Το καθεστώς αντιστέκεται

Πάει κι αυτή η ευκαιρία;

Τι να πούμε…; Η κυβέρνηση, μάλλον, βαδίζει προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά της έχουν ενεργοποιηθεί, οι δημαγωγοί και οι δημοκόποι έχουν ξαναπάρει τη δύναμη στα χέρια τους (μετά το περσινό μούδιασμα) και όλα δείχνουν ότι το πάρτι μερικών στις πλάτες μας – παρά τις προβλέψεις του Ζ. Κ. Γιουνκέρ – δε λέει να τελειώσει.

Μεταρρύθμιση; Ποια μεταρρύθμιση.

Ξεφούσκωσε το μεταρρυθμιστικό μπαλόνι. «Φιμώθηκε» κι η τρόικα, η μόνη σοβαρή πηγή ενημέρωσης για την «ιδιαίτερη» οικονομική κατάσταση της χώρας και την πορεία των αλλαγών που πραγματοποιούνται. Οι ευνοημένες συντεχνίες του δημοσίου και των κλειστών επαγγελμάτων, οι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η Ελλάδα της φούσκας δικαιώνονται πανηγυρικά. Το μόνο που έμεινε να δούμε είναι την αντικατάσταση του Παπακωνσταντίνου από τον Τσοβόλα ή κάποιον άλλον αντίστοιχης εμπνεύσεως τσάρο και το απόλυτο κλείσιμο των βουλευτικού ενδιαφέροντος επαγγελμάτων με συνταγματική ρύθμιση.

Η αντιπολίτευση, όπως όλες οι αντιπολιτεύσεις από ιδρύσεως της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (και παλιότερα, βέβαια) πλειοδοτούν σε ανευθυνότητα και δημαγωγία, ποντάροντας στα κυρίαρχα συναισθήματα της αδικίας και του θυμού. Φυσικά, το κόλπο της καμένης γης θα ξαναπιάσει αν και όποτε αλλάξει η εξουσία – οι ιθαγενείς το έχουν αποδείξει περίτρανα μέχρι και την πρόσφατη εποχή του «λεφτά υπάρχουν» ότι ακόμα θαυμάζουν τα καθρεφτάκια – οπότε προς τι ο αλληλοσπαραγμός;

Ο λαός, ασφαλώς, δείχνει να επιθυμεί αυτήν την κατάσταση. Και σε μια δημοκρατία, όλοι μας οφείλουμε να συντασσόμαστε με τις αποφάσεις των πλειοψηφιών και να επιμένουμε να προσπαθούμε να τις επηρεάσουμε.

Δείχνει να ακολουθεί τυφλά και οργισμένα τους ινστρούχτορές του (αρχισυνδικαλιστές, πολιτικάντες και τηλεμαϊντανούς) σε έναν κατήφορο χωρίς επιστροφή. Οι πλατύτερες λαϊκές μάζες έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι εναλλακτικοί παράδεισοι και οι «εύκολες» λύσεις είναι κρυμμένες σε ένα σεντούκι και, απλά, χρειάζεται ένας «πραγματικός ηγέτης» που να έχει τη δύναμη να το ανοίξει…

Τι μέλλει γενέσθαι;

Η Ελλάδα συντηρεί ένα σάπιο σύστημα συναλλαγής ανίκανη να παράγει μια νέα γενιά πολιτικής ηγεσίας. Είμαστε μια χώρα ελάχιστα δημοκρατική, καιρός είναι να το πούμε κι αυτό. Ο ελληνικός λαός διαχρονικά αναγνωρίζει αυθεντία μόνο σε ηγεσίες επαναστατικού τύπου. Η μεταπολιτευτική μυθολογία συντήρησε αυτό μας το αντανακλαστικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου, των αγώνων και της υψωμένης αριστερής γροθιάς έγινε το νέο κατεστημένο που δε λέει να φύγει. Άλλωστε, η τριαντάχρονη ομαλή δημοκρατική μετάβαση μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων στα μάτια του κόσμου έχει αποτύχει: μας έφερε στο γκρεμό. Η ευημερία που μας έδωσε ήταν πλαστή. Ακόμα και οι φορείς της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, τα ελληνικά κόμματα, χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά μας σε τράπεζες που τα ίδια δεν αποκρατικοποιούν για να μην αρχίσουν τα τηλεφωνήματα από τις εταιρείες είσπραξης καθυστερημένων οφειλών…

Ακούγονται σιγά-σιγά και γύρω-γύρω ιδέες για μια εξουσία που κατέχει απόλυτες αλήθειες. Ο λαός έχει στα χέρια του τη δημοκρατία, ένα πολίτευμα που επιτρέπει στις κοινωνίες να κάνουν ό,τι επιθυμούν οι πλειοψηφίες. Οι φωνές που ακούγονται τριγύρω, όμως, τόσο από τα άκρα όσο κι από το κέντρο ελπίζουν σε μια επιβαλλόμενη κατάσταση: οι μεν μνημονιακοί ελπίζουν στην Τρόικα, οι μεν αντιμνημονιακοί σε κάποιας μορφής «λαϊκή εκτροπή» που θα ξεκινήσει με ανυπακοή και θα εξελιχθεί σε κατάληψη της Βουλής…

Ποιος θα κάνει τη δουλειά;

Η κυβέρνηση που εκλέξαμε το 2009 έχει μπροστά της άλλα δυο χρόνια για να κάνει αυτά που χρειάζονται ώστε να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να μην μετατραπούμε όλοι – πλην της μαφίας που θα επιβιώσει – σε τριτοκοσμικούς παρίες. Αν τώρα ο πρωθυπουργός θέλει να κατοχυρώσει συνταγματικά την απαγόρευση πώλησης δημόσιας γης (τι άλλο θ’ ακούσουμε!) να ξέρει πως αν μας οδηγήσει με τα ημίμετρα και τους μικροπολιτικούς δισταγμούς του στη χρεοκοπία, όλη η χώρα κι εμείς μαζί θα πουληθούμε κοψοχρονιά.

Η αξιωματική αντιπολίτευση βιάζεται να θερίσει την όποια δυσαρέσκεια, ξεχνώντας πως η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που ενταφίασε ολοκληρωτικά την ελληνική οικονομία με την «επανίδρυση» του 2004 – 2009. Η ΝΔ είναι το τέλειο ταίρι των καθεστωτικών μεταπολιτευτικών δυνάμεων σ’ αυτό το τανγκό της καταστροφής που όλοι βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας.

Εκλογές;

Μάλλον όχι. Καταρχάς, ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί οι πιθανοί λυτρωτές και θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσουμε. Άλλωστε μια κοινωνία που – από βαρεμάρα – απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική ηγεσία που η ίδια επέλεξε τόσο πανηγυρικά, είναι δύσκολο να μπορέσει να δει νέες δυνάμεις να ανατέλλουν. Ταυτόχρονα μοιάζει έτοιμη από καιρό να θαμπωθεί, και πάλι, από ψευδοεπαναστατικά καθρεφτάκια και λύσεις συγκαλυμμένης απολυταρχίας.

Δεύτερον, οι εκλογές, το πιθανότερο, θα οδηγήσουν σε ακυβερνησία. Αυτό που θα μπει στο παιχνίδι, δυστυχώς, δεν θα είναι η σωτηρία της χώρας αλλά, οι προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις.

Τρίτον, η ΕΕ, έστω και υπό την πίεση του Θείου Σαμ από «τας αμέρικας» φαίνεται ότι θα οδηγηθεί τελικά σε κάποια συλλογική λύση η οποία θα εκτονώσει την πίεση προς τα υπερχρεωμένα κράτη του Νότου.

Σε κάθε περίπτωση η περίοδος ανοχής έχει τελειώσει. Τα καλά δείγματα γραφής που έδωσε η κυβέρνηση της μέρες του φόβου, έχουν πια ξεχαστεί και τείνουν να καλυφθούν από τις φωνές για επάνοδο της πολιτικής σε συντεχνιακές εξυπηρετήσεις και δημαγωγία, τις προσωπικές στρατηγικές των κυβερνητικών στελεχών και την πολιτική ατολμία. Το καθεστώς αντιστέκεται. Το μαχαίρι και το πεπόνι, όμως, παραμένει στα χέρια του ΓΑΠ. Μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει πιστά το job description της πρωθυπουργίας που του έδωσε ο λαός και θα οδηγήσει τη χώρα στην ανάκαμψη πίνοντας το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστους και μάλιστα «άσπρο πάτο»!