Εθνικό Στριπτίζ με αφορμή την πρόταση για Δημοψήφισμα

Τον Ιούλιο του 2011, με αφορμή την πολιτική αστάθεια που δημιούργησε η διαδικασία ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Προσαρμογής, υποστηρίξαμε ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές με στόχο τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών γραμμών και του πολιτικού πλαισίου διαχείρισης της κρίσης. Όχι στον επίπλαστο άξονα ΠαΣοΚ – ΝΔ, αλλά στον ουσιωδέστερο άξονα προς τα πού θέλουμε να πάει η χώρα τα επόμενα χρόνια. Θέλουμε μια χώρα σύγχρονη κι ευρωπαϊκή ή θέλουμε να παραμείνουμε υβρίδιο μεταξύ Ευρώπης, Βαλκανίων και Ανατολίας;

Μέσω των εκλογών ο πολιτικός κόσμος θα αναγκαζόταν να αντιληφθεί και να εκθέσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής στο λαό. Ο λαός θα έπαιρνε επιτέλους κι αυτός, την ευθύνη της ενημέρωσής του! Τα νέα, απαλλαγμένα από βαρίδια και ιδεολογήματα της προ-κρίσης εποχής, κόμματα εξουσίας θα ήσαν οι μόνοι φορείς που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια νέα πολιτική και κοινωνική σταθερότητα απαραίτητη για να πάμε παρακάτω. Θα υπήρχε η δυνατότητα για έναν πολιτικό μετασχηματισμό.

Ειδικά για την πιθανότητα δημοψηφίσματος, είχαμε μιλήσει με σκληρά λόγια. Λέγαμε τότε, ότι οι παραπάνω αποφάσεις δεν μπορεί να ληφθούν μέσα από το υπεραπλουστευτικό δίλημμα ενός δημοψηφίσματος.

Έκτοτε μεσολάβησαν:

- ένας κυβερνητικός ανασχηματισμός που βραχυπρόθεσμα αύξησε την ικανότητα πολιτικής διαχείρισης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, όμως πλέον εξάντλησε κι αυτός τη δυναμική του

- η απόφαση της 21ης Ιουλίου, που αρχικά κρίθηκε θετική και λυτρωτική, όμως μέχρι το Σεπτέμβριο είχε πλέον απαξιωθεί διεθνώς ως ελλιπής στο σκέλος του χρέους, τόσο από τις αγορές, όσο και τους ευρωπαίους εταίρους

- η αποτυχημένη απόπειρα Βενιζέλου να χαλαρώσει τους δημοσιονομικούς στόχους του Μνημονίου επικαλούμενος την ύφεση με αποτέλεσμα την φυγή της Τρόικα και την απαξίωση της Ελλάδας στο εξωτερικό

- η ακόλουθη μάχη Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου για την έκτη δόση, η οποία κλιμακώθηκε στην πρόσφατη ψήφιση νέων σκληρών μέτρων λιτότητας σε φόντο έντονης και μαζικής κοινωνικής αντίδρασης και σκληρής αντιπολίτευσης

- το βάθεμα της διάρρηξη της εμπιστοσύνης των πολιτών στους πολιτικούς και τους θεσμούς, όπως αυτή εκφράστηκε στις κοινωνικές αντιδράσεις με αφορμή την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Με απλά λόγια, αν εξαιρέσει κανείς τον μήνα Αύγουστο, από τα τέλη Ιουνίου μέχρι σήμερα οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες παρέμειναν εξίσου τρικυμιώδεις και ασταθείς, ενώ παράλληλα ενισχύθηκε στη χώρα η τάση αποσύνθεσης της κοινωνικής συνοχής.

Με μία μόνο διαφορά. Την ευρωπαϊκή απόφαση κορυφής της 27ης Οκτωβρίου 2011.
Πρόκειται για μια ιστορική ευρωπαϊκή απόφαση, η οποία προδιαγράφει τη διαδρομή της Ελλάδας τα επόμενα δέκα χρόνια:

- προβλέπει την ελάφρυνση του χρέους προς ιδιώτες κατά 100 δις ευρώ, χωρίς τις συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας

- διασφαλίζει τη χρηματοδότηση της οικονομίας χωρίς ανάγκη προσφυγής στις αγορές

- δεσμεύει τη χώρα σ’ ένα πολυετές πρόγραμμα παραγωγικής αναδιάρθρωσης, επίπονο που οδηγεί σε εσωτερική ανακατανομή οικονομικής και κατά συνέπεια πολιτικής ισχύος

- σφίγγει την ευρωπαϊκή επιτήρηση πάνω από το πολιτικό σύστημα

- αναδιαρθρώνει βίαια το τραπεζικό σύστημα, οδηγώντας σε διάρρηξη των παραδοσιακών δεσμών του με τους πάσης φύσεως ευνοημένους του ελληνικού παρεοκρατικού καπιταλισμού

- συναρτά το βιοτικό επίπεδο από παραγωγικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα κι όχι από την προσφιλή μεταπολιτευτικά προσοδοθηρία


Μία τέτοια απόφαση, όμως, που δεσμεύει τη χώρα σ’ έναν σαφή δύσκολο και ανηφορικό δρόμο για τα επόμενα δέκα χρόνια, απαιτεί ευρεία πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση. Η ανάγκη ν’ απαντηθεί με ειλικρίνεια το ερώτημα που θέλουμε να πάει η χώρα και να στοιχηθούνε όλοι πίσω απ’ την όποια επιλογή, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ. Επιθυμούμε την υλοποίηση αυτής της ευρωπαϊκής συμφωνίας; Ή δεν τη θέλουμε, με υπαρκτή όμως συνέπεια να οδηγηθούμε εκτός ευρωζώνης, αφού άλλη λύση δεν έχει προσφερθεί;

Ως μηχανισμό αποκάλυψης των κυρίαρχων προτιμήσεων στη χώρα, αλλά και νομιμοποίησης της απόφασης αυτής, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να προτείνει Δημοψήφισμα.

Όσο κι αν θεωρούμε ότι καλύτερα να είχαν γίνει εκλογές πολύ πιο νωρίς, άπαξ και προτάθηκε το δημοψήφισμα θα συμμετείχαμε με σκληρή ευρωπαϊκή γραμμή υπέρ του ευρωπαϊκού προγράμματος. Ακόμα και με τον υπεραπλουστευτικό αυτό τρόπο, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για πραγματική άσκηση λαϊκής κυριαρχίας. Για ειλικρινή τοποθέτηση των πάντων πάνω στο ερώτημα προς τα που θέλει να πάει η χώρα. Για δημιουργία πολιτικού πλαισίου διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της όποιας επιλογής. Δεν θα υπεκφεύγαμε με επιχειρήματα επί της διαδικασίας, που άλλωστε υπάρχουν.

Τελικά, δημοψήφισμα δεν πρόκειται να γίνει. Απ’ ότι φαίνεται η ακύρωσή του ανταλλάχθηκε με το ναι του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Συμφωνία. Η πρότασή του όμως λειτούργησε αποκαλυπτικά, κυρίως ως προς το δημόσιο ξεγύμνωμα των σκοπιμοτήτων και της πραγματικής πολιτικής αφετηρίας των πάντων, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΘ που το πρότεινε.

Των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ με τις προσωπικές ατζέντες, οι οποίοι αφού πρώτα απέτυχαν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν σειρά κομβικών μεταρρυθμίσεων, τώρα καραδοκούν με θλιβερούς τακτικισμούς την αρχηγεία, αδιαφορώντας πλήρως για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που «ποινή εκτίουν» και ψάχνουν τρόπο να τη σκαπουλάρουν.

Της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αφού για δυο χρόνια πούλησε πατριωτισμό, ανάπτυξη και επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, έκανε χτες τη δική της κωλοτούμπα, περνώντας απ’ το δικό της κατ’ αντιστοιχία «λεφτά υπάρχουν», τη δήθεν επαναδιαπραγμάτευση των όρων της Συμφωνίας, στη γραμμή στήριξης του προγράμματος. Έδειξε έτσι ότι το μόνο που την ενδιαφέρει τελικά είναι να πάει σ’ εκλογές για να ξαναγίνει κυβέρνηση.

Των κομμάτων της αντιπολίτευσης που πολλάκις στο παρελθόν είχαν ζητήσει δημοψήφισμα για μία σειρά ήσσονος σημασίας θεμάτων, και τώρα όμως βρίσκουν τη διαδικασία άστοχη, άτοπη και επικίνδυνη. Υπενθυμίζουμε τις ταυτότητες από τη ΝΔ, το όνομα των Σκοπίων από το ΛΑΟΣ, το ασφαλιστικό, το μνημόνιο και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που προσχηματικά τώρα κόπτονται για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, όταν επί μήνες συστηματικά υπονομεύουν οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής μεταρρύθμισης της οικονομίας, κολακεύοντας και δίνοντας βήμα σε κάθε αντιδραστική δύναμη. Τώρα επιχειρούν ως φαίνεται να βγάλουν τη δική τους τραπεζική μεταβατική κυβέρνηση, δήθεν εθνικής ενότητας, μπας και γλιτώσουν οι φίλοι τους κανά ευρώ από την αναδιάρθρωση του χρέους. Μα τι ξεφτίλες…

Και φυσικά απ’ το εθνικό αυτό στριπτίζ δεν έλειψε ο ίδιος ο λαός. Οι πολίτες που στις έρευνες είναι αντίθετοι με τη συμφωνία και τώρα έχουν πάθει υστερία, τους έχει καταβάλει ο φόβος, μη και βγούμε από το ευρώ. Όμως «ελληνικό ευρώ», και με την πίτα ολόκληρη και με τον σκύλο χορτάτο, δεν μπορεί να υπάρξει.

Εθνικό στριπτίζ λοιπόν. Ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη. Αυτοί είμαστε.