G700
Hellenic Nexus, τ. Ιανουαρίου 2011
Οι Ευρωπαίοι
Αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι Ευρωπαίοι είναι ενάντια σε κάθε μορφή παραχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία. Η εμπιστοσύνη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών είναι στο μεταπολεμικό ναδίρ της και είναι προφανές ότι οι μισοί λαοί βλέπουν τους άλλους ως τεμπέληδες και λαμόγια, οι άλλοι μισοί βλέπουν τους πρώτους σαν νέους οικονομικούς κατακτητές των χωρών τους.
Οι παλιές οικονομικές ισορροπίες μεταξύ βορείων και νοτίων καταναλωτών έχουν ατονήσει λόγω της συνολικής πτώσης της ανάπτυξης. Το παλαιό δόγμα της εσωτερικής αναδιανομής άλλωστε, απέτυχε παταγωδώς. Οι μεταφερόμενοι από το βορρά πόροι μετατράπηκαν σε αρνητικά εμπορικά ισοζύγια για το νότο και η κοινή οικονομική ταχύτητα δεν επιτεύχθηκε σύμφωνα με τον κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτό που φάνηκε άλμα, η νομισματική ένωση, ταράζεται συθέμελα στην πρώτη μεγάλη δοκιμασία της. Και τώρα που η Ευρώπη χρειάζεται άμεσες και τολμηρές αποφάσεις προκύπτουν τα δομικά της πολιτικά προβλήματα. Τα εθνικά κράτη, λειτουργούν αναπόφευκτα με τα παλιά αντανακλαστικά που καλλιεργήθηκαν επί αιώνες. Η υπερεθνική εμπιστοσύνη δε μαθαίνεται σε μισή γενιά, άλλωστε… Μόνος δρόμος για την ΕΕ είναι να τα ξεπεράσει αλλιώς το όλο εγχείρημα δεν θα έχει ούτε λόγο, ούτε τρόπο να επιβιώσει.
Designed to fail?
Ήταν αναμενόμενη αυτή η εξέλιξη. Η ισορροπία μεταξύ εθνικών κυβερνήσεων και κεντρικής ευρωπαϊκής εξουσίας ακόμα ευνοεί τις πρώτες. Και βέβαια με την ύπαρξη απρόσωπων εκπροσώπων της Ευρώπης (πχ. πρόεδρος Rompuy, υπ. εξ. Ashton) δεν είναι δυνατόν να γίνει σαφής ο ρόλος της δεύτερης. Τα κέντρα της ευρωπαϊκής εξουσίας παραμένουν άχρωμα και γραφειοκρατικά. Οι κοινοί ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι οριακά απολιτικοί. Επίσης, οι απόπειρες δημιουργίας ενός κοινού πολιτικού αφηγήματος απέβησαν άκαρπες. Αντί να αναζητηθεί ο ελάχιστος κοινός πολιτικός και αξιακός παρονομαστής των Ευρωπαίων στο Ευρωσύνταγμα, κατασκευάστηκε ένα ακατανόητο μαμούθ που ρύθμιζε λεπτομερώς, με ακρίβεια εγκυκλίου πολλές φορές διάφορα τεχνικά ζητήματα.
Ένα επίσης σημαντικό ζήτημα είναι πως οι πολιτικοί των χωρών – μελών χρησιμοποίησαν παλιότερα και ακόμα περισσότερο τώρα την ενδοευρωπαϊκή σύγκρουση ως μέσο εκλογικής επιρροής. Η εικόνα του μέσου Ευρωπαίου έχει να κάνει με κυβερνήσεις που τον «προστατεύουν» από τις ευρωπαϊκές αποφάσεις. Η εθνική κολακεία είναι όπλο στη φαρέτρα όλων των πολιτικών του κόσμου αλλά, υπ’ αυτές τις συνθήκες αποβαίνει εκρηκτική. Στις εθνικές πολιτικές διαμάχες οι αντιευρωπαϊστές έχουν την κρίση με το μέρος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα έγινε ανάρπαστη και διαδόθηκε από κύκλους της εγχώριας αριστεράς ομιλία ευρωβουλευτή εκλεγμένου με το βρετανικό ακροδεξιό BNP ενώ ακροδεξιοί κύκλοι ανήγαγαν σε ήρωα τον αριστερό και οικολόγο Cohn-Bendit.
Οι αποφάσεις της Μέρκελ λαμβάνονται σε χρονική σχέση με τις εκλογές των γερμανικών κρατιδίων παρά σε σχέση με το παγκόσμιο οικονομικό μομέντουμ. Ο δρόμος της Μέρκελ είναι ενδεικτικός του πανευρωπαϊκού πολιτικού κλίματος. Ενός κλίματος που, γενικώς, προτιμά να κρύβονται τα εθνικά πολιτικά άπλυτα κάτω από το ευρωπαϊκό χαλί. Η Ευρώπη την πληρώνει κάθε φορά που ένας λαός είναι ανικανοποίητος από την εθνική του ηγεσία (βλ. καταψήφιση Ευρωσυντάγματος από τους Γάλλους).
Η κοινή αγορά, το κοινό νόμισμα, η κοινή οικονομία, η κοινή πολιτεία
Η Ευρώπη βασίστηκε σε ένα γενικώς ορθό δόγμα που λέει πως όταν υπάρχουν κοινές γεωστρατηγικές επιδιώξεις και κοινά οικονομικά συμφέροντα, είναι δυνατόν να παραμερίζονται οι εθνικισμοί και να αναπτύσσεται η φιλία μεταξύ αλλοεθνών. Αυτό ίσχυσε μετά τον Πόλεμο και συνεχίζει με κλυδωνισμούς να ισχύει. Όμως, τα κοινά συμφέροντα σε μια συρρικνούμενη οικονομική πίτα αναγκαστικά τίθενται σε τροχιά σύγκρουσης. Στην ευημερία όλοι είναι φίλοι. Στη διανομή των βαρών κρίνεται το βάθος της συνεργασίας. Οι κοινές λοιπόν γεωστρτηγικές επιδιώξεις και τα κοινά οικονομικά εργαλεία έφεραν την Ευρώπη στη νομισματική ενοποίηση. Όμως, το μεγάλο βήμα θα ολοκληρωθεί όταν ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις που θα φέρουν την Ευρώπη στην οικονομική και στην πολιτική ολοκλήρωση.
Η απόπειρες δημιουργίας του Ευρωσυντάγματος απέβησαν άκαρπες. Αντί να αναζητηθεί ο ελάχιστος κοινός πολιτικός και αξιακός παρονομαστής των Ευρωπαίων, κατασκευάστηκε ένα μαμούθ που ρύθμιζε λεπτομερώς, με ακρίβεια εγκυκλίου πολλές φορές διάφορα νομοθετικά ζητήματα. Η Ενωμένη Ευρώπη έχει ανάγκη μιας απλής και λαϊκά κατανοητής περιγραφής στους πολίτες της. Μιας περιγραφής που θα τη νομιμοποιήσει τόσο όταν αναδιανέμει τους ευρωπαϊκούς πόρους, όσο και όταν εγκαλεί τις εθνικές κυβερνήσεις, ή ακόμη και τις υποκαθιστά στη χάραξη πχ. της οικονομικής πολιτικής.
Η Ευρώπη ενώθηκε για να επουλώσει τις βαθιές πληγές των αιώνιων πολέμων της. Τώρα, ο ευρωπαϊκός πόλεμος έχει τη μορφή ενός οικονομικού εμφυλίου. Ας διδαχτούμε από δυο άλλες ομοσπονδίες που αναζήτησαν την ισορροπία μεταξύ των «εθνικών» και των «κεντρικών» εξουσιών, τις ΗΠΑ και τον Καναδά, με ένα, ασφαλώς, πιο συμπαγές πολιτιστικό και γλωσσικό υπόβαθρο. Το ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν θα καταφέρει να προχωρήσει σε μεγαλύτερη ενότητα διατηρώντας τις επιμέρους διαφοροποιήσεις της. Πιστεύουμε πως είναι μονόδρομος αν δεν θέλει να βυθιστεί σε μόνιμη κρίση ή ακόμη και να διαλυθεί.
Το άρθρο του Nexus λέει πολλά σωστά πράγματα, αλλά με αρκετά απλοϊκή ανάλυση σε ορισμένα σημεία.
ReplyDeleteΗ ΕΕ ποτέ δεν υπήρξε ένωση κρατών παρά μόνο ένωση νομισμάτων. Αυτό και μόνο. Οποιεσδήποτε "κοινοτικές" ρυθμίσεις, οδηγίες, νομοθετήματα, είχαν αυτό και μόνο ως κεντρικό άξονα: την οικονομία της ΕΕ. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Πέρα από τη στάση της Μέρκελ και του Σαρκοζί (και οι δύο πλασιέ των βιομηχανιών τους), το πόσο εγωκεντρικές είναι οι πολιτικές εξουσίες στην ΕΕ φαίνεται από τα διατροφικά σκάνδαλα όπως αυτό που αποκαλύφθηκε τώρα. Οι χώρες προτιμούν να δηλητηριάσουν όλη την ΕΕ, παρά να επωμιστούν το κόστος της διαχείρισης του προβλήματος. Το έχει κάνει στο παρελθόν και η Αγγλία, δύο φορές μάλιστα, με τις τρελές αγελάδες.
Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους ξεροκέφαλους αριστερούς αντιευρωπαϊστές για το χάλι της ΕΕ, αλλά το θέμα είναι ότι αυτά που λέει ο κάθε οικολόγος ή ακροδεξιός ευρωβουλευτής, ενίοτε, είναι σωστά (όχι ως άποψη αλλά ως γεγονότα). Το να βάζουμε ταμπέλες δεν οδηγεί πουθενά. Πιθανότατα δεν θα τους ψήφιζε κάποιος με στοιχειώδη λογική, αλλά δεν σημαίνει ότι αυτά που λένε είναι λάθος.
Το πραγματικό κέρδος για την Ελλάδα είναι ότι αυτή η ΕΕ, με όλα τα στραβά της, είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τις δικές μας κυβερνήσεις στη διαφύλαξη κάποιων στοιχειωδών δικαιωμάτων και αρχών, τουλάχιστον ως τώρα. Στην Ελλάδα εμείς στρεφόμαστε στην ΕΕ να μας σώσει από τις κακές κυβερνήσεις μας, όχι το αντίθετο όπως π.χ. κάποιος Σουηδός ή Ολλανδός.
Αυτό ίσχυε τουλάχιστον μέχρι τώρα, μέχρι που οι "κουτόφραγκοι" αποφάσισαν να μας τιμωρήσουν προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Όπως έχω ξαναπεί, μέχρι να εμφανιστούν ηγέτες με άντερα, η ΕΕ θα κυβερνάται από τους τραπεζίτες. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς τροφή για τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξημέρωσης).
"...Αν ποτέ πραγματοποιηθεί μια ουσιαστική ευρωπαική ενοποίηση,αυτό θα γινόταν αναγκαστικά μεσω μιας στενής γαλλογερμανικής συνεργασίας".
ReplyDeleteΠ.Κονδύλης,1998.
Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα.Και γίνεται όχι μεταξύ των δύο χωρών αλλά μεταξύ των δύο ομίλων που δημιουργούνται απο χώρες που συσπειρώνονται γύρω απο τους δύο πόλους,το Γαλλικό και το Γερμανικό.
Η Ελλάδα επέλεξε οριστικά Γαλλία.Προχθές ο ΓΑΠ,στο Παρίσι,έβαλε τις τελευταίες πινελιές στη στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών.
ReplyDeleteΗ "Γερμανοφιλία", που άνθισε επί Σημίτη,τελείωσε σαν μια μικρή παρένθιση.Στη πραγματικότητα είχε τελειώσει επι πρωθυπουργίας Καραμανλή του Μικρού.
Τώρα επικαιροποιήθηκε και συγκεκριμενοποιήθηκε απο το φαινόμενο ΓΑΠ.
Ο ΓΑΠ έχει κάτι "άντερα" που φθάνουν απο το Παρίσι μέχρι το Ερζερούμ.
ReplyDeleteΕκεί,στη Θεοδοσιούπολη,τους τάραξε στα διπλωματικά και χιονοδρομικά σλάλομ.
Οι "υπόλοποι" απλά χειροκροτούσαν.
Πολύ καλή η παρουσίαση. Ωστόσο, από τούτη λείπει το ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Δεν έχουν ακόμα κανένα συμφέρον της κρατικής ενοποίησης γιατί προς το παρόν ο ανταγωνισμός παραμένει κυρίως στο εσωτερικό της ηπείρου. Δεν είμαστε ΗΠΑ που είχαν ανάγκη τη συμμαχία για να ανταγωνιστούν από κοινού τις βρετανικές επιχειρήσεις αυτοκρατορικού/ιμπεριαλιστικού τύπου.
ReplyDeleteΌταν τα συμφέροντα γίνουν κοινά κι αποφασίσουν όλες μαζί ενωμένες να ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ και την Κίνα τότε θα αλλάξει και η πολιτειακή μορφή της ΕΕ. Προς το παρόν οι μεγάλες πανευρωπαϊκές επιχειρήσεις θέλουν την κάλυψη των εθνικών κυβερνήσεων και τον έλεγχο των εθνικών καταναλωτών. Οι ελληνικές σαφώς και θέλουν ενοποίηση, επειδή θα αυξηθούν τα ψίχουλα.
"2011: χρονιά επανίδρυσης της ΕΕ και της Ευρωζώνης".
ReplyDeleteΘα μπορούσε να είναι ο τίτλος της σειράς του δεύτερου απο τα πολύ εύστοχα δύο τελευταία άρθρα του μπλόγκ της "G700".
Και η Ελλάδα θα επανιδρυθεί και η ΕΕ θα επανιδρυθεί το 2011.Οι μέχρι τώρα συνθήκες της ΕΕ στη πράξη καταργήθηκαν κατά ένα μεγάλο μέρος και στην ουσία τις υποκαθιστά ο Γαλλογερμανικός άξονας με έκτακτα διατάγματα.Το βρίσκω πολύ λειτουργικό και πολύ υπεύθυνο απο τις δύο χώρες.
Το ερώτημα για την Ευρώπη είναι αν θα καταφέρει να προχωρήσει σε μεγαλύτερη ενότητα διατηρώντας τις επιμέρους διαφοροποιήσεις της.
ReplyDeleteΊσως το κύριο για μένα ερώτημα δεν είναι το αν, αλλά το πώς θα μπορέσει η Ευρώπη να δημιουργήσει από τη μια περαιτέρω πολιτική σύγκλιση και ενότητα συμφερόντων μέσα σε αυτό το Ευρωπαικό μωσαικό διαφορετικών κρατών και εθνών, και από την άλλη να διατηρηθεί όσο το δυνατόν αυτήν η πολιτισμική ετερότητα των μελών της.
Η Ευρώπη σήμερα, ή μάλλον καλύτερα εκείνο το τμήμα της που τάσσεται υπέρ της βαθύτερης πολιτικής ενοποίησης, καλείται να δημιουργήσει εκ του μηδενός μια νέου τύπου μετα-νεωτερική κρατική συγκρότηση, και βάση της οποίας να επιχειρηθεί όχι να αντικαταστήσει, αλλά να υπερβεί χωρίς να ακυρώνει τελείως την νεωτερική εθνοκεντρική μονοπολιτισμικότητα. Όπως αυτήν εκφράζεται μέσα από τα σημερινά έθνη/κράτη.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ο τρόπος επίτευξης δύο αντιφατικών με τα σημερινά δεδομένα στόχων: αυτό της περαιτέρω ενοποίησης και της ταυτόχρονης διατήρησης της διαφορετικότητας!
Δηλαδή δεν υφίσταται κανενός είδους νοητικό κατασκεύασμα/φιλοσοφία με βάση το οποίο θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια δημοκρατική Ευρώπη ισότιμης συμμετοχής που να μην διολισθήσει είτε η ίδια, είτε τα ισχυρά μέλη της, αργά ή γρήγορα στον πειρασμό να ηγεμονεύσουν επί των αδυνάτων μελών της.
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΣτην ουσία η πορεία της ΕΕ προς την ενοποίηση μοιάζει με την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης προς την κομμουνιστική ουτοπία.
ReplyDeleteΣυνεχώς θα βρισκόμαστε σε μια πορεία προς την "Ευρωπαική ουτοπία" χωρίς και ποτέ και να βρεθούμε στην θέση να την υλοποιήσουμε. Ειδικά αν δεν υπάρξουν νέες νοητικές προσεγγίσεις που θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν να υπερβούμε τα όποια αδιέξοδα και τις αντιφάσεις συναντούμε στην πορεία αυτήν.
Ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι η διαφορετική κοσμο-αντίληψη με βάση τη Δυτική εμπειρία στον τρόπο που οργανώνει κάποιος μια εθνοκρατική οντότητα.
ReplyDeleteΣτην νεωτερική εποχή το έθνος-κράτος της Δυτικής Ευρώπης αναδύθηκε κυρίως με φορά από τα άνω προς τα κάτω, μέσα από την θέσμιση νόμων που επιβλήθηκαν βίαια τις περισσότερες φορές στις φεουδαρχικές κοινωνίες διαμορφώνοντας έτσι εθνικές συνειδήσεις.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα τέτοιας χώρας που ακολούθησε το παραπάνω πρότυπο υπήρξε η Κεμαλική Τουρκία. Ο Κεμάλ Ατατουρκ νομοθέτησε πάνω στα οθωμανικά αυτοκρατορικά κατάλοιπα, στην ουσία πάνω σε ένα μωσαικό εθνοτήτων διαμορφώνοντας την σημερινή τουρκική εθνική συνείδηση.
oikonomiki kai politiki enopoiisi de simainei kai politistiki oloklirosi. Kata ton idio tropo pou oi Amerikanoi tou Texas exoun alli koultoura istoria kai ethima apo tous Amerikanous tis Neas Yorkis, i opos i Kritikoi einai alla frouta apo tous Ipeirotes.
ReplyDeleteTin politistiki sou taytotita kanena dimokratiko systima de sou tin afairei, otan ayto leitoyrgei entos enos plaisiou omospondoiakis leitoyrgias tou kratous kai tis oikonomias.
En teloi, einai eytyxia na zeis se ena periballon pou proothei tin kinitikotita ideon, anthropon kai politismou, ki epomenos ekselissei tin koultoura tou kathe laou se kati parapano apo mia apli idea ethnous kratous.
Τη μεγαλύτερη καταστροφή πολιτισμικής ύλης την προκάλεσε το Εθνικό κράτος.Εμείς στην Ελλάδα ισοπεδώσαμε, ή τουλάχιστο προσπαθήσαμε έντονα, όλο το γεωγραφικό χώρο που ορίζαμε, να τον αποστειρώσουμε απο "κακούς πολιτισμούς".Οι Κεμαλιστές δεν κάνανε χειρότερα απο μας στη Τουρκία.Σε όλα τα Εθνικά κράτη επιβλήθηκε μία,επίσημη, γλώσσα και μία θρησκεία.
ReplyDeleteOι Ευρωπαίοι ή πάνε μαζί ή κάπου εδώ λένε αντίο στην Ιστορία.Η συνεκτική τους ύλη είναι η συνειδητοποίηση της κοινής τύχης τους απέναντι στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης αφενός και της δύναμης των κρατών-γιγάντων αφετέρου.
ReplyDeleteΠρος το παρόν,ως Ευρώπη, μαχόμαστε με τις δυνάμεις τις παγκοσμιοποίησης που απειλούν να μας κατασπαράξουν.Θα καταγραφούμε στην Ιστορία ως το πρώτο θύμα τους;
ReplyDeleteΤα Κράτη-γίγαντες φαίνεται ότι είναι αρκετά ανθεκτικά και προς το παρόν μας υποστηρίζουν να επιβιώσουμε γιατί κρίνουν ότι δεν είναι ακόμη έτοιμα να αναλάβουν μόνα τους τη σύγκρουση.
@vaggelas:
ReplyDeleteΤο "νοητικό κατασκεύασμα" που ψάχνεις υπάρχει και λέγεται ομοσπονδία (κρατών). Το είπε και το rat700. Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ένωση τύπου USSR, ούτε και με κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό κάθε κράτους-μέλους. Απόδειξη οι ΗΠΑ, που είναι πολύ πιο "ένωση" και παρόλα αυτά αποτελείται εξαιρετικά ετερόκλητες πολιτείες-μέλη, σε οικονομικό, πολιτισμικό και κοινωνικό επίπεδο.
Εννοείται ότι για να γίνει κάτι τέτοιο στην ΕΕ, χρειάζεται ηγεσία που να ενδιαφέρεται κατά πρώτο γαι τους πολίτες και κατά δεύτερο για την ίδια την ΕΕ. Σήμερα η ΕΕ έχει "ηγεσίες" τύπου Ρομπέι και Μπαρόσο, Σαρκοζί και Μέρκελ. Και πάλι καλά να λέμε που είμαστε (μόνο) σε τέτοιο χάλι, έρμαια των διεθνών τοκογλύφων.
@parmenides:
ReplyDeleteΗ άποψη ότι τα εθνικά κράτη αποτελούν καταστροφή είναι, ομολογώ, από τα πιο ευφάνταστα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ σε blog. Ούτε ο πιο κολλημένος συνομοσιολόγος δεν επικαλείται τέτοια πράγματα ως "επιχειρήματα" των Ιλουμινάτι ή των Νεφελίμ ή δεν ξέρω κι εγώ ποιανού.
Εντούτοις, θα πρέπει να σκεφτείς τι σημαίνει να λες ότι είσαι υπέρ των κρατών χωρίς εθνικά σύνορα και ταυτόχρονα ότι μάχεσαι εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
"It does not compute..."
Αλήθεια, έχει κανείς από τους "αισιόδοξους" κάποια εξήγηση γιατί τα spreads ξεπέρασαν και επίσημα το χιλιάρικο; Ή με ποιο τρόπο σε ένα χρόνο από σήμερα πρέπει να δανειζόμαστε εκτός ΔΝΤ;
ReplyDeleteΗ κυβέρνηση τα κάνει όλα σύμφωνα με το μνημόνιο, σωστά;
Όλα δουλεύουν ρολόι στον προϋπολογισμό, με ελάχιστες αποκλίσεις, σωστά;
Έχουν περάσει όλα τα νομοσχέδια που κατατέθηκαν στη Βουλή, σωστά;
Γιατί άραγε οι "αγορές" δεν πιστεύουν ότι θα ξελασπώσουμε στον αιώνα τον άπαντα και ήδη μας ετοιμάζουν νέα υποβάθμιση;...
οχι jaga
ReplyDeleteη κυβέρνηση δεν κάνει σωστά αυτά που προβλέπει το μνημόνιο
αφ' ενός προσπαθεί πάση θυσία να κοροιδέψει τους κουτόφραγκους και από την άλλη κλείνει το μάτι εγχωρίως προσπαθώντας να αφήσει παραθυράκια - μισές δουλειές κάνει.
Μέτρα σοβαρά και αποφασιστικά δεν παίρνει- όλα στο άρπα κόλλα γίνονται και κατόπιν πιέσεως. Ενα απλό πχ :
Απογραφή των ΔΥ έγινε αλλά όχι καταγραφή αναγκών και οργανογραμμάτων- έτσι σήμερα οι μετατάξεις γίνονται στα τυφλά
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι κατ' αρχήν η (μη) εφαρμογή των (όποιων) νόμων - καλή ώρα (ανώδυνο παράδειγμα) το κάπνισμα
Κατά δεύτερον και εξίσου σημαντικό δεν υπάρχουν διαδικασίες - πουθενά και σε τίποτα. Και όλοι "ανευθύνονται" μόλις σκάσει κάτι πέρα από απλή ρουτίνα καθημερινότητας.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν οι αγορές "παίζουν" την 4η δόση- τόσο απλά.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να τραβηχτεί πίσω βγαίνει αυτή και την επόμενη βδομάδα γιά δανεικά- άντε και τα πήρε. Εσύ κι εγώ θα πληρώσουμε τους έξτρα τόκους.
Και όχι μόνο - οι ελληνικές τράπεζες θα παράσχουν κάλυψη, με δικά μας δηλαδή λεφτά.
Όσο δεν γίνονται αποφασιστικά βήματα τόσο θα συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας
και κάτι ακόμα που το άκουσα πριν 2 ώρες -
ReplyDeleteέγινε ρύθμιση λέει γιά τον Τόλη και άλλες 2 μεγάλες υποθέσεις ενώ απορρίφθηκαν 140 άλλα αιτήματα
αν είναι αλήθεια.....
@ser:
ReplyDeleteΑν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, τότε θα είχαμε μόνο εμείς πρόβλημα. Δεν εξηγεί γιατί η Ιρλανδία έπεσε και αυτή στον ντορβά του ΔΝΤ και γιατί (πρωτάκουστο) κυβερνήσεις χωρών πιέζουν την Πορτογαλία, δηλαδή ένα άλλο κυρίαρχο κράτος, να μπει σε μνημόνιο οικονομικής κατοχής και υποθήκης.
Αυτά είναι πράγματα που θα τα διαβάζουν σε βιβλία Ιστορίας σε μερικές δεκαετίες και θα ξύνουν το κεφάλι τους. Όπως κάνουν αρκετοί σήμερα, όταν δεν μπορούν να καταλάβουν πως έγινε και πριν μερικές δεκαετίες ο λαός εξέλεξε πρόσωπα που τους οδήγησαν σε παγκόσμιους πολέμους. Αν τότε υπήρχαν οι σημερινές "αγορές", ο Β'ΠΠ θα γινόταν με ομόλογα και όχι με όπλα.
Το αν η κυβέρνηση εφαρμόζει ή όχι τις επιταγές της τρόικας, αυτό είναι πλέον απόλυτα σαφές. Αν έχουν ακόμα "λάσκα" στο θέμα των ΔΥ, αυτό γίνεται 100% εις γνώσει της τρόικας και με την απόλυτη έγκρισή της, ακριβώς για να μην πέσει (ακόμα) η κυβέρνηση. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι το μνημόνιο ουδέποτε εφαρμόστηκε, ποτέ και πουθενά, για να συνεφέρει την οικονομία κάποιου κράτους παρά μόνο να την αναδιαμορφώσει με βίαιο τρόπο σε άλλο μοντέλο, που κανονικά δεν θα μπορούσε ούτε καν να προταθεί προς ψήφιση και έγκριση από κοινοβούλιο.