Του Τάσου Γιαννίτση*
NewsTime
5/7/2009
Σήμερα είναι περισσότερο από ορατό ότι το αναπτυξιακό μοντέλο της μεταπολίτευσης έχει φτάσει στα ακραία του όρια. Και το πιο επικίνδυνο: ότι πολλές από τις γνωστές και τετριμμένες ιδεολογικο-πολιτικές συνταγές ανήκουν στο χώρο της ιστορίας και η εμμονή σε αυτές θα επιτείνει την ασφυξία της μετάβασης προς μια φάση «μετα-κρίσης». Κλασικό παράδειγμα η δημοφιλής πολιτική των «φιλολαϊκών» ελλειμμάτων που φαίνεται να ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη στα ελληνικά πολιτικά κόμματα, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό τους στίγμα. Από την πρώτη σταθεροποίηση της οικονομίας (γύρω στο 1953) μέχρι σήμερα, η ελληνική οικονομία προχώρησε με 20 χρόνια δημοσιονομικής ισορροπίας (μέχρι περίπου το 1972-73) και 37 χρόνια συνεχούς διόγκωσης ελλειμμάτων και χρέους (από το 1972-73 μέχρι σήμερα).
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης (ανάπτυξη εξαρτημένη από χρέη) δημιούργησε, περιοδικά, την ανάγκη για πολιτικές εκτόνωσης, που εκφράστηκαν κυρίως με τέσσερις μορφές:
- Υποτίμηση
- Αύξηση της ανεργίας
- Περιορισμοί αμοιβών και μισθών και επιδείνωση της άνισης κατανομής εισοδήματος
- Υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών (υπηρεσιών) που παρέχει το κράτος
Όλες αυτές οι εξελίξεις, ανεξαίρετα, είχαν ένα κοινό αποτέλεσμα: την επιδείνωση στην κατανομή του εισοδήματος, χρηματικού ή μη-χρηματικού (κρατική εκπαίδευση, υγεία, ασφάλεια κλπ.) σε βάρος των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων.
Η διατήρηση σημαντικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων και η σημαντική αύξηση του δημόσιου χρέους που συνεπάγονται, έχει τις εξής επιπτώσεις:
α) συγκριτικά υψηλότερο πληθωρισμό από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που μειώνει την ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές. Αυτό με τη σειρά του,
έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παραγωγή και στη μεγέθυνση, στην απασχόληση, στους πραγματικούς μισθούς της μισθωτής εργασίας και στις συντάξεις που συνδέονται με τους μισθούς
β) την ανακατανομή του εισοδήματος που συνεπάγεται η καταβολή όλο και σημαντικότερων ποσών από τους φορολογούμενους (μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων) προς τους κατόχους κρατικών ομολόγων στο εσωτερικό και το εξωτερικό
γ) τη μείωση των κρατικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ για κοινωνικούς (εκπαίδευση, υγεία, περιβάλλον), αναπτυξιακούς (επενδύσεις) ή λειτουργικούς (ασφάλεια, αποτελεσματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης) στόχους, καθώς το βάρος των τόκων πιέζει το δημόσιο για εξοικονόμηση δαπανών από άλλους τομείς. Η πρακτική αυτή, που είναι πολύ ορατή, περιορίζει την ποιότητα των κρατικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, και αναγκάζει τους χρήστες τους (κυρίως λιγότερο εύπορα ή αδύναμα στρώματα) είτε να αποδέχονται παθητικά μια υποβάθμιση της κάλυψης των αναγκών τους, είτε να αγοράσουν από ιδιωτικούς φορείς τις αντίστοιχες υπηρεσίες, οι οποίοι έτσι αφανώς ιδιωτικοποιούνται. Από την άλλη πλευρά, η περικοπή των επενδύσεων, που χαρακτηρίζει όλα τα τελευταία χρόνια, επηρεάζει περιοριστικά τους ρυθμούς μεγέθυνσης, εισοδήματος και απασχόλησης των επόμενων ετών.
Όλα αυτά, τελικά, συμπυκνώνονται στην περιοδική ανάγκη πολιτικών λιτότητας, που στο όνομα μιας δήθεν αναπόφευκτης αντικειμενικής αναγκαιότητας, ακυρώνουν όλα όσα στο όνομα μιας φιλολαϊκής πολιτικής είχαν θεσπιστεί σε προηγούμενα χρόνια.
Αντίθετα, λοιπόν, με αυτά που πρεσβεύει η κοινή σοφία, η πολιτική των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και της διόγκωσης του χρέους -όχι απλά δεν καταλήγει σε «φιλολαϊκές» λύσεις αλλά, αντίθετα, οδηγεί νομοτελειακά σε νεοφιλελεύθερα κοινωνικά αποτελέσματα, συμπίεση της ανάπτυξης και υποβάθμιση της λειτουργίας του δημόσιου τομέα.
Σήμερα, επιπλέον, σε μια φάση έντονης ύφεσης, η πολιτική της ελλειμματικής ανάπτυξης κάνει απαγορευτική ή εξαιρετικά επικίνδυνη την ανάληψη νέων ελλειμμάτων, που είναι το κλασικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί μια ύφεση. Δεδομένου, μάλιστα, ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, παρά τα μέτρα, προβλέπεται να κινηθεί επισήμως γύρω στο 4,5% - 5% και ανεπισήμως γύρω στο 7% (αυτό θα ανακοινώνεται σταδιακά με το γνωστό συνδυασμό μιας επιχειρηματολογίας, που κινείται μεταξύ άγνοιας και έκπληξης), ο όρος «κίνδυνος» είναι ευφημιστικός.
Οι κίνδυνοι σήμερα δεν είναι, απλώς, πιθανότητες. Είναι βεβαιότητα, που θα εκφράζεται με τον συνδυασμό επιδείνωσης της ποιότητας των κρατικών υπηρεσιών, την αύξηση της ανεργίας και τη διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων.
Το πολιτικό δίλημμα που μένει αναπάντητο τόσο στο πολιτικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο του πολιτικού και ιδεολογικού προβληματισμού, είναι αν θέλουμε να πορευτούμε με συνεχή ελλείμματα, αποδεχόμενοι και όλες τις συνέπειες που αυτά συνεπάγονται -μεταξύ των οποίων και η προοπτική μιας μακρόχρονα βαλτωμένης ανάπτυξης- ή αν θέλουμε μια ανάπτυξη που θα ακολουθήσει αντίστροφη πορεία, αλλά θα διασφαλίσει ρυθμούς μεγέθυνσης, σταθερό και αυξανόμενο εισόδημα, απασχόληση, κοινωνικές δαπάνες και συλλογικά αγαθά.
Το δίλημμα δεν είναι απλό όσο φαίνεται. Πίσω από αυτό, μπορεί να βρει κανείς όλα τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου: την εξοργιστική και αρπακτική πρακτική διακυβέρνησης και τη συστηματική εξαπάτηση των Ελλήνων (όχι όλων) ως ψηφοφόρων και ως φορολογούμενων, την ανικανότητα, τους μηχανισμούς που παράγουν ισχυρές ανισότητες εισοδήματος, πλούτου και δύναμης, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, την κρατική έμμεση βία, με τη μορφή τυπικά απόλυτα νόμιμων δαπανών, που όμως συνιστούν μια βάναυση παραβίαση του δημόσιου συμφέροντος.
Όλη η συζήτηση σήμερα για την κρίση έχει εκφυλιστεί σε μια αποσπασματική φιλολογία γύρω από επί μέρους μέτρα και συνθηματολογίες χωρίς αντίκρισμα και χωρίς εξήγηση για το τι σημαίνουν για την επόμενη μέρα, για ποια στρώματα και για πότε. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για το ότι μια μεγάλη κρίση ποτέ και πουθενά δεν ξεπερνιέται χωρίς μεγάλες ανατροπές σε πολλές σχέσεις, και ότι μια πολιτική αντι-κρίσης δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς όραμα για το τι πρέπει να αλλάξει, ακόμα και στη δύσκολη φάση μιας κρίσης.
*Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ταυτα ελαλησεν Γιαννίτσης και επαρας τους οφθαλμους αυτου εις τον ουρανον ειπε πατερ εληλυθεν η ωρα δοξασον σου τον ΓΑΠ ινα και αυτός δοξαση σε ..
ReplyDeleteΔιαβάζοντας το άρθρο είδα ότι τα λέει -σχεδόν- σωστά και ξεκάθαρα.
ReplyDeleteΜετά διάβασα εκεί που λέει:
"...συγκριτικά υψηλότερο πληθωρισμό από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που μειώνει την ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές..."
Και σκέφτομαι, καλά αυτός δεν ζει στην Ελλάδα; Δεν ξέρει ότι επισήμως ο πληθωρισμός είναι στο 0,6% άρα θα έπρεπε να εξάγουμε τρελά σαν τους Κινέζους;
Δεν ξέρει ότι δεν εξάγουμε τίποτα γιατί απλά δεν έχουμε τίποτα να εξάγουμε;
Μετά γύρισα επάνω και είδα το όνομα του συγγραφέα του άρθρου.
Οπότε όλα γίνανε ξαφνικά πεντακάθαρα. Δεν φταίνε αυτοί (οι κυβερνώντες) που χρωστάνε μέχρι και στην τελευταία μπανανία του πλανήτη. Φταίμε εμείς που δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος της διάνοιάς τους...
...Αφού αυτά τα λέει πρώην υπουργός Οικονομικών, και μάλιστα κυβέρνησης που υποτίθεται πέτυχε στα οικονομικά, τότε μάλλον πρέπει να κάνουμε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ εκείνο το outsourcing που λέγαμε για την επόμενη κυβέρνηση.
Μετά το Β' ΠΠ, οι Αμερικάνοι βρέθηκαν σε μια μοναδική στην ιστορία θέση:
ReplyDeleteα) Η χώρα λειτουργούσε ακόμα βάσει των ιδρυτών της, ορισμένοι εκ των οποίων (Τζέφερσον) ήταν οι πλέον "σοφοί πρακτικοί" πολιτικοί της χιλιετίας.
β) Το δολάριο άρχισε να γίνεται reserve currency.
γ) Γερμανοί μηχανικοί και φιλόδοξοι μετανάστες από Ευρώπη που ανυπομονούσαν να εργαστούν σκληρά και να χτίσουν μεθοδικά.
Τώρα, εν έτη 2009, έχει γεμίσει χοντρούς (Midwest), απατεώνες (West Coast) και ηλίθιους (East Coast).
Εύκολη ιστορία των ΗΠΑ: Δημιουργεί η μία γενιά, καταστρέφει η άλλη. Συνηθισμένα πράματα, ανθρώπινη φύση.
Στην Ελλάδα όμως, η ιστορία είναι περίπλοκη (πάντα). Απόδειη του ότι δεν ισχύει η "ανθρώπινη φύση" στην Ελλάδα, άρα όντως οι Έλληνες κατάγονται από εξωγήινους.
Η Ελλάδα έχει μαθηματικό πρόβλημα, το εξής:
Έχουμε ένα συγκεκριμένο ποσό και ένα συγκεκριμένο πληθυσμό. Πώς θα κάνουμε αναδιανομή του ίδιου ποσού έτσι ώστε ΟΛΟΙ να πάρουν περισσότερα;
http://www.nature.com/news/2009/090804/full/460671a.html
ReplyDeleteI suggest you read it and comment on it, in Nature's site.
Ποιός θα κάνει την αναδιανομή;
ReplyDeleteΠοιοί φορείς ( αδιάβλητοι) θα εφαρμόσουν την όποια οικονομική πολιτική;
Άσε που και χρυσά φλουριά να ρίξεις σε βαρέλι δίχως πάτο, θα τα φάνε οι επιτήδειοι.
Πρώτοι στην διαφθορά. Τελευταίοι στην ανταγωνιστηκότητα. Τι συζητάμε;
Στον αυτόματο πιλότο και αποφάσεις της ημέρας παίρνουμε.
Πλάκα μας κάνει.Τι είναι η οικονομία;]
Μία άποψη με νούμερα; Ένα σχέδιο επί χάρτου;
Άλλού γιαλού είμαστε...
Ο Γιαννίτσης είναι ένας από τους μεγαλύτερους γνώστες του ασφαλιστικού, από την ακαδημαϊκή και την πρακτική του διάσταση.
ReplyDeleteΠέρα από τη γαλαρία, ήταν αυτός που έφτασε για τα ελληνικά δεδομένα πιο κοντά, σε συνέχεια του νόμου Ρέππα που θα ήταν αποτελεσματικός μόνο αν ήταν η αφετηρία μιας μεγάλης μεταρρύθμισης, στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Κι όμως οι επιβεβλημένοι θεσμοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί και οικονομικοί, τον πολέμησαν και τα κατάφεραν.
Τώρα πια μπορεί να κάνει ασκήσεις επί χάρτου. Ούτως ή άλλως αυτός τη μάχη του την έδωσε. Το θέμα είναι τι κρατάμε οι υπόλοιποι από το έργο του για να προχωρήσουμε. Ας μην πέσουμε λοιπόν στην παγίδα του μηδενισμού, κι ας πάρουμε σειρά μετά τους Γ700 κι ας απολαύσουμε ίσως το καλύτερο άρθρο του τουλάχιστον όσο εγώ θυμάμαι. Και γιατί όχι, ίσως και να αναρωτηθούμε...
@ Mesout Tavaz
ReplyDeleteΗ λογική που εξισώνει, ισοπεδώνει και όλα τα μηδενίζει, δεν προσφέρει τίποτε σε κανέναν. Συν τοις άλλοις είναι και άδικη. Συμφωνώ, σ'αυτά που σχολίασες και εκτιμώ τις γνώσεις του κ Γιαννίτση.
Το σχόλιο μου, όντως εμφανίζεται, αφοριστικό και επειδή δεν το συνηθίζω, γι'αυτό και συμπληρώνω. Σχολίασα ενδεικτικά και σημειολογικά και εξηγούμαι λοιπόν.
1. Στο κυρίως άρθρο του αναφέρεται, αναλυτικά, στην καταγραφή στοιχείων που μας είναι γνωστά. Αναφέρεται στην λανθασμένη οικονομική πολιτική που ακολουθείται και επισημαίνει τις δυσμενείς επιπτώσεις της.
Ενώ θάπρεπε, όπως λέει να είχαμε προσέξει και να είχαμε αποφύγει τα:
[ Γιαννίτσης]
"γ) τη μείωση των κρατικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ για κοινωνικούς (εκπαίδευση, υγεία, περιβάλλον), αναπτυξιακούς (επενδύσεις) ή λειτουργικούς (ασφάλεια, αποτελεσματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης) στόχους, καθώς το βάρος των τόκων πιέζει το δημόσιο για εξοικονόμηση δαπανών από άλλους τομείς. Η πρακτική αυτή, που είναι πολύ ορατή, περιορίζει την ποιότητα των κρατικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, και αναγκάζει τους χρήστες του..."
............................
Σπίθας
Συμφωνώ και πάμε στο δια ταύτα.
Με ποιόν τρόπο; Πώς; Γιατί αυτά αποτελούν μια πολιτική βούληση και μια συνολική πολιτική αντιμετώπιση.
Μέχρι εδώ, καλά, λοιπόν.
Τώρα έρχεται η λύση. Απαιτείται ένα "όραμα"
...[ ]ή αν θέλουμε μια ανάπτυξη που θα ακολουθήσει αντίστροφη πορεία, αλλά θα διασφαλίσει ρυθμούς μεγέθυνσης, σταθερό και αυξανόμενο εισόδημα, απασχόληση, κοινωνικές δαπάνες και συλλογικά αγαθά.
Το δίλημμα δεν είναι απλό όσο φαίνεται. Πίσω από αυτό, μπορεί να βρει κανείς όλα τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου: την εξοργιστική και αρπακτική πρακτική διακυβέρνησης και τη συστηματική εξαπάτηση των Ελλήνων (όχι όλων) ως ψηφοφόρων και ως φορολογούμενων, την ανικανότητα, τους μηχανισμούς που παράγουν ισχυρές ανισότητες εισοδήματος, πλούτου και δύναμης, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, την κρατική έμμεση βία, με τη μορφή τυπικά απόλυτα νόμιμων δαπανών, που όμως συνιστούν μια βάναυση παραβίαση του δημόσιου συμφέροντος...[ ]
..................................
Και καταλήγει..
"Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για το ότι μια μεγάλη κρίση ποτέ και πουθενά δεν ξεπερνιέται χωρίς μεγάλες ανατροπές σε πολλές σχέσεις,
και ότι μια πολιτική αντι-κρίσης δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική
χωρίς όραμα για το τι πρέπει να αλλάξει,
ακόμα και στη δύσκολη φάση μιας κρίσης."
...................................
Σπίθας
Αυτό λοιπόν όλο το άρθρο καταλήγει... "σ'ένα "όραμα" μεγάλων ανατροπών σε πολλές σχέσεις"
Λοιπόν, φαίνεται πως έχει μία αιτία το αφοριστικό (κακώς, βέβαια..) σχόλιο μου.
Το θεωρώ, μάλλον μια πολιτική θέση, αόριστη και αφοριστική.!
Δεν είναι επιστημονικό άρθρο.σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη.
Επειδή είναι γνώστης, ( εγώ δεν είμαι ο ειδικός, σίγουρα) θα περίμενα κάτι πιο χειροπιαστό.
Αυτά που ανέφερε τα γνωρίζουμε και οι μη ειδικοί, νομίζω...
Άρα, ενώ έχει δίκιο και δεν θάθελα να τον αδικήσω, θάλεγα ότι πιό πολύ δίκιο έχει ο....
@ parmenides said...
"Ταυτα ελαλησεν Γιαννίτσης και επαρας τους οφθαλμους αυτου εις τον ουρανον ειπε πατερ εληλυθεν η ωρα δοξασον σου τον ΓΑΠ ινα και αυτός δοξαση σε .."
Δεν είναι κακό βέβαια, να υποδηλώνει "παρών. αλλά αυτό είναι αλλού παπά βαγγέλιο και όχι του ασφαλιστικού και μόνο..
@ σπίθας
ReplyDeleteπρος καμία παρεξήγηση το σχόλιο μου δεν στοχοποιούσε εσένα προσωπικά. Θαυμάζω παρόλα αυτά τον πολιτισμένο τρόπο αντιπαράθεσης που χρησιμοποιείς.
Έχεις δίκιο σε αυτά που λες, και κυρίως ότι ναι δεν είναι επιστημονικό το άρθρο του. Σε ειδησεογραφικό οργανισμό απευθυνότανε, άποψη / παρέμβαση ήταν. Και πρέπει έτσι απλά να γράφουν κάποιοι σημαντικοί τεχνοκράτες, έτσι ώστε σιγά σιγά να φιλτράρεται το νόημα και να ζυμώνεται ο κόσμος.
Το επιστημονικό και τεχνοκρατικό κομμάτι το έδειξε όταν ήταν υπουργός και πρότεινε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις.
Τώρα είναι άλλων η σειρά, όπου φως στο τούνελ δε φαίνεται από καμία πλευρά.
Πάντως ο κίνδυνος με το δικαίωμα επιλογής του ατόμου ως προς τον τρόπο και ποσοστό ασφάλισης με ατομικό λογαριασμό κλπ., χωρίς καμία ρύθμιση διασφάλισης από πλευράς κρατικού μηχανισμού είναι μεγάλος για την κοινωνική και οικονομική συνοχή, καθώς πολύ δύσκολα, ειδικά σε μια καταναλωτική και μη αποταμιευτική κοινωνία, ένας πολίτης θα δεχτεί να αποδεχτεί τα οφέλη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών. Βέβαια από την άλλη, έτσι όπως είναι δομημένο το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα αυτή τη στιγμή, κανένα κίνητρο δεν υπάρχει προς την καταβολή εισφορών, πέρα από τα ελάχιστα για την μέγιστη συνταξιοδοτική απολαβή και πλήρη υγειονομική κάλυψη εφόρου ζωής. Και ο λογαριασμός σε μας και τους επόμενους.
Με στενοχωρεί πολύ μόνο που τα καυτά και τεράστια ζητήματα στην Ελλάδα θάβονται εις βάρος της μυωπικής σκανδαλολογίας.
Εμείς κι εμείς θα τα λέμε, κι οι πολιτικοί, τα μίντια και πλειονότητα πολιτών το χαβά τους.
@ Mesout Tavaz
ReplyDeleteΔεν το είδα αντιπαρεθετικά το θέμα. Είχες δίκιο σ'όσα έγραψες στο πρώτο σχόλιο σου.
Και σε όσα τώρα αναφέρεις, συμφωνώ.
Είπες...
"Το επιστημονικό και τεχνοκρατικό κομμάτι το έδειξε όταν ήταν υπουργός και πρότεινε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις
Τώρα είναι άλλων η σειρά, όπου φως στο τούνελ δε φαίνεται από καμία πλευρά."
.......
Σπίθας,
Συμφωνώ.
Μάλλον φταίνε αυτά τα "οράματα" που με/μας...κυνηγάνε:)
Εκεί ψιλοτσιτώθηκα, αλλά τι μου φταίει ο κ. Γιαννίτσης; :)
θέλω να πω: και γνώσεις νάχει κάποιος και όσο καλή διάθεση να διαθέτει, από την άλλη έχεις να αντιμετωπίσεις τα χίλια μύρια.
Όσα ανέφερε ο κ . Γιαννίτσης:
[] .."την εξοργιστική και αρπακτική πρακτική διακυβέρνησης και τη συστηματική εξαπάτηση των Ελλήνων (όχι όλων) ως ψηφοφόρων και ως φορολογούμενων, την ανικανότητα, τους μηχανισμούς που παράγουν ισχυρές ανισότητες εισοδήματος, πλούτου και δύναμης, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, την κρατική έμμεση βία, με τη μορφή τυπικά απόλυτα νόμιμων δαπανών, που όμως συνιστούν μια βάναυση παραβίαση του δημόσιου συμφέροντος.[ ]
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.!
Μένω σ'αυτά με τα οποία έκλεισες το σχόλιο σου.
"Με στενοχωρεί πολύ μόνο που τα καυτά και τεράστια ζητήματα στην Ελλάδα θάβονται εις βάρος της μυωπικής σκανδαλολογίας.
Εμείς κι εμείς θα τα λέμε, κι οι πολιτικοί, τα μίντια και πλειονότητα πολιτών το χαβά τους."
Όπως τα λες.
Μόνο που θα τα λέμε, όπως και νάχει, αλλιώς γίνονται και χειρότερα..:)
Τη καλησπέρα μου.
Καλό Σ/Κ.
Το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό το πολέμησε πρώτο απόλα το ίδιο του το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Και απέτυχε γιατί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έκανε την πιο χυδαία αντιπολίτευση.
ReplyDeleteΥπό αυτό το πρίσμα, και εκτιμώντας ότι το ίδιο ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον περίγυρο του νυν προέδρου, του ΓΑΠ, όπως λες Παρμενίδη, αμφιβάλω ιδιαίτερα αν οποιαδήποτε αντίστοιχη προσπάθεια θα επιχειρηθεί την επόμενη φορά που θαναι κυβέρνηση, αν θαναι...
Είχε αδυναμίες το ΠΑΣΟΚ.
ReplyDeleteΔεν μπόρεσε, να αναπτύξει την πλούσια "κινηματική" δράση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπόρεσε να εμπνευσθεί από τα οράματα του νέου, μοντέρνου πολυχώρου της "σύγχρονης μεγάλης αριστεράς.
Κάτω ο καπιταλισμός.
Κάτω ο νεοφιλευθερισμός
Κάτω η σοσιαλδημοκρατία.
Κάτω η κεντροδεξιά
Κάτω η κεντροαριστερά
Κάτω ο δικομματισμός.
Κάτω το κοινοβούλιο
Κάτω το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κάτω...Πατήσια ..και οι εργαζόμενοι θα πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.
Ο παράδεισος... άργησε μια μέρα.
Ευτυχώς...
Χωρίς βαρβάρους τι θα απογίνομεν;
O stathera ipsilos domikos plithorismos einai probima gia tin Ellada kai tin antagonistikotita kostoys. Apo ekei kai pera to elleimma antagonistikotitas einai diarthrotiko (synoliko kai domiko), diogkothike epi ND(40 theseis kato stin pagkosmia katatakasi) kai fainetai sto isozygio kai tin istomia pou an den eixame euro tha itan 1500 drx to ena euro diladi ypotimisi sto full. sorry gia greenglish eimai eksoteriko
ReplyDeletegMOSIE
ReplyDeleteΜπήκαμε στο ευρώ με ισοτιμία 340,75 δραχμες
και σήμερα χρησιμοποιούμε το ευρώ όπως τα κερμάτινα κατοστάρικα.
Δηλαδή υποτιμήθηκε η δραχ,ή στο 2/3 της αρχικής αξίας.
Ventriloquist το άρθρο του nature θέλει payment για να διαβαστεί ολόκληρο
ReplyDeletegmosie pharmer έχετε δίκιο στη διαπίστωση που κάνετε. Jaga η ανταγωνιστικότητα κόστους είναι μέγα πρόβλημα όχι όμως το μοναδικό όπως σωστά επισημαίνεις. Λευτέρη ελά ντε αυτό σκέφτονται όλοι δυστυχώς. Σπίθα έχεις δίκιο το άρθρο είναι διαπιστωτικό (εύστοχο και ακριβές ως προς αυτό) δεν προσφέρει όμως συγκεκριμένες λύσεις. Εμείς βέβαια δε θα τις περιμέναμε σε 600 λέξεις, άλλωστε ο ΤΓ έχει δώσει δείγματα γραφής τόσο στα βιβλία του όσο και σε προηγούμενα άρθρα. Και φυσικά το ασφαλιστικό όπου έφαγε τα μούτρα του ελέω συστήματος μεταπολιτευτική Ελλάδα. Μεσούτ στο ασφαλιστικό εξίσου καλοί γνώστες ίσως και καλύτεροι είναι οι Μιλτιάδης Νεκτάριος, Πλάτων Τήνιος κ.α.
ReplyDeletePublished online 4 August 2009 | 460, 671 (2009) | doi:10.1038/460671a
ReplyDeleteNews
Greek scientists fight research shake-up
Protests greet plans to dismantle multidisciplinary institutions.
Alison Abbott
Instead of enjoying a tranquil summer break, Greek researchers are fighting a major reorganization that will carve up two of the country's largest research centres.
Filippos Tsalidis, head of the development ministry's office for research and technology, took the scientific community by surprise by announcing the changes, intended to promote efficiency, in the business newspaper Naftemporiki on 3 June.
He plans to reshape research institutes overseen by his ministry, turning some into single-discipline centres and uniting smaller institutes in the south and north of the country into two regional centres.
Two major multidisciplinary research centres in Athens — the National Centre for Scientific Research Demokritos and the National Hellenic Research Foundation (NHRF) — will be partly dismantled. In 2001 and 2005, panels of international experts commissioned by the Greek government judged research at these centres to be poor, although improving in parts.
Greek scientists, angry at not being consulted about the restructuring, say it will cost more than it saves, is at odds with current multidisciplinary scientific trends, and will not solve the problem of underperforming research units. The plans have sparked public demonstrations, petitions and newspaper campaigns.
The opposition socialist party has pledged to reverse the reorganization if, as opinion polls predict, it wins power in the next election in 2010.
Under Tsalidis's plan, biology and organic chemistry institutes would transfer to a new facility that would be built at the elite Alexander Fleming Biomedical Research Centre outside Athens. Demokritos would absorb the NHRF's physics and remaining chemistry institutes, leaving the NHRF focused entirely on the humanities.
"It would be better to close institutes with poor evaluations rather than move them at great cost to a top-performing institute like the Fleming and dilute its efforts," says George Thireos, head of systems biology at the new Bioacademy research centre in Athens, which is run by the Academy of Athens and is not affected by the reorganization.
In 2006, Greece spent just 0.57% of its gross domestic product on research, one of the lowest percentages in the European Union, and there have been no competitive grants awarded for more than five years. "Changes to reduce duplication and promote collaboration are definitely needed here, but not in this way," says Effie Tsilibari, head of the Demokritos Institute of Biology, which faces relocation. "The proposal was rash, and it has left people paralysed."
But George Kollias, director of the Fleming Centre, says the bombshell should be seen as an opportunity to stop talking and finally take action. "We should act even on this plan, using it to open a real discussion on how things that need to be changed can be changed," he says.
Senior Bioacademy scientists issued a statement on 30 July saying that although changes are needed, plans should be formulated through thoughtful discussions aimed at obtaining maximum consensus — and, above all, there must be greater financial investment. "Any plan that emerges without serious commitment of state funds will be doomed to failure," they warn.
Tsalidis did not respond to Nature's request for an interview.
ok thanks
ReplyDelete