Wednesday, March 30, 2011

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία

The Books' Journal
Από τους Ορέστη Καλογήρου,
Γιώργο Καρρά,
Βάσω Κιντή,
Μάνο Ματσαγγάνη,
Ελίζα Παπαδάκη,
Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο.

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα – είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρ' όλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπ' όψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας). Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί νόμοι υπάρχουν έξω από μας. Σε μας το μόνο που μένει είναι να συγχρονίσουμε τη σκέψη μας με αυτούς, να τους καταστήσουμε (και μαζί να καταστήσουμε και τους εαυτούς μας) έλλογους, ή να μην το κάνουμε: τούτο το τελευταίο μεταφερόμενο στο επίπεδο της κοινωνίας είναι υπό την ευρεία έννοια ο λαϊκισμός.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί νόμοι δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι. Με αυτή (και μόνο με αυτή) την έννοια, όσα ισχύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους νόμους του, ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, και για τα κάθε λογής περιβάλλοντα (κοινωνικό, οικονομικό κ.λπ.) εντός των οποίων βρισκόμαστε και η ισχύς των οποίων εκφεύγει των ορίων της ελληνικής δημοκρατίας. Θα οφείλαμε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε το περιβάλλον αυτό και –στο βαθμό που δεν μπορούμε έτσι απλά, διά προεδρικού διατάγματος, να το αλλάξουμε– να το λαμβάνουμε υπ' όψη μας. Η ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη χώρα μας, που είναι ακριβώς η ιστορία του λαϊκισμού, εντός του οποίου όλοι, μα κυριολεκτικά όλοι, είμαστε βουτηγμένοι, είναι αδιαλείπτως και σε περίοδο προϊούσας παγκοσμιοποίησης μια ιστορία άγνοιας περιβάλλοντος, νόμων και κανόνων, μια ιστορία έκρηξης ενός ιδιόμορφου ελληνικού βολονταρισμού. Αυτή την άγνοια περιβάλλοντος η Αριστερά την ονομάζει αντίσταση και ανυπακοή, σε πείσμα της δικής μας παιδείας, που δεν τη θεωρούμε δα λιγότερο αριστερή από των άλλων, σύμφωνα με την οποία αντίσταση σημαίνει να αντιπαλεύεις κάτι προκειμένου να το αλλάξεις κι όχι απλώς να το αγνοείς.

Ένα μόνο παράδειγμα άγνοιας αντικειμενικών συνθηκών θα φέρουμε από το παρελθόν, γιατί σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ενώ η Ελλάδα έχει μόλις εισέλθει στην «Κοινή Αγορά», στην ελεύθερη αγορά της Ευρώπης, και επομένως βρίσκεται μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν ελέγχει, το ΠΑΣΟΚ εφευρίσκει ένα υβριδικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα μπορούσαμε να το κωδικοποιήσουμε ως εξής: παράγουμε καπιταλιστικά, αμειβόμαστε σοσιαλιστικά, καταναλώνουμε ελεύθερα και παγκοσμιοποιημένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της μη ανταγωνιστικής ελληνικής παραγωγικής βάσης αφανίστηκε από προσώπου γης, ένα άλλο κομμάτι κατέληγε στο Δημόσιο υπό τη μορφή των προβληματικών επιχειρήσεων. Στο εξής ένας ολοένα συρρικνούμενος και ασθενικός ιδιωτικός τομέας είχε να θρέψει έναν διογκωμένο και διογκούμενο δημόσιο τομέα, με συνέπεια η σοσιαλιστική αμοιβή (σύμφωνα με τις ανάγκες μας) και η ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη κατανάλωση να εξασφαλίζεται με δανεισμό.

Αλλά και όταν, στις αρχές του 2000, η χώρα προσχώρησε στο ευρώ, το νόμισμα δηλαδή έπαψε να είναι πολιτικό εργαλείο, καθώς βρέθηκε κι αυτό εκτός ορίων της ισχύος της ελληνικής δημοκρατίας, ουδείς προβληματίστηκε για τη νέα αντικειμενική συνθήκη που δημιουργούνταν και τον τρόπο προσαρμογής προς αυτήν. Κάπως έτσι φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2009, όταν ξεκίνησε, δειλά στην αρχή, με μεγάλη ένταση λίγους μήνες αργότερα, η επανάσταση των δανειστών μας, οι οποίοι, λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων που σωρεύονταν κάθε χρόνο σε ένα ήδη δυσθεώρητο χρέος, αρνήθηκαν να ανακυκλώσουν το χρέος μας, ή ζητούσαν τέτοια επιτόκια για να το πράξουν που η αποδοχή τους και μόνο εκ μέρους μας ήταν συνώνυμη της χρεοκοπίας.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, μιας κατάστασης δηλαδή που και πάλι το πεδίο ορισμού της βρίσκεται έξω από μας, εκτός ορίων της ελληνικής δημοκρατίας, στις αγορές, ήταν το μνημόνιο.
Αρκετοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί, όπως «το απαράδεκτο μνημόνιο», «το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος», «τάσσομαι κατά του μνημονίου», «να κάνουμε δημοψήφισμα, να ψηφίσουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου». Στην πραγματικότητα, σε όλους αυτούς δεν αρέσουν οι συνέπειες του μνημονίου, όπως δεν αρέσουν στους ανθρώπους οι συνέπειες ενός σεισμού ή μιας καταιγίδας. Αλλά οι συνέπειες του μνημονίου, για να αξιολογηθούν, πρέπει να συγκριθούν με τις συνέπειες του μη μνημονίου: το μνημόνιο μας δίνει για κάτι λιγότερο από τρία χρόνια κάποια χρήματα με σχετικά υποφερτό επιτόκιο, προκειμένου αφ' ενός να εξυπηρετήσουμε το ληξιπρόθεσμο χρέος μας, αφ' ετέρου να καλύψουμε τα καινούργια ελλείμματα που θα δημιουργήσουμε σ' αυτά τα τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να μειώνουμε σταδιακά αυτά τα ελλείμματα, μέχρι να τα φέρουμε κάτω του 3% του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, το 2009 το Δημόσιο είχε έσοδα περίπου 50 δισ. ευρώ (για την ακρίβεια 49) και δαπάνες 85 δισ., άρα το έλλειμμα ήταν πάνω από 35 δισ. Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δισ. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας επέτρεπε (και μας χρηματοδοτούσε) να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δισ. (35-15=20). Με αυτά τα 20 δισ. πληρώσαμε μισθούς (μειωμένους), συντάξεις, τόκους κ.ο.κ.

Χωρίς τα χρήματα του μνημονίου η χώρα θα χρεοκοπούσε. Χρεοκοπία σημαίνει βέβαια αδυναμία πληρωμής χρεωλυσίων, ενδεχομένως και τόκων, σημαίνει όμως ταυτόχρονα και αδυναμία δανεισμού, διακοπή συναλλαγών και πάρε-δώσε του ελληνικού Δημοσίου με τον έξω κόσμο. Αδυναμία καινούργιου δανεισμού σημαίνει αδυναμία χρηματοδότησης του καινούργιου (έστω μειωμένου) ελλείμματος που «παράγουμε» ως χώρα το 2010, το 2011 κ.λπ. Σημαίνει δηλαδή αναγκαστικά απότομη, ήδη από το 2010, προσγείωση σε μια κατάσταση μηδενικού ελλείμματος, σαν κι αυτή στην οποία φιλοδοξούμε να φθάσουμε σταδιακά μέσω μνημονίου σε λίγα χρόνια. Αλλά αυτή την απότομη προσγείωση (είναι πολύ εύκολο να την υπολογίσουμε, είναι 36 δισ. ευρώ μείον οι τόκοι που ενδεχομένως χρεοκοπώντας δεν θα πληρώναμε) η χώρα δεν θα μπορούσε κοινωνικά να την αντέξει – εδώ δεν καταφέρνει να αντέξει την πολύ μικρότερη προσγείωση του μνημονίου. Αν καταλαβαίνουμε καλά τα όσα περιγράφουμε, σημαίνουν στην πραγματικότητα μια κατάσταση τόσο διογκωμένου ελλείμματος, ώστε η χώρα να μην αντέχει (κοινωνικά) ούτε καν να χρεοκοπήσει.

Αυτό είναι άλλωστε που φοβούνται και οι αγορές. Φοβούνται δηλαδή ότι αν και όταν, με τη βοήθεια και του μνημονίου, φθάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα και επομένως δεν έχουμε ανάγκη καινούργιου δανεισμού για να χρηματοδοτήσουμε ελλείμματα, τότε και μόνον τότε θα πάμε σε μια μορφή λελογισμένης χρεοκοπίας (αναδιάρθρωση), είτε με κούρεμα είτε με επιμήκυνση είτε με αναδιαπραγμάτευση επιτοκίου, ή με έναν συνδυασμό όλων αυτών, ώστε να μειώσουμε το ύψος των τοκοχρεολυσίων που μας βαραίνουν και που σιγά σιγά θα προσεγγίζουν τα 20 δισ. Λένε πολλοί ότι το μνημόνιο αποτυγχάνει γιατί, ακόμα και στο βαθμό που πετυχαίνουμε κάποιους από τους στόχους του, δεν πέφτουν τα σπρεντ και επομένως δεν θα μπορέσουμε να βγούμε για δανεισμό στις αγορές. Αλλά τα σπρεντ δεν μειώνονται, επειδή οι αγορές φοβούνται όσα περιγράψαμε παραπάνω – και οι αγορές θα συνεχίσουν να φοβούνται. Εμείς δεν έχουμε παρά να εκπληρώσουμε το στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων (το μνημόνιο δηλαδή) και τότε θα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής, να «αποφασίσουμε» δηλαδή αν θα επιβεβαιώσουμε τους φόβους των αγορών αναδιαρθρώνοντας το χρέος, ή αν αντέχουμε να το τιμήσουμε – οπότε θα πέσουν και τα σπρεντ. Τα εισαγωγικά στο «αποφασίσουμε» έχουν την έννοια ότι η χρεοκοπία μιας χώρας δεν μπορεί να είναι μια πράξη συμφέροντος, αλλά μια πράξη εξαναγκασμένη, μια πράξη απόγνωσης, η έσχατη λύση. Αυτής της μορφής η χρεοκοπία γίνεται κατανοητή και αποδεκτή από τους άλλους. Η άλλη χρεοκοπία, κοινώς το φέσωμα (που ορισμένοι αριστεροί προτείνουν κάπου μεταξύ λύσης και επαναστατικής πράξης), δεν είναι αποδεκτή και προκαλεί αντιδράσεις και αντίποινα. Αυτό καλό είναι να το έχουν κατά νου και όσοι θεωρούν ότι, την ώρα που προσφερόταν στη χώρα η λύση του μνημονίου, εμείς είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη χρεοκοπία. Η αντίδραση θα ήταν τέτοια, που πιθανότατα σε λίγες βδομάδες δεν θα διαθέταμε συνάλλαγμα να αγοράσουμε πετρέλαιο για να κινηθούν τα φορτηγά μας.

Υπάρχουν άλλοι που κατηγορούν το μνημόνιο ως αντιαναπτυξιακό και κομπάζουν πως είχαν προβλέψει ότι θα μας οδηγούσε σε αδιέξοδο. Αλλά όταν έχεις το 2009 ρίξει 35 δισ. δανεικά στην οικονομία σου (και το ίδιο έκανες και τα προηγούμενα χρόνια) και τώρα πρέπει να τα αφαιρέσεις, είτε σταδιακά (μνημόνιο) είτε απότομα (μη μνημόνιο), πολύ απλά γιατί κανείς δεν σου τα δανείζει πλέον, αυτή η αφαίρεση εξ ορισμού είναι η συρρίκνωση. Ας μας πει κάποιος πώς θα αφαιρεθεί ένα 15% του ΑΕΠ από την οικονομία χωρίς να έχουμε πτώση του ΑΕΠ και θα τον χειροκροτήσουμε, γιατί θα έχει ανακαλύψει νέους γεωμετρικούς χώρους. Σε αυτή την κατάσταση, ανάπτυξη μπορεί κατ' αρχάς να έρθει μόνο απ' έξω..

...Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

21 comments:

  1. Η χωρα ειτε το θελουμε είτε όχι ειναι χρεωκοπημένη.

    Τροποι για να γινει το reprofiling υπαρχουν.
    Απλα αυτη η κυβερνηση δεν εχει τα κακαλα οχι reprofiling να κανει αλλα ουτε να συνεννοηθεί εσωτερικά

    Πανω απ όλα αυτο που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα- αυτο λειπει

    Οσο περναει ο χρόνος τόσο ελαττώνονται τα περιθώρια ελιγμών που έχουμε, αλλά αυτα είναι ψηλα γράμματα γι αυτους που δεν μπορουν να καταργήσουν τους 16 μισθους της Βουλης, να ανοιξουν τα κλειστά επαγγέλματα και να σπασουν το αποστημα της δημόσιας γάγγραινας.

    Φυσικά και υπάρχει (ΥΠΗΡΧΕ τουλάχιστον) τρόπος

    Αλλα τα ζωα που δεν έμαθαν στη ζωή τους να κάνουν τίποτα παρά μόνο να μπουρδολογούν είναι σε θέση να σκεφτούν, να καταλάβουν ?

    ReplyDelete
  2. Δείγμα φιλοσοφίας της μεγάλης των Πασόκων σχολής οικονομικών (Παπακωνσταντίνου και Σία) :

    - Πως σκέφτεται να αντιμετωπίσει το (Πασοκικό) επιτελείο οικονομικών την μείωση εσόδων απο τα καύσιμα λόγω της αυξημένης φορολογίας?

    - Μα φυσικά με ΝΕΑ ΑΥΞΗΣΗ της φορολογίας στην βενζίνη.

    - Μα κύριε υπουργέ, έτσι δεν θα μειωθεί ακόμα περισσότερο η κατανάλωση?

    - Ναι, αλλα έχουμε σχέδιο, καθότι αυξάνοντας συνεχώς την φορολογία στο τέλος θα βάζει βενζίνη ΜΟΝΟ η... πλουτοκρατία, κι έτσι την "κρίση" θα πληρώσει το Mεγάλο Kεφάλαιο (!)

    ReplyDelete
  3. An exquisite,incive article.Damianos and the lot,bravissimo!My greek is not very good,that's why I always write in english.'Οικονομιστική αριστερά',yes,because AGPapandreou made the hybrid of a party stealing ideas and ideals from the traditional Left.Nothing was left to the latter.Now we all pay the Oedipus complex of the polytechnic- school-generation who never found the bravery to 'kill' their father.

    ReplyDelete
  4. Ωραία.

    Αρχικά, στα σύγχρονα νομισματικά συστήματα τα κράτη δε δανείζονται απ' τις αγορές. Είναι αυταπάτη. Η έκδοση ομολόγων είναι μόνο ένα νομισματικό εργαλείο ώστε η κεντρική τράπεζα να πετυχάινει το επιτόκιο που έχει θέσει ως στόχο, αφαιρώντας και προσθέτοντας στα αποθεματικά των τραπεζών.

    Για λόγους που μόνο η Ευρωζώνη ξέρει, η Ευρωζώνη δεν έχει ένα τέτοιο σύστημα, αφού τα κράτη-μέλη δεν ελέγχουν την έκδοση Ευρώ, και επομένως τα κράτη-μέλη πραγματικά καταφεύγουν στις "αγορές" για να χρηματοδοτούν το ελλειμματικό τους ισοζύγιο (ή μπορεί να είναι υπερχρεωμένος ο ιδιωτικός τομέας και το κράτος να έχει πλεονάσματα, πχ Ιρλανδία).

    Η εμμονή με το κρατικό χρέος (βλέπε συνεχείς αναφορές σε απείθαρχες χώρες!!), με την ταυτόχρονη παράλειψη του ιδιωτικού χρέους, πραγματικά δίνει την εντύπωση οτι οι ιθύνοντες της Ευρωζώνης έχουν πρόβλημα κατανόησης βασικών στοιχείων μακροοικονομίας, από τη στιγμή που μονο η Ελλάδα είχε πρόβλημα κρατικού χρέους, και οι υπόλοιπες χώρες λίγο-πολύ τηρούσαν τα κριτήρια του συμφώνου σταθερότητας.

    Δε μπορώ να πιστέψω οτι ισχύει το παραπάνω σε τέτοιο κορυφαίο επίπεδο διακυβέρνησης, οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με πολιτικά παιχνίδια, τα οποία όμως είναι επικίνδυνα.

    Πάμε παρακάτω.

    'Οταν έχεις ρίξει 35 δις "δανεικά" στην οικονομία σου και σε αναγκάζουν να τα αφαιρέσεις (κακώς), προφανώς αυτό θα οδηγήσει την οικονομία σου (που βασίζεται στην κατανάλωση) σε ύφεση, εκτός και αν αρχίσεις να εξάγεις.

    Το θέμα είναι, μπορεί η Ελλάδα να εξάγει όσο είναι μέσα στην Ευρωζώνη (με τη σημερινή της μορφή); Η απάντηση είναι όχι.

    Ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας δε μπορεί να επενδύσει σε παραγωγικές δραστηριότητες όταν το κράτος του αφαιρεί εισόδημα σε μια προσπάθεια το ίδιο να έχει πλεονάσματα. Γεγονός. Αν έρθουν επενδύσεις απ' έξω, τι είδους επενδύσεις θα έρθουν; Απάντηση: αποικιοκρατικές επενδύσεις τύπου Ελ. Βενιζέλος τις οποίες θα ξεπληρώνουμε με σπατόσημα (μια ανεπίσημη μορφή φορολογίας), και οι οποίες δε θα βελτιώσουν το ισοζύγιο συναλλαγών. Το ίδιο ισχύει και για όλα όσα προβάλλονται ως "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις" εξόδου απ' την κρίση, απ' την πώληση ΔΕΚΟ μέχρι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Δε θα βελτιώσουν το ισοζύγιο. Το μοναδικό ρεαλιστικό ατού της Ελλάδας, ο τουρισμός, θα εξακολουθήσει να επηρεάζεται αρνητικά απ' το ακριβό Ευρώ.

    Αν δεν αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας της Ευρωζώνης, εχουμε μπροστά μας μια ύφεση χωρίς τέλος. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

    Ας υποθέσουμε τώρα οτι γυρίζουμε σε εθνικό νόμισμα. Σε μια τέτοια περίπτωση πιθανόν να υπάρξει μια δύσκολη περίοδος προσαρμογής. 'Αλλά μετά απο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα θα έχει μπροστά της τη δυνατότητα πραγματικής ανάπτυξης, εγχώριας παραγωγής, και χαμηλών ποσοστών ανεργίας.

    ReplyDelete
  5. Και γιατί να μην επιστρέψουμε στην αχρήματη οικονομία;
    Ετσι και αλλοιώς οι περισσότεροι Ελληνες, "επι δραχμής", δεν είχαν δεκάρα τσακιστή στη τσέπη τους.Με καναδυό ελιές,λίγο τυράκι καμια φασολάδα και αρκετά αγριολάχανα περνούσαν μια χαρά.

    ReplyDelete
  6. Και μαζί με την επιστροφή στη δραχμή να επιστρέψουμε και στο εθνικό μας ένδυμα τη φουστανέλλα.

    ReplyDelete
  7. jim
    στο ιδιωτικό χρέος όμως περιλαμβάνονται και επενδυτικά δάνεια ιδιωτών, επιχειρήσεων κτλ

    Μην το σκέφτεσαι μόνο ως ποιός χρωστάει αλλά και γιατί χρωστάει

    ReplyDelete
  8. @ normad

    Α, διότι ελιές και τυράκι δεν μπορούμε να τυπώσουμε και να φάμε. Ενώ δραχμούλες όσες θέλουμε. Και αν τυπώσουμε δραχμούλες, οι ελίτσες και το τυράκι θα έρθουν όπως και δήποτε, όπως ερχόταν και πριν μπούμε στο ευρώ. Διότι, αν θα γυρίσουμε στη δραχμούλα, όλοι αυτοί που τώρα είναι άνεργοι θα πιάσουν τις τσάπες και τις γκλίτσες και βουρ για τους ελαιώνες και τις στάνες για ελίτσες και τυράκι.

    Χαζός είσαι ή ζώο και δεν καταλαβαίνεις;

    Ως εκεί βέβαια, γιατί τις δραχμούλες που θα τυπώσουμε οι ξένοι δε θα τις θέλουν ούτε για χαρτί τουαλέτας, οπότε να αγοράσουμε τίποτε άλλο απ'έξω που δεν έχουμε στην Ελλάδα, δε θα μπορούσαμε. Κοιτάξτε γύρω σας, εσείς που είστε στην Ελλάδα, δείτε τί από όσα βλέπετε τα αγοράζετε απ'έξω, ή προέρχονται από πράγματα που αγοράζετε απ'έξω και αποφασίστε αν θέλετε να ζήσετε χωρίς αυτά για μερικά χρονάκια.

    Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτή τη στιγμή το ευρώ κάνει μόνο αυτό. Διατηρεί την αγοραστική σας δύναμη για πράγματα από έξω σε κάποια σταθερά επίπεδα. Τίποτε παραπάνω. ΟΜΩΣ, τα πράγματα που αγοράζετε με αυτή σας τη δυνατότητα πρέπει τώρα να αλλάξουν. Και από calvin klein σώβρακα, να γίνουν εργαλεία υποδομών. Δεν το κάνετε, και γι'αυτό πολύ λογικά οι ξένοι σας υποβιβάζουν κι άλλο. Η Ελλάδα αυτή τι στιγμή βουλιάζει επειδή δεν κάνει αυτά που πρέπει να κάνει. Δημοσιονομικά βουλιάζει γιατί δεν μπορεί να εισπράξει και αναπτυξιακά βουλιάζει επειδή αντί να επενδύει τα ευρώ που τις επιτρέπουν να έχει σε παραγωγικές δομές, τα σπαταλάει ακόμη σε κρετίνους ΔΥ απόφοιτους δημοτικού με παράλογους μισθούς.

    Αυτά που γράφουν στο σημερινό άρθρο οι συγγραφείς για το μνημόνιο, ότι μας επιτρέπει να λειτουργούμε ακόμη με έλλειμμα και πως γι'αυτό το μνημόνιο επιτρέπει μία κοινωνική συνοχή, διαψεύδονται από τους αριθμούς που οι ίδιοι παρουσιάζουν.

    Λένε: "Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δισ. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας επέτρεπε (και μας χρηματοδοτούσε) να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δισ. (35-15=20)". Ενώ λίγο παρακάτω αναφέρουν "ώστε να μειώσουμε το ύψος των τοκοχρεολυσίων που μας βαραίνουν και που σιγά σιγά θα προσεγγίζουν τα 20 δισ."

    Αυτό σημαίνει ότι με τα συμφωνηθέντα στο μνημόνιο φτάσαμε πολύ κοντά στο μηδενικό ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ έλλειμμα, πολύ πολύ γρήγορα. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο που σας προσφέρει το μνημόνιο είναι η συμμετοχή σε διεθνείς μηχανισμούς. Αν αυτή η συμμετοχή στους διεθνείς μηχανισμούς και η αγοραστική δύναμη του ευρώ δεν αξιοποιούνται ως επένδυση - και ως τώρα δεν αξιοποιούνται - δεν έχουν κανένα νόημα.

    Σε αυτή την κατάσταση, ΤΩΡΑ, πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων που έχουμε, διότι αν δεν το κάνουμε πράγματι έτσι δε θα διαλυθεί μόνο η οικονομία, αλλά και οι κοινωνικές δομές. ΤΩΡΑ πρέπει να αλλάξουμε ώστε ο μηδενισμός του ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ελλείμματος να γίνει ορθολογικά με όρους παραγωγικότητας και όχι με όρους παζαριού, όπως γίνεται. ΤΩΡΑ που έχετε ακόμη και μια κάποια αγοραστική δύναμη με το ευρώ και δεν έχετε αποξενωθεί πλήρως.

    Αλλά δεν το κάνετε. Με 'γειά σας με χαρά σας.

    ReplyDelete
  9. Εμεις ομως θα τραγουδάμε! "φουστανέλλα με γαζί,ποιός λεβέντης τη φορεί".
    Εχετε τέτοια τραγούδια εσείς στην Εσπερία;

    ReplyDelete
  10. Δραχμή και φουστανέλλα πάνε πακέτο, ventriloquist.Ο σβέρκος μας δεν αντέχει άλλο φράκο.
    "Φουστανέλα με γαζί ποιός λεβέντης τη φορεί.
    Τη φορεί και τη τινάζει και όλη η γή αναστενάζει".

    ReplyDelete
  11. @ normad

    Κοίτα, οι Άγγλοι που είδαν και θαύμασαν την Ελληνική λεβεντιά στην πλατεία συντάγματος

    http://www.youtube.com/watch?v=Tzq-OjTpWfM&feature=related

    αποφάσισαν να την αναπαράγουν και να τα αποτελέσματα.

    http://www.youtube.com/watch?v=9ZlBUglE6Hc

    Ε, στην παραγωγή και την οικονομία μάλλον έγινε το αντίστροφο.

    ReplyDelete
  12. ventri
    μην μπαίνεις καν στον κόπο.

    Ειναι λαμπρό παράδειγμα του γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε αλλα και γιατί ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ σε αυτό το χάλι χωρίς να γίνεται τίποτα να σταματήσει ο κατήφορος.

    Όπως λέει και η παροιμία "το σαπούνι σου χαλάς"

    ReplyDelete
  13. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  14. Ποιός ξέρει τι ζόρι τραβάει ο καημένος ο Ventriloquist και τσιτώνεται κάθε φορά τόσο πολύ στην αναφορά της πραγματικότητας, η οποία είναι οτι μια σειρά απο χώρες θα φύγουν απ' την Ευρωζώνη, αν η τελευταία δεν αλλάξει μορφή, για λόγους που έχουν αναφερθεί πολλάκις αλλά κάποιοι επιμένουν να μην τους δέχονται. 'Ισως ασχολείται με εισαγωγικό εμπόριο προς Ελλάδα. Ποιός ξέρει. Λες και με το σαρκασμό θα μπορέσει να αποφύγει την πραγματικόητα. Αν είναι δυνατόν..

    @ ser

    Δεν έχει σημασία. Στην Ευρωζώνη μια σειρά απο κράτη-μέλη επιδίωξαν να έχουν κρατικά πλεονάσματα ενώ είχαν ελλειμματικό ισοζύγιο, και αυτό οδήγησε στην υπερχρέωση του ιδιωτικού τους τομέα, κάτι απολύτως αναμενόμενο σύμφωνα με τις εξισώσεις των sectoral balances. Στην Ελλάδα που το κράτος δεν επιδίωξε να έχει πλεονάσματα, έχουμε απ' τα χαμηλότερα ιδιωτικά χρέη στην Ευρωζώνη.

    Η άποψη (του Ventriloquist) οτι αυτα τα "δανεικά" θα έπρεπε εξαρχής να χρησιμοποιηθούν σε εξαγωγικές υποδομές είναι λίγο εκτός τόπου και χρόνου. Ο λόγος είναι οτι η Ευρωζώνη είχε εξαρχής μια συγκεκριμένη μορφή (κάποιες οικονομίες οριοθετημένες προς τις εξαγωγές, κάποιες οικονομίες πιο εσωστρεφείς και λιγοτερο ανταγωνιστικές).

    Για ποιό λόγο σε μία νομισματική ένωση που το εμπόριο γίνεται κυρίως εσωτερικά να δημιουργήσεις τέτοιο κλίμα ανταγωνισμού όταν χρησιμοποιόντας τα χαρακτηριστικά του fiat currency μπορείς να διατηρήσεις μονίμως ζήτηση για τα προϊόντα των εξαγικών οικονομίων; Αν θες να το κάνεις αυτό, δεν φτιάχνεις νομισματική ένωση, είναι τόσο απλό. Ο καθένας διατηρεί το νομισμα του και χρησιμοποιεί τα προστατευτικά μέτρα που αυτό συνεπάγεται. Και σίγουρα δεν επιτρέπεις την μαζική εισροή κεφαλαιακών εισροών, οι οποίες αποδεδειγμένα κατέστρεψαν την ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών οικονομιών (όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να δει ΑΕΠ των συγκεκριμένων χωρών προ Ευρωζώνης και μετά Ευρωζώνης), και οι οποίες προήλθαν απ' την επιτοκιακή πολιτική της ΕΚΤ.

    ΥΓ - Η Αγγλία που μόλις αναφέρθηκε έχει ελλείμματικό ισοζύγιο σε ίδια επίπεδα με το ελληνικό, αλλά όλως περιέργως οι εμπορικοί τους συναίτεροι δέχονται τις λίρες (ένα απλό IOU και τίποτα παραπάνω) που τυπώνουν. Τς τς, κοίτα να δεις. Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία έχουν αρκετά χειρότερο ισοζύγιο από εμάς. Αυτά για τα περί αυτάρκειας.

    ReplyDelete
  15. "Η Αγγλία που μόλις αναφέρθηκε έχει ελλείμματικό ισοζύγιο σε ίδια επίπεδα με το ελληνικό"

    Σε ποιο ισοζύγιο αναφερεσαι και ποια είναι τα νούμερα;

    ReplyDelete
  16. "Υπομονή το πιο βαθύ σκοτάδι πέφτει λίγο πριν αρχίσει να ξημερώνει, λένε... Ιδωμεν..."


    Πηγή:www.capital.gr

    ReplyDelete
  17. Για τον λόγο αυτό, δεν υπάρχει λόγος να κοπτόμεθα για την όποια χασούρα των δανειστών και οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, πέρα από τις ανοησιολόγες θεωρίες των παπαγαλακίων της διεθνούς και της εντόπιας χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών θεραπαινίδων τους, το ελληνικό δημόσιο τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 μπορούσε (και όφειλε) να διαπραγματευθεί έχοντας μια πολύ καλή διαπραγματευτική θέση απέναντί τους. Ο ευήθης ΓΑΠ δεν το έπραξε. Το γιατί είναι κάτι που μένει να το δούμε.

    Τύποις και ουσία, λοιπόν, ο περίφημος "Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας" είναι ψευδεπίγραφος. Πρόκειται, όπως λένε όλοι οι σοβαροί οικονομικοί αναλυτές και οι πολιτικοί της ευρωζώνης - ενεργοί και συνταξιούχοι από τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και τον Νικολά Σαρκοζύ, μέχρι τον υπέργηρο Χέλμουτ Σμιτ -, για "Μηχανισμό διάσωσης του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος", ο οποίος δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πνίγει την χώρα σε μεγαλύτερα επίπεδα χρέους, δια της συσσώρευσης των τόκων και του διαρκούς ανατοκισμού του χρέους αυτού.

    ...................................

    Αυτός είναι ένας από τους λόγους, που τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων (spreads) παραμένουν σε δυσθεώρητα επίπεδα (έχουν αγγίξει τον ... θεό) και γι' αυτό η χώρα πρέπει άμεσα να παύσει να λαμβάνει την "βοήθεια" του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των γαλλογερμανικών τραπεζών (που, κατ' ευφημισμόν, αποκαλείται "Μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας"), διότι αυτή η "βοήθεια" προς τις γαλλογερμανικές τράπεζες καθιστά μεσομακροπρόθεσμα δυσχερή την διαπραγματευτική θέση της χώρας, έναντι των δανειστών της και διότι τα χρήματα αυτά, όχι μόνον δεν βοηθούν την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά, αντιθέτως, σιγουρεύουν την βύθισή της σε μια διαδικασία αέναης ύφεσης και στην παράταση των συνθηκών του ασφυκτικού θανάτου, μετατρέποντάς τον σε έναν διαρκή θάνατο (perpetual death) μέσα στην οποία έχει εισάγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση και το κατοχικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010.

    Γιατί, λοιπόν, οι 6 διανοητές υιοθετούν τόσο χοντροκομένα αναληθείς ισχυρισμούς, οι οποίοι δεν στηρίζονται πουθενά; Δεν θέλω να πιστεύω ότι ψεύδονται....

    (Για να μην μακρυγορώ εδώ, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει την συνέχεια της απόπειρας απάντησής μου στο μπλογκ μου στο θέμα : «Από την χρεωκοπία στην αυτογνωσία. (Ή πως η ελληνική αριστερή διανόηση υπερασπίζεται την Ευρώπη των τραπεζών και υιοθετεί την επιχειρηματολογία της ελίτ του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/04/matsaganis-papadimitropoulos.html .

    ReplyDelete
  18. Anastassopoulos
    αυτη ακριβως είναι η δυναμική του χρέους - όσο περισσότερα χρωστάς τόσο περισσότερα πληρώνεις στην εξυπηρέτηση του.
    Γιατι λοιπον σου φαίνεται περίεργο?

    Και δεν καταλαβαίνω γιατί να πάνε τα λεφτά σε μισθούς και σε συντάξεις? Εχει κανείς υποχρέωση να μας θρέφει ?
    Ουτε ενα ευρώ για το δημόσιο, τη βδελλα που ρουφάει το αίμα μας τόσα χρόνια.

    Δεν θα με πειράξει καθόλου να μείνουν απλήρωτοι οι ΔΥ, οι ΔΕΚΟ και οι συνταξιούχοι.
    Τότε θα καταλάβουν ΟΛΟΙ οτι δεν ζουν στην Ελβετία και θα σταματήσουν επιτέλους τις μαλακίες

    ReplyDelete
  19. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  20. Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο. Είναι απολύτως φυσιολογικό το να μεγαλώνει αυτό το "δημόσιο χρέος", έτσι όπως μεγαλώνει.

    Αυτό, που λέω, είναι πολύ απλό :

    Αυτό το επιτοκιακό/ανατοκιστικό χρέος είναι ένα τοκογλυφικό χρέος (το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας φθάνει στα 345 δισ. € και σε αυτό το ποσόν, το επιτοκιακό/ανατοκιστικό του σκέλος ανέρχεται στο 85%-90%, ενώ το πραγματικό του σκέλος - αυτό δηλαδή που πραγματικά έλαβε, ως χρήμα, το ελληνικό δημόσιο - αντιστοιχεί στο 10%-15%), το οποίο πρέπει να παύσει να εξυπηρετείται.

    Από εκεί και πέρα, δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, για να αντιληφθούμε ότι κανείς δεν είναι απαραίτητο μας θρέψει. Ακόμα και αυτό το (όντως άθλιο και κακοοργανωμένο) κράτος μπορεί και πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους χωρίς να δανείζεται, γι' αυτόν τον σκοπό.

    Δανείζεται, όπως δείχνουν οι αριθμοί, για άλλους λόγους. Και γι' αυτό πρέπει να παύσει να πληρώνει τα κερατιάτικα...

    Απλά λόγια (και κυρίως αποϊδεολογικοποιημένα) και καθαρές κουβέντες (χωρίς θεωρητικές κατασκευές, που συσκοτίζουν, αντί να διαυγάζουν την παρούσα κατάσταση).

    Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

    ReplyDelete
  21. "Δεν θα με πειράξει καθόλου να μείνουν απλήρωτοι οι ΔΥ, οι ΔΕΚΟ και οι συνταξιούχοι."

    Προφανώς αφού δεν ανήκεις σε καμία απο αυτές τις κατηγορίες.......

    Αυτο που δεν έχει καταλάβει ακόμα οι πλειοψηφία απο το κκε μέχρι τον κάπι που εισπράττει και κάθεται στον πλούσιο σπιτάκι του είναι πως για ότι συμβαίνει δεν φταίνε οι κακοί ξένοι αλλά κακή νοοτροπία που κουβαλάει ο καθένας μέσα του , γιατί τόσα χρόνια υπήρχαν φωνές που έλεγαν παιδιά ποιότητα και όχι ποσότητα, παιδιά παραγωγή και όχι κατανάλωση , παιδιά εντιμότητα και όχι κλέψιμο , παιδιά εθελοντισμός και όχι ωχαδερφισμός , παιδιά κοινωνικές ευαισθησίες και όχι αδιαφορία , παιδιά εγκράτεια και όχι αλόγιστες σπατάλες , και γνωρίζεται πολύ καλά τι λέγαμε όλοι , τώρα κάθεστε και υπολογίζεται νούμερα και σενάρια τώρα είναι αργά .

    ReplyDelete