπουδών μας, όταν στην ηλικία των 22-23 ετών αποφασίσαμε να νοικιάσουμε και να διαχειριστούμε μια μικρή νεόκτιστη ξενοδοχειακή μονάδα. Η πρώτη μας επαφή έγινε μέσω αγγελίας στον τύπο της περιοχής και μετά τις απαραίτητες διαπραγματεύσεις καταλήξαμε σε συμφωνία με τον 52χρονο ιδιοκτήτη.

Η συμφωνία προέβλεπε την επαγγελματική μίσθωση της μονάδας από την εταιρία μας, όπως επίσης και την αγορά από την πλευρά μας όλου του απαραίτητου εξοπλισμού για την εύρυθμη λειτουργία της, αφού η μονάδα ήταν ακόμα ημιτελής στον εξοπλισμό αλλά και κτιριακά.

Η εταιρία μας αφού δαπάνησε ένα σεβαστό ποσό για τον απαραίτητο εξοπλισμό δανειζόμενη από τράπεζες, κάποιες επιταγές και με μικρή βοήθεια από τους γονείς ξεκίνησε την λειτουργία της. Όλα πήγαιναν καλά, όταν μετά από 7 μήνες εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης αναφέροντας πως αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.

Το πρόβλημα όπως μας το ανέπτυξε ήταν ότι η εφορία, με βάση το μισθωτήριο που είχε καταθέσει, τον «τσάκιζε» εισοδηματικά, ενώ έπρεπε να επιστρέψει και όλο το ΦΠΑ της επένδυσης που είχε λάβει ως επιστροφή. Μας είπε πως κάτω από αυτές τις συνθήκες αφενός θα καταστραφεί οικονομικά, και αφετέρου δε θα μπορούσε να ολοκληρώσει τα υπόλοιπα κτίρια όπως προέβλεπε η συμφωνία μας εντός μιας πενταετίας.

Ο εν λόγω κύριος είχε λάβει επιδότηση μέσα από το LEADER II και επί της ουσίας δεν είχε νομικά το δικαίωμα να νοικιάσει την μονάδα για τα πρώτα 5 χρόνια. Πέρα όμως από την επιστροφή του ΦΠΑ θα έπρεπε να επιστρέψει και την επιδότηση όπως μάθαμε λίγο αργότερα.
Αυτό που τελικά μας ζητούσε εκλιπαρώντας μας ήταν να υπογράψουμε ένα υποτίθεται εικονικό συμβόλαιο στο οποίο εμείς θα φαινόμασταν να έχουμε το management της επιχείρησης, κρατώντας κάτω από το τραπέζι σε ισχύ το πρώτο μισθωτήριο συμφωνητικό.

Το καρότο για μας ήταν ακριβώς η κτιριακή επέκταση της μονάδας, αφού χωρίς αυτήν η επιχείρηση δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες για αξιόλογη κερδοφορία. Πήραμε έτσι το ρίσκο να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τις υποχρεώσεις ενοικιαστού αλλά χωρίς κανένα από τα δικαιώματά του, ακριβώς για να διευκολύνουμε την αποπεράτωση του κτιρίου από την πλευρά του ιδιοκτήτη. Με την παρέλευση της πενταετίας και την παράδοση του κτιρίου, θα αναπροσαρμόζαμε τη σύμβαση ξανά σε μίσθωση, τουλάχιστον αυτήν ήταν η προφορική δέσμευσή του.

Στην αντίθετη περίπτωση έπρεπε νομικά να καταγγείλουμε τη συμφωνία ως προϊόν εξαπάτησης και να πάμε σε ένα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, με τις επιταγές και τα δάνεια να τρέχουν.

Με την συμπλήρωση 1 έτους λειτουργίας, κτίρια και εγκαταστάσεις άρχισαν να εμφανίζουν πολλά και σοβαρά προβλήματα κακοτεχνιών. Το τζάκι στα δωμάτια κάπνιζαν, η αποχέτευση βούλωνε κάθε 2 μήνες, ο βιολογικός δεν μπήκε ποτέ σε λειτουργία με αποτέλεσμα τα λύματα να χύνονται μέσα στο πανέμορφο ελατοδάσος, σοφάδες πέφτανε από παντού, ο δρόμος κοβότανε από τα νερά της βροχής, σωλήνες σπάζανε, πολλές υγρασίες στα δωμάτια, κτλ. Οι εγκαταστάσεις μέσα σε 1,5 χρόνο λειτουργίας ήταν πασιφανές πως χρειαζότανε ολική ανακατασκευή.

Στις αμέτρητες διαμαρτυρίες μας ο κύριος αυτός προσπαθούσε να «συμμαζέψει» το χάος με απύθμενη κοροϊδία, και ψέματα. Η μονάδα ήθελε σοβαρή χρηματοδότηση για πλήρη ανακατασκευή, πράγμα που εμείς δε μπορούσαμε να επιχειρήσουμε, αφού ήμασταν πλέον στην ουσία υπάλληλοι και νομικά τελείως ακάλυπτοι. Κάναμε όμως ό,τι ήταν δυνατό και σχεδόν όλα τα κέρδη μας τα επανατοποθετούσαμε καλή τη πίστη στην βελτίωση της μονάδας.
Το δικό του όμως ενδιαφέρον εστιάστηκε μόνο στο πως θα έπαιρνε και δεύτερη επιδότηση για την κτιριακή επέκταση της ξενοδοχειακής μονάδας, αδιαφορώντας πλήρως για όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Δηλαδή τον ενδιέφερε μόνο το τσάμπα!

Με τα λεφτά των ενοικίων που συγκέντρωνε ξεκίνησε την κατασκευή ενός μεγάλου κτιρίου, ενώ παράλληλα κατέθεσε αίτηση στο Leader II + για δεύτερη χρηματοδότηση, με μια απίστευτη λαμογίστικη υπεροπτική σιγουριά ότι θα καταφέρει πάλι να κοροϊδέψει τους πάντες. Αλλάζοντας εταιρική υπόσταση στην αίτηση που κατέθεσε υποστήριζε πως το κτίριο που ήδη πια κατασκευαζόταν δεν είχε καμιά σχέση με την επιχείρηση που λειτουργούσε δίπλα του.

Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν η αίτησή του να απορριφθεί με το αιτιολογικό της διπλοχρηματοδότησης, και να μας μείνει μια πολυκατοικία από μπετόν και σίδερα ακριβώς μπροστά από τη μονάδα που λειτουργούσαμε. Επειδή δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει για τραπεζική χρηματοδότηση (δεν ήθελε επιχειρηματικά να αναλάβει κανένα απολύτως ρίσκο, αφού μόνο το κτίριο με το οικόπεδο άξιζε αρκετά εκατομμύρια ευρώ), το κτίριο παρέμεινε ημιτελές για τα επόμενα χρόνια και σε συνάρτηση με τα υπόλοιπα προβλήματα μας εξόντωσε οικονομικά.

Ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια και απογοητευμένοι πλήρως, του αναφέραμε πως αδυνατούμε πλέον να αντεπεξέλθουμε επιχειρηματικά στην παρούσα κατάσταση. Tου είπαμε πως σκεφτόμαστε να αποχωρήσουμε και πως τα ενοίκια τα οποία του χρωστάμε θα πρέπει να συμψηφιστούνε με τη ζημιά που πάθαμε όλα αυτά τα χρόνια από τις ενέργειές του. Σε κάθε άλλη περίπτωση του αναφέραμε πως τα δικαστήρια είναι αρμόδια να επιλύσουν την όποια οικονομική διαφορά μας. Εκείνος μας αντιπρότεινε να αφήσουμε όλον τον εξοπλισμό και απλά να αποχωρήσουμε, πράγμα όμως που δεν το αποδεχτήκαμε.

Στο τέλος, ο εν λόγω κύριος αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια του. Μάζεψε 10 μέλη της μαφιόζικης όπως αποδείχτηκε οικογένειάς του και με δύο πληρωμένους μπράβους από την Αθήνα, ήρθε αιφνιδιαστικά στην επιχείρηση και με τη βία μας πέταξε έξω, παρακρατώντας παρανόμως όλο τον εξοπλισμό που είχαμε βάση παραστατικών στην κυριότητα της εταιρίας μας, αλλά και όλων των προσωπικών μας αντικειμένων.

Στην αστυνομία όπου παρουσιάστηκε ανέφερε κυνικά πως ήμασταν υπάλληλοί του και πως απλά μας απέλυσε. Μέχρι και σήμερα που μιλάμε βρισκόμαστε σε δικαστικό αγώνα μαζί του διεκδικώντας την επιστροφή της περιουσίας της εταιρίας μας, καθώς και κάποιων οικογενειακών κειμηλίων ανυπολόγιστης συναισθηματικής και οικονομικής αξίας.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε δεν μας πτοούν από το να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με επιχειρηματικά εγχειρήματα στο χώρο του τουρισμού. Πληρώσαμε για τα λάθη μας, μάθαμε από αυτά και στο μέλλον θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και περισσότερο υποψιασμένοι. Το πιστεύουμε βαθιά ότι η επιχειρηματικότητα, με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας επιχειρηματίας, είναι η μόνη διέξοδος για τη δημιουργία πολλών και καλών θέσεων εργασίας για τους νέους. Μόνο που πρέπει να μπουν στην άκρη τα λαμόγια και να περιοριστούν τα φαινόμενα brazilero ανά την ελληνική επικράτεια.