Εδώ έχει πάντα ήλιο(;)

Του Σταύρου Ακάλυπτου*

Φέτος η Ελλάδα συμπλήρωσε τριάντα (30) χρόνια από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένας από τους κύριους λόγους που χρησιμοποίησαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις για την ένταξη στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ήταν η διασφάλιση χρηµατικής ενίσχυσης για την υποβοήθηση της ανάπτυξης καθώς και η ασφάλεια της χώρας.

Σήμερα, η Ελλάδα, τριάντα χρονιά μετά πάλι βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Πάλι ζητάει βοήθεια, από τους ευρωπαίους εταίρους. Με τα ίδια επιχειρήματα… αλλά, για διαφορετικούς λόγους. Ζητάει οικονοµική ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ενωση για να µην πτωχεύσει οικονοµικά και για να μην κινδυνεύσει η εσωτερική ασφάλεια (διασφάλιση κοινωνικής και οικονομικής συνοχής) της χώρας. Το ελληνικό παράδοξο είναι ότι ενώ η Ελλά(δα)ς έχτιζε επί τριάντα χρόνια «ανάπτυξη» και «θωράκιζε/ενίσχυε» τη διαπραγματευτική της θέση τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο διεθνές περιβάλλον, τα στηρίγματά της είχαν θεμέλια στην άμμο.

Έυκολα, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι για όλα φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ή οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί, ή Αμερικάνοι ή το ΔΝΤ. Είναι όμως έτσι; Πράγματι, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (+Ιρλανδία) ανέδειξε με τρόπο εύγλωττο και δραματικό τις ατέλειες και αδυναμίες του συστήματος της νομισματικής ενοποίησης της Ε.Ε.

Όμως η αντίδραση τόσο των πολιτών όσο και των πολιτικών κομμάτων ήταν άκρως διαφορετική και μας επισημαίνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, τόσο την κουλτούρα όσο και την υπευθυνότητα όλων μας. Οι περισσότεροι που ασχολούνται με τα ευρωπαϊκά και δη οι πολιτικοί πατέρες τούτου του τόπου θα έπρεπε να γνωρίζουν τόσο τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε., όσο και τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις μας. Άλλωστε δεν είμαστε χθεσινοί στην «Ευρωπαϊκή Οικογένεια».

Η πραγματικότητα είναι ότι η Γερμανία δεν αρνείται να συμβάλει στη διόρθωση των ανισορροπιών του συστήματος της ΟΝΕ και να αναλάβει το κόστος που της αναλογεί για την προσαρμογή και ανάπτυξη των θεσμικών μηχανισμών για τη σταθερότητα της ευρωζώνης. Απλώς, όντας στην πλεονεκτικότερη ίσως θέση ισχύος εντός της Ένωσης στην νεότερη ιστορία της φροντίζει να θέσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τους όρους του νέου συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης και να διασφαλίσει ότι τα χρήματα των πολιτών δεν θα πάνε στον βρόντο. Και το γερμανικό κράτος όσο και η γερμανική δημόσια διοίκηση έχουν συνέχεια, σε αντίθεση με εμάς. Ας μην το ξεχνάμε…

Οι κατά καιρούς «αρνήσεις» της Γερμανικής πλευράς μπορεί σε ορισμένες στιγμές να τροφοδοτούν υποψίες περί του μέλλοντος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (και της Ελλά(δα)ς), όμως εδώ και ενάμισυ χρόνο κάθε βήμα προς τα εμπρός της Ένωσης έχει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα της Γερμανίας. Από την άλλη, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ πέρα από το να μας υπενθυμίζουν την εφαρμογή των μέτρων που έχουμε συνυπογράψει δεν υπερβαίνουν των θεσμικών αρμοδιοτήτων τους. Αρκεί κανείς να διαβάσει τόσο το Μνημόνιο όσο και τις αναθεωρήσεις του. Ποιος όμως το έχει διαβάσει πραγματικά; Από ότι φαίνεται αρκετοί πιάνονται αδιάβαστοι, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση αλλά και από τους «ενεργούς πολίτες».

Το ερώτημα όμως που παραμένει κρίσιμο είναι η Ελλά(δα)ς τι κάνει; Η μέχρι σήμερα πορεία της «φτωχής» πλην «τίμιας» Ελλά(δα)ς αποτυπώνεται ως εξής:

• Εδώ και τριάντα χρόνια οι περισσότεροι εξ ημών, είμαστε θεατές ενός παράλογου θεάτρου. Η ίδια επιχειρηματολογία από τα δύο κόμματα εξουσίας αλλά και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Καμία πρόταση που να δίνει πραγματικό όραμα.
• Τριάντα χρόνια αναμορφώνουμε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, οι οποίοι όμως είναι σαν το «Μανωλιό που έβαλε του ρούχα του αλλιώς»… Εδώ και μια ολόκληρη γεννιά βλέπουμε τους εναλλασόμενους τσάρους της οικονομίας να υπόσχονται ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και στο τέλος κάθε τετραετίας να μένουμε μόνο με τις εξαγγέλιες. Από πράξη… μηδέν εις το πηλίκον.
• Βλέπουμε δημοσίους υπαλλήλους διαφορετικών ικανοτήτων να αμείβονται το ίδιο ή ακόμη χειρότερα δημοσίους υπαλλήλους ή υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα να κατέχουν θέσεις χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Και δεν είναι μόνο αυτό…
• Παρακολουθούμε την απόγνωση χιλιάδων νέων επιστημόνων ηλικίας 25 – 35 να μην μπορούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας και να φεύγουν στο εξωτερικό, όταν υπάλληλοι του δημοσίου με πτυχίο λυκείου ή τεχνικής εκπαίδευσης και χωρίς πραγματικό αντικείμενο, που ανήκουν όμως στον σκληρό κομματικό πυρήνα συμπεριφέρονται σαν οι υπόλοιποι έλληνες να τους χρωστάνε…
• Βλέπουμε πολιτικούς να υπόσχονται πάταξη των κακώς κειμένων, όταν όμως φθάνουν στο σημείο να εφαρμόσουν τα αυτονόητα κάνουν μεταβολή.

• Παρατηρούμε ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να προσφέρει στους νέους ένα καλύτερο μέλλον. Όταν όμως είναι να εφαρμοσθεί το αυτονόητο όλοι κάνουν πίσω και το πολιτικό προσωπικό της χώρας και οι περισπούδαστοι καθηγητές των Πανεπιστημίων μας. Γιατί;
• Όλοι γνωρίζουμε ότι το σύστημα Δημόσιας Υγείας μας είναι σάπιο θεσμικά. Αρκεί κανείς να πάει για ένα απλό check up σε ένα από τα Νοσοκομεία που πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι. Ώρες ατελείωτες στην ουρά, απρόθυμοι ή αλαφιασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και ορισμένοι εκ των υπαλλήλων να μην μπορούν να «περάσουν» στο ηλεκτρονικό σύστημα τις εξετάσεις…Γιατί;
• Πας διακοπές στα πανέμορφα νησιά της πατρίδας σου και τα λεφτά που πληρώνεις είναι δυσανάλογα των υπηρεσιών που σου προσφέρονται, από τους κρατικοδίατους «ξενοδόχους» του ΕΟΤ…Γιατί;
• Η Δικαστική εξουσία αδυνατεί να δικάσει άμεσα τους πραγματικούς παρανομούντες. Τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Γιατί;

Παραδείγματα του σαθρού Ελληνικού κράτους υπάρχουν αναρρίθμητα. Και οι τρεις πυλώνες εξουσίας του Ελληνικού κράτους νοσούν εδώ και χρονιά. Όλοι μας το γνωρίζουμε. Το παράλογο Ελληνικό Κράτος χτίσθηκε με μεράκι εδώ και τριάντα χρόνια. Το ποιο εύκολο επιχείρημα, το επιχείρημα των «λαθρεπιβατών του ονείρου» είναι ότι για όλα τα κακά που έχουν βρει την ηλιόλουστη χώρα μας φταίνε μόνο οι «Άλλοι» και όχι εμείς.

Η πικρή αλήθεια είναι μετά από τριάντα χρόνια στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλά(δα)ς πέτυχε το ακατόρθωτο: «Τεράστια αποτυχία προσαρµογής». Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, ως χώρα - µέλος της Ε.Ε., απέτυχε δραµατικά να αξιοποιήσει ευρηµατικά τις συνθήκες αυτές (πόρους, εσωτερική αγορά,εξωτερική στήριξη κ.ά.) για να προσαρµόσει το οικονοµικό και κοινωνικό της σύστηµα στις απαιτήσεις, τη δυναµική και τους όρους της νέας διεθνούς και ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Κατορθώσαμε να είμαστε το τελευταίο σοβιετικό κράτος σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Είμαστε μπροστά στον γκρεμό και αντί να ανασυνταχθούμε εμείς κοιτάμε τον ήλιο.. Όπως λέει και ενά γνωστό σε όλους μας τραγούδι «Κάποιος κοιτάει την ώρα…κάποιος στο δρόμο τρέχει… κάπου σε κάποια χώρα… τώρα μπορεί να βρέχει… Και μένα τι με νοιάζει… εδώ έχει πάντα ήλιο… μόνο που με τρομάζει.. οπότε λέω θα φύγω… είχα πει θα φύγω, είχα πει… Κι όμως είμαι ακόμα εδώ… κι αυτό το καλοκαίρι… λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι…»

Καλώς ή κακώς, η παρούσα κρίση είναι πρωτίστως Ελληνική και όχι Ευρωπαϊκή. Δεν μπορεί για το κακό που βρήκε το σπίτι σου να κτηγορείς τους γείτονες. Πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να χτίσεις σε στέρεες βάσεις τον οίκο σου και μετά να κοιτάξεις παραέξω. Αλλά εδώ έχει πάντα ήλιο(;)…

*Ο Σταύρος Ακάλυπτος είναι blogger και μέλος της G700