Friday, May 28, 2010

Η «ανεύθυνη» γενιά των τριάντα, με τις Άλλες Ευθύνες

Της Μιχαήλας Σταυροπούλου*

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 700 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο; Μήπως αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;

Είναι δύσκολο κανείς να σκεφτεί πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Είναι δύσκολο έτσι όπως έχει δομηθεί η ελληνική οικογένεια - που τόσο νοιάζεται για τα παιδιά της - να σκεφτεί κανείς την άλλη πλευρά. Την πλευρά των παιδιών. Γιατί και εκείνα αντίστοιχα ανησυχούν για τους γονείς τους. Γιατί και εκείνα αντίστοιχα θέλουν να είναι καλά· να ξέρουν ότι εάν φύγουν από την εστία και πάνε να φτιάξουν τη δική τους, δεν θα μείνουν πίσω δυο γονείς μόνοι και χωρίς καμία φροντίδα ή ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο.

Και αυτή η ανησυχία δεν είναι μόνο στο σήμερα που ο γονιός μεγαλώνει ηλικιακά. Έρχεται από μακριά... από παλιά...

Άθελά μας, ασυνείδητα ως γονείς, εκφράζουμε ανάγκες ανεκπλήρωτες δικές μας, φόβους, αγωνίες που συχνά δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες των παιδιών ούτε και με την προστασία τους. Άθελά μας, υπαγορεύουμε στα παιδιά μας πώς θα κάνουν τα δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα πραγματικότητα, πως δεν θα κάνουν «λάθη» αν κάνουν τα δικά μας «σωστά», αυτά που εμείς δεν κάναμε για μας. Άθελά μας, τα καλούμε να καλύψουν τα συναισθηματικά κενά μας, αυτά που δεν ζητάμε ή δεν παίρνουμε από άλλες πηγές, από άλλους ενήλικες.

Και εκείνα είναι εκεί. Εκπαιδεύονται το καθένα στο ρόλο που του δίνουμε. Άλλο με το να είναι το «τέλειο παιδί» χωρίς να μας ενοχλεί με τις ανάγκες του, άλλο με το να μην προχωράει τη ζωή του και να μένει εκεί στο σπίτι στάσιμο, γεμάτο με ενοχές ότι εκείνο φταίει για όλα.., άλλο με το να ακούει πάντα τα παράπονά μας και τα προβλήματα που έχουμε με τον πατέρα, τη μητέρα, τον σύντροφό μας… Παραμένει όμως πάντα εκεί, δίπλα μας.

Άλλες πάλι φορές, τα καθιστούμε υπεύθυνα για την ασυνεννοησία στο γάμο μας, για το γεγονός ότι τσακωνόμαστε με τον σύντροφο μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε γονείς να λένε… «από τότε που γεννήθηκε το παιδί άρχισαν οι τσακωμοί μας»…λες και ένα 2χρονο είναι τόσο δυνατό για να φέρει την καταστροφή σε δύο ενήλικες… Και έτσι από μικρό επωμίζεται την ευθύνη να κρατάει τις ισορροπίες που εμείς δεν μπορούμε, γίνεται το «θερμόμετρο» μεταξύ μας και όπου υπάρχει πυρετός τρέχει να το κατεβάσει με όποιον τρόπο – ρόλο μπορεί… του καλού παιδιού, του κακού παιδιού… με στόχο να «είμαστε όλοι καλά...»

Ίσως λοιπόν τα πράγματα να μην είναι έτσι όπως φαίνονται, ίσως στα παιδιά που δεν αφήνουν το σπίτι τους, να μην φταίνε μόνο τα 700 ευρώ, ίσως να μην είναι ότι δεν μπορούν να πάρουν ευθύνες, αλλά ότι απλά ακούνε δύο φωνές· αυτή που λέει «φύγε, μεγάλωσε κι εσύ..» και αυτή που λέει «που πας παιδάκι μου, εδώ σε χρειαζόμαστε…».

Το πώς οι δύο φωνές θα γίνουν μία… είναι στον καθένα να το βρει. Γονιό ή παιδί.


Μιχαήλα Σταυροπούλου είναι Οικογενειακή Σύμβουλος – Ψυχοθεραπεύτρια. Είναι πτυχιούχος ψυχολογίας και έχεις μεταπτυχιακή ειδίκευση στην συστημική οικογενειακή ψυχοθεραπεία. Για περισσότερα από οκτώ χρόνια εργαζόταν ως ψυχολόγος – σύμβουλος σε πολυεθνικούς οργανισμούς διοργανώνοντας βιωματικά σεμινάρια με άξονες τον «εαυτό» και την εργασία. Σήμερα εργάζεται ιδιωτικά στην Κηφισιά παρέχοντας συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία σε άτομα, ζευγάρια & οικογένειες αλλά και διοργανώνοντας κύκλους βιωματικών σεμιναρίων.

28 comments:

  1. Ευχαριστούμε την κυρία Σταυροπούλου για το ενδιαφέρον άρθρο της που βλέπει τα πράγματα από μια άλλη μη οικονομική και μη πολιτική οπτική η οποία λείπει από το blog της g700.

    ReplyDelete
  2. Η Ψυχολογία θα μπρούσε να χαρακτηριστεί και ως Συναισθηματολογία.Η επιστήμη δηλ.που ερευνάει και μελετάει τα συναισθήματα και που ενας της κλάδος εφαρμόζει τα πορίσματα αυτής της επιστήμης για να ερμηνεύσει, να κατανοήσει, να θεραπεύσει, να εκπαιδεύσει, να καθοδηγήσει, να χειραγωγήσει, να εμψυχώσει να τιμωρήσει.
    Υπάρχουν χιλιάδες συναισθήματα.Άλλα με όνομα και άλλα χωρίς όνομα.Κάποιοι θα έλεγαν ότι δεν υπάρχουν διακριτά συναισθήματα αλλά μια αδιαμόρφωτη μάζα, ένα συναισθηματικό φορτίο εν δυνάμει μετατρέψιμο, ανα πάσα στιγμή, σε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα υπο την επήρεια ενος βιώματος.

    ReplyDelete
  3. Παρμενίδη, Γ700

    (με αφορμή και τα σχόλια σας)

    θα σας αρέσει το άρθρο του David Brookes:

    http://www.nytimes.com/2010/03/26/opinion/26brooks.html

    Quote:
    "In Act IV ... economists are taking baby steps into the world of emotion, social relationships, imagination, love and virtue ... The moral and social yearnings of fully realized human beings are not reducible to universal laws and cannot be studied like physics ... Once this is accepted, economics would again become a subsection of history and moral philosophy..."

    ReplyDelete
  4. Υπάρχει μια ανερχόμενη σχολή οικονομικής σκέψης η οποία εμπνέεται αρχικά από τους "moral economic philosophers" Keynes και Adam Smith και μεταφέρει τη σκέψη από το μακρο στο μικρο επίπεδο της οικονομικής θεωρίας. Behavioural Economics λέγεται.

    ReplyDelete
  5. Η νόσος της αφθονίτιδας, που έχει συμπτώματα υλιστικής ψύχωσης, μόνο με εργαλεία ανάλυσης της ψυχολογίας, της ανθρώπινης ιστορίας και της ψυχαναλυτικής ιατρικής μπορεί να κατανοηθεί σε βάθος, να διαγνωστεί και ενδεχομένως να αντιμετωπιστεί στη συνέχεια με εργαλεία κυρίως πολιτικής και πολιτικής οικονομίας.

    ReplyDelete
  6. Δεν ειμαι πολυ ενημερωμενος, αλλα νομιζω οτι η ψυχολογια ειναι σε αρχικο σταδιο, σαν να προσπαθεις δηλαδη να λυσεις ενα προβλημα κβαντομηχανικης με προσθεση και αφαιρεση.

    ReplyDelete
  7. Tα συναισθήματα είναι όπλα που χρησιμοποιούται στον αγώνα για επιβίωση και κυριαρχία.Στον αγώνα για εξουσία που είναι και ο γονιδιακός σκοπός του ανθρώπου.
    Τα συναισθήματα είναι τυφλά και άγρια.Με τις σχέσεις μας τα δίνουμε μάτια.
    Οι σχέσεις γονιών και παιδιών είναι αυτές που δίνουν μάτια στα συναισθήματα και των δύο πλευρών.Αναγωρίζοντας τις ανάγκες για εξουσία και των δύο πλευρών.
    Εαν αυτό κατανοηθεί και ξεκαθαριστεί τότε σταματάνε οι τρικλοποδιές και απο τη μία και από την άλλη μεριά.Δεν είναι εύκολο αλλά παράγει θετικά αποτελέσματα και για τις δύο πλευρές όταν τα αναθέσουν σε ένα κοινο πολιτισμικό διαχειριστή που αναγνωρίζει τις ανάγκες και των δύο πλευρών και τις ικανοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό με βάση τις πολιτισμικές Αρχές της Αυτονομίας,της Αυτοδιάθεσης ΚΑΙ του Αυτοπροσδιορισμού.

    ReplyDelete
  8. Η δομή της πυρηνικής οικογένειας ρευστοποιείται σε όλη τη Δύση. Η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι η Δύση περνάει από τη φάση της οικογένειας στη φάση του ατόμου, ενώ μόλις πρόσφατα παράλληλα με την οικονομική παγκοσμιοποίηση περνάμε σταδιακά στη φάση της δικτύωσης. Σε ένα περιβάλλον όπου η οικογένεια δεν παρέχει πια το κοινωνικό δίχτυ προστασίας, όπου τα μοντέλα του κοινωνικού κράτους έχουν δομηθεί γύρω από το άτομο αλλά καταρρέουν λόγω του υπέρογκου κόστους που αυτά δημιουργούν, τα δίκτυα μέσα από τον τρίτο τομέα και την κοινωνία των πολιτών βρίσκονται σε έξαρση, σε επίπεδο προστασίας των πολιτών αλλά και πολιτικής πίεσης.

    Στην Ελλάδα ακόμα η πρώτη φάση κρατά γερά, ενώ η πίεση του copy paste από το εξωτερικό είναι μεγάλη κι ενδεχομένως να προσπαθούμε να ενσωματώσουμε μοντέλα κοινωνικού κράτους που δεν ταιριάζουν στην κουλτούρα και τις ανάγκες μας ως χώρα.

    Υπάρχει όμως τρόπος. Αντί να αντιγράψουμε τα μοντέλα αυτά, να τα προσωποποιήσουμε στηρίζοντας - δίνοντας ρόλο - κι επιβραβεύοντας - τα μέλη της οικογένειας που στηρίζουν το ένα το άλλο. Γιατί να εισαγάγουμε Βουλγάρους "social workers" και να μην στηρίξουμε τους δικούς μας "family carers"? κλπ κλπ

    Η κοινωνική αλληλεγγύη μπορεί να γίνει υπόδειγμα στην Ελλάδα αν στηρίξουμε το θεσμό της οικογένειας.

    ReplyDelete
  9. Mesout,
    Τα λές πολύ καλά.Θα μπορούσαμε με τους family carers να φτειάξουμε ένα πολύ δυνατό και ποιοτικό δύκτιο.Χώρια που ο τομέας της ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ αλλα και ΥΓΕΙΑΣ μπορει να γίνει για την Ελλάδα ένας πολυ κερδοφόρος επιχειρηματικός τομέας με πολλες δουλειές γιατί είναι τομέας εντάσεως ΕΡΓΑΣΙΑΣ και για να συντηρηθεί χρειάζεται πολλούς ανθρώπους και μόνο ανθρώπους με εκπαίδευση στη Συναισθηματολογία.

    ReplyDelete
  10. Η ψυχολογια ως γνωστικο αντικειμενο εχει το επιφαινομενο, αρα μερος του υποκειμενου που εξεταζει η ψυχιατρικη. Ο βασικος λογος που παραμενει αποδεκτη ως αυτονομη επιστημη ειναι οτι δε χρειαζεται να ειναι κανεις γιατρος γ να εξασκησει συμβουλευτικη. Βασικα ρευματα ειναι η ψυχαναλυτικη θεωρια, η γνωστικη ψυχολογια κ ο μπεχαβιορισμός. Τα υπολοιπα περι την συναισθηματολογία ειναι ρηχα κ αποπροσανατολιζουν.

    ReplyDelete
  11. Παρλαπίπες.

    Τελείως απαράδεκτο άρθρο (ε, βέβαια, από "ψυχοθεραπεύτρια" τι περιμένεις;).

    Στην αναποδογυρισμένη οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας, εκτός απ' τους δημόσιους υπαλλήλους, τα κλειστά επαγγέλματα, τις εισφορές περί τρίτων κλπ, οι νέοι είναι μια ακόμα "κλειστή" και "προστατευμένη" ομάδα, όχι απ' το κράτος αλλά απ' την οικογένεια.

    Η παράπλευρη απώλεια της κλειστής νοοτροπίας είναι η δημογραφική κατάρρευση.

    ReplyDelete
  12. Πολύ στόμφο ρε Πινοπίπα.

    ReplyDelete
  13. saistalab

    " Η ψυχολογια ως γνωστικο αντικειμενο εχει το επιφαινομενο, αρα μερος του υποκειμενου που εξεταζει η ψυχιατρικη"

    Aρα εσύ είσαι tο υποφαινόμενο.Το φαινόμενο μάλλον είναι o Jim.Και οι δύο μαζί δηλαδή συναποτελείτε το Υπερφαινόμενο.

    ReplyDelete
  14. Jim Slip
    "Η παράπλευρη απώλεια της κλειστής νοοτροπίας είναι η δημογραφική κατάρρευση".

    Σου ορκίζομαι,θα αφιερώσω 10 μέρες να το διαδώσω στα πέρατα του κόσμου.Για χάρη αυτής της φοβερής ρήσης θα γίνω Απόστολος των Εθνών.

    ReplyDelete
  15. Μαλιστα! Τα λύσαμε τα προβληματα.

    Και άραγε γιατί αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει και σε άλλες χώρες που είναι μεγαλύτερη η αποξένωση ?
    Δεν μας λέει τίποτα επ αυτού

    Η ουσία είναι μία- ΒΟΛΕΜΑ. Γιατί να φύγεις απο το σπίτι όταν είσαι βολεμένος ?

    Γιατί να πληρώνεις το 40% του μισθού σε ενοίκιο ?
    Γιατί να πρέπει να μαγειρεύεις, καθαρίζεις, σιδερώνεις ?

    Βόλεμα...

    ReplyDelete
  16. Όταν κάποιοι ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της ηλιθιότητας.

    Διαβάζω στην Καθημερινή το εξής:

    Οπισθεν ολοταχώς στην άρση του καμποτάζ

    tinyurl.com/35qv42h

    Και μετά από λίγο αυτό:

    «Μπλόκο» ναυτεργατών στο «Ζενίθ» τη Δευτέρα 31 Μαΐου

    tinyurl.com/2vqkcm7

    Μήπως, λέω μήπως, οι δυο αυτές ειδήσεις συνδέονται με κάποιο τρόπο;

    Διότι αδυνατώ να πιστέψω οτι από τη μια στιγμή στην άλλη η κυβέρνηση αλλάζει άποψη.

    ReplyDelete
  17. Η καλύτερη διαγενεακή αναδιανομή του πλούτου γίνεται μέσα από την οικογένεια. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η εσωτερική πάλη τρέφεται από στερεότυπα που είναι ξένα στην κουλτούρα των Ελλήνων, όταν η νόσος της αφθονίτιδας αποδομεί σταθερά το θεσμό της οικογένειας και το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.

    ReplyDelete
  18. Ser

    δεν έχεις λάθος να μιλάς για βόλεμα, αλλά είναι επιλογή η χρήση αυτής της λέξης.

    Στην Ιαπωνία, χώρα που βιώνει την εντονότερη δημογραφική γήρανση στον πλανήτη κι όπου ο θεσμός της οικογένειας είναι ίσως από τους ισχυρότερους στον κόσμο, οι γονείς επιλέγουν να περνάνε τον πλούτο τους, ξεκινώντας από την κατοικία, στα παιδιά τους, για να διασφαλίσουν έτσι όχι τις αλτρουιστικές τους συνήθειες, αλλά για το "βόλεμα", δλδ για την εξασφάλιση της φροντίδας τους ως υποχρέωση των παιδιών τους έναντι της διαγενεακής αναδιανομής πλούτου κατά τη φάση της γήρανσης / συνταξιοδότησης τους. Τουλάχιστον έτσι δείχνει η διεθνής έρευνα, ακόμα κι ο Paul Krugman έχει γράψει γιαυτό.

    ReplyDelete
  19. Oh dear! pinopipa! is this new-age PASOK language? Τη γλωσσα των πρασινων cyborg δεν την γνωριζω και ουτε απο πινοπιπες ουτε απο σκετες πιπες σκαμπαζω. Ειμαι σιγουρος οτι θα μας δωσεις τα φωτα σου ως ΑΡΧΙφαινομενο της πιπας

    ReplyDelete
  20. ήρεμα ρε παιδιά μη γίνεστε χυδαίοι, δεν είναι δικός μας ο χώρος. Κάντε χιούμορ βγάλτε τα μάτια σας αλλά όχι με βρισιές.

    ReplyDelete
  21. Saistalab, μη δινεις αξία στον γελοίο Normad ασχολούμενος μαζί του.

    ReplyDelete
  22. Και τότε πώς εξηγείται ότι σε άλλες χώρες φεύγουν τα παιδιά σε μικρότερη ηλικία από το σπίτι, ειδικά σε χώρες με υγιή οικονομία;

    Και πώς εξηγείται η μεγαλύτερη ανεξαρτησία της προηγούμενης γενιάς;

    Οι σοσιαλιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι καλό είναι να μένουν όλοι με τους γονείς τους, διότι είναι προτιμότερο να διοχευτεύονται τα κεφάλαια στο δημόσιο τομέα παρά στην αγορά που θα δημιουργούσε ευκαιρίες να φύγουν τα παιδιά από το πατρικό και να δημιουργήσουν το δικό τους σπίτι.

    Ουσιαστικά, η "προοδευτική" παράταξη είναι η παράταξη της ΜΟΥΧΛΑΣ.

    ReplyDelete
  23. Μεσούτ, οι επιστημονικές Panel surveys που έχουν γίνει τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη δείχνουν ότι σε απόλυτα νούμερα χρηματικής αξίας η διαγενεακή αναδιανομή εντός της οικογένειας (από μεγαλύτερο σε μικρότερο) υπολείπεται συγκριτικά με την διαγενεακή αναδιανομή εντός των δημόσιων συστημάτων ασφάλισης και υγείας (από μικρότερο σε μεγαλύτερο).

    ReplyDelete
  24. G700

    ναι έτσι είναι απλά οι μελέτες αυτές είναι καταρχήν περιγραφικές, με μπόλικα διαθέσιμα στοιχεία για περαιτέρω αναλύσεις παραγόντων, κινήτρων, πολιτικών κλπ

    Ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου της οικογένειας και της κατανομής πλούτου μεταξύ των μελών της αποτελεί διάσταση σημαντική ακόμα και στον τρόπο που θα δομηθούν τα συστήματα ασφάλισης, υγείας, φροντίδας και οικονομικής οργάνωσης τον 21ο αιώνα.

    Είναι από αυτά τα θέματα στο μικρο επίπεδο που λειτουργούν πολλαπλασιαστικά. Thats all.

    ReplyDelete
  25. Aυτη η γενια των τριαντα ,θα μεινει στην πλειοψηφια της
    αιωνια εφηβη.Το εισοδημα της
    (εκτος αν δουλευεις στο δημοσιο,αν
    και με το ΔΝΤ η κατασταση δυσκολεψε)θα μεινει για παντα καθηλωμενο κατω απο τα 1000 ευρω
    για την ακριβεια στα 800-700-500
    φτου και βγαινω.
    Παντα βεβαια υπο την απειλη της ανεργιας και της πεινας.
    Για σου αθανατη Ελληνικη εργοδοσια!
    Αναρωτιεμαι ποσο διαφερουν ο παλιος χιτης της κατοχης με τον σημερινο Ελληνα εμπορο- εργοδοτη

    ReplyDelete
  26. πολύ καλό Μιχαήλα μου, η άλλη.....σκοπιά του θέματος. Χρειαζόταν κάποια στιγμή να ειπωθεί.

    ReplyDelete
  27. Κάποιος πρέπει πάντα να κάνει την αρχή και να τα λέει. Η γενιά των 700 δεν υπάρχει. Υπάρχει η γενιά αυτών που μεγάλωσαν με την προοπτική ότι θα παίρνουν 3000 €. Η γενιά αυτών που τα θέλουν όλα τώρα αμέσως, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στη πραγματικότητα ο αγώνας αυτός είναι εξοντωτικός. Κανείς δεν "την παλεύει". Οι γονείς νομίζουν ότι κάτι δεν κάνουν καλά τα παιδιά τους και αρχίζουν τις υποδείξεις. Τα παιδιά νομίζουν ότι φταίνε οι κυβερνήσεις και το κράτος. Οι γονείς οδηγούνται στο να αφήσουν ελεύθερα τα παιδιά τους να φύγουν, αλλά η ασφάλεια που τους παρέχουν (back up) δεν τα αφήνει να αντιμετωπίσουν την κοινωνία με όλους τους κινδύνους που έχει. Τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι! Οι γονείς δεν φρόντισαν να προετοιμαστούν για αυτή την ώρα. Τα παιδιά ως ενήλικες πλέον, ξεκινούν από λανθασμένη βάση. Το αποτέλεσμα....σύντομα θα το μάθουμε!

    ReplyDelete
  28. Ψυχολόγοι, όπως την Κυρια Σταυροπουλου, θα πρέπει να βοηθήσουν στη διαμόρφωση της συλλογικής νοοτροπίας της επόμενης γενιάς για να μετατρέψουν τη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών σε μια πιο συμβιωτική σχέση. Το παιδί πρέπει να αφήσει τη φωλιά νωρίς για να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι. Είναι ανθυγιεινό για το παιδί να παραμείνει στο σπίτι και να λειτουργεί ως υπομόχλιο μεταξύ των γονέων του και να εξυπηρετήσει συναισθηματικές ανάγκες τους. Ένα τέτοιο θέμα δεν πρέπει να αποτελεί παράγοντα στην απόφαση. Τα παιδιά πρέπει να κληθούν να αγωνιστούν για την οικονομική ανεξαρτησία - για να επιτρέψουν στους γονείς τους για να απολαύσουν τη συνταξιοδότησή τους και να αναπτυχθεί ταχύτερα ως άτομα. Παρ 'όλα αυτά, είναι σημαντικό ότι ένα παιδί πρέπει να φροντίσει για τους γονείς του, καθώς γερνούν όχι μόνο ως αντάλλαγμα για την κληρονομιά τους, αλλά και επειδή είναι ένα καθήκον που μπορεί να συνεχιστεί για τα δικά τους παιδιά.

    ReplyDelete