Στήριξη των νέων στο ξεκίνημα της εργασιακής τoυς ζωής

Μια πρακτική πρόταση της G700 μετά τη ΔΕΘ

Περιμέναμε τη ΔΕΘ ώστε να ακούσουμε τις προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων απέναντι στη γενιά των 700 ευρώ, ιδιαίτερα μετά το τελευταίο χτύπημα της κατάργησης του αφορολογήτου των 10.500 ευρώ. Μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας, βέβαια, δεν υπήρχαν με δεδομένη τη μεταρρυθμιστική αφλογιστία της κυβέρνησης και το αναμάσημα τσιτάτων ιδεολογικής υπερηφάνειας από τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αυτό που διαφεύγει (;) της προσοχής τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο σύνολό τους είναι το εξής απλό. Το πολυδαίδαλο και αδιαφανές ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα της πολυνομίας και της ρύθμισης πάνω στη ρύθμιση ευνοεί εκείνες τις συντεχνιακές ομάδες που πρόλαβαν και πήραν. Αυτή είναι η ελληνική όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η δημογραφική ανισορροπία που επιδεινώνεται σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες και καταλήγει στην περιθωριοποίηση των νέων και τον αποκλεισμό τους από τους μηχανισμούς κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης. Και ένα τρίτο στοιχείο που συμπληρώνει τα δύο προηγούμενα είναι η βαθιά εξάρτηση της γενιάς των 700 ευρώ από το οικογενειακό περιβάλλον που θρέφει τον μαμακισμό, υπνωτίζει τη δημιουργική θέληση και υπονομεύει την αξιοπρέπεια.

Κάποιες από τις προτάσεις που κατατέθηκαν, κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, όπως η αυτονόητη επαναφορά του αφορολόγητου ορίου για όλα τα χαμηλά εισοδήματα, η ενεργητική επιδότηση της ανεργίας (work-fare), η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων, η ασφαλιστική κάλυψη των εκπαιδευόμενων σε προγράμματα stage και η κατάργηση του φαινομένου του μισθωτού με το μπλοκάκι στο δημόσιο, είναι οπωσδήποτε θετικές. Κινούνται σε μία κατεύθυνση ανάληψης πρακτικών μέτρων με στόχο να βοηθηθεί ο νέος στο ξεκίνημα του εργασιακού του βίου αποφεύγοντας να μεταθέσουν την αντιμετώπιση των προβλημάτων σε μία επανάσταση στο μέλλον.

Ωστόσο, ακόμα κι αυτές οι προτάσεις δεν παύουν να αγγίζουν περιμετρικά το πρόβλημα και γι’ αυτό τις κρίνουμε ημιτελείς.

Απαιτείται ουσιαστική αναδιανομή πόρων και ευκαιριών εδώ και τώρα.

Αυτό προϋποθέτει στοχευμένη στήριξη των νέων που επιχειρούν τα πρώτα βήματα στην εργασιακή τους ζωή.

Κυρίως στήριξη της αυτόνομης κατοικίας έξω από το πατρικό σπίτι και ελάφρυνση της εργασίας από φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη.

Σε σχέση με τις ανάγκες αυτές που μόνο εν μέρει περιγράφουν το πρόβλημα της διαγενεακής ανισοκατανομής ευκαιριών και πόρων θέτουμε στο διάλογο τις εξής προτάσεις:

1. Θεσμοθέτηση αφορολόγητου ορίου εισοδήματος της τάξης των 15.000 € για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους νέους μέχρι 30 ετών.
2. Επιδότηση του ενοικίου ή της αγοράς ή αντίστοιχα εγγύηση του στεγαστικού δανείου για αγορά πρώτης κατοικίας για νέους μέχρι 30 ετών (μοντέλο Ισπανίας)
3. Επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για εργαζόμενους νέους μέχρι 30 ετών μέχρι τουλάχιστον να αλλάξει το μοντέλο ασφάλισης.

Οι δεσμεύσεις αυτές μπορούν να ισχύσουν και για νέους μέχρι 35 ετών, εφόσον μπήκαν στην αγορά εργασίας λόγω σπουδών μετά το 28ο έτος της ηλικίας ή εφόσον έχουν δημιουργήσει οικογένεια. Ή εάν το ηλικιακό όριο φαντάζει υπερβολικό θα μπορούσε να αντικατασταθεί και τα μέτρα να ισχύσουν για όσους διανύουν τα πρώτα πέντε χρόνια εργασίας ανεξαρτήτως ηλικίας.

Οι πόροι μπορούν να βρεθούν από τη μετατροπή του Ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών, η δημιουργία του οποίου μέχρι σήμερα παραμένει μόνο στα χαρτιά, σε Ταμείο στήριξης των νέων στα πρώτα τους βήματα.

Σε κάθε περίπτωση η πραγματική και βιώσιμη στο χρόνο διέξοδος για τη γενιά των 700 ευρώ βρίσκεται στη διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων στην ανεξαρτησία και τη δημιουργικότητα, στις καλές σπουδές και στην το συντομότερο ένταξη στην αγορά εργασίας. Βρίσκεται τελικά στις πολλές και καλές δουλειές και ευκαιρίες απασχόλησης αντί της ανεργίας των νέων που φτάνει σήμερα στη χώρα μας το 20%.

Αυτό πάνω απ' όλα προϋποθέτει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα στη βάση της μεταρρύθμισης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, της επίλυσης του ασφαλιστικού (μικτό), του περιορισμού του δημόσιου χρέους, της διεύρυνσης της παραγωγικής βάσης, της ενθάρρυνσης της νεανικής επιχειρηματικότητας και της προστασίας και αξιοποίησης του φυσικού περιβάλλοντος. Στη βάση μιας διαγενεακά δίκαιης κατανομής πόρων και ευκαιριών!