Αναζητώντας το πραγματικό νόημα του Δεκέμβρη

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ένας ειδικός φρουρός της ΕΛ.ΑΣ πυροβολεί εν ψυχρώ και σκοτώνει ένα 15χρονο μαθητή, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Η δολοφονία του Αλέξη στην οδό Τζαβέλα στα Εξάρχεια, πυροδοτεί ένα ανεπανάληπτο για τα ελληνικά χρονικά, μαζικό κύμα αντίδρασης, που μετατρέπει την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της επαρχίας σε πραγματικό πεδίο μάχης για 15 ολόκληρες μέρες. Από τη μία ξεχύνεται ένα τυφλό τσουνάμι βίας που παρασέρνει με καταστροφική μανία στο διάβα του όχι μόνο την Αστυνομία, αλλά ολόκληρη την πρωτεύουσα. Από την άλλη ξεχύνεται στους δρόμους ένα κύμα μαζικών διαδηλώσεων στο οποίο συμμετέχουν νέοι, μαθητές, φοιτητές, καθώς και η πλειονότητα των πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει με δέος τα γεγονότα της Αθήνας. Οι πάντες προσπαθούν να καταλάβουν και να εξηγήσουν τι συμβαίνει.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, είμαστε σε θέση να ισχυριστούμε ότι ο Δεκέμβρης του ‘08 ήταν ένα ξέσπασμα οργής που γέννησε ένα βραχύβιο, βίαιο, ανομιακό και αναιτηματικό κίνημα. Ένα κίνημα - φτύσιμο στα μούτρα του «συστήματος», με συγκεκριμένη αφορμή, πλην όμως χωρίς σκοπό και στόχο.

Σε αντίθεση με τα όσα γράφονται και λέγονται κατά κόρον από τους κολλημένους στους μύθους και τις αφηγήσεις της Μεταπολίτευσης, οι ταραχές και οι διαδηλώσεις των νέων ΔΕΝ υπήρξαν μια επανάσταση των "σοσιαλ-επαναστατικών" δυνάμεων ενάντια στο “κεφάλαιο” και το «φασιστικό» ελληνικό κράτος. Για τον κάθε ένα νέο ή μεγαλύτερο που συμμετείχε στα γεγονότα του Δεκεμβρίου το φτύσιμο στα μούτρα του συστήματος προήλθε από διαμετρικά αντίθετες αφετηρίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που ένας διαδήλωνε ενάντια στην κρατική καταστολή και τον αυταρχισμό της Αστυνομίας, κάποιος άλλος διαμαρτύρονταν για τα εργασιακά και εκπαιδευτικά αδιέξοδα της νέα γενιάς, άλλος πάλι έβγαινε να στηλιτεύσει τη διαφθορά και τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, την οικονομική κρίση και το δημοκρατικό έλλειμμα, κάποιος τρίτος έπαιρνε τους δρόμους έτσι, χωρίς ισχυρό λόγο, γιατί απλά του τη βίδωσε. Πολλοί πάλι, ουσιαστικά οι «μπαχαλάκηδες» όλων των αποχρώσεων, βρέθηκαν στο δρόμο γιατί γουστάρουν να τα σπάνε και ηδονίζονται μετά να βλέπουν τα κατορθώματά τους στην τηλεόραση. Η G700 συμμετείχε ειρηνικά στις διαδηλώσεις. Μέσα από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που αναλάβαμε, προσπαθήσαμε να νοηματοδοτήσουμε τα γεγονότα, προτάσσοντας ως κυρίαρχο αίτημα τη διαγενεακή δικαιοσύνη.

Δεδομένου λοιπόν του κατακερματισμού των αιτημάτων και ως εκ τούτου της απουσίας κάποιου κοινού αιτήματος κατά τα Δεκεμβριανά, κατάσταση που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, και ώντας πλέον ο Δεκέμβρης σημείο αναφοράς για τους νέους και ειδικά τις ηλικίες 15 με 24, τίθεται προς όλους μας το εξής ερώτημα: μπορούμε οι νέοι, με αφορμή το κλείσιμο ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη, να κάνουμε μια νέα αρχή; Μπορούμε αντί να στήνουμε μνημόσυνα, να αναστοχαστούμε δημιουργικά πάνω στα περσινά γεγονότα; Είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε τη δική μας διακριτή ιστορική ταυτότητα, δημιουργώντας ένα κίνημα που θέτει τις δικές του άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες; Μπορούμε να δημιουργήσουμε διακύβευμα που να ξεφεύγει από τα στενά όρια των γλυκανάλατων πατερναλιστικών προτροπών και στερεοτύπων της παλιότερης γενιάς;

Μέχρι στιγμής έχουμε πέσει σε μια παγίδα. Από τη μία έχουμε επιτρέψει στους μπαχαλάκηδες και το οργανωμένο σχέδιό τους για βία, να δώσουν τον τόνο στις εξελίξεις. Θα έπρεπε αυτές τις μέρες όλες οι οργανώσεις νέων απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας να βγουν και να καταγγείλουν τις γιάφκες που στήνονται στο όνομα του Αλέξη, και να βοηθήσουν ταυτόχρονα στην ιδεολογική και οργανωτική στήριξη της πορείας που θα διεξαχθεί στη μνήμη του. Από την άλλη, αν δεν έχουμε «κορκωνοποιηθεί» πλήρως, πνιγόμαστε μέσα στα σύμβολα και τη ρητορική της παλιότερης γενιάς που μας επιβάλλεται από τα ψευτοπροοδευτικά της Μέσα. Δεν είμαστε εδώ για να αναπαράξουμε εν έτει 2009 το σκηνικό της Μεταπολίτευσης πριν από 35 χρόνια. Είμαστε εδώ για να σηματοδοτήσουμε μια νέα αρχή. Να θέσουμε τα δικά μας συγκεκριμένα αιτήματα και προτεραιότητες, να δώσουμε στίγμα, χωρίς να γίνουμε μέρος του μεταπολιτευτικού φολκλόρ. Να δημιουργήσουμε ένα νέο κύμα αισιοδοξίας που θα συντρίψει το μηδενισμό και τον κυνισμό. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα και αίτημα του Δεκέμβρη. Μπορούμε;