Ευρωομόλογο: Βούτυρο αντί δημοκρατίας;

Της G700
Hellenic Nexus, τ. Φεβρουαρίου '11

Κάτι φαίνεται να αλλάζει στην ατμόσφαιρα. Μετά την Κίνα, η Ιαπωνία ανακοίνωσε τη στήριξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος με την αγορά του 1/5 κάθε έκδοσης ευρωπαϊκών ομολόγων. Στο μεταξύ, η Κομισιόν ετοιμάζεται να προτείνει γενναία ταμειακή και θεσμική στήριξη του μηχανισμού διάσωσης ανοίγοντας τη συζήτηση για το ευρωομόλογο.

Σωθήκαμε;

Τελικά, η ένταξη του καλού μαθητή στο μηχανισμό στήριξης μετά τους εξ ορισμού άσωτους Έλληνες και η επικείμενη ένταξη της Πορτογαλίας και της Ισπανίας –για να μην φτάσουμε στον εφιάλτη της Ιταλίας-, ανέδειξε ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, βαθύ και δομικό. Μνημόνιο χωρίς ευρωομόλογο θα ήταν για την Ελλάδα μετάθεση της πτώχευσης για το 2013 με δυσμενέστερους όρους. Πιθανόν, λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να συμμαζέψουμε το μαγαζί.

Η Ευρώπη σώθηκε;

Φαίνεται ότι η δημοσιονομική κρίση είναι η μαμμή της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ενοποίησης. Και η εξέλιξη αυτή είναι βαθιά πολιτική. Η δημοσιονομική πολιτική είναι αυτή που επηρεάζει οριζόντια το σύνολο των πολιτικών που ασκούνται στα κράτη μέλη. Από τις κοινωνικές δαπάνες έως τη μισθολογική και εκπαιδευτική πολιτική. Ωστόσο, η ενοποίησή της θα περιορίσει σημαντικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής από πλευράς των εκλεγμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Πρόκειται για μεταβίβαση κυριαρχίας, η οποία είναι πιθανόν πιο σημαντική από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος. Είναι σίγουρα μία εξέλιξη που θα ενισχύσει την αλληλεξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών, θα ενισχύσει και θα εμβαθύνει το ευρωπαϊκό εγχείρημα, θα θωρακίσει το κοινό νόμισμα αλλά θα επιδεινώσει ταυτόχρονα τη δύσκολη και καχύποπτη σχέση ανάμεσα στα εκλογικά σώματα και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Το ερώτημα “ποιος αποφασίζει”, θα γίνει πιο οξύ και πιο αληθινό.

Βούτυρο αντί δημοκρατίας;

Είμαστε σε θέση ως νότιοι και χρεωκοπημένοι να θέτουμε τέτοια διλήμματα; Σαφώς και όχι. Το επίπεδο διαβίωσης μας, το μέλλον των παιδιών που τώρα γεννιούνται και της γενιάς που τώρα ενηλικιώνεται και των σημερινών τριαντάρηδων, εξαρτάται αποκλειστικά από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις των αμέσα επόμενων μηνών. Και είναι γνωστό ότι η φτώχεια τρώει τον παρά. Η δημοκρατία ταλανίζεται ιστορικά από κρίσεις νομιμοποίησης όταν δεν μπορεί έστω να υποσχεθεί πειστικά την πρόοδο των πολιτών της. Συνεπώς, σκάμε και περιμένουμε να περάσει η καταιγίδα.

Άνευ όρων παράδοση αντί οράματος;

Η επόμενη μέρα θα μας βρει μάλλον σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι σήμερα με την Ευρώπη να εγγυάται για το μέλλον μας. Όμως, η δημοσιονομική ενοποίηση, όπως καλή ώρα το μνημόνιο, θα μας αφαιρέσει σε μεγάλο βαθμό τα περιθώρια ευελιξίας και άσκησης ουσιαστικής πολιτικής. Έχουμε ήδη καταλάβει ότι οι πόροι που θα έχουμε στα χέρια μας, θα είναι σημαντικά λιγότεροι. Το τελευταίο, όμως, που χρειάζεται είναι η παράδοση άνευ όρων. Το αντίθετο, χρειαζόμαστε πολύ δουλειά και πολύ φαντασία και δοκιμασμένη γνώση για να καταφέρουμε να εκμεταλλευτούμε τους διαθέσιμους πόρους της χώρας και να τους πολλαπλασιάσουμε. Και τώρα είναι η ευκαιρία να το κάνουμε, τώρα που όλα αλλάζουν. Να μας γίνει μάθημα η καταστροφική και σε βάρος των νέων γενιών σπατάλη των φυσικών και δημοσιονομικών πόρων της χώρας. Να διαπραγματευτούμε πιο στιβαρά με τους δανειστές μας τις μεταρρυθμίσεις αλλά και να κάνουμε πέρα αυτούς που μας έφεραν εδώ και στις νέες ασθένειες, συνεχίζουν να προτείνουν το συνταγολόγιο της μεταπολίτευσης. Να έχουμε συναίσθηση, ότι φανήκαμε λιγότεροι από τις περιστάσεις αλλά και ότι το παιχνίδι δεν χάθηκε. Κυρίως να συνθέσουμε μία κεντρική ιδέα που θα οδηγήσει την κοινωνία και θα κάνει τη χώρα και τους ανθρώπους της ανοιχτούς στον κόσμο, ανταγωνιστικούς και περήφανους.