Friday, August 31, 2007

Καλύτερα το καρακιτσαριό

Από τον Αντώνη Πανούτσο

Είμαι ο τελευταίος που θα στηρίξει το ατελείωτο καρακατσουλιό των ελληνικών Μέσων, με τους ρεπόρτερ που κλαίνε, που φοράνε μαντίλες, που το παίζουν συντονιστές επιχειρήσεων διαφυγής, που ζητούν από τους πολίτες να πάνε με τα αυτοκίνητά τους στις πληγείσες περιοχές, δημιουργώντας, αν το κάνουν, κυκλοφοριακό χάος.

Δεν πιστεύω ότι επειδή έχω βγει πέντε φορές στην τηλεόραση και δέκα στο ραδιόφωνο ξέρω κάτι περισσότερο για τις τεχνικές των υποκλοπών, τα προβλήματα πτήσης των Σινούκ ή τη στρατηγική της πυρόσβεσης.

Επίσης δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έχει μυαλό και κρίνει. Ο κόσμος που υποτίθεται κρίνει είναι ο ίδιος κόσμος που στήνεται στην τηλεόραση για να δει Αρναούτογλου και Μαρία, το φρόκαλο.

Πιστεύω ότι ο καθένας κρίνει με τη μόρφωση και το μυαλό του και ο κοινός παρονομαστής έχει τόσο μεγάλη απόσταση στα αριθμητικά σημεία του που να μην έχει νόημα.

Από την άλλη πιστεύω ότι αν υπάρξει βελτίωση του Τύπου, το τελευταίο όργανο που θα την προκαλέσει είναι το απολίθωμα που ονομάζεται Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Του οποίου τα μέλη, αφού πέρασαν το Σαββατοκύριακό τους παίζοντας με τα εγγονάκια τους, χθες αποφάσισαν να συνεδριάσουν για να δώσουν κατευθύνσεις στην κάλυψη των πυρκαγιών. Καθόλου συμπτωματικά, πρέπει να προσθέσω.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του αθλητικογράφου Αντώνη Πανούτσου στην ιστοσελίδα του sport-fm. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην αθλητική εφημερίδα Sport Day.

Thursday, August 30, 2007

Greeks clamour for state fire aid

Από το BBC News

Thousands of Greeks have been queuing at banks to collect government aid handed out in response to the country's worst forest fires for decades.

Some 7,500 people reportedly withdrew 24m euros ($33m; £16m) in aid on Wednesday, the first day of the scheme.

The emergency measure has been criticised as vulnerable to fraud.

Most of the fires have been brought under control but with elections due in two weeks, attacks on the government's handling of the crisis are growing.

Recent opinion polls suggest a slip in the lead the government had enjoyed when it decided to bring the elections forward.

Polls on behalf of a major newspaper - Kathimerini - and by the broadcaster Sky suggest Prime Minister Costas Karamanlis' New Democracy party is roughly level with the opposition Socialists.

According to the BBC's Malcolm Brabant in Athens, New Democracy could lose younger voters to smaller, radical parties on the left.

Fraud fears

On Wednesday night, some 8,000 people filled a square in front of the parliament building in the capital, Athens, to protest at the response to the fires.

A political blog popular among young Greeks criticised the government's portrayal of the crisis as the product of a terror-style arson campaign. "Greece is under attack from organised incompetence," the G700 blog said.

The fires have destroyed more than 500 homes, killed 63 people and left thousands homeless.
Banks in Greece have been dealing with large queues of people demanding compensation for property lost in the fires.

The government announced this week that it would remove the bureaucratic hurdles to claiming aid.

Greeks now only require identity documents and a declaration stating they lost property in the fires to withdraw money.

A government spokesman told the Reuters news agency the claims would be checked "later" - but critics say the scheme is open to fraud.

"Who are all these people? I don't recognise a single one of them and I have lived here all my life," Ourania Fotopoulou told Reuters outside a bank in the town of Pyrgos in the fire-hit Peloponnese region.

Arson suspected

Firefighters are tackling the last of the big blazes in the western Peloponnese and on the island of Evia, north of Athens.

Though most of the fires have been extinguished, there are fears that a fresh heatwave could reignite blazes.

There have been 120 major forest fires this year, compared with just 52 in 2006.
Officials say some 190,000 hectares (469,000 acres) of forest land have been destroyed in the fires - an area the size of the US state of Rhode Island.

The area is 10 times the annual average destroyed in fires over the last 50 years, European officials say.

Prime Minister Karamanlis has pledged to act fast in restoring power to devastated villages and rebuilding houses.

The authorities believe some of the fires were started deliberately, and more than 30 people have been arrested so far.

A 1m euro (£680,000) reward has been offered to help catch those responsible.

Βουβή οργή. Εκκωφαντική σιωπή.





Ασύμμετρη Χώρα

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Ασύμμετρη απειλή... Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.

Ασύμμετρη είναι η απώλεια του Κρόνιου Αλσους (και ο Επικούρειος Απόλλων στις Βάσσες μόλις σώθηκε, μόνος του). Καήκανε οι κερασιές της Αρκαδίας, πάνε οι καρυδιές, μουρμούριζε ξέπνοος ο Θοδωρής – μαζί με τους ανθρώπους θρηνούσε και την ψυχή του τόπου, κατακαμένη και κυνηγημένη.

Ασύμμετρη χώρα. Με ασύμμετρους ηγέτες, μοιραίους και άβουλους, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα Πόρσε Καγιέν, πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις ακάλυπτες χωματερές, με πανευρωπαϊκό ρεκόρ τώρα και στις πυρκαγιές και στους θανάτους από πυρκαγιά.

Ασύμμετρη Ελλάδα. Που κάνεις λαμπρούς Ολυμπιακούς, το 2004, με μια μονάχα πυρκαγιά απ’ τα πυροτεχνήματα του πάρτι, και λαμπαδιάζεις συγκλαδοκορμόριζη δύο μήνες ατέλειωτους προεκλογικούς, το μαρτυρικό καλοκαίρι 2007. Ιδια είσαι τότε και τώρα; Ιδια, άνιση, αντιφατική, μοιραία, ικανή για το άλμα, ικανή για την καταβύθιση.

Ασύμμετροι Ελληνες. Ράθυμοι καταφερτζήδες, κυνικοί ατομιστές, που εξυψώσατε την ατσιδοσύνη και κλείσατε το μάτι στη λαμογιά, που προσκυνήσατε την καταπάτηση και τη βαφτίσατε real estate, που ζηλέψατε τον μαυραγορίτη και τον φοροκλέφτη, που χρόνια τώρα τιμάτε με την ψήφο σας τον φαύλο και ανεχθήκατε υστερόβουλα τον ανάξιο. Μοιραίοι και άνισοι, που δεν στέρξατε να προσφέρετε ψίχουλο στο Κοινόν των Ελλήνων, μα τα ζητάτε όλα από το κράτος – πατερούλη και εκμαυλιστή.

Ασύμμετρε συνέλληνα, συμπολίτη, συνάνθρωπε, ας αφουγκραστούμε τώρα τη σιωπή της φρυγμένης γης. Νιώθουμε τη στάχτη της ξεκούρδιστης κοινωνίας, βλέπουμε στις οθόνες ανδρείκελα, κομμένες κεφαλές, διαρκείς υπομνήσεις της ενοχής, της δικής τους, και του δικού μας μικρού μερδικού.

Ας σκεφτούμε ποιοι είμαστε, εδώ που φτάσαμε. «Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα», από την «άπειρη ερμιά» του σολωμικού Μεσολογγίου, εμείς οι άνισοι και μοιραίοι έχουμε να φτιάξουμε μια Πελοπόννησο, μια Εύβοια, μια Ρούμελη, μια χώρα, όχι ασύμμετρη πια, όχι απειλούμενη διαρκώς από τους φαύλους ηγέτες και τους φαύλους εμάς, αλλά αρμονική και απλή, σύμμετρη προς την ανάγκη, σύμμετρη στην επιθυμία. Σύμμετρη χώρα.

Το άρθρο του δημοσιογράφου Νίκου Ξυδάκη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 28-08-2007. Ο Νίκος Ξυδάκης διαθέτει το δικό του blog, vlemma.

Tuesday, August 28, 2007

Smoke gets in their eyes

By Charlemagne
Aug 2nd 2007
From The Economist print edition
What this summer's forest fires say about the priorities of EU politicians
Illustration-David Simonds
ΜΗΠΩΣ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ κος ΦΡΑΤΙΝΙ ΕΧΕΙ ΚΡΥΦΗ ΑΤΖΕΝΤΑ;

EVERYBODY loves a fireman, especially those saviours from the sky who swoop down in yellow-painted Canadair planes and “bomb” fires with six tonnes of water in a single swoop. Not everybody, it is fair to say, loves the European Union. So it is little wonder that every summer, as forest fires crackle and roar across southern Europe, politicians suggest Brussels should make itself more popular by creating an EU fleet of such planes.

Given that the most sought-after models, made by Bombardier of Canada, cost more than €19m ($26m) a pop, it is argued that such precious assets should be shared. Better still, they should be painted with the blue-and-gold European flag so that grateful citizens can see who is zooming to their aid. A 2006 report for the European Commission—warmly welcomed by the European Parliament—argued for the creation of a new civil-protection force, dubbed “EuropeAid”. It suggested buying ten new water bombers as the minimum needed to form a “credible” Euro-squadron (though whether they should be paid for by EU funds or national governments was left unclear).

The author of that report, a former French foreign minister, Michel Barnier, has been at it again. While inspecting fire precautions in southern France on July 26th, in his new capacity as his country's agriculture minister, Mr Barnier renewed his call for a “EuropeAid” force. His boss, the French president, Nicolas Sarkozy, discussed creating “some sort of European fleet” of jointly owned fire planes during a working lunch with the Greek prime minister, Costas Karamanlis. The EU environment commissioner, Stavros Dimas (whose officials would control such a fleet), unsurprisingly found the plan “very encouraging”.

In the face of yearly devastation—only this week, fire damaged a third of the forest cover on the two largest Canary Islands, forcing the evacuation of 14,000 people—the Canadairs offer impressive proof to voters that the authorities are taking the disasters in hand. Specially toughened boat planes, they can attack fires up to nine times an hour, skimming across a nearby lake or sea to fill their tanks in seconds. (According to a popular tale, a Canadair once sucked up a diver by mistake and dropped him, flippers sadly waving, onto a fire. Not true: the water intakes are only inches wide.)

Mr Barnier's report does not conceal the political dimension, saying it is “essential” to make EU assistance more visible. It says there should be a single Euro-uniform worn by “all staff acting as part of the European force”, emblazoned with the EU flag, the flag of the wearer's country and the words “EuropeAid”.

European politicians should resist such temptations. Their ability to do so will say much about whether the EU puts action above spin. There is every sense in helping nations share expensive assets to confront menaces such as forest fires. But the union is already doing just that. The commission runs an excellent unit called the Monitoring and Information Centre (MIC), swiftly linking countries that need emergency equipment with European governments that have planes to lend. Another unsung commission unit, EFFIS, sends out daily forest-fire risk assessments, based on weather forecasts and the like.

There is no reason to suppose that a joint EU squadron would work better. One EU official admits it would be politically “difficult” to decide where to send planes when fires are raging in several countries. Even Canada, a single state, merely encourages provincial governments to share water bombers; it does not direct their movements. As David Martell, a University of Toronto academic, notes: “There is no way political leaders in one jurisdiction are going to allow themselves to be dictated to by somebody else” at such times.

Forestry experts in bodies such as the Food and Agriculture Organisation (FAO) show surprisingly little yearning for big sums to be devoted to water bombers. European governments have spent hugely on new equipment in recent years. Bombardier's records show that there are already 76 Canadairs in service in EU nations, including 36 of the latest type (a 37th crashed in Greece last month, killing its crew). Money might now be better spent on fire prevention. Although the overall area of land burned each season is in decline because of better fire-fighting equipment, the number of blazes in EU forests keeps rising.

The poor shepherd
Researchers point to several reasons, few of which can be resolved by water-bombing. Important factors include rural depopulation, growing wealth, arson and stupidity. Once people can afford gas cookers, and stop herding goats, firewood gets left on the ground and flammable scrub is left uncleared. The last, elderly shepherds start fires to clear thorny scrub and to promote green-shoot growth, “but they lack the physical strength or the manpower to control a fire, and it gets out of hand,” says Pieter Van Lierop, a forest-fires expert at the FAO. Climate change plays a role, and so do dimwits (cigarette butts start many fires).

Governments talk a lot about arson, especially by property speculators trying to build on forest land. Many Mediterranean states have laws against building on burned forest land (under a 2006 Spanish law, land use cannot be changed for 30 years after a forest fire). Corruption, and weak or clogged legal systems, can undermine such rules, of course. Part-time firemen sometimes set fires to generate work for themselves, a new FAO report notes. A local forest ranger is being held in the Canary Islands, accused of just that. But the FAO also suggests that loud talk of arson can be cover for government “ineffectiveness”.

Forestry experts favour rather mundane solutions, like education, making firebreaks and hiring ground crews with spades and hoes. That may please the crowds less than EU-flagged planes piloted by heroes in blue and gold flightsuits. But if politicians want to be loved, they should have chosen another trade: being a fireman, perhaps?

Sunday, August 26, 2007

Greece under attack, από την οργανωμένη ανικανότητα

Με φράσεις όπως «στόχος η Ελλάδα» και «οργανωμένο έγκλημα», η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τη στηρίζουν, επιχειρούν να μας πείσουν ότι οι η μεγάλη ανθρωπιστική και οικολογική καταστροφή που προκαλούν οι πυρκαγιές τις τελευταίες ημέρες οφείλονται σε συνωμοσία που στήθηκε από τον «εχθρό» για να πλήξει την πατρίδα.

Παλιότερα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε δηλώσει ότι συνήθως οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας υποκρύπτουν «ανικανότητα ή ανοησία». Στην περίπτωσή μας το σενάριο του οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού υποκρύπτει την ανικανότητα της κυβέρνησης να προγνώσει εγκαίρως και να καταστείλει αποτελεσματικά τις πυρκαγιές.

Δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο. Υπάρχει οργανωμένη ανικανότητα.

Μοναδικοί υπεύθυνοι για την τραγωδία είναι οι αγγαρειομάχοι υπουργοί της κυβέρνησης, καθώς και η απόφαση του κυρίου πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές εν μέσω θέρους. Αυτοί είναι που αγνόησαν το γεγονός ότι φέτος διανύουμε το χειρότερο καλοκαίρι όλων των εποχών από άποψη ξηρασίας και πιθανού κινδύνου πυρκαγιών. Αυτοί είναι που δεν έλαβαν υπόψη τις εκθέσεις των κρατικών υπηρεσιών περί πιθανών εμπρησμών. Αυτοί είναι που δεν συνυπολόγισαν στο σχεδιασμό τους ότι ο κρατικός μηχανισμός χαλαρώνει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Είναι προσβλητικό να κλαις, όταν έχεις προκηρύξει πρόωρες εκλογές με φόντο την καμμένη γη της Πεντέλης, στο όνομα μιας συνταγματικής αναθεώρησης που κλείνει το μάτι σε καταπατητές και οικοπεδοφάγους μέσα από την επιδιωκόμενη αλλαγή του άρθρου 24.

Είναι επικίνδυνο να εμπλέκεται η ΕΥΠ στις έρευνες για τις φωτιές, υπονοώντας ότι εδώ κάτι άλλο παίζει πέρα από την τραγική ανεπάρκεια πρόληψης και καταστολής του πολιτικού και διοικητικού μηχανισμού. Ακόμα κι αν πρόκειται για εμπρησμό δεν είναι δυνατόν μερικοί εμπρηστές να σου καίνε όλη τη χώρα.

Συνιστά πολιτική αλητεία να καλλιεργείται ο φόβος των πολιτών μέσα από τη συνωμοσιολογία, μόνο και μόνο για να αναδειχτεί ο πρωθυπουργός σε εθνικό ηγέτη μέσα από τα συντρίμμια της καταστροφής. Δεν προτίθεται κανείς να αναγάγει την εθνική τραγωδία σε ελληνική 11η Σεπτεμβρίου. Δεν προτίθεται κανείς να καταστήσει τον κύριο Καραμανλή Έλληνα Τζορτζ Μπους.

Δεν πρέπει να υποκύψουμε σ’ αυτή την καλοστημένη προπαγάνδα. Επαναλαμβάνουμε: δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο. Υπάρχει όμως οργανωμένη ανικανότητα. Η πατρίδα μας η Ελλάδα καίγεται, γιατί εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες, είμαστε πολιτικά, κοινωνικά και διοικητικά ανεπαρκείς να την προστατέψουμε.

Saturday, August 25, 2007

Ντρίμπλα στη φούσκα ελλειμμάτων

Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΗ

Η επίσπευση των εκλογών, αν μη τι άλλο, έχει βοηθήσει να ξεκαθαρίσει ο μετεκλογικός οικονομικός ορίζοντας· σε αυτό έχει δίκιο πρωθυπουργός. Με μία διαφορά.

Ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης αρνείται με επιμονή να μιλήσει για οτιδήποτε θα αφορά το οικονομικό του πρόγραμμα, με εξαίρεση τα νομοσχέδια που έχουν μείνει στα χαρτιάΟταν μια κυβέρνηση απευθύνεται στους ψηφοφόρους και υποστηρίζει ότι κάνει τις εκλογές για να εφαρμόσει τον Προϋπολογισμό που η ίδια θα φτιάξει, το πρώτο πράγμα που προκύπτει σαν απόρροια του επιχειρήματος, θα ήταν να καταθέσει το σχέδιο του Προϋπολογισμού για τον οποίο θέλει να την ψηφίσουν.

Εκεί το «επιχείρημα»... σκοντάφτει γιατί ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών αρνείται με επιμονή να μιλήσει για οτιδήποτε αφορά το οικονομικό του πρόγραμμα, με εξαίρεση βέβαια τα νομοσχέδια που έχουν μείνει στα χαρτιά.

Εκεί όμως που σιωπά -εύλογα- ο υπουργός, αρχίζει να φωνάζει η πραγματικότητα.

Τα στοιχεία που συγκροτούν την τρέχουσα εικόνα της οικονομίας δεν παραπέμπουν σε οικονομικό... παράδεισο σαν αυτόν που περιέγραψε ο πρωθυπουργός, ανακοινώνοντας τις εκλογές.

Επειτα από μία πρωτοφανή λογιστική ανατροπή, όπως αυτή της «απογραφής» και εν όψει μιας δεύτερης ανάλογης λογιστικής ανατροπής, όπως η επερχόμενη αύξηση του ΑΕΠ κατά 25%, η οικονομία χαρακτηρίζεται από:

Αυξάνονται έλλειμμα-χρέος

* Ενα σταθερά διευρυνόμενο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό που συσσωρεύεται εδώ και τρεις μήνες λόγω της υστέρησης των φοροεσόδων, της αδυναμίας να ελεγχθούν οι δαπάνες και της απόλυτης πλέον ανάγκης να βρεθούν πόροι για να γίνει δυνατή η απορρόφηση του Γ' ΚΠΣ. Και μόνο η φοροδιαφυγή που σχετίζεται με τον ΦΠΑ υπολογίζεται ότι εξακολουθεί να κινείται στο επίπεδο του 2,5% - 3% του ΑΕΠ. Οι πρόσθετες ανάγκες, για τις οποίες θα πρέπει να βρεθεί «τρόπος» να κλείσουν, ξεπερνούν τα 3,5 - 4 δισ. ευρώ μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη.

* Το δημόσιο χρέος από το 104% του ΑΕΠ θα έπρεπε να πέσει στο 100% του τρέχοντος ΑΕΠ, δηλαδή στα 195 δισ. ευρώ. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα -αν πραγματικά περιοριζόταν το έλλειμμα- να δανειστεί φέτος το ελληνικό δημόσιο όχι περισσότερα από 32 - 33 δισ. ευρώ. Ο δανεισμός έχει ξεπεράσει τα 30 δισ. ευρώ και η φυσιολογική ροή του για την κάλυψη των ανελαστικών αναγκών διαμορφώνει προβλέψεις για δάνεια πάνω από 38 - 39 δισ. ευρώ.

* Το έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών, δηλαδή, ο «καθρέφτης» κάθε οικονομίας αφού αποτυπώνει τι συνολικά παράγει και τι καταναλώνει, το 2006 ξεπέρασε το 12% του ΑΕΠ και φέτος στην καλύτερη περίπτωση θα συγκρατηθεί στο 11,5%, «χρωματίζοντας» την ελληνική οικονομία με τα χαρακτηριστικά της Αργεντινής λίγο πριν από τη χρεωκοπία, από την οποία δεν κινδυνεύει βέβαια η Ελλάδα λόγω του ευρώ...

* Το μέγα «θαύμα» των Ολυμπιακών Αγώνων έχει καταλήξει σε μία περίπου... μηδενική αύξηση της ροής του τουριστικού ρεύματος στην Ελλάδα όσον αφορά την εισροή τουριστικού συναλλάγματος, με αποτέλεσμα η ισχυρότερη «βιομηχανία» της ελληνικής οικονομίας να κάνει σημειωτόν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, κατά το Α' εξάμηνο του 2007, οι εισπράξεις από το τουριστικό συνάλλαγμα έφθασαν τα 3,4 δισ. ευρώ έναντι 3,35 δισ. ευρώ, το αντίστοιχο διάστημα του 2006. Η μέση κατά κεφαλή τουριστική δαπάνη βαίνει μειούμενη σταθερά.

* Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η πολιτική της κυβέρνησης στα ακίνητα (αύξηση φόρων και αντικειμενικών αξιών) απειλεί να «κόψει» ένα από σημαντικότερα εργαλεία στήριξης της οικονομικής ανάπτυξης και μάλιστα σε συνθήκες που η διεθνής κρίση από τη μία πλευρά και ο βαρυφορτωμένος με χρέη προϋπολογισμός των νοικοκυριών από την άλλη αρχίζουν να «φρενάρουν» την κατανάλωση στην οποία στηρίζεται το 70% του ελληνικού ΑΕΠ. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι η παρατεταμένη πιστωτική κρίση «παγώνει» την επενδυτική δραστηριότητα των επιχειρήσεων, τότε το ενδεχόμενο μιας απότομης κάμψης στην οικονομική δραστηριότητα τινάζει στον αέρα κάθε υπόσχεση για μείωση της ανεργίας.

Αυτά τα στοιχεία αποτελούν τη βάση του Προϋπολογισμού που ετοιμάζει αλλά δεν θέλει να αποκαλύψει προεκλογικά η κυβέρνηση, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε -όπως άλλωστε και η αντιπολίτευση -να δηλώσει το πώς θα τα αντιμετωπίσει: από πού θα κόψει δαπάνες και από πού θα εισπράξει φόρους.

Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιάννη Αγγέλη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία το Σάββατο 25-8-2007.

Wednesday, August 22, 2007

Αθυμία ενώπιον των εκλογών

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Ολο το καλοκαίρι μύριζε εκλογές, μαζί με αποκαΐδια. Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε. Και κανείς δεν αισθάνεται ότι κάτι νέο θα προκύψει από τη διαδικασία. Αθυμοι και βαρείς υποδέχονται οι Ελληνες την εκλογική τελετή. Σαν να μην πιστεύουν ότι αυτή η τελετή, κάποτε συναρπαστική, μπορεί να λύσει κάποια προβλήματα, να ταρακουνήσει την κοινωνία, να τη σπρώξει ένα βήμα.

Σε παραλίες, καφενεία και νυχτερινές αυλές, οι πρώτες προεκλογικές συζητήσεις ξεθυμαίνουν χωρίς καν να φουντώσουν. Οσοι δεν προσδοκούν ατομικά οφέλη –οι περισσότεροι–, συμφωνούν στα γρήγορα: οι πολιτικές ηγεσίες είναι κουρασμένες και αναποτελεσματικές, τα πρόσωπα φθαρμένα ή προϊόντα νεποτισμού ή καρικατούρες των μίντια, οι ιδέες ανύπαρκτες. Διεκδικούν την εντολή να κυβερνήσουν, χωρίς να έχουν αίσθηση του πραγματικού, χωρίς να γνωρίζουν τις αγωνίες και τις προσδοκίες της κοινωνίας· διεκδικούν απλώς την παραμονή στα ζεστά της εξουσίας, τη νομή και διαχείρισή της, τα μικρά και μεγάλα προνόμια.

Γιατί τώρα οι εκλογές και όχι σε έξι μήνες; Γιατί αυτοί και όχι οι άλλοι; Ποιοι είναι πιο αδρανείς και αναξιόπιστοι; Ποιος αντέχει την αυτοκριτική; Ποιος έχει να πει κάτι καινούργιο, κάτι πειστικό, να δείχνει τέλος πάντων ότι αφουγκράζεται τον μεταβαλλόμενο κόσμο που ζούμε καθημερινά; Κανείς, σχεδόν...

Είπαμε: όσοι δεν προσδοκούν ατομικά οφέλη, διορισμό, δουλίτσα, μπίζνα, τακτοποίηση, δηλαδή η πλειονότητα, βλέπουν με κρύο μάτι το τελετουργικό. Ζουν στην ανοιχτή κοινωνία του 2007, εργάζονται στην ελεύθερη αγορά, έχουν πληροφορίες και παραστάσεις, εμπειρίες, άρα κρίνουν αυστηρά, απαιτούν, επειδή προσφέρουν και δεν παίρνουν, επειδή οι ίδιοι κρίνονται καθημερινά. Ο,τι προσφέρουν το ζητούν από τις ηγετικές ελίτ· και κάτι παραπάνω: απαιτούν σχέδιο και αποτελεσματικότητα, τόλμη, παρρησία, απαιτούν ιδέες. Οραμα; Ναι, και όραμα: βρισκόμαστε εδώ, στάσιμοι, σε τροχιά υπανάπτυξης, θέλουμε να πάμε εκεί, ας αναλάβουμε ευθύνη και δέσμευση. Ναι, όραμα είναι κι αυτό, δείχνει τουλάχιστον μια όραση λειτουργούσα: που βλέπει ότι η παιδεία νοσεί, ότι η δημόσια περίθαλψη πάσχει, ότι η δημόσια διοίκηση βουλιάζει στην αναξιοπιστία, ότι η αγορά παραπαίει μεταξύ αισχροκέρδειας και καρτέλ. Οι ηγετικές ελίτ, αρνούμενες την αυτοκριτική, αποκλείουν την ανανέωση και την ευθύνη. Επιλέγουν τη διαχείριση του έλους.

Σε παραλίες, καφενεία και νυχτερινές αυλές, σε λίγο πια και στις δουλειές στις πόλεις, οι προεκλογικές συζητήσεις έτσι εξαντλούνται, άθυμα, με μια ταγκή γεύση, και σβήνουν...

Το άρθρο του δημοσιογράφου Νϊκου Ξυδάκη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή την Τρίτη 21 Αυγούστου. Ο Νίκος Ξυδάκης διαθέτει το δικό του blog, vlemma.

Monday, August 20, 2007

Αντισυνταγματικές κι αχρείαστες οι πρόωρες εκλογές

Την Πέμπτη 16 Αυγούστου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θόδωρος Ρουσόπουλος, ανακοίνωσε επίσημα την απόφαση του πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, να διεξαχθούν πρόωρες εθνικές εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου 2007.

Την Παρασκευή 17 Αυγούστου, κατά το ραντεβού του με τον Πρόεδρο καθώς και στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε τις διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, την κατάρτιση νέου προϋπολογισμού και την αναθεώρηση του Συντάγματος ως εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας που καθιστούν αναγκαία την πρόωρη διάλυση της Βουλής.

Κατά την άποψή μας η απόφαση για πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο είναι θεσμικά και πολιτικά προβληματική.

Δεν είναι μόνο ότι οι πρόωρες εκλογές ανακοινώθηκαν–προκηρύχθηκαν με αντί-θεσμικό τρόπο από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, μία μέρα πριν από το επίσημο ραντεβού του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, περιφρονώντας και υποβαθμίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τον θεσμό της Προεδρίας.

Το βασικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι πρόωρες εκλογές είναι :

1. Αντισυνταγματικές
Οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία συνιστούν εθνική και καθημερινή υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου, και ΟΧΙ εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας για το οποίο πρέπει να διαλυθεί η βουλή εσπευσμένα, αιφνιδιαστικά και εν μέσω θέρους. Μάλιστα το επιχείρημα των διαρθρωτικών αλλαγών και της συνταγματικής αναθεώρησης είναι τόσο ανεπαρκές που όταν χρησιμοποιείται υποβαθμίζει τη σημασία των συνταγματικών όρων «εθνικό θέμα» και «εξαιρετική σημασία».

2. Αντιδημοκρατικές
Οι εκλογές όπως επιχειρείται να διεξαχθούν στα μουλωχτά και με μία εκ των πραγμάτων συμπιεσμένη προεκλογική περίοδο λόγω καλοκαιριού, δεν επιτρέπουν στον πολίτη να σκεφτεί. Ως αποτέλεσμα τίθεται εύλογα το ερώτημα εάν ο στόχος της Κυβέρνησης είναι η ουσιαστική κατάργηση της προεκλογικής περιόδου έπειτα από μια μακρά, περίπου ενός έτους «εκλογολογική» περίοδο, στην οποία φυσικά συνέβαλε τα μέγιστα και το ΠΑΣΟΚ;

3. Χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο
Η μεταρρύθμιση, την οποία συχνά πυκνά επικαλούνται όλα τα κόμματα αλλά κυρίως η Νέα Δημοκρατία, είναι μια έννοια ουδέτερη, χωρίς αξιακό και τελεολογικό περιεχόμενο, και παραπέμπει σε μια διαδικασία αλλαγών χωρίς να μας λέει συγκεκριμένα προς ποια κατεύθυνση. Αυτός ο κενός περιεχομένου μεταρρυθμιστικός οίστρος καθώς και η ιδεολογία του κούφιου ριζοσπαστισμού, αποτελούν κατάλοιπα της μεταπολιτευτικής περιόδου, συμβάλουν στη δημιουργία πόλωσης και οξύτητας και δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά το πραγματικό διακύβευμα για την Ελλάδα στις αρχές της τρίτης χιλιετίας.

Την αλλαγή δηλαδή αναπτυξιακού προτύπου, την σύγκλιση με την Ευρώπη, τον εκσυγχρονισμό του κοινωνικού κράτους, την αλλαγή μοντέλου διακυβέρνησης, την προστασία και αξιοποίηση του περιβάλλοντος, την ανανέωση του πολιτικού δυναμικού, την αμφισβήτηση του συστήματος της ακινησίας και της αδράνειας, των κοκαλωμένων ιεραρχιών και της γεροντοκρατίας, την απάντηση στα προβλήματα της γενιάς των 700 ευρώ. Με λίγα λόγια τη βελτίωση της προοπτικής της νέας γενιάς καθώς και των μελλοντικών γενεών μέσα από την οριστική απαλλαγή της χώρας από το σύνδρομο και τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης.

4. Μη αποδεκτές από την κοινωνία
Οι απλοί πολίτες, οι οποίοι σημειωτέον μέχρι και το τέλος Αυγούστου θα βρίσκονται «στις θάλασσες και τις ακρογιαλιές», διακωμωδούν την απόφαση της Κυβέρνησης για εκλογές express εν μέσω θέρους. Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για εκλογές φάρσα, ταυτίζουν το εθνικό θέμα με το πολιτικό όφελος του πρωθυπουργού και απαιτούν επιτέλους να σταθεροποιηθεί ο εκλογικός κύκλος. Ακόμα κι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έκανε λόγο για εκλογές στο τέλος της τετραετίας, ενώ ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δήλωσε ότι δεν θα του «λείψουν οι εκλογές, όπως και σε πολλούς Έλληνες μετά το κακό που έγινε στην Πεντέλη».

Εμείς δεν μπορούμε να προδικάσουμε αν θα μας λείψουν ή όχι, όμως ως απλοί πολίτες δεν ανεχόμαστε να μας εμπαίζει κανείς και κανένα κόμμα, πόσο μάλλον μια κυβέρνηση η οποία ψηφίστηκε μαζικά από τους Έλληνες πολίτες για να επανιδρύσει το κράτος και να κάνει πραγματικότητα το όραμα μιας νέας διακυβέρνησης που θα διέπεται από άλλο ήθος και ύφος, και μια σύγχρονη φιλοσοφία διοίκησης.

Thursday, August 16, 2007

Οι εκλογές τον Σεπτέμβριο δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο

Στις 1 Ιουλίου 2007 από τη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα Καθημερινή ο δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης έγραφε:

"Ισως ο πρωθυπουργός, ο κ. Κώστας Καραμανλής, θα πρέπει να σκεφθεί στα σοβαρά και να αποφασίσει τη διενέργεια των εκλογών με τη λήξη της συνταγματικής προθεσμίας, τον Μάρτιο του 2008. Και αφού το αποφασίσει, με λόγια και με πράξεις, να πείσει πρώτα τους υπουργούς του και το διάσπαρτο στη διοίκηση κομματικό προσωπικό, έπειτα τους πολιτικούς αντιπάλους και, τέλος, τον λαό, ότι η απόφασή του είναι σταθερή και οριστική. Για πολλούς λόγους, ο ίδιος και οι ψηφοφόροι έχουν ανάγκη κάποιας εύλογης προθεσμίας, πριν από τις εκλογές.

Μετά τα τελευταία γεγονότα (γεγονότα θεωρούμε την καταπόνηση και τη δυσφορία από τον καύσωνα, που μπορεί να επαναληφθεί, την ασυγχώρητη ανεπάρκεια της ΔΕΗ, την ανετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού σε έκτακτες περιστάσεις και, τέλος, τις φωτιές, που μας βύθισαν όλους στη θλίψη), έπειτα από όλα αυτά, ο Σεπτέμβριος του 2007 δεν φαίνεται κατάλληλη περίοδος για τη διενέργεια ήρεμων και γόνιμων εκλογών.

Το κριτήριο δεν είναι αν θα χάσει το ένα από τα δύο κόμματα, τα επιλεγόμενα και «εξουσίας» και θα κερδίσει το άλλο. Θα έλεγα μάλιστα το ακριβώς αντίθετο: ότι για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αν θα χάσει το ένα και κερδίσει το άλλο, γίνεται συνεχώς και πιο αδιάφορο και αντιμετωπίζει τις επερχόμενες εκλογές σαν «μια από τα ίδια». Αυτό ισχύει περισσότερο για το ΠΑΣΟΚ, που μόνο από πολιτική αμηχανία κρύβεται πίσω από το σύνθημα «εκλογές τώρα».

Μέσα σε αυτό το κλίμα της κουρασμένης αδιαφορίας, το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε από τις πρόωρες εκλογές είναι να μετακινηθεί ένα μικρό τμήμα ψηφοφόρων προς τη μία ή την αντίθετη κατεύθυνση και να διαμορφώσει αυτό το μικρό τμήμα τη «νέα πλειοψηφία», οπωσδήποτε ασθενέστερη από την προηγούμενη και κυρίως χωρίς πολιτικό μήνυμα. (Η προηγούμενη πλειοψηφία ήταν κατάφορτη πολιτικού μηνύματος, το οποίο οι διαχειριστές του γρήγορα το ξέχασαν και πήγε χαμένο).

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η Ν.Δ. και η πλειοψηφία της δεν φαίνεται ότι θα διακινδυνεύσουν στις επόμενες εκλογές, οποτεδήποτε και αν διενεργηθούν, τον προσεχή Σεπτέμβριο ή τον Μάρτιο του 2008. Αλλά αυτό είναι το πολιτικό ζητούμενο στις σημερινές περιστάσεις; Την υπεροχή της, μικρή πλέον, η Ν.Δ. δεν την οφείλει στο δικό της έργο και την ιδιαίτερη πολιτική της φυσιογνωμία (η συνήθως πολιτική αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ είναι για το ποιο κόμμα, ως κυβέρνηση, διέπραξε τα περισσότερα λάθη ή ασχημίες!). Η Ν.Δ. οφείλει την υπεροχή της στη σχεδόν παντελή έλλειψη αντιπολιτευτικού λόγου από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και την απουσία πειστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Συνεπώς, η εκλογική αντιπαράθεση αυτή την περίοδο εκ των πραγμάτων στερείται πολιτικού αντικειμένου, στερείται νέου πολιτικού μηνύματος και μοιραία θα εξαντληθεί σε μετωπική οξύτητα και σε αμοιβαίες ύβρεις ή σε αμοιβαία καταμέτρηση λαθών και ασχημιών. Ολα γνωστά από το παρελθόν και βαρετά πλέον, σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.

Στον πρωθυπουργό προσωποποιείται η πολιτική δύναμη και η θέληση της Ν.Δ., αλλά και η προσδοκία όλων των πολιτών ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες που θα ανοίξουν νέους δρόμους και θα αναδείξει το ήθος και το ύφος της νέας διακυβέρνησης. Σ’ αυτόν ανήκει το προνόμιο της πρωτοβουλίας.

Μέχρι τώρα γνωρίσαμε τη διακυβέρνηση που προσπαθεί να μας πείσει ότι απλώς είναι καλύτερη από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και αν πράγματι συμβαίνει δεν μας αφορά, το κέρδος είναι ασήμαντο. Μας ενδιαφέρει να γνωρίσουμε τη «νέα διακυβέρνηση» που θα μας ξεκολλήσει από το παρελθόν και θα ανοίξει δρόμους για το μέλλον. Το χρονικό διάστημα ώς τον Μάρτιο είναι αρκετό για να ανασυντάξει ο πρωθυπουργός τις δυνάμεις του και να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του, ώστε οι εκλογές να μην είναι «μία από τα ίδια», αλλά να αποκτήσουν πολιτικό περιεχόμενο και πολιτικό μήνυμα.

Αλήθεια τι είναι δυνατό να συμβεί αν στις επόμενες εκλογές η Ν.Δ. διατηρήσει την πλειοψηφία (που είναι και το πιθανότερο) αλλά με μικρή διαφορά ψήφων και εδρών στο κοινοβούλιο; Οι εκλογολόγοι και οι δημοσκοπήσεις όχι μόνο δεν το αποκλείουν, αλλά το θεωρούν και πολύ πιθανό. Το πώς θα κυβερνήσει σε μια τέτοια περίπτωση ασφαλώς θα το σκέφτεται ο κ. Κ. Καραμανλής και θα έχει καταστρώσει τα σχέδιά του. Εμείς οι άλλοι προσπαθούμε να διερευνήσουμε τις επιλογές που από τα πράγματα διαγράφονται.

Η πρώτη διαγραφόμενη επιλογή είναι να προσπαθήσει να κυβερνήσει τη χώρα έστω με μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κοινοβουλευτική ιστορία γνώρισε τέτοιες ανάλογες περιπτώσεις. Γνώρισε ακόμα και αποδοτικές κυβερνήσεις μειοψηφίας. Αυτές οι περιπτώσεις εκτός από την ενότητα και την ομοψυχία της κυβερνητικής παράταξης προϋποθέτουν και κυβερνητικό πρόγραμμα ευρύτερα αποδεκτό από τον πολιτικό κόσμο και από συμπαγείς μερίδες της κοινής γνώμης. Προϋποθέτει ακόμη σταθερή, ικανή και ακομμάτιστη δημόσια διοίκηση, που δυστυχώς μας λείπει διαχρονικά. Τέλος, προϋποθέτει ήρεμο πολιτικό βίο χωρίς οξύτητες και ανταγωνισμούς σε καταγγελίες. Και αυτό το στοιχείο μας λείπει, αντιθέτως καλλιεργείται συστηματικά, όχι η ουσιώδης πολιτική διαφορά, αλλά η ρητορική πολιτική οξύτητα. Με τις σημερινές συνθήκες το οποιοδήποτε κυβερνητικό πρόγραμμα θα είναι αιχμάλωτο των διαθέσεων, των φιλοδοξιών και των προσωπικών επιδιώξεων του κάθε βουλευτή. Το χειρότερο, θα το σφυροκοπεί καθημερινά η αντιπολίτευση στην προσπάθειά της να εισπράξει τη δυσαρέσκεια που αναπότρεπτα συνοδεύει κάθε κυβερνητικό πρόγραμμα, ιδιαίτερα εκείνο που θα επιχειρήσει τομές και ρήξεις, από το οποίο έχει ανάγκη η χώρα.

Δεύτερη επιλογή είναι η «μεγάλη συμμαχία», η συγκυβέρνηση ή οποιασδήποτε άλλης μορφής συνεργασία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Γ. Παπανδρέου, σε σημερινή του συνέντευξη προς την «Κ» την αποκλείει. Είναι φυσικό και αναμενόμενο σε εποχή που οι «αρχηγοί» προσπαθούν να πετύχουν τη μεγαλύτερη συσπείρωση των κομμάτων τους. Ομως κανείς δεν ξέρει ποιες πολιτικές ανάγκες είναι δυνατό να προκύψουν.

Εκείνο που είναι βέβαιο: Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είναι σε θέση να επιχειρήσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα (ασφαλιστικό, εργασιακό, παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση κ.λπ.) χωρίς ένα νέο «πολιτικό συμβόλαιο» που θα συσπειρώσει γύρω του όσο το δυνατό περισσότερες πολιτικές δυνάμεις. Αυτό ίσως είναι και το δίδαγμα από τη μέχρι τώρα διακυβέρνηση της Ν.Δ. Ολες οι μεγάλες παρεμβάσεις έχουν πολιτικό κόστος και κανένα κόμμα δεν τις επιχειρεί όταν γνωρίζει ότι το κόστος θα το εισπράξει ως κέρδος το αντίπαλο κόμμα. Αυτή η σχέση κυρίως τροφοδοτεί και συντηρεί την πόλωση και το δικομματισμό."

Αυτά έγραφε λοιπόν ο Αντώνης Καρκαγιάννης πριν από ενάμιση περίπου μήνα. Κατά την άποψή μας οι πρόωρες εκλογές είναι "αντισυνταγματικές" και άνευ ουσιαστικού πολιτικού διακυβεύματος. Μάλιστα η συμπιεσμένη χρονικά προεκλογική περίοδος τις καθιστά και αντιδημοκρατικές. Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεταρρυθμίσεις που επικαλείται η Κυβέρνηση δεν συνιστούν επείγον ζήτημα εθνικής σημασίας, αλλά διαχρονικό κοινωνικό αίτημα και εθνική υποχρέωση της κάθε Κυβέρνησης. Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν διακυβέρνηση και σταθερό εκλογικό κύκλο, όχι εκλογές κάθε τρεις και λίγο. Θα επανέλθουμε.

Monday, August 13, 2007

Η Ελλάδα χάνει τα καλύτερα παιδιά της

Από τη Μιλένα Αποστολάκη

"... μια νέα μάστιγα αποδημίας φαίνεται να πλήττει και πάλι τον τόπο μας θυμίζοντας τις παλιότερες δεκαετίες του '50 και του '60. Δεν είναι όμως σήμερα οι ανειδίκευτοι gastarbeiter που εγκαταλείπουν τη χώρα για να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Είναι ένα καινούργιο επιστημονικό και επαρκώς καταρτισμένο προλεταριάτο που, αφού έχασε την εφηβεία του κυνηγώντας το όνειρο της επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις υπερχρεώνοντας τον οικογενειακό προϋπολογισμό, οδηγείται αναγκαστικά σε αναζήτηση δουλειάς στο εξωτερικό, γιατί η χώρα μας αδυνατεί να το απορροφήσει και να του προσφέρει στοιχειωδώς αξιοπρεπείς όρους εργασίας.

Την ίδια στιγμή κάποιοι συνάδελφοι αυτών των νέων ανθρώπων που επιλέγουν να μείνουν στον τόπο τους ή δεν μπορούν να φύγουν, συγκροτούν τη «γενιά των 700 ευρώ», αδυνατώντας να καλύψουν με αξιοπρέπεια τις καθημερινές ανάγκες διαβίωσής τους.

Η Ελλάδα λοιπόν «διώχνει» τα παιδιά της ή τα «πνίγει» αποστερούμενη η ίδια ένα τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο, που είναι ίσως η σημαντικότερη δύναμή της στο στοίχημα του μέλλοντος.

Είναι βέβαιο ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι νέοι επιστήμονες που εγκαταλείπουν μαζικά σήμερα τη χώρα δεν θα επιστρέψουν, αλλά θα σταδιοδρομήσουν και θα προσφέρουν τη γνώση τους κατ' αρχήν σε μια από τις 24 εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση που θα τους αφομοιώσει και θα τους αξιοποιήσει.

Πόσο μέλλον μπορεί να έχει η χώρα με αυτή την αφαίμαξη του ανθρώπινου δυναμικού της, ή με την καθήλωση όσων παραμένουν, χωρίς προοπτική προκοπής και εξέλιξης;

Η χώρα χρειάζεται τομές που θα σαρώσουν τις αγκυλώσεις και τα κατεστημένα του χθες, αλλά και τη νέα εφιαλτική πραγματικότητα που διαγράφεται. Για να σταματήσει η αναγκαστική αυτή αποδημία, που είναι δηλωτική της υπανάπτυξης μιας χώρας, η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανάπτυξη που απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις, κάνει άλματα προς την οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας, συνδέει τους νέους ανερχόμενους κλάδους με τους παραδοσιακούς, εξασφαλίζει σταθερή αύξηση της παραγωγικότητας, ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια της οικονομίας, οδηγεί στη σύγκλιση των περιφερειών και στη μείωση των ανισοτήτων..."

Ολόκληρο το άρθρο της βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, κας Μιλένας Αποστολάκη, με τίτλο "η Ελλάδα χάνει τα καλύτερα παιδιά της", μπορείτε να το διαβάσετε στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας το ΒΗΜΑ της Κυριακής. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 12 Αυγούστου 2007.

Tuesday, August 7, 2007

Give youth a chance

Ομιλία του Γιάννη Μαρούκη*

Ελπίζω οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, που παρευρίσκονται για να τιμήσουν ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, να μην παρεξηγήσουν όσα θα πω, που μπορεί στο πρώτο άκουσμά τους να θεωρηθούν μια οικογενειακή υπόθεση. Ο Γρηγόρης Φαράκος υπερβαίνει τα στενά όρια του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και, αν αυτό είναι η κοινή αίσθηση, μάλλον δεν αρκεί, πρέπει και να αποδειχθεί.

Η μέρα αποχαιρετισμού του Γρηγόρη Φαράκου, από ό,τι φαίνεται, έγινε και μέρα συνεύρεσης πολλών συντρόφων του, ιδιαίτερα όσων έτυχε να συναντήσουν την ΚΝΕ και εκεί να τον γνωρίσουν. Ανταμώνουν σήμερα, όχι βέβαια τυχαία, κάποιοι που έχουν να βρεθούν μαζί 15, 20, έως και 30 χρόνια. Κάποιοι που δεθήκαμε πολύ στενά στα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας, τα νιάτα μας.

Εδώ και ενάμιση μήνα που μου ανακοίνωσαν, η Ευτυχία με τον Παύλο, ότι πρέπει σήμερα να μιλήσω, έχω έρθει σε άπειρες συνομιλίες με τον εαυτόν μου, έχω γράψει και σχίσει καμιά δεκαριά κείμενα, ξαναδιάβασα βιβλία του Γρηγόρη, θυμήθηκα μαζί με τον Δημήτρη και τη Νάντια, τον Τίτο και την Αγάπη, την Κατερίνα και την Τασία, τα ονόματά σας, έναν – έναν που μας κάνουν πολλές εκατοντάδες ξεχωριστές μονάδες μιας ηρωικής γενιάς.

Καλή μου Ευτυχία και σύντροφε Παύλο, το μεγάλο αλλά και τιμητικό βάρος που μου θέσατε με οδήγησε σε ένα ταξίδι όμορφο, όχι μόνο νοσταλγικό, αλλά και περιπετειώδες. Γιατί όταν τέμνεις το παρελθόν έτσι και αλλιώς είναι μία διανοητική περιπέτεια. Βλέποντας όλους σας εδώ, με παραστάσεις να τρέχουν μπροστά μου, θα σας καταθέσω τις σκέψεις μου. Και αν παραλείψω κάτι ή υπερβάλω αλλού ή αν ο λόγος μου δεν είναι καλολογικός, εξ άλλου ποτέ δεν ήμουν ρήτορας, ελπίζω ότι ο σύντροφος Γρηγόρης θα με συγχωρέσει, πάντα συγχωρούσε, όσο και αν αυτό φάνταζε αντίθετο με τη δική του υπερβολική εσωτερική πειθαρχία και το τεχνοκρατικό - δωρικό του πνεύμα.

Η Κομμουνιστική Νεολαία, γέννημα της σκέψης του Γρηγόρη Φαράκου, αφού ιδρύθηκε μετά από πρόταση του στο Π.Γ. του ΚΚΕ, ήταν πράγματι "τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής", όπως έγραφε και ο "Οδηγητής" στην προμετωπίδα του, χρησιμοποιώντας τους στίχους του Κώστα Βάρναλη. Ποιας όμως ανάγκης και οργής παρά αυτής ενάντια στη δικτατορία, οργής για την έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας, οργής για την κοινωνική αδικία. Ανάγκης κάλυψης του πολιτικού κενού του προδικτατορικού πολιτικού κόσμου αλλά και πολιτικής έκφρασης της γενιάς αμφισβήτησης του κατεστημένου.

Οι αγωνίες και οι ευαισθησίες μας βρήκαν τότε έκφραση στην Κομμουνιστική Νεολαία, δηλαδή σε έναν εξεγερτικό, ανατρεπτικό, ασυμβίβαστο χώρο, που παρέπεμπε σε ένα ισχυρό ιστορικό φορτίο αγώνων και θυσιών.

Η σχέση μας με τον μαρξισμό και το κομμουνιστικό κίνημα προέκυψε ως αποτέλεσμα της αντιδικτατορικής πάλης και της κοινωνικής αμφισβήτησης της εποχής και όχι βέβαια το αντίθετο. Ήμασταν δηλαδή φυσιολογικοί άνθρωποι. Με ίνδαλμα τον Τσε Γκεβάρα και τον Άρη Βελουχιώτη, διαβάζαμε από Μαρκούζε μέχρι Λένιν, τραγουδούσαμε στις ταβέρνες το "Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες" και το "Πότε θα κάνει ξαστεριά", χορεύαμε από καλαματιανό μέχρι το Jumping Jack Flash, Αϊζενστάιν στην "Αλκυονίδα" και ραντεβού στο "Κύτταρο", αυτή ήταν η αντιδικτατορική ΚΝΕ.

Γι' αυτό ήμασταν τόσοι πολλοί, παρά την αστυνομική καταπίεση και τον φόβο της χούντας των συνταγματαρχών. Ο Γρηγόρης, σαν μηχανικός και άνθρωπος της απόδειξης, θα επικροτούσε τη χρήση του αριθμητικού παραδείγματος. Στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ο 1 στους 25 φοιτητές ήταν παράνομο, σας παρακαλώ, μέλος της ΚΝΕ ή της αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ. Αυτό και μόνο δεν αποδεικνύει ότι η Κομμουνιστική Νεολαία ήταν ένα μέρος του καθυστερημένου κατά 5 χρόνια και 7 μήνες ελληνικού Μάη του '68;

Αυτή η γενιά της αντιδικτατορικής ΚΝΕ μαζί με τον Ρήγα Φεραίο, την ΟΜΛΕ, το ΕΚΚΕ, τους νέους του ΠΑΚ και πολλούς ανένταχτους φοιτητές είναι η ιστορική πλέον γενιά του Πολυτεχνείου.

Μια γενιά που έσωσε την τιμή της χώρας εκείνη την περίοδο. Που μέχρι και σήμερα οι εξαντλημένες πια μπαταρίες της τροφοδοτούν, χωρίς όμως ποτέ το ρεύμα τους να μπορέσει να είναι κυρίαρχο στην κεντρική πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης. Η γενιά μας δεν έβαλε τη σφραγίδα της στο μεταδικτατορικό πολιτικό τοπίο, δεν καθόρισε τις εξελίξεις, αν και είχε την ηθική δύναμη να πρωταγωνιστήσει για μια συνολικά πολιτικά και πολιτισμικά αναγεννητική πορεία της χώρας. Μια ευκαιρία, πιθανώς η αυθεντικότερη και η καλύτερη, χάθηκε.

Οι περισσότεροι αυτής της γενιάς αποδείχθηκαν στους επιμέρους τομείς της επιστήμης, της τέχνης, της γνώσης, της επιχειρηματικότητας από τους πιο καινοτόμους και δημιουργικούς. Αλλά στο πολιτικό σύστημα δεν κυριάρχησαν, και όποιους διακρίνουμε, κάποιους διακρίνω και εδώ σήμερα, μάλλον επιβεβαιώνουν ότι αποτελούν την εξαίρεση στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Εμείς τα μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας ακουμπήσαμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τις ελπίδες, τη ζωντάνια και την ορμή μας, τον νεανικό μας ενθουσιασμό που λέει και ο Σαββόπουλος, στο ΚΚΕ. Θα μπορούσε αυτό να γίνει αν δεν υπήρχε ο Γρηγόρης Φαράκος; Επιτρέψτε μου την αυθαιρεσία και το απόλυτο, βλέπετε κάτι κνίτικο θα μου έχει μείνει, η απάντησή μου είναι κατηγορηματική. ΌχιΙ. Χωρίς τον διανοούμενο μαχητή του Ελασίτικου Λόχου Λόρδος Μπάιρον, χωρίς τον επιστήμονα καθοδηγητή, χωρίς έναν άνθρωπο που εξέπεμπε αρετή, η ΚΝΕ, το μεγαλύτερο αριθμητικά τμήμα του ελληνικού Μάη του '68, θα φυλλορροούσε πολύ νωρίς, δεν θα συναντούσε το ΚΚΕ. Δεν θα αποτελούσε εκείνη την κρίσιμη δημιουργική μάζα, ποιοτικά και ποσοτικά, που επέτρεψε και οδήγησε το ΚΚΕ να μετεξελιχθεί από ιστορικό κόμμα, από κόμμα αγώνων και θυσιών μα ηττημένο και αμφισβητούμενο, από έναν παράνομο μηχανισμό σε ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα με όλη τη σημασία της λέξης "πολιτικό". Αυτή είναι μια ιστορική, και πιθανόν αφανής, συμβολή του Γρηγόρη Φαράκου στην μεταπολιτευτική πολιτική εξέλιξη. Για κάποιους μπορεί και η αμαρτία του. Να ένας ακόμα σοβαρός λόγος γιατί η υπόθεσή μας δεν είναι καθόλου οικογενειακή, και ας μοιάζει έτσι.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, θα θυμόσαστε βέβαια που με ορμή, δυναμισμό και υπερβολική αυτοπεποίθηση τραγουδούσαμε το "Περπατά και βροντά η Κομμουνιστική Νεολαία", τον ύμνο της ΚΝΕ. Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν ότι ο καθοδηγητής και ιδρυτής της ΚΝΕ ήταν με το "Περπατά και μορφώνεται, Περπατά και σκέφτεται η Κομμουνιστική Νεολαία". Επειδή έτσι τον θυμάμαι, έχω την αίσθηση ότι, αν ο Γρηγόρης Φαράκος μας κρυφοκοίταζε σήμερα, δεν θα τον ενδιέφερε μόνο η αναδρομή αλλά και η νέα διαδρομή. Πνεύμα τεχνοκρατικό αλλά και ανήσυχο, της επιστημονικής μεθόδου αλλά και της αναγωγής των επιστημονικών δεδομένων και συμπερασμάτων στο κοινωνικό πεδίο, με το άτομο στο κέντρο της προσοχής του, πνεύμα ελεύθερο και κυρίως με την αίσθηση του καλού, θα τον ενδιέφερε, με αυτήν την ευκαιρία, να ανοίξει ή να συνεχίσει ένας κύκλος ερωτημάτων της σημερινής διαδρομής του κόσμου και της κοινωνίας για να "ανθρωπέψει ο άνθρωπος".

Επιτρέψτε μου να πάρω το θάρρος και να θέσω τέτοια ερωτήματα.

1. 34 χρόνια μετά το 1973 -που γράφτηκε από τον Γρηγόρη Φαράκο το "Επιστημονικοτεχνική Επανάσταση και Εργατική Τάξη"- ποιες είναι οι κινητήριες δυνάμεις της προοδευτικής εξέλιξης της κοινωνίας;

2. Στη φοβική εποχή που ζούμε, πώς θα ανακοπεί η πορεία προς τη σύγχρονη βαρβαρότητα; Το V for Vendetta θα παραμείνει μόνο ένα εφιαλτικό κινηματογραφικό σενάριο;

3. Η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι η άρνησή της ή η ενίσχυση του έθνους – κράτους;

4. Θα σωθεί ο πλανήτης Γη; Και τι θα γίνει με την ενεργοβόρα περιβαλλοντοκτόνα βιομηχανία, για να θυμηθούμε και τον ενεργειακό μηχανικό Γρηγόρη Φαράκο, που εξασφαλίζει ένα εξαθλιωμένο μεροκάματο στην Κινέζα εργάτρια και ταυτόχρονα το επίπεδο της κατανάλωσης στον Δυτικό κόσμο;

Σταματώ εδώ τα άπειρα ερωτήματά μου. Και δεν συνεχίζω με αυτά που αφορούν ειδικότερα τη χώρα των μερικών συμφερόντων.

Προσωπικά, αν εδώ και 15 χρόνια έξω από το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας (και έτσι μόνο με τα βαρίδια και τις ενοχές του κομμουνιστικού μου παρελθόντος), αισθάνομαι ανεπαρκής στην απάντηση των ερωτημάτων που σας έθεσα.

Έχω όμως μια βαθιά πεποίθηση. Ότι τα ερωτήματα της σύγχρονης εποχής τελικά θα τα απαντήσουν τόσο στο επίπεδο της θεωρίας όσο και της πράξης οι νεότεροι από μας. Αυτοί έχουν την πρόκληση αλλά και πιθανόν και μεγαλύτερες δυνατότητες. Και αυτό γιατί:

Πρώτον, είναι πιο έξυπνοι.

Δεύτερον, αναλογικά με παλαιότερες γενιές είναι πιο μορφωμένοι και η επιστημονική συγκρότησή τους είναι πιο πλούσια, αν και όχι πάντα βαθύτερη και διευρυμένη.

Τρίτον, γιατί δεν έχουν, με την προϋπόθεση ότι δεν περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, τα βαρίδια της πολιτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής καθυστέρησης, που μάλιστα αυτό το ίδιο το πολιτικό σύστημα αναπαράγει.

Τέταρτον, γιατί μας το ζητούν. Ακούστε τι λέει ένας από αυτούς στο blog G700, που είναι ο διαδικτυακός χώρος της γενιάς των 700 ευρώ, όπως αυτοαποκαλούνται.

"Η γενιά των σημερινών μεσηλίκων που πέτυχε πολλά και θαυμαστά, ώστε επήλθαν βελτιώσεις τόσο στη δημοκρατία όσο και στην ευημερία, δείχνει να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα ιδεών της. Διαθέτει ελάχιστη ενέργεια και επιθυμία να προχωρήσει σε περαιτέρω αλλαγές. Στην Ελλάδα η γενιά των σημερινών μεσηλίκων, που δημιούργησε μια μαζική κοινωνία ευημερίας, δεν βασίστηκε σε υγιείς οικονομικές δομές" ("Ελευθεροτυπία" 17 Απριλίου 2007).

Ας είναι λοιπόν η σημερινή εκδήλωση τιμής στον αγωνιστή, επιστήμονα, διανοούμενο Γρηγόρη Φαράκο μια ακόμα αφορμή για να δώσουμε πραγματικό, και όχι περιστασιακό, χώρο και χρόνο στο μέλλον. Με μια μόνο υποθήκη. Την απεριόριστη πνευματική ελευθερία, μα ταυτόχρονα και την ανάγκη της ηθικής δέσμευσης, στοιχεία δυσεύρετα στο σύνολο της σημερινής πολιτικής σκηνής.

Ο Γρηγόρης Φαράκος αποτέλεσε, με πολλούς ακόμα της γενιάς του, υπόδειγμα ηθικής δέσμευσης. Ηθικής δέσμευσης απέναντι σε ένα κίνημα που τον σημάδεψε από τα φοιτητικά του χρόνια, σε ένα κίνημα που πάλεψε, μάτωσε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, ηθικής δέσμευσης που διατήρησε ακέραια μέχρι το τέλος του. Για τη μεγαλύτερη περίοδο της πολυτάραχης ζωής του, όπως εξ άλλου ήταν η ελληνική πολιτική ζωή από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, αυτή η ηθική του δέσμευση ταυτίστηκε με το ΚΚΕ. Η διαδρομή του επιβεβαιώνει ότι, όταν η ηθική δέσμευση ταυτίζεται με την πολιτική δέσμευση, τότε τα ηθικά διλήμματα κάποιες φορές γίνονται μεγάλα ως δραματικά. Και με τέτοια διλήμματα αντιμέτωπος πολλές φορές θα βρέθηκε. Σκέφτεστε τον επιστήμονα - μηχανικό με γνώση στα ενεργειακά θέματα να είναι μέλος του Π.Γ. όταν έγινε το Τσερνομπίλ; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί στη 12η Ολομέλεια δεν πήγε με τον συμφοιτητή και φίλο του, τον Λεωνίδα Τζεφρώνη, που σημειωτέον μετά από 25 χρόνια έγραψε ότι τελικά είχε δίκιο; Λεωνίδα, σε ρώτησα γι' αυτό και τη μέρα της κηδείας στο Ναύπλιο και δεν μπόρεσες να μου απαντήσεις.

Η δέσμευση του Γρηγόρη Φαράκου στο ΚΚΕ δεν ακρωτηρίασε την πνευματική εσωτερική του ελευθερία. Αυτό διακρίνεται σκόρπια -και μάλιστα μερικές φορές θέλει αποκρυπτογράφηση- στο πνευματικό και πολιτικό έργο του. Τελικά όμως αποδεικνύεται από τη διάρρηξη της πολιτικής του δέσμευσης. Διάρρηξη που όμως δεν οδήγησε στην αναίρεση των βαθύτερων ηθικών του δεσμεύσεων στις πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο Γρηγόρης Φαράκος ήταν ένας ενάρετος οδηγός, ένας ηθικά δεσμευμένος άνθρωπος και από εκεί προκύπτει και το ξεχωριστό πολιτικό ήθος του.

Αυτές ακριβώς οι ηθικές του δεσμεύσεις, η δέσμευση να πορευόμαστε με αρετή, είναι η υποθήκη του στο μέλλον αυτής της χώρας. Και για να ακριβολογώ σε όσους γεννήθηκαν μετά το 1968, τη χρονιά δηλαδή που με πρωτοβουλία του Γρηγόρη Φαράκου ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Η δική μας γενιά θα συνεχίσει να τραγουδά ένα πανέμορφο, εξεγερτικό και δυστυχώς ακόμα επίκαιρο τραγούδι των John Lennon & Paul McCartney, το "Give peace a chance". Όμως ας το τραγουδήσει με όλη της την καρδιά και αγάπη και σαν "Give them a chance". Θα κριθεί έτσι ξανά η αρετή της.

* Ο Γιάννης Μαρούκης είναι πρώην Γραμματέας της σπουδάζουσας ΚΝΕ και στέλεχος του αντιδικτατορικού αγώνα. Την παραπάνω ομιλία εκφώνησε στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον Γρηγόρη Φαράκο. Ολόκληρη η ομιλία δημοσιεύτηκε στις 08.06.2007 στην εφημερίδα Αυγή

Friday, August 3, 2007

Young Adults Fastest-Growing Group of Uninsured

By Brian Wolly

Keith Brooks, a 22-year-old journalism major at the University of Kentucky, has not had health insurance for the last three years, but that fact doesn't keep him up at night.

"In all honesty, I've never really thought about [health care]," he said. "I haven't been sick, so I haven't had to use it."

Brooks' situation is not unusual. Adults between the ages of 19 and 29 make up the fastest-growing group of uninsured Americans, according to a 2006 study by the health policy research foundation the Commonwealth Fund. Nearly a third of these young adults -- more than 13 million people -- are uninsured.

Age limits in coverage
The age at which young adults lose their health insurance varies -- often by their or their parents' socioeconomic status.

Teenagers from families covered by Medicaid or one of the State Children's Health Insurance Programs lose their coverage at 19, when the government considers them adults. According to the Commonwealth Fund report, 54 percent of young adults living below the federal poverty line are uninsured, and 42 percent of young adults living just above that level are uninsured. Overall, 70 percent of the uninsured in the 19-to-29 age group come from families living in poverty.

On the other hand, young adults who are covered under their parents' employer-provided plans can usually remain covered until they turn 23 years old -- as long as they attend college. Nearly 60 percent of employers will only insure their employees' adult dependent children if the children are students, according to the Commonwealth Fund study.

So, much as the income gap between college graduates and high school graduates has increased in recent years, a similar chasm is emerging in health care coverage. According to the Agency for Health Care Policy and Research, nearly 78 percent of full-time students have health insurance, while only 46 percent of young adults who are not students are covered.

Of course, not all students have coverage either. Brooks started his collegiate career at Ohio State University, where students are required to show proof of health insurance or subscribe to one of the school's plans. For the 2006-7 academic year, the premiums for OSU's comprehensive plan are $683 for one semester; the basic plan costs $187 per academic year.

But at Kentucky, there is no health insurance requirement. "I just really prefer not to pay any sort of amount until after I graduate," said Brooks. "I'd rather be covered fully. [The basic plan] doesn't cover you for hospital stays, so it is pretty limited."

Ryan Speaker, a 21-year-old senior at Colorado State University, also opted out of a health insurance plan because of the cost. Although he looked into subscribing to his school's plan, he considered it too expensive at $650 a semester, and not nearly comprehensive enough to meet his expectations.

"My situation is -- that $650 I need for rent and food and things I need to live," said Speaker. "It's either an extra month of rent, or accidental coverage. I try to be mindful of washing my hands during flu season and do the preventive things I can in the meantime."

Once students graduate, meanwhile, they face a new potential set of challenges: low-paying and short-term jobs that may not provide health insurance. Young adults frequently go without health insurance for months at a time once they are done with school, according to Sara Collins, the assistant vice president of the Commonwealth Fund.

"The likelihood of being covered is the probability of getting a job," said Collins. "The fastest growing uninsured rates are among the 23-24-year-old recent graduates. ... It's a very transitional part of life where you are in and out of different places."

Brooks acknowledged this new reality, saying that he would like to have coverage when he gets a job, and "it'd be unfortunate if they didn't offer any sort of plan," however, "it wouldn't be a deal-breaker."

Public and private efforts
Recognizing a growing problem, private health insurance companies have in recent years begun to develop less expensive health insurance plans to cater to young adults.

Two years ago, Wellpoint, a health network associated with the Blue Cross Life and Health Insurance Co., conceived the Tonik health care plan, an individual plan targeted to young adults.

Jude Thompson, the president of individual products at Wellpoint, said that his company's research found "young invincibles" and "mature mavericks" were an untapped market of the uninsured. Seventy percent of eventual Tonik subscribers were previously uninsured.

"Younger people really wanted to say 'let me see the benefits, find out if this is a good value,'" said Thompson.

Currently available in six states, Tonik's Web site offers three levels of coverage, for the "thrill seeker," the "part-time daredevil" and the "calculated risk taker." Elsewhere on the site, there are details of the costs of various emergency procedures, from a burst appendix ($48,151) to an air lift ambulance ($8,928) to "You landed wrong. Really wrong" -- which in Tonik-speak means a fractured ankle, and a compound fracture of the tibia and fibula ($101,790).

Thompson described his company's pitch to young adults as almost as important as the actual content of the plan. "If you have a person who hasn't had much more than a cold in your life, [you] have to make sure they understand the true cost of this product."

On a government level, some states have looked to lower the number of young adults who are uninsured by raising the age at which parents' insurance plans can drop dependent children. New Jersey, for instance, implemented a law in 2006 that extended the age of dependency to 30. Other states, including Massachusetts, Colorado and New Mexico, extended the age to 25 in laws that allow even non-students to remain on their parents' plans.

According to Sara Collins at the Commonwealth Fund, most of the plans raised as a national solution to the uninsured problem contain provisions for this demographic. For example, Sen. John Kerry, D-Mass., introduced a bill specifically aimed to extend the age of dependency to 20, and Rep. Vic Snyder, D-Ark., and Sen. Blanche Lincoln, D-Ark., coordinated a bill to extend the age to 23.

Το άρθρο του Brian Wolly δημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά στο πλαίσιο έρευνας με θέμα "Οι ανασφάλιστοι των ΗΠΑ" (The Uninsured in America) που παρουσίασε το Online News Hour του PBS.