Wednesday, February 14, 2007

Προοδευτικοί Φοιτητές: Χαμένοι στην Αντίδραση

Την ώρα που άνθρωποι της πολιτικής και του πνεύματος συγκλίνουν στις απόψεις τους, δείχνοντας πως οι συνθήκες ωριμάζουν για μια σοβαρή και από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων στην παιδεία, οι φοιτητές του προοδευτικού χώρου εμφανίζονται διασπασμένοι. Έτσι ανακοινώθηκαν δύο ξεχωριστά συλλαλητήρια για Τετάρτη και Πέμπτη, ένα της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας και ένα όλων των υπολοίπων.

Μέσα στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα αναπαράγονται συστηματικά οι διαχωρισμοί που ενυπάρχουν στο εγχώριο κομματικό σκηνικό, διαχωρισμοί οι οποίοι γιγαντώνονται από τη μυωπική δράση των πάσης φύσεως ομάδων αριστερών τάσεων και λοιπόν προοδευτικών ιδεολογικών αποχρώσεων: από την κεντροαριστερά (ΠΑΣΠ), μέχρι την παραδοσιακή αριστερά (νεολαία ΣΥΝ και Πανσπουδαστική) έως και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Πιο λυπηρό όμως από τη διχόνοια, η οποία ενισχύεται στο εσωτερικό του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος, είναι η παντελής έλλειψη θέσεων για το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό είναι ανεπίτρεπτο για τους κατεξοχήν πολιτικούς εκφραστές και υποστηρικτές της δημόσιας ποιοτικής παιδείας.

Το άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα της διχόνοιας και της έλλειψης θέσεων είναι το φοιτητικό κίνημα να χάνεται μέσα σε μια θάλασσα αντιδράσεων και αμυντικών συμπεριφορών.

Στην περίπτωση του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος ισχύει πιστά ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Άλλα επιδιώκει να πετύχει και άλλα, ακριβώς τα αντίθετα, τελικά πετυχαίνει.

Πρώτον, έχει επιτρέψει στη συντηρητική και απολίτικη ΔΑΠ να κυριαρχεί ανενόχλητη επί μια εικοσαετία στα πανεπιστήμια, χωρίς ταυτόχρονα να χρεώνεται καμία από τις εμφανείς δυσλειτουργίες που παρουσιάζουν τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Δεύτερον, με τη στάση τους οι προοδευτικοί φοιτητές απαξιώνουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο με τόσο πάθος προσπαθούν να προστατέψουν. Το πανεπιστήμιο είναι κλειστό, η δημόσια περιουσία καταστρέφεται, τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φοιτητών αγνοούνται, όσοι είναι στο πτυχίο βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας.

Τέλος και όχι λιγότερο σημαντικό, λοιδορείται η ουσία και το περιεχόμενο των εννοιών πρόοδος, προοδευτισμός και προοδευτικός, διότι ταυτίζεται με την προστασία και τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo χωρίς να κατατίθεται εναλλακτική πρόταση.

Το ερώτημα που τίθεται με αμείλικτο τρόπο στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα είναι σαφές. Τι επιδιώκει να πετύχει πέρα από την αύξηση της χρηματοδότησης, την οποία όλοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους προέλευση, αποδέχονται ως μείζον ζήτημα για το μέλλον του πανεπιστημίου;

Θέλει την πλήρη αυτοδιοίκηση και την ανεξαρτησία του πανεπιστημίου από την οδό Μητροπόλεως και με ποιο τρόπο;

Θέλει μικρότερα τμήματα και καλύτερες υποδομές σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες;

Θέλει πιο οργανωμένες σπουδές μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια φοίτησης όπως γίνεται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης;

Θέλει το πανεπιστήμιο να απεμπλακεί από τον κομματισμό και τα πελατειακά δίκτυα;

Θέλει η λειτουργία του πανεπιστημίου να απελευθερωθεί από τη δικτατορία των φοιτητοπατέρων;

Θέλει οι φοιτητές να συμμετέχουν στις πρυτανικές εκλογές ανάλογα με το ποσοστό της συνολικής συμμετοχής τους που είναι άλλωστε και η πιο διαφανής και η πιο δημοκρατική επιλογή;

Θέλει οι συνδικαλιστές φοιτητές να πάψουν να περνάνε τα μαθήματα συναλλασσόμενοι κάτω από το τραπέζι με τους καθηγητές;

Θέλει οι συνάδελφοι φοιτητές να είναι πραγματικοί συνάδελφοι και συναγωνιστές και όχι εν δυνάμει πελάτες των μπουζουκτσίδικων από τα οποία οι φοιτητοπατέρες βγάζουν μίζες;

Θέλει το μάθημα να το διδάσκουν οι καθηγητές και όχι οι αντιπρόσωποί τους υποψήφιοι διδάκτορες και μεταπτυχιακοί φοιτητές;

Θέλει να απεμπλακεί το πανεπιστήμιο από το βραχνά του δημόσιου λογιστικού συστήματος το οποίο συγκαλύπτει τη διαφθορά μέσα από την επίκληση της «τυπικής» νομιμότητας;

Θέλει τα μέλη ΔΕΠ να προσλαμβάνονται το πολύ μέσα σ’ ένα εξάμηνο από την αίτησή τους και όχι μέσα σε τρία χρόνια;

Θέλει το πανεπιστήμιο να έχει τη δυνατότητα ίδρυσης σχολών και τμημάτων κατά βούληση;

Θέλει το πανεπιστήμιο να μπορεί να συνάπτει προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος, δομημένες εταιρικές σχέσεις με τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, και να εξασφαλίζει έτσι επιπρόσθετη εναλλακτική χρηματοδότηση για επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη τεχνολογίας καθώς επίσης και καλύτερη διασύνδεση με την αγορά εργασίας;

Έπειτα από δύο χρόνια αναστάτωσης στο χώρο του πανεπιστημίου (για την οποία το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει η Κυβέρνηση) είναι πολλά τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Όμως, το κυρίαρχο πολιτικό ζητούμενο είναι ένα. Ποιο είναι το πανεπιστήμιο της επόμενης μέρας για το οποίο όλοι οι προοδευτικοί πολίτες έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε; Εάν το προοδευτικό φοιτητικό κίνημα δεν απαντήσει με σαφήνεια στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν συνεχίσει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής και να επικαλείται γενικόλογες και αφηρημένες ιδέες, τότε είναι βέβαιο ότι από τη μάχη της παιδείας θα βγει ηρωικώς ηττημένο.

5 comments:

  1. Επιτέλους μια γνήσια, νηφάλια και ρεαλιστική προοδευτική φωνή αγωνίας για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου. Μακράν το καλύτερο κείμενο που έχω δει στο συγκεκριμένο blog. Τα ερωτήματα που θέτει θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν τη βάση για μια νέα πλατφόρμα προοδευτικής παρέμβασης στα πανεπιστημιακά πράγματα της χώρας.

    ReplyDelete
  2. symfono file kai elpizo to synedrio neolaias tou PASOK na thesei tetoia zitimata

    ReplyDelete
  3. Η επιστροφή στην πολιτική είναι το στοίχημα αυτού του συνεδρίου και για αυτό αξίζει να παλέψουμε! Συμφωνώ στην κεντρική ιδέα του κειμένου σου, ότι δηλαδή οι προοδευτικοί δεν πρέπει να οχυρωνόμαστε πίσω από την άρνηση και την αντίδραση αλλά να έχουμε το μυαλό μας καρφωμένο στο μέλλον!

    ReplyDelete
  4. Το λυπηρό είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του φοιτιτικού κόσμου θα απάντούσε όχι στα περισσότερα από τα παραπάνω. Όχι στο θεωριτικό κομμάτι, σε μια συνέλευση ή σε μια παθιασμένη κουβέντα στο καφέ της σχολής αλλά στο πρακτικό, αφού πολλοί θα βάλουν τα μικρά και προσκαιρα συμφέροντα που όλοι έχουμε και κατά καιρούς έχουμε "απολαύσει" με την ιδιότητα του φοιτητή, πάνω από την ουσία. Το μεγαλύτερο μέρος του φοιτιτικού κινήματος εστιάστηκε στο τι "πρέπει"-θέλει να μην αλλάξει στο παρόν σύστημα, και βάζω και τους ίδιους τους φοιτητές σε αυτό το σύστημα,χωρίς να βλέπει το ότι κάτι δεν πάει καλά και κάτι πρέπει να γίνει χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς προτάσεις σχετικά με το τι, παρά μόνο σχετικά με τι δεν "πρέπει"

    ReplyDelete
  5. Το σχόλιο σου είναι παρα μα πάρα πολύ καλό. Όμως ως παλία καραβάνα στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού μπορώ να πω πως το 90% των φοιτητών που εντάσσονται σε φοιτητικές παρατάξεις έχουν άλλα κίνητρα εκτός της προαγωγής της ποιότητας σπουδών και διαβίωσεις των φοιτητών. Τα πιο σύχνα κίνητρα είναι μάλλον μικροσυμφέροντα (δεξίοτερα) ή εφηβικές ασθένειες (αριστερότερα). Η διάρθρωση των πρατάξεων λειτουργεί ώς φίλτρο για να επιλεχθούν και να ηγηθούν τα τροκτικα της πρώτης περίπτωσης και οι τραμπουκο-χουλιγανς τις δευτερης. Για την παιδεία τους και την πολιτική τους ζύμωση ούτε λόγος να γίνεται.....

    ReplyDelete