Wednesday, March 31, 2010

Λεφτά με τη βία δεν γίνονται

Του Άρη Ασβεστά*
Contra Gr, 29-3-2010

Από το μεσημέρι της Μεγάλης Δευτέρας που ανακοινώθηκε από τον Πάνο Μπιτσαξή (γ.γ.Αθλητισμού) η διακοπή της χρηματοδότησης του ΟΠΑΠ προς τα επαγγελματικά πρωταθλήματα και τις ομάδες που συμμετέχουν σε αυτά, ξεκίνησε μια κουβέντα που είχε να κάνει με την οικονομική ζημιά που θα υποστούν οι ομάδες και οι λίγκες από αυτό το "χτύπημα".

Μια κουβέντα άστοχη, άτοπη και εξοργιστικά προκλητική. Είναι σαφές πως οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ ενδιαφέρονται μονάχα για το κέρδος που αποκομίζουν από τον όποιο ΟΠΑΠ ή από την όποια NOVA. Το θέμα είναι τι γίνεται με την ουσία. Και η ουσία είναι η καταπολέμηση της βίας.

Οι ιδιοκτήτες των ομάδων ασχολούνται από τη Μ. Δευτέρα με το πώς θα ανοίξει και πάλι η κάνουλα, ή πιθανόν με το πώς θα βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης. Με τους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκε η εν λόγω διοικητική ποινή, θα ασχοληθεί κανείς; Μη χάνουμε, λοιπόν, την ουσία.

Για να θέσουμε πιο εύκολα ορισμένα ζητήματα, μπορούμε να κάνουμε χρήση μερικών αντιδράσεων που ακούστηκαν από τις ΠΑΕ μετά την ανακοίνωση της απόφασης από τον γ.γ.Α.

Υπήρξε ΠΑΕ που έλεγε πως δεν είναι δυνατόν να "πληρώνουν τη νύφη" στον ίδιο βαθμό, οι ομάδες που κάνουν επεισόδια με εκείνες που είναι ήσυχες. Ισχυρισμός που αμέσως καταρρίπτεται, καθώς οι ΠΑΕ που υποτίθεται είναι ήσυχες και έχουν λίγους οπαδούς, ήταν αυτές ακριβώς που παραβίασαν την απόφαση περί απαγόρευσης των μετακινήσεων. Εκείνες που έδωσαν εισιτήρια κάτω από το τραπέζι ή κράτησαν θύρα στην περίπτωση που έρχονταν οι... μεμονωμένοι-οργανωμένοι των "μεγάλων" ΠΑΕ. Άρα είναι συνυπεύθυνες.

Υπήρξε ΠΑΕ που έλεγε ότι έπρεπε να γίνει περισσότερος διάλογος πριν ανακοινωθεί μια τέτοια διοικητική ποινή. Σωστή άποψη, αλλά μόνο για όποιον θεωρεί πως τα τελευταία 30 χρόνια που συζητιέται το θέμα της βίας, είναι πράγματι ένα μικρό διάστημα...

Άλλη ΠΑΕ ισχυρίστηκε ότι δεν χρειάζονται τέτοιες αποφάσεις και πως το ποδόσφαιρο μπορεί από μόνο του να βρει την άκρη και να πατάξει τη βία. Αυτό ακούστηκε ως το ανέκδοτο της δεκαετίας...

Με την απόφαση της πολιτείας να περικόψει ένα σημαντικό έσοδο για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, έγινε μια κίνηση που πονάει και παράλληλα δεν θίγει το περίφημο αυτοδιοίκητο. Η χρηματοδότηση του ΟΠΑΠ σαφώς και θα επανέλθει, φτάνει οι ΠΑΕ να δείξουν ότι δεν ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους, αλλά και για την εξάλειψη ενός φαινόμενου που ξεφτιλίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο.

Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι η Superleague ετοιμαζόταν αυτές τις μέρες να πάει στον ΟΠΑΠ και να ζητήσει λεφτά από το Στοίχημα. Είχαν φτιάξει και επιτροπή, που επεξεργαζόταν τις διεκδικήσεις τις οποίες και θα παρουσίαζαν στη νέα διοίκηση του Οργανισμού και στους συναρμόδιους φορείς-υπουργεία. Διεκδικήσεις, οι οποίες βέβαια δεν είχαν εξ αρχής την παραμικρή τύχη, μια και διανύουμε καιρούς που το κράτος μόνο περικόπτει. Χώρια που έτσι κι αλλιώς, οι ΠΑΕ δεν δικαιούνται ποσοστό από το Στοίχημα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

Στις 12 Απριλίου έχει προγραμματιστεί ραντεβού της ηγεσίας της Superleague με τη νέα διοίκηση του ΟΠΑΠ. Η κουβέντα θα γινόταν για πιθανά έσοδα από το Στοίχημα, αλλά όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το αντικείμενο της συζήτησης αλλάζει. Παράλληλα, θα γίνει και μια συνάντηση του υπουργού Πολιτισμού, Παύλου Γερουλάνου με τον πρόεδρο της ΕΠΟ Σοφοκλή Πιλάβιο. Οι δυο τους μίλησαν και την Κυριακή το βράδυ, ώστε να συζητήσουν τα όσα θα ανακοίνωνε τη Μ. Δευτέρα ο Πάνος Μπιτσαξής.

Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Μετρημένα κουκιά είναι. Εξοντωτικές ποινές στις ΠΑΕ, ανάληψη ευθύνης από αυτές για τους οπαδούς τους μέσα και έξω από το γήπεδο και σωστή αθλητική δικαιοσύνη. Όταν γίνουν όλα αυτά και το ελληνικό ποδόσφαιρο πάψει να αυτό-δυσφημείται με μαζοχιστικό τρόπο, τότε θα μιλήσουμε και για τις συλλήψεις που δεν γίνονται από την αστυνομία. Μην νομίζει κανείς ότι το κάνουμε στην άκρη αυτό...

*Ο Άρης Ασβεστάς είναι δημοσιογράφος. Το άρθρος του δημοσιεύτηκε στο αθλητικογραφικό portal Contra.Gr.

Tuesday, March 30, 2010

Λεπρές πόλεις

Tου Σταθη N. Kαλυβα*
Καθημερινή, 28-3-2010

Are you talking to me? Η ατάκα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στη ταινία «Taxi Driver» του 1977 είναι παροιμιώδης. Ο ίδιος υποδύεται ένα μοναχικό, μανιοκαταθλιπτικό ταξιτζή της Νέας Υόρκης που τελικά καταφεύγει στην αυτοδικία και το λουτρό αίματος. Εκεί θα καταλήξει και ο Τσαρλς Μπρόνσον στη ταινία «Death Wish» του 1974, μια ταινία που περιγράφει πώς ένας Νεοϋορκέζος αρχιτέκτονας εκδικείται τον φόνο της γυναίκας του και τον βιασμό της κόρης του, αναζητώντας και εκτελώντας μικρούς και μεγάλους κακοποιούς στις σκοτεινές γωνιές της πόλης. Το ακροατήριο της εποχής χειροκροτούσε τις σκηνές αυτοδικίας με ενθουσιασμό.

Πραγματικός πρωταγωνιστής των ταινιών αυτών (και πολλών άλλων) είναι η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70, στον ρόλο της «λεπρής πόλης»: βρώμικη, διεφθαρμένη, ξεπεσμένη, βουτηγμένη μέσα στο έγκλημα και την πορνεία (την οποία ενσαρκώνει η δωδεκάχρονη Τζόντι Φόστερ στο «Taxi Driver»). Το σενάριο αυτό βρήκε, άλλωστε, τον πραγματικό πρωταγωνιστή του στο πρόσωπο του Μπέρναρντ Γκετζ, που τον Δεκέμβριο του 1984 πυροβόλησε τέσσερις νεαρούς όταν επιχείρησαν να τον ληστέψουν μέσα στο μετρό της πόλης.

Η Νέα Υόρκη της εποχής εκείνης λειτουργεί ακόμα ως αρχέτυπο αστικής παρακμής. Πρόκειται, βέβαια, για απλουστευτική εικόνα, καθώς την ίδια περίοδο γνώρισαν μεγάλη άνθηση οι τέχνες, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας την πρόσφατη αυτοβιογραφία της Πάτυ Σμιθ. Δεν είναι, όμως, αυθαίρετη. Ηταν πράγματι η χειρότερη περίοδος στην ιστορία της, η στιγμή που η Νέα Υόρκη έπιασε πάτο: με την εγκληματικότητα σε έξαρση, την έκρηξη του αριθμού των αστέγων και ναρκομανών, την πόλη να χάνει ένα εκατομμύριο κάτοικους από τη διαφυγή της μεσαίας τάξης στα προάστια και την ηγεσία της να αποδεικνύεται ανίκανη να δώσει λύσεις. Η πόλη άγγιξε την χρεοκοπία το 1975, αλλά ο τότε πρόεδρος της χώρας Τζέραλντ Φορντ απέρριψε τις εκκλήσεις για οικονομική βοήθεια. Το μπλακ άουτ του Ιουλίου του 1977 οδήγησε σε μαζικές ταραχές και λεηλασίες. Λίγοι πίστευαν τότε πως η πόλη είχε μέλλον. Η παρακμή φάνταζε απόλυτη και τελική. Ο Τζον Κάρπεντερ απέδωσε με ακρίβεια την αίσθηση αυτή στην ταινία του «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» του 1981, παρουσιάζοντάς την ως απέραντη φυλακή.

Τα αίτια της παρακμής ήταν οικονομικά και κοινωνικά. Η πτώση της βιομηχανίας και το τέλος του λιμανιού οδήγησαν στη συρρίκνωση της οικονομικής βάσης της πόλης. Η άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων νέων μεταναστών προκάλεσε κοινωνικούς τριγμούς και συγκρούσεις. Ομως, πέρα από τις υλικές παραμέτρους, το πρόβλημα είχε και μια σαφή ιδεολογική διάσταση. Για την αμερικανική Δεξιά, η Νέα Υόρκη δεν ήταν παρά μια σύγχρονη Βαβέλ, μια διεφθαρμένη πόλη που άξιζε την τύχη της και έπρεπε να αφεθεί να πεθάνει. Για την Αριστερά, ήταν ένα εργαστήριο που προσφερόταν για την εφαρμογή νέων κοινωνικών συνταγών ανεξάρτητα από το κόστος τους για τη ζωή των κατοίκων.

Στο πλαίσιο αυτό κυοφορήθηκαν και επικράτησαν αντιλήψεις που απέκτησαν την ισχύ του αυτονόητου, μεγεθύνοντας το πρόβλημα και συμβάλλοντας στη διαιώνισή του: οι πυκνοδομημένες πόλεις θεωρήθηκαν απολιθώματα του παρελθόντος, καταδικασμένες στην εξαφάνιση προς δόξαν των «πράσινων» προαστίων· η εγκληματικότητα χαρακτηρίστηκε καθρέφτης της κοινωνικής αδικίας, άρα άλλη λύση από την γενική άρση των αδικιών δεν υπήρχε· η ανοχή της καθημερινής μικροπαραβατικότητας κρίθηκε προτιμότερη από την αστυνόμευση της· η ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική στο όνομα της στήριξης κακοσχεδιασμένων κοινωνικών προγραμμάτων θεωρήθηκε πως δεν είχε οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες· η επιβολή της τάξης περιγράφηκε ως φασισμός.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κατέρρευσαν οι αντιλήψεις αυτές.

Νέες δημοτικές αρχές πολιτεύτηκαν με βάση τη δημοσιονομική ευθύνη και τη δυναμική αντιμετώπισης της εγκληματικότητας (σήμερα έχει πέσει στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας ’60).

Η αστυνομία έπαψε να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της κοινωνίας και ο θύτης του εγκλήματος ως θύμα της κοινωνίας.

Η μικροπαραβατικότητα συνδέθηκε με την μεγαλύτερη παραβατικότητα και αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά με βάση το δόγμα της μηδενικής ανοχής.

Ο καθαρισμός του μετρό της Νέας Υόρκης από τα γκράφιτι αναδείχθηκε σε κεντρικό σύμβολο της αλλαγής.

Η στάση των κατοίκων απέναντι στην πόλη τους άλλαξε: κατάλαβαν πως ήταν ξεχωριστή και την αγκάλιασαν.

Η μεσαία τάξη άρχισε να επιστρέφει στην πόλη ή, τουλάχιστον, να μην την εγκαταλείπει μαζικά.

Τα πανεπιστήμια γνώρισαν μια περίοδο άνθησης.

Μια νέα οικονομία στήθηκε πάνω στις υπηρεσίες, τον τουρισμό, την τεχνολογία και τις τέχνες.

Δεν λύθηκαν, φυσικά, όλα τα προβλήματα ούτε υπήρξε ομοφωνία ως προς τις λύσεις που προκρίθηκαν, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία στήριξε τις αλλαγές και η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε κατακόρυφα. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε με εντυπωσιακό τρόπο την στιγμή του μεγάλου μπλακ άουτ του 2003: αντίθετα από το χάος και την βία του 1977, υπήρξε αφορμή για ένα μεγάλο πάρτι. Η Νέα Υόρκη είχε αναγεννηθεί.

Η ιστορία αυτή θα είχε αποκλειστικά ακαδημαϊκό ενδιαφέρον αν η Αθήνα του 2010 δεν θύμιζε τόσο έντονα τη Νέα Υόρκη του 1970. Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο πόλεις είναι βέβαια τεράστιες. Μπορεί η σημερινή Αθήνα να μην έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα της Νέας Υόρκης του 1970, ωστόσο κινείται ταχύτατα προς την κατεύθυνση αυτή. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε ραγδαία άνοδο, η μεσαία τάξη εγκαταλείπει το κέντρο συμβάλλοντας στη διαδικασία γκετοποίησής του και η δημοτική αρχή δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανεπαρκής. Το κέντρο της πόλης εκχωρήθηκε, με τρόπο που μόνο σκανδαλώδης μπορεί να χαρακτηριστεί, στους πλανόδιους λαθρέμπορους υπαλλήλους μιας διεθνούς μαφίας, τους τζάνκις και τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, με ή χωρίς βαριοπούλες, στο όνομα δήθεν φιλανθρωπικών και προοδευτικών αντιλήψεων. Σ’ αυτό πρέπει να προστεθεί και η μακροχρόνια ιδεολογική απαξίωση και διαπόμπευση μιας ολοζώντανης μεσογειακής μητρόπολης ως «τερατούπολης» και «τσιμεντούπολης».

Η εμπειρία της Νέας Υόρκης δείχνει πως η έξοδος από την αστική παρακμή προϋποθέτει την άμεση και ριζική μεταστροφή βαθιά ριζωμένων αξιών και αντιλήψεων. Είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ο νόμος και η τάξη, αν δεν το απαιτήσει επιτακτικά η ίδια η κοινωνία. Το ενθαρρυντικό είναι πως τέτοιου είδους μεταστροφές ευνοούνται από περιόδους βαθιάς κρίσης. Αλλωστε, μόνο όταν κινδυνεύει να χάσει κανείς κάτι σημαντικό συνειδητοποιεί την πραγματική του αξία.

* Ο κ. Στάθης Καλύβας είναι καθηγητής στο Γέιλ.

Sunday, March 28, 2010

Κατάργηση των παρελάσεων τώρα. Όχι αλλά δανεικά, ΟΥΚά, ΟΥΚά!

Kάποτε στη Ρωσία ένας τσάρος που περπατούσε στους κήπους του παλατιού του έβλεπε συνεχώς έναν στρατιώτη να φυλάει σκοπός σε ένα μικρό κομμάτι χέρσας γης. Ρώτησε σχετικά κάποτε τον φρουρό, αλλά εκείνος δεν ήξερε να του απαντήσει. Του είπε μονάχα πως ο λοχαγός του τον είχε προστάξει να στέκεται εκεί. Τότε ο τσάρος απευθύνθηκε στον λοχαγό. Ωστόσο ούτε εκείνος ήξερε να του πει κάτι. Μονάχα ότι ο στρατιώτης βρισκόταν εκεί επειδή πάντα υπήρχε φρουρός σε εκείνο το μέρος. Ο τσάρος έψαξε να βρει τι συνέβαινε και ανακάλυψε πως η Μεγάλη Αικατερίνη τον προηγούμενο αιώνα, είχε φυτέψει μία τριανταφυλλιά σε εκείνο το κομμάτι γης και είχε βάλει έναν σκοπό να προσέχει μην την πατήσει κανείς. Είχαν περάσει κάπου πενήντα χρόνια από τότε που κάποιος είδε τελευταία φορά την τριανταφυλλιά, αλλά κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να πει ότι δεν χρειαζόταν πια φρουρός.

Το προχθεσινό περιστατικό με τους ΟΥΚάδες, επαναφέρει μετά την πρόσφατη διαβούλευση και ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, ανάμεσα σε άλλα, και το ζήτημα του ορισμού της ελληνικής ταυτότητας και του πατριωτισμού.

Ποιος είναι όμως περισσότερο πατριώτης;

Ο γεννημένος μετά το 1980 βουτυρομπεμπές «ελληνικού αίματος», που βρίσκει διέξοδο για την προσωπική του απόχαυνωση στα εύκολα συνθήματα, ή ο τριαντάρης σκληρά εργαζόμενος αλβανικής καταγωγής που είναι παραγωγική δύναμη για μία χώρα που λίγα παράγει και πολλά καταναλώνει;

Σχηματικό, ισοπεδωτικό και ακραίο το ερώτημα. Δείχνει όμως με πόση υποκρισία προσεγγίζεται συχνά το ζήτημα της ταυτότητας και του πατριωτισμού.

Κάπως έτσι, λοιπόν, την ώρα που ο κίνδυνος προέρχεται από κάποιους τύπους πίσω από τα λάπτοπ που σπεκουλάρουν την πτώχευση της Ελλάδας, εμείς εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι οι μάχες κερδίζονται με φωνακλάδες ΟΥΚάδες στην περίμετρο των συνόρων και επιδείξεις ρατσιστικής αυταρέσκειας. Κάπως έτσι πορευόμασταν έως τώρα και φάγαμε τα μούτρα μας. Με δάνεια και φωνές, ξεφτιλιστήκαμε και πτωχεύσαμε.

Καλό είναι να υπάρχει και η γραμμή "Άδωνη" απέναντι στη γραμμή "Bild και Focus". Όμως αυτή είναι άμυνα δεύτερης γραμμής που εξανεμίζεται μέσα σε λίγες ώρες και επηρεάζει ελάχιστα την έκβαση της μάχης. Τονώνει το ηθικό ή μάλλον ακριβέστερα εκτονώνει το θυμικό και επιφέρει αμυχές στο brand του αντιπάλου. Με λίγα λόγια, πολλά λόγια για το τίποτα.

Για να κερδίσουμε τη μάχη, θέλουμε και εμείς τύπους πίσω από τα όποια "λάπτοπ", να σπεκουλάρουν υπέρ της ανάπτυξης της χώρας. Θέλουμε γνώση, γνώση, γνώση.

Και κυρίως παραγωγική αξιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας. Να κάνουμε τους ανθρώπους που έχουν εγκατασταθεί εδώ και δύο δεκαετίες στη χώρα μας, να αισθανθούν, όχι φιλοξενούμενοι, αλλά ότι μοιράζονται την ίδια μοίρα με εμάς. Αντί να τους κάνουμε να αισθάνονται ξένο σώμα σε μία χώρα που την χρειάζονται και τους χρειάζεται, αυτή η πατρίδα να τους αγαπήσει και να την αγαπήσουν. Τα πανεπιστήμια της να τους αγκαλιάσουν, να τους δώσουν διέξοδο και να εκμεταλλευτούν τη φιλοδοξία τους για πρόοδο. Το βίωμα να γίνει πατρίδα.

Και να αντικαταστήσουμε με παραγωγικούς εργάτες γνώσης τους γραφικούς και ανόητους φωνακλάδες, οι οποίοι στην περίπτωση των συγκεκριμένων ΟΥΚάδων αποδεικνύονται τόσο ανεκπαίδευτοι που δεν είναι σε θέση καν να κρίνουν ότι σε μια παρέλαση δε φωνάζει κανείς τέτοια βλακώδη συνθήματα. Και αντί για καλλιστεία ψευτοπατριωτισμού να προβούμε σε κάτι πραγματικά πατριωτικό. Να χτίσουμε γερά την πρώτη γραμμή άμυνας της χώρας, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Προτείνουμε λοιπόν στο Υπουργείο Άμυνας και Παιδείας τη συμβολική και άμεση κατάργηση των στρατιωτικών παρελάσεων και την αντικατάστασή τους με ουσιαστικές εκδηλώσεις μνήμης των εθνικών εορτών. Με παράλληλη τροποποίηση της σχετικής γραμμής του προϋπολογισμού, έτσι ώστε μέρος των σχετικών κονδυλίων να διοχετευτούν σε υποτροφίες για σπουδές Ελλήνων μη ελληνικής καταγωγής.

Να δώσουμε στον ελληνισμό νόημα πιο ευρύχωρο και πιο αληθινό. Τον πατριωτισμό όχι του κοινού αίματος, αλλά της γνώσης και της κοινής μοίρας.

Thursday, March 25, 2010

Hellenic Report on National Consultation on Youth Employment

National Working Group on Youth Employment for the implementation of the Structured Dialogue in the renewed framework for the European Cooperation in the Youth field


FIRST PHASE OF CONSULTATION*
(15 January – 15 March 2010)

CONCLUSIONS


Α) Diagnosis of the situation
Youth employment and its impact on youth autonomy
Employment/unemployment:
Youth unemployment constitutes perhaps the main problem that young people face today in Greece. The rate of youth unemployment is one of the highest in Europe and even much higher in relation to the rate of total unemployment in Greece. Moreover, the employment quality of those who have work is relatively low. The flexible employment in which young people are obliged to run, the phenomenon of employers’ arbitrariness and of non-effective function of the control mechanisms, as well as the uncertainty of the future of the social security system create a feeling of insecurity among young people.
Access to labour market:
The obstacles that especially young people face in accessing the labour market constitute the main youth problem in our country. What is observed is a lack of effectiveness of the national policies supporting the access to labour market. For this reason, there is a demand for strengthening these policies with active measures and reforming the institutions responsible for their implementation. Moreover, part-time employment is more extensive than the desirable full-time one due to the insecurity of finding a job.

Youth autonomy:
In Greece, the phenomenon of insufficient youth autonomy is highlighted. Youth employment is considered the key factor for the promotion or prevention of youth autonomy. Another reason is social culture. In this respect, many young people decide to leave their parents’ house after the age of 30 and try to be autonomous. Also, many argue for the role the obligatory military service may play in young people’s autonomy as well as for the lack of national youth housing policy. Additionally, young people’s available income is relatively low and for this reason supporting and reinforcing policies are required. To this extent the European Youth Card could play an essential role which should be strengthened at European and national level.

Entrepreneurship and self-employment of young people
The phenomenon of entrepreneurship of need and not that of opportunity is intensely observed. Also, we often come across with the problems of short-term entrepreneurship and lack of export orientation of new enterprises. What is required is a turn in the reinforcement of entrepreneurship of high possibilities as well as the reinforcement and promotion of structures of youth entrepreneurship support such as the youth entrepreneurship units. Furthermore, an action of cost reduction on the commencement and initial growth of youth entrepreneurship should take place and in general, a coordinated action which aims at facilitating youth entrepreneurship. The decentralised/regional dimension of entrepreneurship reinforcement should be an important element of the national policies.

Working conditions and equal treatment. Conciliation of private and working life
The phenomenon of under-employment and hetero-employment is intensely observed among young people. Moreover, phenomena such as those of uninsured employment, of full-time employment with contracts of part-time, of self-employment in the context of dependent employment, of renting employees and so on are observed. Additionally, the phenomenon of age-related discrimination in the labour market is intensely noted, but as a common practice and not in an institutional way. The decreased quality of employment and the lack of autonomy of many young people have a negative impact on the conciliation of private and working life. Young mothers and single-parent families face a great problem in this field. The framework of the labour and social security legislation is extremely complex, while at the same time there are not any efficient control mechanisms. There is also a serious problem of inter-generational justice in the national financial and social security policies. A diminution of bureaucracy, a coding of legislation and reinforcement in practice of the control mechanisms are required.

Training and education, life long learning and mobility. Innovation, creativity and the use of new IT
There is great consideration on the effectiveness of the link between higher education and labour market. Technical education is much depreciated, while at the same time the effectiveness of the school vocational guidance is decreased. The labour market does not fully recognise non formal and informal learning and questions of certifying them still exist; that is why there is a great need for their institutional recognition. Cases of low, if any, business training of new employees and in general life-long learning are observed. A framework for the reinforcement of social abilities of young people does not exist. Innovation and creativity are rarely promoted either through structures or as a culture, an educational object or a national youth policy.

Social dialogue, participation and rights of workers
Young people are underrepresented in the decision-making processes at all levels, such as in institutions, political parties, employers’ and trade unions. Until recently, there has not been any form of national youth policy. There is lack of institutional representation of young people except at local level, where there are no specific tasks; also there is no provision institutionalising structured dialogue with young people. Furthermore, youth representatives are not included in the structures of social dialogue and as a result their voice is not officially heard by decision-makers.

Social cohesion and inclusion
Young people living in remote and inaccessible areas face problems in terms of social cohesion and inclusion. Education, training and labour access opportunities are relatively few.
Young people belonging to vulnerable groups, such as ROMA, young people with disabilities, homosexuals and so on, face great problems of social inclusion.

Β) Identification of Priorities
All the above problems should be tackled with policies at European and national level. What is of immediate need is to adopt a specific framework of recognizing the problems and identifying the appropriate tackling level. An important step to this effect should be the launch of a specific European and national youth strategy, based on horizontal policies and funding. Main policy priorities should be the unemployment reduction and the employment reinforcement, as well as the education and training of young employees.

C) Indicative proposals

  • Launch of an horizontal National Youth Policy and further development of the European Youth Policy
  • Further development and institutionalisation of the structured dialogue with young people on policies of youth concern
  • Creation of youth housing policy
  • Strengthening of policies for the substantial promotion of youth employment, self-employment and in the field of entrepreneurship
  • Further development and promotion of the European Youth Card at national and European level
  • Reform of the social security system based on the concept of inter-generational justice, on ensuring youth rights and the sustainability of the social security system
  • Labour market reforms targeted at reducing the non-wage labour costs, simplifying the laws and procedures as well as strengthening the control mechanisms
  • Promotion of alternative funding tools for the reinforcement of entrepreneurship and self-employment
  • Further development and empowerment of activities in the field of social economy
  • Launch of the institution of the Generation Ombudsman for the evaluation and consultation regarding the impacts of current policies on future generations.

* Το παραπάνω κείμενο κατατέθηκε στην ΕΕ από την Ελληνική Εθνική Ομάδα Εργασίας για τη νέα γενιά, με αφορμή την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του Ευρωπαϊκού Διαλόγου για την Απασχόληση των νέων στην Ευρώπη. Την πρωτοβουλία ανέλαβε η Ισπανική Προεδρία. Η Εθνική Ομάδα Εργασίας έχει αναλάβει το συντονισμό και την οργάνωση του ελληνικού ανοιχτού διαλόγου. Αποτελείται από τους εκπροσώπους των παρακάτω φορέων και οργανώσεων: Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας, Γραμματεία Νέων ΓΣΕΕ, «γενιά των 700 ευρώ» - G700, Youthnet Hellas, ΤΟΣΥΝ Μεγάρων, εκπρόσωπος Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, εκρόσωπος της ακαδημαϊκής κοινότητας στο πεδίο των πολιτικών νεολαίας.

Tuesday, March 23, 2010

Έξω τα γουρούνια απ' την ΕΕ. Έξω οι γουρούνες απ' την Ελλάδα

Της G700
Δημοσιεύτηκε στο Newstime*

Αν περιμένετε να διαβάσετε ακόμα ένα άρθρο για την οικονομική κρίση, το ελληνικό δημοσιονομικό ζήτημα, τα PIGS και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα απογοητευτείτε. Οι παρακάτω γραμμές είναι αφιερωμένες στην αθλητική βία. Στις γουρούνες (κροτίδες) που πετάνε τα γουρούνια (χούλιγκανς) στο γήπεδο, καταστρέφοντας τη ζωή απλών ανθρώπων.

Την περασμένη Κυριακή, στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού γράφτηκε ένα ακόμα επεισόδιο βίας στα ελληνικά γήπεδα. Σε ανύποπτο χρόνο, μια εργαζόμενη στην ιδιωτική ασφάλεια του γηπέδου έχασε τα δάχτυλα του ενός χεριού της προσπαθώντας να απομακρύνει μια κροτίδα από τον αγωνιστικό χώρο.

Τα κροκοδείλια δάκρυα των ιθυνόντων της ΠΑΕ Παναθηναϊκός προκαλούν αγανάκτηση, οργή έως και πλήρη αηδία. Ποιος άραγε είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια του γηπέδου, άλλος από την ομάδα που φιλοξενεί το ματς; Ποιος είναι υπεύθυνος για το γεγονός ότι στο ΟΑΚΑ την Κυριακή υπήρχε στην κυριολεξία ένα ολόκληρο οπλοστάσιο από καπνογόνα και κροτίδες; Ποιος είναι αρμόδιος να ελέγξει ότι στο γήπεδο δεν έχουν περάσει επικίνδυνα αντικείμενα, αν όχι οι σεκιουριτάδες των διοργανωτών;

Δυστυχώς, ο ΠΑΟ, όπως επίσης ο Ολυμπιακός -θα θυμάστε το αεροβόλο που πυροβόλησε τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού στο προηγούμενο ντέρμπι…-, αλλά και η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και τελευταία και ο Ηρακλής, αποτελούν τους στυλοβάτες και βασικούς προαγωγούς της βίας στα ελληνικά γήπεδα. Δεν είναι μόνο ότι όλοι αυτοί δεν θέλουν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των οπαδών τους εντός γηπέδων, θέτοντας αυστηρούς κανόνες ασφάλειας όπως ορίζει ο αθλητικός νόμος. Είναι ότι σαν βασικοί μέτοχοι της Σουπερλίγκας αποποιούνται την αντικειμενική ευθύνη που φέρουν για τη διαγωγή των οπαδών τους εντός και πέριξ του γηπέδου. Ταυτόχρονα δεν επιτρέπουν αλλαγές και παρεμβάσεις στο πειθαρχικό δίκαιο και τα διοικητικά μέτρα που θέτει η ΕΠΟ, μέτρα που θα βοηθούσαν να μπει μια στοιχειώδης τάξη.

Ποια είναι αυτά; Ενδεικτικά αναφέρουμε α) την αυτόματη υποχρεωτική διακοπή του αγώνα από το διαιτητή σε περίπτωση ρήξης κροτίδων και η συνέχιση του ματς κεκλεισμένων των θυρών αργότερα από το λεπτό που σταμάτησε, β) την επιβολή της απαγόρευσης παρακολούθησης αθλητικών συναντήσεων σε οπαδούς που προκαλούν επεισόδια –γνωρίζετε ότι άτομα καταδικασμένα για επεισόδια ακόμα κυκλοφορούν στο γήπεδο με την ανοχή των ομάδων τους;, γ) τη θεσμοθέτηση αστικής ευθύνης για ΠΑΕ και ΚΑΕ έτσι ώστε οι ομάδες να παρέχουν εγγυήσεις για αποζημιώσεις σε βλάβες (σωματικές ή υλικές) που προκλήθηκαν εξαιτίας αθλητικής συνάντησης στην οποία συμμετείχαν, δ) την υποβάθμιση σε μικρότερη κατηγορία.

Επειδή όμως κανένα ελληνικό αθλητικό σωματείο δεν αποδέχεται τέτοια μέτρα και επειδή καμία ομάδα δεν πρόκειται να εφαρμόσει τους κανόνες ασφάλειας που θέτει ο αθλητικός νόμος (άδεια καταλληλότητας γηπέδου, σωστή χωροταξία, ανοιχτοί διάδρομοι, κανόνες πυρασφάλειας, ηλεκτρονικό εισιτήριο, σωστά εκπαιδευμένοι stewards κοκ), δε μένει παρά μία απλή λύση. Αποκλεισμός όλων ανεξαιρέτως των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για καμιά τριετία, σε συνδυασμό με επιλεκτική απαγόρευση συμμετοχής στο πρωτάθλημα όσων τα γήπεδα και οι κανόνες ασφάλειας δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου. Για να βάλουν μυαλό. Έξω τα γουρούνια απ’ την ΕΕ. Έξω οι γουρούνες απ’ την Ελλάδα.

**To Newstime είναι ένας νέος διαδικτυακός "τόπος" ενημέρωσης και ανάλυσης. H ομάδα της G700 αρθρογραφεί τακτικά για την ενότητα Παρεμβάσεις.

Friday, March 19, 2010

Φορολογική Δικαιοσύνη

Διαχρονικά, μία από τις μεγαλύτερες αδικίες σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, αλλά και του ίδιου του Ελληνικού κράτους, συντελείται στα πλαίσια του φορολογικού συστήματος. Από τη μία έχουμε τους συνήθεις ύποπτους που πληρώνουν κανονικά: μισθωτούς και συνταξιούχους χωρίς δεύτερη "μαύρη" δουλειά και συνεπείς ελεύθερους επαγγελματίες. Από την άλλη τον συρφετό των ειδικών ομάδων που κάποια στιγμή, για διάφορους λόγους, κατάφεραν να εξαιρεθούν από τους γενικούς φορολογικούς κανόνες.

Πρόκειται για μηχανικούς, αρχιτέκτονες, ιδιοκτήτες περιπτέρων, ταξί, βενζινάδες, πρακτορεία ΠΡΟΠΟ κ.α., επαγγελματίες που εδώ και χρόνια έμαθαν να ζουν στον αστερισμό των εξαιρέσεων και των ειδικών ρυθμίσεων. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι όλοι οι ταξιτζήδες στην Αθήνα σήμερα έχουν εισόδημα 16 χιλιάδες ευρώ, όσο δηλαδή κι ένας δευτεροετής διοικητικός υπάλληλος Νομαρχίας, και άρα πρέπει να φορολογούνται αυτοτελώς γι' αυτό; Ποιος είναι σε θέση να ισχυριστεί ότι ένας βενζινάς που έχει ταμειακή μηχανή για να πουλάει νερά και πατατάκια, δεν μπορεί τεχνικά να βάλει ταμειακή για να πουλάει βενζίνη; Πόσο μάλλον που ήδη, αυτός ο ίδιος βενζινάς κόβει απόδειξη από αυτή την ίδια ταμειακή μηχανή με τα πατατάκια, αν κάποιος πελάτης πληρώσει τη βενζίνη με πιστωτική;

Λίγο έλλειψε, κάτω από την αφόρητη πίεση των ραντιέριδων, να πειστεί για όλα αυτά τα τρελά η κυβέρνηση. Ευτυχώς, όμως, κάτω από την πίεση της πλειοψηφίας που απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη, απέσυρε τις δεύτερες σκέψεις της και κατέθεσε προς ψήφιση ένα φορολογικό νόμο που βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Έτσι, όλοι όσοι μέχρι σήμερα λούφαραν, θα υποχρεωθούν να εγκαταστήσουν ταμειακές μηχανές και να εκδίδουν αποδείξεις, και θα φορολογούνται με βάση τα εισοδήματά τους. Ανάμεσα σε άλλα προβλέπεται η επέκταση του ΦΠΑ σε οικονομικές δραστηριότητες που σήμερα δεν καλύπτονται ή απαλλάσσονται και δεν προβλέπονται γι΄ αυτές εξαιρέσεις από την Οδηγία της ΕΕ για τον ΦΠΑ. Για παράδειγμα οι δικηγόροι υποχρεούνται επιτέλους να αποδίδουν Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Ακόμα και η εκκλησιαστική περιουσία θα φορολογηθεί με συντελεστή 20%. Τέλος καταργούνται δεκάδες φοροαπαλλαγών ενώ θεσπίζονται αυτονόητα μέτρα όπως η υποχρεωτική μισθοδοσία μέσω τραπεζικού λογαριασμού. Και κάτι ακόμα που αφορά τους νέους της γενιάς των 700 ευρώ. Θεσπίζεται 3ετές αφορολόγητο για δημιουργία και λειτουργία νέων επιχειρήσεων από άτομα ως 35 ετών.

Στα χαρτιά λοιπόν επήλθε σε μεγάλο βαθμό η πολυπόθητη φορολογική δικαιοσύνη. Μένει τώρα το άλλο μεγάλο στοίχημα. Η κινητοποίηση, ο εκσυγχρονισμός και η καλύτερη οργάνωση του διοικητικού μηχανισμού. Εδώ έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα.

Thursday, March 18, 2010

Τα ρετιρέ των εξαιρέσεων

Εδώ και μερικούς μήνες επικροτούμε τα σκληρά οικονομικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και καλούμε τη γενιά μας, αλλά και όλους τους Έλληνες εργαζόμενους να τα στηρίξει για να σωθεί η ελληνική οικονομία απ' τη χρεοκοπία. Μόλις πρόσφατα, στηρίξαμε την αυτονόητη απόφαση του οικονομικού επιτελείου να περικόψει τις χρυσές ρυθμίσεις του πανάκριβου λουκέτου Χατζηδάκη στην Ολυμπιακή Αεροπορία, σύμφωνα με το οποίο κάποιος μπορεί να μεταταχτεί στο δημόσιο με μισθό Ολυμπιακής ή να πάρει 50% προσαύξηση ενσήμων για να βγει πρόωρα στη σύνταξη. Μάλιστα, δεδομένων των προειδοποιήσεων ΓΑΠ για τα ρετιρέ του δημοσίου και την ιδιωτική παρασιτική οικονομία το σαββατοκύριακο που πέρασε, θεωρήσαμε ότι επιτέλους ήρθε η ώρα. Η καμπάνα χτυπάει για τα ρετιρέ.

Δυστυχώς όμως, απ' ότι φαίνεται υπάρχουν μερικά ρετιρέ που καλά κρατούν. Στο φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε πριν από μερικές μέρες εξαιρούνται από το λογιστικό προσδιορισμό του φορολογητέου εισοδήματος, βάσει βιβλίων εσόδων - εξόδων και αποδείξεων πώλησης, οι συνήθεις ύποπτοι. Ταξιτζήδες, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, βενζινοπώλεις και πολλοί άλλοι παίρνουν αναβολή ενός έτους. Την ίδια στιγμή μισθωτοί, συνταξιούχοι και κοινοί ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να πληρώσουν άμεσα το μάρμαρο της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Τα ρετιρέ των εξαιρέσεων κατάφεραν για πολλοστή φορά να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, αφήνοντας στους άλλους να πληρώσουν το λογαριασμό.

Ένα πράγμα έχουμε να πούμε κι ας ελπίσουμε ότι θα γίνει κατανοητό από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Πορευτείτε με οδηγό την κοινωνική δικαιοσύνη και μην παρεκτρέπεστε. Μην υποκύπτετε σε πιέσεις της κάθε πεθαμένης ιστορικά και κοινωνικά συντεχνίας. Βάλτε μυαλό. Πάρτε πίσω τις επαίσχυντες εξαιρέσεις γιατί θα σας πάρει και θα σας σηκώσει. Πείτε όχι στα ρετιρέ των εξαιρέσεων.

Monday, March 15, 2010

Η καμπάνα χτυπάει για τα ρετιρέ

Στις αρχές Μαρτίου, μια χούφτα απολυμένων της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας κατέλαβαν το Εθνικό Λογιστήριο και έκλεισαν με οδοφράγματα την οδό Πανεπιστημίου. Η κατάληψη που κράτησε δέκα μέρες, αποτέλεσε μέγιστη πρόκληση για τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες εργαζόμενοι κλήθηκαν να προβούν σε θυσίες για να σωθεί η οικονομία, μερικές δεκάδες προνομιούχοι υπάλληλλοι μιας πρώην ΔΕΚΟ αποφάσισαν να προκαλέσουν ασφυξία στο κράτος και κυκλοφοριακή ανακοπή στο κέντρο της Αθήνας. Στόχος τους να περισώσουν σκανδαλώδεις ρυθμίσεις της χρυσής εθελούσιας εξόδου που τους έταξε η προηγούμενη κυβέρνηση στις 16 Σεπτεμβρίου 2009, λίγο πριν από τις εκλογές της 5ης Οκτωβρίου. Ποιες είναι αυτές; Μετάταξη στο δημόσιο με μισθό Ολυμπιακής ή προσαύξηση των ενσήμων κατά 50% προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα.

Το “λουκέτο” Χατζηδάκη στην κρατική Ολυμπιακή δεν είναι απλά πανάκριβο -υπολογίζεται ότι στοιχίζει περίπου 1,4 δισ. ευρώ όσο δηλαδή και το σύνολο του 14ου μισθού των ΔΥ- είναι και σκανδαλώδες από άποψη κοινωνικής δικαιοσύνης. Που ακούστηκε κάποιος ο οποίος απολύεται, αντί να λαμβάνει την αποζημίωση που του αναλογεί, είτε να συνταξιοδοτείται πρόωρα, είτε να προσλαμβάνεται στο κράτος με το μισθολογικό καθεστώς της προηγούμενης δουλειάς του; Μήπως να απολυθούμε όλοι και στη συνέχεια να εκβιάσουμε την είσοδό μας στο δημόσιο με διπλάσιο μισθό;

Ορθά λοιπόν η κυβέρνηση αποφάσισε, αρχές Φεβρουαρίου, να μην κυρώσει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου της ΝΔ, έτσι ώστε όσοι απολυμένοι της Ολυμπιακής μετατάσσονται στο δημόσιο να λαμβάνουν το μισθό της υπηρεσίας στην οποία μεταβαίνουν και έτσι ώστε να διατηρηθεί το κατώτατο πλαφόν των 10.500 ενσήμων για συνταξιοδότηση. Μιλάμε για κάτι το εντελώς αυτονόητο, που όμως δε γίνεται αποδεκτό απ' τα καλοταϊσμένα ρετιρέ.

Δυστυχώς γι' αυτούς, με το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας και την κατάληψη του Λογιστηρίου του κράτους αποδείχτηκε το μέγεθος της εγωιστικής και συμφεροντολογικής συμπεριφοράς των ομάδων που προσπαθούν δια της βίας να πείσουν τους πολίτες ότι η σκανδαλώδης εύνοια αποτελεί δικαιοσύνη.

Ε, λοιπόν οι πολίτες δεν το χάφτουν αυτό το παραμύθι πλέον. Η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί να συνεισφέρουν όλοι δίκαια για να βγούμε από την οικονομική κρίση. Απαιτεί η ανάκαμψη να χτιστεί πάνω σε υγιείς βάσεις με κριτήριο την κοινωνική δικαιοσύνη και την παραγωγικότητα.

Η καμπάνα χτυπάει για τα ρετιρέ. Όχι μόνο για τους προνομιούχους της εργατικής αριστοκρατίας των ΔΕΚΟ, αλλά για όλα ανεξαιρέτως τα εγωιστικά συμφέροντα και τους ραντιέριδες -ΠΑΕ, παρασιτικούς επιχειρηματίες, φοροφυγάδες, αυτοτελώς φορολογούμενους, υπαλλήλους της Βουλής προστατευόμενους του εκάστοτε Προέδρου της και πολλούς άλλους- που έχουν συσωρευτεί στις δομές της οικονονομίας προκαλώντας παραγωγική αρτηριοσκλήρωση. Η κοινωνία είναι έτοιμη. Η προειδοποίηση που απυήθηνε ο πρωθυπουργός στα ρετιρέ το σαββατοκύριακο πρέπει γρήγορα να μεταφραστεί σε πρακτικά μέτρα.

Saturday, March 13, 2010

Ακριβή ανάπτυξη και δίκαιη λιτότητα

Του Μάνου Ματσαγγάνη*
Αυγή, 7-3-2010

Η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία έχει διάφορες όψεις. Η δημόσια συζήτηση συχνά επικεντρώνεται στις πιο ορατές από αυτές, όπως για παράδειγμα στα περίφημα σπρεντς, δηλαδή στο υψηλό κόστος δανεισμού. Αυτό είναι λογικό, αφού οι ορατές όψεις της κρίσης τυχαίνει να είναι οι πιο επείγουσες. Από την άλλη, είναι και συγκυριακές, καθώς και άμεσα (όχι εύκολα) αντιμετωπίσιμες.

Κάποια στιγμή η κερδοσκοπική πίεση στην οικονομία θα υποχωρήσει. Όμως, δεν θα έχει περάσει η κρίση όταν συμβεί αυτό. Αντίθετα, τότε θα έλθει στην επιφάνεια η μονιμότερη αιτία της, η ουσία της παθογένειας που παράγει ελλείμματα. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη δραματική απόσταση μεταξύ των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας και των καταναλωτικών προσδοκιών των πολιτών.

Το παραγωγικό μοντέλο που έχει διαμορφωθεί βασίζεται:

-στους χαμηλούς μισθούς,
-στη χαμηλή εξειδίκευση,
-στην περιορισμένη αξιοποίηση της τεχνολογίας,
-στη δυσπιστία των επιχειρήσεων απέναντι στην καινοτομία,
-στην κατά συρροή παραβίαση του εργατικού δικαίου,
-στην περιφρόνηση των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων,
-στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων.

Πρόκειται για ένα παραγωγικό μοντέλο «φτηνής ανάπτυξης», το οποίο έχει προ πολλού εξαντλήσει την όποια δυναμική του.

Αντίθετα, τα καταναλωτικά πρότυπα που έχουμε υιοθετήσει είναι εφάμιλλο, αν όχι ακριβότερα -πολύ πιο προηγμένων οικονομιών από τη δική μας. Ταυτόχρονα, η παρακμή της δημόσιας παροχής (π.χ. στους τομείς των υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης) σημαίνει μεγάλη επιβάρυνση για αγαθά που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρέχονται δωρεάν από το κράτος.

Με άλλα λόγια, την ώρα που η εθνική οικονομία χάνει έδαφος στις διεθνείς αγορές επειδή παράγει προϊόντα χαμηλής ποιότητας σε όχι συμφέρουσες τιμές, η εγχώρια ζήτηση απορροφά ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης. Η κατανάλωση αυτή συχνά αφορά εισαγόμενα προϊόντα, ενώ σε σημαντικό βαθμό χρηματοδοτείται από δανεισμό (ιδιωτικό ή δημόσιο).

Είναι φανερό ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι βιώσιμη. Όταν κάποιος ζει συνεχώς με δανεικά, το χρέος του διογκώνεται και στο τέλος κανείς δεν είναι πρόθυμος να του δανείσει χωρίς όλο και μεγαλύτερες εγγυήσεις. Σε τελευταία ανάλυση, το δίλημμα δεν είναι μεταξύ «σκληρών» ή μη μέτρων σταθεροποίησης, αλλά μεταξύ εξυγίανσης και χρεοκοπίας.

Το δυστύχημα είναι ότι, επειδή σπαταλήσαμε τα χρόνια των παχιών αγελάδων (υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης από τα μέσα της δεκαετίας του '90), είμαστε τώρα υποχρεωμένοι να επιχειρήσουμε την εξυγίανση μέσα σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης.

Η μετάβαση προς ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο είναι κάθε άλλο παρά εύκολη.
Απαιτεί μια διαφορετική επιχειρηματική κουλτούρα που να σέβεται την εργασία και να επενδύει σε αυτή, με στόχο την παραγωγή ελκυστικών προϊόντων σε ανταγωνιστικές τιμές.

Προϋποθέτει επίσης την επικράτηση μιας πιο απαιτητικής ηθικής της εργασίας εκ μέρους των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους.

Συνεπάγεται τέλος βαθιές μεταρρυθμίσεις για την αποτελεσματική καταπολέμηση χρόνιων προβλημάτων στην οικονομία, στην απασχόληση, στην ασφάλιση, στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη.

Πάντως, όσο αποφασιστικά (και όσο γρήγορα) και αν κινηθούμε προς την κατεύθυνση της ακριβής ανάπτυξης, η κρίση δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την κατανάλωση. Κατ' αρχήν ποσοτικά: λίγοι αμφιβάλλουν ότι μας περιμένουν θυσίες, και μάλιστα για αρκετό καιρό. Όμως, η μονόπλευρη μείωση των εισοδημάτων των μισθωτών δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα όσο:

-διαιωνίζεται η φορολογική ασυλία άλλων κατηγοριών,
-παραμένει κανόνας η κακοδιαχείριση των δημόσιων πόρων,
-η διαφθορά εξακολουθεί να κυριαρχεί στη δημόσια ζωή.

Συνεπώς, για να έχει αποτέλεσμα η προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης, θα πρέπει να συμπέσει με την αποκατάσταση της νομιμότητας και την περικοπή της σπατάλης σε όλους τους τομείς. Επίσης, θα πρέπει οι θυσίες να επιμερίζονται ανάλογα με τη δυνατότητα καθενός να συνεισφέρει, αρχής γενομένης από όσους την τελευταία περίοδο πλούτισαν εύκολα.

Συνεπώς, η λιτότητα για να είναι οικονομικά αποδοτική και κοινωνικά αποδεκτή θα πρέπει να είναι δίκαιη.

Επί πλέον, η μεγάλη αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης την προηγούμενη περίοδο δεν έκανε ευτυχέστερους τους πολίτες:

-τροφοδότησε μια επίπλαστη ευημερία που εξαντλήθηκε στη ρηχή και επιδεικτική συσσώρευση υλικών αγαθών,
-ενέτεινε τις οικονομικές ανισότητες,
-ενίσχυσε τις κοινωνικές παθογένειες (το στρες, την εγκληματικότητα),
-επιδείνωσε την καθυστέρηση της δημόσιας υποδομής,
-επιτάχυνε την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Βέβαια, παρότι η αύξηση του εισοδήματος δεν εγγυάται πραγματική ευημερία, η μείωσή του προκαλεί μεγαλύτερη δυστυχία, ιδίως βραχυπρόθεσμα, αφού ανατρέπει προσδοκίες και σχέδια.

Ίσως όμως, μεσοπρόθεσμα, η λιτότητα να είναι ευκαιρία για μια αλλαγή πορείας. Αρκεί να αντιστραφεί η τάση ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών αγαθών. Αρκεί να ενισχυθεί η ποιότητα των δημοσίων αγαθών -των ελεύθερων χώρων, των δρόμων και των πλατειών, των αστικών πάρκων και των εθνικών δρυμών, όχι μόνο των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μια εναλλακτική καθημερινότητα: τα παιδιά πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς, οι επισκέψεις στο γιατρό είναι δωρεάν, οδηγούμε λιγότερο, περπατάμε και ποδηλατούμε περισσότερο, κυκλοφορούμε με το μετρό ή το λεωφορείο, κολυμπάμε σε ελεύθερες παραλίες (όχι σε οργανωμένες πλαζ), αθλούμαστε στα πάρκα μαζί με τους φίλους μας (όχι στο ιδιωτικό γυμναστήριο μόνοι μας), μαγειρεύουμε συχνότερα στο σπίτι με φίλους, μποϋκοτάρουμε τα πληκτικά αλλά υπερτιμημένα μπαρ ή εστιατόρια.

Ποιος αμφιβάλλει ότι, εάν όλα αυτά συνέβαιναν αληθινά, η λιτότητα (δηλαδή η μείωση των χρηματικών εισοδημάτων) θα συμβάδιζε με τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας;

*Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών

Wednesday, March 10, 2010

Εθνική Ομάδα Εργασίας: κείμενο θέσεων G700

ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
ΘΕΣΕΙΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ 700 ΕΥΡΩ – G700*


Ι.
Το πρόβλημα


Τα τελευταία πέντε χρόνια έχει αναδειχτεί πανευρωπαϊκά το πρόβλημα του λεγόμενου ευρωπαϊκού “πρεκαριάτου”. Της επισφαλούς δηλαδή νέας γενιάς, μίας νέας κοινωνικής τάξης μη προνομιούχων πολιτών, η οποία σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις (προλεταριάτο), φέρει ως κεντρικό προσδιοριστικό στοιχείο την ηλικία και την άδικη κατανομή ευκαιριών και πόρων ανάμεσα στις γενιές.

Τα ονόματα που έχει πάρει το πρεκαριάτο στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες είναι πολλά και ευφάνταστα. Γενιά της επισφάλειας (precarious generation ή generaration P), γενιά των 1000 ευρώ σε Ιταλία και Ισπανία (milleuristi - mileuristas), γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα (G700), γενιά της πρακτικής άσκησης και των stage σε Γερμανία και Αυστρία (generation praktikum), η γενιά που γύρισε στο σπίτι (homecoming generation), η ανασφαλής, πιεσμένη, υπερφορολογημένη και καταχρεωμένη γενιά (IPOD generation insecure, pressurised, overtaxed and debtridden).

Επιγραμματικά, το “πρεκαριάτο” συγκροτείται από νέους και νέες ηλικίας 19 έως 34 ετών, συχνά με επαρκή τυπικά προσόντα, οι οποίοι στα πρώτα βήματα του εργασιακού/κοινωνικού τους βίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντινεανικό και εκμεταλευτικό εργασιακό status quo. Όταν αποφεύγουν την ανεργία, είναι -κατά κανόνα- αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν μία εχθρική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι ηλικιακές επετηρίδες σε συνδυασμό με τις χαμηλές αμοιβές, την υπερεργασία, την πολυαπασχόληση, την προσωρινότητα, την ανομία και την άναρχη ευελιξία.

Επιπρόσθετα, σε πάρα πολλές χώρες η αγορά εργασίας επιβαρρύνεται με πολιτικές και θεσμικές αστοχίες (διαρθρωτικά προβλήματα), όπως οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί κοινωνικής κινητικότητας, τα τεράστια φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη και τα υποβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

Πράγματι, οι δυσκολίες που βιώνει το πρεκαριάτο είναι αποτέλεσμα διαχρονικών θεσμικών και πολιτικών αστοχιών. Η μυωπική λογική των δημόσιων πολιτικών και η επιμονή στα βραχυχρόνια αποτελέσματα, η αδυναμία προσαρμογής των κοινωνικών κρατών στα σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα (δημογραφική γήρανση), οι πολιτικώς βολικές μεταρρυθμίσεις και η διαιώνιση κρίσιμων διαρθρωτικών αδυναμιών, σε συνδυασμό με την πολιτική - θεσμική περιθωριοποίηση των νέων και την υπο-εκπροσώπησή τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, έχουν επισωρεύσει τεράστια “κοινωνικά βάρη” (δημόσιο χρέος, ασφαλιστικό χρέος, οικολογικό έλλειμμα), που τα πολιτικά συστήματα επιλέγουν να φορτώνουν στη νέα γενιά και στις μελλοντικές γενιές.

Παρά την επίσημη πολιτική ρητορεία και τις δεοντολογικές παραινέσεις για την αποτελεσματική αξιοποίηση του νεανικού ανθρώπινου δυναμικού και τη δίκαιη κατανομή των κοινωνικών βαρών μεταξύ των γενεών, οι δημόσιες πολιτικές χαρακτηρίζονται από αδράνεια και μεταρρυθμιστικό αδιέξοδο. Οι διαγενεακές ανισότητες διογκώνονται και οι πολιτικά-εκλογικά μη ελκυστικές μεταρρυθμίσεις αναβάλλονται διαρκώς με αποτέλεσμα να έχουμε φαινόμενα, όπως είναι χαρακτηριστικά η σημερινή δημοσιονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, προηγουμένως η Ιρλανδία και αύριο ίσως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Έτσι, αναδεικνύεται ένα ευρωπαϊκό παράδοξο: σε συνθήκες δημογραφικής γήρανσης, όπου οι νέοι αποτελούν πόρο σε σπανιότητα (scarce resource), σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες η νέα γενιά παραμένει στο πολιτικό, θεσμικό και οικονομικό περιθώριο.

Σήμερα, στα προβλήματα του ευρωπαϊκού πρεκαριάτου έρχεται να προστεθεί το βάρος της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της ύφεσης. Ήδη, το Δεκέμβριο του 2009 σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat η ανεργία στους νέους μέχρι 25 ετών είχε φτάσει το 21% στην ευρωζώνη και 21,4% στην ΕΕ των 27. Σε ορισμένες χώρες μάλιστα υπάρχει πραγματική έκρηξη όπως στην Ισπανία όπου η ανεργία των νέων έχει ακουμπήσει το 44,5%. Τι μπορεί να γίνει;

ΙΙ.
New Deal για τους νέους της Ευρώπης


Προτείνεται η προώθηση ενός New Deal για τη νέα γενιά με πολιτικές που αναδιανέμουν ευκαιρίες και πόρους υπέρ των νέων.

Οι πολιτικές αυτές μπορούν να χωριστούν σε:

α) μέτρα που βοηθούν τους νέους στο εργασιακό τους ξεκίνημα αυξάνοντας το διαθέσιμο εισόδημά τους και βοηθώντας τους να βρουν αυτόνομη κατοικία, όπως:

- η θεσμοθέτηση ενός πριμ απασχόλησης υπό τη μορφή πιστωτικού φόρου, για νέους μέχρι 25 ετών ή για νέους που βρίσκοντα στα πρώτα τρία χρόνια δουλειάς, το ύψος του οποίου θα προσδιοριστεί ανάλογα με τις περιστάσεις σε κάθε χώρα

- η επιδότηση του ενοικίου ή της αγοράς κατοικίας ή αντίστοιχα η εγγύηση του στεγαστικού δανείου για αγορά πρώτης κατοικίας για νέους μέχρι 30 ετών

- η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για εργαζόμενους νέους μέχρι 25 ετών ή για νέους που διανύουν τα τρία πρώτα χρόνια εργασίας

- η επέκταση της ευρωπαϊκής κάρτας νέων σε περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες εντός των κρατών μελών

β) παρεμβάσεις σε καίρια πεδία της οικονομίας που ενισχύουν τη διαγενεακή και κοινωνική δικαιοσύνη, όπως:

- μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού έτσι ώστε να μειωθεί το βάρος από εισφορές και γραφειοκρατία

- μεταρρύθμιση του φορολογικού έτσι ώστε να επιβαρυνθούν λιγότερο τα εισοδήματα από εργασία

- μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας έτσι ώστε να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος

- διασφάλιση της μη καταχρηστικής χρήσης του θεμσού της πρακτικής άσκησης

- μείωση του δημόσιου και ασφαλιστικού χρέους έτσι ώστε να μην αυξηθεί στο μέλλον ο καθαρός φόρος εισοδήματος στο σύνολο του εργασιακού βίου ενός ανθρώπου (net life income tax)

- επένδυση σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας, για παράδειγμα την πράσινη ενέργεια

- δημιουργία εναλλακτικών χρηματοδοτικών εργαλείων έξω από το παραδοσιακό τραπεζικό σύστημα κυρίως επέκταση της μικροπίστωσης


ΙΙΙ.
Επένδυση στην επιχειρηματικότητα


Ταυτόχρονα, είναι μείζονα πρόκληση για την Ευρώπη και τα κράτη μέλη να απενοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα και να προωθηθεί ως μία ποιοτική εναλλακτική επιλογή για την επαγγελματική εξέλιξη των νέων. Κυρίως πρέπει να υπάρξει μέριμνα για την προώθηση της Επιχειρηματικότητας Υψηλών Δυνατοτήτων, αυτής δηλαδή που:

α) συμβάλλει στην επέκταση των αγορών,
β) δημιουργεί νέα απασχόληση, και
γ) εντείνει τον εξαγωγικό προσανατολισμό της οικονομίας.

Απαιτείται εδώ η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Προτείνεται:
- η δραστική απλούστευση της διαδικασίας έναρξης μιας επιχείρησης: μείωση διαδικασιών αλλά και συγχώνευσή τους σε ένα επίπεδο διοίκησης

- η δημιουργία ενιαίων πολύ-λειτουργικών υπηρεσιών μίας στάσης για επιχειρήσεις, έτσι ώστε να διευκολύνονται οι επιχειρήσεις στις συναλλαγές τους με τη δημόσια διοίκηση και να εξυπηρετούνται οι πιθανοί επενδυτές

- η δημιουργία συστημάτων επιχειρήσεων (clusters) έτσι ώστε να είναι σε θέση να αξιοποιείται μια καλή ή πρωτοποριακή ιδέα σε συνδυασμό με τη δημιουργία υποδομών υψηλής τεχνολογίας όπως Τεχνολογικά Πάρκα.

- η δημιουργία νέων χρηματοδοτικών εργαλείω, όπως κεφάλαια χρηματοδότησης υψηλής τεχνολογίας, δράσεις Business Angels, προώθηση της μικροπίστωσης (microcredit) κοκ

- να δοθούν κίνητρα για μεγαλύτερη ένταση του ερευνητικού έργου και των πανεπιστημιακών εργαστηρίων προς τις ανάγκες των επιχειρήσεων

- η προώθηση και ενσωμάτωση στις εθνικές πραγματικότητας του European Small Business Act όπου θα προβλέπονται μέτρα διακριτής στήριξης όπως : η συμμετοχή των εκπροσώπων των ΜΜΕ στις διαδικασίες αξιολόγησης και έγκρισης των κοινοτικών πόρων, η δημιουργία ενός ειδικού φορολογικού καθεστώτος όπως ορίζεται στην Ευρωπαϊκή Χάρτα για τις μικρές
και πολύ μικρές επιχειρήσεις κοκ.


IV.
Κοινωνικός Διάλογος, Συμμετοχή


Συχνά, την απροθυμία και την αδυναμία της επίσημης πολιτικής και των θεσμικών παικτών να αναδείξουν και να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των νέων, έρχονται να καλύψουν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Νεανικές οργανώσεις, ευρωπαϊκά δίκτυα, εναλλακτικά συνδικάτα, ακτιβιστές του διαδικτύου, «δεξαμενές σκέψεις» και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις επιχειρούν αφενός να τοποθετήσουν με δυναμικό τρόπο στη δημόσια πολιτική agenda το ζήτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης και τα προβλήματα του πρεκαριάτου και αφετέρου, να ασκήσουν αποτελεσματική επιρροή στα συστήματα λήψης αποφάσεων, ώστε να ενσωματωθεί το γενεακό κριτήριο στις δημόσιες πολιτικές και να θεσμοποιηθεί η έννοια της διαγενεακής δικαιοσύνης. Στις δράσεις των διαφόρων οργανώσεων νέων αυτών περιλαμβάνονται δημοσιεύσεις άρθρων και βιβλίων, κινηματογράφηση και προβολή ακτιβιστικών ενεργειών, προτάσεις για νομοθετικές πρωτοβουλίες, δημόσιες εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Σε πολλές περιπτώσεις οι οργανώσεις παρέχουν και υπηρεσίες στήριξης σε νέους εργαζόμενους (για παράδειγμα ο Συνήγορος του Εργαζόμενου της G700).

Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών κινούνται πρωτίστως στα ορία του εθνικού κράτους. Ωστόσο, η μεταξύ τους δικτύωση και οι συνέργειες που αναπτύσσονται διαμορφώνουν σταδιακά και ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο δράσης.

Σε κάθε περίπτωση η δραστηριοποίηση της κοινωνίας των πολιτών συνιστά μία αποτελεσματική έκφραση των προβλημάτων του πρεκαριάτου και διατύπωση της αναγκαιότητας για την ενσωμάτωση της διαγενεακής δικαιοσύνης στα εθνικά πολιτικά συστήματα, τόσο ως γενικού πολιτικού στόχου (θεσμοποίηση) όσο και ως κριτηρίου διαμόρφωσης των εθνικών πολιτικών. Αναμφίβολα, η καλύτερη οργάνωση, η μαζικοποίηση και η αποτελεσματικότερη δικτύωση του ευρωπαϊκού πρεκαριάτου συνιστούν κρίσιμους παράγοντες για την ανάπτυξη και εξέλιξη αυτού του νέου κοινωνικού κινήματος.

V.
Ο Ρόλος της Ευρώπης


Η Ευρωπαϊκή Πολιτική για τη νέα γενιά παρά τις μεγαλεπίβολες διακηρύξεις της αποτελεί ουσιαστικά μια πολιτική διαχείρισης του Ελεύθερου Χρόνου των Νέων. Η συντριπτική πλειοψηφία των δράσεων που αναπτύσσονται και χρηματοδοτούνται από την ΕΕ αφορούν σε ψυχαγωγικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και μόνο ένα μικρό ποσοστό αφορά στα ουσιαστικά πραγματικά ζητήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι σημερινοί νέοι.

Απαιτείται εδώ μια στροφή. Μια δραστική αλλαγή προσανατολισμού των δράσεων και ριζικός επαναπροσδιορισμός των προτεραιοτήτων της ΕΕ. Ήδη για φέτος το Πρόγραμμα Νεολαία σε Δράση (Youth in Action) έχει στοχεύσει στη μεγαλύτερη ενσωμάτωση των νέων στην αγορά εργασίας, την καταπολέμηση της φτώχειας κοκ. Δεν αρκεί.

Συνήγορος των Γενεών

Τόσο η Ευρώπη, όσο και κάθε εθνικό κράτος ξεχωριστά οφείλουν επιτέλους να στρέψουν την προσοχή τους στους νέους και να θωρακίσουν θεσμικά την υποχρέωση των γηράσκουσων κοινωνιών τους να ασχοληθούν με τη νέα γενιά.

Σε επίπεδο κρατών μελών προτείνεται η δημιουργία ενός Συνηγόρου των Γενεών με αντικείμενο τη διαρκή και συστηματική γνωμοδότηση σχετικά με τις περιβαλλοντικές και δημοσιονομικές επιπτώσεις των επιλογών της σημερινής κοινωνίας και των αποφάσεων των πολιτικών στους νέους και τους μελλοντικούς πολίτες.

Ταυτόχρονα, έχοντας υπόψη τη δήλωση της UNESCO (1997) σχετικά με τις ευθύνες των σημερινών έναντι των μελλοντικών γενεών, και αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να εκπροσωπηθούν αποτελεσματικά τα δικαιώματα και συμφέροντα των μελλοντικών γενεών, ζητάμε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της ΕΕ να διερευνήσουν τις πιθανότητες σύστασης μίας θεσμικής εκπροσώπησης για τις μελλοντικές γενεές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα συμπεριλαμβάνει:

α) την ενσωμάτωση της προστασίας των συμφερόντων των επόμενων γενεών στις αρμοδιότητες του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή,

β) την ανάθεση των αρμοδιοτήτων για τη διασφάλιση του σεβασμού των συμφερόντων των μελλοντικών γενεών σε έναν από τους Επιτρόπους (Απασχόλησης και Περιβάλλοντος),

γ) την ενσωμάτωση της διασφάλισης του σεβασμού των συμφερόντων των μελλοντικών γενεών στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

* Το κείμενο αποτελεί ένα πρώτο draft θέσεων της G700, το οποίο κατατέθηκε προς συζήτηση στην Εθνική Ομάδα Εργασίας για τη νέα γενιά.

Monday, March 8, 2010

Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο και στο βάθος δημοσιονομική ένωση!

Όταν, τον Οκτώβριο του 2008, προβλέψαμε ότι η ΕΕ θα κινηθεί αναγκαστικά προς την κατεύθυνση μιας στενότερης δημοσιονομικής συνεργασίας, για να αντιμετωπίσει τόσο τη σημερινή κρίση όσο και τις επόμενες που θα έρθουν, οι περισσότεροι μας πέρασαν για τρελούς. «Δε γίνονται αυτά στην Ευρώπη», έλεγαν ορισμένοι. Δεν θα το επιτρέψει ο εθνικός εγωισμός και τα επιμέρους συμφέροντα των κρατών μελών. «Έχασαν τη νομισματική κυριαρχία τα κράτη μέλη, να απωλέσουν και την κυριαρχία στα δημόσια οικονομικά, πάει πολύ».

Η πραγματικότητα, όμως, φαίνεται ότι για πολλοστή φορά στη σύγχρονη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ιστορία πιέζει την ΕΕ να ξεπεράσει τους εθνικούς εγωισμούς και να ανοίξει ένα ακόμα κεφάλαιο στην πενηνταετή πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η κρίση εκ των πραγμάτων οδηγεί την Ένωση προς μια στενότερη οικονομική συνεργασία. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη στιγμή της αλήθειας. Συνειδητοποιεί με τον πιο σκληρό τρόπο πως η ύπαρξη ενιαίου νομίσματος προϋποθέτει όχι απλά πειθαρχημένους εθνικούς προϋπολογισμούς, αλλά και αμοιβαία και έμπρακτη αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης σε περίπτωση ανάγκης. Αλλιώς, όλοι υποφέρουν. Αν αποτύχει η Ελλάδα, θα αποτύχει η Ισπανία και η Ιταλία, ακόμη και η Γερμανία και όλα τα υπόλοιπα μέλη. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν επιτρέπεται πια η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας -ή οποιασδήποτε άλλης χώρας στην Ευρωζώνη.

Έτσι, έπειτα από μια ηρωική αντίσταση πολλών μηνών στο ενδεχόμενο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας με ευρωπαϊκούς πόρους – η οποία σημειωτέον ωφέλησε σημαντικά την Ελλάδα δίνοντάς της την ευκαιρία να συμμαζέψει τα του οίκου της- η Ευρώπη κάνει σήμερα κουβέντα για τρία πράγματα:

α) για την εγκαθίδρυση μιας ευρωπαϊκής δυνατότητας αντιμετώπισης των διεθνών κερδοσκοπικών κεφαλαίων

β) για τη δημιουργία ενός ad hoc διακρατικού πακέτου οικονομικής βοήθειας ύψους έως 25 δις ευρώ που θα αποτελείται από χαμηλότοκα δάνεια και εγγυήσεις

γ) για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, το οποίο θα λειτουργεί ως ευρωπαϊκό ταμείο σταθεροποίησης σε περίπτωση οικονομικών κρίσεων.

Την πρόταση για το ΕΝΤ στηρίζει ανοιχτά πλέον ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ.Βόλφανγκ Σόιμπλε, η βαυαρική πτέρυγα του Χριστιανοδημακρατικού Κόμματος, το CSU, και ο έτερος κυβερνητικός εταίρος, το κόμμα των Φιλελευθέρων.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στηρίζει την ιδέα και δηλώνει έτοιμη να προτείνει τις λεπτομέρειες σχετικά με τη δημιουργία ενός τέτοιου οργάνου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ΕΕ φαίνεται να αποτολμά το πρώτο βήμα προς τη δημιουργία μιας πιο σοβαρής οικονομικής διακυβέρνησης. Στο βάθος έχει αρχίσει να διακρίνεται αχνά η προοπτική της δημοσιονομικής ομοσπονδίας. Είναι γνωστό σε όποιον ασχολείται με τα οικονομικά των νομισματικών ενώσεων ότι η οικονομική σταθεροποίηση μιας τέτοιας ένωσης πρέπει να μπορεί να ασκείται και από κεντρικά όργανα. Με τη συνδρομή ενός κεντρικού προϋπολογισμού και υπό τις αποφάσεις ενός ομοσπονδιακού, στην προκειμένη περίπτωση υπερεθνικού πολιτικού κέντρου, όπως συμβαίνει σε όλες τις ομόσπονδες οικονομίες.

Εκεί βέβαια δε φτάσαμε ακόμα. Είμαστε ακόμα στη συζήτηση για το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Η εμβάθυνση προς την ever closer fiscal union, ίσως απαιτήσει μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση, με περισσότερα κράτη θύματα για να νομιμοποιηθεί. Το απευχόμαστε. Καλό θα ήταν οι Ευρωπαίοι να αδράξουν την ευκαιρία και να κινηθούν τολμηρά προς τα μπρος. Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι η διεθνής οικονομική κρίσης και ειδικά η ελληνική κρίση αναδεικνύεται σε μαμή του επόμενου σταδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Sunday, March 7, 2010

Οικονομικά μέτρα: να συνεισφέρουν δίκαια όλοι

Ο Π. Σταμπουλίδης, εκπρόσωπος της G700 στην Εθνική Ομάδα Εργασίας για τη νέα γενιά, μιλάει για τα οικονομικά μέτρα και την κρίση στους δημοσιογράφους Ν. Μάνεση και Γ. Σμυρλή στο ραδιόφωνο Θέμα 9,89.

Saturday, March 6, 2010

Γραμματεία Νέας Γενιάς: Πρόσκληση Συμμετοχής των Νέων σε Διάλογο

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΕ ΔΙΑΛΟΓΟ -
Υποβολή Προτάσεων μέχρι τις 12 Μαρτίου.


Στις 27 Νοέμβρη 2009, το Συμβούλιο των υπουργών της ΕΕ ενέκρινε το ψήφισμα για ένα ανανεωμένο πλαίσιο για την ευρωπαϊκή συνεργασία στον τομέα της Νεολαίας (2010-2018). Βασική κατευθυντήρια αρχή της ευρωπαϊκής συνεργασίας είναι η εξασφάλιση του δικαιώματος των νέων να συμμετέχουν στην ανάπτυξη των πολιτικών που τους αφορούν, μέσω ενός δομημένου διαλόγου με τους νέους ανθρώπους και τις οργανώσεις τους.

Στο πλαίσιο αυτό, κάθε κράτος – μέλος της Ε.Ε. έχει συγκροτήσει μία Εθνική Ομάδα Εργασίας η οποία μέσα από ανοιχτό και δομημένο διάλογο θα επιδιώξει να διαγνώσει τα σημαντικότερα προβλήματα που βιώνουν οι νέοι σήμερα και να διατυπώσει ιδέες και προτάσεις για την επίλυσή τους.

Κεντρικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των νέων στον ανοιχτό διάλογο, είτε μέσα από τις οργανώσεις και τους φορείς που συμμετέχουν είτε μέσα από τις αυτόνομες παρεμβάσεις τους.

Η Εθνική Ομάδα Εργασίας, που έχει αναλάβει το συντονισμό και την οργάνωση του ανοιχτού διαλόγου αποτελείται από τους παρακάτω εκπροσώπους φορέων και οργανώσεων:

- Καραουλάνης Θοδωρής, Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας
- Πούπκος Γιάννης, Γραμματεία Νέων ΓΣΕΕ
- Σταμπουλίδης Παναγιώτης, «γενιά των 700 ευρώ» - G700
- Χριστάκης Τάσος, Youthnet Hellas
- Σκλαβούνος Γιάννης, ΤΟΣΥΝ Μεγάρων
- Αγγελική Μόσχου, εκπρόσωπος Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.
- Εκρόσωπος της ακαδημαϊκής κοινότητας στο πεδίο των πολιτικών νεολαίας

Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής σας στον ανοιχτό διάλογο και τη συστηματική καταγραφή των απόψεών σας, παραθέτουμε μερικούς κεντρικούς άξονες στους οποίους θα κινηθεί ο διάλογος.

Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι νέοι στον τομέα της εργασίας;

Παρακαλούμε, σκεφτείτε τις παρακάτω διαστάσεις:

• Η απασχόληση των νέων και οι επιπτώσεις της στην αυτονομία τους. Πρόσβαση στην αγορά εργασίας.

• Επιχειρηματικότητα και αυτό-απασχόληση των νέων.
• Συνθήκες εργασίας και ίση μεταχείριση. Συμφιλίωση ιδιωτικής και επαγγελματικής ζωής.
• Κατάρτιση, εκπαίδευση και δια βίου μάθηση. Καινοτομία, δημιουργικότητα και χρήση νέων τεχνολογιών.
• Κοινωνικός διάλογος, συμμετοχικότητα και δικαιώματα των εργαζομένων.
• Κοινωνική συνοχή.


Ποια είναι τα βασικά θέματα ανάμεσα στα παραπάνω που θα πρέπει να αντιμετωπισθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Πως θα πρέπει να καταταχθούν σε προτεραιότητες;

Ο δομημένος αυτός διάλογος θα έχει 18μηνη διάρκεια και θα καλύπτει την περίοδο 3 προεδριών (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία). Η πρώτη φάση της διαβούλευσης για την απασχόληση των νέων, που συμπίπτει με την περίοδο της Ισπανικής προεδρίας, θα ασχοληθεί με την προτεραιότητα της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Τα αποτελέσματα αυτού του πρώτου κύκλου διαβούλευσης θα κοινοποιηθούν από την Εθνική Ομάδα Εργασίας μέχρι τις 15 Μαρτίου στην Ισπανική Προεδρία, προκειμένου να ενσωματωθούν άμεσα στα σχετικά κείμενα.

Παρακαλούμε να αποστείλετε τις απόψεις, τους προβληματισμούς και τις προτάσεις σας, μέχρι τις 12 Μαρτίου, στην ηλεκτρονική διεύθυνση ggng@neagenia.gr, με θέμα «Συμμετοχή στο Διάλογο». Κατανοούμε ότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, γι΄αυτό σας παρακαλούμε για την έγκαιρη συμμετοχή σας.

Thursday, March 4, 2010

Kalo Kouragio Ellada!

Το 2004, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, κ. Ζακ Ρογκ, χαρακτήριζε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας «πραγματικά εξαιρετικούς» και αποχαιρετούσε τη διοργάνωση με το αισιόδοξο και τονωτικό για την εθνική αυτοπεποίθηση μήνυμα «eyxaristoyme Athina, eyxaristoyme Ellada».

Σχεδόν έξι χρόνια μετά, ένας άλλος ξένος, ο Ευρωπαίος Επίτροπος, κ. Όλι Ρεν, αναφερόμενος στα μέτρα που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση με σκοπό τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος για να σωθεί η χώρα απ' την χρεοκοπία μας ευχήθηκε "kalo kouragio Ellada".

Έχουμε εδώ να κάνουμε με το απόλυτο "κοντράστ"!

Το 2004 η Ελλάδα σίγουρα δεν ήταν ο επί της γης παράδεισος. Αν και σε πολλά θέματα είχε κάνει οφθαλμοφανή άλματα, παρέμενε μια χώρα ουραγός στο κλαμπ των ισχυρών της ΕΕ. Με χαμηλότερη συγκριτικά ανταγωνιστικότητα, πιο ρηχή επιχειρηματικότητα, χειρότερου επιπέδου συλλογικά αγαθά και ένα πιο αναποτελεσματικό κράτος - πηγή κακοδιαχείρισης, διαφθοράς και μεγάλων ελλειμμάτων.

Το 2004, ωστόσο, υπήρχε όραμα, ελπίδα και αισιοδοξία. Πέρα από τα όποια άλματα, την καλή ψυχολογία που δημιουργούσε η ένταξη στην ΟΝΕ και τους πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες, η μεγάλη εκλογική νίκη Καραμανλή και η υπόσχεση της ΝΔ για επανίδρυση του κράτους, είχε δημιουργήσει προσδοκίες ότι πλέον μπαίνουμε στην τελευταία φάση πραγματικής σύγκλισης της Ελλάδας με τις ανεπτυγμένες οικονομίες της Δύσης. Με επανίδρυση του κράτους, πάταξη της διαφθοράς, περιορισμό των ελλειμάτων και δημιουργία μιας παραγωγικής οικονομίας υψηλών δυνατοτήτων.

Δυστυχώς, πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια, δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δύο οικολογικές καταστροφές, κάμποσες δεκάδες χαμένες ανθρώπινες ζωές, την ανάδειξη του θέματος της γενιάς των 700 ευρώ, μία κατεστραμένη πρωτεύουσα και μία βαθιά οικονομική κρίση για να καταλάβουμε όλοι ότι ο Καραμανλής υπήρξε ασύγκρτια χειρότερος λαϊκιστής κι από τον μάστορα του είδους, και συνάμα ίνδαλμά του, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι χαρακτηριστικό ότι πουλούσε επικοινωνιακά μεταρρύθμιση και υπευθυνότητα, τη στιγμή που εξαντλούσε όλα τα διαθέσιμα μέσα για να βολέψει την εκλογική του πελατεία.

Τον Ιανουάριο του 2009, λόγω μιας πλειοδοσίας παροχών τις οποίες η κυβέρνηση της ΝΔ βάφτισε πακέτο τόνωσης της οικονομίας, ο προϋπολογισμός είχε έλλειμμα 1,5 δις ευρώ, παραπάνω δηλαδή κι από το συνολικό κόστος του 14ου μισθού στο Δημόσιο.

Το φετινό Ιανουάριο, έπειτα από το πρώτο πακέτο σκληρών μέτρων του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης -μείωση υπερωριών και επιδομάτων, έκτακτη εισφορά επιχειρήσεων- ο προϋπολογισμός καταγράφει πλεόνασμα ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ.

Θυμίζουμε σ' αυτό το σημείο, ότι μόνο το τρίμηνο Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου - Ιανουαρίου, πέρυσι, ο Καραμανλής ξόδεψε 4,5 δις ευρώ σε αγροτικές αποζημιώσεις μαϊμού, παροχές και επιδόματα στο δημόσιο τομέα, με πιο εξωφρενικά απ' όλα την αύξηση του επιδόματος ρουχισμού για τους Υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού και την αύξηση του επιδόματος των υπαλλήλων Περιφέρειας κατά 250 ευρώ μηνιαίως.

Χτες, ανακοινώθηκε και το δεύτερο πακέτο μέτρων της νέας κυβέρνησης με στόχο την εξοικονόμηση 4,8 δις ευρώ. Είναι εμφανές ότι μέχρι στιγμής ρεφάραμε για μερικούς μήνες της κακής διαχείρισης της προηγούμενης κυβέρνησης.

Δεν τελειώσαμε όμως. Κουβαλάμε πάνω μας 35 χρόνια υπερδανεισμού και απουσίας υψηλών παραγωγικών δυνατοτήτων. Κι αυτό είναι ακριβώς που πρέπει ν' αλλάξουμε. Τουλάχιστον, αν θέλουμε, όχι απλά να διασωθούμε,, αλλά να βάλουμε τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον με προοπτική και ευκαιρίες για όλους. Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε σε όλες εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές στην παιδεία, την υγεία, το κράτος, την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό που θα καταστήσουν την Ελλάδα μια οικονομία υψηλών δυνατοτήτων. Στην κυριολεξία υποχρεούμαστε να τρέξουμε σ' έναν μαραθώνιο με ρυθμό σπριντ. Δε χάνουμε την αισιοδοξία μας. Καλό κουράγιο Ελλάδα!