Monday, August 30, 2010

Brazilian fiscal lessons for Greece

By Alan Beattie *
Financial Times, 24-8-2010

Three months ago, about half a year late but moving fast, the eurozone and the International Monetary Fund punted €130bn ($165bn, £107bn) on averting default in Greece. The first-quarter results are in, and the management is performing pretty well. But the country needs to grow as well as cut costs, and sales are not looking great.

The most likely outcome by far is still that Greece will have to reduce the net present value of its debt in a restructuring, probably some time next year. In the meantime, oddly enough, the best courseis to keep going and pretend it won’t happen.

The European Union and IMF’s first review of the programme said that the fiscal conditions were largely on track. Greece is attempting a pretty much unprecedented tightening equivalent to around 16 percentage points of gross domestic product in a few years, and it has at least gone off in the right direction.

George Papandreou’s government, which inherited this shambles from its incompetent and mendacious predecessor, has managed to proceed without meeting impassable political opposition. Strikes and protests, yes; outright chaos and a collapse of public order; no, or not yet.

Sorting out an inherited mess can create a powerful political narrative of recovery and redemption, no matter how unpleasant the policies that have to be followed. For an object lesson in how a centre-left government can turn fiscal stringency into political gain, Mr Papandreou could look across the Atlantic to President Luiz Inácio Lula da Silva in Brazil. A president who entered office amid panicked fears of an imminent government bankruptcy is just about to leave it luxuriating in a once unimaginable glow of popularity.

When Mr da Silva was elected in 2002, Brazil had already been given a $30bn loan, the largest ever in the IMF’s history, in an attempt to turn round an alarmingly destructive downward spiral of confidence in the debt markets. Mr da Silva assumed power, ignored siren calls to announce immediate default and adopted a wincingly tight target for the primary fiscal surplus of 4.25 per cent of GDP, even tougher than the one the fund was asking for. Confidence came back and any realistic prospect of default was gone in a year.
The subsequent eight years – which, to be fair, built on work started by the preceding government of Fernando Henrique Cardoso – constituted a rare successful run for social democracy in Latin America. Fiscal orthodoxy, steady growth, poverty alleviation through employment and the Bolsa Família system of welfare benefits: all are extremely useful exemplars in a region where the alternative leftist model is the thuggish populism of Hugo Chávez. (Whether Brazil can continue to resist such allure now it has its own oil remains to be seen.)

Western Europe could badly use a similar case of social democracy done properly. Sadly, the odds remain heavily against Athens following Brasília. Mr Papandreou’s good start should not conceal the fact that even successful fiscal adjustment will leave a debt burden approaching 150 per cent of GDP and he needs to punch a huge hole in the economy while achieving economic growth at the same time. Growth has come in weaker than expected so far.

Greece is trying to effect this shift in an international environment of reluctant consumers and fearful investors. Brazil had the benefit of selling into a strongly recovering world economy and rising commodity prices. Uncompetitive Greece, with low productivity and high unit costs, disastrously locked into the euro, is trying to sell into a stuttering global recovery.

Investors remain sceptical about the ability to get grounded economies airborne in this heavy atmosphere. Ireland, to the applause of the hair-shirt-and-cold-shower school, has embarked on an IMF austerity programme without the IMF. Yet its debt continues to trade at spreads of more than 300 basis points over Germany’s. The markets, while they continue to shovel very cheap money at governments like the US, Germany and, perhaps surprisingly, the UK, are marking down more troubled countries heavily. Greek spreads are now back above 800 basis points over Germany’s, around their level just after the bail-out.

In any case, whatever Mr Papandreou’s administration can do with the central government finances, much of the problem lies at local government and other sub-national levels. In order for Greece to meet its fiscal targets for the first review, the national government had to be particularly stringent to make up for profligacy at local levels.

Does this mean Greece should just give up and default now? The answer is probably not, for two reasons. First, restructuring debt to lower its net present value today would achieve one thing: relieving the debt service pressure on the country’s finances. But it would still leave Greece adding to its debt with its current deficit, and it would do nothing to address the country’s fundamental problem with uncompetitiveness. As well as the fiscal targets, the IMF and EU programme contains detailed pledges on opening up closed professions, liberalising transport and energy industries, auditing and reducing losses in state-owned enterprises, changing jobs legislation and so forth. Greece will need to take these actions anyway, default or not, if it is to regain its competitiveness. Though the record of countries complying with IMF conditions is not stellar, the added weight of the EU means these are more likely to happen under a rescue programme than not.

Second, given eurozone banks’ holdings of Greek debt, a default would turn Europe’s sovereign debt problem back into a banking crisis, opening a new round of the ghoulishly entertaining game of pass-the-parcel between private and public balance sheets. The best solution for Greece at the moment is to push on and get as much done as it can, while the money from the IMF/EU programme shields it from the judgment of the markets. Restructuring is more likely to make sense in a year or so, assuming that the budget is definitively heading into surplus. Market gurus say this is what most investors are expecting in any case. Politically, unburdening itself of debt can then be portrayed as ridding Greece of a dysfunctional past.

In the meantime, the rest of Europe can get on with building a firebreak. Portugal and Spain can pursue austerity. The banks holding Greek debt can either seek to offload it, or raise enough capital to insulate themselves against a restructuring. The 2001 sovereign default of Argentina, Brazil’s dysfunctional neighbour, had been so long prefigured that investors had been able to prepare.

Should Greece restructure? Very likely, but not yet. Painful though it is, struggling under a debt burden and an IMF programme has some advantages, and Mr Papandreou’s government needs to seize them.

*The writer is the FT’s international economy editor.

18 comments:

  1. Καλά οι Financial Times έχουν γίνει Greek Times.Δεν υπάρχει μέρα που να μη μας τιμούν με τα γραφόμενά τους.
    Mας ψιλοθαυμάζουν κιόλας.

    ReplyDelete
  2. @Alan Beastie (FT):

    "...The most likely outcome by far is still that Greece will have to reduce the net present value of its debt in a restructuring, probably some time next year. In the meantime, oddly enough, the best courseis to keep going and pretend it won’t happen..."

    "...George Papandreou’s government, which inherited this shambles from its incompetent and mendacious predecessor, has managed to proceed without meeting impassable political opposition. Strikes and protests, yes; outright chaos and a collapse of public order; no, or not yet..."


    Alan, έλα πες την αλήθεια.

    Είσαι έτοιμος να στείλεις κι εσύ βιογραφικό για σύμβουλος του Jeffrey.

    Πρόσεχε μόνο, αν έρθεις στην Ελλάδα, τι γράφεις. Γιατί εδώ υπάρχει κόσμος που διαβάζει και καταλαβαίνει.

    Και βέβαια υπάρχει και κάποιος Πάγκαλος. Ήδη άρχισε να σκούζει για καπέλωμα. Δεν μπορείς έναν τέτοιο όγκο να τον λες απλά "βατή" πολιτική αντίσταση. Θα σου βγει σε κακό...

    ReplyDelete
  3. Λούλα ντα Γαπά Παπαντρέιρο

    ReplyDelete
  4. Πράγματι υπάρχει έντονο ενδιαφέρον,σχεδόν σκληρός ανταγωνισμός,μεταξύ επιφανών διεθνών προσωπικοτήτων,για μια θέση άμισθου συμβούλου του ΓΑΠ.

    ReplyDelete
  5. Προσωπικότηες,που όχι μόνο δεν πληρώνονται,αλλά με τη διεθνή τους δράση και το όνομά τους συνεισφέρουν στην Ελλάδα βοήθεια ανεκτίμητης και ανυπολόγιστης αξίας.

    ReplyDelete
  6. Η Ελλάδα δεν γίνονται αυτά που πρέπει να γίνουν για να επιβιώσει η χώρα. Όπως μας εξηγεί το πολύ καλό άρθρο, γίνονται αυτά που πρέπει να γίνουν για να προσαρμοστούν οι δανειστές μας στην πραγματικότητα της αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών μας.

    Το κακό είναι ότι τα λεφτά που μας έδωσαν τώρα, μέσω του ΔΝΤ, θα μπορούσαν να στηρίξουν αναπτυξιακές προσπάθειες, αλλά αυτό δεν γίνεται.

    Η κυβέρνηση αναλώνεται σε περικοπές μισθών και συντάξεων, όταν θα έπρεπε να επενδύει στη στήριξη της αλλαγής της μορφής του εργατικού δυναμικού.

    Μειώνουν τους μισθούς ανθρώπων που θα έπρεπε να αλλάξουν δουλειά και τους κρατούν στις ίδιες θέσεις, μόνο πιο φτωχούς, μίζερους και τελικά ευνουχισμένους. Μία κατάσταση στην οποία ο μέσος Έλληνας φαίνεται να επιμένει με μαζοχιστικό ηδονισμό.

    Προσπαθούν απεγνωσμένα να "ανοίξουν την αγορά", ξεπουλώντας τις ΔΕΚΟ κλπ και ελπίζοντας ότι ξένοι επενδυτές θα αναλάβουν τις προβληματικές αυτές εταιρίες, θα δημιουργήσουν υποδομή για τη χώρα και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για τους Έλληνες. Αυτό όμως δεν προκύπτει από πουθενά. Οι επενδυτές, αν έρθουν, θα δημιουργήσουν υποδομές για τους ίδιους και θα μας χρεώνουν και από πάνω εαν θέλουμε να τις χρησιμοποιήσουμε, όπως γίνεται ήδη. Οι θέσεις εργασίας θα πάνε σε αυτούς που μπορούν να ανταποκριθούν, και αυτοί δεν είναι οι Έλληνες. Όμως την υποδομή πρέπει να την παρέχει το κράτος και να χρεώνει μακροπρόθεσμα ανταγωνιστικούς ιδιώτες για το προνόμιο της χρήσης τους. Αλλά πού είναι όλα αυτά;

    Τα λεφτά που μας έδωσαν είναι πολλά. Πάρα πολλά. Όπως μας εξηγεί και το άρθρο, η Ελλάδα οδεύει μα μαθηματική ακρίβεια προς την "εκλεπτισμένη" χρεοκοπία (debt restructuring). Έχουμε (είχαμε;) όμως μπροστά μας τρία χρόνια για να προετοιμαστούμε γι' αυτή, όπως προετοιμάζονται και οι δανειστές μας. Το μοντέλο αναδιανομής εισοδήματος απέτυχε παταγωδώς. Τα λεφτά αυτά, τα πάρα πολλά, τα υπέραρκετά, πρέπει να χρησιμοποιηθούν για αναδιανομή βιώσιμων θέσεων εργασίας, δεξιοτήτων, δημόσιων υποδομών, αξιόλογης και αξιολογημένης παιδείας που αναγκάζεται να αριστεύσει, αντι να κρατείται κάτω από τη βάση.

    Η κυβέρνηση είναι κατώτερη των περιστάσεων. Μείωση των μισθών δε σημαίνει αλλαγή πορείας. Αποποίηση των υποδομών δε σημαίνει ανάπτυξη. Άνοιγμα της αγοράς χωρίς ντόπια δεξιότητα δε σημαίνει ευπορία.

    Παρόλες τις κραυγές των "φιλελεύθερων" που δικαίως αναθάρρησαν και τώρα μας κάνουν κήρυγμα για τα κακά του Έλληνικού Κράτους, οι αυθαίρετες παρεκτάσεις τους δεν πρέπει να περάσουν. Το Κράτος πρέπει να παίξει τον κύριο ρόλο στην αλλαγή. Δεν το κάνει. Αν συνεχίσει έτσι, η Ελλάδα θα ρημάξει.

    ReplyDelete
  7. ρε ventriloquist αμ σόρυ μπατ το μνημόνιο το διάβασες να δεις τι λέει; Δανειακή σύμβαση υπό σαφείς όρους είναι. Καλή η ανάλυση για την ανάπτυξη και όλα αυτά και που πρέπει να πάει το δάνειο, αλλά ό, τι γίνεται, γίνεται βάσει μνημονίου αλλιώς πάπαπαλα. Ό,τι πει η τρόικα διαφορετικά δεν παίζει δάνειο. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η πραγματικότητα.

    ReplyDelete
  8. Ναι, το διάβασα. Μπορεί να μην το κατάλαβα, ή να μην κατάλαβα τους λόγους που μας δίνεται το δάνειο.

    Τελοσπάντων, τι από αυτά που λέω εμποδίζεται από τους όρους και το πνεύμα του μνημονίου; Τι από αυτά που λέω κάνει και την ταυτόχρονη και άμεση δημοσιονομική εξυγίανση αδύνατη;

    ReplyDelete
  9. Το πρόβλημα δεν είναι η τρόικα, κατά τη γνώμη μου. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, γιατί μπορεί το αρχικό σχόλιο να πάσχει λίγο από αερολογία. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι ο Παπανδρέου δεν τολμά να πεί στο δημόσιο υπάλληλο ότι θα τον απολύσει, αλλά αν έχει διάθεση (ο ΔΥ) θα βοηθηθεί οικονομικά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θα μετεκπεδευτέι και μετά από δύο-τρια χρόνια θα πάει στην ευχή του θεού, αλλά με κάποια εφόδια και χρόνο προσαρμογής (όπως και οι δανειστές του :-) ). Ότι δεν τολμά να πει στον πανεπιστημιακό ότι θα ελεγχθεί και αν δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, το παραμάγαζο θα κλείσει και τη θέση του θα πάρουν θέσεις εκπαίδευσης για επαγγέλματα που δεν χρειάζεται να τα πας καλά ακαδημαϊκά, αλλά χρειάζονται πολλή δουλειά. Το ίδιο να πει και στα παιδια που πάνε στα διάφορα ΤΕΙ με 0.9. Ότι δεν τολμά να πει στους διάφορους επαγγελματίες ότι πρέπει να αρχίσουν να ελέγχουν οι ίδιοι τα επαγγέλματά τους με αξιοκρατικά κριτήρια που θα ενισχύουν τον κλάδο και όχι την κλίκα (προς το παρόν, αν έχω καταλάβει καλά, σε αυτό φαίνεται ότι υπάρχουν δύο επιλογές: ή σκληρή κλίκα ή μπατε σκύλοι αλέστε). Ότι δεν τολμά να πει στους επενδυτές ότι γη δεν πουλάμε, ούτε πρωτογενείς πόρους ανεξέλεγκτα, αλλά σας δίνουμε υπηρεσίες και δίκαιη πρόσβαση στους καταναλωτές, διότι δεν τολμά πρώτα να πει στους των ΔΕΚΟ ότι, κύριοι, από εδώ και πέρα θα υποστείτε την ελεύθερη κρίση των καταναλωτών.

    Στόχος μας δεν πρέπει να είναι η διευκόλυνση ή η διαιώνιση. Στόχος είναι η ενεργοποίηση και η συνειδητοποίηση.

    ReplyDelete
  10. @parmenides

    Η Ελλαδα με τον ΓΑΠ ζει μερες δοξας.

    Ζουμε τη σοσιαλιστικη ολοκληρωση
    το σοσιαλιστικο παραδεισο.

    Εγω parmenides πιστευω οτι πρεπει
    να βαλουμε κι αλλη φορολογια
    να παει ΦΠΑ ΣΤΟ 55% με φορο
    υπερ των ΔΥ.

    Δε χρειαζεται να εχουμε ιδιωτικο τομεα ,ειναι αχρηστος.

    Αφου μας πληρωνει το ΔΝΤ δεν εχουμε αναγκη τον ιδιωτικο τομεα.
    Ο μισθος των ΙΥ προτεινω να παει
    στα 150 ευρω και οι περικοπες να πανε υπερ των παραγωγικοτατων ΔΥ.

    Επιτελους ας αποκαταστησει καποιος
    το αδικημενο δημοσιο!

    Ζητω το πασοκ ,ζητω ο σοσιαλισμος

    ReplyDelete
  11. @parmenides:

    "...Προσωπικότηες,που όχι μόνο δεν πληρώνονται,αλλά με τη διεθνή τους δράση και το όνομά τους συνεισφέρουν στην Ελλάδα βοήθεια ανεκτίμητης και ανυπολόγιστης αξίας..."

    Ορίστε τι κελεπούρι έχασαν, λόγω κακής διαχείρισης των ΜΜΕ:

    "Για δες σύμβουλο που βρήκαν στον Γιώργο"
    http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=78859

    Και όχι μόνο αυτό, παραιτήθηκε και η βασική νομική σύμβουλος του Jeffry, πρώην σύμβουλος Χριστοφοράκου, κτλ κτλ.

    Όχι τίποτα άλλο, τελειώνει σήμερα η μεταγραφική περίοδος και πως θα αντικαταστήσουν το βασικό στόπερ στην άμυνα του πρωθυπουργικού γραφείου.

    ReplyDelete
  12. @Ventriloquist:

    Πολύ σωστά αυτά που λες και συμφωνώ απόλυτα. Όμως κάνεις ένα λογικό σφάλμα ή καλύτερα ένα λογικό "άλμα": Υποθέτεις ότι ο Jeffry και το ασκέρι του γνωρίζουν 100% τι συμβαίνει γύρω τους και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, απλώς δεν έχουν τα πολιτικά κότσια.

    Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό να "καπελώνει" σταδιακά όλους τους υπουργούς του, είτε έμμεσα (Παπακωνσταντίνου, από τους ελεγκτές της τρόικας) είτε άμεσα (Πάγκαλος-Ραγκούσης), δείχνει ότι το παλικάρι απλά ακολουθεί οδηγίες.

    Δεν καταλαβαίνει ΤΙΠΟΤΑ από όσα έχουν γίνει εδώ και ένα χρόνο. Στην αρχή βγήκε στα διεθνή ΜΜΕ και έριξε τη χώρα στον πάτο της πιστοληπτικής αξιοπιστίας. Στη συνέχεια, την έριξε αμαχητί και άνευ όρων στο ΔΝΤ και στα κοράκια της ΕΕ. Τώρα, ακολουθώντας τις οδηγίες πιστά, φέρνει "έμπιστους" συμβούλους, που δεν έχουν σοσιαλιστικές ενοχές και δυσαρεστημένους ψηφοφόρους στην περιφέρειά τους, να εφαρμόσει το πιο ανελέητο φοροεισπρακτικό και αντιαναπτυξιακό οικονομικό πλάνο που έχει περάσει ποτέ στην Ελλάδα.

    Και μέσα σε όλα αυτά, νιώθει ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, ότι όπου να 'ναι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίσει να βρέχει 100ευρα και ξαφνικά όλοι θα -διαλέγουν- ποια δουλειά θέλουν να κάνουν, όχι απλά θα βρίσκουν δουλειά.

    Η όλη συμπεριφορά της κυβέρνησης δείχνει εκτός πραγματικότητας. Ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου βγήκε εχθές στο Mega και είπε ότι μείωση του ελλείμματος κατά 6% σε ένα χρόνο απλά δεν γίνεται. Και δεν τόλμησε να πει ότι, ακόμα και αν γίνει, στο μεταξύ θα έχει πατώσει η οικονομία της χώρας για μια δεκαετία τουλάχιστον. Παρόλα αυτά συνεχίζει να κάνει τα προβλεπόμενα, να εισπράττει φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τους τροϊκανούς, και να ετοιμάζει το βιογραφικό του για κάποιο χρηματοπιστωτικό οίκο, που σίγουρα θα βρεθεί (το έχει δηλώσει ότι δεν είναι πάθος του η πολιτική) μετά της "θητεία" του στην κυβέρνηση.

    ReplyDelete
  13. Είναι σαν την κλασική σκηνή καρτούν:

    Τρεις τύποι πέφτουν σε μια χαράδρα. Ο πρώτος ξεφωνίζει και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, κοιτάζοντας κάτω, πως θα προσγειωθεί στα πιο μαλακά. Ο δεύτερος σφυρίζει αδιάφορος, χαμογελαστός, κοιτάζοντας τον ουρανό. Και ο τρίτος απλώς ακολουθεί πιστά τον δεύτερο, έχοντάς του απόλυτη εμπιστοσύνη.

    Ο πρώτος γυρίζει και λέει "...μα καλά μ$%@$$@ είστε; Δεν βλέπετε ότι πέφτουμε και θα τσακιστούμε;!;!!..." - Ο δεύτερος γυρίζει στον πρώτο και λέει ήρεμα "...Μα τι λες; Δεν πέφτουμε. Απλώς όλα γύρω μας ανεβαίνουν με μεγάλη ταχύτητα!..." Και ο τρίτος πετάγεται χαρούμενος "...Μπράβο αρχηγέ! Μην του δίνεις σημασία..."

    Και οι τρεις τελικά θα σκάσουν σαν καρπούζια. Αλλά τουλάχιστον ο πρώτος έχει συναίσθηση της πραγματικότητας.

    ReplyDelete
  14. "Αλλά τουλάχιστον ο πρώτος έχει συναίσθηση της πραγματικότητας"


    Εχει το γνώθι σαυτό.Γνωρίζει ότι είναι καρπούζι.

    ReplyDelete
  15. I anadiarthrosi tou xreous einai grammi tou FT edo kai poly kairo. An prepei na ginei einai ena megalo erotima, to opoio fysika tha epanelthei stin epikairotita analoga me tin poreia tis xoras sto diplo tablo dimosionomikis statheropoisis / anaptyksis.

    Einai ena erotima bebaia to pos politikoi, akadimaikoi kai loipoi entos ki ektos synoron den mporesan na problepsoun stasi stin anaptyksiaki troxia tis xoras.

    Peran tou oti ta metra syntagi DNT einai kata kanona anti-anaptyksiaka me ti steni ennoia tou orou, yparxei kai mia seira allon ergaleion ta opoia pleon i Ellada de diathetei, opos px ergaleia nomismatikis kai synallagmatikis politikis.

    Vasei apousias ton parapano kai dedomenou tou parasitikou, mi antagonistikou kai antiparagogikou montelou anaptyksis pou kyriarxouse sti xora ta teleytaia 30 xronia (xontrika milame) den einai dyskolo na diapistosei kaneis oti mono mia makra periodos epiponon diarthrotikon allagon, yfesis kai apoplithorismou tis agorastikis dynamis ton ellinon politon, mporoume isos na elpizoume ksana sto mellon se ygii kai ergasiokentriki anaptyksiaki troxia.

    An katalaba kala, ayto pou leei o FT einai oti sto telos tou paketou IMF, mallon tha xreiastei na kanoume debt restructuring, dedomenis tis arnisis tis EE na syntonisei epektatiki nomismatiki politiki i / kai na dosei xrima stin Ellada mesa apo to EMF.

    Ki an den paroume tora pou prolabainoume ta basika katallila diarthrotika metra, tote mporei kai pali na xasoume to traino, me poly pio dysmeneis proypothesis diapragmateysis enos 'hair cut'.

    Giayto opos egrapse ki o Mesout se proigoumeno post, yfesi ki ypomoni, douleia kai apotamieysi.

    ReplyDelete
  16. @rat700:

    Το ζήτημα δεν είναι γιατί δεν μπόρεσε "κανείς" να προβλέψει τη σημερινή κατάσταση - υπήρχαν πάρα πολλοί που το φώναζαν ήδη πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 ότι κάτι δεν πάει καλά. Μια χώρα που δεν έχει βαριά βιομηχανία, ούτε ορυκτά καύσιμα, ούτε εξαγωγές, είναι αδύνατο να φαίνεται με +3% ανάπτυξη, όπως γινόταν συστηματικά επί Σημίτη.

    Το ζήτημα είναι ποιους και γιατί συμφέρει η σημερινή κατάσταση και, κυρίως, ποιους συμφέρει η (αναπόφευκτη?) αναδιάρθρωση του χρέους, σε 1 ή 2 χρόνια, δηλαδή η "ήπια πτώχευση" αλλά με το επιπλέον βάρος του δανείου του ΔΝΤ.

    Συνεπώς το "υπομονή και δουλειά" έχει νόημα όταν αυτός που ιδρώνει ξέρει το -γιατί- το κάνει και το -πότε- θα τελειώσει. Είναι προσβολή στη νοημοσύνη όλων μας να μας λένε καθημερινά "...δουλεύετε σα σκυλιά καθημερινά για ένα χαρτζιλίκι, έστω κι αν δεν ξέρετε το γιατί. Ξέρουμε εμείς που σας το λέμε..."

    Πατρονάρισμα τέλος. Όποιος θέλει να γλιτώσει από τα γιαούρτια, να κάτσει και να αποδείξει ότι ξέρει τι του γίνεται - και μετά θα σκεφτούμε αν πρέπει να τον πιστέψουμε ή όχι.

    ReplyDelete
  17. Portugal and Spain can pursue austerity"
    a good joke

    ReplyDelete
  18. "Σε ρόλο Σκιόπα ο κ. Παπαδήμος
    Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αναλαμβάνει καθήκοντα συνδέσμου μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας"

    Δεν υπάρχει επιφανής πολίτης αυτού του πλανήτη που να μην φιλοδοξεί να υπηρετήσει το ΓΑΠ.

    ReplyDelete