Wednesday, February 28, 2007

Analyze This μίστερ Αναλυτής!

Ο Πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), κύριος Αναλυτής, με χθεσινή του δήλωσή του στα ελληνικά ΜΜΕ, πρότεινε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη για τους νέους κάτω των 35 ετών.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι εμείς οι νέοι καλούμαστε να επιμηκύνουμε τον εργασιακό μας βίο. Αυτό άλλωστε το έχουμε προεξοφλήσει από τώρα. Γνωρίζουμε πολύ καλά, σχεδόν αποτελεί για εμάς παγιωμένη ασφαλιστική προσδοκία, ότι λόγω της όξυνσης του δημογραφικού προβλήματος θα πρέπει να δουλεύουμε τουλάχιστον μέχρι τα 65 χρόνια.

Δεν θα σταθούμε επίσης στο γεγονός ότι το ασφαλιστικό δεν λύνεται με αύξηση των ορίων ηλικίας. Όπως εύλογα παρατήρησε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας, κος Ρομπόλης, «για να σωθεί το ασφαλιστικό μ’ αυτή τη λογική τι όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα πρέπει να αυξηθεί στα 82!».

Το βασικό πρόβλημα που έχουμε με την άποψη του κ. Αναλυτή είναι η άδικη σχεδόν αυταρχική αντίληψη μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των μεσηλίκων, ότι μόνον οι νέοι πρέπει να κάνουν θυσίες για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Ότι δήθεν η χρυσή γενιά των γονιών μας, η γενιά της δημιουργίας πλούτου αλλά και συσσώρευσης χρεών, των κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά και του προβληματικού κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας αλλά και της διαφθοράς, της ευρωπαϊκής ένταξης αλλά και της τελευταίας θέσης στην ΕΕ, μπορεί να τη σκαπουλάρει έτσι απλά από τα βάρη και τα κόστη ενός ασφαλιστικού συστήματος που αυτή δημιούργησε.

Φίλες και φίλοι μεσήλικες, τα κοινωνικά-ασφαλιστικά δικαιώματα που κατακτήσατε μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες των τελευταίων τριάντα ετών έχουν ένα σημαντικό οικονομικό κόστος. Το κόστος αυτό δεν μπορείτε να το αγνοείτε συστηματικά.

Είστε η γενιά της εισφοροδιαφυγής και όμως ζητάτε δυσανάλογα μεγάλες συντάξεις.

Είστε η γενιά που κατά μέσο όρο φεύγει από την εργασία στα 59 χρόνια και όμως θέλετε οι νέοι να δουλεύουν μέχρι τα 67.

Δεν είστε διατεθειμένοι να κάνετε τις θυσίες που σας αναλογούν. Αντίθετα θέλετε να μετακυλύσετε ολόκληρο το κόστος των όποιων αλλαγών στη νέα γενιά. Μια τέτοια πρόταση δεν έχει καμία τύχη να περάσει.

Το μήνυμα που σας στέλνουμε είναι απλό. Αν δεν θέλετε να γίνετε Βαμπίρ κι εμείς οι Κανίβαλοι που θα σας φάμε (κατά τον προσφιλή όρο του Μίμη Ανδρουλάκη) τότε δεν έχετε παρά να ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

Monday, February 26, 2007

Bloggers and Parties: Can the netroots reshape American Democracy?

Henry Farrell

The “netroots”—an Internet grass roots that has set out to change the Democratic Party—are often maligned. These progressive bloggers and their readers, who emerged as an influential group during Howard Dean’s presidential campaign, are increasingly depicted as a sinister movement under the dictatorial control of Markos “Kos” Moulitsas Zúniga, the founder of the prominent political blog Daily Kos. The New York Times columnist David Brooks writes that Kos “fires up his Web site . . . and commands his followers, who come across like squadrons of rabid lambs, to unleash their venom on those who stand in the way.” The New Republic senior editor Lee Siegel (now suspended) warns portentously of the dangers of “blogofascism,” a movement bearing worrying similarities to the Fascist forces that transformed post–World War I Europe into a “madhouse of deracinated ambition.” When the netroots aren’t Nazis, they’re proto-Stalinists: Jonathan Chait sees them as heirs of the “McGovernite New Left,” possessed of the same “paranoid, Manichean worldview” and “humorless rage” as extreme-left radicalism.

These claims are hysterical to the point of near-incoherence. They’re also wrong. The netroots are becoming a power in the Democratic Party, but they aren’t under the control of any one person or clique. And while many netroots bloggers describe themselves as progressive, they are generally not leftists in the conventional sense...(πατήστε εδώ για τη συνέχεια του άρθρου)...

Από τον Henry Farrell (Boston Review , τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2006).

Saturday, February 24, 2007

"Ίντριγκες στη Νεολαία": Έπεσαν τα πρώτα παραπολιτικά...

Στις 16 Φεβροαυαρίου ο Μικροπολιτικός στη μόνιμη στήλη του στην εφημερίδα Τα ΝΕΑ σχολίασε

"Ίντριγκες στη νεολαία"

ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΘΩ τι νάρκη πάτησα αναφερόμενος σε όσα ειπώθηκαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ για το όριο ηλικίας προκειμένου να συμμετέχει κανείς στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Πρωί πρωί έλαβα e-mail από την Άννα Διαμαντοπούλου, το οποίο και παραθέτω:

«Αγαπητέ Μικροπολιτικέ,
Αποτύπωσες στο χθεσινό φύλλο των "ΝΕΩΝ", με χαριτωμένο είναι αλήθεια τρόπο, στιγμιότυπα της συζήτησης για τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Απλά να κάνω σαφές ότι όσο με αφορά συμφωνούμε απολύτως με τον Κώστα Σκανδαλίδη για το όριο των 28 χρόνων. Θέμα όχι κυρίαρχο αλλά έχον τη σημασία του.
Φιλικά
Άννα Διαμαντοπούλου»


ΠΡΟΣ τι τόση φασαρία; Έψαξα κι έμαθα ότι αν τεθούν ως όριο ηλικίας τα 28 έτη, τότε δεν θα μπορεί να διεκδικήσει την ηγεσία της Νεολαίας ένας εκ των ενδιαφερομένων και πιο συγκεκριμένα ο Πανταζής που είναι κλίματος Καμά. Δηλαδή παλαιο-νεολαίων. Αυτός είναι γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1978. Αν τεθεί όριο η 1η Ιανουαρίου του 1978, κόβεται εις όφελος άλλων υποψηφίων όπως οι Ανδρουλάκης και Τριαντάφυλλος. Αμφότεροι ανήκαν στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ, το οποίο όμως διασπάστηκε όταν τα μέλη του «πλακώθηκαν» για το άρθρο 16. Ο Τριαντάφυλλος είναι, πληροφορούμαι, το φαβορί, θεωρούμενος και από το προεδρικό σύστημα ως ο «φωτισμένος υποψήφιος».

blog για το Συνέδριο Νεολαίας ΠΑΣΟΚ από τον Βασίλη Λογοθέτη

Ψάχνοντας η G700 ανακάλυψε το blog του Βασίλη Λογοθέτη για το Συνέδριο της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Περιέχει videos, ομιλίες και σχόλια από τις προσυνεδριακές διαδικασίες. Αξίζει να το επισκεφτείτε.

Friday, February 23, 2007

Μοναδική Διέξοδος η Ανανέωση από το ananeosi.blogspot.com

Σκοπός του blog είναι με τρόπο ελεύθερο και πολιτικό να ακουστούν οι απόψεις για την ανανέωση. Αφορμή είναι το Συνέδριο Επανίδρυσης της Οργάνωσης Νέας Γενιάς του ΠΑΣΟΚ. Κίνητρο όμως είναι και παραμένει να αλλάξουμε κάθε τι που μας «χαλάει»… Αποτέλεσμα ελπίζουμε να είναι όχι μόνο η θεωρητική κουβέντα αλλά η δικτύωση, η συμμετοχή, η δράση και η ανατροπή.

Επισκεφτείτε το blog της Ανανέωσης

Thursday, February 22, 2007

Προσοχή μη σκίσετε κανά καλτσόν

Σκίτσο του Αντρέα Πετρουλάκη, Η Καθημερινή, 21-2-2007

Wednesday, February 14, 2007

Προοδευτικοί Φοιτητές: Χαμένοι στην Αντίδραση

Την ώρα που άνθρωποι της πολιτικής και του πνεύματος συγκλίνουν στις απόψεις τους, δείχνοντας πως οι συνθήκες ωριμάζουν για μια σοβαρή και από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων στην παιδεία, οι φοιτητές του προοδευτικού χώρου εμφανίζονται διασπασμένοι. Έτσι ανακοινώθηκαν δύο ξεχωριστά συλλαλητήρια για Τετάρτη και Πέμπτη, ένα της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας και ένα όλων των υπολοίπων.

Μέσα στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα αναπαράγονται συστηματικά οι διαχωρισμοί που ενυπάρχουν στο εγχώριο κομματικό σκηνικό, διαχωρισμοί οι οποίοι γιγαντώνονται από τη μυωπική δράση των πάσης φύσεως ομάδων αριστερών τάσεων και λοιπόν προοδευτικών ιδεολογικών αποχρώσεων: από την κεντροαριστερά (ΠΑΣΠ), μέχρι την παραδοσιακή αριστερά (νεολαία ΣΥΝ και Πανσπουδαστική) έως και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Πιο λυπηρό όμως από τη διχόνοια, η οποία ενισχύεται στο εσωτερικό του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος, είναι η παντελής έλλειψη θέσεων για το μέλλον του δημόσιου πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό είναι ανεπίτρεπτο για τους κατεξοχήν πολιτικούς εκφραστές και υποστηρικτές της δημόσιας ποιοτικής παιδείας.

Το άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα της διχόνοιας και της έλλειψης θέσεων είναι το φοιτητικό κίνημα να χάνεται μέσα σε μια θάλασσα αντιδράσεων και αμυντικών συμπεριφορών.

Στην περίπτωση του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος ισχύει πιστά ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Άλλα επιδιώκει να πετύχει και άλλα, ακριβώς τα αντίθετα, τελικά πετυχαίνει.

Πρώτον, έχει επιτρέψει στη συντηρητική και απολίτικη ΔΑΠ να κυριαρχεί ανενόχλητη επί μια εικοσαετία στα πανεπιστήμια, χωρίς ταυτόχρονα να χρεώνεται καμία από τις εμφανείς δυσλειτουργίες που παρουσιάζουν τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Δεύτερον, με τη στάση τους οι προοδευτικοί φοιτητές απαξιώνουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο με τόσο πάθος προσπαθούν να προστατέψουν. Το πανεπιστήμιο είναι κλειστό, η δημόσια περιουσία καταστρέφεται, τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φοιτητών αγνοούνται, όσοι είναι στο πτυχίο βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας.

Τέλος και όχι λιγότερο σημαντικό, λοιδορείται η ουσία και το περιεχόμενο των εννοιών πρόοδος, προοδευτισμός και προοδευτικός, διότι ταυτίζεται με την προστασία και τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo χωρίς να κατατίθεται εναλλακτική πρόταση.

Το ερώτημα που τίθεται με αμείλικτο τρόπο στο προοδευτικό φοιτητικό κίνημα είναι σαφές. Τι επιδιώκει να πετύχει πέρα από την αύξηση της χρηματοδότησης, την οποία όλοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους προέλευση, αποδέχονται ως μείζον ζήτημα για το μέλλον του πανεπιστημίου;

Θέλει την πλήρη αυτοδιοίκηση και την ανεξαρτησία του πανεπιστημίου από την οδό Μητροπόλεως και με ποιο τρόπο;

Θέλει μικρότερα τμήματα και καλύτερες υποδομές σε εργαστήρια και βιβλιοθήκες;

Θέλει πιο οργανωμένες σπουδές μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια φοίτησης όπως γίνεται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης;

Θέλει το πανεπιστήμιο να απεμπλακεί από τον κομματισμό και τα πελατειακά δίκτυα;

Θέλει η λειτουργία του πανεπιστημίου να απελευθερωθεί από τη δικτατορία των φοιτητοπατέρων;

Θέλει οι φοιτητές να συμμετέχουν στις πρυτανικές εκλογές ανάλογα με το ποσοστό της συνολικής συμμετοχής τους που είναι άλλωστε και η πιο διαφανής και η πιο δημοκρατική επιλογή;

Θέλει οι συνδικαλιστές φοιτητές να πάψουν να περνάνε τα μαθήματα συναλλασσόμενοι κάτω από το τραπέζι με τους καθηγητές;

Θέλει οι συνάδελφοι φοιτητές να είναι πραγματικοί συνάδελφοι και συναγωνιστές και όχι εν δυνάμει πελάτες των μπουζουκτσίδικων από τα οποία οι φοιτητοπατέρες βγάζουν μίζες;

Θέλει το μάθημα να το διδάσκουν οι καθηγητές και όχι οι αντιπρόσωποί τους υποψήφιοι διδάκτορες και μεταπτυχιακοί φοιτητές;

Θέλει να απεμπλακεί το πανεπιστήμιο από το βραχνά του δημόσιου λογιστικού συστήματος το οποίο συγκαλύπτει τη διαφθορά μέσα από την επίκληση της «τυπικής» νομιμότητας;

Θέλει τα μέλη ΔΕΠ να προσλαμβάνονται το πολύ μέσα σ’ ένα εξάμηνο από την αίτησή τους και όχι μέσα σε τρία χρόνια;

Θέλει το πανεπιστήμιο να έχει τη δυνατότητα ίδρυσης σχολών και τμημάτων κατά βούληση;

Θέλει το πανεπιστήμιο να μπορεί να συνάπτει προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος, δομημένες εταιρικές σχέσεις με τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, και να εξασφαλίζει έτσι επιπρόσθετη εναλλακτική χρηματοδότηση για επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη τεχνολογίας καθώς επίσης και καλύτερη διασύνδεση με την αγορά εργασίας;

Έπειτα από δύο χρόνια αναστάτωσης στο χώρο του πανεπιστημίου (για την οποία το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει η Κυβέρνηση) είναι πολλά τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Όμως, το κυρίαρχο πολιτικό ζητούμενο είναι ένα. Ποιο είναι το πανεπιστήμιο της επόμενης μέρας για το οποίο όλοι οι προοδευτικοί πολίτες έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε; Εάν το προοδευτικό φοιτητικό κίνημα δεν απαντήσει με σαφήνεια στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν συνεχίσει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής και να επικαλείται γενικόλογες και αφηρημένες ιδέες, τότε είναι βέβαιο ότι από τη μάχη της παιδείας θα βγει ηρωικώς ηττημένο.

Tuesday, February 6, 2007

Η ηθική αποτυχία της Κυβέρνησης

Σχόλιο της G700 με αφορμή την προαναγγελία αποκάλυψης σκανδάλων από την εφημερίδα Τα Νέα, Δευτέρα 5-2-2007...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα ηθικής αποτυχίας από την ταχύτητα με την οποία η εξουσία έχει διαφθείρει την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εδώ και τρία χρόνια η ΝΔ καταχράται ασύστολα την εξουσία που αναζητούσε σχεδόν για δύο δεκαετίες. Όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει μηδενική ανοχή στη διαφθορά, η πραγματικότητα μας δείχνει ότι το μόνο που υφίσταται είναι μηδενική επιμονή στην καταπολέμησή της. Μάλιστα πολλές φορές αναρωτιέται κανείς για το κατά πόσο η Κυβέρνηση δεν την υποθάλπτει κιόλας.

Μέσα σε τρία χρόνια παρακολουθήσαμε μερικά σημαντικότατα κρούσματα διαφθοράς, με κορυφαίο αυτό των κουμπάρων. Τέτοια «πείνα» και τέτοιον παραγοντισμό κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει από τους διορισμένους αξιωματούχους μιας παράταξης η οποία κέρδισε τις εκλογές με σημαία της τη σεμνότητα και την ταπεινότητα.

Προκύπτει συνεπώς ένα ερώτημα: τα περιστατικά διαφθοράς που έχουμε κατά καιρούς παρακολουθήσει, συνιστούν την εξαίρεση του κανόνα ή μήπως υπάρχει και λειτουργεί ένα δίκτυο συστηματικών ρουσφετιών, αμοιβαίων εξυπηρετήσεων αλλά και στυγνών εκβιασμών παραγόντων της ΝΔ προς επιχειρήσεις, μίντια και δημόσιους λειτουργούς, φυσικά βέβαια με το αζημίωτο, και με την Κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα;

Όπως και να ‘χουν τα πράγματα η ηθική αποτυχία της Κυβέρνησης ενδέχεται να επηρεάσει τα κοινωνικά δεδομένα σε βάρος της εξουδετερώνοντας το ισχυρό της ηθικό πλεονέκτημα. Αποκαλύπτεται περίτρανα ότι ο σεμνότυφος συντηρητισμός της Νέας Δημοκρατίας είναι σε αρκετές περιπτώσεις κούφιος και υποκριτικός. Οι μάσκες σιγά σιγά πέφτουν και το πραγματικό πρόσωπο ορισμένων αξιωματούχων αποκαλύπτεται.


G700 Δύναμη Αλλαγής – Δύναμη Ανανέωσης

Σοσιαλισμός και Φιλελευθερισμός

"Πολλοί πιστεύουν ότι ο αγώνας για τις ελευθερίες μας έχει ολοκληρωθεί. Πρόκειται για δραματική ψευδαίσθηση. Ποτέ ο κόσμος μας δεν ήταν τόσο αδιαφανής και πολύπλοκος. Οι ελευθερίες μας απειλούνται. Η υπεράσπιση των φιλελεύθερων ιδεών αποτελεί προτεραιότητα για όσα πολιτικά κινήματα προωθούν τις ιδέες της αυτονομίας και της χειραφέτησης των ανθρώπων.

Ο φιλελευθερισμός δεν εξαντλείται στον οικονομικό φιλελευθερισμό. Η φιλελεύθερη σκέψη αποτελεί και σήμερα πηγή πολιτικής παρέμβασης. Οι φιλελεύθερες ιδέες είναι δυνατόν να ερμηνευθούν μέσα από ένα κοινωνικό πρίσμα. Ένα κομμάτι της ιστορίας του σοσιαλισμού σημαδεύεται από τη σταθερή παρουσία ενός φιλελεύθερου προσανατολισμού. Ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός είναι δυνατόν να συμφιλιωθούν.

Αν ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να στρατευτεί στην υπόθεση της ελευθερίας, τότε πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο απελευθερωτικός του ρόλος έχει λήξει οριστικά. Ο φιλελεύθερος προσανατολισμός του σοσιαλισμού δεν αποτελεί θλιβερή αναγκαιότητα, ούτε θυσία της σοσιαλιστικής καθαρότητας στο βωμό των οικονομικών αναγκαιοτήτων. Πρέπει, αντιθέτως, να διεκδικήσουμε και να υιοθετήσουμε αυτό τον προσανατολισμό, γιατί ανταποκρίνεται σε μια ερμηνεία του σοσιαλισμού που τον συνοδεύει από τότε που εμφανίστηκε. Ενσαρκώνει σήμερα το μέλλον του σοσιαλισμού".

Από τo οπισθόφυλλο του βιβλίου της Marie Canto-Sperber "Φιλελευθερισμός και Σοσιαλισμός: Οι Κανόνες της Ελευθερίας", εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.