Προοδευτικοί Φοιτητές: Χαμένοι στην Αντίδραση

Την ώρα που άνθρωποι της πολιτικής και του πνεύματος συγκλίνουν στις απόψεις τους, δείχνοντας πως οι συνθήκες ωριμάζουν για μια σοβαρή και από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων στην παιδεία, οι φοιτητές του προοδευτικού χώρου εμφανίζονται διασπασμένοι. Έτσι ανακοινώθηκαν δύο ξεχωριστά συλλαλητήρια για Τετάρτη και Πέμπτη, ένα της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας και ένα όλων των υπολοίπων.

Μέσα στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα αναπαράγονται συστηματικά οι διαχωρισμοί που ενυπάρχουν στο εγχώριο κομματικό σκηνικό, διαχωρισμοί οι οποίοι γιγαντώνονται από τη μυωπική δράση των πάσης φύσεως ομάδων αριστερών τάσεων και λοιπόν προοδευτικών ιδεολογικών αποχρώσεων: από την κεντροαριστερά (ΠΑΣΠ), μέχρι την παραδοσιακή αριστερά (νεολαία ΣΥΝ και Πανσπουδαστική) έως και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Πιο λυπηρό όμως από τη διχόνοια, η οποία ενισχύεται στο εσωτερικό του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος, είναι η παντελής έλλειψη θέσεων για το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό είναι ανεπίτρεπτο για τους κατεξοχήν πολιτικούς εκφραστές και υποστηρικτές της δημόσιας ποιοτικής παιδείας.

Το άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα της διχόνοιας και της έλλειψης θέσεων είναι το φοιτητικό κίνημα να χάνεται μέσα σε μια θάλασσα αντιδράσεων και αμυντικών συμπεριφορών.

Στην περίπτωση του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος ισχύει πιστά ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Άλλα επιδιώκει να πετύχει και άλλα, ακριβώς τα αντίθετα, τελικά πετυχαίνει.

Πρώτον, έχει επιτρέψει στη συντηρητική και απολίτικη ΔΑΠ να κυριαρχεί ανενόχλητη επί μια εικοσαετία στα πανεπιστήμια, χωρίς ταυτόχρονα να χρεώνεται καμία από τις εμφανείς δυσλειτουργίες που παρουσιάζουν τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Δεύτερον, με τη στάση τους οι προοδευτικοί φοιτητές απαξιώνουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο με τόσο πάθος προσπαθούν να προστατέψουν. Το πανεπιστήμιο είναι κλειστό, η δημόσια περιουσία καταστρέφεται, τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φοιτητών αγνοούνται, όσοι είναι στο πτυχίο βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας.

Τέλος και όχι λιγότερο σημαντικό, λοιδορείται η ουσία και το περιεχόμενο των εννοιών πρόοδος, προοδευτισμός και προοδευτικός, διότι ταυτίζεται με την προστασία και τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo χωρίς να κατατίθεται εναλλακτική πρόταση.

Το ερώτημα που τίθεται με αμείλικτο τρόπο στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα είναι σαφές. Τι επιδιώκει να πετύχει πέρα από την αύξηση της χρηματοδότησης, την οποία όλοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους προέλευση, αποδέχονται ως μείζον ζήτημα για το μέλλον του πανεπιστημίου;

Θέλει την πλήρη αυτοδιοίκηση και την ανεξαρτησία του πανεπιστημίου από την οδό Μητροπόλεως και με ποιο τρόπο;

Θέλει μικρότερα τμήματα και καλύτερες υποδομές σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες;

Θέλει πιο οργανωμένες σπουδές μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια φοίτησης όπως γίνεται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης;

Θέλει το πανεπιστήμιο να απεμπλακεί από τον κομματισμό και τα πελατειακά δίκτυα;

Θέλει η λειτουργία του πανεπιστημίου να απελευθερωθεί από τη δικτατορία των φοιτητοπατέρων;

Θέλει οι φοιτητές να συμμετέχουν στις πρυτανικές εκλογές ανάλογα με το ποσοστό της συνολικής συμμετοχής τους που είναι άλλωστε και η πιο διαφανής και η πιο δημοκρατική επιλογή;

Θέλει οι συνδικαλιστές φοιτητές να πάψουν να περνάνε τα μαθήματα συναλλασσόμενοι κάτω από το τραπέζι με τους καθηγητές;

Θέλει οι συνάδελφοι φοιτητές να είναι πραγματικοί συνάδελφοι και συναγωνιστές και όχι εν δυνάμει πελάτες των μπουζουκτσίδικων από τα οποία οι φοιτητοπατέρες βγάζουν μίζες;

Θέλει το μάθημα να το διδάσκουν οι καθηγητές και όχι οι αντιπρόσωποί τους υποψήφιοι διδάκτορες και μεταπτυχιακοί φοιτητές;

Θέλει να απεμπλακεί το πανεπιστήμιο από το βραχνά του δημόσιου λογιστικού συστήματος το οποίο συγκαλύπτει τη διαφθορά μέσα από την επίκληση της «τυπικής» νομιμότητας;

Θέλει τα μέλη ΔΕΠ να προσλαμβάνονται το πολύ μέσα σ’ ένα εξάμηνο από την αίτησή τους και όχι μέσα σε τρία χρόνια;

Θέλει το πανεπιστήμιο να έχει τη δυνατότητα ίδρυσης σχολών και τμημάτων κατά βούληση;

Θέλει το πανεπιστήμιο να μπορεί να συνάπτει προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος, δομημένες εταιρικές σχέσεις με τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, και να εξασφαλίζει έτσι επιπρόσθετη εναλλακτική χρηματοδότηση για επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη τεχνολογίας καθώς επίσης και καλύτερη διασύνδεση με την αγορά εργασίας;

Έπειτα από δύο χρόνια αναστάτωσης στο χώρο του πανεπιστημίου (για την οποία το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει η Κυβέρνηση) είναι πολλά τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Όμως, το κυρίαρχο πολιτικό ζητούμενο είναι ένα. Ποιο είναι το πανεπιστήμιο της επόμενης μέρας για το οποίο όλοι οι προοδευτικοί πολίτες έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε; Εάν το προοδευτικό φοιτητικό κίνημα δεν απαντήσει με σαφήνεια στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν συνεχίσει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής και να επικαλείται γενικόλογες και αφηρημένες ιδέες, τότε είναι βέβαιο ότι από τη μάχη της παιδείας θα βγει ηρωικώς ηττημένο.